Όταν ο Ποιμένας εισάγει τον Οικουμενιστικό λύκο στο μαντρί, έχει μεγαλύτερη ευθύνη-καταδίκη από το λύκο!

   

  Ὁ μητροπολίτης Φλωρίνης Θεόκλητος, παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν, ἔφερε τὸν μητροπολίτη Προύσης Ἐλπιδοφόρο στὴν Φλώρινα!  Τὸν μητροπολίτη ποὺ διατύπωσε αἱρετικὲς θέσεις, ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ φιλήσει τὸ χέρι ἑνὸς αἱρετικοῦ, τοῦ Πάπα Βενέδικτου, καὶ ἀνήκει στὸν πυρῆνα τῶν συνεργατῶν τοῦ ἡγέτη τῶν Οἰκουμενιστῶν Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη.   

   Κι ὄχι μόνο εἰσήγαγε στὸν Ἱ. Ναὸ καὶ συλλειτούργησε μαζί του, ἀλλὰ συνήργησε, ὥστε ὁ αἱρετικὸς λύκος νὰ ὁμιλήσει καὶ βραβεύσει τοὺς μαθητὲς σὲ σχετικὴ ἐκδήλωση! Ἐκεῖ βρῆκε τὴν εὐκαιρία ὁ κ. Ἐλπιδοφόρος νὰ παρουσιασθεῖ ὡς καλωσυνάτο πρόβατο στοὺς μαθητές.

   

    Ξεκίνησε τὴν ὁμιλία του στοὺς μαθητὲς μὲ συναισθηματικοὺς τόνους, παρουσιάζοντας τὸν ἑαυτό του ὡς ἕναν ἀπὸ αὐτούς, ἀφοῦ κι αὐτὸς πέρασε (ὅπως εἶπε) «τόσα καλοκαίρια στὶς κατασκηνώσεις τῆς Ἱ. Μητροπόλεως» τοῦ μητροπ. Αὐγουστίνου Καντιώτη. Καὶ βέβαια, δὲν εἶπε λέξει, φρόντισε ὥστε νὰ μὴ καταλάβουν οἱ μαθητὲς ὅτι πρόδωσε τὸ Ὀρθόδοξο ὁμολογιακὸ ἦθος καὶ τὶς συμβουλὲς ποὺ πῆρε ἀπὸ τὸν Καντιώτη!

    Ἡ ὁμιλία του ἦταν μιὰ καθαρὰ προπαγανδιστικὴ ὁμιλία γιὰ τὸ Πατριαρχεῖο, ἀφοῦ στὴ συνέχεια παρουσίασε τὴν ὄντως ἀνεκτίμητη -μέσα στοὺς αἰῶνες-προσφορὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Γένος, ἀποκρύπτοντας, βέβαια, ὅτι σήμερα τὸ Πατριαρχεῖο ἔχει γίνει ὁ νεκροθάπτης καὶ τῶν δύο!

     

Ὁμιλία του Μητροπολίτου Προύσης Ἐλπιδοφόρου κατὰ τὴν "Χρηστίδειον Τελετήν"

         Ἀγαπητά μου παιδιά,

    Ἐπιτρέψτε μου πρὶν ἀπὸ κάθε ἄλλη σκέψη, νὰ ἐκφράσω τὴ χαρά μου καὶ τὴ συγκίνησή μου ποὺ βρίσκομαι στὴν πόλη της Φλώρινας, τὴν πόλη τῶν νεανικῶν μου χρόνων, τὴν πόλη ποὺ ἀγάπησα καὶ πέρασα τόσα και τόσα καλοκαίρια στὶς κατασκηνώσεις τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Στὴ συνέχεια, ἐκφράζω τὶς εὐχαριστίες μου τόσο στὸν προσφιλέστατο Πρόεδρο τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου, ὅσο καὶ στὰ ἐκλεκτὰ μέλη τοῦ

ἱστορικοῦ αὐτοῦ Συλλόγου, ὁ ὁποῖος σηματοδοτεῖ καὶ νοηματοδοτεῖ τὴν πολιτισμικὴ καὶ πνευματικὴ ζωὴ τῆς Φλώρινας ἐδῶ καὶ τόσες δεκαετίες.

Τὸ θέμα ποὺ ἐπέλεξα νὰ ἀναπτύξω ἐνώπιόν σας ἀφορᾶ τὸ Πατριαρχεῖο μας, τὴ Μητέρα Ἐκκλησία τοῦ Γένους μας, καὶ συγκεκριμένα τὴν προσφορά του στὸ χῶρο τῆς παιδείας μας.

Ἡ ἱστορία τοῦ Γένους μας καὶ ἡ ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ συνδέονται ἄρρηκτα μεταξύ τους. Ὅταν τὸ ἔθνος μας ἔχασε κάθε τὴν κρατική του ὑπόσταση καὶ ὁ λαὸς ἔμεινε σκορπισμένος σὲ μία τεράστια γεωγραφικὴ ἔκταση, τότε αὐτὸς ποὺ τὸ κράτησε ζωντανό, αὐτὸς ποὺ τὸ κράτησε συνειδητοποιημένο καὶ γλωσσικὰ καὶ πολιτισμικὰ ἦταν ἡ Ἐκκλησία. Καὶ ποιὰ Ἐκκλησία; Ἡ κορυφαία Ἐκκλησία. Ἡ πρώτη Ἐκκλησία στὸ σύστημα τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν: τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.

Ἐλᾶτε, ὅμως, νὰ δοῦμε μαζὶ ποιὰ παιδεία εἶναι αὐτὴ γιὰ τὴν ὁποία μερίμνησε τὸ Πατριαρχεῖο.

Πρῶτο χαρακτηριστικό.

Ἡ ἱστορία μας εἶναι ἱστορία ὑψίστης φιλομάθειας, ἀσυνήθιστης προσφορᾶς καὶ μεγάλων διωγμῶν.

Οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ἀποτελοῦν ἀφετηρία γιὰ κάθε μας περιήγηση στὸ παρελθόν. Ἔτσι, βλέπουμε ὅτι οἱ πατέρες μας, τὰ μεγάλα αὐτὰ ἀναστήματα τοῦ ἑλληνισμοῦ, εἶχαν τὴ δυνατότητα ταυτόχρονα:

- νὰ πραγματοποιοῦν μεγαλεπήβολα καὶ μεγαλόπνοα ἔργα φιλανθρωπίας (π. χ. ἡ Βασιλειάδα τοῦ Μ. Βασιλείου),

- νὰ συντηροῦν τὴν ἀληθινή, τὴν ὀρθόδοξη πίστη,

- νὰ συμβουλεύουν μὲ τὶς θαυμάσιες ἐπιστολές τους καὶ νὰ νουθετοῦν μοναχούς,

- νὰ κυβερνοῦν τὴν ἐπισκοπὴ καὶ τὴ Μητρόπολή τους,

- νὰ λύνουν θεολογικὲς καὶ ἠθικὲς ἀπορίες,

- νὰ συγγράφουν κατὰ τῶν αἱρέσεων,

- νὰ γράφουν ποιήματα.

Οἱ μεγάλοι αὐτοὶ πατέρες, δὲν ἦταν μεγάλοι μόνο στὰ ἔργα, ἀλλὰ καὶ στὸ φρόνημα καὶ στὴν ἀνδρεία. Κυρίως, ἦταν μεγάλοι στὴν παιδεία: στὴν παιδεία ποὺ εἶναι τὸ στέρεο βάθρο καὶ ἡ ρίζα ποὺ τροφοδοτοῦσε ὅλα τὰ ὑπόλοιπα κατορθώματά τους.

Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν ἀσχολεῖται μόνο μὲ τὴ Θεολογία καὶ τὴν Ἁγία Γραφή. Τὰ μεγάλα ἐκκλησιαστικὰ ἀναστήματα ἦταν (καὶ εἶναι) μεγάλοι ἐπιστήμονες τῆς ἐποχῆς τους, ἀσχολούμενοι καὶ μὲ ὅποιες ἐπιστῆμες μπορεῖ νὰ βάλει ὁ νοῦς σας. Δὲν εἶναι τυχαῖο, ἑπομένως, ὅτι τὰ χειρόγραφα τῶν ἀρχαίων ἑλλήνων συγγραφέων σώθηκαν ἀπὸ τοὺς μοναχοὺς τῶν μοναστηριῶν. Τὰ πρῶτα πανεπιστήμια τὰ ἵδρυσαν οἱ Ἐκκλησίες. Τὶς μεγαλύτερες Βιβλιοθῆκες τὶς διαφύλαξαν μέχρι σήμερα οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἄνθρωπος, ὁ κληρικὸς τοῦ Πατριαρχείου μας εἶναι εὐρυμαθής, εἶναι σύγχρονος, γνωρίζει τὴν ἐποχή του, διαβάζει τὰ πάντα, παρακολουθεῖ τὰ πάντα, εἶναι σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴν κοινωνία, τὴν τεχνολογία, τὴ μουσική, τὴ λογοτεχνία, τὴν ποίηση, ἀλλὰ καὶ τὴν διπλωματία, τὴν ἱστορία, τὴν πολιτική.

Δὲν μπορεῖ νὰ λέει κανεὶς ὅτι ἀγαπᾶ τὴν ἐνυπόστατη Σοφία τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, χωρὶς ταυτόχρονα νὰ θέλει καὶ νὰ φροντίζει καὶ αὐτὸς νὰ προκόπτει ῾σοφίᾳ καὶ ἡλικίᾳ᾽ (1), ὅπως ὁ Χριστὸς ὅταν ἦταν νέο παιδί.

Ἰσχυρίζονται κάποιοι ὅτι ἡ ἀνθρώπινη παιδεία εἶναι περιττὴ στὸν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, διότι αὐτὸς εἶναι ῾διδακτὸς Θεοῦ᾽, διδάσκεται δηλαδὴ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ μὲ τὴ φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως ἔγινε μὲ τοὺς Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, τοὺς ἀγράμματους ψαράδες, τοὺς ὁποίους ἀνέδειξε πανσόφους. Οὐδεὶς ἀμφισβητεῖ, βέβαια, τὴν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ συμπληρώνει ὅσα λείπουν (ἀναπληρώνει τὰ ἐλλείποντα) καὶ νὰ ἀναδεικνύει ὡς σοφοὺς ὅσους ὁ κόσμος θεωρεῖ ὡς ἄσοφους. Οὔτε μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀμφισβητήσει τὴν ἐλευθερία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ πνέει ὅπου θέλει, σὲ ὅσους θέλει καὶ νὰ ἀποκαλύπτει σὲ αὐτοὺς ὅσα θέλει. Κανείς, ὅμως, ἐχέφρων δὲν ἀμφισβητεῖ ὅτι ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ δύναμη αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δὲν ἀποτελοῦν δικαιολογία γιὰ νὰ ραθυμοῦμε (νὰ τεμπελιάζουμε δηλαδή) καὶ νὰ μὴ κάνουμε ὅ,τι χρειάζεται, ὥστε νὰ συμμορφωθοῦμε στὴ θεϊκὴ ἐντολή ῾δράξασθε παιδείας᾽ (ἁρπᾶξτε, κρατεῖστε τὴν παιδεία δηλαδή), καὶ νὰ σπουδάσουμε ὄχι μόνο τὰ ἱερὰ γράμματα, αὐτὰ ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς κάνουν σοφούς, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀποκτήσουμε τὴ φυσικὴ ἐκείνη γνώση καὶ ἐπιστήμη, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὴν ἐπιτυχία στὴ ζωή μας.

