Βλασφημεί και διαγράφει την διδασκαλία του ίδιου του Χριστού!

Τοῦ Δ.Π.

    Στο παρακάτω κείμενο του Paul Ladouceur (εδώ) σε μετάφραση της Θεολόγου Σοφίας Κουνάβη, επιστημονικής βοηθού της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών του Βόλου αποδεικνύεται πόσο πραγματικά έχουν αποθρασυνθεί οι Οικουμενιστές εξαιτίας της ανυπαρξίας των λεγομένων αντιοικουμενιστών.

     Αιρετίζοντας λοιπόν μέσα στην έπαρσή τους δεν διστάζουν να αμφισβητούν βλασφημώντας ακόμα και τους λόγους του Χριστού και του Ευαγγελίου (Ακούτε «ευσεβείς ἀντιοικουμενιστές»;). Ο Paul Ladouceur είναι Καθηγητής της Ορθόδοξης Θεολογικής Σχολής, Trinity College, στο πανεπιστήμιο του Τορόντο.

Φαντάζομαι, πως ένας ορθόδοξος μαθητής Γυμνασίου δεν θα διατύπωνε την παρακάτω ανόητη πρόταση, με τέτοια μάλιστα αυτάρεσκη βεβαιότητα (ή κρυμμένη δολιότητα) ότι εκφέρει αντικειμενικό λόγο! Γράφει· «Τόσο οι ορθόδοξοι οικουμενιστές όσο και οι ορθόδοξοι αντι-οικουμενιστές στηρίζονται στην ίδια θεμελιώδη αρχή, η οποία διατυπώθηκε με σαφήνεια σε μία αντι-οικουμενική διακήρυξη της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους, το Απρίλιο του 1980: “Πιστεύουμε ότι η αγία ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, η οποία κατέχει το πλήρωμα της χάριτος και της αληθείας”» (σσ. Αυτό κ. Ladouceur, ανεπίσημα πριν και επίσημα μετά την Ψευτοσύνοδο του Κολυμπαρίου, δεν ισχύει. Για τους Οικουμενιστές υπάρχουν πολλές «Εκκλησίες» με «έγκυρο βάπτισμα» και «έγκυρη ιεροσύνη και αποστολική διαδοχή». Ρωτήστε περί αυτού τον Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο Σαββάτο και τον μητροπολίτη Βόλου κ. Ιγνάτιο, εντολοδόχο της μεταφράστριας του άρθρου κ. Κουνάβη, αν δεν το ξέρετε).

Ωστόσο, τόσο εκείνοι που είναι υπέρ της οικουμενικής κίνησης όσο και εκείνοι που είναι εναντίον εξάγουν εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα από αυτήν την ίδια αρχή. Οι οικουμενιστές, εστιάζοντας στο γεγονός ότι η ορθόδοξη Εκκλησία κατέχει “το πλήρωμα της χάριτος και της αληθείας” καταλήγουν στην διαπίστωση ότι και άλλες Χριστιανικές εκκλησίες διέπονται επίσης από την χάρη και την αλήθεια, έστω και εάν δεν κατέχουν το πλήρωμά τους. (σσ. Τελικά το παραδέχεστε κ. Ladouceur αλλά με ένα τρόπο που αφήνει τον κάθε νοήμονα άνθρωπο άφωνο. Κατά τους λόγους σας οι Οικουμενιστές έχουν την «θεμελιώδη αρχή», ότι η Εκκλησία είναι «Μία» αλλά «καταλήγουν στην διαπίστωση» ότι υπάρχουν και άλλες «Εκκλησίες». Αυτές οι «επιστημονικές» διαπιστώσεις στην ψυχολογία ονομάζονται παραλογισμός, στον δε σοβαρό επιστημονικό κόσμο καταδικάζονται ως απαράδεκτες και απορριπτέες. Τέτοια «ορθόδοξα σοφίσματα» διδάσκετε τους μελλοντικούς διδάκτορες ορθόδοξης θεολογίας;) Η πραγματικότητα αυτή επιτρέπει την αντιμετώπιση των μη ορθόδοξων Χριστιανών ως αληθινών εν Χριστώ αδελφών (σσ. δικών σας αδελφών που βρίσκεστε –όπως κι αυτοί- στην αίρεση, αλλ’ όχι «εν Χριστώ». Γιατί κατά την αγιοπατερική διδασκαλία οι εκτός Εκκλησίας ονομάζονται αιρετικοί), και συνακόλουθα τη δυνατότητα διεξαγωγής του διαλόγου της αγάπης, ο οποίος καλλιεργήθηκε στο πλαίσιο της αμοιβαίας κατανόησης της πίστης και των παραδόσεων μεταξύ των χριστιανών, καθώς και την ανακάλυψη των κοινών στοιχείων τα οποία ενώνουν τους χριστιανούς των διαφόρων ομολογιών. Αυτό δεν συνεπάγεται ισότητα όλων των χριστιανικών κοινοτήτων σε θέματα πίστης και σε θέματα δογματικά (σσ. εμείς πάντως αν είμασταν «αδελφοί σας εν Χριστώ αλλά δεν μας θεωρούσατε ίσους, θα παρεξηγιόμασταν. Τελικά τι σημαίνει για εσάς «αδελφός εν Χριστώ»;), εφόσον οι ορθόδοξοι οικουμενιστές συμφωνούν με τους αντι-οικουμενιστές ότι μόνον η ορθόδοξη Εκκλησία κατέχει το πλήρωμα της χριστιανικής πίστης και αποτελεί την αληθινά ορατή Εκκλησία του Χριστού (σσ. ανεπίδεκτος μαθήσεως ο κ. καθηγητής).

