Η 5Η φάλαγγα του Οικουμενισμού.

Του Ιωάννου Ρίζου

Όταν ο στρατηγός Μόλα πολιορκούσε με τέσσερεις φάλαγγες την Μαδρίτη, οι επιτελείς του τον ρώτησαν με ποια φάλαγγα θα εισβάλλει στην πόλη. Αυτός απάντησε: «Με την 5^η … που βρίσκεται ήδη μέσα».

Μετά την αιρετική σύνοδο του Κολυμπαρίου, αυτή η στρατηγική  εφαρμόστηκε και στην προδοσία του αγώνα της Αποτείχισης.  Οι πόρτες του κάστρου άνοιξαν από μέσα κι όχι από την πίεση των φανερών εχθρών (σεσημασμένων οικουμενιστών).

Τα χέρια της προδοσίας έχουν ονοματεπώνυμο.  Περίλαμπροι κληρικοί, μοναχοί, και λαϊκοί ήρθαν αντιμέτωποι με την διδασκαλία των αγίων  και έραψαν  το κοστούμι της απάτης  με το οποίο υποκρίθηκαν τον νέο τους ρόλο στη μετά Γατζέα εποχή και στη νέα μετακολυμπάρια θεατρική σεζόν, εξαπατώντας αλλήλους  και «τακτοποιώντας» συνειδήσεις.

Το θέατρο της απάτης που έστησαν έχει και σεναριογράφο και σενάριο:

Η Αποτείχιση –δηλαδή ο 15^ος Κανόνας της ΑΒ– είναι προαιρετικός και το «ο κοινωνών ακοινωνείτω ακοινώτος έσται» δεν ισχύει.

Απλά πράγματα!  Έτσι μας βολεύει και όποιος θέλει μας ακολουθεί!
 Το «ού θανάτω αποθανείσθε» σε νέα έκδοση.

Και αυτή τη  νέα έκδοση την παρέλαβαν στα χέρια τους οι Θεόδωροι, οι Νικόλαοι, οι Σεραφείμ, οι Φώτιοι, οι Άγγελοι, οι Αναστάσιοι, οι Μάξιμοι, οι Ιγνάτιοι και ένα τσούρμο  (δια)ταραγμένων λαϊκών να αρθρογραφούν -συνταγογραφούν- τα ποντικοφάρμακα τους.

Άς δούμε ένα περίτεχνο  επιστημονικό δείγμα της τοξικής τους διδασκαλίας.

Γράφει σε πρόσφατο άρθρο του ο π. Άγγελος Αγγελακόπουλος (εδώ). 

          «...Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι ὁ μόνος λόγος, γιά τόν ὁποῖο παρέχεται τό δικαίωμα τῆς διακοπῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου ἐκ μέρους τῶν Ἰερέων, εἶναι τό σφάλμα τοῦ Ἐπισκόπου στήν εὐσέβεια, στήν πίστη, δηλ. ἡ αἵρεση, καί στήν δικαιοσύνη. Συγκεκριμένα γιά τήν ἐποχή μας τό σφάλμα εἶναι ἡ ἀποδοχή καί ἐφαρμογή τῆς παναιρέσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης ἐκ μέρους τοῦ Ἐπισκόπου...».

Τι σημαίνουν τα παραπάνω;  Ότι αν ο επίσκοπος αποδέχεται την αίρεση του οικουμενισμού, ο ιερέας, αν θέλει, (κι όχι ότι επιβάλλεται) μπορεί να διακόψει την μνημόνευση του.

(Για δε τον λαϊκό ούτε καν το δικαίωμα να διακόψει την κοινωνία μαζί του δεν αναφέρεται. Είναι καλύτερα άλλωστε να μην μπερδεύονται οι λαϊκοί στα θέματα της πίστεως γιατί  αυτό απαιτεί αυξημένη ποιμαντική παρακολούθηση και οι κληρικοί έχουν κι άλλες δουλειές να κάνουν. Με την σωτηρία του καθενός θα ασχολούνται;).

            Αν λοιπόν ο κληρικός (και ο λαϊκός) έχει την επιλογή και όχι την υποχρέωση να διακόψει από τον αιρετικό επίσκοπο του –σύμφωνα με την ερμηνεία που κάνουν στον  15^ο Κανόνα–  αυτό σημαίνει ότι ο ιερός Κανόνας δεν βλέπει καμία πνευματική βλάβη, ούτε κανέναν σοβαρό κίνδυνο μολυσμού και αμαρτίας στη διατήρηση της μνημόνευσης και κοινωνίας με τον οικουμενιστή επίσκοπο.  Αφού λοιπόν δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος γιατί να υπάρχει η δυνατότητα της διακοπής;  Με την ερμηνεία που αποδίδουν στον 15^ο Κανόνα, δεν θα έπρεπε καθόλου να δίνεται το δικαίωμα της διακοπής της μνημόνευσης.  Είναι φανερό ότι και η λογική τους κινείται ως αμάξι με τρείς ρόδες. (Ίσως και με δύο).

Κι έτσι εξαπατούν αυτούς που ποθούν την εξαπάτηση …«ού θανάτω αποθανείσθε»!!

Η 5^η φάλαγγα σε πλήρη δράση.

Υ.Γ.

Η επιστολή αυτή δεν απευθύνεται στους αναφερόμενους–ελεγχόμενους, οι οποίοι εφόσον πολυχρονίως και επιμόνως εθελοτυφλούν και διαστρεβλώνουν την Ορθοδοξία και παρασύρουν τον κόσμο στην απώλεια, δεν με ενδιαφέρει ούτε η γνώμη τους για μένα, ούτε καν η καλημέρα τους.

 (Η πιθανή ανάρτηση της επιστολής αυτής από την «Π.Π» δεν υπονοεί απαραίτητα ότι η «Π.Π» συμφωνεί με αυτήν).