Παρουσίαση του βιβλίου «Ου βουλόμεθα ζην ψευδολογούντες» (2ο βίντεο). --Εισήγηση Παναγιώτη Σημάτη

 Εἰσήγηση Παναγιώτη Σημάτη

Ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος οὐσιαστικὰ ὅρισε τὸ Αἰγυπτιακὸ Ἡμερολόγιο ὡς Πάτριο κι ὄχι τό …Ἰουλιανό, ἀφοῦ μὲ βάση αὐτὸ καθοριζόταν τὸ Πασχάλιο!!!  Μάλιστα ἐκεῖνος ποὺ καθόριζε –λίγο μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενική– τὸ Πασχάλιο, μὲ βάση ὄχι τὸ Ἰουλιανὸ ἀλλὰ τὸ Αἰγυπτιακὸ Ἡμερολόγιο, ἦταν ὁ πρόμαχος τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ Μ. Ἀθανάσιος! 

Εἶναι φανερό, ἀγαπητοί, ὅτι ὁ Κύριος ἐνεργεῖ διὰ πάντων καὶ χρησιμοποιεῖ κάθε μέσο καὶ τρόπο ἐν τῇ ἀνυπερβλήτῳ ἀγάπῃ Του πρὸς σωτηρίαν πάντων τῶν ἀνθρώπων. Παρ’ ὅτι ἐμεῖς μὲ τὶς ἁμαρτίες μας συντελοῦμε στὴν δημιουργία προβλημάτων καὶ σχισμάτων στὴν Ἐκκλησία Του, ὁ Κύριος, καὶ μέσα ἀπ’ αὐτὰ τὰ γεγονότα, ἐνεργεῖ μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε καὶ ἀπὸ τὸ πικρὸ νὰ προκύψει ὠφέλεια.

Τοῦτο νομίζω εἶναι φανερὸ ὅτι συνέβη καὶ στὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου, γιὰ τὸ ὁποῖο γίνεται σήμερα ἡ παρουσίαση. Θὰ ἐκθέσω κάποιες σκέψεις, ποὺ προέκυψαν ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἕως τώρα γνώριζα καὶ ἀπὸ ὅσα μελέτησα στὸ θαυμάσιο καὶ σημαδιακό –ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενο, ἀλλὰ  καὶ τὸν χρόνο ποὺ ἐκδόθηκε– βιβλίο τῶν κυρίων Ἰωάννη Ρίζου καὶ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου «Οὐ βουλόμεθα ζῆν ψευδολογοῦντες».

Ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου ἦταν ὁμολογουμένως ἕνα λάθος τῆς τότε ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας. Λάθος ποὺ εὐνοοῦσε τὰ κρυφὰ σχέδια τῶν Παπικῶν, τῶν Μασώνων καὶ ὅσων ὑπογείως ἀπὸ τότε ἐκινοῦντο ὑπὸ τὴν καθοδήγηση πονηρῶν πνευμάτων πρὸς ἅλωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἡ ἀντίδραση ἦταν ἐπιβεβλημένη, ἀλλὰ ἔγινε μὲ λάθος τρόπο καὶ ἀπὸ λάθος ἀνθρώπους, κατὰ μιᾶς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας ποὺ εἶχε ἀρχίσει νὰ ἁλώνεται. Ἄνθρωποι χωρὶς διάκριση, μὲ «ζῆλο οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν», θεώρησαν ὅτι ἦταν δυνατὸν νὰ σώσουν τὴν κατάσταση μὲ ἐνέργειες, πέραν ἐκείνων ποὺ μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες· καὶ πίστευσαν ὅτι, τέτοιες σπασμωδικὲς καὶ ἀδιάκριτες ἐνέργειες, μποροῦσαν νὰ ἔχουν θεάρεστα ἀποτελέσματα!

Ἀντὶ γι’ αὐτό, τὸ ἀποτέλεσμα τῶν κυριαρχούμενων ἀπὸ φανατισμὸ ἐνεργειῶν τους (φανατισμὸς ποὺ κορυφώθηκε ἀπὸ τὶς ἐναντίον τους σκληρὲς ἀντιδράσεις τῆς Ποιμαίνουσας Ἐκκλησίας) δὲν ἦταν ἡ θεραπεία τῆς καταστάσεως, ἀλλὰ ἡ δημιουργία ἑνὸς σχίσματος! Οἱ δῆθεν «σωτῆρες» ὁδηγήθηκαν στὸ σχίσμα καὶ ἐπὶ πλέον βαρύνονται μὲ κακόδοξες θέσεις.

Καὶ συνέβη τὸ ἑξῆς παράδοξο.

Πρώτον· Κατὰ πρόνοια Θεοῦ, αὐτή τους ἡ ἀντίδραση διατήρησε στὴν ἐπιφάνεια καὶ ἐν μέρει ἀποδυνάμωσε τὰ κακόβουλα σχέδια τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας,  δηλαδὴ τῶν Παπικῶν καὶ τῶν συνεργατῶν τους στὴν Κων/πολη, ἀλλὰ καὶ δίχασε τὸν λαό. Ἐπέφερε σύγχυση καὶ ἀποπροσανατολισμό, καὶ οὐσιαστικὰ βοήθησε τοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ ἐκμεταλλευτοῦν αὐτὴν τὴν κατάσταση συγχύσεως καὶ διαμάχης καί, χωρὶς νὰ βιάζονται, μὲ καλὰ μελετημένες κινήσεις καὶ ὑπομονή, κατάφεραν νὰ ἐπιβάλουν τὴν ἑωσφορικῆς ἐμπνεύσεως κακοδοξία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Καὶ δεύτερον· ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι ἔβλεπαν ὅτι δὲν ὑπῆρχε αἵρεση στὴν ἐπιβολὴ τοῦ νέου Ἡμερολογίου, καὶ ἐνῶ ταυτόχρονα δὲν διέφευγε τῆς προσοχῆς τους ὅτι οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ἐργάζονταν, ὥστε δι’ αὐτῆς τῆς ἀλλαγῆς νὰ ἐπιτύχουν τὴν ὑποταγὴ τῆς Ἐκκλησίας στὸν Παπισμό, ὅμως, ἀπὸ τὴν ἄλλη, δίσταζαν νὰ ἐνεργοποιηθοῦν δυναμικότερα, ἀπὸ τὸ φόβο τῆς ταυτίσεώς τους μὲ τὸ φανατισμὸ καὶ τὶς ἀντιεκκλησιαστικὲς δράσεις τῶν Παλαιοημερολογητῶν. Κυρίως οἱ Ποιμένες ἐφοβοῦντο μήπως ἀντιδρώντας, βοηθοῦσαν στὴν ἐνίσχυση τοῦ ἀρξαμένου σχίσματος, καθὼς ἦταν ὁλοφάνερο ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. εἶχαν μεγαλοποιήσει τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου, ποὺ δὲν ἦταν δογματικὸ θέμα, καὶ εἶχαν παραθεωρήσει καὶ σμικρύνει τὴν οὐσία, ποὺ ἦταν ὁ ἐπεκτεινόμενος Οἰκουμενισμός. Καὶ ἀκόμα οἱ Ποιμένες, εἶχαν ἕναν σοβαρότερο λόγο νὰ παίρνουν ἀποστάσεις, καὶ ἀπὸ ἐκείνους τοὺς Παλαιοημερολογῖτες ποὺ εἶχαν καλὲς προθέσεις καὶ εἰλικρίνεια στὸν ἀγώνα τους, καθὼς στὰ κείμενα τῆς ἡγεσίας τῶν Γ.Ο.Χ., ἔβλεπαν ξεκάθαρα ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν φανατισμό, ὑπῆρχαν λάθη καὶ ἀπίστευτα ψεύδη, τὰ ὁποῖα χρησιμοποιοῦσαν οἱ Παλαιοημερολογῖτες γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὸ κίνημά τους!

