Παρέμβαση επί της ουσίας στην ανταλλαγή άρθρων μεταξύ π. Σεραφείμ Ζήση και κ. Ρίζου

Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Τὶς τελευταῖες μέρες παρακολουθήσαμε μία ἀνταλλαγὴ ἄρθρων μεταξὺ τοῦ κ. Ἰ. Ρίζου καὶ τοῦ π. Σεραφεὶμ Ζήση. Στὴν ἀνταλλαγὴ αὐτὴ ὁ π. Σεραφείμ –γιὰ νὰ ὑποδείξει τὴν ἔλλειψη διακρίσεως καὶ ἐκκλησιαστικοῦ πνεύματος στὸν κ. Ρίζο– τόνισε τὴν τῷ ὄντι ἰδιαιτερότητα τῆς καταστάσεως στὴν Οὐκρανία, δικαιολογώντας μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴν τακτικὴ τοῦ Μητροπολίτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, ποὺ ὑποτάγεται στὴν δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας, ὁ ὁποῖος –παρότι ὁμολογουμένως παραδοσιακὸς καὶ εὐσεβής– μνημονεύει τὸν πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο γιὰ νὰ κρατήσει τὶς ἀπαιτούμενες ἰσοροπίες καὶ νὰ διαφυλάξει ἐθνικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ συμφέροντα.

Ὁ τονισμὸς ὅμως αὐτοῦ τοῦ ἐπιχειρήματος φέρνει εὔλογες ἀπορίες, τὶς ὁποῖες θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς λύσει ὁ ἔγκριτος π. Σεραφεὶμ γιὰ νὰ καταλάβουμε κι ἐμεῖς σ’ αὐτὴ τὴν σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ, τί ἀκριβῶς συμβαίνει.

Διότι, ἂν ὁ λόγος ποὺ μνημονεύει ὁ Μητροπολίτης Οὐκρανίας εἶναι ἡ ἰδιόρρυθμη κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν δικαιοδοσία του, τότε δὲν ἔπρεπε κι ὁ Μ. Φώτιος νὰ κάνει τὸ ἴδιο στὴν κατάσταση ποὺ δημιουργήθηκε μὲ τὴν Ἐκκλησία τῆς Βουλγαρίας καὶ νὰ μνημονεύει τὸν Πάπα Ρώμης καί, ἀκόμα περισσότερο, δὲν ἔπρεπε καὶ ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, τὸν ὁποῖο πιστεύω δὲν ἀμφισβητεῖ κανεὶς ἀπὸ ἐμᾶς οὔτε ὡς πρὸς τὶς ἐπιλογές του οὔτε ὡς πρὸς τὶς πράξεις του, καὶ ὁ Γεννάδιος Σχολάριος, καὶ οἱ μοναχοὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅταν τὸ διακύβευμα ἦταν ἡ σωτηρία μίας ὁλόκληρης αὐτοκρατορίας καὶ μάλιστα ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανοὺς Μουσουλμάνους (οὔτε κἂν κατὰ τὸ ὄνομα Χριστιανούς); Διότι καὶ τότε ὑπῆρχαν λεγόμενοι εὐσεβεῖς Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι δὲν συμφωνοῦσαν μὲ τὶς πράξεις τῶν φιλενωτικῶν, ἀλλὰ λόγῳ τῶν καταστάσεων συμφώνησαν. Οἱ Ἅγιοι ὅμως καὶ αὐτοὺς τοὺς κατεδίκασαν.

Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔχουμε δεῖ νὰ ἀμφισβητοῦνται καὶ τὰ πλέον ἀντιπροσωπευτικὰ ἀντίστοιχα ἐπιχειρήματα τῆς Παραδόσεώς μας, παρουσιάζω καὶ κάποια ἄλλα στοιχεῖα ποὺ χρῶνται ἑρμηνείας:

Ὁ π. Σεραφεὶμ τόνισε τὴν ἀντιοικουμενιστικὴ δραστηριότητα τοῦ Ὀνούφριου στὴν σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας Ρωσικῆς Ἐκκλησία (29 Νοεμβρίου – 2 Δεκεμβρίου 2017) ποὺ προηγήθηκε τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν ἑκατὸ ἐτῶν ἀπὸ