Για τους ορθόδοξους αντι-οικουμενιστές, η παρουσία του πληρώματος της χάριτος και της αληθείας μόνο στην ορθόδοξη Εκκλησία συνεπάγεται ότι η χάρη και η αλήθεια απουσιάζουν από τις μη ορθόδοξες χριστιανικές κοινότητες, ότι τα μέλη τους είναι αιρετικοί γεγονός που τους αποστερεί από τα μέσα με τα οποία επιτυγχάνεται η σωτηρία. Για παράδειγμα, μία πρόσφατη διακήρυξη του κλήρου και των μοναχών της Εκκλησίας της Βουλγαρίας δηλώνει ευθαρσώς ότι «η αποστολική και χιλιετής πατερική παράδοση υποστηρίζει ακράδαντα ότι οι αιρετικοί βρίσκονται εκτός της νηός της Εκκλησίας και κατά συνέπεια εκτός σωτηρίας» (σσ. άρα για εσάς, ως οικουμενιστή, αυτό δεν ισχύει. Άρα όχι μόνο οι «αντιοικουμενιστές» αλλά και η πατερική παράδοση έκανε λάθος και περιμένει εσάς να το διορθώσει. Οικουμενιστικής επάρσεως το ανάγνωσμα. Αλλά δεν φταίτε εσείς. Το πρόβλημα βρίσκετε στους «αντικοικουμενιστές» που ενώ γνωρίζουν, τί λέτε και γράφετε εσείς και οι όμοιοί σας, συλλειτουργούν και κοινωνούν μαζί σας).