Κάποια ἀπ’ αὐτὰ τὰ σημεῖα θὰ ἐξετασθοῦν στὴ συνέχεια, μιᾶς καὶ τὸ βιβλίο ποὺ σήμερα παρουσιάζεται, ὑπῆρξε ἀφορμὴ νὰ μελετηθοῦν κάποιοι ἀπὸ τοὺς τόμους τῶν «ΑΠΑΝΤΩΝ» τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη, τὸν ὁποῖο, παρὰ τὶς ἀνακρίβειες καὶ τὰ ψεύδη ποὺ περιέχουν τὰ κείμενά του, οἱ Γ.Ο.Χ. τὸν ἀνακήρυξαν «ἅγιο»!

 Ἀποτελεῖ ἀδιάψευστη ἀλήθεια, ἀποθησαυρισμένη στοὺς τόμους αὐτούς, τὸ γεγονὸς ὅτι, τὶς πρῶτες δεκαετίες μετὰ τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ νέου Ἡμερολογίου οἱ Γ.Ο.Χ., ἔβλεπαν ὡς μόνο πρόβλημα καὶ ἄρα δικαιολογία τῆς ἀποσχίσεώς τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τὸ ἡμερολόγιο καὶ τὴν νηστεία! Στὰ κείμενα τοῦ «ἁγίου» τους δὲν ὑπῆρξε οὔτε μιὰ φορὰ ἡ λέξη Οἰκουμενισμός, ἢ κάποια διαμαρτυρία γιὰ τὴν αἱρετικὴ Ἐγκύκλιο τοῦ 1920, διὰ τῆς ὁποίας οἱ Φαναριῶτες Πατριάρχες, ποὺ διευκόλυναν τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία, ἀναβαθμίσουν τὶς αἱρέσεις τῆς Δύσεως σὲ «ἐκκλησίες». Ἀρκετὰ χρόνια ἀργότερα στὸ «Ὑπόμνημα Ἀπολογητικὸν τοῦ Πατρίου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου», ὁ πρ. Φλωρίνης ὁμιλεῖ γιὰ τὶς πρόσφατες αἱρέσεις ποὺ εἶχαν τότε ἐμφανισθεῖ. Σὲ αὐτὲς δὲν περιλαμβάνει τὸν Οἰκουμενισμό. Γράφει:

«Οὕτω ἵνα περιορισθῶμεν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, τὸν τελευταῖον αἰῶνα ἐνεφανίσθησαν δύο Αἱρέσεις, ἡ τοῦ Θεοφίλου Καΐρη… καὶ τοῦ Ἀποστόλου Μακράκη… Ταύτας τὰς αἱρέσεις κατεδίκασεν ἡ Σύνοδος τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» (Ὑπόμνημα Ἀπολογητικὸν τοῦ Πατρίου Ἐκκλησιαστικοῦ Ἡμερολογίου).

Βλέπετε, μετὰ τόσα χρόνια ὁ πρ. Φλωρίνης δὲν εἶχε ἀνακαλύψει ἀκόμα τὸν Οἰκουμενισμό. Τὸ λέει ξεκάθαρα· μόνο δύο ἕως τότε αἱρέσεις γνωρίζει!!! Ἄρα γιὰ τὸ Ἡμερολόγιο συνεχῶς καὶ τὶς νηστεῖες μιλοῦσαν.

Καὶ τοῦτο ἔχει μεγάλη σημασία. Διότι οἱ Γ.Ο.Χ. προσπάθησαν νὰ ξεσηκώσουν τὸν κόσμο γιὰ τὸ ἐλάσσον, τὸ μικρότερο, κι αὐτὸς ὁ ἀγώνας τους ἀπορρόφησε ὅλη τὴν ἐπαναστατικότητα τῶν πιστῶν γιὰ θέμα ποὺ δὲν εἶχε ἄμεση σχέση μὲ τὸ Δόγμα. Ἄρα δὲν κηρυσσόταν αἵρεση «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», ὥστε νὰ δικαιολογεῖ τὴν ἀπόσχισή τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τοῦτο τὸ γράφει ὁ ἴδιος ὁ «ἅγιός» τους: τὸ ἡμερολόγιο -λέγει- ἔχει ἔμμεση μόνο σχέση μὲ τὸ Δόγμα![1]

Καὶ τί κατάφεραν τότε οἱ Παλαιοημερολογῖτες; Κατάφεραν μὲ τὴν ἀδιακρισία καὶ τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειές τους νὰ κάνουν τὰ ἑκατομμύρια τοῦ λαοῦ, ποὺ στὴν ἀρχὴ παρασύρθηκαν, νὰ ἀπομακρυνθοῦν στὴ συνέχεια ἀπὸ αὐτούς, καθὼς ἀντελήφθησαν ὅτι τὰ ἐπιχειρήματά τους ἦταν ἕωλα καὶ ἀστήρικτα. Τὸ σχίσμα ὅμως, ποὺ στὴ συνέχεια δημιούργησαν, ἔμεινε·  καὶ ἔκανε τὸ λαό ποὺ τοὺς ἀκολούθησε, νὰ περιφρουρεῖ μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια τὸ δεύτερο, δηλ. τὸ Ἡμερολόγιο,  καὶ νὰ δίνει μικρότερη σημασία στὸ μεγαλύτερο, δηλ. τὸν Οἰκουμενισμὸ ποὺ σιγά-σιγὰ ἐξαπλωνόταν[2].

Βέβαια, οἱ σημερινοὶ Γ.Ο.Χ. ἔχουν εὔκολη τὴν δικαιολογία: τὶς πρῶτες δεκαετίες -λένε- δὲν γνώριζαν γιὰ τὴν Ἐγκύκλιο τοῦ 1920! Δηλαδή παραδέχονται ὅτι τὸ σχίσμα τὸ ἔκαναν γιὰ ὑποψία αἱρέσεως, κι ὄχι γιὰ αἵρεση! Ἡ μόνη αἵρεση ἦταν ἡ ψεύτικη αἵρεση ποὺ ὑπῆρχε στὸ μυαλό τους, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὸ σχίσμα τους: ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου.

Καὶ γιατί μᾶς κατηγοροῦν; Μᾶς κατηγοροῦν ὅτι ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ νέου ἡμερολογίου -ποὺ ἔφερε διαφορὰ στὸν ἑορτασμὸ καὶ τὴν νηστεία- διαλύει τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως! Καὶ διδάσκει ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ὅτι ἐπειδὴ ἀλλάξαμε τὸ Ἡμερολόγιο, παύουμε νὰ πιστεύουμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, παύουμε νὰ ἔχουμε τὸν ἴδιο Χριστό!!!

Γράφει: Ὥστε, ὅταν ἡ αὐτὴ Θ. Λατρεία, δὲν βιώνεται καὶ δὲν ἐκδηλώνεται ἀπὸ ὅλες τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες «ἐν τῇ πράξει ταυτοχρόνως καὶ ὁμοιομόρφως», ἀλλὰ σὲ ἄλλο χρόνο τὶς γιορτάζει ἡ μία Ἐκκλησία καὶ σὲ ἄλλον ἡ ἄλλη, τότε δὲν «δύναται πλέον λογικῶς νὰ ὑποστηρίξῃ τις ὅτι τὸ Δόγμα καὶ ἡ Θ. λατρεία» ἔχουν ἑνότητα (Ἅπαντα, πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου, τομ. 1^ος, σελ. 90).

