Όταν κάποτε ρώτησε κάποιος
τον άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη (συγγραφέα τῆς “Κλίμακος”) ποια αμαρτία είναι
βαρύτερη, ο φόνος ή η άρνηση της πίστης, εκείνος απάντησε η άρνηση της πίστης.
Τότε εκείνος ξαναρώτησε: Γιατί τότε η Εκκλησία τους αιρετικούς, όταν αποκηρύξουν την αίρεση, τους αποδέχεται αμέσως σε μυστηριακή κοινωνία, ενώ τον πόρνο, όταν εξομολογηθεί και παύσει την αμαρτία, τον αποκόπτει επί
Και ο όσιος Ιωάννης καταλήγει ότι και ο ίδιος απορεί».
Ο νηπτικός Νικηφόρος
Κάλλιστος Ξανθόπουλος (ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἔχει γράψει «Ἐξήγηση στὸν Ἰωάννη τῆς “Κλίμακος”»)
ερμηνεύοντας το παραπάνω χωρίο επισημαίνει:
«Ο αιρετικός ασεβεί μόνο με τον λόγο, γι’ αυτό δέχεται τη θεραπεία
με τον λόγο. Ο πόρνος όμως επειδή αμαρτάνει με την ψυχή και με το σώμα,
χρειάζεται αρκετό χρόνο και επίπονη άσκηση, για να καθαριστεί από την ασθένεια
της αμαρτίας. Ο αιρετικός θεώρησε καλή την αίρεση, γι’ αυτό και τη διάλεξε. Ενώ
ο πόρνος, ενώ γνώριζε ότι η πράξη του ήταν κακή, ολίσθησε σ’ αυτήν εξαιτίας της
φιληδονίας του. Γι’ αυτό ως «εἰδώς μαστίζεται πολλά», ενώ ο αιρετικός «οὐδέ ὀλίγα».
ΜΑΡΙΑ Κ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ, «ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.