Καὶ ἤδη περνᾶμε στὸ δεύτερο χαρακτηριστικὸ τοῦ Πατριαρχείου μας.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὁ μεγάλος αὐτὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ μας, δὲν ἦταν ἀντίθετος μὲ τὴν παιδεία, ἀλλὰ μὲ τὴ χρήση τῆς λογικῆς ὡς κριτηρίου τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεως. Εἶναι σὲ ὅλους γνωστὸ τὸ ἀποτέλεσμα, τὸ ὁποῖο εἶχε στὴ Δύση ἡ ἐπικράτηση τοῦ σχολαστικισμοῦ καὶ τοῦ ὀρθολογισμοῦ σὲ θέματα θεολογικὰ καὶ σὲ θέματα πίστεως. Εἰδικότερα, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ πίστη ἔγινε ἀντικείμενο ἐλέγχου μὲ τὸν ἀνθρώπινο ὀρθὸ λόγο, σταδιακὰ χάθηκε, γιατὶ ἡ πίστη πλέον θεωρήθηκε ὑποδεέστερη ἀπὸ τὸν ἀνθρώπινο νοῦ. Ἡ πίστη, ὅμως, παιδιά μου, εἶναι μία δύναμη τοῦ ἀνθρώπου παράλληλη καὶ ὄχι ὑποδεέστερη ἀπὸ τὸ νοῦ καὶ τὴ λογική. Ἡ πίστη μᾶς ὁδηγεῖ σὲ ἄμεση, σὲ ἐμπειρικὴ γνώση πραγμάτων ποὺ εἶναι ὑπεράνω τῆς λογικῆς μας: στὴ γεύση τῶν χριστιανικῶν ἀληθειῶν. Στὸ συγκεκριμένο σημεῖο, ἡ λογικὴ καὶ ὁ νοῦς ὑστεροῦν ἔναντι τῆς πίστεως: ἡ γνώση μὲ τὴ λογικὴ δὲν σημαίνει ἀναγκαστικὰ καὶ ἐμπειρικὴ ἐπιβεβαίωση. Πολλὲς φορὲς παραμένει θεωρητικὴ γνώση.

Συνεπῶς, ἡ ἐκκλησία μας δὲν ἀπορρίπτει τὴν παιδεία, ἀλλὰ ἀπορρίπτει τὴν ὑποταγὴ τῆς πίστεως στὸν ὀρθὸ λόγο. Γιατί; Διότι ἡ ὑποταγὴ αὐτὴ ὁδηγεῖ στὴ θεοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ στὴν ἄρνηση (στὴν πράξη, ὄχι στὴ θεωρία) τοῦ Θεοῦ. Ἐ, αὐτὴ ἡ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ στὴν πράξη, στὴν καθημερινὴ ζωή, λέγεται ἐκκοσμίκευση.

Ἀντίθετα πρὸς αὐτὴ τὴν ἀπολυτοποίηση τῆς ἀνθρώπινης φυσικῆς γνώσης, οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας θεωροῦν μὲν χρήσιμη τὴν παιδεία καὶ τονίζουν τὴν ὠφελιμότητα τῆς γνώσης, δὲν καθιστοῦν ὅμως τὴν ἀνθρώπινη λογικὴ ὡς κριτήριο ἀλήθειας. Ἐπιμένουν μὲ ἔμφαση ὅτι τὰ μυστήρια τῆς πίστης ξεπερνοῦν κάθε ἀνθρώπινη σοφία καὶ κάθε ἀνθρώπινη νοητικὴ ἱκανότητα. ῾Ἱλιγγιᾷ δὲ νοῦς᾽ ψάλλουμε στὴν ἐκκλησία: παθαίνει δηλαδὴ ἴλιγγο ὁ νοῦς μας ὅταν προσπαθεῖ νὰ εἰσέλθει στὰ μυστήρια τῆς πίστεως.

Γι᾽ αὐτὸ στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία μας συνέβαινε τὸ ἑξῆς παράδοξο (γιὰ τὴ Δύση): ἐνῷ τὰ γράμματα καὶ οἱ ἐπιστῆμες εἶχαν θαυμαστὴ ἀνάπτυξη, τὸ φαινόμενο τῆς ἀντιπαράθεσης, τοῦ πολέμου μεταξὺ ἐπιστήμης καὶ θρησκείας ἦταν ἀνυπαρκτο, μέχρι ποὺ μᾶς ἦρθε πρόσφατα εἰσαγόμενο ἀπὸ τὴ Δύση. Καὶ αὐτὸ συνέβαινε, ἐπειδὴ τὸ ἕνα σεβάστηκε τὰ ὅρια τοῦ ἄλλου, ἀφοῦ κινοῦνται σὲ παράλληλα πεδία. Καὶ ὅπως ἔχετε μάθει, δύο παράλληλα κινούμενα σημεῖα ποτὲ δὲν συγκρούονται: ἀντίθετα, συναντῶνται, ἑνώνονται στὸ ἄπειρο. 

Καὶ ἤδη σᾶς ἀνέφερα τὸ τρίτο χαρακτηριστικό.

Θὰ σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα: μὲ ρώτησε κάποτε ἕνας μεγάλος γιατρός, ἄν πιστεύω στὶς θαυματουργικὲς θεραπεῖες τῶν ἀσθενειῶν. Φυσικά, τοῦ ἀπάντησα, ὁ Θεὸς εἶναι δυνατὸν ὡς Παντοκράτωρ καὶ ὡς Δημιουργὸς τοῦ Σύμπαντος νὰ παρέμβει καὶ νὰ θεραπεύσει, ὅποτε ἐκεῖνος θέλει καὶ κρίνει. Καλά, μοῦ λέει ὁ γιατρός, καὶ πότε ξέρουμε ἂν μία θεραπεία ἔγινε ἀπὸ θαῦμα; Α, γιατρέ μου, τοῦ ἀπαντάω, αὐτὸ θὰ μᾶς τὸ ποῦν οἱ γιατροί! Δὲν μπαίνω στὰ χωράφια σου. Ἐσὺ θὰ μοῦ πεῖς ἂν ἰατρικὰ ἡ συγκεκριμένη περίπτωση θεραπείας ἀσθενοῦς ἔχει ἰατρικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ ἐξήγηση ἢ ὄχι. Καὶ τότε, ὅταν ἐσὺ φτάσεις στὰ ὅριά σου ὡς ἐπιστήμων, ἐγὼ ὡς ἀρχιερεὺς θὰ ἀναγνωρίσω τὸ θαῦμα (2).

Θέλω, ὅμως, νὰ προσέξετε τὸ ἑπόμενο χαρακτηριστικό.

