Ομιλία περί χαράς, και περί του, τίς εστιν ο δυνάμενος χαίρειν πάντοτε

(Προς Φιλιππησίους Παύλου Επιστολή κεφ. δ΄ 4-9)

– Πώς μπορούμε να ακολουθήσουμε το πρόσταγμα του Αποστόλου Παύλου, να χαιρόμαστε αδιάκοπα, όταν είμαστε περικυκλωμένοι από πλήθος κακών και θλίψεων;
– Για ποιά χαρά μιλάει ο Απόστολος και ποιός μπορεί να έχει αυτή τη χαρά;
– Ποιά κακά είναι βαρύτερα; Αυτά που προξενεί η φύσις ή αυτά που προξενεί η προαίρεσις;
– “Η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται΄ η δε υπομονή, δοκιμήν΄ η δε δοκιμή, ελπίδα΄ η δε ελπίς ου καταισχύνει”
– Πώς, ενώ κατά την διδασκαλία του Παύλου οι ενάρετοι χαίρονται πάντοτε, έχουμε περιπτώσεις στην Αγία Γραφή αντίθετες;
– Αρετή και κοσμική λύπη είναι πράγματα ασυμβίβαστα.
– Μπορεί να συνυπάρξει Θεός και λύπη;

– Μάταια οι άνθρωποι αναζητούμε την χαρά εις τα κοσμικά πράγματα. Εις τον πλούτον, εις τους προβιβασμούς, εις τα αξιώματα, εις τις διασκεδάσεις, εις τις τροφές και τα ποτά. Όλα αυτά για λίγο ευφραίνουν και έπειτα γεμίζουν την ψυχήν πίκρα. Η αμαρτία προξενεί βραχύτατη ηδονήν, όταν όμως ολοκληρωθεί φέρει φόβον, ντροπή και έλεγχο.

Διαβάστε ολόκληρο τον λόγο από το “Κυριακοδρόμιο εις τας Πράξεις των Αποστόλων”, του Νικηφόρου Θεοτόκη (τόμ. 2ος, σελ. 304 – Έκδοσις 1840), πατώντας εδώ

Πηγή