Η θεολογία που λανθάνει πίσω από αυτές τις παγιωμένες θέσεις εδράζεται σε μία άτεγκτη ερμηνεία της περίφημης φράσης του αγίου Κυπριανού Καρθαγένης: «δεν υπάρχει σωτηρία έξω από την Εκκλησία». Ο Κυπριανός δίδασκε ότι η σωτηρία είναι δυνατόν να επιτευχθεί μόνο μέσα στους κόλπους της ορατής Καθολικής Εκκλησίας και ότι εκείνοι που βρίσκονται εκτός αυτής, ή ανήκουν σε άλλα κατ’ όνομα εκκλησιαστικά σώματα, δεν θα μπορούσαν να σωθούν. Η σύγχρονη εμμονή στη συγκεκριμένη αυτή διδασκαλία, η οποία καθόλου δεν συναντάται στην ορθόδοξη παράδοση, αποτελεί διαστρέβλωση της πατερικής θεολογίας και της ιστορίας της πρώιμης Εκκλησίας. (σσ. ο κ. καθηγητής μόλις απέβαλε τον άγ. Κυπριανό (και αυτούς που τον υπακούουν ως άγ. Πατέρα) από την παράδοση της Εκκλησίας και τον χαρακτηρίζει διαστρεβλωτή της. Ο ταλαίπωρος, εντελώς άγευστος της Αγιοπατερικής μας θεολογίας, ουδέποτε διάβασε Μ. Βασίλειο, Μ. Αθανάσιο, άγιο Μάξιμο, άγιο Θεόδωρο Στουδίτη, άγιο Γρηγόριο Παλαμά, άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, άγιο Νικόδημο Αγιορείτη, για να μάθει ότι συμφωνούν με τον άγιο Κυπριανό! Εκτός αν διάβασε, ξέρει και γράφει μόνο όσα θα ευχαριστήσουν τον πάτρωνά του και αρχηγό της Παναιρέσεως Βαρθολομαίο και τον υποβολέα του διάβολο! Είναι φανερό ότι οι οικουμενιστές ως αιρετικοί είναι αυτομάτως και βλάσφημοι. —Οι «αντιοικουμενιστές» όμως; Πού είναι; Ακούει κανείς; Μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε μία, πρός το θεαθήναι, προφορική στο YouTube ή γραπτή αναίρεση των λόγων του συνοδευόμενη με ένα επικείμενο συλλείτουργο του υποστηρικτή του, Βόλου Ιγνάτιο). Όπως επισημαίνει ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ η ισχυρή επίδραση της σχετικής ρήσης του Κυπριανού έγκειται στο γεγονός ότι πρόκειται για ταυτολογία: οι λέξεις «σωτηρία» και «εκκλησία» κατανοούνται ως ταυτόσημες. Προκύπτει επομένως το ερώτημα τι είναι η Εκκλησία; Από το γεγονός ότι η πρώιμη Εκκλησία δεν προέβαινε συστηματικά σε αναβαπτισμό χριστιανών (ή ακόμα σε ορισμένες περιπτώσεις σε επανάληψη της τελετής του χρίσματος ή της χειροτονίας κληρικών) οι οποίοι επέστρεφαν από σχισματικές και αιρετικές ομάδες στην Καθολική Εκκλησία, ο Φλωρόφσκυ συμπεραίνει ότι η Εκκλησία αναγνώριζε ότι η μυστηριακή χάρη απαντάται και σε άλλες, εκτός της ίδιας της Καθολικής Εκκλησίας, χριστιανικές κοινότητες- με άλλα λόγια, τα μυστηριακά, χαρισματικά ή μυστικά όρια της Εκκλησίας δεν ταυτίζονται με τα ορατά κανονικά όρια της ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά αντίθετα τα υπερβαίνουν. Ο Φλωρόφσκυ αποδεικνύει ότι η Ορθοδοξία ακολουθεί το παράδειγμα της μυστηριακής θεολογίας του Αυγουστίνου καθώς και την πρακτική της πρώιμης Εκκλησίας σύμφωνα με την οποία με την αναγνώριση της εγκυρότητας των μυστηρίων που τελούνται εκτός της Καθολικής Εκκλησίας διατηρούνται οι δεσμοί των αιρετικών και των σχισματικών με την Εκκλησία του Χριστού. (σσ. Αυτά κ. «καθηγητά» αποτελούν αυθαίρετα συμπεράσματα κατά τον γνωστό σας αντιεπιστημονικό σας τρόπο. Είναι γνωστό ότι ο π. Γεώργιος ξέφυγε σε κάποια σημεία, αν και στο τέλος αποκήρυξε τον οικουμενισμό. Γράφει ο π. Γεώργιος:

«Σαν μέλος και ιερεύς της Ορθοδόξου Εκκλησίας πιστεύω ότι η Εκκλησία, μέσα στην οποία βαπτίσθηκα και ανατράφηκα, είναι η Εκκλησία, η αληθινή Εκκλησία, η μόνη αληθινή Εκκλησία.

