Θρησκευτικός και πολιτικός Οικουμενισμός

Γράφει ὁ Σάββας Ἠλιάδης, Δάσκαλος - Κιλκίς, 15-1-2019

(Ἡ ἀνομία καὶ τὸ ἔγκλημα ἐπιτελοῦνται σήμερα πολιτικῶς καὶ θρησκευτικῶς! Μακεδονία, Βόρεια Ἤπειρος, Κύπρος, Κόσσοβο, Σκόπια, Οὐκρανία καὶ ὅπου ἀλλοῦ ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη...)

     Τὰ πάντα, πανταχοῦ, πάσχουν πολυτρόπως καὶ παντοιοτρόπως τὴν ἀσθένεια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πάσχουν τὰ βαριὰ συμπτώματα καὶ τὶς πληγὲς στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πατρίδας. Ναί, διότι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν γνωστὸ θρησκευτικὸ Οἰκουμενισμό, ἔχουμε ἐν δράσει καὶ τὸν πολιτικὸ Οἰκουμενισμό.

     Σαρωτικὸς ὁ θρησκευτικὸς Οἰκουμενισμός, συνεπικουρούμενος ἀπὸ τὶς δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως, κατόρθωσε μέσα σὲ λίγο χρόνο νὰ παρέμβει μὲ βία καὶ ὑποκρισία μαζὶ στὰ πράγματα τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὴν ἐπίσημη σφραγίδα τοῦ Κολυμπαρίου καὶ νὰ ἀλλοιώσει ἀλήθειες καὶ δόγματα, ἤθη καὶ παραδόσεις, γιὰ τὰ ὁποία οἱ ἅγιοι πρόγονοί μας ἔχυσαν αἷμα, ἱδρώτα καὶ δάκρυ. Νὰ ἀνακινήσει θέματα διαμόρφωσης νέων διοικητικῶν ἐκκλησιαστικῶν καταστάσεων, μὲ κίνδυνο νὰ ὑποκινήσει ἔχθρες μεταξὺ τῶν λαῶν, ἐνδίδοντας σὲ θελήματα ἐξωεκκλησιαστικῶν δυνάμεων.     

     Γιὰ νὰ περιοριστεῖ ἡ ἐλευθερία τῶν πιστῶν καὶ νὰ  γίνουν εὐέλικτοι οἱ μηχανισμοὶ χειραγώγησης τῶν χριστιανικῶν λαῶν, ἔβαλε στόχο  νὰ μετατραπεῖ ἡ Ὀρθοδοξία σὲ νέο, δεύτερο παπικὸ σύστημα. Ἔτσι, θὰ γίνουν δύο  οἱ  ἀσφαλιστικὲς δικλεῖδες γιὰ τὸν ἔλεγχο τῶν χριστιανικῶν λαῶν. Μία ὁ παραδοσιακὸς παπισμὸς καὶ μία ὁ νέος, ὁ φαναριώτικος, ὁ κυοφορούμενος στὸ νοῦ καὶ στὶς καρδιὲς τῶν  οἰκουμενιστῶν. Γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν εἰρήνη, λένε. Ἀλλὰ στὸ ὄνομα τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι τοῦ Θεοῦ!     

      Ἔτσι ἄνοιξε ὁ δρόμος γιὰ κάθε μορφὴ ἀνομίας. Ὅταν ἡ Ἀλήθεια σχετικοποιεῖται, οἱ ἐπιλογὲς γιὰ τὶς λύσεις τῶν προβλημάτων μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἀποκτοῦν χαρακτήρα ἀνθρωποκεντρικό. Ἡ Ἐκκλησία ὑποβιβάζεται σὲ παραταξιακὸ σύστημα. Ἡ Ἀλήθεια συνθλίβεται μέσα σ` αὐτὸ καί, ἐν πάση περιπτώσει, ἀναμένει τὸν καιρὸ τῆς «δικαίωσής» της. Καὶ ὁ καθένας, ἀνάλογα μὲ τὴν κοσμικὴ δύναμη καὶ ἐπιρροὴ ποὺ διαθέτει, ἀνάλογα μὲ τὰ συμφέροντά του, τὰ πάθη ποὺ ἔχει καὶ τὶς ἐπιθυμίες, ἀνάλογα μὲ τὶς «κόκκινες γραμμὲς» ποὺ θέτει στὸν ἑαυτό του, ἀποφασίζει καὶ ὁρίζει νόμους καὶ «ἠθικοὺς» κανόνες, γιὰ τοὺς σκοποὺς ποὺ θέλει νὰ πετύχει.  

