Ἀφιερωμένο στὸ 99%

"ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΙ"  ΚΑΙ  ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Ἐπιλογὴ Ἀποσπασμάτων, Ἀπόδοση καὶ Σχόλια^*:

Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικὸς

Τὸ 1849, ὁ Ρῶσος συγγραφέας Φιοντὸρ Μ. Ντοστογιέφκυ συνελήφθη ὡς μέλος συνομωτικῆς ὁμάδας, ἡ ὁποία ἀπεργαζόταν τὴν ἀνατροπὴ τοῦ τσαρικοῦ καθεστῶτος. Ἀφοῦ δικάσθηκε, καταδικάσθηκε σὲ θάνατο.

Ἡ Διπλὴ Σωτηρία: Πρὸ τοῦ ἐκτελεστικοῦ ἀποσπάσματος, ὁ Ντοστογιέφσκυ –πού, μέχρι τότε, ἦταν ἄθεος– εἶδε τὸν ἥλιο νὰ ἀνατέλλει πίσω ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τοῦ καμπαναριοῦ μιᾶς ἐκκλησίας καί, ξαφνικά, αἰσθάνθηκε τὴν καρδιὰ καὶ τὴν ψυχή του νὰ συγκλονίζονται ἀπὸ μιὰ ἔκρηξη ἀπόλυτης πίστης καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν Τριαδικὸ Θεό.

Τότε, συνέβη τὸ ἀνέλπιστο: τὴν τελευταία στιγμή, κατέφθασε μήνυμα ὅτι ὁ Τσάρος μετέτρεψε τὴν θανατικὴ ποινή του σὲ ποινὴ κάθειρξης, σὲ στρατόπεδο καταναγκαστικῶν ἔργων, στὴν Σιβηρία. Ἐκεῖ, ὁ Ντοστογιέφσκυ παρέμεινε ἕως τὸ 1859, ἔχοντας ὡς μόνη πνευματικὴ τροφή του τὸ Εὐαγγέλιο.

Προσωπικὸ Βίωμα; Ἕνδεκα χρόνια μετὰ τὴν ἀποφυλάκισή του (δηλαδή, τὸ 1870), ὁ Ντοστογιέφσκυ –βαθιὰ ὀρθόδοξος πλέον– ἐκδίδει τοὺς «Δαιμονισμένους», τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται σὲ μιὰ συνομωσία ὀλίγων καὶ «ἐκλεκτῶν», γιὰ τὴν ἐπιβολὴ ἑνὸς νέου ὁλοκληρωτικοῦ κοινωνικοῦ συστήματος, τοῦ «σιγκαλιεφισμοῦ». Ἡ πρωτοτυπία τοῦ συστήματος αὐτοῦ συνίσταται στὸ ὅτι χειραγωγεῖ τὴν ἀνθρωπόμαζα τόσο παραπλανητικὰ καὶ ἀποτελεσματικά, ὥστε αὐτὴ νὰ συνεργεῖ ἐνθουσιωδῶς στὴν ἴδια της τὴν ὑποδούλωση.

Ὁ Τίτλος: Τὸν συγκεκριμένο τίτλο ἐπέλεξε ὁ Ντοστογιέφσκυ, ἐπειδὴ –στὸ ἀδίστακτο, στὸ μισάνθρωπο καὶ ἀνθρωποκτόνο, στὸ στυγνό, στὸ πειρασμικὸ καὶ στὸ παραπλανητικὸ τῶν μεθοδειῶν καὶ τοῦ τελικοῦ σκοποῦ τῶν «σιγκαλιεφιστῶν»– ἀναγνώρισε τὶς μεθόδους καὶ τὸν τελικὸ σκοπὸ τοῦ Ἀντιδίκου: ἀμφότεροι χρησιμοποιοῦν τὸν δόλο γιὰ νὰ κερδίσουν τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ φέρουν τὴν Κόλαση καὶ ἐπὶ τῆς γῆς.

«Σιγκαλιεφισμὸς» καὶ Παγκοσμιοποίηση: Οἱ συγκλονιστικὲς ὁμοιότητες ποὺ παρατηροῦνται μεταξὺ τοῦ «σιγκαλιεφισμοῦ» καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης ἀποδεικνύουν στὸν σημερινὸ ἀναγνώστη ὅτι, μέσῳ τοῦ ἔργου του αὐτοῦ, ὁ Ντοστογιέφσκυ θέλησε νὰ ἀποκαλύψει τοὺς σκοποὺς καὶ τὸ μακρόπνοο τῆς συνομωσίας στὴν ὁποίαν ὁ ἴδιος εἶχε συμμετάσχει, καὶ ἡ ὁποία ἦταν πολὺ πραγματικὴ καὶ ὑπαρκτή.

Ἀλαζόνες καὶ Ἀνυπόμονοι, οἱ «Σύντροφοι»: Στοὺς «Δαιμονισμένους», πάντως, ἐπικεφαλῆς τῆς συνομωσίας εἶναι ὁ Σιγκάλιεφ, πού, ἀπελπισμένος γιὰ τὸν ἀργὸ τρόπο ποὺ προχωροῦν οἱ κοινωνίες (δηλαδή, ἀμφισβητώντας, ἢ ἀρνούμενος ὅτι ὁ Θεὸς ἐπεμβαίνει στὴν Ἱστορία), συγκαλεῖ σὲ «ἄμεση δράση» μιὰ μικρὴ ὁμάδα «συντρόφων»-συνομωτῶν. Αὐτὸ ποὺ τοὺς ἑνώνει εἶναι ἡ πεποίθηση ὅτι, ὄντες «ἐκλεκτοὶ» καὶ ἀνώτεροι, δικαιοῦνται νὰ κυριαρχήσουν ἐπὶ τῆς λοιπῆς ἀνθρωπότητας, ὑποδουλώνοντας την.

