Επιστολή Αποτειχίσεως προς τον Μητροπολίτη Καισαριανής Δανιήλ

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἁπλή. Τόσο ἁπλή, ὅμως, ποὺ δὲν τὴν καταλαβαίνουν μορφωμένοι καὶ φιλόσοφοι, θεολόγοι καὶ Πατριάρχες, πλούσιοι καὶ πετυχημένοι, ἀλλὰ ὅσοι διαθέτουν καλὴ διάθεση, καλὴ προαίρεση. «Ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις» (Λουκ. 10, 21).

Μιὰ τέτοια Ἐπιστολὴ Ἀποτειχίσεως ἀπέστειλε ὁ ἀγαπητὸς κ. Παναγιώτης Μακρῆς πρὸς τὸν Μητροπολίτη του. Παραθέτοντας πολλὰ παραδείγματα καὶ κείμενα σύγχρονων Γερόντων καὶ Ἁγίων Πατέρων, ἀποδεικνύει ὅτι κολυμποῦμε στὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ὑπενθυμίζει τὴν ἁγιοπατερικὴ ὁδὸ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ αὐτούς.

Εὐχόμαστε ὁ Κύριος νὰ τὸν ἐνδυναμώνει καὶ νὰ τὸν στηρίζει, γιατί, ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν ὀργὴ τῶν ἀκολουθούντων ἢ ἀνεχομένων τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

«Πατερικὴ Παράδοση»

Σεβασμιότατε Καισαριανής Βύρωνος και Υμηττού κκ Δανιήλ.

Στην εποχή που ζούμε (που σύμφωνα με πολλούς σύγχρονους Άγιους Πατέρες είναι η εποχή των εσχάτων), διακρίνουμε μια επίθεση των αντίθεων δυνάμεων κατά της Ορθοδόξου πίστεως μας. Βλέπουμε πολλές αιρέσεις να αναφύονται και οι εχθροί εναντίον της Εκκλησίας μας να πολλαπλασιάζονται. Ένας από αυτούς, ο χειρότερος μάλιστα σύμφωνα με την κοινή ομολογία των σύγχρονων Αγίων, είναι η Παναίρεση του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός όμως δεν είναι μια αίρεση που πολέμα από έξω την Εκκλησία όπως οι υπόλοιπες (μάρτυρες του Ιεχωβά, Εαεπ, παπισμός, προτεστάντες, κλπ), αλλά έσωθεν μέσω των ποιμένων της,
αυτών δηλαδή οι οποίοι, υποτίθεται, είναι οι πιστοί φύλακες και προστάτες της. Μέσω αυτών των σύγχρονων ποιμένων πολεμάει ο Οικουμενισμός την Εκκλησία του Χριστού μας.

Θα έχετε βεβαίως και εσείς παρατηρήσει τα ατοπήματα τόσο παλαιότερων (Μελέτιος Μεταξάκης, Αθηναγόρας κλπ), όσο και νεότερων ιεραρχών (βλ. Βαρθολομαίος, Αυγουστίνος Γερμανίας, Εμμανουήλ Γαλλίας κλπ), τα οποία αφορούν την πίστη της Εκκλησίας μας. Είμαι σίγουρος ότι και εσείς όπως και αρκετοί άλλοι Μητροπολίτες της Εκκλησίας μας, απορούν με την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στην εποχή μας και η οποία χαρακτηρίζεται από την αποστασία του κόσμου από την Ορθόδοξη πίστη μας. Αυτή η αποστασία γίνεται φανερή τόσο σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο μέσο του τρόπου ζωής των σημερινών ανθρώπων όσο και μέσω της ψηφίσεως αντιχριστιανικών νόμων από πλευράς του Κράτους. Ωστόσο, πιο φανερή γίνεται σε θρησκευτικό επίπεδο μέσο της εξαπλώσεως της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού.

Θα απορείτε βεβαίως έως τώρα για ποιο λόγο σας τα γράφω αυτά καθώς και ποιος είναι ο λόγος που σας γράφω την επιστολή αυτή. Μετά από πολλή σκέψη και έρευνα αποφάσισα να σας γνωστοποιήσω την αποτείχισή μου από την Παναίρεση του Οικουμενισμού. Βεβαίως σαν ποιμενάρχης της περιοχής στην οποία ανήκω, θεώρησα σωστό να σας το γνωστοποιήσω καθώς μια αποτείχιση από μια αίρεση, σημαίνει και ταυτόχρονη διακοπή κοινωνίας με όσους βρίσκονται σε κοινωνία με την αίρεση. Αυτό μας το γνωστοποιεί ο Μέγας Αθανάσιος στην επιστολή «Προς Μοναχούς, PG τ. 26, στλ. 1185-1188», όπου είναι γραμμένο το εξής: «Οταν γάρ τινες υμάς τους εν Χριστώ πιστούς θεωρήσαντες μετ' αυτών συνερχομένους και κοινωνούντας, πάντως ύπονοήσαντες ΑΔΙΑΦΟΡΟΝ ΕΙΝΑΙ το τοιούτον, εις τον της ασεβείας εμπεσούνται βόρβορον. Ιν' ουν μη τούτο γένηται, θελήσατε, αγαπητοί, τους μεν φανερώς φρονούντας τα της ασεβείας αποστρέφεσθαι, τους δε νομίζοντας τα Αρείου μη φρονείν, κοινωνούντας δε μετά των ασεβών, φυλάττεσθαι· και μάλιστα ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει φεύγειν. Ει δε τις προσποιείται μεν ομολογείν όρθην Πίστιν, φαίνεται δε κοινωνών εκείνοις, τον τοιούτον προτρέψασθε απέχεσθαι της τοιαύτης συνηθείας· και εάν μεν επαγγέληται, έχετε τον τοιούτον ως αδελφόν, εάν δε φιλονείκως επιμένη, τον τοιούτον παραιτείσθε».

Το κομμάτι αυτό της επιστολής του Μέγα Αθανάσιου μιλάει από μόνο του σεβασμιότατε, αυτών των οποίων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, την κοινωνία μαζί τους πρέπει να αποφεύγουμε. Δυστυχώς όμως δεν βλέπουμε από τους σύγχρονους ποιμένες να κάνουν όσα επιτάσσει ο Άγιος Αθανάσιος. Παρόλο που η προδοσία των Οικουμενιστών είναι ολοφάνερη, εσείς οι Ορθόδοξοι ποιμένες δείχνετε μια πλήρη αδιαφορία όσον αφορά τα ιερά και τα όσια της πίστεως μας. Θα σας δώσω ορισμένα παραδείγματα, για να καταλάβετε τους λόγους που με οδήγησαν σε αυτήν την ενέργεια της αποτειχίσεως μου. Αφήνοντας εκτός τους παλαιότερους

Οικουμενιστές (Πατριάρχης Αθηναγόρας, Δημήτριος κλπ), θα σας φέρω στην εποχή του σήμερα για να σας γνωστοποιήσω τις προδοσίες που συμβαίνουν τώρα!!