«Πῶς δύνανται -συνεχίζει- οἱ Χριστιανοὶ οἵτινες ἔχουσι μίαν πίστιν, μίαν Θ. λατρείαν, ἓν βάπτισμα, ἕνα Κύριον, τὰ αὐτὰ μυστήρια, νὰ λέγωσιν εἰς τὸ Σύμβολον τῆς πίστεως ὅτι ἀνήκουσι εἰς μίαν… Ἐκκλησίαν, ὅταν οἱ μὲν ἐκ τούτων βαπτίζουσι τὸν Χριστὸν εἰς τὸν Ἰορδάνην ποταμὸν ἑορτάζοντες τὰ Θεοφάνεια, καθ’ ὃν χρόνον οἱ ἄλλοι… δὲν ἑώρτασαν ἀκόμα οὔτε τὰ Χριστούγεννα…;» (ΑΠΑΝΤΑ, τομ. 1^ος, σελ. 90-91)[3]. «Οὕτω δὲν δύνανται νὰ θεωροῦνται ὅτι ὁμοδογματοῦσιν[4] οἱ χριστιανοὶ μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς Ἐκκλησίας, ὅταν οἱ μὲν ἐκ τοῦτων ἑορτάζωσιν τὰς ἑορτὰς τῶν Χριστουγέννων…, καθ’ ὃν χρόνον οἱ δὲ διανύουσιν εἰσέτι τὸ στάδιον τῆς τεσσαρακοστῆς… Διότι αὕτη, χωρίζουσα τοὺς χριστιανοὺς εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν μεγάλων ἑορτῶν ἀφαιρεῖ,  ἀπ’ αὐτῶν… καὶ τὴν ἰδέαν, ὅτι πάντες, ἔχουσιν ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν Οὐράνιον Πατέρα τὸν Θεόν, ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν Μεσίτην τὸν Χριστόν, ἓν καὶ τὸ αὐτὸ Πνεῦμα» (ΑΠΑΝΤΑ, τομ. 1^ος, σελ. 57)[5].

Αὐτὲς τὶς ἀνοησίες τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου δέχονται οἱ Γ.Ο.Χ.

Ἆρα, στοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες,  καὶ ἐπὶ 700 περίπου χρόνια ποὺ γιόρταζαν οἱ πιστοὶ σὲ διαφορετικὸ χρόνο κάποιες γιορτές, ἀκόμα καὶ τὸ Πάσχα, καὶ νήστευαν κατὰ τόπους σὲ ἄλλο χρόνο -ὅπως ἔχουν καταδείξει στὸ παρουσιαζόμενο βιβλίο οἱ συγγραφεῖς, δὲν εἶχαν οἱ Χριστιανοὶ τὸν ἴδιο Χριστό; Κι ἐμεῖς, ποὺ ἀπὸ τὸ 1923 γιορτάζουμε, ὄχι βέβαια τὸ Πάσχα, ἀλλὰ κάποιες ἑορτές, σὲ διαφορετικὸ χρόνο ἀπὸ τοὺς Παλαιοημερολογῖτες, ἀπὸ τοὺς πιστοὺς τῶν Ἱεροσολύμων, τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῆς Ρωσίας κ.λπ., αὐτὸ σημαίνει ὅτι χάνουμε τὴν ἰδέα περὶ τοῦ ἴδιου Χριστοῦ,  δὲν ἔχουμε τὸν ἴδιο Χριστό; Δὲν ἔχουμε τὸν ἴδιο Θεό;

Τραγελαφικό! Πρόκειται γιὰ αἱρετικὴ θέση. Οὐδεὶς Ἅγιος, οὐδεὶς Πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας, οὐδεμία Σύνοδος δογμάτισε ὅτι οἱ ἑορτάζοντες σὲ διαφορετικὴ ἡμέρα, ἔχουν διαφορετικὴ πίστη καὶ διαφορετικὸ Χριστό! Αὐτὴ  τὴν κακοδοξία τόλμησαν νὰ τὴν ἐκστομίσουν μονάχα οἱ Γ.Ο.Χ., γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὸ σχίσμα τους. Κι αὐτὲς ἀκριβῶς τὶς ἀποδείξεις μᾶς παρουσιάζει τὸ βιβλίο τῶν κ. Ρίζου καὶ Τσακίρογλου, γι’ αὐτὸ μὲ ὑπεκφυγές, συκοφαντίες καὶ προσωπικὲς ὕβρεις τὸ ὑποδέχτηκαν οἱ Παλαιοημερολογῖτες, καὶ δυστυχῶς, μὲ παρόμοιο τρόπο τὸ ὑποδέχτηκαν καὶ κάποιοι Ἁγιορεῖτες μοναχοί, οἱ ὁποῖοι μάλιστα προχώρησαν καὶ μετὰ ἀπὸ λίγους μῆνες σὲ ἔκδοση βιβλίου τοῦ π. Χαρίτωνος (μὲ εἰσαγωγὴ τοῦ π. Σάββα), στὸ ὁποῖο προπαγανδίζουν θέσεις τῶν Γ.Ο.Χ.

Εἶναι ὡς ἐκ τούτου φανερό, ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. ἀλλάζουν μονομερῶς, καὶ ἄρα κακοδόξως, τὴν θεολογία καὶ ἐκκκλησιολογία τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀποσχιζόμενοι ἀπὸ τὴν ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία, ποὺ γιὰ κάποιους λόγους οἱ ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες ἀνέχτηκαν τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου. Ὁ ἴδιος ὁ «ἅγιός» τους, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος μᾶς διαβεβαιώνει, ὅτι ἔκαμαν σχίσμα, προέβησαν στὴν δημιουργία δικῆς τους δεύτερης «ἐκκλησίας», δίπλα στὴν Μία, Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ:

«Τὴν τοιαύτην καινοτομίαν» λέγει «μία μερὶς ἐκ τοῦ ὀρθοδόξου κλήρου καὶ λαοῦ ἠρνηθεῖσα νὰ ἀποδεχθῆ διὰ λόγους συνειδήσεως διέκοψε τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τῆς Διοικούσης ἱεραρχίας καὶ πήξασα ἴδιον θυσιαστήριον, ἐτέλει τὰ τῆς λατρείας αὐτῆς ἐν ἰδίοις εὐκτηρίοις οἴκοις». «Ἀλλ’ ἐπειδὴ τὸ Σχίσμα ἐδημιουργήθη καὶ ἄνευ ἡμῶν (σ.σ.: τῶν τριῶν μητροπολιτῶν) εἰς τοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τῶν χριστιανῶν, διαιρεθέντων ἐξ αἰτίας τοῦ νέου ἡμερολογίου…, διὰ τοῦτο» δηλώσαμε εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον «ὅτι κόπτομεν πᾶσαν ἐπικοινωνίαν μετ’ Αὐτοῦ, ὡς Σχισματικοῦ κατὰ τὴν ἰδίαν ὁμολογίαν αὐτοῦ» (ΑΠΑΝΤΑ, τόμ. 2^ος, σελ. 321 καὶ τομ. 1^ος, σελ. 83).

