Ανοικτή Επιστολή Ηγουμένου Ι. Μ. Σιμωνοπετρας, «που τσακίζει κόκκαλα!»

     Δημοσιεύσαμε κατόπιν παρακλήσεως σχολιαστοῦ (ἐδῶ) καὶ μὲ τίτλο «Αυτοί που τόλμησαν να τα βάλουν με τον Οικουμενιστή πατρ. Αθηναγόρα!», λίγα λόγια γιὰ τὸν ἀείμνηστο Ἡγούμενο τῆς Σιμωνόπετρας π. Χαραλάμπη (1891-1973), ὁ ὁποῖος ἀποτειχίστηκε ἀπὸ τὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα. Αὐτὴ ἡ δημοσίευση, προκάλεσε παρόμοια ἀνάρτηση τοῦ ἱστολογίου «krufo-sxoleio» (ἐδῶ), συμπληρωμένη μὲ Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ τοῦ π. Χαραλάμπη πρὸς τὴν Ἐκλησία τῆς Ἑλλάδος. Τὴν ἀνάρτηση αὐτὴ μᾶς γνωστοποιήθηκε μὲ σχόλιο (ἐδῶ), (πιθανὸν ἀπὸ τὸν ἴδιο σχολιαστή), σημειώνοντας ὅτι αὐτὴ «η Ανοικτή Επιστολή τσακίζει κόκκαλα!», χωρὶς νὰ διευκρινίζει, ποιά κόκκαλα τσακίζει! 

Δημοσιεύουμε στὴ συνέχεια τὴν Ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε τὸ 1972 ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Σίμωνος Πέτρας ἀρχιμανδρίτης Χαράλαμπος πρὸς τὸν τότε «Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο κ. Ἱερώνυμον (Α΄) καὶ πάντας τοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα».

             Ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ εἶναι σημαντικὴ γιὰ δύο λόγους:

Α) Δείχνει ποιό ἦταν τὸ φρόνημα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ γενικὰ τῶν Χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης (ὅπως τῶν ἀρθρογράφων τοῦ «Ὀρθόδοξου Τύπου», τῆς Ἀδελφότητος «Ο ΣΩΤΗΡ», τῆς Ἀδελφότητος τοῦ Καντιώτη, τοῦ π. Σπυρίδωνος Μπιλάλη, τοῦ καθηγητῆ Ἀνδρ. Θεοδώρου καί ...πολλῶν ἄλλων) καὶ δείχνει πόσο ὅμοια ἦταν ἐπιχειρήματά τους, μὲ τὰ σημερινὰ ἐπιχειρήματα τῶν πραγματικὰ εὐσεβῶν πιστῶν, ποὺ δὲν ἀνέχονται ἐν σιωπῇ καὶ ἀπραξίᾳ τὴν ἐγκατάλειψη τῆς Πίστεως στὰ χέρια τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Αὐτὰ ποὺ ἀναφέρει ὁ μακαριστὸς Ἡγούμενος ἀποτελοῦν κόλαφο ὄχι μόνο γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἀντι-Οἰκουμενιστές, μιᾶς καὶ ὅπως εἶναι σὲ ὅλους γνωστό, ὁ Ἡγούμενος π. Χαράλαμπος δὲν μνημόνευε τὸν Ἀθηναγόρα καὶ ὅποιον οἰκουμενιστὴ συλλειτουργό του, ὅπως αὐτοὶ σήμερα διδάσκουν, ὅτι μποροῦμε νὰ πράττουμε· νὰ μνημονεύουμε , δηλαδή, ἀκίνδυνα καὶ κατ’ οἰκονομίαν καὶ νὰ κοινωνοῦμε ἀπὸ τὰ χέρια τῶν αἱρετικῶν καὶ ὅσων κοινωνοῦν μαζί τους καὶ δὲν ἀπομακρύνονται ἀπ' αὐτούς!