Πεθαίνει τὸ «Παληό»: Ἔχοντας πλήρως ἀπορρίψει, ὡς «παληὲς προλήψεις», τὸ σύνολο τῆς δυτικῆς σκέψης –καί, μαζύ της, τὴν δημοκρατία καὶ τὴν πίστη ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὡς κτίσμα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἔχει θεοειδὴ ψυχὴ καὶ ἐλευθέρα βούληση– οἱ συνομῶτες ἀκούουν μὲ προσοχὴ τὴν πορεία τῶν συλλογισμῶν τοῦ Σιγκάλιεφ:

«Ἀφιέρωσα πολὺ χρόνο μελετώντας τὸ πρόβλημα τοῦ πῶς πρέπει νὰ ὀργανωθεῖ ἡ κοινωνία ποὺ θὰ ἀντικαταστήσει τὴν σημερινὴ καὶ κατέληξα στὸ συμπέρασμα ὅτι ὅλοι οἱ δημιουργοὶ κοινωνικῶν συστημάτων, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων ὡς τὸ τρέχον ἔτος 187…, ἦταν ὀνειροπαρμένοι, φαντασιοκόποι, βλᾶκες, ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι δὲν ἐγνώριζαν ἀπολύτως τίποτε περὶ τῶν φυσικῶν ἐπιστημῶν, οὔτε περὶ αὐτοῦ τοῦ παράξενου ζώου ποὺ λέγεται ἄνθρωπος. Ὁ Πλάτων, ὁ Ρουσώ, ὁ Φουριέ, εἶναι ἐλαφροὶ σὰν ἀλουμίνιο. Οἱ θεωρίες τους μπορεῖ νὰ εἶναι καλὲς γιὰ τὰ σπουργίτια, ὄχι ὅμως καὶ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη κοινωνία».

Γεννιέται τὸ «Νέο»: «Ἀλλά, ἐπειδὴ εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ξέρουμε ὁριστικὰ τὴν αὐριανὴ κοινωνικὴ μορφή, τώρα προπάντων ποὺ τόχουμε πάρει ἀπόφαση νὰ περάσουμε ἀπὸ τὴν θεωρία στὴν δράση, προτείνω τὸ δικό μου σύστημα σχετικῶς μὲ τὴν ὀργάνωση τοῦ κόσμου... (Ὅμως) ἔμπλεξα μὲ τὰ ἴδιά μου τὰ δεδομένα καὶ τὸ συμπέρασμά μου ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ ἄλλα σκέλη τοῦ συλλογισμοῦ μου. Ξεκινώντας ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἐλευθερία, κατέληξα στὸν ἀπόλυτο δεσποτισμό. Προσθέτω, ὅμως, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ὑπάρξει καμμιὰ ἄλλη λύση τοῦ κοινωνικοῦ προβλήματος, ἔξω ἀπὸ αὐτὴν ποὺ προτείνω ἐγώ…».

Ἀνθρωποκτόνα, ἡ Καλύτερη Λύση: Ὁ Σιγκάλιεφ συνεχίζει λέγοντας ὅτι, παρ’ ὅλο πὼς ὁ ἴδιος πιστεύει πὼς ἡ «καλύτερη λύση» θὰ ἦταν νὰ «τινάξει στὸν ἀέρα» τὰ ἐννέα δέκατα τῆς ἀνθρωπότητας, ἀναγκάσθηκε νὰ τὴν ἀπορρίψει, «ὡς ἀνεφάρμοστη σχεδόν»(!).

[Σ.σ.: Τὸ «σχεδὸν ἀνεφάρμοστο» γιὰ τοὺς Σιγκάλιεφ τοῦ 1870, εἶναι ἀπόλυτα ἐφικτὸ γιὰ τοὺς σύγχρονους Σιγκάλιεφ, λόγω τῆς προόδου τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας (βλ. διάφορα σχετικὰ βίντεο ποὺ κυκλοφοροῦν στὸ Διαδίκτυο, περὶ σχεδίων ἐλάττωσης τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς σὲ 500 ἑκατομμύρια ψυχές!).]

Ἡ Τελικὴ Λύση: Ἔτσι, ὁ Σιγκάλιεφ ἀποφασίζει νὰ ἐπιτρέψει μὲν στὴν ἀνθρωπόμαζα νὰ ζήσει, ἀλλὰ ὑπὸ τοὺς ἑξῆς συγκεκριμένους ὅρους καὶ προϋποθέσεις:

«Ἡ τελικὴ λύση τοῦ προβλήματος εἶναι ὁ διαχωρισμὸς τῶν ἀνθρώπων σὲ δύο ἄνισα μέρη. Τὸ ἕνα δέκατο μονάχα τῆς ἀνθρωπότητος θάχει τὴν ἐλευθερία τῆς προσωπικότητας καὶ ἡ ἐξουσία του πάνω στὰ ἄλλα ἐννέα δέκατα θὰ εἶναι ἀπεριόριστη».

Ἀποβλάκωση καὶ Ὑποταγὴ στὸν Παράδεισο τοῦ Ἐργάτη: Θεωρώντας τὸν ἐξαναγκασμὸ τοῦ λαοῦ σὲ μετανάστευση (!) λύση ἀνεπαρκῆ, οἱ «σύντροφοι» τοῦ Σιγκάλιεφ ἀποδέχονται τὴν ἑπόμενη πρότασή του ἀναφορικὰ μὲ τὰ ἐννέα δέκατα τῆς ἀνθρωπότητας:

«Οἱ δεύτεροι πρέπει νὰ χάσουν τὴν προσωπικότητά τους, νὰ μεταβληθοῦν σὲ ἕνα εἶδος ἀγέλης, καί, ἔχοντας ἀπεριόριστα ὑποταχθεῖ, νὰ ξαναγυρίσουν, ὕστερα ἀπὸ μιὰ σειρὰ γενεῶν, στὴν πρωτόγονη ἁπλότητα, στὸν παράδεισο, νὰ ποῦμε, τῶν πρωτοπλάστων, ὅπου, ὅμως, θὰ πρέπει νὰ δουλεύουν κιόλας».