Τὸ νὰ «πήξη», ὅμως, κάποιος ἴδιον θυσιαστήριον, λογίζεται ὡς σχίσμα. Ποιός τὸ λέει αὐτό; Ὁ ἴδιος ὁ πρ. Φλωρίνης σὲ ἄλλη περίπτωση, ἐκεῖ ποὺ τόν …συνέφερε! Γράφει: «Ἡ μὴ ἀναγνώρισις μόνη (σ.σ.: τοῦ πατρ. Μελέτιου Μεταξάκη) δὲν ἀποτελεῖ τὸν πλήρη ὁρισμὸν τοῦ σχίσματος, ἀλλ’ ἀπαιτεῖται διὰ νὰ κατηγορηθῇ κληρικός τις ὡς σχισματικὸς νὰ πήξῃ καὶ ἰδιαίτερον θυσιαστήριον καὶ εὐκτήριον οἶκον, ἐν ᾧ νὰ μὴν ἀναφέρῃ τὸ ὄνομα τοῦ ἰδίου Ἐπισκόπου…». Καὶ στὴν συνέχεια: «τότε ποία ποινὴ πρέπει νὰ ἐπιβληθῇ κατ’ ἐκείνου, ὅστις ἄνευ Συνοδικῆς διαγνώσεως καὶ ἐξετάσεως καὶ ἐκ σατανικῆς μόνο ὑπερηφανείας ὁρμώμενος καταφρονεῖ τοῦ ἰδίου Ἐπισκόπου καὶ ἀποσχίζων ἑαυτὸν τούτου αὐθαιρέτως, πηγνύει μὲν ἰδιαίτερον θυσιαστήριον…» (ΑΠΑΝΤΑ, τομ. 1^ος,  σελ. 52).

«Οὕτω -συνεχίζει ὁ πρ. Φλωρίνης- τὸ ἡμερολόγιον διὰ τὴν Ἐκκλησίαν ἀποκτᾶ τοιαύτην ἐκκλησιαστικὴν σχέσιν καὶ σημασίαν, ὥστε νὰ μὴ δικαιοῦται μία ἐπί μέρους Ἐκκλησία νὰ μεταβάλῃ τοῦτο αὐθαιρέτως καὶ μονομερῶς, χωρὶς νὰ καταστῇ αὕτη ὑπεύθυνος καὶ ὑπόδικος ἀπέναντι τῶν ἄλλων ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῶν ἱσταμένων ἐπὶ ἐδάφους τοῦ ὑπὸ τῆς Α^ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καθιερωθέντος ἡμερολογιακοῦ καθεστῶτος» (Ἅπαντα, τομ. 2^ος, σελ. 335).

Καὶ ἀλλοῦ γράφει: «Ἀλλὰ καὶ ἂν ἀκόμη ἡ μεταβολὴ αὕτη τοῦ ἡμερολογίου ἐγένετο ὑφ’ ὅλης τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συνερχομένης εἰς Σύνοδον, πάλιν δὲν θὰ εἶχε κῦρος ἐκκλησιαστικόν· διότι κατὰ τοὺς Ἱ. Κανόνες… μόνον Σύνοδοι Οἰκουμενικοὶ δικαιοῦνται ἐγκύρως νὰ ἐπιλαμβάνωνται καὶ λύωσι ζητήματα θρησκευτικῆς γενικῆς ἐκκλησιαστικῆς φύσεως καὶ σημασίας» (Ἅπαντα, τομ. 1^ος, σελ. 88).

Εἶναι ὁλοφάνερο λοιπόν ὅτι: οἱ Γ.Ο.Χ. ἀποσχίστηκαν, αὐτοὶ ἔφτιαξαν ξεχωριστὸ θυσιαστήριο, αὐτοὶ διεκήρυτταν ὅτι «μόνον Σύνοδοι Οἰκουμενικοὶ δικαιοῦνται» νὰ λύνουν τέτοια σοβαρὰ ζητήματα. Καὶ ὅμως, καμιὰ Σύνοδος Οἰκουμενικὴ δὲν ἔγινε ἀπὸ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου. Κι αὐτοί, ἀντὶ νὰ περιμένουν τὴν Σύνοδο, ἡ ὁποία κατὰ τοὺς λόγους τους εἶναι ἁρμόδια νὰ λύσει τὸ πρόβλημα, ἀνέλαβαν ρόλο Συνόδου! Τόλμησαν νὰ διακηρύξουν ὅτι αὐθαιρέτως καὶ ἀπὸ μόνοι τους ἀναλαμβάνουν τὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας! Ἔγιναν ἀφ’ ἑαυτῶν ὑπερσύνοδος καὶ ἀναγνώρισαν τοὺς ἑαυτοὺς τους ὡς Γνήσιους Ὀρθόδοξους Χριστιανούς, καὶ ἐμᾶς ὀνόμασαν σχισματικοὺς καὶ αἱρετικούς! Ὠχριᾶ τὸ Πρωτεῖο τοῦ Πάπα μπροστὰ στὸ δικό τους ἐξουσιαστικὸ πρωτεῖο μωρίας!

Καὶ ἐπικαλοῦνται γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀνομία τους τὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ἐνῶ εἶναι ἐξόφθαλμο ὅτι στὴν περίπτωσή τους ἰσχύει ὁ ΙΓ΄ Κανόνας τῆς ἰδίας Συνόδου. Γιατί; Διότι αὐτοὶ δὲν ἀποτειχίστηκαν, –ὅπως νομοθετεῖ ὁ ΙΕ΄ Κανών– ἀλλὰ κατὰ τοὺς λόγους τους «ἔπηξαν ἴδιον θυσιαστήριον», ἔκαναν σχίσμα, δημιούργησαν δηλαδὴ ἄλλη Ἐκκλησία, ὄχι ἐπειδὴ ἐμεῖς πέσαμε σὲ κάποια αἵρεση καὶ τὴν διδάσκαμε «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» –ὅπως ἀπαιτεῖ ὁ ΙΕ΄ Κανόνας γιὰ νὰ κάνει κάποιος ἀποτείχιση– ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου, ποὺ ἔχει ὄχι ἄμεση, ἀλλὰ ἔμμεση σχέση μὲ τὸ Δόγμα (ὅπως οἱ ἴδιοι ἰσχυρίστηκαν -Δεῖτε στὴν ὑποσ. 1). Αὐτὴ τους ἡ πράξη λοιπόν, ὄχι μόνο δὲν στηρίζεται ἀπὸ τὸν ΙΕ΄ Κανόνα, ἀλλὰ καὶ καταδικάζεται ἀπὸ τὸν ΙΓ΄ Κανόνα!

Γράφει ὁ «ἅγιός» τους (ἀνοήτως ἢ πονηρῶς), συγχέων τοὺς Κανόνες καὶ ἐντάσσων τὴν δημιουργία ἄλλης Ἐκκλησίας ὡς ἐπιταγὴ τοῦ ΙΕ΄ Κανόνος:

«Καὶ ἵνα βεβαιωθῆτε, ὅτι ἡ ἐπιβεβλημένη αὐτὴ ἀποκήρυξις περιποιεῖ τιμήν, καὶ ὄχι μομφήν, παραθέτομεν καὶ τὸν 15ο Κανόνα τῆς ΑΒ^ης  Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὅστις οὐ μόνον δὲν κατακρίνει τὴν ἀνυπακοὴν εἰς τὸν πρωθιεράρχην, τὸν ἀποτειχίσαντα ἑαυτὸν τῆς ὀρθοδόξίας, καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ διδάσκοντα ἀντορθόδοξον διδασκαλίαν, ἀλλὰ καὶ ἐπαινεῖ, καὶ ἐπιβάλλει τὴν ἀποκήρυξιν τούτου πρὸς σωτηρίαν τῆς Ἐκκλησίας ἐκ τῆς λώβης τοῦ σχίσματος. “Οἱ γὰρ δι’ αἵρεσίν τινα …παρὰ τῶν Ἁγίων Συνόδων κατεγνωσμένην”» (Ἅπαντα, τομ. 1^ος, σελ. 94).