Β) Ἡ ἐπιστολὴ αὐτή, ὅμως, καταδεικνύει καὶ κάτι ἄλλο: Καταδεικνύει τὴν πλάνη τῶν Γ.Ο.Χ. –καὶ ὅσων τοὺς γλυκοκοιτάζουν– μιᾶς καὶ ὁ μακαριστὸς Ἡγούμενος δὲν ἀποσχίσθηκε ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, παρὰ τοὺς ὅποιους νεωτερισμοὺς πού –ἀπὸ τότε– δειλά-δειλὰ ἔμπαιναν στὴν Ἐκκλησία! (Ὅπως δὲν ἀποσχίστηκαν καὶ ὁ ὅσιος Φιλόθεος Ζερβᾶκος, ὁ ἅγιος Νικόλαος Πλανᾶς καὶ ἄλλοι ἅγιοι ἄνδρες τῆς ἐποχῆς ἐκείνης). Καὶ ὁ λόγος ποὺ δὲν μνημόνευε δὲν ἦταν, φυσικά, τὸ Ἡμερολόγιο, ἀλλὰ ἦταν ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ ὅλα τὰ παρεπόμενά της. Αὐτὸ τὸ ἀποδεικνύει καὶ ἡ ἐπιστολὴ ποὺ στάλθηκε, ὄχι μετὰ τὴν διόρθωση τοῦ ἡμερολογίου, ἀλλὰ μετὰ τὴν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων, δηλ. ὅταν ἔφθασε ὁ οἰκουμενιστικὸς κόμπος στὸ χτένι.

Ἔτσι ἐνῶ τὴν ἐπιστολὴ φαίνεται ὅτι τὴν ἔγραψε, ἔχοντας στὸ μυαλό του τὴν συνεχιζόμενη ἔνταση καὶ τὰ προβλήματα ἐξαιτίας τοῦ Ἡμερολογιακοῦ προβλήματος, καὶ ἐνῶ καυτηριάζει τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου καὶ ἰδίως τὸν τρόπο ποὺ ἔγινε (ὅπως κάνουν ὅλοι οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου), οὐδεμία νύξη κάμνει περὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς καινοτόμου· καὶ φυσικά, δὲν χαρακτηρίζει τοὺς πιστοὺς τοῦ Ν.Η. ὡς ἀναθεματισμένους καὶ αἱρετικούς (ἐν δυνάμει ἢ μή, δὲν παίζει ρόλο)· καὶ δὲν ἀμφισβητεῖ τὴν ἐκκλησιολογία τῆς Ἐκκλησίας «τοῦ νέου», ὅπως πράττουν σύγχρονοι ἁγιορεῖτες ποὺ φλερτάρουν μὲ διάφορες παρατάξεις τῶν Γ.Ο.Χ. Ἡ εἰσαγωγὴ τῆς ἐπιστολῆς καὶ ἡ προσφώνηση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου ἀποτελεῖ σαφέστατη ἀπόδειξη τῶν παραπάνω συμπερασμάτων. Δηλαδή, μ’ ἕνα λόγο, δὲν δογματοποιεῖ τὸ Ἡμερολόγιο. Ἄν τώρα οἱ Γ.Ο.Χ. χαρακτηρίζουν αὐτὴ τὴν ἐπιστολὴ ὡς τσακίζουσα κόκκαλα, γιατὶ δὲν υἱοθετοῦν καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ στάση τοῦ μακαριστοῦ ἡγουμένου, ἀλλὰ ἐπιμένουν στὸ σχίσμα;

Εἶναι σαφὴς ὁ π. Χαραλάμπης· στὶς ἀρχὲς τοῦ 20^ου αἰῶνος,

«εἰσήλασεν εἰς τὸν ὀρθόδοξον χῶρον ἡ πανωλέτειρα λαῖλαψ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ὁ ὁποῖος ἀποσκοποῦσε στὴν ἰσοπέδωση, μείωση τοῦ Χριστιανισμοῦ, παραμερισμὸ τῆς ἀποκλειστικότητός του ὡς τῆς μόνης ὁδοῦ σωτηρίας «καὶ τελικῶς τὴν συγχώνευσιν καὶ καταβρόχθισιν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως». Σὲ ἄλλο σημεῖο ὁμιλεῖ γιὰ «“τὶς νέες αὐτὲς ἰδέες καὶ κινήσεις καὶ ἀντιλήψεις καὶ ρεύματα” καὶ τὶς ἀντορθόδοξες ἐνέργειες καὶ ἐκφράσεις», γιὰ «ἀντίθεα φρονήματα καὶ φοβερὲς βλασφημίες κατὰ τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἱερῶν Κανόνων…, ὡς καὶ δι’ ἄλλας πανθεϊστικὰς βεβήλους ἐνεργείας». Ἐπίσης ἀναφέρει «ὡς συνέχεια τῆς “Ἐγκυκλίου τοῦ 1920”» τὴν «Ἐγκύκλιον τοῦ 1952» καὶ τὴν «“ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων” 7 Δεκεμβρίου 1965», τοὺς ἀντορθόδοξους διαλόγους κ.λπ.

