Η σιωπή των Ποιμένων (του Γεωργίου Μηλιώτη)

Του Γεωργίου Μηλιώτη, εκπαιδευτικού

Με έκπληξη και οργή διαβάσαμε σε πρόσφατο δημοσίευμα σε ιστοσελίδα εκκλησιαστικών ειδήσεων, τις θέσεις του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, σχετικά με τη θεματολογία της επερχόμενης Αγίας και Μεγάλης – όπως την ονομάζουν οι εμπνευστές της – Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

   Το πράγμα θα είχε περάσει απαρατήρητο ενδεχομένως, εντασσόμενο κι αυτό σε μια πλειάδα παρόμοιων απόψεων που έχουν εκφραστεί κατά καιρούς και σε ανύποπτη χρονική στιγμή από ιεράρχες του οικουμενικού θρόνου ή και κάποιους ελάχιστους της ελλαδικής εκκλησίας, αν δεν βρισκόμασταν ήδη στην τελική προ της Συνόδου ευθεία και αν ο Σεβασμιώτατος εξέφραζε μια  - έστω και αμφιλεγόμενη και εν πολλοίς αιρετίζουσα – προσωπική άποψη.

Το γεγονός ότι ο Μητροπολίτης κ. Εμμανουήλ είναι  σήμερα ένας εκ των κορυφαίων ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου, μέλος της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, εκ των διοργανωτών της Μεγάλης Συνόδου και εξ' απορρήτων συνεργάτης του Οικουμενικού Πατριάρχη αποδεικνύει περίτρανα κάτι που πολλοί εξ' ημών φοβόμαστε και κάποιοι άλλοι δεν θέλουν – ή κάνουν πως δεν θέλουν, στρουθοκαμηλίζοντας - να παραδεχτούν.

Κι αυτό είναι ότι η σχεδιαζόμενη Σύνοδος, με τη φτωχότατη θεματολογία (παρά την 50ετή προετοιμασία της και τα μεγάλα και παχιά  λόγια των διοργανωτών), δεν γίνεται για να διατρανώσει την ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας – λες κι αυτή έχει διαρραγεί – αλλά αποσκοπεί στην νομιμοποίηση της αίρεσης, στην απόδοση εκκλησιαστικότητας στους σχισματικούς χριστιανούς της Δύσης και στην αποδοχή των πάσης φύσεως αιρετικών, παπικών και προτεσταντών, ως “κανονικών” πλέον, από το ορθόδοξο πλήρωμα.

Ο “άγιος” Γαλλίας, ο οποίος δήλωσε ανερυθρίαστα και προκλητικά ότι “δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν αναγνωρίζουμε όλες τις άλλες Εκκλησίες είτε είναι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, είτε οι Εκκλησίες οι οποίες προήλθαν από την Μεταρρύθμιση. Πρέπει να είμαστε λογικοί σε όλα αυτά τα θέματα”, επιβεβαιώνει αυτή την τραγική πραγματικότητα.

  Χωρίς ίχνος ντροπής, λοιπόν, χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη, παρουσιάζοντάς το ως κάτι το τελείως φυσιολογικό και αναμενόμενο –μάλιστα και ως κοινή, των κατά τόπους Εκκλησιών, απόφαση– ήρθε η “λογική” του Μητροπολίτου Γαλλίας.

Εκείνο, όμως που προκαλεί πραγματική ανησυχία στον λαό του Θεού, που επιτείνει την αναστάτωση του πληρώματος και οδηγεί σε ποικίλα συμπεράσματα, είναι η σιγή ιχθύος των υπολοίπων Ιεραρχών. Δεν περιμένουμε, ασφαλώς, κάποια αντίδραση από τους Επισκόπους του Πατριαρχείου. Απαιτούμε, όμως, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ως οργανικά μέλη του Σώματος του Χριστού, ως “ποίμνη αγία και εκλεκτή”, την οφειλόμενη αντίδραση στις παραπάνω δηλώσεις από τους Ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας. Θεωρούμε ότι είναι ανεπίτρεπτο, μετά τα τελευταία γεγονότα, οι Ποιμένες μας να σιωπούν, να κάνουν ότι δεν βλέπουν ή ότι δεν ακούν. Ήρθε ο καιρός της ομολογίας και για κείνους και για εμάς.

Το επιχείρημα πολλών ιεραρχών ότι δεν μιλούν – κι αυτό συνιστούν ότι πρέπει να κάνουμε κι εμείς – διότι ο λαός δεν πρέπει να διχάζεται, καταντά μέρα με τη μέρα ανεπίκαιρο, έωλο, καταστροφικό. Ο διχασμός οφείλεται στην άγνοια. Όχι στην αλήθεια. Ο διχασμός προκαλείται ακριβώς από τέτοιες αντιπαραδοσιακές και αντορθόδοξες τοποθετήσεις διακεκριμένων, υποτίθεται ιεραρχών. Ο διχασμός παράγεται από αψυχολόγητες και ανόητες ενέργειες όπως η πρόσκληση του Πάπα στη Λέσβο για την καταπολέμηση –άκουσον, άκουσον!– του προσφυγικού. Αν –ο Θεός να δώσει να μην γίνει ποτέ– πραγματοποιηθεί η Σύνοδος και υπογράψει τα απαράδεκτα προς ψήφιση κείμενα, πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι ο διχασμός θα είναι πολύ μεγάλος, πολύ οδυνηρός.

Πώς, λοιπόν, μπορούν να σιωπούν οι ποιμένες μας; Πώς μπορεί να σιωπήσει κανείς όταν όλα δείχνουν ότι η επερχόμενη Σύνοδος απεργάζεται παράνομα, προσβλητικά και αντορθόδοξα δόγματα ένεκα της ψευδεπίγραφης διαχριστιανικής και διαθρησκειακής προσέγγισης; Πως μπορεί να αποσιωπάται το γεγονός της πλήρους και παταγώδους αποτυχίας των πολύχρονων Διαλόγων στα πλαίσια του ΠΣΕ; Πως μπορεί να σωπαίνει κανείς όταν οι αιρετικοί προσκαλούνται και τιμώνται από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, όταν συμμετέχουν σε λατρευτικές συνάξεις, όταν εκείνοι αποκαλούνται αγιώτατοι αδελφοί, οι αντίχριστες οργανώσεις τους Εκκλησίες, οι αιρεσιάρχες αρχηγοί τους Ποιμένες της Εκκλησίας του Χριστού; Για ποια Εκκλησία μιλούν; Για ποιον Χριστό; Γιατί οι ποιμένες μας εξακολουθούν τόσο προκλητικά να σωπαίνουν;

Ο λαός μας ανησυχεί. Και αν κάποιοι από μας αγνοούν τα τεκταινόμενα, είναι δική μας η ευθύνη αλλά και μεγάλη αυτή των ποιμένων μας. Ο καιροί πλέον δεν συγχωρούν την άγνοια και την αδιαφορία. Δεν επιτρέπεται πια η σιωπή. Έχουμε όλοι μας μέγιστη ευθύνη. Πρώτα πρέπει να ενημερωθούμε κι έπειτα να ενημερώσουμε τους αδελφούς μας. Οφείλουμε να μεταφέρουμε τον προβληματισμό, την θλίψη και την πικρία μας στους πνευματικούς μας πατέρες. Κι αυτοί με τη σειρά τους οφείλουν να αφουγκραστούν τον λαό που αγωνιά. Και επί τέλους, να μιλήσουν!