Ἐξαφάνιση τῆς Βούλησης καὶ Συνείδηση Ἀγέλης: Μαρτυρώντας τὸ μακρύπνοο τῶν σχεδίων του, ὁ Σιγκάλιεφ ἐξηγεῖ τόσο τὴν οὐσία τοῦ «σιγκαλιεφισμοῦ», ὅσο καὶ τὶς ἀθέατες μεθόδους ἐπιβολῆς του:

«Τὰ μέτρα (…) γιὰ τὴν ἐξαφάνιση τῆς ἐλεύθερης βούλησης στὰ ἐννέα δέκατα τῶν ἀνθρώπων καὶ γιὰ τὴν μετατροπή τους σὲ ἀγέλη, μὲ νέους τρόπους διαπαιδαγώγησης σειρᾶς γενεῶν, εἶναι πολὺ ἀξιοπρόσεκτα, πολὺ λογικὰ καὶ στηρίζονται στὰ δεδομένα τῆς ἐπιστήμης».

Σοσιαλισμὸς καὶ Σιγκαλιεφισμός: Ἐνθουσιασμένος ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι, «σιγκαλιεφισμὸς» σημαίνει τὴν μόνιμη ὑποδούλωση τῆς ἀνθρωπόμαζας στοὺς ὀλίγους καὶ «ἐκλεκτούς», ἕνας ἐκ τῶν «συντρόφων»-συνομωτῶν, ὁ Βερχοβένσκυ, ἀναφωνεῖ: «Τί ἔκανε ὁ σοσιαλισμός; Γκρέμισε τὶς παληὲς δυνάμεις, ἀλλὰ δὲν τὶς ἀντικατέστησε».

[Σ.σ.: Μὲ τὴν φράση αὐτή, ὁ Ντοστογιέφσκυ δὲν ἀπενοχοποιεῖ τὸν σοσιαλισμό. Ἀντιθέτως, τὸν προσδιορίζει ὡς τὸ ἐργαλεῖο καταστροφῆς ὅλων τῶν πνευματικῶν καὶ θεσμικῶν ἀμυντικῶν μηχανισμῶν τοῦ «παληοῦ» κόσμου, γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ κρυφοῦ σχεδίου μόνιμης ὑποδούλωσης τῆς ἀνθρωπότητας: τοῦ «σιγκαλιεφισμοῦ».]

Ἡ Οὐσία τοῦ «Σιγκαλιεφισμοῦ»: Μέσῳ τοῦ Βερχοβένσκυ πού, σὲ ἕνα παραληρηματικὸ ξέσπασμα ἐνθουσιασμοῦ, ἀναφωνεῖ, «Ἐγὼ εἶμαι ἀπατεώνας, δὲν εἶμαι σοσιαλιστής!», ὁ Ντοστογιέφσκυ ἀποκαλύπτει τὴν οὐσία τοῦ «σιγκαλιεφισμοῦ», ἀλλὰ καὶ ποιότητα ὅσων, διαχρονικά, τὸν προωθοῦν.

Ἡ Νέα Θρησκεία: Γιὰ νὰ ἀποκαλύψει δὲ τὸν ἐσώτερο πυρῆνα τοῦ «σιγκαλιεφισμοῦ», ὁ Ντοστογιέφσκυ βάζει τὸν Βερχοβένσκυ νὰ τὸν προσδιορίζει ὡς κάτι πολὺ πιὸ ἰσχυρὸ ἀπὸ ἕνα ἁπλὸ κοινωνικὸ σύστημα: τὸν προσδιορίζει ὡς τὴν «νέα θρησκεία ποὺ ἔρχεται νὰ ἀντικαταστήσει τὴν παληά».

[Σ.σ.: Τὸ ποιὸν λατρεύουν οἱ «πιστοὶ» αὐτῆς τῆς «νέας θρησκείας» ὑποδεικνύει ὁ τίτλος τὸν ὁποῖον ἐπέλεξε ὁ συγγραφέας γιὰ τὸ συγκεκριμένο ἔργο του.]

Προσκλητήριο Κολασμένων: Ἐξ ἄλλου, διὰ στόματος Βερχοβένσκυ, ὁ Ντοστογιέφσκυ ἀποκαλύπτει ὅτι, «πιστοί» του «σιγκαλιεφισμοῦ» εἶναι ὅσοι ἐπιλέγουν νὰ συνταχθοῦν ἐνεργὰ μὲ τὸ ἀπόλυτο Κακό:

«Δικοί μας δὲν εἶναι μόνον ἐκεῖνοι ποὺ σκοτώνουν καὶ πυρπολοῦν, ποὺ κτυπᾶνε μὲ κλασικὸ τρόπο ἢ ποὺ δαγκώνουν. Αὐτοὶ εἶναι μόνο μπελὰς γιὰ μᾶς! Ὁ δάσκαλος πού, μαζὶ μὲ τὰ παιδιά, κοροϊδεύει τὸν Θεὸ καὶ τὴν οἰκογένεια, αὐτὸς εἶναι δικός μας. Ὁ δικηγόρος ποὺ ὑπερασπίζεται τὸν μορφωμένο δολοφόνο, λέγοντας πὼς εἶναι πιὸ ἀνεπτυγμένος ἀπὸ τὰ θύματά του καί, ὡς ἀνώτερος, δὲν εἶχε ἄλλον τρόπο νὰ ἀποκτήσει λεφτὰ παρὰ σκοτώνοντας. Οἱ μαθητὲς ποὺ σκοτώνουν ἕναν μουζίκο γιὰ νὰ δοῦν τί αἴσθημα θὰ δοκιμάσουν, εἶναι δικοί μας».

Ἡ Ἀνοχὴ ποὺ Ὑποδουλώνει: Ἀλλά, «πιστοὶ» αὐτῆς τῆς «νέας θρησκείας» εἶναι καὶ ὅσοι ἐπιλέγουν νὰ ἀνέχονται τὸ ἀπόλυτο Κακό, ἢ νὰ μὴν τὸ ἀντιμάχονται, ὅπως π.χ.:

«Οἱ ἔνορκοι ποὺ ἀθωώνουν συστηματικὰ ὅλους τοὺς ἐγκληματίες, αὐτοὶ εἶναι δικοί μας. O εἰσαγγελέας πού, ὅταν μιλάει στὸ δικαστήριο, τρέμει μήπως δὲν φανεῖ ἀρκετὰ φιλελεύθερος, εἶναι δικός μας, δικός μας».

