Κάποιος νέος διηγόταν:
«Είμαι Πειραιώτης. Μόλις
επέστρεψα από το αλβανικό μέτωπο. Κινδύνεψα. Δίπλα μου ακριβώς, έπεσε μια
οβίδα.
Άνοιξε ολόκληρο πηγάδι. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται
αστραπιαία ένας παπάς – πού βρέθηκε; - και μου δίνει μια γερή σπρωξιά. Μ’ έριξε
στο χώμα, αντίθετα από την οβίδα. Γλίτωσα, κυριολεκτικά από Θαύμα.
Όταν γύρισα στον Πειραιά, άρχισα να ρωτώ γνωστούς
παπάδες και να κοιτάζω φωτογραφίες Ιερωμένων, για να βρω τον παπά που μ’
έσωσε...
Εκείνος, μόλις μ’ έσπρωξε, εξαφανίστηκε. Ταραγμένος
όπως ήμουν, ούτε που μού ’κοψε να τον αναζητήσω εκείνη τη στιγμή.
Ανάμεσα στις
φωτογραφίες που μου δείξανε, ήταν και μια του...Αγίου Νεκταρίου! Αυτός είναι!
Φώναξα ανατριχιασμένος...
Γι’ αυτό έρχομαι στο Μοναστήρι του. Ήθελα κι εγώ,
κάτι να προσφέρω στο Μοναστήρι του. Ρώτησα κι έμαθα ότι έσπασαν τα κεραμίδια
τους και δεν είχαν χρήματα οι Μοναχές να τα επισκευάσουν. Ανέλαβα εγώ. Θα τα
κάνω καινούργια απ’ την αρχή. Γι’ αυτό πηγαίνω. Είναι η δεύτερη φορά.
Όταν πρωτοπήγα, με υποδέχτηκαν οι Μοναχές, δίχως να
με γνωρίζουν.
«Ήρθατε για τα κεραμίδια;» με ρώτησαν!
Τα έχασα. Δεν είχα πει τίποτα σε κανέναν. Βλέποντας
την απορία μου, μου είπαν:
«Ήρθε χτες βράδυ χαρούμενος ο Δεσπότης μας (σ.σ. ο
Άγιος) και μας το είπε!…»
(Από το βιβλίο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο», Β΄
Τόμος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.