Ἄλλη πονηρὴ ἐνέργεια τοῦ «ἁγίου» πρ. Φλωρίνης, γιὰ νὰ ἐπιτύχει τὸν σκοπόν του, εἶναι ἡ ἀντιστροφὴ-διαστροφὴ τῶν πραγμάτων. Τὸ ψεῦδος ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀποσχίστηκε ἀπὸ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία!

Πότε, ὅμως, ἔγινε αὐτὸ καὶ καμία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν τὸ «πῆρε χαμπάρι»; Πότε χωρίσθηκε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τῶν λοιπῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν; ΠΟΤΕ! ΟΥΔΕΠΟΤΕ Ὁ χωρισμὸς ἦταν μόνο στὴν ψευδόμενη διάνοια τοῦ «ἁγίου» τους! Τόσο συνεπὴς στὶς θέσεις του καὶ διορατικός… ἦταν ὁ «ἅγιος» πρ. Φλωρίνης, ὥστε ἀργότερα ἀναίρεσε μερικῶς τὶς θέσεις του!  Παρακολουθεῖστε τί γράφει ἐπανειλημμένως:

 «Ἐπειδὴ ἡ Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Ἑλλάδος ἀπέσχισεν ἑαυτὴν κατὰ τὸ πνεῦμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων τοῦ καθόλου Κορμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐκήρυξεν δυνάμει καὶ κατ’ οὐσίαν ἑαυτὴν Σχισματικήν… κόπτομεν τοῦ λοιποῦ πᾶσαν σχέσιν καὶ ἐκκλησιαστικὴν ἐπικοινωνίαν μετ’ Αὐτῆς ἐμμενούσης εἰς τὴν ἡμερολογιακὴν καινοτομίαν καὶ ἀναλαμβάνομεν τὴν πνευματικὴν ἡγεσίαν καὶ Ἐκκλησιαστικὴν ποιμαντορίαν τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, τοῦ ἐμμένοντος πιστῶς εἰς τὸ πάτριον Ἰουλιανὸν ἡμερολόγιον[6].

Ἀθῆναι 15 Μαΐου 1935

Ὁ Δημητριάδος Γερμανός

Ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος

Ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος»

(ΑΠΑΝΤΑ, τομ. 2^ος, σελ. 52).

«Διαβεβαιοῦμεν δ’ ἐν συνειδήσει τοὺς Σεβασμίους καὶ γεραροὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς, τοὺς συγκροτοῦντας τὴν μεγάλην πανορθόδοξον Σύνοδον, ὅτι τὸ διάβημα ἡμῶν, μακρὰν παντὸς προσωπικοῦ ἐλατηρίου, ἐσκόπει καὶ σκοπεῖ νὰ ἐπανασυνδέσῃ ὅλας τὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, τὰς χωρισθεῖσας διὰ τῆς μονομεροῦς μεταβολῆς τοῦ ἑορτολογίου εἰς τὸν ἑορτασμὸν τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν καὶ τὴν ταυτόχρονον τήρησιν τῶν νηστειῶν[7] τοῦθ’ ὅπερ ἀποτελεῖ ἓν τῶν διακριτικῶν γνωρισμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας (Ἅπαντα, τομ. 2^ος, σελ. 70).

Καὶ ἀλλοῦ: «Διὸ καὶ οἱ διοικοῦντες τὴν Ἑλληνικὴν Ἐκκλησίαν… ἀπέσχισαν ἑαυτοὺς κατ’ οὐσίαν τοῦ καθόλου κορμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἐκήρυξαν ἑαυτοὺς κατ’ οὐσίαν σχισματικοὺς ἀπέναντι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» (Ἅπαντα, τομ. 1^ος , σελ. 82)[8].

Βλέπει κανεὶς ἀπὸ τὰ παραπάνω ὅτι ὁ πρ. Φλωρίνης ψευδόμενος ἰσχυρίζεται ὅτι οἱ Ἐκκλησίες χωρίστηκαν. Ἡ ἀλήθεια ὅμως, ποὺ ὅλοι ξέρουμε εἶναι, ὅτι ποτὲ δὲν χωρίστηκαν· μόνο οἱ Παλαιοημερολογῖτες χωρίστηκαν, ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες ποὺ εἶχαν τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο, δηλαδὴ ἀπὸ ΟΛΗ τὴν Ἐκκλησία, στὴν ὁποία δὲν ἔκαναν ὑπακοή, ἕνεκα τοῦ Ἡμερολογίου.

Ἀπόδειξη ὅτι οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες, παρὰ τὶς προσδοκίες τοῦ πρ. Φλωρίνης καὶ τῶν ὀπαδῶν του, θεώρησαν ἐξ ἀρχῆς ὡς σχίσμα τὶς ἐνέργειες τῶν Γ.Ο.Χ. Τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου τὴν καυτηρίασαν, ἀλλὰ δὲν τὴν θεώρησαν σχίσμα. Τὸ πῶς διαστρέφει τὰ πράγματα ὁ πρ. Φλωρίνης, φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ παρακάτω ἀπόσπασμα, πάντα ἐκ τῶν Ἁπάντων του, στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται σὲ μιὰ Σύνοδο ποὺ ἔγινε στὸ Ἅγιον Ὄρος, γιὰ νὰ προετοιμάσει τὴν  μέλλουσα νὰ συνέλθη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Διαβάζουμε ἐκεῖ:

«Ἡ ἀπόφασις ἣν ἔλαβε ἡ τελευταία προσύνοδος ἐν Ἁγίῳ Ὄρει κατὰ Ἰούνιον τοῦ 1930, καθ’ ἣν παρέστησαν Ἀντιπρόσωποι τῶν τεσσάρων Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς καὶ τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν τῆς Ρουμανίας, τῆς Τσεχοσλαβακίας, τῆς Πολωνίας, τῆς Κύπρου, τῆς Σερβίας καὶ τῆς Ἑλλάδος…, ἐν ᾗ προσυνόδῳ ἀπεφασίσθη παμψηφεὶ νὰ μὴ μεταβληθῆ τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο μέχρις οὗ συνέλθη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος…» (ΑΠΑΝΤΑ, τομ. 2^ος, σελ. 107).

Ποιοί ἀπετέλεσαν τὰ μέλη τῆς Προσυνόδου αὐτῆς ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει;  Στὴν Προσύνοδο αὐτὴ δὲν μετέσχε κανένας ἀντιπρόσωπος τῶν Γ.Ο.Χ., ἐνῶ ἔλαβαν κανονικὰ μέρος ὡς μέλη ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες καί, βέβαια, οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἄρα, κατὰ ποίαν ἔννοιαν ἀπεσχίσθη ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὶς ἄλλες Ἐκκλησίες, ἀφοῦ συμμετεῖχε ὡς μέλος στὶς ἐργασίες τῆς Προσυνόδου καὶ συναποφάσισε; Καί, βέβαια, μνημόνευε καὶ μνημονευόταν ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες Ἐκκλησίες; Καὶ βέβαια δὲν καταδικάστηκε ἀπ’ αὐτές; Ἀλλὰ καὶ στὴν συνέχεια, καὶ ἕως σήμερα, καμία Ἐκκλησία δὲν τὴν ἀποκάλεσε σχισματικὴ ὡς πρὸς τὸ θέμα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου! Οἱ μόνοι ποὺ ἀπεσχίσθησαν ἀπὸ τὴν ΟΛΗ Ἐκκλησία ἦσαν οἱ Γ.Ο.Χ. Ἀντίθετα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἕως τὴν σύγκληση Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ ζητοῦσαν οἱ Γ.Ο.Χ., ἔλαβε τὴν ἀνοχὴ ΟΛΩΝ τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν νὰ λειτουργεῖ μὲ τὸ Νέο Ἡμερολόγιο.