Στις 29.06.1995, συνέβη κάτι το ανήκουστο συλλειτουργία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, με τον πάπα Ιωάννη Παύλο τον Β', μέσα στο Βατικανό. Ουδείς σεβασμιότατε διαμαρτυρήθηκε περί αυτού του γεγονότος, πώς είναι δυνατόν Ορθόδοξος επίσκοπος και δη Πατριάρχης να λαμβάνει μέρος σε λειτουργία αιρετικών. Ας υποθέσουμε όμως ότι δεν έλαβε μέρος, τότε προς τι οι συνευλογίες που έδινε μετά του πάπα Παύλου του Β'. Κρατώντας και οι δύο Ευαγγέλιο, Ορθόδοξος Πατριάρχης και αιρεσιάρχης πάπας Ρώμης, συνευλογούσαν τους πιστούς· αν είναι δυνατόν. Για να μη μιλήσω για το πλήθος των συμπροσευχών που έχει τελέσει έως τώρα ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και κανείς ο αντιδρών τη στιγμή που ο ΞΕ΄ Κανόνας των Αγ. Αποστόλων επιτάσσει: «Ει τις κληρικός, η λαϊκός εισέλθοι εις συναγωγήν Ιουδαίων, η αιρετικών προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω, και αφοριζέσθω». Γιατί λοιπόν δεν υπάρχει καμία αντίδραση;
Ο Πατριάρχης όμως δεν σταμάτησε εκεί και με τον προηγούμενο πάπα Βενέδικτο και συμπροσευχήθηκε, και συλλειτούργησαν. Μάλιστα στις 30/11/2006 αντάλλαξαν και λειτουργικό ασπασμό, ενώ ο πάπας έφερε και επισκοπικόν ομοφόριον. Ξεχνάει ο Πατριάρχης ότι ο λειτουργικός ασπασμός γίνεται μόνο μεταξύ ιερέων; τι ιεροσύνη έχει ο αιρεσιάρχης του Βατικανού; Γιατί δεν αντέδρασε κανείς; Ο ΛΖ' της εν Λαοδικεία: «ότι ου δει παρά των Ιουδαίων ή αιρετικών τα πεμπόμενα εορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζειν αυτοίς». Είναι πρόδηλο οτι στο «συνεορτάζειν» εμπερικλείεται κάθε λατρευτική ακολουθία και τελετή - ασφαλώς και η Θ. Λειτουργία, αλλά όχι μόνο αυτή - προς τιμήν προσώπου ή γεγονότος το όποιο εορτάζεται από τους Ιουδαίους ή αιρετικούς. Γιατί λοιπόν δεν υπήρχε αντίδρασης έναντι του Πατριάρχου;
Στις 02.12.2006 ξανά είχαμε συλλειτουργία στο φανάρι μεταξύ των Βαρθολομαίου και Βενεδίκτου, και όχι μόνο. Στις 29 Νοεμβρίου 2006 με την επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι ακούστηκε για πρώτη φορά η αντικανονική μνημόνευση του Πάπα ως Ορθοδόξου επισκόπου «Ετι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου και του Αρχιεπισκόπου και Πατριάρχου ημών Βαρθολομαίου και υπέρ του κατευθυνθήναι τα διαβήματα αυτών εις πάν έργον αγαθόν». Η μνημόνευση αιρετικού είναι ξεκάθαρη κήρυξη αιρέσεως αν όχι απόδειξη ενώσεως μαζί τους, καθώς σύμφωνα με τον Άγιο Γεννάδιο Σχολάριο «...η τέλεια υποταγή προς τους γνήσιους ποιμένας εκφράζεται με το μνημόσυνο...».
Η συγκεκριμένη πράξη μνημόνευση που συνέβη στον Φανάρι, δεν θα έπρεπε να εκληφθεί ως προδοσία της πίστεως από τους Ορθόδοξους ποιμένες και να διακόψουν το μνημόσυνο του υποτακτικού του αντίχριστου (σύμφωνα με τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό) πάπα, δηλαδή να διακόψουν το μνημόσυνο του Βαρθολομαίου; Ή μήπως οι σχετικές δηλώσεις του Πατριάρχη, «Η μετάνοια ήμών διά το παρελθόν είναι απαραίτητος. Δέν πρέπει νά σπαταλήσωμεν τον χρόνον εις αναζήτησιν ευθυνών. Οι κληροδοτήσαντες εις ήμας την διάσπασιν προπάτορες ημών ύπηρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ηδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλά οφείλομεν ενώπιον αυτού, οπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων», που ανέφερε στην θρονική εορτή του 1998, δεν ήταν λόγος να διακόψουν την κοινωνία μαζί του σύμφωνα με τους 15ος ΑΒ Συνόδου και 31ος αποστολικός κανόνες; Μήπως οι δηλώσεις περί αδελφών Εκκλησιών δεν είναι λόγος διακοπής της κοινωνίας;

Αλλά, να ήταν μόνο ο Πατριάρχης Σεβασμιώτατε, εδώ όμως ο Οικουμενισμός έχει προχωρήσει τόσο πολύ, που μεγάλο μέρος της ιεραρχίας τον έχει ασπασθεί.

Βλέπουμε για παράδειγμα τον Μητροπολίτη Σύρου Δωρόθεο Πολυκανδριώτη, να παρίσταται σε «χειροτονία» παπικού επισκόπου όπου φώναζε το «άξιος», ωσάν να φώναζε περί Ορθόδοξου Αρχιερέως. Για να μη μιλήσουμε για τις διάφορες συμπροσευχές που έχει επιτελέσει, καθώς και την ασέβεια του προς τις Ορθόδοξες παραδόσεις. Τον βλέπουμε πολλές φορές να κυκλοφορεί με πολύχρωμα ράσα, ακόμα και με λευκά θυμίζοντας περισσότερο νύφη παρά Ορθόδοξο ιεράρχη. Ενώ, λαμβάνει μέρος και σε beach parties ευλογώντας σφηνάκια.
Η ιεραρχία ούτε εδώ έκανε τίποτα. Ο μόνος που αντέδρασε ήταν ο Πανοσ. Αρχιμ. Ευθύμιος Χαραλαμπίδης τον οποίο ο Σεβασμιώτατος Σύρου θέλει να καθαιρέσει επειδή διέκοψε το μνημόσυνο του. Δικαίως όμως ο π. Ευθύμιος προέβει σε μια τέτοια κίνηση καθώς επί χρόνια ο Μητροπολίτης Δωρόθεος Πολυκανδριώτης (πάλαι ποτέ πολυπράγμων Πρόεδρός μας στην θεολογική Σχολη Αθηνών) γκρεμίζει, κατεδαφίζει, την ιδια την Εκκλησία τού Χριστού.

Άλλη περίπτωση ο Μητροπολίτης Περγάμου Ζηζιούλας ο οποίος σε φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο τον βλέπουμε να ασπάζεται τη δεξιά του πάπα και να παίρνει την ευλογία του. Ο Κανων ΛΒ' της εν Λαοδικεια Συνοδου όμως αναφέρει ότι ου δει Αιρετικων ευλογιας λαμβανειν, αιτινες εισιν αλογια μαλλον ή ευλογια. Ενώ είναι γνωστές οι θέσεις του σχετικά με το βάπτισμα των αιρετικών το οποίο θεωρεί όσο έγκυρο και των Ορθοδόξων και επίσης θεωρεί ότι τους καθιστά μέλη της Μιας του Χριστού Εκκλησίας. Η «ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ» του μητροπολίτου Περγάμου άρα γε πόσον απέχει αύτη απο την «Θεωρίαν τών Κλάδων»; κυριολεκτικώς ανατρέπει την Ορθόδοξον Πατερικην Θεολογίαν: χαροποιεί τους ετεροδόξους, διότι αναγνωρίζει το ανύπαρκτον βάπτισμά των, ταυτοχρόνως δε στερεώνει αύτους εις τα αιρέσεις των, διότι θεωρεί αυτάς ως απλήν διαίρεσιν εξ ελλείψεως αγάπης. Τη στιγμή μάλιστα που ο Μητροπολίτης Περγάμου μας κάνει λόγο περί έγκυρου βαπτίσματος των αιρετικών, ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης με γράμμα του προς τον τότε πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε', που εφησύχαζε τότε στην Ι. Μ. Ιβήρων, σχετικά με την επιθυμία Λατίνου μοναχού να γίνει Ορθόδοξος, αναφέρει τα εξής: «Παναγιώτατε, Θειότατε και προσκυνητέ μου Αυθέντα και Δέσποτα και Οικουμενικέ Πατριάρχα. Ο του παρόντος διακομιστής, καταγόμενος εκ της Ουγγαρίας και βαπτισμένος ή μάλλον ειπείν, καταβαπτισμένος ων και μεμολυσμένος τω των Λατίνων μολύσματι, προσέρχεται δι' εμού τη Παναγία Υμών Κορυφή, ζητών θερμώς, όπως βαπτισθή τω της καθ' ημάς Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας ορθοδόξω βαπτίσματι».

Δεν τελειώνουμε όμως μόνο εδώ σεβασμιώτατε, έτερος επίσκοπος και δη Αρχιεπίσκοπος Γαλλίας Εμμανουήλ λαμβάνει, επίσης, την αλογία του Πάπα όπως βλέπουμε από φωτογραφίες. Αναρωτιέμαι αν ο Μέγας Αθανάσιος θα έπαιρνε ποτέ ευλογία από τον Άρειο ή ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός από τον πάπα. Για να μη μιλήσουμε για τον Γερμανίας Αυγουστίνο που έλαβε και αυτός ευλογία από παπικό Καρδινάλιο ο οποίος μάλιστα τον άλειψε και με λαδάκι. Ενώ σε συνέντευξη του που παραχώρησε ο μητροπολίτης Γερμανίας Αυγουστίνος, σε Γερμανό δημοσιογράφο, μεταξύ άλλων δηλώνει ότι «δεν γίνεται ακόμα να γίνουμε μια εκκλησία, χρειάζεται διάλογος. Όμως υποχρεωτικά πρέπει σήμερα κανείς να είναι οικουμενιστής για να είναι χριστιανός. Μπορεί να είναι κανείς προτεστάντης και οικουμενιστής καθολικός και οικουμενιστής, ορθόδοξος και οικουμενιστής (κατά λέξη orthodox und okumenisch) όπως ειπώθηκε στα Γερμανικά.