      Ποιὸς ὅμως ἐγγυᾶται γιὰ τὴν ἀξιοπιστία ὅλων αὐτῶν; Προφανῶς κανένας καὶ γιὰ κανέναν. «Κᾶνε ὅπως νομίζεις ἐσύ», εἶναι ἡ ἀπάντηση σὲ κάθε ἐρώτηση κρίσεως, σύμφωνα καὶ μὲ τὴν προτεσταντικὴ ἠθική. Ὄχι ὅ,τι θέλει ὁ Θεός, ἀλλὰ ὅ,τι θέλει ὁ ἄνθρωπος. Τοιουτοτρόπως, ἐξαγοράζονται συνειδήσεις μὲ εὐκολία, διότι ἡ ἁμαρτία ὁρίζεται μὲ τὸ «ὡς ἐδῶ καὶ μὴ παρέκει» καὶ ἡ προδοσία ἀκολουθεῖ  πλέον ὡς φυσικὸ ἑπόμενο. Σύγχυση καὶ ἀδιέξοδο.     

      Σαρωτικὸς ὅμως καὶ ὁ πολιτικὸς Οἰκουμενισμός. Ὅλες αὐτὲς τὶς μεθόδους ἐπιβολῆς τοῦ τὶς δανείστηκε ὁ θρησκευτικὸς Οἰκουμενισμὸς ἀπὸ τὴν πολιτικὴ καὶ ἐξυπηρέτησε τὶς ἐπιδιώξεις του ὡς ἕνα βαθμό, καθότι ἔπρεπε νὰ κρατηθοῦν καὶ τὰ προσχήματα. Εἶναι εὐαίσθητος ὁ χῶρος τῆς θρησκείας καὶ ἀπαιτεῖ λεπτότητα στοὺς χειρισμούς. Ὅμως δὲν ἄργησε ἀπὸ τὴν πλευρά της ἡ πολιτικὴ νὰ  ἐπιστρέψει καὶ νὰ τὶς ἐφαρμόσει μὲ  πληθωρικὸ καὶ ἀσυγκράτητα ἀνήθικο τρόπο.     

      Ἡ πολιτικὴ δὲν εἶναι Ἐκκλησία. Ὡς ταυτόσημή του ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης, εἶχε ἀνέκαθεν τὴν ἄνεση νὰ ἐκτείνεται στὴν ἀπεραντοσύνη αὐτῶν τῶν «ἀρετῶν» της, πέρα ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν διάβολο. Ἔτσι, ἐπιδόθηκαν καὶ οἱ πολιτικοί μας σὲ πρωτόγνωρες οἰκουμενιστικὲς ἀτραξιόν. Κάνοντας ὑπακοὴ στοὺς ἐχθρούς της Ἑλλάδας, ἐπιδίδονται σὲ ἔργα προδοσίας. Μὲ ἐκβιασμούς, μὲ ψέματα, μὲ δελεαστικὲς ὑποσχέσεις, μὲ πλήρη ἄνεση καὶ ἀπενοχοποίηση τῶν πάντων, ἀνταλλάσσουν μεταξύ τους «πολιτικοὺς ἐρωμένους καὶ ἐρωμένες μιᾶς νυκτός», ξεπουλώντας  «ἰδεολογίες» καὶ «ἀρχές».  «Κάθε «χρόνος καὶ ἄλλο κόμμα, κάθε λεπτὸ καὶ ἄλλη δήλωση», ὅπως ξέσπασε ἀγανακτισμένος καὶ πολὺ ἐκφραστικὰ ἕνας ἀπὸ αὐτούς.     

     Παραμερίζονται ἠθικοὶ φραγμοί, γιὰ τὸν «σκοπό», ὁ ὁποῖος κατὰ τὸ λαϊκὸ ἀπόφθεγμα «ἁγιάζει τὰ μέσα»! Ἡ ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια ποδοπατεῖται, δίχως αἰδῶ καὶ οἱ πολιτευτὲς μετακινοῦνται ἀπὸ τὴ μία παράταξη στὴν ἄλλη σὰν πιόνια ἐπιτραπέζιου παιχνιδιοῦ, γιὰ τὸ ἀνίερο. Ἡ ἐμπιστοσύνη, τὴν ὁποία τοὺς ἐπέδειξαν οἱ ψηφοφόροι τους, ἀπαξιώνεται. Ἡ λέξη «κωλοτούμπα», ποὺ προσδίδεται καὶ χαρακτηρίζει τὶς ἐνέργειές τους, περιγράφει μὲ ἁπλὸ καὶ ἔμμεσο τρόπο τὴν ἅλωση, ἀλλοίωση καὶ ἀλλοτρίωση τῶν συνειδήσεών τους.     

    Πολιτικὸς Οἰκουμενισμός! Ὅλοι μὲ ὅλους! Ἡ ἐξαγορὰ «συνειδήσεων»! Ὁ παραμερισμὸς καὶ ἡ ἰσοπέδωση τῶν ἀνθρώπινων ἀξιῶν! Ἡ καταπάτηση τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων! Μακεδονία, Κύπρος, Βόρεια Ἤπειρος, Σκόπια, Κόσσοβο, Οὐκρανία, Ἑλλάδα! Μεθοδεύσεις! Θέατρο παρωδία, ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν ὅλου του κόσμου, ὁρατοῦ καὶ ἀοράτου! Σκοπιμότητα σὲ ὅλα! Ἔξω ἡ Ἀλήθεια! Μακριὰ ἡ Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ὁ «λίθος προσκόμματος καὶ ἡ πέτρα σκανδάλου (Α΄Πέτρου 2, 7) στὰ ἔργα τους.      

