ΕΚΤΕΝΗΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ ΜΟΥ

του Αποτειχισθεντος Θεολογου

Νικολαου Πανταζη απο την Αυστραλια

Από το ιστολόγιο "Ομολογία"

Εις ανταπόκρισιν του προηγουμένου μου άρθρου: “Διττή Μνήμη Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ “ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ”…, διάβασα στο αγαπητό Ιστολόγιο “Ομολογία” το παρακάτω σχόλιο:

“Aγαπητε κ. Πανταζη πολυ σιγουρο σε βλεπω στις αποψεις σου. Μην ξεχνας ομως πως και ο ιερεας που βαπτισε τα παιδια σου μνημονευε τον Αρχιπισκοπο Στυλιανο στην Αυστραλια. Επισης και ο γαμος σου εγινε απο ιερεα που μνημονευε τον Στυλιανο. Αν τα παραπανω δεν ελαβαν χωρα στην Αυστραλια τοτε οι ιερεις που τελεσαν αυτα τα μυστηρια μνημονευαν τον Πατριαρχη Βαρθολομαιο η τον Αρχιεπισκοπο Χριστοδουλο. Λοιπον, τοτε πριν λιγα χρονια ηταν ολα καλα και τωρα ειναι ολοι τους αιρετικοι? Πολυ φοβαμαι τον εγωισμο αδελφε μου,πολυ τον φοβαμαι … ενα εγωισμο που καταστρεψε και αγγελους ακομα οχι ανθρωπους χοικους και εμπαθεις. Μελετησε πολυ τον βιο του Οσιου και θαυματουργου Φιλοθεου της Παρου. Πολλα θα διδαχθεις, αν θελεις να διδαχθεις … συγχωρα με. Λ”

Αγαπητέ μου “Λ”.

1. Ξεκινάς το σχόλιό σου λέγοντας: “Πολύ σίγουρο σε βλέπω στις απόψεις σου”. Αδελφέ μου, όταν πρόκειται περί Πίστεως και ιδίως περί θεμάτων που αφορούν άμεσα τη σωτηρία μας κι όχι μόνο τη δική μας αλλά και των αδελφών μας, τότε ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ σίγουροι για όλα όσα γράφουμε και μόνο με Ευαγγελική, Αγιοπατερική Σιγουριά να τα γράφουμε.

Εξ άλλου δεν συνομιλείς με κάποιον αφελή, αμαθή ή κάνα ανώριμο κατηχητόπουλο που χαρωπά τα δυό του χέρια να κτυπά, να μιλά αφ’ εαυτού και ν’ αραδιάζει προσωπικές του ιδέες. Η Ορθοδοξία δεν είναι ιδεολογία ούτε κτήμα των μεταπατερικών μας δεσποτάδων, υποδουλωμένων στο νεοεποχίτικο σύστημα της Πανθρησκείας. Οι μεγαλύτερες αιρέσεις, οι φρικτότερες πλάνες, οι πιο απάνθρωποι διωγμοί και οι πιο απεχθείς βάρβαροι βασανισμοί προήλθαν από ιεράρχες και δη ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ!

Αν μπορούσαμε να βλέπαμε το αβυσσαλέο, διαβολοθηριώδες και αιμοβόρο βλέμμα του χαιρέκακου πατριάρχου Βέκκου την ώρα που έβλεπε τους μόλις χθες εορταζομένους 26 Ζωγραφίτες Οσιομάρτυρες Μοναχούς να καίγονται ολοζώντανοι και να γεμίζει μοχθηρία η εωσφορική του ψυχή, από ικανοποίηση σατανική και μίσος ανθρωποκτόνο για όσους έπαυσαν το Μνημόσυνο και διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του, τότε θα αναλογιζόμασταν πόσο τρομερή δύναμη έχει, ποια Θεάρεστη και Θεοπρόβλητη υπόσταση η Αποτείχιση επέχει και δεν θα πολεμούσαμε με τόση απονενοημένη, αθεράπευτη εμπάθεια τους αδελφούς μας που απομακρύνονται από τέτοια ΘΗΡΙΑ ΚΑΚΑ (λόγια της Αγίας Γραφής και όχι δικά μου και δε θα γίνω ‘γω ευγενικώτερος αυτής για να διαφημίζω μια κάποια καθωσπρεπίστικη κοσμιότητα η οποία αποκαλύπτει μάλιστα κρύφιες υποσυνείδητες τάσεις αυτοδικαιώσεως…)

