«Ο 15ος Κανόνας ως έκφραση αγάπης»

(Ιωάν. κα΄ 15)

Τοῦ Ν. Σακαλάκη

    Αναμφίβολα, αγάπη προς το Θεό και ορθόδοξη ποιμαντική, είναι διαλεκτικά δεμένα.

           «Λέγει τω Σίμωνι Πέτρω ο Ιησούς. Σίμων Ιωνά αγαπάς με πλείον τούτων; Λέγει αυτώ· ναι Κύριε, συ οίδας ότι φιλώ σε. Λέγει αυτώ· Βόσκε τα αρνία μου» (Ιωάν. κα, 15).

Μόνο στον άξονα της αγάπης (Ματθ. 22, 37-40) (Παρ. Κη, 4) ερμηνεύεται θεολογικά και ποιμαντικά ο 15^ος κανόνας της Α-Β συνόδου. Στον άξονα της αγάπης προς τον Θεό, προς την Εκκλησία και προς τον άνθρωπο, εστιάζεται η συνοδική διατύπωση του κανόνα. Στην σταυροειδή αυτή εντολή της αγάπης (Ματθ. Κβ, 37-40) «όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται».

Στη σημερινή, βαθειά αποτελματωμένη πνευματική – εκκλησιαστική κατάσταση, η Αγιογραφική μελέτη του κανόνα κονιορτοποιεί τις ιδιότυπες και προβληματικές αμφιβολίες (μερίδας πιστών και Εκκλησιαστικών εντύπων) για την εφαρμογή του.

Η συνθηματολογική φόρμουλα «όχι σχίσμα», είναι μία αυτονομημένη εκκλησιαστική θέση, που αποδομείται μπροστά στην αγιογραφική θεμελίωση – ερμηνεία του.

Η μηχανιστική γνώση της εκκλησιαστικής ιστορίας, η παρέλευση των αιώνων και η μη επίσημη εκκλησιαστική προσέγγισή του, είχαν αναπόφευκτη συνέπεια τη «σμίκρυνση» του κανόνα, πνευματικά και ιστορικά.

Η αγάπη στο νόμο του Θεού, δηλ. στον ίδιο το Θεό, δημιουργεί (Παρ. Κη, 4) τη δυναμική στάση – τείχος αρχών και αληθείας, που είναι στάση νήψεως και μαρτυρίας έναντι της ασεβείας – αιρέσεως. Η οικουμενιστική θεολογία και οι «ορθόδοξες» ηγεσίες-επίσκοποι, έχουν δώσει τα χέρια στις ευαγγελικές αλλοιώσεις – εκτροπές. «Εσύ παιδί μου να είσαι κοντά στο Χριστό και θα σωθείς», είναι η ποιμαντική γραμμή των ημερών μας. Δημιούργησαν τυφλή εμπιστοσύνη στο «όνομα του Ιησού», μη προσέχοντας την προειδοποίηση του Χριστού: «πολλοί γαρ ελεύσονται επί τω ονόματί μου λέγοντες ότι εγώ ειμί και ο καιρός ήγγικε. Μη ουν πορευθήτε οπίσω αυτών»  (Λουκ. 21,8).

Τι διαφορετικό προστάζει ο 15^ος κανόνας, όταν από αγάπη δεν αφήνει το πλήρωμα να πορευθεί «οπίσω αυτών», οπίσω των αιρετικών επισκόπων;

Ο συνεκτικός δεσμός της Ορθοδοξίας βρίσκεται στη συνύπαρξη αγάπης στο Θεό και ορθής συνοδικής υπακοής-ποιμαντικής, προς όφελος-σωτηρία του πεπτωκότος ανθρώπου.

Ο 15^ος κανόνας εκφράζει την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας, που αρχίζει από τις αγαπητικές μυστικές συνειδησιακές κραυγές αποδοκιμασίας της αίρεσης και του αιρετικού επισκόπου, και ολοκληρώνεται σε επίπεδο συνοδικότητας.

Το Ορθόδοξο πνεύμα των Πατέρων δεν είναι ουτοπικό,
διωκτικό, σχισματικό. Από αγάπη εκφράζει συνοδικά την τραγωδία της αποστασίας προς την κατεύθυνση της σωτηρίας. Εφ’ όσον η στάση απέναντι στην αίρεση έχει φωτισθεί αγιογραφικά – συνοδικά, τότε απομένει η αυθεντική αντίσταση των πιστών και των ποιμένων έναντι του οικουμενισμού. Η θεραπεία του αρρωστημένου επισκόπου (από την αίρεση) δεν γίνεται με την συνύπαρξη, με την σύνθεση αλήθειας – αίρεσης, διότι αυτό είναι ο οικουμενισμός.

Από τον επίσκοπο κρέμονται χιλιάδες ψυχές. Αν οι αφετηρίες του είναι αιρετικές – οικουμενιστικές, πως θα φωτισθούνε σε συνειδητό επίπεδο, σε ορθόδοξη προοπτική, όλοι εκείνοι που αγνοούν τις διαστάσεις – εκφάνσεις της Ορθοδοξίας, θεωρητικά και πρακτικά;

«Ουχ οράς όσα δει τον επίσκοπον έχειν; Διδακτικόν ειναι, ανεξίκακον, αντεχόμενον του κατά την διδαχήν πιστού λόγου (Α΄ Τιμ. Γ΄, 3 και Τίτ. α΄,7). Πόσης τούτο δυσκολίας; Και των τοις άλλοις αμαρτανομένων αυτός έχει τας αιτίας», παρατηρεί ο Ι. Χρυσόστομος (περί εκλογής επισκόπων).

