«Όσοι ακολουθούν τον Μόσχο του Οικουμενισμού, είναι λαός του Θεού;»

«Ουδέν της αληθείας σαφέστερον, ουδέν απλούστερον, εάν μη κακουργώμεν ημείς»

              (Ι. Χρυσόστομος – Ομιλία ΝΒ΄ στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο)

                                                                  Τοῦ Ν. ΣΑΚΑΛΑΚΗ

Το «Ανώνυμο» σχόλιο (ΑΚΤΙΝΕΣ – 9/3/18, 8.10 π.μ.) είναι η αφορμή για την εκτεταμένη (οφειλόμενη) απάντησή μου.

Γράφει ο «Ανώνυμος» για το άρθρο μου (ἐδῶ) περί «αλλοτρίου πυρός» (Λευιτικό, 10 – 1,3):  «Κύριε Σακαλάκη πολύ υψηλά τα νοήματα και δεν τα πιάνουμε όλοι. Γιατί δεν τα λέτε πιο ξεκάθαρα, απλά; Μήπως γιατί μόνο η αλήθεια μπορεί να λεχθεί έτσι;».

Τα ερωτήματα αυτά αποτελούν συμπύκνωση, περίληψη, επανάληψη του Μετα-πατερικού (θεωρητικού) άξονα ερμηνείας της Αγίας Γραφής και της συνάφειάς της με το εκκλησιαστικό Σώμα. Στον άξονα αυτό κινούνται όλες, σχεδόν, οι (μεταφραστικές) προσπάθειες τελέσεως των Ι. Ακολουθιών στη δημοτική, όπως για παράδειγμα στη Μητρόπολή μου (Δημητριάδος).

Εάν εχρειάζετο, βέβαια, να συνοψίσει κανείς την ουσία μιας απαντήσεως στα ερωτήματα (;) του «Ανωνύμου», τα λόγια του Ι. Χρυσοστόμου που αναφέρουμε αποτελούν μια πλήρη απάντηση.

Αυτό που με ανησύχησε είναι η αναφορά του «Ανωνύμου» στην

αλήθεια, χωρίς τον προσδιορισμό «Ορθόδοξη αλήθεια».  Αναμφίβολα, τα λόγια καθιστούν (τρόπον τινά) διαφανή την καρδιά και αποτελούν μια διαρκή υπόμνηση του «πιστεύω» ενός ανθρώπου.

Διατυπώνει μια καθολική αποστροφή στα νοήματα του άρθρου, ως απώθηση της Ορθόδοξης αλήθειας. Για την Αγιογραφική ταυτότητα ερμηνείας του «αλλοτρίου πυρός», υπάρχουν τα σχετικά υπομνήματα της Π. Διαθήκης.

Μπορούσες, «Ανώνυμε», να τα συμβουλευθείς. Οι δε προσωπικές μου διευκρινήσεις–θέσεις ήταν αυστηρά η Πατερική γραμμή (για την αντιμετώπιση του Οικουμενισμού). Δεν το πρόσεξες–αντιλήφθηκες; Δεν το πιστεύω!

Φοβάμαι, ότι ο προσωπικός σου σχολιαστικός στοχασμός ακολουθεί νόρμες μη Ορθόδοξες, γι’ αυτό έμμεσα και κατηγορηματικά διατυπώνεις τη θέση ότι, δεν εξέφρασα αλήθεια, αλλά κάποια ψεύδη. Θα αισθανόμουν χαρά, μέσα στην κοσμοχαλασιά του Οικουμενισμού, εάν σε κάποια σημεία μου υποδείκνυες λάθη μέσα στην περιοχή της Πατερικής λογικής. Πάντως η «Ανωνυμία» ούτε απλή, ούτε ξεκάθαρη, ούτε αληθινή λογική–θέση είναι.

Οφείλω να παραδεχτώ μια ουσιώδη παράλειψη στο άρθρο μου περί «αλλοτρίου πυρός» (Λευιτ. 10, 1-3). Την αναφέρω, σήμερα, ως συνέχεια του άρθρου μου. Είναι οι επιπτώσεις της οικουμενιστικής «ανάγνωσης» της Θεϊκής αλήθειας στο πλήρωμα της εκκλησίας. Διαβάζουμε στο χωρίο (Έξοδος, λβ΄ 7):

«Και ελάλησε Κύριος προς Μωϋσήν λέγων· βάδιζε τάχος, κατάβηθι εντεύθεν· ηνόμησε γαρ ο λαός σου, ον εξήγαγες εκ γης Αιγύπτου· παρέβησαν ταχύ εκ της οδού, ης ενετείλω αυτοίς· εποίησαν εαυτοίς μόσχον και προσκεκυνήκασιν αυτώ και τεθύκασιν αυτώ και είπαν· ούτοι οι θεοί σου, Ισραήλ, οίτινες ανεβίβασάν σε εκ γης Αιγύπτου».

Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας σημειώνει–παρατηρεί: «Ουδέ λαόν ίδιον ονομάζειν (τους Ισραηλίτες) αξιοί ο Θεός». Μετά το «αλλότριο πυρ» έχουμε «παρέβησαν ταχύ εκ της οδού, ης ενετείλω αυτοίς».

Ερώτημα: Όσοι σήμερα, αγαπητέ «Ανώνυμε», «παρέβησαν ταχύ εκ της οδού (Ορθοδοξίας) και ακολουθούν τον Μόσχο του Οικουμενισμού, είναι λαός του Θεού;

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