Μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά δεν το σηκώνει η ψυχή μας.

 Γέροντας Δανιήλ:

.

Μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά δεν το σηκώνει η ψυχή μας

.

Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, γύρω στα χίλια μέτρα υψόμετρο,

 πάνω από την σκήτη του Αγίου Βασιλείου. Στο βάθος η κορυφή του Άθωνα...   

 Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, 

αλλά ''εδω'' μας κάθεται... 

δεν το σηκώνει η ψυχή μας.

Εμείς δεν μιλάμε, κάνουμε ακόμα ''οικονομία'' ...με αυτά που κάνει, δεν ξέρω για πόσο ακόμα!

Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης,

της σκήτης των Δανιηλαίων. 

H Αγιορείτικη λειτουργία στην Σκήτη των Δανιηλαίων είναι κάτι άλλο, είναι μια ζώσα εμπειρία, μια μυσταγωγία, βγαλμένη μέσα απο μια παράδοση που βαστά αιώνες...
Ελάβαμε το αντίδωρο, και βγήκαμε έξω στην αυλή με τον π. Μιχαήλ και τον Χρήστο. Πιο πέρα λίγοι επισκέπτες, Σέρβοι αν κατάλαβα καλά, μερικοί από αυτούς γνώριζαν και Ελληνικά...

- Καθήστε για καφεδάκι είπε ένας μοναχός, και η παρέα μαζεύτηκε στο τραπεζάκι, όπου ήδη βρισκόταν ο γέροντας Δανιήλ, με την θαυμάσια ''βροντερή'' φωνή, που έδεινε έναν άλλο τόνο, υπερκόσμιο θαρρείς την ώρα της ψαλμωδίας...

Φωνή βιβλική, σαν κάποιου Προφήτη.
(Τέτοια φωνή, σαν κεραυνό, πρέπει να είχε και ο Μωυσής, συλλογιζόμουν...)

Καθόμουν απέναντι από τον γέροντα, και χάζευα τις κουβέντες που γυρόφερναν γύρω από διάφορα θέματα, κοιτούσα την ασκητική μορφή βαθιά μέσα στα μάτια...

λες και ήθελα να αποτυπώσω την μορφή του, να ''κλέψω'' την στιγμή, και να την χαράξω στην μνήμη μου, ως κάτι πολύτιμο...

Ώσπου μια ερώτηση έσκασε με πάταγο, ξυπνώντας με απότομα από τις ονειροπαρμένες σκέψεις μου περί Βιβλικών Προφητών, και με επανέφερε με βία στην σκληρή πραγματικότητα...

- Γέροντα, του λέει ο Χρήστος, (ο πιο χύμα της παρέας) τι λέτε για την σύνοδο; Τι είναι αυτά που κάνει ο πατριάρχης; Τις συμπροσευχές; Οι αλλόδοξοι είναι ''εκκλησία'';
Για να λάβει χύμα και την απάντηση από τον γέροντα...
- Ναι, μνημονεύουμε τον πατριάρχη, αλλά ''εδώ'' μας κάθεται...
 Δεν το σηκώνει η ψυχή μας.

Είδα προ καιρού τον γερό Μεθόδιο, της Εσφιγμένου... Κάτσε εκεί που κάθεσαι του είπα, και πέστα! Εμείς δεν μιλάμε, κάνουμε ακόμα ''οικονομία''.... με αυτά που κάνει, δεν ξέρω για πόσο ακόμα. (...)

Αυτήν την αλήθεια είπε ο Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης, της σκήτης των Δανιηλαίων. 

Από μικρό παιδί, 60 χρόνια στο Άγιον Όρος. Το έσκασε 15 χρονών από το σπίτι, πήγε ο πατέρας του να τον πάρει πίσω, ''δεν έρχομαι...'' του λέει....

Βλέπεις ο Ησυχασμός, υπήρξε πάντοτε το ακριβέστερο μέλος της Εκκλησίας. Μέσα στην ησυχία, ο ασκητής αποκτά την εμπειρική, όντως γνώση Του Θεού, της νοεράς προσευχής, των θείων εκλάμψεων, και οδηγείται στο Θεολογείν Απλανώς...

Ίσως για αυτό τον λόγο, ολη η πανέρημος των ασκητών του Αγίου Όρους, τα φρικτά Καρούλια και τα Κατουνάκια, πλην δυο ασκητών και της σκήτης των Δανηλαίων, που κάνουν ακόμη με νύχια και με δόντια, οικονομία στίς ανορθόδοξες παραβάσεις του οικουμενικού πατριαρχίου...

Έχουν όλοι κομμένο το μνημόσυνο, στόν οικουμενικό πατριάρχη Βαρθολομαίο (...).

Aλλά αυτοί δεν λογίζουν ανθρωπαρέσκειες, Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, και ''τυφλές υπακοές'', υπηρετούν την Αλήθεια Του Θεού μέχρι αίματος...

Ένας απο αυτούς, ο Γέροντας Μερκούριος, έφυγε για το ουράνιο ταξίδι προ καιρού. 

Συνομιλώντας για αυτόν με τον Γέροντα Αυγουστίνο... (χαρισματική, οσιακή μορφή ο πατέρας Αυγουστίνος, από τους τελευταίους του είδους, που ελάχιστοι γνωρίζουν τι εστί αυτός ο άνθρωπος, ίσως αν με αξιώσει ο Θεός να γράψω κάποτε για αυτόν) ανέφερε τα εξής:

''Eδω αποκάτω έχει μια σπηλιά... κάθε Σαρακοστή, ο πατέρας Μερκούριος έφευγε από το καλύβι του, και ερχόταν εδώ. Πολλές φορές, όλο το 40ήμερο, όλες αυτές τι μέρες της νηστείας, του πνευματικού αγώνα, τις περνούσε εκεί, στην σπηλιά..."

Βρισκόμασταν στα περί τα χίλια μέτρα υψόμετρο, στις ερημιές του Άθωνα...

Ο πολύς ο κόσμος βέβαια, ούτε καν γνωρίζει την ύπαρξη αυτών των ανθρώπων.

Το σύστημα του πλασάρει βλέπεις άλλα πρότυπα πιο ''λάιτ'' σε κάθε επίπεδο της ζωής, θες πολιτικό, θες κοινωνικό, θες θρησκευτικό...

Είναι η μοντέρνα γενιά του ''Ναι σε όλα...''

Ξέρεις, το Όχι είναι μια πάρα πολύ μικρή λέξη, αλλά χρειάζεται γιγάντιο ανάστημα για να την προφέρεις.

Και αυτοί οι Αγιορείτες Ασκητές, των φρικτών Καρουλίων, εκεί στα ερημικά Κατουνάκια, στις σκληροτράχηλες πλαγιές του Άθωνα, έχουν αυτό το Ανάστημα... τον Θείο ζήλο.

Ζουν την Αγιότητα της ανυπαρξίας, και με τις προσευχές τους βαστούν όλο τον κόσμο...

Ας έχουμε την ευχή τούς.

πηγή

Πατρικές συμβουλές του Γέροντα Δανιήλ

Πηγή