Και το πιστεύω για πολλούς λόγους: ένεκα προσωπικής πεποιθήσεως και ένεκα της εσώτατης βεβαιώσεως του Πνεύματος, που πνέει στα μυστήρια της Εκκλησίας, και ένεκα των όσων είναι δυνατό να γνωρίζω από τη Γραφή και από την καθολική παράδοσι της Εκκλησίας... Γι’ αυτό, λοιπόν, η ένωσις των Χριστιανών, για μένα, σημαίνει ακριβώς την παγκόσμια επιστροφή στην Ορθοδοξία... Ξέρω καλά ότι η αξίωσίς μου θα αγνοηθή από πολλούς χριστιανούς. Θα θεωρηθή ότι είναι μια εγωιστική και μάταιη απαίτησις. Ξέρω, επίσης, καλά ότι πολλά πράγματα, που τα πιστεύω απόλυτα δεν είναι πιστευτά από άλλους. Όμως, δεν βλέπω κανένα λόγο, για τον οποίο πρέπει εγώ ν’ αμφιβάλλω γι’ αυτά ή να μην πιστεύω εγώ ο ίδιος. Το μόνο όμως που λογικά μου επιβάλλεται να κάνω είναι να διακηρύξω την πίστι μου και να την εκφράσω με τέτοιο τρόπο, ώστε οι φτωχές μου λέξεις να μην αμαυρώσουν την αλήθεια. Γιατί είμαι σίγουρος, ότι η αλήθεια του Θεού φέρνει βεβαιότητα. (π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, Θέματα Ορθοδόξου Θεολογίας, εκδ. Άρτος ζωής, 1989 σελ. 219-220 υπογραμμίσεις δικές μου). Αυτά δεν τα γνωρίζετε κ. καθηγητά; Τελικά σαν υποτιθέμενος επιστήμονας και θεολόγος αγωνίζεστε για την αλήθεια ή για τον εντολοδόχο σας κ. Βαρθολομαίο;)

Οι θεολογικές συνέπειες που προκύπτουν από την παραδοχή ότι οι μη ορθόδοξοι Χριστιανοί στερούνται των μέσων με τα οποία επιτυγχάνεται η σωτηρία είναι καίριας σημασίας. Ακόμα και εάν υποθέσουμε, με μια δόση υπερβολής, ότι όλοι οι βαπτισμένοι χριστιανοί (οι οποίοι σύμφωνα με μία ρεαλιστική εκτίμηση ανέρχονται ίσως σε 150 εκατομμύρια) θα σωθούν, οφείλουμε παράλληλα να δεχθούμε ως δεδομένο ότι τα υπόλοιπα δύο δισεκατομμύρια χριστιανοί θα καταδικαστούν σε αιώνια τιμωρία, επειδή κατά βάση δεν είναι ορθόδοξοι. Στην προοπτική αυτή, η σωτηρία θεωρείται κατά λογική ακολουθία αδύνατη και για όλους εκείνους που δεν είναι χριστιανοί. Επομένως, από τον σημερινό πληθυσμό των 7.4 δισεκατομμυρίων ανθρώπων της υφηλίου, μόνο 150 εκατομμύρια (σχεδόν το 2%) πληρούν τις προϋποθέσεις προκειμένου να σωθούν.

Μία διδασκαλία η οποία αρνείται τη δυνατότητα σωτηρίας στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας παραβιάζει αρκετές θεμελιώδεις αρχές της ορθόδοξης θεολογίας. Κατά πρώτον, αντιστρατεύεται την εικόνα του Θεού ως καλού και φιλεύσπλαχνου, ο οποίος μεριμνά για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, και τον παρουσιάζει περισσότερο σαν μία ανάλγητη θεία καρικατούρα, που δημιουργεί ανθρώπους, των οποίων ο τελικός προορισμός δεν αποκλείεται να είναι το αιώνιο μαρτύριο. Η παραπάνω εικόνα ουδόλως, ωστόσο, ανταποκρίνεται στην ορθόδοξη αντίληψη περί Θεού ο οποίος είναι φιλάνθρωπος, ελεήμονας, ευεργέτης και πανοικτήρμονας. (σσ. Εδώ κ. «καθηγητά» βλασφημείτε συνειδητά και ασύστολα. Κατά τους λόγους σας ο Κύριος, που αδιαμφισβήτητα θέλει «πάντας ανθρώπους σωθήναι» (Α΄ Τιμ. β΄ 4), όταν είπε «πολλοί γάρ εισι κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί» (Ματθ. 22,14), δεν ήξερε τί έλεγε; Όταν είπε «τί στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν!» (Ματθ. 7,14) ξέχασε να ρωτήσει εσάς και τον όποιο «Φλωρόφκσυ» και «Καρμίρη»! Ποιος είστε, κύριε: Εσείς θα αλλάξετε το Ευαγγέλιο;