Είμαι σίγουρος λοιπόν πως δεν θέλω και δεν επιτρέπω σε ΚΑΝΕΝΑ ρασοφόρο να με ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ στο μολυσμένο του θυσιαστήριο και να με ΕΝΩΝΕΙ με έναν τέτοιο βλάσφημο αιρεσιάρχη πατριάρχη, με έναν τέτοιο ΕΧΘΡΟ του Θεού, ο οποίος είναι ετοίμως ικανότατος να φθάσει και αυτός σε τέτοια δολοφονικά εγκλήματα, διατάζοντας μπουλντόζες να ξεπαστρέψουν σαν “έντομα” ανήμπορα, δεκάδες σεβαστά, υπέργυρα κι ασκητικά γεροντάκια, μόνο και μόνο επειδή ετόλμησαν (ΝΑ ΑΓΙΑΣΕΙ Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥΣ) να παύσουν το Μνημόσυνό του! Αν μπορούσε
κι αυτός, θα τους έκαιγε και αυτούς ζωντανούς αλλά φοβάται τις συνέπειες, φοβάται τα Μέσα και τον αγανακτισμένο πια Λαό και κρύβεται πίσω από τα πιόνια των αστυνομικών δυνάμεων, όπως ο Άννας και Καϊάφας κρύβονταν πισω από τις Ρωμαϊκές/πολιτικές δυνάμεις.

Δεν θα επιτρέψω λοιπόν σε ΚΑΝΕΝΑΝ ιερέα να με ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ στο παμβέβηλο και βλάσφημο Π.Σ.”ε” όπου εκπορνεύεται αλύπητα και ξεδιάντροπα σα πρόστυχη και βρώμικη “κουρελού του διαβόλου” (Άγιος Γέρων Παϊσιος), η Αγία μας Ορθόδοξη Πίστη από δήθεν “ορθοτομούντες” αλλά
ΑΠΙΣΤΟΥΝΤΕΣ και ΜΟΙΧΕΥΟΝΤΕΣ ΜΟΙΧΕΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ δεσποτοκράτες.

ΟΤΑΝ λοιπόν μια ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ενός αρχιερέως έχει τόσο τεράστια, επεκτατική, καταστροφική ισχύ στη ψυχή μου, τότε υποχρεούμαι να είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ εάν αυτή αποτελεί απλή προσφώνηση τιμητική ή ΕΝΩΣΗ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ, ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ και ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ, και με ΣΙΓΟΥΡΙΑ, όχι του Πανταζή αλλά των Αγίων Πατέρων διακηρύττω: «Άνωθεν γαρ η του Θεού Ορθόδοξος Εκκλησία· την επί των αδύτων Αναφοράν (Μνημόνευσιν) του ονόματος του Αρχιερέως, ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΤΕΛΕΙΑΝ εδέξατο τούτο. Γέγραπται γαρ εν τη εξηγήσει της Θείας Λειτουργίας, ότι αναφέρει ο Ιερουργών το του Αρχιερέως όνομα, δεικνύων και την ΠΡΟΣ ΤΟ ΥΠΕΡΕΧΟΝ (δογματικήν πίστεως) ΥΠΟΤΑΓΗΝ, και ότι ΚΟΙΝΩΝΟΣ εστίν αυτού, και ΠΙΣΤΕΩΣ και των Θείων ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΔΙΑΔΟΧΟΣ.” Δεν θα δεχθώ διαδοχή μολυσμένων μυστηρίων από ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ! Ας επανέλθουμε όμως στο σχόλιό σου.