Ή μήπως θα ξεχάσουμε τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο, ο οποίος κ. Χρυσόστομος, παρεχώρησε Ορθόδοξο Ίερο Ναο σέ αιρετικούς Παπικούς της Καλαμάτας, παρά την απαγόρευση από τους Ιερούς Κανόνες καί την άντίδραση των πιστών, οι οποίοι και του επεσήμαναν οτι σκανδαλίζει και προκαλεί με τις ενέργειές του, εισάγων νέα Οικουμενιστικά ήθη στην Ορθοδόξη Εκκλησία. Και προέβη σ' αυτή την ενέργεια παρά τον σάλο που είχε ξεσπάσει, οταν το ίδιο επεχείρησε να κάνει ό Μητροπολίτης Καλαβρύτων. Ό Μεσσηνίας, ομως, δέν υπολογίζει κανένα και για να αποδείξει το έξουσιαστικο του ταπεραμέντο, ακολουθώντας το αξίωμα «καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση» (οπως φαίνεται και σε επόμενες ενέργειές του), έδωσε συνεντεύξη στην όποία εδήλωσε, οτι όχι μόνο τους Παπικούς,αλλά και ολους τους αιρετικούς, ακόμα και τους Μωαμεθανούς, «είμαστε υποχρεωμένοι να τους εξυπηρετήσουμε (ως Εκκλησία!) στις θρησκευτικές τους ανάγκες». «Εγώ (συνέχισε ο Μεσσηνίας) δεν μπορώ να χτίσω τζαμί, μου δινει ομως το δικαίωμα το κανονικο δίκαιο να προσφέρω ενα ναό» στους Μουσουλμάνους!!! Καθώς και ο κ. Χρυσόστομος τον Οκτώβριο 2009 στην Κύπρο, ως μέλος της Μικτής Επιτροπης του θεολογικού Διαλόγου με τους Παπικους και παρά την ρητη Εντολή της Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας να κινηθεί μέσα «στα κανονικά κι εκκλησιολογικά πλαίσια», τουτέστιν να αποφύγει τις συμπροσευχές, αγνόησε τους Ιερούς Κανόνες που το απαγορεύουν, αλλά και τις Οδηγίες της Ιεραρχίας και συμπροσευχήθηκε με αιρετικούς. Επίσης, προ διετίας λειτούργησε στην Παναγία της Τήνου, οπου συμπροσευχήθησαν μαζί του και παπικοί κληρικοί και λαϊκοί, την δε 8η Μαΐου 2007 στο Μπάρι της Ιταλίας, από κοινού με τον Παπικά αρχιεπίσκοπο κ. Francesco Cacucci, συμπροσευχήθηκε και παρευρέθηκε στον αγιασμό της θαλάσσης, ρίχνοντας αγίασμα με μύρο από τον τάφο του Αγίου Νικολάου. Ενώ διετύπωσε την εξωφρενικη αιρετική θέση οτι η Ορθοδόξη Εκκλησία, δεν είναι η Μία Εκκλησία, αλλά ανήκει στην Μία Εκκλησία! Δηλαδή, ενώ ο Χριστος δίδαξε οτι ίδρυσε ΜΙΑ Εκκλησία και οι Ορθόδοξοι ομολογούμε στο «Σύμβολο της Πίστεως» οτι αποτελούμε αυτή την ΜΙΑ, Αγία, Καθολικη και Αποστολικη Εκκλησία, ο κ. Χρυσόστομος διδάσκει οτι υπάρχει κάποια άλλη Εκκλησία, μεγαλύτερη και περιεκτικότερη της Ορθόδοξης, εντός της οποίας -ως ενας κλάδος ή ενα τμήμα- υπάρχει και η Ορθόδοξη Εκκλησία. Η τοποθέτησή του αυτή είναι ανατρεπτικη της Πίστεως μας και της ορθοδόξης εκκλησιολογίας και αποτελεί υιοθέτηση της αιρετικής θεωρίας των «αδελφών Εκκλησιών» ή της «θεωρίας των κλάδων», στην οποία πιστεύουν και προσπαθούν υπομονετικά να μας επιβάλλουν οι Οίκουμενιστές.

Είναι ή δεν είναι αυτοί λόγοι διακοπής της κοινωνίας με τους εν λόγω επισκόπους Σεβασμιώτατε; Ερωτώ, εσείς τι έχετε πράξει έως τώρα για όλα τα παραπάνω; Ούτε μια δήλωση σας δεν έχουμε ακούσει εμείς το ποίμνιο σας για τις παραπάνω ενέργειες.

Για τις αδικίες στην Εκκλησία έχετε κάνει τίποτα; Για τον άδικο αφορισμό του κ. Νικόλαου Σωτηρόπουλου, την άδικη καθαίρεση και φυλάκιση του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ειρηναίου, την άδικη καθαίρεση του π. Ευθύμιου Τρικαμηνά και του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Ράσκας και Πριζρένης κ. Αρτεμίου; Ποτέ μας δεν ακούσαμε μια διαμαρτυρία για αυτές τις αδικίες.

Για τον Μητροπολίτη Ιγνάτιο Λάππα που ετσιθελικά έχει κάνει κατάληψη στο θρόνο της Λάρισας. Στην χειροτονία του οποίου τα Ματ έσπαγαν τα κεφάλια των πιστών; Δεν τόλμησε κανείς Μητροπολίτης να παραστεί στην ενθρόνιση μαϊμού, όπως χαρακτηρίσθηκε, παρά μόνο ο Ζακύνθου Χρυσόστομος, που είχε το ίδιο πρόβλημα και ο πρώην Κυθήρων, που μετά υποχρεώθηκε σε παραίτηση. Ο Μητροπολίτης ΘΕΟΛΟΓΟΣ υπέβαλε την από 26-5-1994 Αίτηση Αναστολής Εκτελέσεως της απόφασης εκλογής της Ι.Σ.Ι από 25-5-94. Εκδόθηκε η υπ' αρίθμ. 407/1994 απόφαση, του Σ.τ.Ε., η οποία διέταξε την ΑΝΑΣΤΟΛΗ της εκτέλεσης της άνω αποφάσεως της ΙΣΙ. Αλλά ο Σεραφείμ, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια το ΣτΕ και την απόφαση του, χειροτόνησε τον κ. Ιγνάτιο στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών ΚΕΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΘΥΡΩΝ! Και με όλη την αστυνομική δύναμη της Αττικής την 28-5-94. Στα γρήγορα δηλαδή. Ο λαός φώναξε ΑΝΑΞΙΟΣ. Αλλά η χειροτονία δεν σταμάτησε. Το αίμα χυνόταν έξω από το ναό του Αγίου Αχιλλίου και ο Ιγνάτιος ενθρονιζόταν Παράνομα, Αντικανονικά. Να γιατί είναι παράνομος και γιατί τα χέρια του στάζουν αίμα. Εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» επομένη μέρα: «Βάγια και ρόδα, ξύλο και αίμα». Για αυτά τα κατορθώματα του κ. Ιγνατίου ο 27ος Κανόνας των Αγίων Αποστόλων διατάσσει ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ. Εσείς τι κάνατε μέχρι τώρα για όλα αυτά;

Ιδού Σεβασμιώτατε ποιοι είναι οι συλλειτουργοί σας.

Τα παραπάνω τα οποία είναι ένα μικρό δείγμα των όσον συμβαίνουνε με οδήγησαν στην απόφαση της αποτειχίσεως.

Για να αποφύγουμε τυχόν αντιδράσεις Σεβασμιότατε, όπως ότι χρειάζεται Σύνοδος για να καταδικάσει την αίρεση του Οικουμενισμού πριν αποτειχιστούμε, θα αναφέρω ότι ο Πατριάρχης δεν πρεσβεύει και δεν διδάσκει απλώς μια κακόδοξη θέση, αλλά μια διδασκαλία η οποία έχει καταδικασθεί ως αίρεση από την Εκκλησία εδώ και αιώνες!!! Ο αιρετικός Απελλής κατά τους πρωτοχριστιανικούς χρόνους δίδασκε: «Εκαστος ως πεπίστευκεν σωθήσεται, μόνον εάν εν έργοις αγαθοίς ευρίσκεται». Ό,τι ακριβώς ισχυρίζονται οι Οικουμενιστές.

Σας αναφέρω επίσης ότι μια αίρεση δεν χρειάζεται να καταδικαστεί συνοδικώς, για να μπορούμε να ασκήσουμε το δικαίωμα της αποτειχίσεως, καθώς ο ΙΕ΄ Κανόνας της ΑΒ Συνόδου ορίζει τα θέματα για αποτείχιση από αίρεση κατεγνωσμένη είτε από τις συνόδους είτε από τους πατέρες· συγκεκριμένα, «Οι γαρ δι αίρεσίν τινα, παρά των αγίων Συνόδων ή Πατέρων κατεγνωσμένην». Ο Οικουμενισμός είναι αίρεση καταδικασμένη από τους σύγχρονους πατέρες, σας φέρνω ορισμένους πατέρες ως απόδειξη:

Γέρων Παϊσιος o Αγιορείτης

Οικουμενισμός, και κοινή αγορά, ένα κράτος μεγάλο, μια θρησκεία στα μέτρα τους. Αυτά είναι σχέδια διαβόλων. Οι Σιωνιστές ετοιμάζουν κάποιον για Μεσσία.