Καὶ ναὶ μέν, σύμφωνα μὲ τὰ ὅσα γνώριζαν ἐκείνη τὴν ἐποχή, χρησιμοποιεῖ τὸν χαρακτηρισμὸ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, ὡς «πρῶτο βῆμα», ἕνα ἐπεισόδιο δηλ. αὐτῆς τῆς κινήσεως, τὸ ὁποῖο ἀκολουθεῖ τὴν «ἀπαρχὴ» τῆς οἰκουμενιστικῆς κινήσεως στὴν Ὀρθοδοξία. Καὶ ἡ ἀπαρχὴ ἦταν ἡ πατριαρχικὴ ἐγκύκλιο τοῦ 1920, ὡς δογματικὴ ἀπόκλιση καὶ περικλείουσα τὰ ἐπιγενόμενα βήματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (καὶ ἄρα ἔχουσα δογματικὲς διαστάσεις) κι ὄχι τὸ ἡμερολόγιο. Δὲν χρειάζεται πάλι νὰ τονίσουμε, ὅτι ἡ Ἐγκύκλιος αὐτὴ ἔγινε ἐπὶ Ἱουλιανοῦ ἡμερολογίου, ἄρα τὸ ἡμερολόγιο δὲν ἀποτελοῦσε ἐγγύηση εὐσεβείας.

Ἔχει ἀποδειχθεῖ βέβαια, ὅτι κανεὶς ἀπὸ τοὺς μετέπειτα Γ.Ο.Χ. δὲν ἀντέδρασε στὴν αἱρετικὴ αὐτὴ Ἐγκύκλιο (ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν ἐπίσημη ἀπαρχὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) καὶ τὴν παράνομη ἐκλογὴ τοῦ μασώνου Μεταξάκη στὸν πατριαρχικὸ θρόνο. (Καὶ δικαιολογοῦνται οἱ Γ.Ο.Χ. ὅτι τότε δὲν γνώριζαν ἀκόμα).

Ἀλλὰ ὑπῆρξε τότε ἀντίδραση. Ἦταν π.χ. ἡ ἀντίδραση τῶν πατριαρχείων Ἱεροσολύμων, Ἀντιοχείας καὶ Ἀλεξανδρείας, τὰ ὁποῖα –σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Γ.Ο.Χ.– ἀντέδρασαν, ὄχι ἀποκλειστικὰ γιὰ τὴν Ἡμερολογιακὴ μεταβολή, ἀλλὰ γενικότερα γιὰ Κανονικὰ θέματα, «τὴν μελετωμένην διαρρύθμισιν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων» καὶ διότι δὲν «ἀνεγνώρισαν» τὸν πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη «ὡς κανονικῶς κατέχοντα τὸν οἰκουμενικὸν θρόνον». Παρ’ ὅλα αὐτά, ὅμως (ὅπως καὶ ὁ π. Χαραλάμπης γράφει), οὔτε εὐλόγησαν τὴν δημιουργία τῶν πολλῶν σχισματικῶν «ἐκκλησιῶν»-παρατάξεων τῶν Γ.Ο.Χ., οὔτε προκάλεσαν σχίσμα! Κι ὁ π. Χαραλάμπης, σαφῶς, δὲν ἀπομονώνει τὸ ἡμερολόγιο, ὅπως κάνουν οἱ Γ.Ο.Χ. καὶ κάποια βιβλία σύγχρονων Ἁγιορειτῶν, ἀλλὰ τὸ βλέπει ὡς ἕνα ἀπὸ τοὺς πολλοὺς νεωτερισμοὺς ποὺ ἤθελε νὰ περάσει ὁ Μεταξάκης καὶ ἐφαρμόζει σήμερα ὁ Βαρθολομαῖος.