2. Γράφεις επίσης: “Πολύ σίγουρο σε βλέπω στις απόψεις σου”. Δεν είναι καθόλου “απόψεις μου” όπως λες, αγαπητέ μου “Λ”. Δεν χωράει εδώ η δική μας άποψη αλλά η Θεϊκη, θεμελιακή και καταλυτική άποψη των Αγίων Πατέρων. Οι Α΄ και Β΄ Θείοι και Ιεροί Κανόνες της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου προειδοποιούν και αναθεματίζουν: “Όποιος ενώθηκε (διά δημοσίας Μνημονεύσεως επί της Αγίας Τραπέζης ως “Παναγιώτατο” και κανονικό επίσκοπο) η πρόκειται να ενωθή (διά της κοινωνίας) με καταδικασμένους και εκτός Εκκλησίας ευρισκομένους αιρετικούς (όπως ο ΗΔΗ καταδικασμένος και ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας ευρισκόμενος αιρεσιάρχης Πάπας) εγκαταλείποντας την Εκκλησία, ΕΚΠΙΠΤΕΙ ΑΜΕΣΑ της κοινωνίας και της ιερωσύνης!” ΠΡΟΣΕΞΕ καλά αυτό το “εκπίπτει” για να δούμε ΠΟΙΟΣ είναι “σχισματικός” και ΠΟΙΟΣ “εκτός” Εκκλησίας:

Αναθεματίζονται Πνεύματι Αγίω «πάσης εκκλησιαστικής κοινωνίας εντεύθεν ΗΔΗ υπό της Συνόδου εκβεβλημένοι, και ανενέργητοι υπάρχοντες» και «ήδη του επισκοπικού βαθμού ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΘΕΝΤΕΣ» όπως κατακεραυνώνει ο Βαλσαμών, και μάλιστα προ Συνοδικής Διαγνώμης! “Απαλλοτριωθέντες”. Απαλλοτρίωση…. Θυμήθηκα εδώ το κωμικό Κώστα Χατζηχρήστο και το εμπορικό κουμπαριό με την απαλλοτρίωση! Κάθονται και μας λένε απαλλοτριωμένους εκτός εκκλησίας, ποιοί;;;;;; Οι κατ’ ουσίαν και περιουσίαν ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΟΙ, ΑΠΟΞΕΝΩΜΕΝΟΙ, ΕΚΒΕΒΛΗΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΜΜΕΝΟΙ της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.

Έρχονται οι ΑΝΕΝΕΡΓΗΤΟΙ υπάρχοντες οικουμενιστές αρχιερείς, σε τραγική, συνωμοσιακή συγχορδία με τους υποτιθεμένους και ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΟΥΣ “αντι-οικουμενιστές” αρχιερείς (τύπου Καλαβρύτων και Πειραιώς) να μας πουν έτσι κι αλλιώς πως δεν συντρέχει λόγος και είναι αβλαβής η κοινωνία μαζί τους. Και αυτοί “το βιολί τους” κι ο διάβολος τη βιολάρα του κι ο Πάπας τη χαζομάρα του πως “είναι ΑΡΡΩΣΤΗ ΒΑΡΕΙΑ η Ορθοδοξία” και εσείς οι “βαρέως αρρωστημένοι” το δέχεσθε αυτό και το αποδέχεται ευπροσδέκτως ο βεβαρημένος Βαρθολομαίος που ‘ναι ερωτευμένος με τον αγιάτρευτο τγουιτερίτη ερωτά του κι ανυπομονεί να τον ματαδεί το 2016…. “ΑΡΡΩΣΤΟΙ” εσείς οι Νεορθόδοξοι και έχετε “αρρώστεια” αθεράπευτη με μας τους εν Κυρίω Αποτειχισθέντες που διαφωνούμε διά βίου (και όχι Χαρτοπολεμικής “αποστασιοποιήσεως”, άλλη μόδα και αυτή!) και δεν επιτρέπουμε την ΛΟΙΜΩΔΗ ΝΟΣΟ της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού να μολύνει τις ψυχές μας, τις ζωές μας εφ’ όσον ήδη μόλυνε τις συνειδήσεις, τα θυσιαστήρια και τους Ναούς των αρρωστημένων και ωραίων κοιμωμένων δεσποτάδων στο “Λοιμωδών” της Οδού Φιλοθέης.