τὴν ἐπανίδρυση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, στὸν ὁποῖο ἔλαβαν μέρος, ἐκτὸς τοῦ Βαρθολομαίου, ὅλοι οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ ἀποδεχόμενοι τὸν Κολυμπάρι ἱεράρχες. Διαβάζουμε τὰ σχετικὰ μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ ἄρθρα τῆς συνόδου αὐτῆς.   (Ὁ τονισμὸς μερικῶν σημείων μὲ ἔντονο χρῶμα εἶναι δικός μου):

«Εξωτερικές εκκλησιαστικές σχέσεις

Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας (σσ. τῆς Μόσχας) εγκρίνει την αξιολόγηση της γενομένης από 18^ης έως 26^ης Ιουνίου 2016 στην Κρήτη Συνόδου Προκαθημένων και Ιεραρχών των δέκα κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, η οποία περιλαμβάνεται στην απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου από 15^ης Ιουλίου 2016 (Πρακτικά № 48). Η ἐν λόγῳ Σύνοδος δεν δύναται να θεωρείται Πανορθόδοξη ούτε και οι αποφάσεις της ως δεσμευτικές για όλο το Ορθόδοξο πλήρωμα, επειδή η μή εξασφάλιση της σύμφωνης γνώμης των ορισμένων κατά τόπους Αυτοκεφάλων Εκκλησιών για τη σύγκλησή της στις προκαθορισμένες ημερομηνίες παραβίασε την αρχή της ομοφωνίας. Ταυτόχρονα πρέπει να δεχθούμε ότι η Σύνοδος στην Κρήτη αποτελεί σημαντικό σταθμό στην ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

37.              Η ανάλυση των κειμένων της ἐν Κρήτῃ Συνόδου, την οποία, κατόπιν εντολής της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, διενέργησε η Συνοδική Βιβλική Θεολογική Επιτροπή, απέδειξε ότι ορισμένα εξ αυτών περιλαμβάνουν ασαφείς και διφορούμενες διατυπώσεις, κάτι το οποίο δεν επιτρέπει να τα θεωρούμε ως υποδειγματική έκφραση των αληθειών της Ορθοδόξου πίστεως και της Παραδόσεως της Εκκλησίας. Αυτό αφορά ιδιαίτερα το κείμενο «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικό κόσμον», το οποίο δεν υπέγραψαν 2/3 των μελών της αντιπροσωπείας της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Σερβίας και οι μεμονωμένοι Ιεράρχες ορισμένων άλλων κατά τόπους Εκκλησιών, οι οποίες μετείχαν των εργασιών της ἐν Κρήτῃ Συνόδου, κάτι το οποίο επιμαρτυρεί τη μεγάλη διχογνωμία ως προς το κείμενο αυτό ακόμη και στους μετάσχοντας της ἐν Κρήτῃ Συνόδου.

38.              Οι Συνοδικοί διαπιστώνουν μια διφορούμενη στάση έναντι της γενομένης ἐν Κρήτῃ Συνόδου μέσα στην οικογένεια των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, τα σχόλια των Ιερών Συνόδων των Πατριαρχείων Αντιοχείας (από 27^ης  Ιουνίου 2016), Βουλγαρίας (από 15^ης Νοεμβρίου 2016) και Γεωργίας (από 22^ης Δεκεμβρίου 2016), όπου εκφράζεται η κριτική στάση έναντι της ἐν Κρήτῃ Συνόδου. Στις ουσιαστικές παρατηρήσεις επί των κειμένων της ἐν Κρήτῃ Συνόδου και επί της διαδικασίας λήψεως αποφάσεων σε αυτή, ακόμη προχώρησαν Ιεράρχες και άλλων κατά τόπους Εκκλησιών, η Ιερά Κοινότητα και οι Ιερές Μονές του Αγίου Όρους.

39.              Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας εκφράζει την πεποίθηση ότι η διαφύλαξη και η εδραίωση της ενότητας της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, ανεξαρτήτως στάσεως έναντι της γενομένης ἐν Κρήτῃ Συνόδου, αποτελεί κοινή αποστολή όλων των κατά τόπους Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, τόσο των μετασχουσών των εργασιών, όσο και των αποσχουσών από αυτή. Ως εκ τούτου ιδιαίτερη βαρύτητα αποκτά η εδραίωση της διορθοδόξου συνεργασίας.

