Αυτός έμπλεξε! Εμείς γιατί παραμένουμε μπλεγμένοι σωρεύοντες τους ίδιους "λίθους";

Πηγή:  augoustinos-kantiotis 

ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ 

ΣΥΣΣΩΡΕΥΕΙ ΛΙΘΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ, 

ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΘΕΟΥΣ ΠΟΥ ΕΜΠΛΕΞΕ; 

 Σχόλιο τοῦ Λ.Ν.

• 

  Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως συνεχίζει την ολέθρια-καταστροφική οικουμενιστική πολιτική του προκατόχου του, μακαριστού Αθηναγόρα. Κάτι τέτοιο τυγχάνει και τυφλώ δήλον!
        Μόνο που στα χρόνια του Αθηναγόρα κάποιοι ομολογητές επίσκοποι καθώς και κληρικοί κατώτερων βαθμίδων καυτηρίασαν και στηλίτευσαν την εν θέματι πολιτική και τις διάφορες εκφράσεις και εκφάνσεις της, υπείκοντες στη φωνή της αρχιερατικής και ιερατικής τους συνειδήσεως αντίστοιχα, αδιαφορούντες για τις οιεσδήποτε συνέπειες και πληρούντες αφάτου αγαλλιάσεως το ορθοφρονούν ποίμνιο.
      Τρεις, μάλιστα, ομολογητές επίσκοποι, οι μακαριστοί μητροπολίτες Φλωρίνης Αυγουστίνος, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος και Παραμυθίας Παύλος, μνήμονες των καθηκόντων τους, των απορρεόντων απ τους Θείους και Ιερούς κανόνες, που τόσο βάλλονται σήμερα (όρα διαβόητη «ακαδημία» Δημητριάδος) δε δίστασαν να προχωρήσουν και στη διακοπή του μνημοσύνου του πρωταγωνιστή των μειοδοτικών, περί την Ορθόδοξη Πίστη πρωτοβουλιών,
  μακαριστού Αθηναγόρα εν έτει 1970 όπως και πολλές μονές του Αγίου Όρους.
         Το ερώτημα όμως που, αβιάστως, προκύπτει είναι το εξής: γιατί στις ημέρες μας, κατά τις οποίες σημειώνεται επανάληψη των Αθηναγόρειων «κατορθωμάτων» απ την πλευρά του νυν πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, δεν παριστάμεθα μάρτυρες μιας αναλόγου αντιδράσεως απ τη μεριά των ποιμένων;
          Τι να υποθέσει κανείς σχετικώς;
       Οτι λόγοι που σχετίζονται με την κακώς εννοούμενη ειρήνη και ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας καθιστούν τους ταγούς μας επιφυλακτικούς αναφορικά με την ανάληψη αγωνιστικών πρωτοβουλιών;
      Ότι έχει επέλθει, εν προκειμένω, ανεπίτρεπτος συμβιβασμός;
      Οτι η δειλία και, ενδεχομένως, ο καιροσκοπισμός κατευθύνουν το βηματισμό ενίων ποιμένων;
      Οτι κάποιοι εκκλησιαστικοί ηγήτορες θεωρούν ως παρωνυχίδα τη μετερχόμενη υπό του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, κατά κύριο λόγο, μειοδοτική πολιτική επί θεμάτων Ορθοδόξου Πίστεως;
         Δεν τους συνέχει το γεγονός ότι το ποίμνιο αντικρύζοντας απ τα ΜΜΕ τον πατριάρχη να συμπροσεύχεται, κατά παράβαση των Θείων και Ιερών κανόνων, με το «δίκερω γίγα» της Ρώμης περιέρχεται σε κατάσταση συγχύσεως και απαμβλύνσεως του κριτηρίου της Ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας;
         Πώς, απ τη μία μεριά διακηρύττουν ότι ο παπισμός είναι αίρεση, και άριστα πράττουν (αναφερόμαστε στους υγιώς φρονούντες Ορθοδόξους ποιμένες κι όχι στους ελάχιστους επισκόπους που ονομάζουν την παπική σέκτα «αδελφή Εκκλησία»)και απ την άλλη παραμένουν βωβοί όταν πρόσωπα που κατέχουν ανώτατη θέση στην Ιεραρχία της Ορθοδόξου Εκκλησίας συμφύρονται και, το χείριστον, συμπροσεύχονται με τους αιρεσιάρχες;
         Πώς, μετά, να μη μελαγχολεί κανείς αναλογιζόμενος, συν τοις άλλοις, και την εκρηκτική κατ΄σταση που τείνει να δημιουργηθεί, αν δεν έχει ήδη δημιουργηθεί, στις ψυχές πολυάριθμων πιστών, κληρικών και λαικών, που βιώνουν μία πρωτοφανή κρίση συνειδήσεως θεώμενοι την επίταση της ολέθριας πατριαρχικής οικουμενιστικής πολιτικής αφού στο κομβολόγιο των μειοδοτικών πατριαρχικών, ως επί το πλείστον,ενεργειών και εκδηλώσεων προστίθενται, καθημερινώς, καινούριου κόμβοι!                                                           Λ.Ν.