Ἡ ΟΛΗ Ἐκκλησία λοιπόν, παρόλο ποὺ ἡ ἐνέργειά της αὐτὴ ἐκατηγορήθη ὡς σχισματική (ποὺ ἀποδεδειγμένα πλέον δὲν ἦταν), τὴν ἀνέχτηκε. Οἱ μόνοι ποὺ δὲν τὴν ἀνέχτηκαν, παρόλο ποὺ ὑποκριτικὰ διατείνονταν ὅτι ἡ μόνη ἁρμόδια νὰ ἀποφασίσει γιὰ τὸ θέμα ἦταν μιὰ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ἦσαν οἱ Γ.Ο.Χ., οἱ ὁποῖοι ἀποφάσισαν ὡς Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ὅτι εἴμαστε σχισματικοί!

Τὸ ὅτι καμιὰ Ἐκκλησία δὲν ἀναγνώρισε τοὺς Γ.Ο.Χ. εἶναι γνωστότατο, μᾶς τὸ θυμίζει ὅμως καὶ ὁ πρ. Χρυσόστομος Καβουρίδης. Καταφύγαμε, γράφει, στὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ ἐπέμβουν ὑπὲρ ἡμῶν, ἀλλὰ οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες δὲν ἐνέκριναν τὸ σχῖσμα τῶν Γ.Ο.Χ. καὶ δὲν τοὺς ὑποστήριξαν.

«Τὴν παράνομον καὶ ἄδικον, ἀλλὰ καὶ ἀπάνθρωπον ταύτην ἀπόφασιν τῆς Συνόδου (σ.σ.: τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) ἀναγγείλαμεν εἰς πᾶσας τὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας ἐν εἴδει διαμαρτυρίας καὶ δι’ ἐλπίδος ἔχομεν, ὅτι αὗται δὲν θὰ ἀναγνωρίσωσι» τὴν καθ’ ἡμῶν «ἀπόφασιν» (ὅπ. παρ., σελ. 64).

Θὰ μποροῦσε νὰ γραφεῖ ἕνα ὀγκῶδες βιβλίο, ποὺ νὰ ἀναλύει τὶς ἀνακολουθίες καὶ τὰ ψεύδη τῶν Γ.Ο.Χ. Φτάνουν ὅμως αὐτὰ τὰ τόσο ἐνδεικτικά. Ἀρκεῖ τὸ περιεκτικὸ βιβλίο ποὺ σήμερα παρουσιάζεται. Κι ἴσως, ἂν χρειάζεται καὶ κάτι περισσότερο, γιὰ τοὺς καλῆς διαθέσεως πιστούς, θὰ πρέπει νὰ δρομολογηθεῖ ἡ ἔκδοση τῶν ἄρθρων ποὺ ἔχουν γραφεῖ ἀπὸ τὸν π. Εὐθύμιο καὶ ἀριθμοῦν ἑκατοντάδες σελίδων.

---

[1] «Τὸ ἡμερολόγιον ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἐπιφέρει σύγχυσιν εἰς τὰ τῆς θείας λατρείας ἔχει καὶ σχέσιν, οὐχί βεβαίως ἄμεσον ἀλλ΄ ἔμμεσον καὶ μὲ τὸ Δόγμα καὶ τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Παράδοσιν»! (ΑΠΑΝΤΑ, τόμ. 1ος, ὅπ. παρ., σελ. 210).

[2] Ἡ περιφρούρηση τοῦ Ἡμερολογίου ἔγινε, γιατὶ θεωρήθηκε- «ἄγραφος Παράδοση», γιατὶ συνδέθηκε -ἰσχυρίζεται ὁ “ἅγιός” τους- μὲ τὸν καθορισμὸ τοῦ Πασχαλίου Κανόνος. Γράφει: «Ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν βεβαίως ἀποκαλοῦμεν πᾶσαν ἄγραφον διδασκαλίαν ἣν παρελάβομεν παρὰ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἥτις διὰ μέσου τῶν αἰώνων ἐτηρήθη ὑπὸ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν ἀλώβητος καὶ ἀναλλοίωτος, ἀποκτήσασα οὕτω δύναμιν καὶ ἰσχὺν νόμου ἐν τῇ συνειδήσει τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ τῶν Χριστιανῶν. Οὕτω καὶ ἡ καθιέρωσις τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας τοῦ ὁποίου συνετάχθη καὶ ὁ Πασχάλιος Κανὼν ὑπὸ τῆς Α^ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὡς καὶ ὁ σεβασμὸς τούτου ὑπὸ τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῆς αἰωνοβίου πράξεως τῆς Ἐκκλησίας, ἀπετέλεσε μίαν Ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν ἣν ἐσεβάστηκαν καὶ διετήρησαν ἀναλλοίωτον καθ’ ὅλους τοὺς διαρρεύσαντας αἰῶνας ἅπασαι αἱ ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι. Τούτου ἕνεκα ἡ ἀθέτησις καὶ παραβίασις τοῦ Ἰουλιανοῦ ἑορτολογίου εἶναι ἀθέτησις καὶ παραβίασις μιᾶς Ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καὶ ἑπομένως ὑπόκεινται οἱ ἀθετοῦντες αὐτὴν εἰς τὸ ἀνάθεμα τῆς Ζ^ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁρίζουσα ἐν τῇ 8^η Αὐτῆς πράξει τὰ ἑξῆς: “εἴ τις παράδοσιν ἐκκλησιαστικὴν ἔγγραφον ἢ ἄγραφον ἀθετεῖ ἀνάθεμα” καὶ ἀλλαχοῦ “Μὴ καινοτομίαν καὶ ἀφαίρεσιν ποιεῖσθαι τῆς εὐσεβῶς ἐν ἡμῖν κεκρατηκυίας συνηθείας. Τὰ γὰρ παραδοθέντα ἐν τῇ Καθολικῆ Ἐκκλησίᾳ οὔτε προσθήκην οὔτε μείωσιν ἐπιδέχεται. Μεγίστη γὰρ τὸν προστιθέντα ἢ ἀφαιροῦντα τιμωρία δεσμοῖ”… Τὸ ἡμερολόγιον ἔχει σχεσιν καὶ πρὸς τὸν ὑπὸ της Α^ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καθιερωθέντα Πασχάλιον Κανόνα, διότι ὅπως οὗτος συνταχθῇ ἐλήφθη ὡς βάσις… ἡ ἰσημερία τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου, ἐφ ᾧ καὶ πᾶσα μεταβολὴ τοῦ Ἰουλιανοῦ ἑορτολογίου θίγει κατ’ ἀνάγκην καὶ τὸν ἐνιαύσιον κύκλον τῶν ἑορτῶν τῶν Εὐαγγελικῶν καὶ Ἀποστολικῶν περικοπῶν καὶ τὸν καθορισμὸν τῶν νηστειῶν… Ὁ καθορισμὸς δὲ πάντων τούτων ἐγένετο ὑπὸ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ Πασχαλίου Κανόνος…» (ΑΠΑΝΤΑ, τόμ. 1ος, ὅπ. παρ., σελ. 161-162).

[3] Τὰ αὐτὰ καὶ στὸ Χρυσόστομος Καβουρίδης,  ΑΠΑΝΤΑ, τομ. 1^ος, σελ. 163.