40.              Αποδεχόμενη τον ιστορικό χαρακτήρα της γενομένης στην Αβάνα συναντήσεως του Αγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κυρίλλου και του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου, η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας τονίζει τη σπουδαιότητά της για την ενοποιήση των προσπαθειών για την προστασία των χριστιανών, οι οποίοι διώκονται στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Αυτοί οι κόποι ανταποκρίνονται στην προτροπή της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας 2016 «να γίνει το παν, προκειμένου να…τερματισθεί η γενοκτονία, στην οποία προέβησαν σε βάρος των χριστιανών οι εξτρεμιστές», ενώ «το έτος 2016 να γίνει χρονιά των ιδιατέρων προσπαθειών, που θα καταβάλλονται προς αυτή την κατεύθυνση» (βλ. σημ. 9 των Αποφάσεων της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας του 2016). Η κοινή Διακήρυξη του Πατριάρχη Κυρίλλου και του Πάπα Φραγκίσκου συνέβαλε στη συμφιλίωση στη Συρία και κατ΄αυτόν τον τρόπο βοήθησε να σωθούν οι χιλιάδες ζωές. Η Σύνοδος εκφράζει την ευαρέσκειά της επειδή εισακούσθηκε από τους ευρύτερους κοινωνικούς και πολιτικούς κύκλους το μήνυμα προς τη διεθνή κοινότητα, το οποίο εξεπέμφθη από την Αβάνα, να καταβάλει προσπάθειες για την προστασία των χριστιανών της Μέσης Ανατολής

41.              Η Σύνοδος τονίζει τη σπουδαιότητα των διατάξεων της Διακηρύξεως της Αβάνας σχετικά με τη συνεχιζόμενη σύγκρουση στη γη της Ουκρανίας και το επίκαιρο της εκκλήσεως προς κάθε κοινωνική δύναμη της Ουκρανίας «να εργάζονται για την επίτευξη της κοινωνικής συμφωνίας, να αποφεύγουν την εμπλοκή στην αντιπαράθεση και να μη στηρίζουν την περαιτέρω εξέλιξη της συγκρούσεως». Τα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας εκφράζουν την ελπίδα ότι η έκκληση αυτή θα εισακουσθεί από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές της πολιτικής αντιπαραθέσεως στη γη της Ουκρανίας.

42.              Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας αποδίδει την ιδιαίτερη βαρύτητα στις διατάξεις της Κοινής Διακηρύξεως, όπου αναφέρεται ότι η ουνία δεν αποτελεί μέσο για την επίτευξη ενότητας των Εκκλησιών και ότι στις σχέσεις Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών απαράδεκτος είναι κάθε προσηλυτισμός. Εκφράζοντας την ελπίδα για την πρακτική εφαρμογή αυτής της Διακηρύξεως, ταυτόχρονα τα μέλη της Συνόδου δηλώνουν τις συνεχιζόμενες επιθετικές ενέργειες των Ελληνόρυθμων Καθολικών σε βάρος των Ορθοδόξων.

43.              Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας εξαίρει τη συμφωνία, η οποία επετεύχθη στην Αβάνα για τη μεταφορά στη Ρωσία των τιμίων λειψάνων του Αγίου Νικολάου, Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας, τα οποία φυλάσσονται στο Μπάρι. Η φιλοξενία των τιμίων λειψάνων στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη τον Μαΐο-Ιούλιο 2017 αποτέλεσε ένα γεγονός μεγίστης πνευματικής σημασίας για τους πιστούς της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας» (ἐδῶ).