Όταν η ποιμαντική επισκοπική πράξη είναι ενσυνείδητα αιρετική, τότε η εφαρμογή του 15^ου κανόνα δεν είναι πράξη αγάπης προς τον επίσκοπο και προς τον λαό; Ασφαλώς και είναι!

Την εποχή του Μ. Βασιλείου κοιμήθηκε εκ Κυρίω ο Επίσκοπος Νεοκαισάρειας. Ο Μ. Βασίλειος (επιστολή 28) γράφει εγκωμιαστικά: «Ήταν επίσκοπος» «εχθρός της καινοτομίας», «φύλακας των πατρώων θεσμών». Ήταν ακόμα θεμελιωμένος «στο παλαιό της Εκκλησίας σχήμα» και το κυριότερο, τονίζει ο Μ. Βασίλειος, «Ούτως ουδέν οίκοθεν ουδέ νεωτέραις φρενός εύρημα προέγερε ο ανήρ»· δηλ. Τίποτε δεν έλεγε δικό του. Δεν είχε νου που να κάνει εφευρέσεις – νεωτερισμούς στην Εκκλησία.

Ο λόγος του Μ. Βασιλείου δίνει τη μαρτυρία του ηρωικού – αληθινού επισκόπου, που κινείται στα αδιαπραγμάτευτα και αδιάστατα σύνορα της Ορθοδοξίας. Ο λόγος όμως αυτός υπογραμμίζει, αντιθετικά, και το σημερινό δράμα των Ορθοδόξων, που είναι μάρτυρες μιας τραγικής αλλοίωσης, μιας οικουμενιστικής αλλοιώσεως των επισκόπων.

Οι σημερινοί «ορθόδοξοι» πολέμιοι του 15^ου κανόνα, έχουν μια μονόπλευρη αίσθηση του οικουμενισμού, γι’ αυτό και συνεργάζονται ανυποψίαστοι(;) με την αίρεση. Τι είναι όμως οικουμενισμός; Στην θεολογική του διάσταση αποτελεί «επανεύρεση της αρχικής και αληθινής Εκκλησίας». Το 1967, στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμά του, ο Πατριάρχης Αθηναγόρας τόνισε: «Στο ενωτικό κίνημα δεν συζητούμε για την προσέγγιση των Εκκλησιών, παρά για την επανίδρυση της Μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, που συνυπάρχει στην Ανατολή και τη Δύση».

Όσο βαθύτερα γνωρίζεις τον οικουμενισμό, τόσο πιο θετική είναι η μαρτυρία της συνειδήσεως για εφαρμογή του 15^ου κανόνα.

Όσοι είναι εγκλωβισμένοι στη «θεολογία της ατομικότητας», αγνοώντας την αίρεση που προωθούν οι οικουμενιστές επίσκοποι και πιστεύουν ότι με την άσκηση και με τα Μυστήρια ενώνονται με το Χριστό, ας ακούσουν τον Μ. Βασίλειο: «Ου γαρ Εκκλησία προσκυνείται, αλλά της Εκκλησίας η κεφαλή, ο Χριστός» (Ερμηνεία στον ΜΔ΄ Ψαλμό).

Με απλά λόγια, τον Χριστό πολεμούν οι οικουμενιστές!

Ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης διδάσκει: «όσοι αφαιρούν ή τολμούν να προσθέτουν ο,τιδήποτε στα θεόπνευστα λόγια, πάσχουν από μία από τις δύο παρακάτω αρρώστιες:

«Είτε δεν πιστεύουν ότι η Αγία Γραφή γράφτηκε από το Άγιο Πνεύμα και γι’ αυτό πρέπει δικαίως να αποκαλούνται άπιστοι, είτε θεωρούν τον εαυτό τους σοφότερο από το Άγιο Πνεύμα και σ’ αυτήν την περίπτωση τι άλλο μπορεί να πει γι’ αυτούς κανείς, αν όχι ότι παραφρονούν;».

Σήμερα, κάθε επίσκοπος, κάθε πνευματικός και Γέροντας, έχουν τη δική τους πρακτική προσέγγιση – άμυνα (;) έναντι του οικουμενισμού. Το νέο δόγμα της «δημιουργικής θεολογίας» είναι: «Οι συνθήκες την εποχή αυτή δεν επιτρέπουν την διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη». Σήμερα, δυστυχώς, η προβαλλόμενη πνευματική άμυνα δεν είναι ισοεπίπεδη της σφοδρότητας και επικινδυνότητας του οικουμενισμού.

Ερωτήματα: Μήπως οι συνθήκες της εποχής μας δημιουργήθηκαν από την πονηρία του Σατανά, οπότε ο Σατανάς αφόπλισε τους Ορθοδόξους με την υπακοή τους σε ανθρώπινα δεδομένα – συνθήκες; Η διαχρονική αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία, μέσω των Οικουμενικών Συνόδων και τα μαρτύρια των αγίων οργάνωσε την άμυνά της ή μέσω των περίπλοκων, πολιτικών και εκκλησιαστικών δεδομένων;

Η «δημιουργική θεολογία» δεν έχει τη διαύγεια του Πατερικού νου. Είναι η νέα ποιμαντική θεολογία μακριά από τις Πατερικές αρχές, που έχουν διατυπωθεί στις Οικουμενικές Συνόδους. Στην επιστολή των Αγιορειτών Πατέρων προς τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο, δεν βρίσκουμε ούτε ίχνος της παγίδας της «δημιουργικής θεολογίας». Μπροστά στην κίβδηλη πνευματικότητα των ενωτικών με γεμάτη την καρδιά τους από το Άγιο Πνεύμα, τόνισαν:

«Και πως ταύτα ανέξεται Ορθοδόξου ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλεύσαντας τα Θεία τούτους ηγήσεται;».

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