Καὶ παρότι οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες παρέμεινα στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο καὶ καυτηρίαζαν τὴν μονομερὴ ἀλλαγή, ὅμως ἀποδέχτηκαν καὶ κοινωνοῦσαν μὲ τὴν νεοημερολογίτικη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ οὐδέποτε μὲ τοὺς σχισματικοὺς Παλαιοημερολογίτες!

(Ὁπότε, κάθε φορὰ ἀποροῦμε· πρὸς τί ἐπικαλοῦνται οἱ Γ.Ο.Χ. τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες-Πατριαρχεῖα ποὺ κοινωνοῦσαν μὲ τὸ Νέο Ἡμερολόγιο, ἀφοῦ μὴ κοινωνήσαντες οὐδέποτε στὸ παρελθὸν καὶ μὴ κοινωνοῦντες ἕως καὶ σήμερα μαζί τους, τοὺς ἔχουν παραδειγματικὰ καὶ πρὸς ἀποφυγὴν ἀπορρίψει; Τὶς ἐπικαλοῦνται μόνο καὶ μόνο, ἐπειδὴ παρέμειναν στὸν ἑορτασμὸ μὲ τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο; Δὲν καταλαβαίνουν ὅτι αὐτὸ ἀποβαίνει εἰς βάρος τους, ἀφοῦ ἀποδεικνύει περιτράνως ὅτι ἡ ἀλλαγὴ Ἡμερολογίου δὲν ἀποτελεῖ γιὰ τὴν ΟΛΗ  Ἐκκλησία δογματικὸ πρόβλημα καὶ εὔλογη αἰτία σχίσματος; Κι ἀκόμα -παρότι αὐτὰ τοὺς ἐπισημάνθηκαν πολλὲς φορές- δὲν ἐννοοῦν ἐπιτέλους, ὅτι ἡ παραμονὴ στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο δὲν ἀποτελεῖ ἐχέγγυο καὶ σανίδα σωτηρίας, ἀφοῦ ΟΛΕΣ οἱ Ἐκκλησίες ποὺ παρέμειναν στὸ Παλαιό, ὑπέπεσαν στὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Σὲ τί τοὺς βοήθησε ἡ παραμονὴ στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο;).

 Ὁ π. Χαραλάμπης, λοιπόν, κρίνοντας μὲ διάκριση, δὲν ἀπομονώνει τὸ ἡμερολόγιο (ὅπως κάνουν οἱ Γ.Ο.Χ. καὶ κάποια βιβλία σύγχρονων Ἁγιορειτῶν), ἀλλὰ τὸ βλέπει μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους νεωτερισμοὺς ποὺ ἤθελε νὰ περάσει ὁ Μ. Μεταξάκης καὶ πράττει τώρα ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος.

Ὅσο γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ ὅλων στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο, ποὺ ζητᾶ ὁ π. Χαραλάμπης, χάριν τῆς ὁμοιομορφίας, τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ καὶ τῆς ἀποκρούσεως τῆς ἑνώσεως μὲ τοὺς Παπικοῦς-Προτεστάντες, οὐδεὶς ἐχέφρων ἔχει ἀντίρρηση, ἐφ’ ὅσον μία πανορθόδοξη σύνοδος ἀποφασίσει τὴν ἐπαναφορά του. Καὶ γιὰ μὲν τὴν ἕνωση μὲ τοὺς ἀμετανόητους αἱρετικοὺς ἡ ἀντίδραση διὰ τῆς ἀποτειχίσεως εἶναι ἡ παραδοσθεῖσα ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μας στάση, χωρὶς δημιουργία ἄλλης "ἐκκλησίας" (ποὺ ἀναθεματίζει τὴν Μία Ἐκκλησία)· ἡ δὲ ἐπιστροφὴ σὲ ἕνα Ἡμερολόγιο, εἶναι μὲν ἐπιθυμητή, ἀλλὰ πρὸς τὸ παρὸν δύσκολη, γιατὶ εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι τοῦτο θὰ δημιουργήσει προβλήματα περισσότερα ἀπὸ ὅσα θὰ λύσει, δηλαδὴ νέα σχίσματα.