Πῶς εἶναι, λοιπόν, δυνατὸν ἡ σύνοδος (καὶ μετ’ αὐτῆς ὁ Ὀνούφριος) νὰ καταδικάζει τὸν Οἰκουμενισμό, ἀλλὰ νὰ συμφωνεῖ, νὰ στηρίζει, ναὶ νὰ ὑμνεῖ τὰ οἰκουμενιστικὰ δρώμενα τοῦ Μόσχας Κυρίλλου καὶ τὴν –ὡς ἄλλο Κολυμπάρι ρωσικῆς τώρα ἀποχρώσεως, διότι τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι πῶς ἀποφασίζουν, ἀλλὰ ποιός ἀποφασίζει– συμφωνία τῆς Ἁβάνας;

Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡ σύνοδος (καὶ μετ’ αὐτῆς ὁ Ὀνούφριος) νὰ καταδικάζει τὸν Οἰκουμενισμό, ἀλλὰ παράλληλα νὰ τὴν χαρακτηρίζει ὡς «σημαντικό σταθμό στην ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας»; Ἀποτελεῖ αὐτὴ ἡ ἔκφραση ἀκόμα καὶ γιὰ τὸν γλωσσικὰ πιὸ ἀδύναμο καταδίκη ἢ μᾶλλον μία ὑπέροχη ἀπόδειξη ἐκκλησιαστικῆς διπλωματίας καὶ «εὐγενοῦς ἀγῶνος» γιὰ τὴν πρωτοκαθεδρία;

Ὁ Μητροπολίτης Ὀνούφριος χαρακτηρίζεται, ἐκτὸς ἀπὸ ἐσᾶς, καὶ ἀπὸ τοὺς συμπολίτες του ὡς πραγματικὰ εὐσεβὴς καὶ ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς, ἀλλὰ λόγῳ τῆς ἄκριτης ὑπακοῆς ποὺ ὡς μοναχὸς κάνει, καὶ ὡς πιστὸς ἀκόλουθος τοῦ Κυρίλλου, τὸν ὁποῖον ἀπὸ ὑπακοὴ ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ ἀμφισβητήσει, δημιουργεῖ ἀνησυχίες στοὺς πιστοὺς τῆς Οὐκρανίας γιὰ τὸ μέλλον (ἐδῶ). Δὲν μᾶς θυμίζει αὐτὴ ἡ διαπίστωση τὴν ἐν Ἑλλάδι συζήτηση περὶ καλῆς ἀνυπακοῆς καὶ κακῆς ὑπακοῆς, ποὺ τόσο ὡραῖα ἀπέδειξε ὁ πρωτοπρεσβύτερος σὲ σχετικὸ μὲ τὸ θέμα βιβλίο του π. Θεόδωρος Ζήσης;

Μία μικρὴ ἀπόδειξη τῶν παραπάνω:

Στὶς 24 Αὐγούστου 2016 ἔγινε –μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐπέτειο ἀνεξαρτησίας τῆς Οὐκρανίας– συμπροσευχὴ στὸν καθεδρικὸ ναὸ τῆς ἁγίας Σοφίας στὸ Κίεβο μὲ συμμετέχοντες τὸν Πατριάρχη τοῦ Οὐκρανικοῦ Πατριαρχίου τοῦ Κιέβου Φιλαρέτου, τοῦ Μητροπολίτη τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας τοῦ ρωσικοῦ Πατριαρχίου Ὀνούφριου, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Οὐνίτικης Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας Schewtschuk, τῶν Οὐκρανῶν Μουσουλμάνων, Ἑβραίων, Βαπτιστῶν καὶ Προτεσταντῶν (ἐδῶ).

Ἡ φωτογραφία, στὴν ὁποία φαίνονται ξεκάθαρα μέσα στον ἱ. Ναὸ ὁ παπικὸς καὶ ὁ μουσουλμάνος μὲ τὸ τουρμπάνι νὰ στέκονται μαζὶ μὲ τοὺς ὀρθόδοξους ἱεράρχες, δὲν χωρεῖ παρερμηνείας. Ὡς ἐκ τούτου γεννιέται ἄλλο ἕνα εὔλογο ἐρώτημα: Ἐπιτρέπει μία ἰδιόρρυθμη κατάσταση ἢ ἡ ὑπακοὴ (γιὰ εἰδικοὺς λόγους) στὸν ἑκάστοτε Πατριάρχη σ’ ἕναν εὐσεβὴ κληρικὸ τὴν συμπροσευχὴ μὲ αἱρετικοὺς καὶ μὴ Χριστιανούς; Τότε γιατί ὁ πατριάρχης Κων/πόλεως Ἀλέξανδρος προσεύχηθηκε στὸν Θεὸ νὰ κάνει τὸ θαῦμα του καὶ νὰ μὴν συλλειτουργήσει μὲ τὸν Ἄρειο, διαταγῇ καὶ παρουσίᾳ, τονίζω, τοῦ Αὐτοκράτορος καὶ παρὰ τὶς ἰδιάζουσες συνθῆκες τῆς ἐποχῆς; Γιατὶ ἡ προσευχή του αὐτὴ εἰσακούσθηκε καὶ ὁ Ἄρειος ἀπεβίωσε μὲ φρικτὸ τρόπο;

