Ενωτικό προανάκρουσμα η προσφώνηση Πάπα προς τον κ. Βαρθολομαίο!

    «Παναγιώτατε, σεβάσμιε και αγαπητέ Aδελφέ, η ψυχή μου είναι γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, που με αξιώνει να βρεθώ εδώ και να προσευχηθώ μαζί με την Παναγιότητα Σας και με αυτήν την αδελφή Εκκλησία, και συγχρόνως η ψυχή μου είναι σε ...τρεμάμενη... αναμονή της ημέρας που ήδη αρχίσαμε  λειτουργικά:  της εορτής του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου»!!!  

H προσλαλιά του Πάπα Φραγκίσκου

προς τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο κατά τη Δοξολογία

στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου

   Παναγιώτατε, αγαπητέ Aδελφέ,

η βραδιά φέρνει πάντα μαζί της ενα μικτό αίσθημα ευγνωμοσύνης γιά την ημέρα που βιώθηκε καί τρεμάμενη εμπιστοσύνη μποστά στην νύχτα που πέφτει. Απόψε η ψυχή μου είναι γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, που με αξιώνει να βρεθώ εδώ και να προσευχηθώ μαζί με την Παναγιότητα Σας και με αυτήν την αδελφή Εκκλησία, στο πέρας μιάς έντονης ημέρας αποστολικής επίσκεψης, και συγχρόνως η ψυχή μου είναι σε αναμονή της ημέρας που ήδη αρχίσαμε λειτουργικά: της εορτής του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου, Προστάτου αυτής της Εκκλησίας.

    Διά μέσου των λόγων του Προφήτου Ζαχαρίου, ο Κύριος μάς εδώρησε ακόμα μια φορά, σε αυτήν την εσπερινή προσευχή, το θεμέλιο που είναι η βάση της προέκτασης μας προς το ενα σήμερον και προς το ενα αύριον, ο στερεός βράχος επι του οποίου μπορούμε να οδηγήσουμε μαζί τα βήματα μας με χαρά και ελπίδα, αυτό το απο βράχο θεμέλιο, είναι η υπόσχεση του Κυρίου: «Ιδού εγώ σώζω τον λαόν μου απο γής ανατολών και απο γής δυσμών...εν αληθεία και δικαιοσύνη» (8, 7.8)

      Μάλιστα, σεβάσμιε και αγαπητέ αδελφέ Βαρθολομαίε, ενώ εκφράζω το εγκάρδιο ευχαριστώ για την αδελφική Σας υποδοχή, αίσθανομαι οτι η χαρά μας είναι πιό μεγάλη γιατί η πηγή της βρίσκεται αλλού, οχι σε εμάς, οχι στο καθήκον μας και στις προσπαθείες μας, οι οποίες βεβαίως υπάρχουν, αλλά στην κοινή αφοσίωση στην πιστότητα του Θεού, που θέτει το θεμέλιο για την ανασυγκρότησι του ναού του που εἰναι η Εκκλήσια (βλ Ζαχ. 8,9). «Ιδού ο σπόρος της ειρήνης» (Ζαχ 8.12), ιδού ο σπόρος της χαράς. Αυτή η ειρήνη και αυτή η χαρά που ο κόσμος δεν μπορεί να δώσει, αλλά που ο Κύριος Ιησούς υποσχέθηκε στους μαθητές του, και τους εδώρησε με την Ανάσταση του, δυνάμει του Παναγίου Πνέυματος.

      Ο Ανδρέας και ο Πέτρος άκουσαν αυτήν την υπόσχεση, έλαβαν αυτήν την δωρεάν. Ήσαν αδελφοί εξ αίματος, αλλά η συνάντηση με τον Χριστό, τους μετέβαλε σε αδελφούς εν τη πίστη και εν τη αγάπη. Και σ' αυτήν την χαρμόσυνη βραδιά, σε αυτήν την προεόρτιαν προσευχήν θα ήθελα προ πάντων να πώ: αδελφοί στήν ελπίδα.

    Οποία χάρις, Παναγιώτατε, να μπορούμε να είμαστε αδελφοί εν τη ελπίδι του Αναστάντος Χριστού! Οποία χάρις, και οποία ευθύνη, να μπορούμε να βαδίζουμε μαζί σ' αυτήν την ελπίδα, ενισχυμένοι με την μεσιτεία των Αγίων αδελφών Αποστόλων Ανδρέα και Πέτρο! Γνωρίζοντας οτι αυτή η κοινή ελπίδα δεν θα μας απογοητεύσει, γιατί είναι θεμελιωμένη οχι επάνω στις πτωχές μας δυνάμεις, αλλἀ στην πιστότητα του Θεού.

     Με αυτήν την χαρούμενην ελπίδα, γεμάτη ευγνώμοσυνη και τρεμάμενη αναμονή, εκφράζω προς την Παναγιώτητα Σας, προς όλους τους παρόντες, και προς την Εκκλησίαν της Κωνσταντινουπόλεως την θερμήν μου αδελφικήν ευχήν επι τη εορτή του Αγίου Προστάτου Της.

Πηγή: "Ακτίνες"