Γι’ αὐτὸ πολλάκις ἔχουμε προβάλει καὶ ὑποστηρίξη τὴν ρεαλιστικὴ καὶ διακριτικὴ θέση τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ:

Μπροστὰ στὸν κίνδυνο τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ ἐφ’ ὅσον τὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου ἔχει δευτευρεύουσα θέση (καὶ πάντως οὐχὶ δογματική), ἂς ἑνώσουμε τὶς δυνάμεις μας, ὅσοι εἴμαστε ὁμόφρονες στὴν Πίστη, κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι θέμα σωτηρίας, καὶ ἂς ἀφήσουμε γιὰ ἀργότερα, ἂν βγοῦμε ἀπὸ αὐτὴ τὴν περιπέτεια, τὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου.

Ἔχουμε τὸ παράδειγμα παλαιοτέρων ἐποχῶν, τῶν πρώτων αἰώνων τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ παρότι οἱ κατὰ τόπους Ἐκκλησίες εἶχαν διαφορετικὰ Ἡμερολόγια, δὲν ἔθεταν θέμα σωτηρίας, γιὰ τοὺς πιστοὺς ποὺ λειτουργοῦσαν μὲ διαφορετικὰ Ἡμερολόγια. Καὶ ὅσοι τὸ ἔκαναν αὐτό, ὅπως οἱ Τεσσαρασκαιδεκατῖτες, καταδικάστηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπομονώθηκαν, ὅπως σήμερα οἱ Γ.Ο.Χ.

Ἂς «ἐπιστρέψωμεν, λοιπόν, πατέρες (ὅπως μᾶς συμβουλεύει ὁ ἀείμνηστος π. Χαραλάμπης), ἐπιστρέψωμεν ὅθεν ἐξεφύγομεν». Καὶ δὲν μᾶς συμβουλεύει –στὴ συνέχεια τοῦ λόγου του– νὰ ἐπιστρέψωμεν πρωτίστως στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο, ἀλλὰ τὰ ἀκριβῆ του λόγια εἶναι: ἐπιστροφὴ στὴν Πίστη καὶ στὶς Παραδόσεις ποὺ διεταράχθησαν μὲ τὸ Πανορθόδοξο Συνέδριο τοῦ 1923 καὶ τὴν Ἐγκύκλιο τοῦ 1920. Καὶ ἀπαριθμεῖ ὅλα αὐτὰ τὰ κακόδοξα ποὺ εἰσήγαγαν οἱ Οἰκουμενιστές:

«Ὅλοι οἱ νεωτερισμοὶ καὶ αἱ παρανομίαι, αἱ κανοτομίαι, αἱ ἀντορθόδοξοι ἐνέργειαι, ἡ καταπάτησις τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῶν θεσμῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, αἱ καταργήσεις, αἱ μεταβολαὶ εἰς τὴν θείαν λατρείαν, είς τὰς νηστείας, τὴν στολὴν καὶ τὴν μορφὴν τῶν κληρικῶν, τὴν τήρησιν τῶν παραδεδομένων, τὴν στάσιν ἔναντι τῶν αἱρετικῶν κλπ., κλπ… Πλὴν τοῦ Ἡμερολογιακοῦ ἀνεκινήθησαν εἰς τὸ “συνέδριον” ἐκεῖνο» καὶ ἄλλα θέματα.

Αὐτή του τὴ τοποθέτηση ἐνισχύει καὶ ἡ ἀναφορά του στὸν ἅγιο Νικόλαο Ἀχρίδος, ὁ ὁποῖος, παρότι κι αὐτὸς ὑπεραμύνθηκε τῶν Παραδόσεων, καὶ ἐκάκισε «τὰς ἀκροβασίας καὶ τὸ νεωτεριστικὸν πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου», παρότι ἐπεσήμανε ὅτι ὅλα αὐτὰ δημιούργησαν «εἶδός τι σχίσματος», παρέμεινε σὲ κοινωνία μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι μὲ τοὺς σχισματικούς Γ.Ο.Χ., ἐκείνους δηλαδὴ ποὺ ἡ δίκαια ἀντίδρασή τους τοὺς ὁδήγησε νὰ διαχωρήσουν τὸν ἑαυτό τους ἀπὸ τὴν ΟΛΗ Ἐκκλησία.