Ἀκόμα μία ἀπόδειξη γιὰ τὸ ποῦ ὁδηγεῖ ἡ ἐκκλησιαστικὴ διπλωματία ἄνευ εὐσεβείας καὶ ἀλήθειας καὶ ποιά σύγχυση προκαλεῖ:

Οἱ Ἐκκλησίες τῆς Ρωσίας καὶ τῆς Οὐκρανίας (ἐν γνώσει τοῦ Κυρίλλου καὶ τοῦ Ὀνούφριου) εἶναι ἐπίσημα μέλη τῆς Ἐργασιακῆς Ὁμάδας Ἐκκλησιῶν τῆς Γερμανίας (ACK) καὶ ἔχουν ἀναγνωρίσει τὸ Βάπτισμα, τὴν Ἱερωσύνη καὶ τὴν Ἐκκλησιολογία τῶν ἄλλων μελῶν/αἱρέσεων τοῦ γερμανικοῦ αὐτοῦ μικροῦ Π.Σ.Ε.! (http://www.ack-nrw.de/wir-ueber-uns/mitgliedskirchen/). Αὐτὸ συμβαίνει καὶ στὴν Ἑλβετία καὶ στὴν Γαλλία. Σημειωτέον, ὅτι ἡ Οὐκρανικὴ Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς στὴν Γερμανία, ποὺ δὲν ἀνήκει στὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας ἀλλὰ στὸ Κίεβο, καὶ γιὰ τὴν ὁποία σήμερα γίνεται τόση συζήτηση λόγῳ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Βαρθολομαίου, εἶναι ὑπὸ τὴν δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου (καὶ πάλι ἐν γνώσει τοῦ Κυρίλλου καὶ τοῦ Ὀνούφριου) ἀπὸ τὸ 1997 καὶ μέλος τῆς ὀρθόδοξης ἐπισκοπικῆς Συνόδου τῆς Γερμανίας (OBKD), χωρὶς πρόβλημα κανονικότητας καὶ ἀπομόνωσης (http://www.obkd.de/Texte/OBKD%20-%20Mitglieder.pdf). Ὁ π. Σεραφεὶμ Ζήσης που γνωρίζει γερμανικά μπορεί κάλλιστα νὰ τὸ ἐπιβεβαιώσει. Δηλαδὴ συζητᾶμε τώρα καὶ διαφωνοῦμε γιὰ πράγματα ποὺ ἰσχύουν ἐν γνώσει τῶν ὑπευθύνων ἀπὸ τὸ 1997;

Ἡ ὀρθόδοξη ἐπισκοπική Σύνοδος τῆς Γερμανίας (OBKD), τῆς ὁποίας, πάλι τονίζω, μέλη ἐκτὸς τοῦ αἱρετικοῦ Οἰκουμενιστῆ Αὐγουστίνου (τὸν ὁποῖον ἔκλεξαν μάλιστα ὡς πρόεδρο) εἶναι καὶ οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας καὶ Οὐκρανίας οἱ ὁποῖοι στηρίζουν τὶς Οἰκουμενιστικὲς πρακτικές του, ἀναγνωρίζουν τὸ Κολυμπάρι καὶ ἔχουν ὑπογράψει (προσωπικῶς ἢ διὰ χειρὸς τοῦ προέδρου τους Αὐγουστίνου) πάμπολλα οἰκουμενιστικὰ ἔγγραφα ὅπως:

«Ἡ Οἰκουμενιστικὴ Χάρτα»

«Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Γερμανία καὶ ἡ συμβολή της γιὰ τὴν ἑνότητα ὅλων τῶν Χριστιανῶν» (http://www.obkd.de/Texte/DieOrthodoxeKircheinDeutschlandundihrDienstanderEinheitderChristen.pdf)