Ὑπόδουλοι στὸ «Θέλω, Ἐδῶ καὶ Τώρα»: Ἐπίσης, «πιστοί» της εἶναι καὶ ὅσοι εἶναι ἤδη ὑποδουλωμένοι στὸ «θέλω, ἐδῶ καὶ τώρα», σὲ κάθε τομέα καὶ ἔκφανση τῆς ζωῆς τους:

«Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ τάση ὑποταγῆς ἔχει φθάσει τοὺς μαθητὲς καὶ στοὺς ἄλλους ἀφελεῖς στὸ ἀκρότατο σημεῖο· καὶ παντοῦ ἡ φιλοδοξία ἀνεπτυγμένη στὸν ἀκρότατο βαθμό, μιὰ ὄρεξη ζωώδικη, πρωτοφανής».

[Σ.σ.: Ἂν οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες ἀναγνῶστες ἐγνώριζαν ὅτι, ὁ πρῶτος νόμος τοῦ σατανισμοῦ εἶναι «Τὸ “Θέλω” εἶναι ὁ Νόμος», θὰ συνειδητοποιοῦσαν ὅτι, μὲ τὸ νὰ ὑποκύπτουν ὅλο καὶ περισσότερο στὸ πειρασμικὸ «θέλω, ἐδῶ καὶ τώρα», κατὰ τὰ σαράντα τελευταῖα χρόνια, ἐνέτασσαν ἑαυτοὺς στὴν δεύτερη κατηγορία σκλάβων, τόσο σὲ ἀτομικό, ὅσο καὶ σὲ συλλογικὸ ἐπίπεδο. Ἐπίσης, θὰ συνειδητοποιοῦσαν ὅτι, Μνημόνιο καὶ Μεσοπρόθεσμο δὲν ἀποτελοῦν παρὰ τὴν γήινη ἐπισφράγιση τῆς ἐσωτερικῆς τους ὑποδούλωσης στὸν “ἄρχοντα τοῦ κόσμου τούτου”.]

«Διαπαιδαγώγηση» (ἢ Προσηλυτισμός): Στὴν συνέχεια, ὁ Ντοστογιέφσκυ περιγράφει –πάντα διὰ στόματος Βερχοβένσκυ– τοὺς ἀθέατους τρόπους «διαπαιδαγώγησης» τῆς ἀνθρωπόμαζας, διὰ τῶν ὁποίων ἡ «νέα θρησκεία» μέλλει νὰ πολλαπλασιάσει τοὺς «πιστούς» της, ὥστε, χειραγωγούμενοι ἀθέατα, νὰ συνεργήσουν ἐνθουσιωδῶς στὴν μόνιμη ὑποδούλωσή τους.

Διαφθορά, Ἀθεΐα καὶ Ἐθισμοί: «Μιὰ δυὸ γενιὲς διαφθορᾶς εἶναι ἀπαραίτητες· καὶ νάναι μιὰ διαφθορὰ ἀνήκουστη, ὕπουλη. Τέτοια ποὺ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο μιὰ δειλή, ἄκαρδη, ἐγωιστικὴ σαπίλα –νὰ τί μᾶς χρειάζεται! Κι ἀπὸ πάνω λίγο “ἀχνιστὸ αἱματάκι” γιὰ νὰ συνηθίζει!». «Ὁ Θεὸς τῆς Ρωσίας παραχώρησε τὴν θέση του στὸ πιοτό. O λαὸς πίνει, οἱ μανάδες πίνουν, τὰ παιδιὰ πίνουν, οἱ ἐκκλησίες εἶναι ἄδειες… Ἂς τὴν ἀφήσουμε νὰ πληθύνει τούτη τὴν γενηά! Κρῖμα ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ περιμένουμε, θὰ τόρριχναν ἀκόμα περισσότερο στὸ πιοτό».

 [Σ.σ.: Σήμερα, ποὺ ἡ ἀθεΐα ἐξιδανικεύεται ὡς ἀπόδειξη «προοδευτικότητας», οἱ ἐκκλησίες ἀδειάζουν. Μάλιστα, στὴν λοιπὴ Εὐρώπη, πολλὲς μετατρέπονται σὲ ἑστιατόρια ἢ νυκτερινὰ κέντρα. Στὰ δὲ οἰνοπνευματώδη, ἔχουν προστεθεῖ καὶ οἱ ψυχοτρόπες οὐσίες, ἡ χρήση τῶν ὁποίων ὄχι μόνον δὲν πατάσσεται, ἀλλὰ νομιμοποιεῖται μὲ διάφορα περίτεχνα προσχήματα. Ὅσο γιὰ τὸν ἐθισμὸ τῶν πολλῶν στὸ “ἀχνιστὸ αἱματάκι”, ἀρκεῖ νὰ σκεφθοῦμε ποιὰ ἦταν ἡ ἐπίδραση τῆς κινηματογραφικῆς βιομηχανίας, ἐπὶ σειρᾶς γενεῶν.]

Χειραγώγηση γιὰ Κατάργηση Ἰδιοκτησίας: Οἱ «σιγκαλιεφιστὲς» ὁδηγοῦν τὴν ἀνθρωπόμαζα στὴν ψυχοπνευματικὴ καὶ σωματικὴ ἐξαχρείωση, καὶ γιὰ τὸν λόγο ὅτι…

«Μόλις ἀναφανεῖ ἡ οἰκογένεια καὶ ὁ ἔρωτας, νάσου καὶ ἡ ἐπιθυμία τῆς ἰδιοκτησίας. Ἐμεῖς θὰ πνίξουμε τὴν ἐπιθυμία: θὰ ἐξαπολύσουμε ἀπίστευτη διαφθορά».