3. Και συνεχίζει το σχόλιό σου: “Επισης και ο γαμος σου εγινε απο ιερεα που μνημονευε τον Στυλιανο. Αν τα παραπανω δεν ελαβαν χωρα στην Αυστραλια τοτε οι ιερεις που τελεσαν αυτα τα μυστηρια μνημονευαν τον Πατριαρχη Βαρθολομαιο… Λοιπον, τοτε πριν λιγα χρονια ηταν ολα καλα και τωρα ειναι ολοι τους αιρετικοι?”

Εύλογη η ερώτησή σου, δίκαιη και ορθή. Αποτελεί ερώτηση και πολλών άλλων αδελφών για αυτό και της δίνω αξία και απαντώ. Ναι, ειν’ αυτό που λες αληθινό, ο γάμος μου τελέσθηκε από τον πρώην μου εν Μελβούρνη πνευματικό, ο οποίος μνημόνευε και ΔΥΣΤΥΧΕΣΤΑΤΑ συνεχίζει να Μνημονεύει Στυλιανό, ο οποίος Μνημονεύει Βαρθολομαίο κι η Λειτουργική αλυσίδα ενώσεως και υποταγής φθάνει μέχρι την αφεντιά του Πάπα!

Υπάρχει όμως με τεράστια χρονική συγκυρία και διακριτική διαφορά. Τότε βρισκόμουν ακόμη υπό τον ύπνο της συνυπάρξεως και την πλάνη του συμβιβασμού. Αν και “αντι-οικουμενιστής” ων και υπερασπιστής των αληθειών της Ορθοδοξίας, ήμουν δυστυχώς διαποτισμένος από τους ασυνειδήτως σιγοντάροντες τον Οικουμενισμό διδασκάλους μου με την Αντιπατερική ψευδαίσθηση της αφόβου και αβλαβούς συνυπάρξεως και κοινωνίας με τους “χειρότερους αιρετικούς και μεγαλύτερους αντιχρίστους όλων των αιώνων!” Νόμιζα, ο ταλαίπωρος, σε τραγική και ασεβή ΑΝΤΙΘΕΣΗ με τους Αγίους Πατέρες, πως δεν μολύνομαι και δεν ενώνομαι μαζί τους εφ’ όσον διαφωνώ με όσα πρεσβεύουν, ενώ ταυτοχρόνως – το χειρότερο – διατηρούσα ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΕΝΩΣΗ και ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΠΟΔΟΧΗ, αποδεχόμενος διά της Μνημονεύεσεως ΟΛΕΣ τις ΑΙΡΕΣΕΙΣ και ΒΛΑΣΦΗΜΙΕΣ του Βαρθολομαίου, έστω κι αν θεωρητικώς και χαρτοπολεμικώς “αποστασιοποιούμουν” από αυτούς, τρομάρα μου!

Η αλήθεια είναι πως δεν γνώριζα καθόλου (αδικαιολόγητη άγνοια ως προς τις σπουδές μου) για αυτή την καθοριστική και κατασυντριπτική ύπαρξη του ΙΕ΄ Κανόνος της Αγίας ΑΒ΄ Συνόδου και των λοιπών Ιερών Κανόνων οι οποίοι εντέλλονται την Απομάκρυνσή μας από Ψευδεπισκόπους και άμεση διακοπή Εκκλησιαστικής Κοινωνίας. Ο ταπεινόφρων, έχοντας έντονη την συναίσθηση της αμαρτωλότητος και έντονο το “πιστεύω” πως η αίρεση σημαίνει οριστική αποκοπή από το Θεό και απώλεια της σωτηρίας, αποδέχεται χωρίς “πνεύμα αντιλογίας” την αναγκαιότητα και το υποχρεωτικόν του Κανόνος. Ο υπερήφανος και βραδύς, ο δυσκίνητος και παχύς τω πνεύματι, δυσκολεύεται να το δεχτεί και σκαρφίζεται “δυνητικότητα”, επιλεκτικότητα και διαφορετικότητα ερμηνείας…

Όταν δεν γνωρίζουμε ειλικρινά, κρινόμαστε διαφορετικά. Όταν όμως γνωρίζουμε, ΚΡΙΝΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΚΕΙΝΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ, για το τί συγκεκριμένα θα πράξουμε, εάν βεβαίως πράξουμε, ή μείνουμε στην απραξία και την λίαν κρίσιμη αμεριμνησία. Ευθυνόμαστε για το ποια θα είναι περαιτέρω Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ ΣΤΑΣΗ (και όχι των άλλων) ως προς την αντιμετώπιση της Παναιρέσεως και την σχέση μας με αιρετικούς λυκοποιμένες και οικουμενιστές Ψευδεπισκόπους.