[4] «Καὶ ἐφ’ ὅσον τὸ Δόγμα τὸ κατὰ θεωρίαν καὶ γνῶσιν ἓν καὶ τὸ αὐτό, βιοῦται κατὰ πρᾶξιν καὶ ἐκδηλοῦται ἐν τῇ Θείᾳ λατρείᾳ καὶ ταῖς ἱεροτελεστίαις διαφοροχρόνως  καὶ ἀνομοιομόρφως ὑπὸ τῶν χριστιανῶν, δὲν δύνανται πλέον οὗτοι νὰ πιστεύωσι, ὅτι ὁμοδογματοῦσι, καὶ ὅτι συνεπῶς ἀνήκουσιν εἰς μίαν Ἐκκλησίαν. Τούτου οὕτως ἔχοντος, ἡ κατὰ θεωρίαν καὶ ξηρὰν γνῶσιν ἑνότης καὶ ταυτότης τοῦ Δόγματος τῆς μίας Ἐκκλησίας, δὲν διασώζεται πλέον, ὅταν ἡ ἑνιαία αὕτη πίστις τοῦ Δόγματος βιοῦται καὶ ἐκδηλοῦται ἐν τῇ Θείᾳ λατρείᾳ οὐχὶ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον καὶ τρόπον, ἀλλ’ ἑτεροχρόνως καὶ ἀνομοιομόρφως. Διότι δὲν δύνανται οἱ παλαιοημερολογῖται καὶ οἱ νεοημερολογῖται, καίπερ ἔχοντες ἀμφότεροι τὰ αὐτὰ Δόγματα καὶ τὴν αὐτὴν Θείαν λατρείαν, νὰ ἀνήκωσιν εἰς μίαν καὶ τὴν αὐτὴν Ἐκκλησίαν, ὅταν οἱ μὲν νηστεύωσι καὶ ἐγκρατεύωνται, ὅπως ἑορτάσωσι τὰ Χριστούγεννα, καθ’ ὃν χρόνον οἱ ἄλλοι εὐφραίνονται καὶ πανηγυρίζουσιν, οὐ μόνον τὰ Χριστούγεννα, ἀλλὰ καὶ τὰ Θεοφάνεια» (Χρυσόστομος Καβουρίδης, ΑΠΑΝΤΑ, τομ. 1^ος, σελ. 114). Παρατηροῦμε ἐδῶ τὴν μονολιθικότητα καὶ τὴν φτώχευση τῆς πνευματικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς ποὺ ἐπιφέρει αὐτὴ ἡ κακόδοξη διδασκαλία τοῦ πρ. Φλωρίνης, τὴν ὁποίαν βιώνουν ἐξ ὁλοκλήρου οἱ Γ.Ο.Χ. ἀκολουθώντας τὴν κακοδοξίαν του. Ἰσχυρίζεται ὅτι τὸ δόγμα καὶ ἡ ἑνότης τῆς πίστεως ἀποβαίνει «ξηρὰ γνῶσις καὶ θεωρία», ἐφ’ ὅσον «δὲν βιοῦται καὶ ἐκδηλοῦται ἐν τη Θείᾳ λατρείᾳ κατὰ τὸν αὐτὸν χρόνον καὶ τρόπον»! Ὅμως, οἱ πληροφορίες τοῦ βιλίου ποὺ ἐξετάζουμε, ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ἐπὶ 7 περίπου αἰῶνες γιόρταζαν σὲ διαφορετικὸ χρόνο τὶς ἑορτές τους, καταρρίπτουν μὲ πάταγο τὴν ἀλλοπρόσαλλη καὶ ἀμάρτυρη στὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας κακοδοξία τῶν Γ.Ο.Χ.! Ἀλλὰ καὶ σήμερα, οἱ ἀνὰ τὴν γῆν Ὀρθόδοξοι γιορτάζουν σὲ διαφορετικὸ χρόνο τὶς ἑορτές τους, κατὰ μία, δύο…, ἑπτά ὧρες, ἀφοῦ εὑρίσκονται σὲ διαφορετικὸ ἡμισφαίριο καὶ γεωγραφικὸ παράλληλο, ὥστε μετὰ ἑπτὰ ὧρες, ἔχει ἀλλάξει ἀκόμα καὶ ἡ ἡμερομηνία, π.χ. στὴν Αὐστραλία! Κι ὅμως, κατὰ τὰ ἄλλα ἔξυπνοι πιστοί, ἔχουν πέσει στὴν παγίδα τῶν Γ.Ο.Χ.

[5] Χρυσόστομος Καβουρίδης, ΑΠΑΝΤΑ, τομ. 1^ος, σελ. 90: «Διότι ὅσον καὶ ἂν τὸ ἡμερολόγιο, αὐτὸ καθ’ ἑαυτό, εἶναι ζήτημα  χρόνου καθαρῶς, ἡ μονομερὴς ὅμως καὶ ἀντικανονικὴ μεταβολὴ αὐτοῦ, δημιουργεῖ συνεπείας, θιγούσας, οὐ μόνον Ἐκκλησιαστικὰς παραδόσεις, ἀλλὰ καὶ αὐτὸ τὸ Θεῖον Σύμβολον τῆς ἀμωμήτου πίστεως ἡμῶν τὸ “εἰς μίαν… Ἐκκλησίαν”». Ἐπίσης, στὸν 1^ο τόμο τῶν ΑΠΑΝΤΩΝ καὶ σελ. 92 ἐπαναλαμβάνει: «Ὅθεν συνοψίζοντες λέγομεν, ὅτι τὸ Ἐκκλησιαστικὸν ἡμερολόγιον, αὐτὸ καθ’ αὑτό, εἶναι καθαρῶς ζήτημα χρόνου καὶ ἡμερομηνίας· ἐξεταζόμενον ὅμως ἐν σχέσει πρὸς τὸν Πασχάλιον Κανόνα καὶ τὴν ἐκδήλωσιν τῆς πίστεως καὶ τῆς Θείας Λατρείας, προσλαμβάνει σημασίαν καὶ ἀξίαν οὐ μόνον ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καθιερωθείσης ὑπὸ τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλὰ καὶ δογματικὴν καὶ ἠθικὴν ἔννοιαν». Βέβαια ὅλα αὐτὰ εἶναι εὐσεβεῖς πόθοι τοῦ πρ. Φλωρίνης, ἀφοῦ τὴν «σημασίαν καὶ ἀξίαν οὐ μόνον ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως» δὲν τὴν προσλαμβάνει ἀπὸ καμία Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς Γ.Ο.Χ. Μόνο αὐτοὶ ἀπὸ ΟΛΗ τὴν Ἐκκλησία ἔκαναν αὐτὲς τὶς συνδέσεις καὶ ἔδωσαν δογματικὲς προεκτάσεις στὸ Ἡμερολόγιο, ἀφοῦ εἴδαμε ὅτι ἐπὶ ἑπτὰ αἰῶνες ἡ Ἐκκλησία πορευόταν μὲ διαφορετικὰ Ἡμερολόγια καὶ ὅλες οἱ Ἐκκλησίες κοινωνοῦσαν μεταξύ τους. Καὶ συνεχίζει νὰ πλανᾶ τοὺς πιστοὺς καὶ νὰ ψεύδεται γράφων (ΑΠΑΝΤΑ, τομ. 1ος, σελ. 81): «Οἱ θεηγόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὑπερήσπιζον τὸ πατροπαράδοτον» ἡμερολόγιο, «διότι ἐσέβοντο τὴν παράδοσιν τῶν 7 Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ τὴν αἰωνόβιον πρᾶξιν τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας. Καθ’ ὅσον τὸ Ἰουλιανὸν ἡμερολόγιον, συνδεθὲν ὑπὸ τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Α^ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου μετὰ τοῦ Πασχαλίου, ἀποτέλεσε τὴν συνισταμένην τῆς Θ. Λατρείας καὶ ἕνα ἑνωτικὸν κρίκον τῆς καθόλου Ὀρθοδοξίας, καθὼς καὶ ἕνα ἀκαθαίρετον προμαχῶνα κατὰ τῆς Αἱρέσεως καὶ τῆς κακοδοξίας».  Ἐδῶ βέβαια, λέγει κι ἕνα ἀκόμα ψέμα, ἀφοῦ δὲν συνεδέθη τὸ Πασχάλιο μὲ τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἀλλὰ μὲ τὸ Αἰγυπτιακὸ Ἡμερολόγιο, ἀφοῦ μὲ αὐτὸ ἐκαθορίζετο τότε τὸ Πασχάλιο!!! Δεῖτε, στοὺς τέσσερις (4) ὅρους τῆς Α΄ Οικουμενικῆς δὲν ἀναφέρεται κανένα Ἡμερολόγιο. Σ’ αὐτοὺς οἱ Πατέρες ἐντέλλονται: Τὸ Πάσχα

1. Νὰ ἑορτάζεται μετὰ την εαρινή ισημερία.