Τιμοῦμε ὡς Ἐκκλησία τὴν παιδεία, γιατὶ αὐτὴ εἶναι ἡ γύμναση ἐκείνη ποὺ κάνει τὸν ἀθλητὴ ἰσχυρὸ καὶ ἀκαταμάχητο καὶ ἀκαταγώνιστο κατὰ πάντα.

Ὁ ἄνθρωπος γεννιέται μὲ ὁρισμένες δυνατότητες. Αὐτὲς τὶς δυνατότητες τὶς κάνει ἱκανότητες μὲ τὴν παιδεία. Τίποτε τὸ καλὸ δὲν ἀποκτιέται χωρὶς αὐτὴ τὴν ἐκγύμναση. Δὲν εἶναι μόνο ἡ γνώση, ἡ ὁποία ἀποκτιέται μὲ τὴν παιδεία. Εἶναι καὶ τὸ ἦθος, ἡ ἀρετή, ἡ σύνεση, ἡ σοφία. Οἱ γνώσεις χωρὶς τὸ ἦθος ἐνδέχεται νὰ καταντήσουν ἐργαλεῖο τοῦ κακοῦ. Τὸ χριστιανικὸ μάλιστα ἦθος δίνει τὴν ἀνώτερη ἐκείνη διάκριση, ἡ ὁποία κάνει σοφοὺς ἀκόμη καὶ αὐτοὺς ποὺ κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ κόσμου ἔχουν λιγότερες γνώσεις.

Ἑπομένως, παιδεία δὲν εἶναι ἁπλᾶ νὰ γεμίζουμε τὸ μυαλό μας μὲ γνώσεις. Ἡ παιδεία ἔχει σχέση καὶ μὲ τὸ ἦθος, τὴν συμπεριφορά, τὸν χαρακτῆρα τοῦ ἀνθρώπου. Παιδιά μου, ἐσεῖς δὲν εἶστε ἁπλᾶ ἕνας σκληρὸς δίσκος ὑπολογιστὴ ποὺ πρέπει νὰ τὸν γεμίσουμε μὲ πολλὰ giga bites ἢ καὶ tera bites. Αὐτὰ τὰ κάνουμε στοὺς ὑπολογιστές. Ἀλλὰ καὶ ὑπολογιστὲς νὰ εἴσασταν, μόνο μὲ μνήμη δὲν θὰ μπορούσατε νὰ λειτουργήσετε ἂν δὲν εἴχατε φορτωθεῖ τὸ κατάλληλο λογισμικό, τὸ κατάλληλο software ποὺ θὰ ἐπεξεργαζόταν τὸν ὄγκο πληροφοριῶν ποὺ θὰ σᾶς φορτώναμε. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν μᾶς φθάνει ἁπλᾶ νὰ σᾶς κάνουμε genious, ἰδιοφυΐες δηλαδή, ἀλλὰ θέλουμε νὰ σᾶς κάνουμε ἀνθρώπους, ἀνθρώπους μὲ Θεό, γιαυτό, μιλᾶμε γιὰ κάτι ἀνώτερο: μιλᾶμε γιὰ σοφία, γιὰ παιδεία, γιὰ Θεό.

Ξέρετε τὶ ἔπαθε ἡ Δύση τόσες δεκαετίες; Πάλεψε πολὺ θεσμικὰ καὶ κρατικὰ νὰ ἀπομακρύνει τὴ θρησκεία ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση καὶ τὴν παιδεία γενικότερα. Καὶ τί ἔγινε; Ἀπέκτησε γενιὲς ὁλόκληρες ἄριστων κατὰ τὰ ἄλλα ἐπιστημόνων, οἱ ὁποῖοι ὅμως δὲν εἶχαν κανένα ἠθικὸ ὑπόβαθρο. Ἐπιστήμονες ποὺ δὲν εἶχαν κανένα πρόβλημα, κανένα ἠθικὸ κώλυμα νὰ χρησιμοποιήσουν τὶς ἱκανότητες καὶ τὶς γνώσεις τους γιὰ προσωπικὰ συμφέροντα ἢ γιὰ τρομοκρατικὲς ἐνέργειες ἢ γιὰ ἄλλες σκοπιμότητες, ἐντελῶς ἀπάνθρωπες. Ἐπιστήμονες χωρὶς παιδεία, ἐπιστήμονες χωρὶς πυξίδα στὴ ζωή.

Μετὰ ἀπὸ αὐτό, ἡ Δύση σήμερα προσπαθεῖ σὲ ὅλες τὶς θετικὲς ἐπιστῆμες νὰ εἰσάγει τὸ μάθημα τῆς ἠθικῆς: ethics τὰ ὀνομάζει. Προσπαθεῖ, δηλαδή, νὰ ἐμπνεύσει κάποιες ἠθικὲς ἀρχές, ὥστε νὰ σταματήσει νὰ παράγει ἀνθρώπους χωρὶς παιδεία. Ἐπιστρέφει, δηλαδή, δειλά δειλά στὴν ἔννοια τῆς παιδείας ποὺ τὸ Πατριαρχεῖο μας καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ πάντοτε εἶχε καὶ προωθοῦσε.

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς συμβούλεψε τὴ γνώση τῆς ἀλήθειας σὰν προϋπόθεση τῆς πνευματικῆς ἐλευθερίας καὶ ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνὸς συγκαταλέγει τὴν ἄγνοια ἀνάμεσα στὰ ἁμαρτωλὰ πάθη (Φιλοκαλία Γ΄, σελ. 107).

Στὴν προσπάθειά μας αὐτὴ γιὰ ἀπόκτηση γνώσης πρέπει νὰ ἔχουμε στραμμένα τὰ μάτια μας πρὸς τὸ Θεό: διότι ἐκεῖνος εἶναι ῾καὶ ὁδηγὸς τῆς σοφίας καὶ διορθωτὴς τῶν σοφῶν᾽, ἀφοῦ καὶ ἐμεῖς καὶ τὰ λόγια μας εἴμαστε στὰ χέρια του, ὅπως εἶναι στὰ χέρια του κάθε λογικὴ καὶ κάθε ἐπιστήμη (Σοφία Σολ. 7, 15-16).