[Σ.σ.: Τὴν ἐπιθυμία τῆς ἰδιοκτησίας δὲν πνίγουν οἱ σύγχρονες «πολιτικῶς ὀρθὲς» θέσεις περὶ σεξουαλικῆς ἐλευθεριότητας, ἀμβλώσεων, ὁμοφυλοφιλίας, παρενδυτισμοῦ κ.ο.κ., πού στρέφονται κατὰ τῆς οἰκογένειας; Καί, μήπως τὸν ἴδιο σκοπὸ δὲν ἐξυπηρετεῖ ἡ μεταμνημονιακὴ φορολογία εἰς βάρος τῆς ἰδιοκτησίας καὶ τῶν πολυτέκνων;]

Ἐκπαίδευση στὴν Ὑποταγή: Ἀλλά, ὁ «σιγκαλιεφισμὸς» ἔχει καὶ ἐκπαιδευτικὸ ὅραμα:

«…τὸ νὰ ἰσοπεδώνει κανεὶς τὰ βουνὰ εἶναι ὄμορφη σκέψη καὶ καθόλου γελοία! Δὲν χρειάζεται μόρφωση, φθάνει πιὰ ἡ ἐπιστήμη! Καὶ χωρὶς ἐπιστήμη θάχουμε ἀρκετὸ ὑλικὸ γιὰ χίλια χρόνια, μονάχα ποὺ πρέπει νὰ ἑδραιωθεῖ ἡ ὑποταγή. Ἡ δίψα γιὰ μόρφωση εἶναι, κατὰ βάση, δίψα ἀριστοκρατική».

[Σ.σ.: Μήπως τὸ ἐκπαιδευτικὸ ὅραμα τοῦ «σιγκαλιεφισμοῦ» βρῆκε, σταδιακά, τὴν πλήρη ἐφαρμογή του στὶς ἀλλεπάλληλες ἐκπαιδευτικὲς μεταρρυθμίσεις, ποὺ πραγματοποιήθηκαν καὶ στὴν Ἑλλάδα, κατὰ τὰ 35 τελευταῖα ἔτη; Διότι, πῶς ἀλλοιῶς νὰ ἐξηγηθεῖ ἡ ἀντικατάσταση τῆς ἑλληνορθόδοξης σχολικῆς ὕλης ἀπὸ ἀμφιλεγόμενα, ἀνθελληνικὰ καὶ ἀσήμαντα κείμενα, μὲ κορύφωση τὶς διαβόητες ὁδηγίες γιὰ τὴν χρήση τῆς καφετιέρας;]

Ἐξαφάνιση τοῦ Δυτικοῦ Πνεύματος καὶ τῶν Ἀρίστων: «Πρῶτα θὰ ὑποβιβασθεῖ τὸ ἐπίπεδό της ἐπιστήμης καὶ τῶν ταλέντων. Σὲ ὑψηλὸ ἐπιστημονικὸ ἐπίπεδο φθάνουν τ' ἀνώτερα μυαλὰ καὶ μυαλὰ ἀνώτερα δὲν χρειάζονται. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν μεγάλες πνευματικὲς ἱκανότητες, παίρνουν πάντοτε στὰ χέρια τους τὴν ἐξουσία καὶ γίνονται ἀπόλυτοι κύριοι. Νὰ κόψουμε τὴν γλῶσσα τοῦ Κικέρωνα, νὰ βγάλουμε τὰ μάτια τοῦ Κοπέρνικου, νὰ σκοτώσουμε μὲ λιθοβολισμὸ τὸν Σαίξπηρ –νὰ τί σημαίνει «σιγκαλεφισμός».

[Σ.σ.: Μήπως, δηλαδή, καὶ τὸ νὰ ἐξαφανίσουμε τὴν ἀρχαιοελληνικὴ καὶ βυζαντινὴ-πατερικὴ γραμματεία, νὰ διαστρεβλώσουμε τὴν Ἱστορία, νὰ καταστρέψουμε τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, νὰ λατινοποιήσουμε τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο, νὰ κλείνουμε σχολεῖα καὶ νὰ καταργοῦμε Τ.Ε.Ι. καὶ πανεπιστημιακὲς σχολές, εἶναι «σιγκαλεφισμός»;]

Πυρῆνες Τρομοκρατίας: Οἱ σχεδιασμοὶ γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς «νέας θρησκείας» περιλαμβάνουν καὶ τὴν δράση τῶν «γνωστῶν ἀγνώστων» καὶ τῆς τρομοκρατίας:

«…Στὴν ἀρχή, θὰ προκαλέσουμε τὴν ἀναρχία…Τὸ ξέρεις πὼς εἴμαστε κιόλας ἀρκετὰ δυνατοί;». (…) «Ἄκου, θὰ δημιουργήσουμε ταραχές…».

Ἰσοπέδωση, Σκλαβιὰ καὶ Ἐξαθλίωση: Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐξαθλίωση τῆς ἀνθρωπόμαζας, ὁ «σιγκαλιεφισμὸς» θέλει καὶ τὴν διάλυση τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ της καὶ τὴν μετάλλαξή της σὲ ἄμορφη, ἀλληλοϋπονομευόμενη, ἀταξική, συλλογικότητα:

«(…) κάθε μέλος τῆς κοινωνίας, παρακολουθεῖ τὸν διπλανό του καὶ τὸ «κάρφωμα» εἶναι καθῆκον. Ὁ καθένας ἀνήκει σὲ ὅλους καὶ ὅλοι στὸν καθένα. Ὅλοι εἶναι σκλάβοι καὶ ἴσοι στὴν σκλαβιά. Ἡ συκοφαντία καὶ ἡ δολοφονία θὰ χρησιμοποιοῦνται σὲ ἐξαιρετικὲς μονάχα περιπτώσεις. Πάνω ἀπ' ὅλα θάναι ἡ ἰσότητα». «Οἱ σκλάβοι πρέπει νὰ εἶναι ἴσοι: χωρὶς δεσποτισμὸ δὲν ὑπάρχει οὔτε ἐλευθερία, οὔτε ἰσότητα. Ἀλλά, σ' ἕνα κοπάδι πρέπει νὰ βασιλεύει ἡ ἰσότητα –νὰ τί σημαίνει “σιγκαλεφισμός”. Μόνον τ' ἀπαραίτητα εἶναι ἀπαραίτητα –αὐτὸ θὰ εἶναι πιὰ τὸ σύνθημα τῆς γήινης σφαίρας!».

