"Με τη ματιά της Κατάνυξης" που αλληθωρίζει προς "τρίτο" δρόμο, εκτός εκείνου που μας παρέδωσαν οι Άγιοι!

  Σχόλιο "Π.Π.": Ὁ π. Νικόλαος Μανώλης καὶ ἡ «Κατάνυξις» συνεχίζουν τὸν ἄχαρο ρόλο τῆς ἀλλοίωσης τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως θεωρώντας ὅτι ἡ ὑπενθύμιση τῆς ἁγιασμένης -ἀπὸ πλῆθος Ἁγίων- ὁδοῦ τῆς Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου, ἐκφράζει  «βία» καὶ ἐξαναγκασμό!!! Καὶ διερωτῶνται: «Γιατί δε σκεφτόμαστε μήπως υπάρχει και τρίτος δρόμος αντίδρασης»;

  Συνεχεῖστε, λοιπόν, κι ἐσεῖς νὰ σκέπτεστε μετα-πατερικά! Ἀκολουθεῖστε τὸν «τρίτο» δρόμο ποὺ θὰ ἀνακαλύψετε καὶ εἶναι -κατὰ τὴν γνώμη σας- καλύτερος ἀπὸ αὐτὸν ποὺ χαράσσει ἡ Γραφὴ καὶ οἱ Ἅγιοι! Κι ἀφῆστε μας ἐμᾶς νὰ ἀκολουθοῦμε τὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ποὺ ἐσᾶς πλέον δὲν σᾶς ἐκφράζει καὶ δὲν σᾶς «ἀναπαύει»!

  Δημοσιεύουμε τὸ "ἀποκλειστικὸ" ἄρθρο τῆς "Κατανύξεως" καὶ σύντομα θὰ τὸ σχολιάσουμε.

Με τη ματιά της Κατάνυξης 13/11 

Κατάνυξις αποκλειστικό.

Είναι όντως ο καιρός του παραλόγου και της πλάνης. Ο πιστός λαός του Θεού μπροστά στην επισημοποίηση του οικουμενισμού στην Εκκλησία, που επιχειρείται από τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη και τους γνωστούς πρωτοκλασάτους Αρχιερείς και καθηγητές θεολογικών σχολών, βρίσκεται εν μέσω διασταυρωμένων πυρών.

Όταν τίθεται στην Ορθοδοξία, ζήτημα δογματικό, ζήτημα πίστεως ή αιρέσεως, διαμορφώνονται 2 στρατόπεδα  οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί και οι αιρετικοί, (στην σύγχρονη εποχή, οι οικουμενιστές). Στη μέση βρίσκεται ο λαός που εκ των πραγμάτων δεν είναι σε θέση και να ενημερωθεί και να πάρει θέση για το θέμα.

Ο πιστός λαός που σέβεται την πατερική διδασκαλία, δεν γνωρίζει με ποιο τρόπο να αντιδράσει αποτελεσματικά. Δεν είναι σε θέση γιατί δεν διαθέτει την ακρίβεια της γνώσης της Αγίας Γραφής, των Ιερών κανόνων και των Πατερικών διδαχών. Η Εκκλησιαστική μας Ιστορία αποδεικνύει πως τέτοιοι Άγιοι ανεδείχθησαν μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, για κάθε εποχή αιρετικής απειλής και διαμάχης.

Όταν δε η μέθοδος των αιρετιζόντων προβλέπει μια προοδευτική άμβλυνση (εκκοσμίκευση) στην Εκκλησία, με τη δικαιολογία δήθεν του εκσυγχρονισμού του λόγου και του ρόλου της στη σύγχρονη εποχή, τότε γίνεται ακόμη δυσκολότερη η διάκριση της αιρετικής πλάνης. Αργά αλλά σταθερά χτίζεται έτσι, μια εντελώς αιρετική διδασκαλία.

Σίγουρα είναι και άμαθος, ο πιστός λαός, σε μορφές διαμαρτυρίας, της κοινής συνδικαλιστικής πρακτικής.  Στο δρόμο για παράδειγμα να κατεβούμε για μια απλή διαδήλωση, ή το δρόμο θα χάσουμε, ή θα στραμπουλήξουμε κανα πόδι ή θα μας στριμώξουνε κλούβες και οι “επαγγελματίες” διαδηλωτές, για μερικά ταχύρρυθμα πρακτικά μαθήματα, σχεδόν σαν πρόβατα σε σφαγή.