«Οἱ Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι ἐπιστολὴ πρὸς τὴν νεότητα γιὰ τὴν σεξουαλικότητα καὶ τὸν γάμο» (https://www.exarchat.de/orthodoxie-in-deutschland/obkd-brief-an-die-jugend-%C3%BCber-liebe-sexualit%C3%A4t-ehe/)

«Πάσχα σὲ Ἀνατολή καὶ Δύση, Κοινὸ κείμενο Καθολικῆς καὶ Ὀρθοδόξου ἐπισκοπικῆς Συνόδου» (http://www.katholische-theologie.info/Home/GemeinsamerTextzumOsterfestDBKOBKD/tabid/315/Default.aspx) κλπ.

Μποροῦν αὐτὲς οἱ πρακτικὲς καὶ ἡ συγκατάβαση τῶν ἱεραρχῶν νὰ χαρακτηρισθοῦν ὡς εὐσέβεια ἢ νὰ βροῦν ὑπερασπιστικὲς δικαιολογίες εὶς τὸ ὄνομα τῶν εἰδικῶν συνθηκῶν;

Ἀλλὰ καὶ ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης ἔχει καταδείξει τὴν εἰς βάρος τῆς Πίστεως ἐκκλησιαστικὴ διπλωματία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, σχολιάζοντας πρὶν κάποιο καιρὸ (Δέν κατεδίκασαν οι Ορθόδοξοι Προκαθήμενοι στην Μόσχα τη «Σύνοδο» του Κολυμπαρίου http://aktines.blogspot.de/2018/01/blog-post_848.html) τὸ δημοσίευμα τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» («Ὀρθόδοξος Τύπος», 15 Δεκεμβρίου 2017, Ἀριθμ. φύλλου 2192, πρώτη σελίδα) μὲ θέμα τὶς ἐκδηλώσεις στὶς 4-11 Δεκεμβρίου 2017 στὴ Μόσχα μὲ Θεία Λειτουργία στὴν ὁποία ἔλαβαν μέρος ὅλοι οἱ Προκαθήμενοι τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐκτὸς ἀπὸ τὸν πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖο καὶ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμο, πολὺ σωστὰ τὸ ἀπέδειξε ὡς ἀναληθὲς καὶ παραπλανητικό.

Στὸ σχόλιο του ἔγραψε μεταξὺ ἄλλων:

«Στὸ παρὸν ἄρθρο θὰ ἐπιχειρήσουμε νὰ διαλύσουμε μία σοβαρὴ παρεξήγηση-παραπληροφόρηση ποὺ πέρασε σὲ μέρος τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος, πὼς δῆθεν στὴ Μόσχα «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας παρόντων τῶν Προκαθημένων τριῶν πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων καὶ σχεδὸν ὅλων τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν ἀπέρριψε τὰς ἀποφάσεις (τοῦ Κολυμβαρίου) καὶ ἐχαρακτήρισε τοὺς μὴ Ὀρθοδόξους “χριστιανικὰς ὁμολογίας”». Γράφεται ἐπίσης ὅτι«Ἐτέθη ταφόπλαξ!» εἰς τὸ Κολυμβάρι, ἐννοώντας ὅτι μὲ τὴν παρουσία καὶ συμφωνία τῶν προκαθημένων ἐτάφη τὸ Κολυμβάρι. Αὐτὸ τὸ λέγει στὴ συνέχεια, σαφέστερα, καὶ βέβαια ἀναληθῶς καὶ ἀνακριβῶς, τὸ δημοσίευμα τοῦ ἀνωνύμου συγγραφέως, μειώνοντας τὴν μέχρι πρό τινος γνωστὴ ἀξιοπιστία τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου». Γράφει: «Τελικῶς ἠθελημένως ἤ ἀσυνειδήτως ἡ Ρωσία διέσωσε τὸ κῦρος τῆς Ὀρθοδοξίας θέτουσα τὴν τελεσίδικον σφραγῖδα εἰς τὸ Κολυμβάριον, τὸ ὁποῖον ἐπισήμως ἀπερρίφθη ὄχι μόνον ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι μόνον ἀπὸ τὰς Ἐκκλησίας Ρωσίας, Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς παρισταμένους Προκαθημένους ὅλων τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν. Μεγάλην νίκην κατήγαγον ὅλοι ὅσοι ἠγωνίσθησαν ἀπὸ κάθε μετερίζι, διὰ νὰ καταδικασθῆ ἡ ὑποτιθέμενη “Σύνοδος” ποὺ διήρεσε τοὺς Ὀρθοδόξους. Ὁ νέος ὁρίζων ποὺ διανοίγεται ἐνώπιόν μας, εἶναι ἡ ἐνημέρωσις τῶν πιστῶν διὰ τὴν οἰκουμενιστικὴν θεολογίαν, ἡ ὁποία ἔχει ἀλλοιώσει τὸ φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων. Εἰς αὐτὸ ὀφείλομεν ἀπὸ κοινοῦ νὰ συγκροτήσωμεν ἑνιαῖον ἀδιάσπαστον μέτωπον».