[Σ.σ.: Εἶναι ἐνδιαφέρον ὅτι, στὴν μεταμνημονιακὴ Ἑλλάδα, ἀλλὰ καὶ στὴν λοιπὴ Εὐρώπη καί, νωρίτερα, στὶς Η.Π.Α. (ὅπου ἡ καταστολὴ ἐνισχύεται καὶ ἡ δημοκρατία πνέει τὰ λοίσθια, καὶ ὅπου οἱ νεόπτωχοι, οἱ ἄνεργοι καὶ οἱ ἄστεγοι αὐξάνονται μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο) πραγματοποιοῦνται ὅλοι οἱ ὁραματισμοὶ τοῦ «σιγκαλιεφισμοῦ».]

Καννιβαλισμὸς καὶ Ἐξαχρείωση: Γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ «σιγκαλιεφισμοῦ»…

«Χρειάζονται ὅμως καὶ ἀναταραχὲς –θὰ φροντίσουμε γι' αὐτὲς ἐμεῖς ποὺ θὰ κυβερνᾶμε» … «Οἱ σκλάβοι πρέπει νάχουν κυβερνῆτες. Πλήρης ὑποταγή, ὁλοκληρωτικὸς ἀφανισμὸς τῆς προσωπικότητας. Ὅμως, μιὰ φορὰ κάθε τριάντα χρόνια, ὁ Σιγκάλιεφ θὰ δίνει τὸ σύνθημα τῶν ταραχῶν κι' ὅλοι θ' ἀρχίσουν ἄξαφνα νὰ τρῶνε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον· ὡς ἕνα σημεῖο ὅμως, ἔτσι, μὲ τὸν σκοπὸ μονάχα νὰ μὴν πλήξουν. H πλήξη εἶναι αἴσθηση ἀριστοκρατική. Στὸν σιγκαλεφισμὸ δὲν θὰ ὑπάρχουν ἐπιθυμίες. Τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὰ βάσανα θὰ τάχουμε ἐμεῖς, κι' οἱ σκλάβοι θάχουν τὸν σιγκαλεφισμό».

[Σ.σ.: Ὅσοι κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὰ κατώτερα ἔνστικτά τους δὲν ἔχουν ἐπιθυμίες, διότι ἔχουν μόνον ὁρμέμφυτα, ὅπως τὰ ζῶα. Καὶ δὲν ἔχουν οὔτε βάσανα, διότι μόλις ἱκανοποιήσουν τὰ ὁρμέμφυτά τους, ἠρεμοῦν, ὅπως τὰ ζῷα.]

Ἡ Χρησιμότητα τοῦ Τρόμου: Ἐπιπλέον, γνωρίζοντας ὅτι, ὁ τρόμος –ποὺ παραλύει βούληση καὶ λογικὴ– ὁδηγεῖ τὴν μᾶζα “νὰ συνεργασθεῖ μὲ τὸν δυνάστη της”, ὁ Βερχοβένσκυ ἐκτυλίσσει, μὲ ἀγαλλίαση, μιὰν ἀκόμη μεθοδεία τοῦ «σιγκαλιεφισμοῦ»:

«…Θὰ προπαγανδίσουμε τὴν καταστροφή… ἡ ἰδέα αὐτὴ εἶναι τόσο ξεπλανευτική… θὰ καλέσουμε τὴν φωτιὰ σὲ βοήθειά μας. Θὰ δημιουργήσουμε θρύλους…». «Θὰ προκαλέσουμε ἕναν σεισμὸ ποὺ θὰ κλονίσει τὰ πάντα ἀπὸ τὶς βάσεις τους…».

[Σ.σ.: Ἐκτὸς ἀπὸ τὸ «σὸκ καὶ δέος», ποὺ προκάλεσε σὲ ὅλους μας ἡ κατάρρευση τῶν Δίδυμων Πύργων, μᾶς βομβαρδίζουν μὲ διάφορα ἄλλα ὁράματα ἀφανισμοῦ –πραγματικὰ ἢ ψεύτικα, θεϊκῆς, φυσικῆς ἢ ἀνθρωπογενοῦς-τεχνητῆς προέλευσης–, ὅπως π.χ.: συντέλεια τοῦ κόσμου, ἠλεκτρομαγνητικὲς ἡλιακὲς ἐκρήξεις, φαινόμενο τοῦ θερμοκηπίου, ἀκραία φυσικὰ φαινόμενα, κομῆτες σὲ πορεία σύγκρουσης μὲ τὴν γῆ, ἐπισιτιστικὲς κρίσεις, πυρηνικοὶ ὄλεθροι δημεύσεις περιουσιῶν, χρεοκοπίες οἰκονομιῶν, ἔλευση ἐξωγήινων κ.ο.κ.]

Πυρῆνες Κρούσης καὶ Ἀναρχία: «Οἱ “ὁμάδες” τῶν τρωκτικῶν θὰ μᾶς χρησιμέψουν πολὺ σ' αὐτό. Μόλις θὰ εἶναι νὰ πέσει καμμιὰ ντουφεκιά, θὰ σοῦ βρίσκω σ' αὐτὲς τὶς ὁμάδες, ἀνθρώπους καλοπροαίρετους, ποὺ θὰ μ' εὐχαριστοῦν κιόλας ποὺ τοὺς ἔκανα τὴν τιμὴ νὰ τοὺς διαλέξω. Θ' ἀρχίσει λοιπὸν ἡ ἀναρχία στὸν κόσμο. Θὰ γίνει μιὰ ἀναστάτωση ποὺ δὲν ξαναπαρουσιάσθηκε ποτὲ στὸν κόσμο… Ἡ Ρωσία θὰ βυθισθεῖ στὰ σκοτάδια, ἡ γῆ θὰ κλαίει τοὺς παληοὺς θεούς της».