Όταν Θεού ευδοκιμούντος, ήλθαν εις γνώσιν μου οι ευλογημένες Ιστοσελίδες “Ομολογία” και “Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση”, εκεί αντιλήφθηκα για πρώτη μου φορά με σοβαρή, λεπτομερή και αντικειμενική ανάγνωση, έτι δε συνταρακτική και όντως ανατριχιαστική εντρύφηση, δίχως καμία προκατάληψη ή εμπάθεια, το άκρως διαφωτιστικό και εξόχως αποκαλυπτικό, εξαιρέτως δε ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ του νυν γέροντός μου π. Ευθυμίου Τρικαμηνά:

“Η Διαχρονική Συμφωνία των Αγίων Πατέρων για το Υποχρεωτικό του 15ου Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου περί Διακοπής της Μνημονεύσεως Επισκόπου Κηρύσσοντος επ’ Εκκλησίας Αίρεσιν”, το οποίο βρίσκεται για δωρεάν κατέβασμα (εδώ).

Επ’ ευκαιρίας παρακαλώ όλους τους ενδιαφερομένους, είτε είστε θετικά ή αρνητικά προσκείμενοι προς το θέμα, μην το ξεφυλλίσετε επιπόλαια, μην αδιαφορίσετε διότι θα αδικήσετε τα μέγιστα τον εαυτό σας και θα επιβαρύνετε πιότερο την ψυχή σας. Έχω αρκετές ενδεικτικές περιπτώσεις κοντινών σε μένα προσώπων στους οποίους ο διάβολος ήσκησε τρομερή πολλαπλή απασχόληση με τόσα άλλα πράγματα και έστησε εμπρός τους φοβερά, απανωτά εμπόδια ώστε να μην το διαβάσουν τελικά και να παραμείνουν ανίδεοι, άπρακτοι και αδιάφοροι, ένοχοι και υπόλογοι για συγκοινωνία και συνύπαρξη με την αίρεση. Μερικοί μάλιστα, ενώ έριξαν μια τελείως πρόχειρη και ανεύθυνη ματιά σε κάποια κομμάτια αποσπασματικά, το παίζουν τώρα αυθεντίες και μιλούν ως ειδικήν εξουσίαν και γνώσιν έχοντες, πάσαν οίησιν κατέχοντες, διακατεχόμενοι από υπεροψία ανείπωτη και αυτοδοξοποιό εγωισμό.

Αλλ’ είπαμε, ΚΡΙΝΟΜΑΣΤΕ ΑΠΑΝΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΟΠΕΣΕΙ ΚΑΤΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΜΑΣ. Από κει και πέρα, δεν ισχύει το “δεν ήξερα, δεν γνώριζα, δεν είδα”. Δεν υπάρχει δικαιολογία καμία. Οπότε αυτό που μου απευθύνεις, μάλλον ειρωνικώς, δεν ισχύει. Όχι δεν ήταν “όλα τότε μια χαρά κι είναι τώρα όλοι αιρετικοί”…. Εσένα δεν μπορώ να σε θεωρήσω αιρετικό, εκτός εάν βγεις δημοσίως και ΕΠΩΝΥΜΩΣ και κηρύξεις κάποια αίρεση, ακόμη και προ Συνοδικής Διαγνώμης.

Μία τέτοια νεοφανείσα αίρεση είναι και αυτή που θίγω στο ως άνω άρθρο μου: “ο Αχρικαιριτισμός”. Αυτή διδάσκει ότι μπορούμε να παραμένουμε σε τελεία κοινωνία με τους αιρετικούς (όπως έκανα κι εγώ την περίοδο για την οποία με ανακρίνεις) “ΑΧΡΙ ΚΑΙΡΟΥ” μέχρι να γίνει κάποιο νέο όριο, “τω καιρώ εκείνω”.