Είναι και μερικοί που ξεκινούν με καλή διάθεση. Αλλά, όταν μαζεύωνται τι μάγοι, τι πυρολάτρες, τι Προτεστάντες, ένα σωρό -άκρη δεν βρίσκεις-, για να φέρουν την ειρήνη στον κόσμο, πώς να βοηθήσουν; Ο Θεός να με συγχωρέση, αυτά είναι κουρελούδες του διαβόλου.

Στα θέματα της πίστεως ήταν ακριβής και ασυγκατάβατος. Είχε μεγάλη ορθόδοξη ευαισθησία, γι' αυτό δεν δεχόταν συμπροσευχές και κοινωνία με πρόσωπα μη ορθόδοξα. Τόνιζε: «Για να συμπροσευχηθούμε με κάποιον, πρέπει να συμφωνούμε στην πίστη». Διέκοπτε τις σχέσεις του ή απέφευγε να δη κληρικούς που συμμετείχαν σε κοινές προσευχές με ετεροδόξους. Τα «μυστήρια» των ετεροδόξων δεν τα αναγνώριζε.

 Καταπολέμησε τον οικουμενισμό και μιλούσε για το μεγαλείο και την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας.

Για ένα διάστημα είχε διακόψει, μαζί με όλο σχεδόν το υπόλοιπο Άγιον Όρος, το μνημόσυνο του πατριάρχου Αθηναγόρα για τα επικίνδυνα ανοίγματά του προς τους Ρωμαιοκαθολικούς. Αλλά το έκανε με πόνο: «Κάνω προσευχή», είπε σε κάποιον, «για να κόβη ο Θεός μέρες από μένα και να τις δίνη στον πατριάρχη Αθηναγόρα, για να ολοκληρώση την μετάνοιά του». Για τους Αντιχαλκηδονίους (μονοφυσίτες) είπε: «Αυτοί δεν λένε ότι δεν κατάλαβαν τους αγίους Πατέρες, αλλ' ότι οι άγιοι Πατέρες δεν τους κατάλαβαν. Δηλαδή σαν να έχουν αυτοί δίκαιο και τους παρεξηγήσανε». Χαρακτήρισε ως βλασφημία κατά των αγίων Πατέρων την προτεινόμενη κάθαρση των Λειτουργικών βιβλίων από τον χαρακτηρισμό του αιρετικού για τον Διόσκορο και Σεβήρο. Είπε: «Τόσοι άγιοι Πατέρες που είχαν θείο φωτισμό και ήταν σύγχρονοι δεν τους κατάλαβαν και τους παρεξήγησαν, και ερχόμαστε εμείς μετά από τόσους αιώνες να διορθώσουμε τους αγίους Πατέρες; Αλλά και το θαύμα της αγίας Ευφημίας δεν το υπολογίζουν; Και αυτή παρεξήγησε τον τόμο των αιρετικών;».

Ο διάβολος έχει τρία πλοκάμια. Για τους φτωχούς τον κουμμουνισμό, για τους πιστούς τον οικουμενισμό και για τους πλουσίους την μασσωνία.

Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευσαν τις σχέσεις με αιρετικό. Σήμερα λένε: "Όχι μόνο με αιρετικό αλλά και με Βουδδιστή και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε. Πρέπει να βρίσκωνται στις συμπροσευχές τους και στα συνέδρια και οι Ορθόδοξοι. Είναι μία παρουσία". Τί παρουσία; Τα λύνουν όλα με την λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα.

Μερικοί από τους Ορθοδόξους που έχουν ελαφρότητα και θέλουν να κάνουν προβολή, "Ιεραποστολή", συγκαλούν συνέδρια με ετεροδόξους, για να γίνεται ντόρος και νομίζουν ότι θα προβάλουν έτσι την Ορθοδοξία, με το να γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα με τους κακοδόξους.

Εκ του βιβλίου «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», Έκδοση: Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου» της Σουρωτής Θεσσαλονίκης.

Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.

Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας: Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι, που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπάδας), τους οποίους άναψε το πύρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου. Ας γνωρίζωμεν ότι δεν υπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί. Επομένως, η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ Γέροντας ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, τόμ. Α', έκδ. Γ', σελ. 508 του κ. Νικολάου Α. Ζουρνατζόγλου).

Αγιορείτες Πατέρες

...αποκηρύσσομεν τα τοιαύτα φιλενωτικά συνθήματα και φιλενωτικάς τάσεις και μένομεν στερεοί και ακλόνητοι εις την Ορθόδοξον ημών Πίστην, ακολουθούντες όσα προεφύτευσαν οι Θεηγόροι Προφήται και εδίδαξαν οι Θεοκήρυκες Απόστολοι, ο των Θεοφόρων Πατέρων Σύλλογος, αι επτά άγιαι Οικουμενικοί Σύνοδοι και αι Τοπικαί τοιαύται, έχοντες επί κεφαλής τον ακρογωνιαίον Λίθον Χριστόν τον Θεόν ημών και εν γένει εμμένομεν εις όσα η Ορθόδοξος ημών Πίστις διδάσκει είτε διά γραφίδος είτε δια της Παραδόσεως, αποκρούοντες την «Ένωσιν» ή «Ενότητα» όπως την αποκαλούν εσχάτως οι φιλενωτικοί. Εάν οι Καθολικοί και οι λοιποί αιρετικοί θέλουν να επιστρέψουν εις την Ορθοδοξίαν, να έλθουν αυτοί προσπίπτοντες και ζητούντες το έλεος, ασπαζόμενοι εις το ακέραιον τα δόγματα και Παραδόσεις της αμωμήτου ορθοδόξου ημών Πίστεως και όχι να τρέχωμεν ημείς οι ορθόδοξοι προς τους αιρετικούς.

Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος

Εάν ο Πάπας θέλη ένωσιν να αναγνωρίση και ομολογήση όλας τας πλάνας, αιρέσεις και καινοτομίας τας οποίας έκαμον, απ' αρχής οι κατά καιρούς Πάπαι, αποσχισθέντες από την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, να μετανοήση, να κλαύση πικρώς, να ταπεινωθή και τότε είναι δεκτός.

...Εάν δεν αποβάλλουν την υπερηφάνεια και ο Πατριάρχης και ο Πάπας και εάν δεν ταπεινωθούν, μιμούμενοι τον Κύριον, όχι μόνον δεν θα επιτύχουν έναν αλλά θα αυξήσουν την διαίρεσιν και θα προξενήσουν μεγάλα σκάνδαλα, ταραχάς, συγχύσεις, μεγάλην βλάβην και ζημίαν εις τα εαυτών ποίμνια. Εάν μιμηθούν τον Κύριον και ταπεινωθούν, θα επιτύχουν την ένωσιν, θα ωφελήσουν εαυτούς και τα εαυτών ποίμνια και θα δοξασθή και δι' αυτών, ως εδοξάσθη και υπό των Αγίων Αποστόλων το Όνομα του Ουρανίου μας Πατρός, επειδή «Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν», και «πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ.18, 14).

...»Εάν οι σημερινοί Αρχιερείς, δεν σεβασθούν τας αποφάσεις, τους κανόνας και τας παραδόσεις των θείων Αποστόλων και Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά τας καταφρονούν, ποίος που καλώς φρονεί θα σεβασθή τας ιδικάς των;».

Ο Απόστολος Παύλος, το στόμα του Χριστού παραγγέλλει: Μη συγκοινωνήτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε. Εις περιστάσεις κατά τας οποίας περιφρονείται και υβρίζεται η Αγία Ορθόδοξος Πίστις ημών επιτρέπεται έλεγχος ακόμη και θυμός δίκαιος δικαιώτατος, απαγορεύεται δε η σιωπή. Αλλά και ο έλεγχος να γίνεται με διάκρισιν και σύνεσιν, όχι, με ταραχήν και θυμόν υπερβολικόν, να γίνεται με θυμόν θεϊκόν...

Ο Θεός δεν εγκαταλείπει την Εκκλησίαν Του, και εκείνους που την πολεμούν θα τους ταπεινώση και θα τους συντρίψη ως σκεύη κεραμέως, και μακάριοι εκείνοι οι οποίοι μέχρι θανάτου θα μείνουν πιστοί εις την Ορθόδοξον πίστιν, εις την ορθόδοξον ομολογίαν.

...Η ταπεινή μου γνώμη, αναφορικώς με το ενωτικόν πνεύμα προς την παναίρεσιν του Οικουμενισμού το οποίον διακατέχει το Οικουμ. Πατριαρχείον, είναι, ότι οφείλομεν ως ορθόδοξοι Χριστιανοί και μάλιστα ως μοναχοί να ακολουθήσωμεν όχι την γνώμην την ιδικήν μας, αλλά την γνώμην των Αγίων Πατέρων μας, Προφητών, Αποστόλων, Διδασκάλων και κηρύκων της αληθούς πίστεως ημών.