Μακάρι νὰ ἦσαν ἔτσι τὰ πράγματα. Θὰ ἐπανηγύριζαν ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ γι᾽ αὐτὴν τὴν πανορθόδοξη καταδίκη τῆς ψευδοσυνόδου, ποὺ ἐνομιμοποίησε τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ θὰ εἴχαμε μία ἄλλη ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας... Ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἀλήθειας λοιπὸν καὶ ἡ συνέχιση τοῦ ἀγῶνος γιὰ τὴν πανορθόδοξη ἀπόρριψη τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, ἔναντι τοῦ ἐφησυχασμοῦ καὶ τοῦ στρουθοκαμηλισμοῦ ποὺ εἰσηγεῖται τὸ ἐν λόγῳ δημοσίευμα, εἶναι ὁ βασι-κὸς λόγος συγγραφῆς τοῦ παρόντος ἄρθρου, παρὰ τὴν στενοχώρια ποὺ αἰσθάνομαι... Ἀλλὰ «φίλος μὲν Πλάτων, φιλτάτη δὲ ἡ ἀλήθεια», κατὰ τοὺς ἀρχαίους σοφούς, κατὰ δὲ τὴν θεόπνευστη ἁγιογραφικὴ διδασκαλία πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὴν ἀλήθεια, γιατὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώνει, καὶ πρέπει ἡ ἀγάπη νὰ εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὴν ἀλήθεια, νὰ «ἀγαπῶμεν ἐν ἀληθείᾳ», «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ», διότι χωρὶς τὴν ἀλήθεια ἡ ἀγάπη εἶναι ψευτοαγάπη καὶ ἀπάτη. Αὐτὸς εἶναι ἄλλωστε καὶ ὁ βασικὸς σωτηριολογικὸς λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς πρέπει νὰ ὑποδεικνύουμε τὴν αἵρεση καὶ τὴν πλάνη, ἂν τοὺς ἀγαπᾶμε ἀληθινά, γιατὶ ἀλλιῶς δὲν τοὺς βοηθοῦμε νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν αἵρεση καὶ νὰ σωθοῦν, ὅπως τοὺς κορόϊδεψε καὶ τοὺς παραπλάνησε ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμβαρίου, ὀνομάζοντας τὶς αἱρέσεις «ἐκκλησίες» καὶ ἀποφεύγοντας συστηματικὰ νὰ χρησιμοποιήσει τὴν λέξη αἵρεση στὰ κείμενά της, ἔστω καὶ μία φορά. Αὐτὴ λοιπὸν ἡ «Σύνοδος» οὔτε ἀπέθανε, οὔτε ἐτάφη, οὔτε καταδικάσθηκε ἀπὸ τοὺς παρόντες Προκαθημένους στὴ Μόσχα, ἀλλὰ ἀκόμη ζεῖ καὶ βασιλεύει, ἐπαινούμενη καὶ προβαλλόμενη σὲ κάθε εὐκαιρία. Η ἴδια ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἡ ὁποία δῆθεν ἔθεσε ταφόπλακα καὶ ἔθαψε τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, μετὰ τὴν ἀρνητική της ἀναφορὰ εἰς αὐτὴν γράφει: «Ταυτόχρονα πρέπει νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἡ Σύνοδος στὴν Κρήτη ἀποτελεῖ σημαντικὸ σταθμὸ στὴν ἱστορία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