Ἡ σοφία, τὸ ἀπόσταγμα αὐτὸ τῶν πολλῶν γνώσεων καὶ τῆς καθαρῆς καρδιᾶς καὶ τοῦ φωτισμοῦ ἀπὸ τὸ Θεό, προφυλάσσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὶς παγίδες καὶ τοὺς κινδύνους τῆς ζωῆς. Μᾶς καθοδηγεῖ στὶς σωστὲς ἐπιλογὲς στόχων καὶ μέσων. Μᾶς δείχνει κάθε φορὰ ποιὸ εἶναι τὸ οὐσιαστικὸ καὶ τὸ κύριο καὶ ποιὸ εἶναι τὸ δευτερεῦον καὶ μικρότερης σημασίας. Λύνει ἀμφιβολίες, ἐπιλέγει τὸ ὀρθὸ καὶ τὸ ὠφέλιμο. Ὁδηγεῖ στὴν ἐπιτυχία, στὴν ἐπιτυχία ὅπως τὴν ἐννοεῖ ὁ Θεὸς καὶ ὅπως τὴν ἐννοεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος.

Ἀντίθετα, ἡ κοσμικὴ (αὐτὴ δηλαδὴ ποὺ δὲν λαμβάνει τὸ Θεὸ ὑπ᾽ ὄψιν) ἀντίληψη, ῾ἄγει τοὺς νέους ὑπὸ τὴν πεπλανημένην τυραννίδα τῆς εἱμαρμένης᾽, λέει ὁ Χρυσόστομος: ὁδηγεῖ δηλαδὴ τοὺς νέους στὴν τυραννικὴ μοίρα τῆς ἀποτυχίας, γιὰ νὰ τὸ πῶ στὴ σύγχρονη γλῶσσα. Τὸ ἀποτέλεσμα μιᾶς τέτοιας χωρὶς Θεὸ ἀγωγῆς εἶναι γνωστὸ ἀπὸ παλιά. Ἀκοῦστε μία περιγραφὴ τοῦ Χρυσοστόμου: ῾Γι᾽ αὐτό, λέει ὁ Χρυσόστομος, ἔχουμε ταραχὲς καὶ θορύβους σήμερα, γιατὶ οἱ μαθητὲς εἶναι γεμᾶτοι μὲ ἐγωϊστικὸ φρόνημα, ἀνέτρεψαν τὴν τάξη καὶ ἔφεραν τὰ πάνω κάτω. Καὶ ἂν πᾶς νὰ τοὺς κάνεις κάποια παρατήρηση, κατηγοροῦν ὅσους εἶναι στὴν ἐξουσία, ἐπειδὴ ἐμεῖς τοὺς παιδαγωγήσαμε μὲ λάθος τρόπο᾽.

Γιαυτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐντείνουμε τὶς προσπάθειές μας τόσο γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς ἐπιστημονικῆς κατάρτισης καὶ γνώσης, ὅσο, ὅμως καὶ γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ. Μόνον ἔτσι θὰ ὀνομαζόμαστε ἐπάξια ἄνθρωποι, τὸ μεγαλύτερο αὐτὸ ἀξίωμα ποὺ ὑπάρχει στὴ γῆ, ὅπως εἶπε ὁ Πατριάρχης μας Βαρθολομαῖος(3).

Οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας διακρίθηκαν ὄχι μόνο γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν πληρότητα καὶ τὴν ἀρτιότητα τῆς παιδείας τους.

Αὐτῶν τὸ παράδειγμα ἀκολούθησε καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Θρόνος, τὸ Πατριαρχεῖο μας, μαζὶ μὲ τὸ ποίμνιό του, μὲ ἐσᾶς, ἀγαπητοί μου. Πρώτιστο μέλημα ὅλων μας ἦταν πάντοτε ἡ παιδεία τοῦ Γένους.

Εἶναι χρήσιμο νὰ στρέψουμε τὴ μνήμη μας στὸ Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο καὶ στὴν προσφορὰ καὶ τὴ συμβολὴ του στὴν παιδεία τοῦ Γένους. Ἡ Μητέρα Ἐκκλησία, ὅπως ἀποκαλοῦμε ὄχι τυχαία τὸ Πατριαρχεῖο μας, εἶναι ἡ κατ᾽ ἐξοχὴν διδασκάλισσα καὶ κιβωτὸς τῶν γραμμάτων μας σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες.

Τὸ πολύπαθο Γένος τῶν ἑλλήνων, αὐτὸ ποὺ δημιούργησε τὸν μοναδικὸ ἑλληνικό, ἑλληνιστικό, ἀλεξανδρινὸ καὶ βυζαντινὸ πολιτισμὸ μὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις του στοὺς ποικίλους τομεῖς τῆς ζωῆς καὶ τῆς κοινωνικῆς δραστηριότητας, σὲ κάποια δεδομένη στιγμὴ ἔχασε σχεδὸν τὰ πάντα, τὴν ἡμέρα ἐκείν τῆς 29ης Μαΐου. Καὶ ἀπὸ ἐλεύθερο, ἔγινε δοῦλο γένος.

Καὶ τότε, ὅπως εἴπαμε στὴν ἀρχή, ἡ μόνη πνευματικὴ δύναμή του ἦταν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καὶ μάλιστα ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινούπολης, παρὰ τὴν ἀδυναμία καὶ τὴν αἰχμαλωσία της. Ἦταν ὅμως δυνατὴ πάντοτε μὲ τὸ σταυρικό της φρόνημα, τὸ φρόνημα τοῦ ἀνόθευτου χριστιανισμοῦ. Ἀνέλαβε, λοιπόν, ὑπὸ τὶς πλέον ἀντίξοες συνθῆκες νὰ διασώσει ὅ,τι μποροῦσε νὰ διασωθεῖ: πρώτιστα τὴν ὀρθόδοξη πίστη, καὶ ἐν συνεχείᾳ τὴ γλῶσσα καὶ τὶς παραδόσεις ποὺ συνθέτουν τὴν ταυτότητα τοῦ Γένους μὲ τὸν συγκερασμὸ τῆς ἑλληνικῆς καὶ τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παιδείας.

Εἶναι γνωστὰ στοὺς πολλοὺς τὰ σχολεῖα, τὰ ὁποῖα ἵδρυσε τὸ Πατριαρχεῖο σὲ κάθε γωνιὰ τῆς γῆς. Ἀπὸ τὸ ῾κρυφό᾽ λεγόμενο τύπο σχολείου μέχρι τῆς περίφημης Ἀθωνιάδας Ἀκαδημίας στὸ Ἅγιον Ὄρος. Τὴν Εὐαγγελικὴ Σχολὴ τῆς Σμύρνης, τὸ Φλαγγίνειο Φροντιστήριο τῆς Βενετίας, τὶς σχολὲς τῶν Ἰωαννίνων, τῆς Κέρκυρας, τῶν Τρικάλων, τῶν Ἀγράφων, τοῦ Πηλίου, τῶν Κυδωνιῶν, τῆς Ἀδριανουπόλεως, τῆς Δημητσάνας, τῆς Κοζάνης, τοῦ Ἑλληνομουσείου τῆς Πάτμου, τοῦ Φροντιστηρίου τῆς Τραπεζοῦντος, τῆς Πατριαρχικῆς Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης καὶ πολλῶν ἄλλων μέχρι τὸ 1923, τὴ Συνθήκη τῆς Λωζάνης. Ὅλες αὐτὲς τὶς σχολὲς ἵδρυσε ἡ Μητέρα Ἐκκλησία καὶ συντήρησε μὲ τὴ συνεργασία τοῦ Ἑλληνικοῦ Φιλολογικοῦ Συλλογου Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Πατριαρχικῆς Κεντρικῆς Ἐκπαιδευτικῆς Ἐπιτροπῆς.

Εἶναι ἐπίσης γνωστὴ ἡ μὲ κάθε δύναμη ὑποστήριξη τοῦ Πατριαρχείου στὸ ἀναγεννητικὸ καὶ ἱεραποστολικὸ ἔργο τοῦ Ἱερομάρτυρα Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ ὁποῖος ἵδρυσε πλειάδα σχολείων σὲ κάθε γωνιὰ τοῦ δούλου Γένους. Ἔγραφε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς τὸ ἔτος 1779 στὸν ἀδελφό του στην Πόλη τὰ ἑξῆς: ῾ἕως τριάντα ἐπαρχίες ἐπισκέφτηκα. ἵδρυσα δέκα σχολεῖα ἑλληνικά καὶ διακόσια γιὰ τὴν ἐκμάθηση τῆς στοιχειώδους γλώσσας, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος᾽. Σκεφτεῖτε, ἐκείνη τὴν ἐποχὴ νὰ ἱδρύονται 210 σχολεία σὲ μιά τόσο ὑποβαθμισμένη καὶ ξεχασμένη περιοχή.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἶναι ἄξιο να σημειωθεῖ ἡ ποικιλότροπη συμπαράσταση τοῦ Πατριαρχείου μας στην τεράστια συγγραφικὴ παραγωγὴ τοῦ μεγάλου διδασκάλου τοῦ Γένους Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη. Ὅπως καὶ ἡ περίπτωση τοῦ Εὐγενίου Βουλγάρεως, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ πρῶτος εἰσηγητὴς τῆς διδασκαλίας τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν στὸν ἑλληνικὸ χῶρο γιὰ τὴν ἐποχή, ὅταν στὴ Δύση οἱ ἐπιστήμονες ἀγωνίζονταν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸ φόβο τῆς ῾Ἱερᾶς Ἐξέτασης᾽. Καὶ ὅλα αὐτὰ ἔγιναν στὴν ἀνατολὴ μὲ τὴν εὐλογία, τὴν ἐνθάρρυνση καὶ τὴν ὑποστήριξη τοῦ ἐμπερίστατου καὶ ἐσταυρωμένου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Τὸ ὁποῖο συντήρησε ἄσβεστη τὴ φλόγα τῆς πίστης καὶ τῆς παιδείας τόσο στὴ Βασιλίδα τῶν πόλεων ὅσο καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴν τότε δικαιοδοσία του, μὲ μία λέξη, σὲ ὁλόκληρο τὸ Γένος. Εἶναι δὲ τοῖς πᾶσι γνωστό, ὅτι τὸ ψυχικὸ σθένος Πατριαρχῶν, Ἱεραρχῶν καὶ ἄλλων κληρικῶν, ἀλλὰ καὶ ἐν γένει πιστῶν ἀνθρώπων ἀποδείχθηκε ἐνίοτε ἰσχυρότερο τῆς αὐθαιρεσίας.

Δὲν ἔπρεπε νὰ γράψει ἡ ἱστορία μας ὅτι μὲ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης χάθηκε μαζὶ καὶ ὅλο τὸ προηγούμενο πνευματικὸ μεγαλεῖο της, τὸ μεγαλεῖο τῆς ἑλληνορθόδοξης παιδείας τοῦ Βυζαντίου, τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τέχνης, κι ἂς εἶχαν καταφύγει στὴ δύση οἱ περισσότεροι λόγιοι τοῦ Γένους.

Τὸ Πατριαρχεῖο ἔχει πάντοτε τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ βίαιη ἀποκοπὴ τῶν κλάδων προκαλεῖ περισσότερη ἐνδυνάμωση τῆς ρίζας, ὅταν ποτίζεται μὲ τὸ ζωντανὸ νερὸ τῆς γνώσης κατὰ Θεόν, τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἐπιστήμης.

Ἡ Πατριαρχικὴ Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολὴ: ἀνέδειξε ποιμένες καὶ διδασκάλους τοῦ Γένους καὶ ἐργάτες τῶν ἐπιστημῶν, τῶν τεχνῶν, τῶν πολιτικῶν καὶ διπλωματικῶν ὑποθέσεων, τοῦ ἐμπορίου καὶ τῆς ἐν γένει οἰκονομίας καὶ στὴν Πόλη καὶ πέραν αὐτῆς μέχρι τῶν ἀκραίων ὁρίων τῆς διασπορᾶς τοῦ Γένους. Διέσωσε τὰ πνευματικὰ ριζώματα τῆς φυλῆς καὶ τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας. Καὶ ἀπάντησε δημιουργικά, ἀκολουθώντας τὴ μέση ὁδό, ὅταν τὸ ἰσχυρὸ ρεῦμα τοῦ λεγόμενου Διαφωτισμοῦ εἶχε προκαλέσει ἴλιγγο σὲ πολλούς. Ἡ Σχολὴ ἐπιδίωξε καὶ πέτυχε ἐκεῖνο ἀκριβῶς, τὸ ὁποῖο εἶχε συστήσει τότε ὁ Ἀδαμάντιος Κοραῆς: ῾Νὰ θερμαίνεται τὸ Γένος χωρὶς νὰ καίγεται, ἀλλὰ κατὰ τὸ θαῦμα τῆς καιόμενης βάτου νὰ καίγεται χωρὶς νὰ κατακαίγεται᾽.