...τω έγραψα επιστολήν. Εις οποίαν τω γράφω, Μακαριώτατε, εάν αληθώς ηγάπας τον Πάπα έπρεπε να του είπης την αλήθειαν. Άκουσον φίλε Πάπα, συ είσαι πρώτος εις την υπερηφάνειαν και δεύτερος εγώ, διότι συ λέγεσαι Αλάθητος και εγώ Παναγιώτατος, η αλήθεια εστίν ότι ούτε συ είσαι αλάθητος ούτε εγώ Παναγιώτατος.

Γέρων Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

Παναγιώτατε, Από τινων ετών κατώδυνον το Πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το συνειδητώ πιστεύον πλήρωμα, παρίσταται θεατής επικινδύνων προς την Πίστην ακροβασιών του Πρώτου της Ορθοδοξίας Επισκόπου. Ούτως, ίνα παραλίπωμεν άλλου είδους ακροβασίας, η προς τον Πάπαν και τον Παπισμόν συμπεριφορά Υμών και τινών Υμετέρων αντιπροσώπων, ρίπτει εις άφατον θλίψιν, αλλά και φοβεράν ψυχικήν δοκιμασίαν, τα αληθώς ορθοδοξούντα τέκνα της Εκκλησίας. Αλληλογραφείτε μετά του Πάπα εν πάση εκκλησιαστική τάξει, ως εάν έζωμεν εις τον Ε' μ.Χ. αιώνα. Υποβάλλεσθε εις τας ταλαιπωρίας μακρινών ταξιδιών προς συνάντησιν αυτού. Ανταλλάσετε μετ' αυτού τρυφεράς περιπτύξεις και αδελφικούς ασπασμούς. Καλείτε αυτόν «Πρώτον Επίσκοπον της Χριστιανοσύνης» και υμάς Αυτόν δεύτερον. Διακηρύσσετε urbi et orbi ότι «ουδεμία διαφορά χωρίζει τας δύο Εκκλησίας». Συμπροσεύχεσθε μετ' αντιπροσώπων αυτού και φέρεσθε προς αυτούς σχεδόν όπως και προς τους Ορθοδόξους Επισκόπους. Αίρετε εκ μέσου αιωνοβίους αφορισμούς, οίτινες, έστω και αν επιβλήθεισαν υπό το κράτος των εντυπώσεων εκ στιγμιαίων γεγονότων πρωτοφανούς οξύτητας και ως αντίδρασις εις τα γεγονότα εκείνα, ουχ ήττον δε εξέφραζον ει μη το καθολικόν φρόνημα της αμωμήτου και θεοφόρου Ορθοδοξίας και δεν απετέλουν ειμή απλήν εφαρμογήν, καθυστερημένη μάλιστα, των διατάξεων του Κανονικού της Εκκλησίας Δικαίου, επιβαλλουσών την αποπομπήν εκ της θεοτεύκτου Μάνδρας των «ανιάτως και προς θάνατον νοσούντων» προβάτων, των αιρετικών δηλαδή και φθορέων της Πίστεως.

Πώς είναι δυνατόν ο αιρετικός Πάπας να είναι ο Πρώτος Επίσκοπος της Χριστιανοσύνης και Υμείς ο δεύτερος; Πότε η Εκκλησία ημών συνηρίθμησεν ομού μετά των Ορθοδόξων Επισκόπων τους Επισκόπους των αιρετικών; Δογματικής και κανονικής ακριβείας γλώσσαν ομιλείτε ή ευελίκτου διπλωματικής υποκρισίας; Επίσκοπος είσθε ή διπλωμάτης; Πώς δ' ακόμη είναι δυνατόν να αίρωνται αι κανονικαί της Εκκλησίας ποιναί, όταν το αντικείμενον αυτών (η αίρεσις)ου μόνον εξακολουθή να υπάρχει, αλλά και αισίως αύξεται και μεγενθύνεται και γαυριά;

Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης

«Τι να συζητήσωμεν με τους Καθολικούς; Αν είναι εν τάξει η προσθήκη τους εις το Σύμβολον της Πίστεως, το οποίον τηρούμεν ημείς αναλλοίωτον χάριτι Χριστού,... ή επί της μωρολογίας του αλάθητου του Πάπα, το οποίον ουδέ χωρεί εις τον νουν του κοινού ανθρώπου... ;

Δεν κατεχόμεθα από μισαλλοδοξίαν, ως θέλουν να μας χαρακτηρίζουν οι επιπόλαιοι φιλενωτικοί, προμαχούμεν της πίστεως των Πατέρων μας και κατά καθήκον πνευματικόν φέρομεν εις γνώσιν του χριστεπωνύμου Ορθοδόξου πληρώματος τα ανωτέρω, ίνα προφυλάξωμεν αυτό από τας σατανικάς παγίδας του Ουνιτισμού».

«Ελληνικός Βορράς», 6 Φεβρουαρίου 1964

Μοναχοί   κατά του Οικουμενισμού

Επιτροπή Γ. Φιλόθεος Ζερβάκος, Γ. Γαβριήλ Διονυσιάτης, Γ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος

Οι Ορθόδοξοι Ιερομόναχοι και Μοναχοί θεωρούν, ότι ουδεμίαν επαφή δύναται να πραγματοποιηθή άνευ των κατωτέρω στοιχειωδών προϋποθέσεων.

1. Διαπραγματεύσεις ΕΠΙ ΙΣΟΙΣ ΟΡΟΙΣ. Τούτο όμως συνεπάγεται ρητήν παραίτησιν του Πάπα από της αξιώσεως του «Πρωτείου» έναντι της Ορθοδόξου Εκκλησίας, άνευ της παραιτήσεως αυτής η φράσις «επί ίσοις όροις» καθίσταται απάτη και χονδροειδής φενάκη.

2. Εφ    όσον υφίσταται η υπούλως αποκαλουμένη Ενωτική Ανατολική Εκκλησία, «Ουνιτική», ο «διάλογος» δεν δύναται να έχη άλλο αντικείμενον, παρά την προσχώρησιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις την Ουνίαν, η οποία, κατά το Βατικανόν, αποτελεί την ήδη από της ψευδοσυνόδου της Φλωρεντίας, ηνωμένην μετά της Ρώμης, Ανατολικήν Εκκλησίαν, την διατηρούσαν, κατά Παπικήν συγκατάβασιν, το τυπικόν της Ορθοδοξίας, αλλ' αναγνωρίζουσαν ανεπιφυλάκτως το πρωτείον του Πάπα, υπό την απόλυτον και αυταρχικήν εξουσίαν του οποίου, άλλωστε, διατελεί, μισθοδοτουμένη    και         επιχορηγουμένη

3. Ανάληψις και προηγουμένη εκτέλεσις υποχρεώσεων περιστολής της πνευματικής, εκπαιδευτικής και ψευδοφιλανθρωπικής δραστηριότητος της εν Ελλάδι Παπικής Εκκλησίας και των παραφυάδων της, εις τους εις την χώραν μας διαβιούντας ΕΚ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ Καθολικούς, δια τους οποίους, ο Ελληνικός Ορθόδοξος Μοναχισμός, ουδεμίαν αισθάνεται εχθρότητα θεωρών αυτούς ως πεπλανημένους αδελφούς. Η αντίδρασις των Ορθοδόξων Ελλήνων εν γένει, αφορά εις την ύπουλον επέκτασιν της δραστηριότητος, αφθόνως χρηματοδοτουμένων υπό του Βατικανού, Παπικών Οργανώσεων, εις βάρος Ορθοδόξων Χριστιανών, και ιδίως υπό το πρόσχημα της φιλανθρωπίας εις τα πτωχά και απροστάτευτα τέκνα των, επί σκοπώ προσηλυτισμού των εις την Ρωμαιοκαθολικήν Εκκλησίαν. Η έναρξις «διαλόγου» -ανάγνωθι διαπραγματεύσεων- άνευ του προηγουμένου τερματισμού των, υπό του Βατικανού διεξαγμένων κατά της Ορθοδοξίας, εχθροπραξιών, αποτελεί δουλοπρεπή και επικίνδυνον ενέργειαν, οδηγούσαν, αναποφεύκτως, εις την κατά κράτος υποταγήν της Ορθοδοξίας, όπως πάντοτε συμβαίνει με τους κατά την διάρκειαν της εχθρικής επιθέσεως, προσερχομένους προς διαπραγμάτευσιν μετά του επιτιθεμένου.

Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ο Ομολογητής

«Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα δια τους ψευδοχριστιανισμούς, δια τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του βρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, με επικεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινό ευαγγελικό όνομά των είναι παναίρεσις. Διατί; Διότι εις το διάστημα της ιστορίας αι διάφοροι αιρέσεις ηρνούντο ή παρεμόρφωνον ιδιώματά τινα του Θεανθρώπου και Κυρίου Ιησού, αι δε ευρωπαϊκαι αύται αιρέσεις απομακρύνουν ολόκληρον τον Θεάνθρωπον και εις την θέσιν του τοποθετούν τον Ευρωπαίον άνθρωπον. Εδώ δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ του Παπισμού, Προτεσταντισμού και άλλων αιρέσεων ων το όνομα λεγεών».

«...ο Πατριάρχης Αθηναγόρας; Αυτός με την νεοπαπιστικήν συμπεριφοράν του εις τους λόγους και εις τας πράξεις σκανδαλίζει επί μίαν ήδη δεκαετίαν τας ορθοδόξους συνειδήσεις, αρνούμενος την μοναδικήν και πανσωστικήν Αλήθειαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Πίστεως, αναγνωρίζων τας Ρωμαϊκάς και άλλας αιρέσεις ως ισοτίμους με την Αλήθειαν, αναγνωρίζων τον Ρωμαίον Άκρον Ποντίφηκα με όλην την δαιμονικήν αντιεκκλησιαστικήν υπερηφάνειάν του. Και προετοιμάζει με αυτοκτονικήν ταχύτητα και επιπολαιότητα, κατά το παράδειγμα του Βατικανού, αυτήν την ιδικήν του λεγομένην «Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον», όχι όμως με το βασικόν ευαγγελικόν και αγιοπαραδοσιακόν θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου, αλλά με καθαρώς σχολαστικο-προτεσταντικήν θεματολογίαν. Την προετοιμάζει μάλιστα εις τον Πύργον της Βαβέλ του συγχρόνου αναρχικού και μηδενιστικού κόσμου άνευ της συμμετοχής των πραγματικών ορθοδόξων ομολογητών, φορέων της Ορθοδόξου Πίστεως, Θεολογίας, Παραδόσεως και Εκκλησιαστικότητος. Τον τελευταίον καιρόν αυτός έχει γίνει πηγή αναρχισμού και μηδενισμού εις τον ορθόδοξον κόσμον. Οι Αγιορείται δικαίως τον ονομάζουν αιρετικόν και αποστάτην εις τας επιστολάς των, τας απευθυνομένας προς αυτόν ανοικτώς     δια   του  Τύπου...».

(ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ, Αριθ. 145 - 6,1 - 15 Σεπτεμβρίου 1971)

Η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Θεανθρώπου Χριστού, που διατυπώθηκε από τους αγίους Αποστόλους, από τους αγίους Πατέρες, από τις αγίες, Συνόδους, γύρω από το θέμα των αιρετικών είναι η έξης: οι αιρέσεις δεν είναι Εκκλησία, ούτε μπορούν να είναι Εκκλησία. Γι' αυτό δεν μπορούν οι αιρέσεις να έχουν τα άγια Μυστήρια, ιδιαίτερα το Μυστήριο της Ευχαριστίας, αυτό το Μυστήριο των Μυστηρίων. Γιατί ακριβώς η θεία Ευχαριστία είναι το παν και τα πάντα στην Εκκλησία: δηλαδή είναι και ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς και η ίδια η Εκκλησία και γενικά κάθε τι που ανήκει στον Θεάνθρωπο.

...μόνο μέσα στην Εκκλησία, στο μοναδικό τούτο Παν -μυστήριο του Χριστού, μπορεί να γίνει λόγος για τα Μυστήρια. Γιατί η Εκκλησία η Ορθόδοξη, καθώς είναι το Σώμα του Χριστού, είναι η πηγή και το κριτήριο των Μυστηρίων και όχι το αντίθετο. Τα Μυστήρια δεν μπορούν να αναβιβάζονται πάνω από την Εκκλησία, ούτε να θεωρούνται έξω από το Σώμα της Εκκλησίας.

Ένεκα τούτου, σύμφωνα με το φρόνημα της Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και σύμφωνα με ολόκληρη την Ορθόδοξη Παράδοση, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν παραδέχεται την ύπαρξη άλλων μυστηρίων έξω απ' αυτήν, ούτε τα θεωρεί ως μυστήρια, μέχρις ότου προσέλθει κάποιος με μετάνοια από την αιρετική «εκκλησία», δηλαδή ψευδοεκκλησία, στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού. Μέχρι τότε που μένει κάποιος έξω από την Εκκλησία, χωρίς να έχει ενωθεί μαζί της δια της μετανοίας, μέχρι τότε αυτός είναι για την Εκκλησία αιρετικός και αναπόφευκτα βρίσκεται έξω από τη σωτηριώδη Κοινωνία=communio. Γιατί «τι μετοχή έχουν δικαιοσύνη και ανομία; τι δε κοινωνία φως προς σκότος;» (Β' Κορ. 6, 14).

Είναι οφθαλμοφανές και για τους αόμματους ότι η εντολή αυτή ορίζει κατηγορηματικά ότι δεν πρέπει να αναγνωρίζουμε στους αιρετικούς κανένα άγιο Μυστήριο και ότι αυτά πρέπει να τα θεωρούμε ως άκυρα και χωρίς θεία Χάρη.

Ιερομάρτυς Ιλαρίων Τρόισκι

«Οι άνθρωποι που αρνούνται σταθερά την Εκκλησία ομιλούν για «ευαγγελικές αρχές» και «ευαγγελική διδασκαλία», αλλά ο Χριστιανισμός ως ζωή είναι τελείως ξένος σ' αυτούς... Ο Προτεσταντισμός έχει σκοτώσει την εν γένει Εκκλησιαστική ζωή, για την οποία ο Κύριος Ιησούς Χριστός προσευχήθηκε στην ιερή του προσευχή».

TROITSKY, NEW HIEROMARTYR HILARION, Χριστιανοσύνη ή Η Εκκλησία; (Jordanville, NY: Holy Trinity Monastery) (στα Αγγλικά).

Άγιος Νικόλαος Αχρίδος

...Όλοι θέλομε να δώσει ο Θεός ενότητα πίστεως στον κόσμο. Μα εσείς τα μπερδεύετε τα πράγματα. Άλλο η συμφιλίωσις των ανθρώπων, και άλλο η συμφιλίωση των θρησκειών. Ο Χριστιανισμός επιβάλλει ν' αγαπάμε με όλη μας την καρδιά τους πάντες, όποια πίστη και αν έχουν! Συγχρόνως όμως μας διατάζει να κρατάμε αλώβητη την πίστη μας και τα δόγματά της. Σαν χριστιανοί πρέπει να ελεείτε όλο τον κόσμο, όλους τους ανθρώπους! Ακόμη και την ζωή σας να δώσετε γι' αυτούς. Αλλά τις αλήθειες του Χριστού δεν έχετε το δικαίωμα να τις θίξετε. Γιατί δεν είναι δικές σας. Η πίστη του Χριστού δεν είναι ιδιοκτησία μας να την κάνωμε ό,τι θέλομε.

Γέρων Πορφύριος

Εσείς θα κρατήσετε (στους διαλόγους) και θα ακολουθήσετε την Ορθόδοξη θέση. Αν τώρα αυτοί (οι Παπικοί) θέλουν να έρθουν μαζί μας, ούτε μπορούμε, αλλά ούτε και πρέπει να τους εμποδίσουμε να έλθουν.

Μη φοβάστε, οι διαθέσεις του Πάπα ανέκαθεν ήταν να υποτάξει την Ορθόδοξη Εκκλησία και θα έλθει ημέρα που ο διάλογος θα ματαιωθεί· τίποτε δεν πρόκειται να γίνει· άλλωστε οι ουνίτες, αυτός ο δούρειος ίππος, είναι φως φανάρι ότι τον ενδιαφέρει να αναγνωρίσουν οι Ορθόδοξοι κεφαλήν τον Πάπα και τίποτε περισσότερο. (Σημείωση δική μας: Δηλαδή, ο γέροντας μας λέει ότι όσο ο πάπας δεν αποκηρύσσει την ουνία, σημαίνει ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να υποτάξει την Ορθοδοξία στον παπισμό).

Γέροντος Πορφυρίου, Ανθολόγιο Συμβουλών, Μήλεσι 2003, σελ. 229, 290.

Γέρων Σωφρόνιος του Essex

Ο Γέροντας Σωφρόνιος αναλύει την ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που την κάνει να ξεχωρίζη από κάθε άλλη θρησκεία και Χριστιανική Ομολογία. Μέσα στην Εκκλησία μπορεί κανείς να ζήση το μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού. Η θέα του ακτίστου Φωτός, η αίσθηση της θείας Χάριτος κατά την θεία Λειτουργία και την άσκηση, η εσωτερική ειρήνη και η πληροφορία, η ιερή ησυχία και η προσευχή κ.α., όλα αυτά δείχνουν την αλήθεια της Ορθοδόξου Παραδόσεως, που υπάρχει πλούσια μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι' αυτό και σε επιστολή του συνδέει στενά: δόγμα, Εκκλησία και άσκηση. Αλλού γράφει «ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία διακρίνεται από όλες τις άλλες εκκλησίες σε τρία επίπεδα, γιατί: α) μόνη αυτή αληθεύει πλήρως στην θεολογία της, β) μόνη αυτή γνωρίζει το μυστήριο της χάριτος, της αγίας ζωής, και διαφυλάσσει στην πληρότητα τη θεία χάρη, και γ) είναι η αρχαιότερη, η θεμελιώδης, η βασική, από την οποία αποσχίσθησαν κατά καιρούς μεγαλύτερα η μικρότερα τμήματα». ...