Δὲν ὑποτιμοῦμε τὴν ἀξία τῶν ἀποφάσεων τῆς Ρωσικῆς Ἱεραρχίας, τὶς ὁποῖες χαιρετίζουμε μὲ χαρὰ καὶ μερικὴ ἱκανοποίηση, ὄχι πλήρη, διότι θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι πιὸ σαφεῖς καὶ καταδικαστικὲς τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς συμμετοχῆς μας στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, δηλαδὴ αἱρέσεων, καὶ τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης καὶ ὄχι ἀμφίσημες καὶ ἐπαμφοτερίζουσες, δηλαδὴ διπλωματικές. Θὰ ἐπιχειρήσουμε γι᾽ αὐτὸ στὴν συνέχεια νὰ ἐξηγήσουμε ποῦ ἔγκειται ἡ παραπληροφόρηση καὶ ἡ παραπλάνηση ὡς πρὸς τὴν πανορθόδοξη διάσταση τῶν ἀποφάσεων τῆς Ρωσικῆς Ἱεραρχίας καὶ νὰ προβοῦμε κατόπιν μὲ ἄλλο ἄρθρο σὲ σύντομη ἀποτίμηση αὐτῶν τῶν ἀποφάσεων, οἱ ὁποῖες δείχνουν ὅτι ἡ ἡγεσία τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας προσπαθεῖ ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ νὰ ἀναπαύσει τὶς συνειδήσεις παραδοσιακῶν ἱεραρχῶν, κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἴτε λόγῳ οἰκουμενιστικῶν φρονημάτων καὶ πεποιθήσεων εἴτε ἀνταγωνιζόμενη τὸ οἰκουμενιστικὸ Φανάρι, συμμετέχει στὴν προώθηση τοῦ συγκρητισμοῦ καὶ τῆς πανθρησκείας».

Δὲν συμφωνεῖτε, π. Σεραφείμ, ὅτι τὸ ὅλον ἀποτελεῖ ἕνα χάος ἀμέτρητον, μέσα στὸ ὁποῖο μόνο μία ξεκάθαρη στάση μπορεῖ νὰ διαφωτίσει τὸν ὡς πρὸς τὴν λύση ἀποροῦντα πιστὸ καὶ νὰ τὸν προφυλάξει ἀπὸ τὴν αἵρεση;

Δὲν συμφωνεῖτε ὅτι ὅποιες καλὲς προθέσεις καὶ νὰ ἔχετε, οἱ ἐπιλογές σας, ἀκόμη καὶ ἄθελά σας, ὑποστηρίζουν τὴν διγλωσσία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, ποὺ καλύπτονται ἀπὸ μία τέτοιου εἴδους ὑποστηρίξη καὶ ποὺ τελικὰ ἔχουν ἐφεύρει (μὲ βραβεῖο εὑρεσιτεχνίας) ἀπίστευτες δικαιολογίες γιὰ νὰ μὴν διακόψουν τὶς σχέσεις τους μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές;

Δὲν συμφωνεῖτε, ὅτι τὸ ποίμνιο μὲ αὐτὰ ποὺ βλέπει, ἀκούει καὶ διαβάζει δικαιολογημένα ζητάει τὸν λόγο (ἀκόμα καὶ ἂν κάπου σφάλει), χωρὶς αὐτὸ νὰ ἀποτελεῖ πόλεμο, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία κατοχυρωμένο δικαίωμά του, μιᾶς καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη χάθηκε καὶ οἱ πλεῖστοι προδίδουν;

Ἐλπίζω οἱ παρατηρήσεις μου νὰ συμβάλουν σὲ μία πιὸ ἐμπεριστατωμένη νηφάλια κατανόηση τῶν πραγμάτων καὶ στὴν πολυπόθητη σύγκληση μίας ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ συνάξεως, ὅπου ὅλα θὰ συζητηθοῦν λεπτομερῶς μὲ σκοπὸ τὴν ἀλήθεια, τὴν ἑνότητα, τὴν συμπόρευση, τὸ ἀπὸ κοινοῦ μαρτύριον, τὴν σωτηρία τοῦ ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας.

Χριστὸς ἀνέστη

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου