Η αλήθεια, η μαρτυρία της αλήθειας, η αίρεση!

Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου

Περί των αιρέσεων 

ΛΑΡΙΣΙΝΑ ΔΟΚΙΜΙΑ  

Η αίρεση είναι ένα τρίτο πράγμα σε σχέση με την αλήθεια. Είναι πρώτα η αλήθεια όπως διαπιστώνεται από την εμπειρία. Είναι κατόπιν η μαρτυρία της αλήθειας και τρίτη και καταϊδρωμένη, κατά την λαϊκή έκφραση, έρχεται η αίρεση, δηλαδή τα σχόλια των αιρετικών επάνω στην μαρτυρία της αλήθειας. Οι αιρέσεις, λένε οι αιρετικοί για τον εαυτό τους, είναι σύνολο αντιλήψεων που αμφισβητούν παγιωμένες αντιλήψεις του χριστιανισμού. Αλλά ενώ αρνούνται τον Χριστιανισμό, γιατί παρουσιάζουν τις αιρετικές αντιλήψεις τους υπό το ένδυμα του χριστιανισμού; Πράγματι, ιδίως την εποχή αυτή, βιώνουμε έναν διαφορετικό χριστιανισμό χωρίς Χριστό.

Δεν είναι μόνο αντιλήψεις διαφορετικές, αλλά είναι αντιλήψεις που διαστρεβλώνουν, διαστρέφουν και ψευτίζουν την αλήθεια των γεγονότων και των πραγμάτων. Και πρώτη διαστροφή και πλάνη είναι το ότι εμφανίζουν τις απόψεις τους ως γεγονότα και πράγματα, ενώ δεν είναι παρά απόψεις. Πράγματι οι αιρέσεις αποκρύπτουν το γεγονός ότι δεν στηρίζονται στα γεγονότα και στα πράγματα, αλλά σε απόψεις.

Οι αιρέσεις έχουν βλαβερές συνέπειες στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου. Κατά την γνώμη των αιρετικών, αν ο κόσμος συμφωνεί με τις απόψεις τους έχει καλώς. Αν δεν συμφωνεί, οι αιρετικοί τις επιβάλουν με την βία. Η αλήθεια, λένε οι αιρετικοί, είναι ατομική υπόθεση και δεν αφορά το κοινωνικό σύνολο. Ως προς τις πρακτικές συνέπειες των αιρέσεων στη ζωή των ανθρώπων αναφέρουμε την περίπτωση της Ελλάδας, η οποία χάρις στις αιρέσεις, δεν κυβερνήθηκε ποτέ από Έλληνες. Για τους αιρετικούς τίποτε δεν είναι αληθινό για όλους και για πάντα. Οι αιρέσεις προέρχονται από την ιδιοτέλεια, τον εγωισμό, την υπερηφάνεια και την απληστία.

Πολλοί αγνοούν τις βλαβερές συνέπειες των αιρέσεων στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων και νομίζουν ότι ενδιαφέρουν μόνον τους θεολόγους και αυτούς που θεολογούν. Αγνοούν, δυστυχώς, τις βλαβερές συνέπειες στη ζωή τους και στον τόπο τους. Αν το γνώριζαν θα ενδιαφέρονταν για την αληθινή πίστη. Ο κόσμος αφέθηκε στην άγνοιά του επί τούτου ή εγκαταλείφθηκε από βαριά αμέλεια αυτών που είχαν καθήκον να του μάθουν τις βασικές αλήθειες, που τον ενδιαφέρουν; Υπάρχουν και τα όργανα του εχθρού και οι αμελείς στην εκτέλεση του καθήκοντος.

Δίδεται η εντύπωση στον κόσμο ότι η αλήθεια για την πίστη είναι για τους θεολόγους και δεν ενδιαφέρει τον άνθρωπο που αγωνίζεται για την επιβίωση. Είναι όμως αυτό αληθινό; Δεν ενδιαφέρει τον πρακτικό άνθρωπο, η αλήθεια και η δικαιοσύνη και η ειρήνη; Δεν τον ενδιαφέρει αν οι νόμοι είναι δίκαιοι; Αρκεί οι νόμοι να είναι τυπικά εντάξει και δεν έχει σημασία αν είναι άδικοι; Κανείς δεν συνδέει την Αλήθεια που είναι ο Χριστός και την Δικαιοσύνη, με την αλήθεια και την δικαιοσύνη στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου.

Ο δρόμος του Χριστού, όπως παρουσιάζεται στον σημερινό άνθρωπο, φαίνεται να ενδιαφέρει ίσως μόνο τους θεολόγους, οι οποίοι ασχολούνται περισσότερο με τις Γραφές και λιγότερο ή και καθόλου με τον ίδιο τον Χριστό. Ο σημερινός χριστιανισμός έχει χάσει την επαφή του με τον Χριστό. Δεν έχει θεμέλιο της ζωής του τον Χριστό, αλλά τις Γραφές. Ζούμε έναν χριστιανισμό χωρίς Χριστό. Έτσι, κανένας δεν καταλαβαίνει τις πρακτικές συνέπειες της έλλειψης ορθής δογματικής συνείδησης των χριστιανών.

Εκείνο που διώκεται σήμερα, όπως πάντοτε, είτε με τις αιρέσεις στον θρησκευτικό τομέα είτε με τα απολυταρχικά καθεστώτα, στον πολιτειακό τομέα, είναι ο Χριστός. Ο Χριστός υπερασπίζεται τους φτωχούς, την γυναίκα, τα παιδιά, τους γέρους, με ένα λόγο τους πολλούς, από την απληστία και την υπερηφάνεια των αιρέσεων και την απολυταρχία. Κανείς δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο στη ζωή του, εκτός από αυτό που υπάρχει ο Ιησούς Χριστός. Οι αιρέσεις και οι θρησκείες των Εθνών είναι λατρεία των δαιμονίων και της απολυταρχίας, από την άποψη των πρακτικών συνεπειών στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου.

Πηγή