Ως ορθόδοξος εμπειρικός θεολόγος δεν μπορεί να δεχθή τον περιορισμό της Ορθοδόξου Εκκλησίας και την θεωρία του οικουμενισμού, τον οποίο θεωρεί ως «μία από τις πιο επικίνδυνες αιρέσεις». Η προσπάθεια μερικών να δημιουργήσουν μια «παγκόσμια και αποστολική εκκλησία» είναι μια πλανεμένη προσπάθεια. Το ίδιο πλανώνται και εκείνοι που προσπαθούν να ζήσουν «κάποιο είδος υψηλού μυστικισμού, που υπερβαίνει τα όρια της εκκλησιαστικής αντιλήψεως της χριστιανικής θρησκείας». Συνιστά: «Προσεύχομαι στον Θεό εσείς να μη πλανηθείτε με όλα αυτά, αλλά να πιστεύετε ακράδαντα με την καρδιά και τον νου ότι υπάρχει πάνω στη γη εκείνη η Μία, Μοναδική και Αληθινή Εκκλησία που ίδρυσε ο Κύριος. Η Εκκλησία αυτή διατηρεί αλώβητη και ακέραιη τη διδασκαλία του Χριστού (και όχι ξεχωριστά μέλη της), κατέχει το πλήρωμα της γνώσεως και της χάριτος και είναι αλάθητη». Και στην συνέχεια προσφέρει την ομολογία του, που είναι έκφραση εμπειρίας και ζωής.

Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης

* Εάν θα απολεσθώμεν ή θα επιζήσωμεν, ως Εκκλησία ή ως Έθνος, ουκ εστίν ημών. Ημών είναι να κρατήσωμεν την ομολογίαν μας εις την Εκκλησίαν και την αγάπην μας προς τον Χριστόν, εις όλας τας συνεπείας της ηθικής και δογματικής βιώσεως και ολα τα άλλα αφορούν τον Κύριόν μας, ότι «αυτώ μέλει περί ημών»....

Αποσπάσματα από τον ένθρονιστήριον λόγον του Γέροντος Εφραίμ Φιλοθείτου, 1974

* Εκείνοι που ομιλούν πληθωρικά περί αγάπης νοθεύουν το περιεχόμενο της για να περιπτυχθούν όλους τους αιρετικούς όλων των αποχρώσεων. Είναι τόσο ψεύτικη αυτή η αγάπη όσο και τα ψεύτικα λουλούδια....

* Παπικοί, Προτεστάνται, Χιλιασταί, Μασώνοι, Ενωτικοί, Οικουμενισταί, και κάθε άλλη «ρίζα πικρίας», όλοι αυτοί «μίαν γνώμην έχουσι, και την δύναμιν και την εξουσίαν αυτών τω Θηρίω διδόασιν. Ούτοι μετά του Αρνίου πολεμήσουσι, και το Αρνίον νικήσει αυτούς, ότι Κύριος κυρίων εστί και Βασιλεύς βασιλέων, και οι μετ' αυτού κλητοί και εκλεκτοί και πιστοί» (Άποκ. 17, 13).

* Φρονούμεν ότι η Ορθοδοξία δεν έχει καμμία θέση ανάμεσα σ' αυτό το συνονθύλευμα των πλανών και των αιρέσεων. Αυτό το δόλιο «οικουμενικό» κατασκεύασμα δεν αποσκοπεί στην αναζήτηση της αληθείας, αλλά κατά τον π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον «είναι ένα ανακάτεμα αφανισμού της Αλήθειας. Είναι μία προσπάθεια όχι να βρουν την αλήθεια οι πλανεμένοι, αλλά να την χάσουν και εκείνοι που την έχουν, εκείνοι δηλαδή που πιστεύουν στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».

Για περισσότερα αν θέλετε μπορείτε να διαβάσατε το βιβλίο «Γνώρισε το Μεγαλείο της Ορθοδοξίας», εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη».

Είναι ξεκάθαρο πλέον Σεβασμιότατε ότι ο Οικουμενισμός είναι κατεγνωσμένος τόσο από τους σύγχρονους πατέρες όσο και από τις συνόδους της Εκκλησίας μας. Συνεπώς, μπορούμε να ασκήσουμε το δικαίωμα της αποτειχίσεως και να χωριστούμε από τους αιρετικούς επισκόπους καθώς επιτάσσουν το Ευαγγέλιο, οι Πατέρες, και οι Κανόνες της Εκκλησίας μας.

Όπως σας απέδειξα δεν υπάρχει μόνο το θέμα του Οικουμενισμού και των λοιπών αιρέσεων μέσα στην Εκκλησίας μας (βλ. αίρεση εξελικτικής δημιουργίας σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος προέρχεται από τον πίθηκο, συνεπώς ο Χριστός είναι, ως άνθρωπος, απόγονος πιθήκων· άπαγε της βλασφημίας Θεέ μου! Αίρεση την οποία υποστηρίζει ο συλλειτουργός σας Στυλιανός Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας, καθώς και Ελληνιστική αίρεση σύμφωνα με την οποία, πρέπει να αποβληθεί η Παλαιά Διαθήκη ως βιβλίο από την Αγία Γραφή επειδή είναι Ιουδαϊκή και να δοθεί μια πιο Ελληνική μορφή στον Χριστιανισμό, όπως επίσης και την αξέχαστη αίρεση που κήρυξε ο κ. Χρήστος Γιανναράς. την αρχαία αίρεση του νικολαϊτισμού. Αιρέσεις για τις οποίες εσείς δεν έχετε κάνει καμία δήλωση και η ιεραρχία τις αφήνει να εξαπλώνονται σαν την πανούκλα), σας ανέφερα επίσης τα θέματα Εκκλησιαστικής δικαιοσύνης, για τα οποία δεν έχετε πράξει τίποτα απολύτως ούτε εσείς ούτε η ιεραρχία της Εκκλησίας μας.

Όταν πεθάνω, σεβασμιότατε, προτιμώ να ταφώ και να έχω την ευλογία των αποτειχισμένων πατέρων, όπως ο ιερομόναχος π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς, παρά την δεσποτική πομπώδη τελετουργία επισκόπου, που διαθέτει μερικές δεκάδες πολυποίκιλες και χρυσίζουσες αρχιερατικές στολές, και συναγελάζεται και συγκοινωνεί με άδικους ψευδεπισκόπους, υποκριτάς, άδικους, αιρετικούς και αιρετίζοντες.

Τέλος, θα ήθελα να σας επισημάνω το τελευταίο θέμα που με στεναχωρεί ιδιαίτερα, το οποίο αφορά τα ήθη και τις παραδόσεις της Εκκλησίας μας, τις οποίες παραδόσεις υποτίθεται πρέπει να τις φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού και να μην τις αλλάζουμε. Οι σύγχρονοι ποιμένες έχουν καθήκον, να προφυλάξουν την Ορθοδοξία από αυτό το κακό και όσα στραβό πατήματα έχουν γίνει να τα διορθώσουν. Αντίθετα, βλέπουμε και σε αυτό το θέμα πλήρη αδιαφορία αν όχι προσπαθεί να αλλάξει η μορφή της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Αναφέρουμε μόνο ορισμένα από αυτά για να δούμε το πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση:

1. Αλλαγή του ημερολογίου, διάσπαση της εξωτερικής ενότητας της Εκκλησίας και συνεορτασμοί με αιρετικούς κατά παράβαση των εντολών της Α' Οικουμενικής Συνόδου.

2. Διαβάζονται κόλλυβα τις Κυριακές, ας μη θεωρήσει κανείς μικρός πράγμα αυτό. Οι Άγιοι Κολλυβάδες είχαν διακόψει την κοινωνία με όσους έκαναν αυτήν την πράξη και είχαν έρθει σε σφοδρή σύγκρουση με τον Πατριάρχη για αυτό το θέμα. Ο οποίος τους αφόρησε. Εμείς σήμερα έχουμε τους Αγίους Κολλυβάδες που τους τιμώμεν σαν Αγίους, ενώ τον Πατριάρχη Σωφρόνιο τον έχουμε σαν λατινόφρονα νεωτεριστή. Παρόλα αυτά διαβάζουμε τα κόλλυβα τις Κυριακές σαν τον νεωτεριστή Σωφρόνιο και χλευάζουμε, όπως αυτός και οι ομοιοί του, όσους μας κάνουν παρατήρηση περί του εν λόγω θέματος. Ω! της υποκρισίας.