Έτσι “μεταθέτουν όρια ά έθεντο οι Πατέρες ημών”, μετατοπίζοντας περιθώρια και θέτοντας δικά τους ορόσημα κατά τη δική τους κρίση, έστω και εάν αυτοί είναι Άγιοι Χαρισματούχοι. Η πλούσια Χαρισματικότητα δεν σημαίνει Παπικό Αλάθητο ούτε συνεπάγεται την αντικατάσταση Συνόδων και αχρήστευση Κανόνων, τους οποίους θέσπισαν οι Άγιοι Θεοφόροι Πατέρες εν Πνεύματι Αγίω.

Την χρυσή τομή χαράσσει ο Άγιος Γέροντας Παϊσιος ο οποίος διακριτικά διασαφηνίζει και υπογραμμίζει την ανάγκη να εξετάζουμε όλα όσα μας λέγουν οι σύγχρονοι γέροντες (οι οποίοι σε άλλα θέματα ήλθαν σε σοβαρή, σφοδρή αντιπαράθεση και αυστηροτάτη επίπληξη μεταξύ τους, χαρισματικοί όμως αμφότεροι όντες…) και εάν τα λεγόμενά είναι ΣΥΜΦΩΝΑ με τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, να τα δεχόμαστε, εάν όμως δεν συμβαδίζουν, τότε να τα απορρίπτουμε! Έτσι, ξεχωρίζει απόλυτα τα πράγματα τοποθετώντας τα στη σωστή τους θέση.

Άλλη θέση έχουν οι Άγιοι Πατέρες και άλλη θέση οι Άγιοι Γέροντες οι οποίοι υπήρχαν ανέκαθεν, όμως οι Εκκλησία ποτέ δεν επισφράγισε καμία ακολουθία, Μυστήριο ή Τελετή με κάποιο “Δι’ ευχών των Αγίων Γερόντων ημών…” αλλά πάντοτε με την ασφαλεστάτη κατακλείδα των αλάνθαστων καθοδηγών ημών: “Δι’ ευχών των ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΗΜΩΝ….”

Από την άλλη όμως, καλά κάνεις και φοβάσαι τον εγωισμό, και εγώ τον φοβάμαι, αδελφέ μου “Λ”, πολύ τον φοβούμαι γι’ αυτό και επικαλούμαι όχι τη δική μου αμαρτωλή σκέψη η οποία όπως λες προέρχεται από άνθρωπο χοϊκό, αλλά αναζητώ κι ακολουθώ την των Πατέρων Ασφαλή Οδό η οποία ερμηνεύεται με την Πανσθενή χάρη του Παναγίου Πνεύματος, του Πνεύματος της Αληθείας, εν τω ασήμω, ταπεινώ και ΔΙΩΚΩΜΕΝΩ υπέρ Αυτής της Αληθείας προσώπω του πνευματικού μου, του π. Ευθυμίου. Νιώθω απερίγραπτη γαλήνη στην ψυχή μου και ειρήνη στην συνείδησή μου καθότι καθ’ υπερβολήν αμαρτωλός ων, διά της χάριτος όμως του Τριαδικού ημών Θεού δεν επέτρεψα το νου και τη καρδιά μου να κοινωνεί με ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΥΣ. ΑΠΑΓΕ!

“Ο ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, ἀκοινώνητος ἔσται, ὡς συγχέων τὸν Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας, καὶ πάλιν· ὁ αἱρετικὸν δεχόμενος, τοῖς αὐτοῦ ἐγκλήμασιν ὑπόκειται!”».

 ΠΩΣ λοιπόν αδελφέ μου, να δεχτώ αυτούς τους αιρετικούς ΨΕΥΔεπισκόπους, ως κανονικούς ποιμένες και να κοινωνώ μαζί τους τη στιγμή που θα καταστώ ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ των δικών τους εγκλημάτων και βλασφημιών;;; Τη στιγμή μάλιστα που γνωρίζω και “ο γνους πολλά ΔΑΡΗΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ!!!”

Καλύτερα λοιπόν να κατηγορηθώ από το Θεό ότι ακολούθησα την Διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και του πνευματικού μου ο οποίος την ΕΚΦΡΑΖΕΙ, παρά να συγκαταδικαστώ με ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΥΣ επειδή φοβήθηκα να μην με πουν σχισματικό και “εκτός” Εκκλησίας, ή φοβήθηκα μη χάσω κάποια προνόμια, “την ταμπακιέρα”.

Και ξέρεις κάτι, αγαπητέ μου “Λ”;;; Μακάρι να κολαστώ εγώ για να σωθείς εσύ από την Παναίρεση του Οικουμενισμού και ο Θεός – αλήθεια – να αφαιρεί χρόνια από μένα και να προσθέτει σε σένα και την οικογένειά σου. Δεν είμαστε εμείς εχθροί. Εχθροί μας κοινοί είναι οι εχθροί του Θεού. Θα μου πεις, “ο καθένας από τη δική του σκοπιά….” Όταν τελικά ενώσουμε τις σκοπιές μας, τότε ηρωϊκά και αποτελεσματικά θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στους δαιμονιώδεις Οικουμενιστές βροντοφωνώντας “Αλτ, τις ει;;;” και “πυροβολώντας” εν τη πανοπλία του Θεού, τω εχθρώ αντιμαχησώμεθα!

Τέλος, εν σχέσει με την προτροπή σου να μελετήσω τον Άγιο Γέροντα Φιλόθεο της Πάρου, το έχω κάνει από καιρό διότι τον ευλαβούμαι προ πολλού. Και μην αναρωτιέσαι (ειρωνικά μάλλον) “εάν θέλω να διδαχθώ” διότι όντως θέλω και διδάχτηκα από αυτόν τα παρακάτω:

“Εάν οι σημερινοί Αρχιερείς, δεν σεβασθούν τας αποφάσεις, τους κανόνας και τας παραδόσεις των θείων Αποστόλων και Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά τας καταφρονούν, ποίος που καλώς φρονεί θα σεβασθή τας ιδικάς των;»
Για αυτό και γω, επειδή έχω την συνείδηση ότι καλώς φρονώ, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΕΒΟΜΑΙ, τους καταφρονώ και αρνούμαι εν Κυρίω μαζί τους να κοινωνώ!

Διδάχτηκα επίσης, από Επιστολή του:

“Ο Απόστολος Παύλος, το στόμα του Χριστού παραγγέλλει: Μη συγκοινωνήτε τοις έργοις τοις ακάρποις του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε!” Χωρίς αδελφέ μου να εξετάζω εάν ο ίδιος ο Άγιος Γέροντας συγκοινωνούσε, παρ’ όλο που διέκοψε την Μνημόνευση του Πατριάρχου, εγώ φρόντισα και διέκοψα επίσης κοινωνία με τον βλάσφημο πατριάρχη.

Και σε άλλη επιστολή του μας λέγει:

“Πόθεν ο πατριάρχης εκπέπτωκεν εις τοιούτον όλισθον, ώστε εκουσίως να αγωνίζεται να παραδώση το ποίμνιόν του εις τους λύκους να το κατασπαράξουν; Η αιτία είναι η υπερηφάνεια, η ρίζα και η αιτία όλων των αμαρτιών, όλων των κακών, όλων των αιρέσεων, των συμφορών και των θλίψεων, και περισσότερον από όλους τας συμφοράς και δυστυχίας η στέρησις της χάριτος του Θεού… Τους ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΑΣ, ψευδοδιδασκάλους, ψευδοπροφήτας και ψευδοχρίστους αιρετικούς οι Άγιοι Πατέρες, οι μιμηταί του Αρχιποίμενος Χριστού και διάδοχοι των μαθητών Αυτού, οι καλοί, οι αληθείς και Θείοι Ποιμένες, οι συγκροτήσαντες τας Σεπτάς και Αγίας Επτά Οικουμ. Συνόδους, απεδίωξαν μακράν της ποίμνης του Χριστού και, ως αμετανοήτους, εις το αιώνιον ανάθεμα παρέδωκαν…”

Εξ ίσου βαρυσήμαντο και ανατριχιαστικό, είναι και αυτή του η διδασκαλία:

«ἐὰν ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ἀκολουθοῦσαν κατὰ γράμμα τοὺς Ἐπισκόπους σὲ ὅλα, οὔτε Ἐκκλησία, οὔτε καὶ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς θὰ ὑπῆρχε!”… “Ἄρα, ἐμεῖς ἔχουμε τὴ γνώμη καὶ ὁμολογοῦμε ὅτι εἶναι ἄξιοι κάθε ἐπαίνου γιατὶ δὲν πειθάρχησαν καὶ ΑΠΟΣΧΙΣΤΗΚΑΝ (Αποτειχίστηκαν) καὶ ἀξιώθηκαν οὐρανίων στεφάνων γιὰ τὴν παρακοή τους ἐκείνη καὶ σήμερα τοὺς τιμοῦμε ὡς Ἁγίους…

Καὶ ὁ ἀπ. Παῦλος μᾶς παραγγέλλει: “Ἐὰν εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ ὃ εὐαγγελισάμην, ἀνάθεμα ἔστω”! ΟΠΟΙΟΣ και να είναι αυτός! Ας είναι και πατριάρχης! Ανάθεμα! Η Ορθοδοξία υπάρχει, όχι από τους Πατριάρχες αλλά “το Μικρό το Ποίμνιο…” Για αυτό, αγαπητέ μου “Λ”, “Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον….”

Πάλι εδιδάχθηκα από Επιστολή του “Προς Αγιορείτην Μοναχόν – Φεβ. 1977

“Η ταπεινή μου γνώμη, αναφορικώς με το ενωτικόν πνεύμα προς την παναίρεσιν του Οικουμενισμού το οποίον διακατέχει το Οικουμ. Πατριαρχείον, είναι, ότι οφείλομεν ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί και μάλιστα ως μοναχοί να ακολουθήσωμεν όχι την γνώμην την ιδικήν μας, αλλά την γνώμην των Αγίων Πατέρων μας, Προφητών, Αποστόλων, Διδασκάλων και κηρύκων της Αληθούς Πίστεως ημών.”

Τα ίδια όπως βλέπεις πρεσβεύω και εγώ. Τίποτε παραπάνω. Τίποτε παρακάτω. Ό,τι λέγουν οι Πατέρες. Ο καθένας όσο μπορεί, μέχρις εκεί που μπορεί, μέχρις εκεί που θέλει… Εί τις θέλει… Ας ΜΗΝ συκοφαντούμε όμως αυτούς που θέλουν και αυτούς που μπορούν, και τους ρίχνουμε λάσπη επειδή Πατέρες και Κανόνες ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ. Τη στιγμή μάλιστα που οι ίδιοι οι Κανόνες λέγουν για αυτούς: “Οι τοιούτοι, ου μόνον τη κανονική επιτιμήσει ουχ υπόκεινται, προ συνοδικής διαγνώσεως εαυτούς της προς τον καλούμενον Επίσκοπον κοινωνίας ΑΠΟΤΕΙΧΙΖΟΝΤΕΣ, αλλά και της πρεπούσης ΤΙΜΗΣ τοις ορθοδόξοις αξιωθήσονται!”

Δεν θέλουμε να μας επαινείτε. Δεν θέλουμε να μας τιμάτε, αλλά ΜΗΝ μας επιτιμάτε με το ανυπόστατον, απαράδεκτον και συκοφαντικόν επιτίμιον της ακοινωνησίας και σχισματοποιίας, τη στιγμή που ΑΛΛΟΙ είναι οι πραγματικώς ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΙ και σχισματοποιοί και σεις συνεχίζετε να ΚΟΙΝΩΝΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ…. “Άχρι καιρού…”

Κλείνω, με κάτι πολύ όμορφο, Αγιογραφικό και πνευματικό με το οποίο κλείνεις και εσύ: “Συγχώρα με”. Και εμένα συγχώρα με, “Λ” μου, χαρά μου, εάν σε έθιξα ή σε στεναχώρεσα με τα γραφόμενά μου. Κύριος οίδεν τας διανοίας ημών, τας καρδίας ημών και ετάζει, εξετάζει τους νεφρούς ημών. Ας μην βιαζόμαστε να κρίνουμε κατ’ όψιν διότι…. μια μέρα… θα εκπλαγούμε!

ΧΑΙΡΕ!