    Δὲν εἶναι ψέμα οὔτε σχῆμα λόγου λοιπόν, τὸ κατ' ἐπανάληψη λεχθὲν ἀπὸ πολλοὺς πολιτικοὺς γνωστὸ πλέον ἀπόφθεγμα: «ἐγὼ θὰ συνεργαστῶ καὶ μὲ τὸν διάβολο» ἢ «μὲ τὸν διάβολο θὰ συμμαχήσω» ἢ «θὰ πήγαινα μὲ τὸν διάβολο», γιὰ τὸν δικό του λόγο ὁ καθένας. Γίνεται πράξη μὲ χαρακτηριστικὴ ἀναίδεια αὐτὸν καιρό, ἰδιαίτερα στὴν πατρίδα μας, γιὰ τὸ θάψιμο τῆς Μακεδονίας. Δὲν εἶναι συμμαχία μὲ τὸν διάβολο ἡ ἀνταλλαγὴ συγχαρητηρίων καὶ εὐχαριστηρίων εὐχῶν γιὰ εὐόδωση τῆς προδοσίας τῆς Μακεδονίας μεταξὺ τῶν κυβερνώντων τῆς πατρίδας μας καὶ τῶν ἐπίβουλων ἐχθρῶν της; «Θέλω νὰ εὐχαριστήσω προσωπικὰ τὸν πρωθυπουργὸ Ἀλέξη Τσίπρα γιὰ τὸ θάρρος ποὺ ἐπέδειξε», εἶπε ὁ ἕνας. «Εὐχαριστῶ κύριε Τσίπρα. Εὐχαριστῶ Ἑλλάδα», εἶπε ὁ ἄλλος. Ὁ δὲ Ἕλληνας πρώην ὑπουργὸς –αὐτουργὸς στὸ ἔγκλημα: «Βόρεια Μακεδονία, καλῶς ἦρθες στὴ ζωή μας» καὶ πάει λέγοντας. Μαγειρεύουν οἱ πολιτικοί μας, πρὸς τέρψη τῶν ἐχθρῶν της πατρίδας μας καὶ τὸ ἔγκλημα τὸ βαφτίζουν ἐπιτυχία.

      Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἀντιδρᾶ, σεβόμενος τὴν εἰρήνη καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ πολιτεύματος. Ἀλλὰ ἡ φωνή του δὲν εἰσακούεται.  Λέγεται, πὼς αὐτὸ ποὺ συμβαίνει σήμερα στὴν Ἑλλάδα εἶναι πρωτοφανὲς στὴν ἱστορία της. Δηλαδή, ἡ ἐκλεγμένη ἀπὸ τὸν λαὸ κυβέρνηση νὰ θέλει νὰ ἐπιβάλει καὶ ἐπὶ πλέον νὰ καυχιέται γιὰ αὐτό, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ λαὸς εἶναι τελείως ἀντίθετος. Καὶ γὶ` αὐτὸ συνεργάζεται ἀκόμη καὶ μὲ τοὺς κουτοπόνηρους καὶ ἐπίβουλους γείτονές μας  στὸ θέμα τῆς ὀνομασίας τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων. Ξεκάθαρα καὶ ἐδῶ ὑπερτερεῖ τὸ οἰκουμενιστικὸ ρεῦμα, θυγατρικό της παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς νέας τάξης πραγμάτων, ὑπερκερώντας  τὸ μουσουλμανικὸ λεγόμενο τόξο, τὸ ὁποῖο ἤδη στήνεται μὲ τὶς γνωστὲς μετακινήσεις πληθυσμῶν, γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό.

     Συνεργάτες ἐπὶ τὸ πονηρὸν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ καὶ πολιτικοὶ οἰκουμενιστές. Μὲ ἀλληλοϋποστήριξη καὶ μὲ ἀντιδανεισμὸ τῶν διατιθεμένων μεθόδων καὶ δυνάμεών τους, ἐπιβάλλουν τὰ σχέδιά τους, γιὰ τὸν οἰκονομικό, πολιτικὸ  καὶ θρησκευτικὸ ἔλεγχο τῆς ἀνθρωπότητας. Ἀδιάψευστος μάρτυρας αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία παρακολουθεῖ ὡς ἄπρακτος θεατής, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις,  τὸν θάνατο καὶ τὴν σκύλευση τῶν ἱερῶν της.    

      Μέσα σ` αὐτὸν τὸν κυκεώνα ἀναδεύεται δεινῶς καὶ ἡ πατρίδα μας. Ἡ εὐλογημένη ἁγιοτόκος γῆ, παραδομένη μόνη στὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ ἐλπίζει καὶ ἀναμένει τὴν λύτρωσή της.

Πηγή