[Σ.σ.: Ὅσες ἀπὸ τὶς σύγχρονες ἀναρχικὲς καὶ τρομοκρατικὲς ὁμάδες δὲν μισθοδοτοῦνται ἀπὸ παράκεντρα ἐξουσίας, θεωροῦν ἑαυτὲς ἐλεύθερο-αὐτόνομες. Στὴν πραγματικότητα, ὅμως, ἀποτελοῦν τὸ ἀνθρωποπροϊὸν ἐξειδικευμένων καὶ ἀφανῶν ἐπιστημονικῶν μεθόδων «διαπαιδαγώγησης», οἱ ὁποῖες τοὺς ἐξωθοῦν νὰ καταστρέφουν τὴν κοινωνία τους ἐκ τῶν ἔνδον, πρὸς ὄφελος τῶν σύγχρονων «σιγκαλιεφιστῶν».]

Ἐμφάνιση Μεσσία-Σωτῆρα: Ὅμως, τὸ θέμα δὲν τελειώνει ἐδῶ, διότι, ὡς «νέα θρησκεία», ὁ «σιγκαλιεφισμὸς» προβλέπει καὶ τὴν ἐμφάνιση ἑνὸς Μεσσία-Σωτῆρα. Γι’ αὐτό, ὁ Βερχοβένσκυ ἐξηγεῖ στὸν ὑποψήφιο γιὰ τὸν ρόλο:

«Καὶ τότε… θὰ προβάλουμε ποιὸν νομίζεις;…… Τὸν τσάρεβιτς Ἰβάν. Δηλαδὴ ἐσένα. Θὰ ποῦμε πὼς “κρύβεσαι”. Καταλαβαίνεις τὴν δύναμη ποὺ κλείνει μέσα της αὐτὴ ἡ λέξη; “Kρύβεται!”. Ὑπάρχει, ἀλλὰ κανένας δὲν τὸν ἔχει δεῖ… Φέρνει μιὰ καινούργια ἀλήθεια καὶ “κρύβεται”… Τί θρῦλο μποροῦμε νὰ σκαρώσουμε μ' αὐτό. Κυρίως ὅμως θὰ ξεπηδήσει μιὰ καινούργια δύναμη ποὺ τὴν χρειαζόμαστε, ποὺ τὴν λαχταροῦμε. Τί ἔκανε ὁ σοσιαλισμός; Γκρέμισε τὶς παληὲς δυνάμεις, ἀλλὰ δὲν τὶς ἀντικατέστησε. Ἔτσι ὅμως ἔχουμε μιὰ δύναμη, μιὰ δύναμη ἀφάνταστη μάλιστα! Φθάνει ἕνας μοχλὸς γιὰ νὰ κουνηθεῖ ἡ γῆ. Καὶ θὰ κουνηθοῦν τὰ πάντα!». «...Πρέπει νὰ εἶσαι ἀόρατος. Ὑπάρχει, ἀλλὰ δὲν τὸν ἔχει δεῖ κανείς, “κρύβεται”. Θὰ μπορεῖς ὡστόσο νὰ παρουσιαστεῖς σὲ ἕναν στοὺς ἑκατὸ χιλιάδες. “Tόν εἴδανε! Τὸν εἴδανε!” Θὰ λένε παντοῦ…».

 [Σ.σ.: Παραδόξως, σχετικὸ σενάριο δοκιμάσθηκε ἤδη ἐπιτυχῶς στὸν μουσουλμανικὸ κόσμο, μὲ τὸν Μπὶν Λάντεν στὸν ρόλο τοῦ «σωτῆρα ποὺ φέρνει μιὰ καινούργια ἀλήθεια, ἀλλὰ “κρύβεται”». Ἐνῶ στὸ Διαδίκτυο εἶναι ἀναρτημένος ὁ λόγος ποὺ ἐκφώνησε στὸν Ο.Η.Ε., πέρυσι, ὁ πρόεδρος τοῦ Ἰράν, Ἀχμαντινετζάντ, περὶ τοῦ Ἰμὰμ Μαχντί, ὡς ἀναμενόμενου νέου σωτῆρα τῆς ἀνθρωπότητας. Τὴν ἴδια στιγμή, οἱ ἁπανταχοῦ Ἑβραῖοι ἀναμένουν ὁσονούπω τὸν δικό τους Μεσσία.

Στὶς δυτικὲς κοινωνίες, ρόλο Μεσσία-Σωτῆρα ἔχουν ἀναλάβει, πρὸς τὸ παρόν, οἱ περίφημοι «ἐξωγήινοι μὲ τὴν ἀνώτερη εὐφυΐα», στοὺς ὁποίους πιστεύουν –καὶ τοὺς ὁποίους ἀναμένουν– δεκάδες ἑκατομμύρια ἀνθρώπων ἀνὰ τὸν πλανήτη· ἐνῶ ἄλλοι περιμένουν, φυσικά, τὸν Ἀντίχριστο.]

Πλασματικὴ Πραγματικότητα καὶ Χειραγώγηση: Γνωρίζοντας τὴν ἀπελευθερωτικὴ δύναμη τῆς ἀλήθειας, ὁ «σιγκαλιεφισμὸς» βυθίζει συστηματικὰ τὴν ἀνθρωπόμαζα στὴν ψευδαίσθηση:

«Τὸ μόνο ποὺ ἔχει σημασία εἶναι ὁ θρῦλος… Θὰ βγάλουμε κανὰ-δυὸ δίκαιες ἀποφάσεις ποὺ ἡ φήμη τους θὰ σκορπισθεῖ παντοῦ. Μὲ τὶς ὁμάδες καὶ τὶς πενταμελεῖς ἐπιτροπές, δὲν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ ἐφημερίδες. Ἄν, στὶς δέκα χιλιάδες αἰτήσεις, ἱκανοποιήσουμε τὴν μιὰ μόνο, θάρθουν στὸ πλευρό μας ὅλοι. Σ' ὅλα τὰ μέρη, ὁ κάθε μουζίκος θὰ ξέρει πὼς ὑπάρχει κάποιο μέρος ὅπου ὅ,τι ζητήσεις σοῦ τὸ δίνουν».

[Σ.σ.: Σήμερα, ἡ μόνη πραγματικότητα ποὺ προβάλλεται εἶναι ἡ πλασματική: οἱ πολιτικοί, ὅταν δὲν ψεύδονται ἀσυστόλως, καταφεύγουν σὲ ἀοριστολογίες ἀντάξιες τῶν ἀστρολογικῶν, καὶ σὲ εὐφημισμοὺς καὶ ἀμφισημεῖες ἀντάξιους τῶν δελφικῶν χρησμῶν.