Οι Άγιοι μας εν αγάπη προσεύχονταν για όλους τους ανθρώπους και δεν επέμβαιναν στο σωτηριολογικό έργο του Θεού, όπως κάνετε βλασφήμως εσείς. Γιατί αυτοί τόνιζαν κάτι που εσείς δεν τονίζετε και το οποίο εκφράζει υπέροχα ο άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής: «Ουδέν κατέκριναν οι τρεις παίδες μη προσκυνήσαντες τη εικόνι, πάντων ανθρώπων προσκυνούντων. Ου γαρ εσκόπουν τα των άλλων αλλ' εσκόπουν όπως αν αυτοί μή εκπέσωσι της αληθούς ευσεβείας... Καμέ ουν μή δω ο Θεός κατακρίναι τινά, ή ειπείν, ότι εγώ μόνος σώζομαι. Αιρούμαι δέ αποθανείν, ή θρόησιν έχειν κατά τό συνειδός, ότι περί την εις Θεόν πίστην παρεσφάλην καθ' οιονδήποτε τρόπον. Τό Πνεύμα τό Ἀγιον, δια του Αποστόλου, καί αγγέλους αναθεματίζει παρά το κήρυγμά τι νομοθετούντος». Αν λοιπόν το Πνεύμα το Άγιον ακόμα και αγγέλους, κατά τον Άγιο, αναθεματίζει, αν αλλάζουν το κήρυγμα του Ευαγγελίου, εσείς μας λέτε τώρα τέτοια βλάσφημα φληναφήματα; Και νομίζετε ότι –εσείς και όσοι Οικουμενιστές έχουν τις ίδιες ιδέες- θα γλυτώσετε το ανάθεμα;)

Η άρνηση κάθε δυνατότητας σωτηρίας έξω από την ορθόδοξη Εκκλησία παραβαίνει επιπροσθέτως και άλλες βασικές αρχές της πατερικής ανθρωπολογίας. (σσ. Να λοιπόν, που η Οικουμενιστική ανθρωπολογία, λανσάρετε ως πατερική!!!). Μια a priori καταδίκη του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας συνιστά μία μορφή ειμαρμένης, μια αντίληψη που η ορθόδοξη Εκκλησία έχει απορρίψει με συνέπεια στο πέρασμα των αιώνων. Επιπλέον, αντίκειται στα θεμελιώδη διδάγματα της πατερικής διδασκαλίας ότι όλοι οι άνθρωποι είναι οντολογικά ίσοι, πλασμένοι κατ’ εικόνα Θεού, διαθέτουν αυτεξούσιο και ο καθένας από αυτούς είναι υπεύθυνος για τη μοίρα του, σε συνεργασία ή αντιστρατευόμενος τη θεία πρόνοια και το θείο έλεος. Όπως φαίνεται και στην παραβολή των ταλάντων, κάθε πρόσωπο είναι υπεύθυνο για το βαθμό θείου φωτός και αληθείας που του προσφέρθηκε ελεύθερα (Μτθ. 25: 14-30). (σσ. «Φρίξον ήλιε»! Άρα λοιπόν, μεγάλε προφέσορα, δεν χρειαζόμαστε την Εκκλησία του Κυρίου, διότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για την μοίρα του. Μήπως είστε ινδουιστής, γνωστικός, μανιχαίος και δεν το ξέρουμε;)