3. Δίνονται διαζύγια από την Εκκλησία για ψίλου πήδημα όταν ο Κύριος είπε ότι δεν πρέπει το ανδρόγυνο να χωρίζει για άλλο λόγο εκτός από μοιχεία.

4. Γίνονται δεύτεροι γάμοι σε διαζευγμένους, όταν ο Κύριος λέει: «εγω δε λεγω υμιν οτι πας ος ο αν απολυων την γυναικα αυτου παρεκτος λογου πορνειας ποιει αυτην μοιχασθαι και ος εαν απολελυμενην γαμηση μοιχαται». Σημειώνουμε την αντίδραση του Όσιου Θεόδωρου του Στουδίτου ο οποίος ξεσήκωσε την Εκκλησία για αυτόν τον λόγο, και διέκοψε το μνημόσυνο του Αγίου Ταρασίου απλά και μόνο για τον λόγο ότι δεν καθαίρεσε ιερέα που έκανε γάμο στον ήδη παντρεμένο αυτοκράτορα. Τι θα έκανε άραγε ο Άγιος στην σημερινή περίοδο;

5. Πολεμείτε το ράσο μια προσπαθούνε να το καταργήσουν σε κάποιες χώρες δεν φοράνε ενώ πολλοί φοράνε πολύχρωμα ράσα.

6. Οι αιρετικοί στις χώρες της Δύσεως δεν βαπτίζονται αλλά γίνονται δεκτή μόνο με χρίσμα.

7. Γίνονται μικτοί γάμοι παρά τις αποφάσεις των Συνόδων και την αντίθετη γνώμη των Κανόνων της Εκκλησίας μας.

Τα παραπάνω μας φέρνουν εις τον νούν την προφητείαν του Οσίου Νείλου του Μυροβλύτου: «...Κατά το 1900 έτος, βαδίζοντες προς τον μεσασμό του 8ου αιώνος, άρχεται ο κόσμος τού καιρού εκείνου να γίνεται αγνώριστος. Όταν πλησιάσει ο καιρός τής ελεύσεως του Αντιχρίστου, θα σκοτισθή η διάνοια των ανθρώπων από τα πάθη τής σάρκας, και θα πληθυνθεί σφόδρα η ασέβεια και η ανομία. Τότε άρχεται ο κόσμος να γίνεται αγνώριστος...

Θα μετασχηματίζονται οι μορφές των ανθρώπων και δεν θα γνωρίζονται οι άνδρες από τις γυναίκες δια της αναισχύντου ενδυμασίας και των τριχών της κεφαλής...

Οι τότε άνθρωποι θα αγριέψουν και θα γίνουν ωσάν θηρία από την πλάνην του Αντιχρίστου. Δεν θα υπάρχει σεβασμός εις τούς γονείς και γεροντοτέρους, η αγάπη θα εκλείψει, οι δε Ποιμένες των Χριστιανών Αρχιερείς και Ιερείς θα είναι ώς επί το πλείστον, άνδρες κενόδοξοι, παντελώς μη γνωρίζοντες την δεξιάν οδόν από την αριστεράν.

Τότε θα αλλάξουν ήθη και παραδόσεις των Χριστιανών και της Εκκλησίας. Η σωφροσύνη θα χαθεί από τους ανθρώπους και θα βασιλεύσει η ασωτία. Το ψεύδος και η φιλαργυρία θα φθάσουν εις τον μέγιστο βαθμό και αλλοίμονο εις τους θησαυρίζοντας αργύρια.

Οι πορνείες, μοιχείες, αρσενοκοιτίες, κλοπές και φόνοι θα πολιτεύονται εν τω καιρώ εκείνω και διά την ενέργειαν της μέγιστης αμαρτίας και ασελγείας οι άνθρωποι θέλουν στερηθεί την χάριν του Αγίου Πνεύματος όπου έλαβαν εις το Άγιον Βάπτισμα καθώς και την τύψιν και τον έλεγχο της συνειδήσεως...».

Αυτοί, αγαπητέ Σεβασμιότατε Καισαριανής Βύρωνος και Υμηττού κκ Δανιήλ, με έκαναν να λάβω την απόφαση της αποτειχισεώς μου από εσάς και την υπόλοιποι ιεραρχία της Εκκλησίας. Δυστυχώς, αγαπητέ μου ποιμενάρχη δεν θα μπορούσα ποτέ πλέον να λάβω μέρος σε λειτουργία κατά την οποία θα άκουγα να μνημονεύεται το όνομα είτε των αιρετικών Οικουμενιστών, είτε των προφανές διαβεβλημένων κατά τον βίο επισκόπων, είτε τον πλήρης αδιάφορων για τα Εκκλησιαστικά θέματα και βολεμένων στους θρόνους τους επισκόπων. Μια τέτοια κοινωνία εξ άλλου, σύμφωνα με τον Όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη, μας απομακρύνει από το Θεό και μας κάνει οικείους του διαβόλου. «Το γαρ κοινωνείν παρά αιρετικού ή προφανώς διαβεβλημένου κατά τον βίον αλλοτριά Θεού και προσοικειοί τω Διαβόλω» (Θεοδώρου Στουδίτου, PG 99, c. 1668C).

Ο θεόπνευστος φορεύς της αποστολικής και αγιοπατερικής καθολικής Παραδόσεως της Εκκλησίας του Χριστού, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ευαγγελίζεται εκ της καρδίας όλων των αγίων Πατέρων, όλων των αγίων Αποστόλων, όλων των αγίων Συνόδων της Εκκλησίας την εξής θεανθρωπίνην αλήθειαν: «Ουκ έστι τύπος ο άρτος και ο οίνος του Σώματος και Αίματος του Χριστού (μη γένοιτο), αλλ' αυτό το Σώμα του Κυρίου τεθεωμένον... Δι' αυτού καθαιρόμενοι ενούμεθα τω Σώματι Κυρίου και τω Πνεύματι Αυτού, και γινόμεθα Σώμα Χριστού (=η Εκκλησία)... Μετάληψις δε λέγεται. δι' αυτής γάρ της Ιησού θεότητος μεταλαμβάνομεν. Κοινωνία δε λέγεταί τε και εστιν αληθώς, διά το κοινωνείν ημάς δι' αυτής τω Χριστώ και μετέχειν Αυτού της σαρκός τε και της θεότητος. κοινωνείν δε και ενούσθαι αλλήλοις δι' αυτής. επεί γαρ εξ ενός άρτου μεταλαμβάνομεν, οι πάντες εν Σώμα Χριστού και εν Αίμα, και αλλήλων μέλη γινόμεθα, σύσσωμοι Χριστού χρηματίζοντες. Πάση δυνάμει τοίνυν φυλαξώμεθα μη λαμβάνειν μετάληψιν αιρετικών μήτε διδόναι. "Μη δώτε γαρ τα άγια τοις κυσίν, ο Κύριός φησι, μηδέ ρίπτετε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων" (Ματθ. 7, 6), ίνα μη μέτοχοι της κακοδοξίας και της αυτών γενώμεθα κατακρίσεως. Ει γαρ πάντως ένωσίς εστι προς Χριστόν και προς αλλήλους, πάντως και πάσι τοις συμμεταλαμβάνουσιν ημίν κατά προαίρεσιν ενούμεθα. Εκ προαιρέσεως γαρ η ένωσις αυτή γίνεται, ου χωρίς της ημών γνώμης. Πάντες γαρ εν σώμα εσμεν, ότι εκ του ενός άρτου μεταλαμβάνομεν, καθώς φησιν ο θείος Απόστολος» (Ιωάννου Δαμασκηνού, Εκδ. Ορθ. πίστεως 4, 13, PG 94, c. 1149. 1152. 1153. Πρεβ. Α' Κορ. 10, 17).

Σεβασμιότατε σας προτρέπω να μιμηθείτε τους Αγίους του Χριστού μας και να μη φοβηθείτε να αποτοιχιστείτε από τους αιρετικούς ψευδεπισκόπους. Μιμηθείτε τους Όσιους Κολλυβάδες, τον Όσιο Θεόδωρο τον Στουδίτη και τους λοιπούς Πατέρες της Εκκλησίας μας, για αυτό σας κατέστησε ο Θεός ποιμενάρχης μας για να μας καθοδηγείτε κατά τα πρότυπα των Αγίων Πατέρων. Αν όμως δεν το κάνετε Σεβασμιότατε, πολύ φοβούμαι ότι θα καταλήξετε ως ο Βέκκος και οι λατινόφρονες επί Μάρκου του Ευγενικού.

Με εκτίμηση και εν Χριστώ αγάπη

Παναγιώτης Μακρής

(Οἱ ὑπογραμμίσεις τοῦ ἱστολογίου)