Ποιος γνωρίζει για παράδειγμα πως οι σημαίες στις διαδηλώσεις, δεν είναι σημαίες αλλά ρόπαλα, οι τσάντες στην πλάτη είναι  γεμάτες με πέτρες  ή και μολότοφ, τα μπουφάν με μεταλλικά προστατευτικά και φυσικά τα κράνη απαραίτητο αξεσουάρ. Πόσο απέχει δηλαδή ένας φιλήσυχος οικογενειάρχης ή ένα παιδί του κατηχητικού, από την ετοιμότητα που απαιτούν οι διαδηλώσεις; Παρασάγγες

Που βρισκόμαστε σήμερα λοιπόν; Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας καταστάσεως που δείχνει την τέχνη αιώνων του διαβόλου στην απώλεια των ψυχών: Οι αιρετικοί οικουμενιστές Πατριάρχες, Αρχιερείς, Ιερείς,  Μοναχοί, καθηγητές και λαϊκοί, επειδή ακριβώς κατέχουν υψηλά αξιώματα, άγονται και φέρονται ως “η Ορθόδοξη Εκκλησία”. Τεχνηέντως πέτυχαν τη χρήση του αρνητικού όρου “αντί” για τους ομολογητές της πίστεως Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχούς, Καθηγητές και λαϊκούς, τους “αντι”οικουμενιστές και με ύφος 1000 καρδιναλίων, διακηρύσσουν σε κάθε τόνο και με κάθε τρόπο πως εκείνοι είναι η Εκκλησία.

Από τον πιστό λαό, οι πιο “μάχιμοι”, αντί να εργαστούν κατά των οικουμενιστών, μελετώντας μεθόδους αντίδρασης και ενημέρωσης, αποφάσισαν να κάνουν πρώτο θέμα την αποτείχιση. Σαν να μην έφτανε αυτό  στραφήκαν κατά των ομολογητών κληρικών και σχεδόν καθημερινά ελέγχουν, μέμφονται και βρίζουν. Τελικά χάνουν το “δίκιο” τους. Παίζουν το παιχνίδι των οικουμενιστών, που τους απομονώνουν και τους περιφρονούν σαν γραφικούς ακραίους.

Όταν η συνείδηση ενός πιστού, αγωνιστή κληρικού δεν ταυτίζεται με τη δική τους μέθοδο αντίδρασης, την διακοπή του μνημοσύνου, τότε στοχοποιείται από δύο μεριές. Οι ομολογητές Ορθόδοξοι Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχοί, Καθηγητές και λαϊκοί, βρίσκονται “δια της βίας” στο σταυροδρόμι της διακοπής του μνημοσύνου. Μετατοπίζεται έτσι ο πόλεμος στο στρατόπεδο των Ορθοδόξων πιστών και αλωνίζουν ανενόχλητοι οι αιρετικοί οικουμενιστές. Γιατί δε σκεφτόμαστε μήπως υπάρχει και τρίτος δρόμος αντίδρασης, που στοχοποιεί μόνον τους οικουμενιστές; (Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Η Σύναξη κληρικών & μοναχών για τη ψευδοσύνοδο της Κρήτης [ΒΙΝΤΕΟ 2016])

Το μεγαλύτερο μέρος του πιστού λαού, ακατήχητο και εκκοσμικευμένο δυσκολεύεται να κατανοήσει τον κίνδυνο από την παναίρεση του οικουμενισμού. Είναι ουτοπικό να ελπίζουμε πως τα αντανακλαστικά του θα λειτουργήσουν, ώστε να αποφασίσει την αποτείχιση. Σε ποιανού χέρια αφήνεται λοιπόν ο ακατήχητος λαός; Ποιος χαίρεται με το βίαιο δίλημμα “αποτείχιση τώρα ή ποτέ”; ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ.

Αποφάσισε με πόνο ψυχής ο πολιός καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης, να μελετήσει το θέμα και να διαφωτίσει τον πιστό λαό, αφουγκραζόμενος την ανάγκη μα περισσότερο τον κίνδυνο. Ξεκίνησε μια σειρά ομιλιών που ευχόμαστε ολόψυχα να λάβει πλούσια την χάρη από το Θεό, ώστε με την επιστημονική του αυθεντία και την Ορθόδοξη Αγιοπατερική του εμπειρία, να φωτίσει το δρόμο του αγώνα κατά του οικουμενισμού.

 Πηγή