Διέσωσε καὶ τὴν πίστη καὶ τὴ γλῶσσα καὶ τὴν ταυτότητα τοῦ Γένους.

Ἐὰν θέλουμε νὰ σταθοῦμε στὸν σύγχρονο αὐτὸ κόσμο μὲ ὑπερηφάνεια γιὰ τὴν ταυτότητά μας, χωρὶς ἠττοπάθειες καὶ κόμπλες (συμπλέγματα), πρέπει νὰ γνωρίζουμε καλὰ ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς ταυτότητάς μας: πρῶτα τὴν ὀρθόδοξη πίστη μας, μετὰ τὴ γλῶσσα μας, τὴν ἱστορία μας καὶ τὸν πολιτισμό μας.

Διότι ἐὰν θελήσουμε νὰ σταθοῦμε στὸν κόσμο αὐτὸ ποὺ παγκοσμιοποιήθηκε ἤδη, εἴτε στὴν Εὐρώπη, εἴτε καὶ παγκόσμια, ἐὰν θέλουμε νὰ ἐπιβιώσουμε σὰν Γένος, καὶ δὲν εἴμαστε καταρτισμένοι, συνειδητοποιημένοι μὲ τὴν ταυτότητά μας, τότε δύο εἶναι δυνατὰ νὰ συμβοῦν: εἴτε θὰ πάθουμε σύγχυση λόγῳ ἀδυναμίας νὰ ἀνταποκριθεῖ στὸν διάλογο μὲ τὸ διαφορετικό, εἴτε τὴν ἀδυναμία μας αὐτὴ θὰ τὴν κάνουμε ἰδεολογία καὶ θὰ καταντήσουμε ὑπερσυντηρητικοί, ἐθνικιστές, ἀντιδραστικοί, καὶ ὁπωσδήποτε περιθωριακοί. Ὅταν, ὅμως, ὑπάρχει ἰσχυρὴ καὶ ὑγιὴς ἡ αὐτοσυνειδησία καὶ ἡ κατάρτιση μας σὲ ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς ταυτότητάς μας, τότε ὁ διάλογος μὲ τὸν «διαφορετικό» εἶναι ἀφορμὴ ἐμπλουτισμοῦ, ὀρθοδόξου μαρτυρίας καὶ ἔμπρακτης ἐπίδειξης τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης πρὸς πάντες.

Μὲ ἐλπίδα καὶ αἰσιοδοξία, μὲ ἀμετακίνητη θέληση νὰ μιμηθοῦμε τὴν ἀγάπη τῶν πατέρων μας γιὰ τὴν παιδεία. Μὲ ἐπίγνωση τῆς ὑφιστάμενης κατάστασης. Κάνοντας ἔκκληση γιὰ βοήθεια. Ἐπικαλούμενοι τὶς προσευχὲς τῶν Ἁγίων μας. Εἴμαστε ὄρθιοι καὶ ἐπιμένουμε. Καὶ ἐλπίζουμε στηριζόμενοι πρῶτα ἀπὸ ὅλα στὸν Ἅγιο Θεό, αὐτὸν ποὺ ἀγαπᾶ τὴν παιδεία, καὶ κατὰ δεύτερο λόγο στοὺς ἄξιους δασκάλους καὶ καθηγητές μας: αὐτοὺς ποὺ ἀκούραστα μεταδίδουν ἀπὸ τὸ περίσσευμα τῆς καρδιᾶς καὶ τῆς διάνοιάς τους τὴ γνώση καὶ τὴν ἐπιστήμη στοὺς μαθητές, σὲ σᾶς. Καὶ τρίτον, στηριζόμαστε στὸ ζῆλο καὶ τὴν φιλομάθεια τῶν ἀγαπητῶν μας μαθητῶν καὶ μαθητριῶν, οἱ ὁποῖοι σὰν διψασμένη γῆ ἀπορροφοῦν τὴ γνώση ποὺ τοὺς προσφέρεται, καὶ σὰν γόνιμη γῆ δίνουν ἑκατονταπλάσιο καρπό (4).

Τὸ Πατριαρχεῖο μας, ὅμως δὲν εἶναι ἕνα ἔνδοξο παρελθόν. Εἶναι ἕνα ζωντανὸ παρόν. Καὶ αὐτὸ τὸ παρὸν εἶστε ἐσεῖς, παιδιά μου. Καὶ νὰ εἶστε ὑπερήφανοι ποὺ εἶστε παιδιὰ τοῦ Πατριαρχείου.

1. Γιατὶ χάρη στὴν Κωνσταντινούπολη ἡ Μακεδονία ἔσωσε τὴν ἑλληνικότητά της. Ὄχι μόνο διότι ἔστειλε τὸν Πατρὸ Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ ποὺ ἀνάστησε ἀπὸ τὴν ἀμάθεια τὸ Γένος, ἀλλὰ καὶ διότι ἔστειλε καὶ δεσποτάδες παλλικάρια σὰν τὸν Γερμανὸ Καραβαγγέλη, Μητροπολίτη Καστορίας, ὁ ὁποῖος σάρωσε ὅλη τὴ Δυτικὴ Μακεδονία ἀπὸ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι προσπάθησαν νὰ καταχραστοῦν τὶς γλωσσικὲς καὶ ἄλλες ἰδιαιτερότητες γιὰ ἀλλότριους σκοπούς.

Καὶ

2. Καὶ πιὸ συγκεκριμένα σήμερα, γιατὶ τὴ γιορτὴ αὐτὴ τῆς παιδείας καὶ τῶν γραμμάτων τὴν ὀφείλετε σὲ ἕνα παιδὶ τοῦ Πατριαρχείου, ἀπόφοιτο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, αὐτὸν ποὺ χειροτόνησε ὁ Γερμανὸς Καραβαγγέλης καὶ ἄφησε τὸ βαθύ του ἴχνος στὴν πόλη τῆς Φλώρινας: τὸν ἀείμνηστο Ἀρχιμανδρίτη Γερμανὸ Χρηστίδη.

Στελέχη τέτοια τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Ἀρχιμ. Γερμανὸς Χρηστίδης καὶ ὁ προκάτοχός σας, Σεβασμιώτατε, αὐτὸς ποὺ ὅλοι ἀποκαλούσαμε ἁπλοϊκὰ ὡς π. Αὐγουστῖνο, εἶναι οἱ δύο μεγάλοι γεροπλάτανοι τῆς Φλώρινας, κάτω ἀπὸ τὴ σκιὰ τῶν ὁποίων τὰ παιδιά μας, ἐσεῖς, θὰ δροσίζεστε, θὰ ξεδιψᾶτε, θὰ ξεκουράζεστε, ὥστε νὰ παραδώσετε τὴ δάδα τοῦ Γένους στὰ παιδιά σας

Σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὴν προσοχή σας.

--------------------

1. Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, Κεφ. 2, 52.

2. Ὁμιλία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου στὴν Ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, Φανάρι, 30 Ἰανουαρίου 2001.

3. Χαιρετισμὸς κατὰ τὴν Ἑορτὴ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, Φανάρι, 30 Ἰανουαρίου 1999.

4. Χαιρετισμὸς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῶν 550 ἐτῶν τῆς Πατριαρχικῆς Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς, Φανάρι, 30 Ἰανουαρίου 2004.

Πηγή

Σχόλιο:

Ανώνυμος18 Απριλίου 2016 - 6:03 μ.μ.

Δυστυχώς, σεβασμιώτατε Προύσης, τις τελευταίες δεκαετίες το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης έχει προσδεθεί στο άρμα του οικουμενισμού και πληγώνει με τις ενέργειες και δηλώσεις του ίδιου του πατριάρχη αλλά και κάποιων πατριαρχικών μητροπολιτών, όπως εσείς, την αδιάφθορη πανορθόδοξη συνείδηση.

Και μιας και αναφερθήκατε στο μακαριστό Φλωρίνης Αυγουστίνο οφείλουμε να σας υπενθυμίσουμε τη διακοπή μνημοσύνου του οικουμενιστή Αθηναγόρα από την πλευρά των μακαριστών Φλωρίνης Αυγουστίνου, Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου και Παραμυθίας Παύλου το 1970. Η διακοπή του μνημοσύνου του Αθηναγόρα κράτησε μέχρι την κοίμηση του συγκεκριμένου πατριάρχη που συνέβη τον Ιούλιο του 1972 όπως αναφέρει ο μακαριστός π. Αυγουστίνος σε επιστολή του στο μακαριστό πατριάρχη Δημήτριο, απόσπασμα της οποίας επισυνάπτω: ""Παρ όλην δε την έξωθεν πίεσιν, ίνα επαναλάβωμεν το μνημόσυνον, ημείς ΕΠΕΜΕΙΝΑΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΠΗΝ, καθ όσον ο προκάτοχος υμών, παρά τας εκκλήσεις της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και τας εντόνους διαμαρτυρίας των ευσεβών χριστιανών, δεν προέβη εις διάψευσιν ή διευκρίνησιν των προς τους δημοσιογράφους δοθεισών συνεντεύξεων, αι οποίαι δυστυχώς μέχρι του θανάτου αυτού μη διαψευσθείσαι ή διευκρινισθείσαι θα παραμείνουν δυστυχώς εις το παθητικόν της ιστορίας του προκατόχου υμών, ανδρός μεν κατά τα άλλα ευφυούς και εναρέτου, δυστυχώς όμως εξ υπερβολικής αισιοδοξίας εις επικινδύνους πρωτοβουλίας και ενεργείας παρασυρθέντος από τα πνέοντα εν ταις ημέραις ημών ισχυρά ρεύματα του οικουμενισμού και του συγκρητισμού". (Βλέπε βιβλίο με τίτλο Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ΣΕΛ.134).

Επίσης σε μεταγενέστερη (1985) επιστολή του Φλωρίνης Αυγουστίνου προς τον Κωνσταντινουπόλεως Δημήτριο ο πρώτος προειδοποίησε σαφώς για ενδεχόμενη διακοπή μνημοσύνου και του δευτέρου. Το σχετικό απόσπασμα έχει ως εξής: "

"Κρούων λοιπόν τον κώδωνα του κινδύνου εκ της εσχατιάς αυτής της Ελληνικής Πατρίδος εκφράζω την αγωνίαν ου μόνον του ποιμνίου μου, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΛΛΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ. Ακούσατε τας φωνάς αυτάς ως φωνήν υδάτων πολλών και μη μας φέρετε ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΚΟΛΟΝ ΘΕΣΙΝ ΝΑ ΔΙΑΚΟΨΩΜΕΝ ΕΚ ΝΕΟΥ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ.

Ας μη θεωρηθεί τούτο ως απειλή, αλλ ως κραυγή πόνου και αγωνίας και ως υστάτη έκκλησις προς την υμετέραν Παναγιότητα διά την άμεσον επάνοδον της μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως εις την τροχιάν εκείνην, η οποία εν Πνεύματι Αγίω εχαράχθη εις οικουμενικάς και Τοπικάς Συνόδους και εκ της οποίας αείμνηστοι πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας, πρότυπα αληθών ποιμένων, ουδ επ ελάχιστον παρεξέκλιναν, αλλ εθυσίασαν και αυτήν την ζωήν των υπέρ της Ορθοδοξίας".

Το Πατριαρχείο οφείλει να υπερμαχεί της Ορθοδοξίας και να μην την προδίδει με τα καμώματα κάποιων πατριαρχών και κάποιων οικουμενιστών επισκόπων του.

Πηγή