Τέλος, με την παραδοχή ότι η θεία χάρη δεν είναι και ούτε θα μπορούσε να είναι παρούσα πέρα των ορίων της ορατής ορθόδοξης Εκκλησίας, η θεολογία αυτή επιχειρεί να επιβάλλει όρια ανθρώπινης επινόησης στο θείο έργο. (σσ. Τραγικός άνθρωπος! Κάνει το μαύρο, άσπρο!). Αντίθετα, η ορθόδοξη παράδοση υποστηρίζει ακλόνητα ότι ο Θεός είναι πράγματι Θεός αγάπης και ελέους, ο οποίος προσφέρει ελεύθερα τα μέσα για την σωτηρία των ορθοδόξων, των μη ορθοδόξων (αλλόδοξων) και των μη Χριστιανών (αλλοθρήσκων), στην προοπτική της ύπαρξης κάθε ανθρώπινου προσώπου, με τρόπους άγνωστους και ακατανόητους για την ανθρώπινη λογική. Η Ενσάρκωση του Χριστού συνεπάγεται ότι όλοι, άνδρες και γυναίκες, μπορούν να σωθούν. (σσ. Η νέα «Εκκλησία» του Οικουμενισμού και της Νέας Τάξης πραγμάτων είναι εδώ σε όλο της το «μεγαλείο»! Και αυτός ο άνθρωπος προσκαλέσθηκε στον Βόλο να βγάλει «ορθόδοξο» λόγο. Είναι φανερότατο, ότι για τους οικουμενιστές δεν ισχύει ούτε το Συνοδικό της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου: «Οι προφήται ως είδον, οι απόστολοι ως εδίδαξαν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, …η χάρις ως έλαμψεν, …ούτω φρονούμεν, ούτω λαλούμεν, ούτω κηρύσσομεν… Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των Πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων, αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξεν», ούτε το κήρυγμα του αγ. Κοσμά του Αιτωλού «Εγώ εδιάβασα και περί ιερέων καί περί ασεβών, αιρετικῶν καί αθέων· τά βάθη της σοφίας ηρεύνησα· όλαι αι πίστεις είναι ψεύτικες· τούτο εκατάλαβα αληθινόν, ότι μόνη η πίστις των ορθοδόξων χριστιανών είναι καλή και αγία, το να πιστεύωμεν και να βαπτιζώμεθα εις το όνομα του Πατρός καί του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Να ευφραίνεσθε όπου είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί και νά κλαίετε δια τους ασεβείς και αιρετικούς όπου περιπατούν εις το σκότος» (†Αυγ. Καντιώτου, «Κοσμάς ο Αιτωλός», σελ. 131). Συγγνώμη Άγιοι Πατέρες τα είπατε αυτά, γιατί ακόμη δεν είχατε ακούσει τον Paul Ladouceur, ειδάλλως δεν θα μιλούσατε έτσι.

Η αναγνώριση ότι ο Θεός ενεργεί πέρα των ορίων της ορατής ορθόδοξης Εκκλησίας συνιστά το θεμέλιο, το βασικό λόγο που καθιστά επιτακτική τη συμμετοχή των ορθοδόξων στα οικουμενικά εγχειρήματα. Η αγαθότητα, η θεία παρουσία και η σωτηρία δεν βρίσκονται μόνον εκεί που νομίζουμε ότι πρέπει να βρίσκονται, αλλά εκεί όπου το Άγιο Πνεύμα, με πλήρη θεία ελευθερία, δρα συνεχώς, για κάθε πρόσωπο, το οποίο αποκτά με αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα να γεννηθεί από το Πνεύμα (Ιω. 3:8, 1:3)». (σσ. Πλήρης κατάλυση της θεολογίας, τη εκκλησιολογίας και της ορθόδοξης σωτηριολογίας! Αναμένουμε με τρόμο και λύπη το δεύτερο μέρος μίας τρανταχτής απόδειξης, ότι ο λόγος του Ευαγγελίου που αναφέρεται σε αυτούς που υπακούουν σε εντάλματα ανθρώπων και απορρίπτουν τον λόγο του Θεού μένει εις τον αιώνα.

Ένα δίκιο θα δώσουμε όμως στον κ. «καθηγητή»: Όσο οι «αντιοικουμενιστές» συνεχίζουν ασυνεπώς να χαρτοπολεμούν, τέτοιες απίστευτες βλασφημίες θα πληθαίνουν και θα επικρατούν στο ακατήχητο από αυτούς ποίμνιο).

Δ.Π.