Οἱ κυβερνήσεις βαπτίζουν «ἀνεξάρτητους» καὶ «μὴ κυβερνητικούς», φορεῖς ποὺ οἱ ἴδιες ἱδρύουν, στελεχώνουν καὶ χρηματοδοτοῦν ἀνέλεγκτα. Οἱ ἐφημερίδες (ποὺ κατηγοροῦνται γιὰ ἐπιλεκτικὴ ἐκδοχὴ τῆς πραγματικότητας) ἀντικαθίστανται ἀπὸ τὴν τηλεόραση (μὲ ὅσα καταμαρτυροῦνται περὶ εἰκονικῆς πραγματικότητας) καί, φυσικά, ἀπὸ τὸ Διαδίκτυο (μὲ τὴν ἀμφισβητούμενη ἀξιοπιστία του).

Δι’ αὐτῶν, διατυμπανίζονται θριαμβικὰ πύρρειες νῖκες, ἐνῶ ἀποσιωποῦνται σημαντικὰ γεγονότα· ἐνοχοποιοῦνται ἀθῶοι καὶ ἀθωώνονται ἔνοχοι· ἐξιδανικεύονται ἀντίστροφες ἀξίες καὶ γελοιοποιοῦνται οἱ ἀληθινές· ἀγνοοῦνται πραγματικοὶ κίνδυνοι καὶ προβάλλονται φανταστικοὶ κ.ο.κ.. Ἐπίσης, δι’ αὐτῶν, οἱ ἐλάχιστες ἀποφάσεις ἑλληνικῶν καὶ εὐρωπαϊκῶν δικαστηρίων, ποὺ δικαιώνουν ἀδικούμενους πολῖτες, διασαλπίζονται θριαμβικά, καθ’ ἣν στιγμήν, ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν πολιτῶν, ὁδηγούμενη στὴν πλήρη ἐξαθλίωση, ἀδυνατεῖ νὰ προσφύγει σ’ αὐτά.]

Νέα Ἐποχή, Ὀλιγαρχία καὶ Ὁλοκληρωτισμός: Τέλος, τρέμοντας καὶ ἱδρώνοντας ἀπὸ τὴν ἀνίερη ἡδονή, ποὺ τοῦ προκαλεῖ τὸ ὁλοκληρωτικὸ ὅραμα τοῦ «σιγκαλιεφισμοῦ», ὁ Βερχοβένσκυ καταλήγει θριαμβευτικά:

«Καὶ ἡ γῆ ὁλόκληρη θὰ χαιρετήσει τὸν “καινούργιο νόμο”, τὴν “νέα δικαιοσύνη”». «Θὰ φουσκώσει ἡ θάλασσα, θὰ γκρεμισθεῖ ἡ παράγκα καὶ ὕστερα ἐμεῖς θὰ βροῦμε τρόπο νὰ κτίσουμε ἕνα πέτρινο οἰκοδόμημα –τὸ πρῶτο. Ἐμεῖς θὰ τὸ χτίσουμε, ἐμεῖς καὶ μόνο».

Τὸ Πέτρινο Οἰκοδόμημα: Σήμερα πλέον, οἱ ἀρχιτέκτονες τῆς παγκοσμιοποίησης –αὐτοὶ καὶ μόνον– ἔχουν ἀνεγείρει τὸ «πέτρινο οἰκοδόμημά» τους, στὸ σύνολο τοῦ πλανήτη. Καὶ εἶναι τὸ πρῶτο, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι, εἶναι ἡ πρώτη φορὰ στὴν Παγκόσμια Ἱστορία, ποὺ τὸ 1% τῆς ἀνθρωπότητας –αὐτὸ καὶ μόνον– ὑποδουλώνει τὸ 99%.

Καὶ εἶναι «πέτρινο» αὐτὸ τὸ οἰκοδόμημα, διότι οἰκοδομεῖται ἀπὸ πέτρινες καρδιές, μὲ πέτρινες καρδιές καὶ μέσα σὲ πέτρινες καρδιές.

Ἡ Σωτηρία: Ὅμως, μέσα στὸν ζόφο καὶ τὴν ἀπελπισία τοῦ ἀναπόφευκτου, τὸ προσωπικὸ βίωμα τῆς διπλῆς σωτηρίας τοῦ Ντοστογιέφσκυ μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι, ὁ Τριαδικὸς Θεὸς –ποὺ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ἐλευθερία καὶ ἀγάπη, δωρίζοντάς του ἐλευθέρα βούληση– ἐπεμβαίνει τόσο στὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὅσο καὶ στὴν Ἱστορία. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ Τοῦ τὸ ἐπιτρέψουμε.

Ἂν Τοῦ τὸ ἐπιτρέψουμε, μὲ ἕναν βίο γνήσια χριστιανικό, μὲ καρδία νήφουσα καὶ ἀγωνιζόμενοι τὸν “ἀγῶνα τὸν καλόν”, θὰ εὐδοκήσει νὰ συμβάλλει καὶ Ἐκεῖνος, μὲ τὴν δική Του λυτρωτικὴ παρέμβαση, γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου, τὸν ὁποῖον Ἐκεῖνος ἔχει δημιουργήσει καὶ ἐξακολουθεῖ πάντοτε νὰ τὸν ἀγαπᾶ.

Τότε, κανένα «πέτρινο οἰκοδόμημα» δὲν θὰ μπορέσει πιὰ νὰ σταθεῖ.

_________________________

  (*) Τὰ ἀποσπάσματα ἐλήφθησαν ἀπὸ τὸ 7^ο κεφάλαιο, “Οἱ Συντροφοι”, καὶ ἀπὸ τὸ 8^ο κεφάλαιο, “Τσάρεβιτς Ἰβάν”, καὶ παρατίθενται μὲ θεματική σειρά. Ὅλα τὰ ἔντονα στοιχεῖα εἶναι δικά μας.