2. Να εορτάζεται μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας.

3. Να εορτάζεται μετά το Εβραϊκό Πάσχα.

4. Να εορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά από όλα τα παραπάνω.

Καὶ ἐνῶ στοὺς ὅρους οἱ Πατέρες δὲν ἀναφέρουν κανένα Ἡμερολόγιο, τὸν ὑπολογισμὸ γιὰ τὴν εὕρεση τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ἀνέθεσαν στοὺς ἀστρονόμους τῆς Ἀλεξάνδρειας! Ἄρα ἡ Σύνοδος (θὰ λέγαμε, ἂν θελήσουμε νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν λογικὴ τῶν Γ.Ο.Χ.), ὅρισε τὸ Αἰγυπτιακὸ Ἡμερολόγιο ὡς Πάτριο κι ὄχι τό …Ἰουλιανό!!!  Μάλιστα ἐκεῖνος ποὺ καθόριζε –λίγο μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενική– τὸ Πασχάλιο, μὲ βάση ὄχι τὸ Ἰουλιανὸ ἀλλὰ τὸ Αἰγυπτιακὸ Ἡμερολόγιο, ἦταν ὁ πρόμαχος τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ Μ. Ἀθανάσιος! Διαβάζουμε στὸ ἱστολόγιο impantokratoros: «...Αξιοσημείωτον τυγχάνει το γεγονός ότι η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος, θελήσασα να ορίση την ημέραν εορτασμού του Πάσχα, δεν ώρισε μήνας και ημέρας του Ιουλιανού Ημερολογίου, αλλ’ έθετο ως σταθεράν βάσιν του υπολογισμού την εαρινήν ισημερίαν, δηλ. ώρισε τα κατά τον εορτασμόν ουχί ημερομηνιακώς, αλλ’ αστρονομικώς, και τούτο διότι το κανονικώς ενδιαφέρον δεν είναι η ημερομηνία, αλλ’ η ισημερία». https://www.impantokratoros.gr/52B8523F.el.aspx   Ἡ «εαρινή ισημερία» δηλαδή, εἶναι σταθερὴ καὶ σὲ ὅλα τὰ Ἡμερολόγια συμβαίνει τὴν ἴδια …ἡμέρα, μόνο ποὺ κάθε ἡμερολόγιο τὴν ὀνομάζει μὲ διαφορετικὸ ὄνομα! Ἔτσι, ἀφοῦ καθοριζόταν μὲ τὸ Αἰγυπτιακὸ Ἡμερολόγιο, σημαίνει ὅτι δὲν ἦταν τὸ Πάτριο τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο (ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ Γ.Ο.Χ.), ἀλλὰ τὸ Πάτριο ἦταν τὸ Αἰγυπτιακό!!! Δηλαδὴ τὸ Ἡμερολόγιο ποὺ οἱ Πατέρες (=Πάτριο), συγκεκριμένα ὁ Μ. Ἀθανάσιος καὶ στὴ συνέχεια ὁ ἅγιος Κύριλλος, κατ’ Ἐντολὴν τῶν συνέδρων Ἐπισκόπων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, χρησιμοποίησαν γιὰ τὸν καθορισμὸ τοῦ μετακινούμενου Πασχαλίου τὸ Αἰγυπτιακό!!!

[6] «Κατὰ ταῦτα καὶ συνῳδὰ τω πνεύματι τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, πᾶσα ἐπί μέρους ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, προβαίνουσα μονομερῶς καὶ ἄνευ τῆς συναινέσεως τῶν λοιπῶν Ἐκκλησιῶν εἰς τὴν μεταβολὴν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου, ἀποσχίζει ἑαυτὴν τοῦ καθόλου κορμοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ κηρύττει ἑαυτὴν σχισματικὴν ἀπέναντι τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» (ΑΠΑΝΤΑ, τομ. 1^ος σελ. 108).

[7] Ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, στὴν Πραγματείαν του τὴν ὁποία «ἀπήγειλεν ἐπὶ Δικαστηρίου… γεγραμμένην ἐν εἴδη ὑπομνήματος» γράφει μεταξὺ ἄλλων καὶ τὰ ἑξῆς:

«Κύριε Πρόεδρε, Κύριε Εἰσαγγελεῦ… Ἀλλ’ οἱ ἀνωτέρω Κανόνες οὐδεμίαν δύνανται νὰ ἔχωσιν ἐφαρμογὴν εἰς ἡμᾶς, διότι εἰς τὴν ἀποκοπὴν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετὰ τῆς Διοικούσης Συνόδου προέβημεν οὐχὶ διὰ λόγους προσωπικούς, ἀλλὰ διὰ λόγους ἐκκλησιαστικούς, ἀναφερομένους εἰς τὴν παραβίασιν οὐ μόνον Ἀποστολικῶν Διατάξεων, ὅπως εἶναι ἡ παραβίασις τῆς νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὡς καὶ εἰς τὴν παραβίασιν τῶν Κανόνων τῶν κελευόντων τὸν ταυτόχρονον καὶ ὁμοιόμορφον ἑορτασμῶν τῶν ἑορτῶν, τὴν τήρησιν τῶν νηστειῶν καὶ διαφόρων τῆς ψυχῆς καθαρμῶν, ἀλλ’ ὅπερ καὶ τὸ σοβαρώτερον εἰς τὴν παραβίασιν τοῦ Δόγματος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Διότι ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἔγκειται μόνον εἰς τὴν ταυτότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς θείας λατρείας, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ ταυτόχρονον καὶ ὁμοιόμορφον τῆς ἐκδηλώσεως τούτων»   (ΑΠΑΝΤΑ, τόμ. 2^ος, σελ. 325, 329).

[8] Ὁ πρ. Φλωρίνης εἶναι σαφής: «Ἀπεφασίσαμεν τρεῖς Ἱεράρχαι… νὰ δηλώσωμε δι’ ἑνὸς ἐγγράφου ὑπὸ ἡμερομηνίαν 27 Μαΐου 1935 εἰς τὴν Διοικοῦσαν Σύνοδον, ὅτι ἀποκηρύττομεν Αὐτήν, ἐφ’ ὅσον ἐμμένει εἰς τὴν πλάνην τὴν ἡμερολογιακήν» (ΑΠΑΝΤΑ, τόμ. 1^ος, σελ. 129. Δεῖτε καὶ εἰς σελ. 130-131). Τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες τὶς γράφουν οἱ «τρεῖς Ἱεράρχαι» στὰ “παλιὰ τους τὰ παπούτσια”! Ἀποκηρύττουν μιὰ ὁλόκληρη Ἐκκλησία γιὰ το …Ἡμερολόγιο καὶ τὶς νηστεῖες, κατὰ τὴν ὁμολογία τους! Τοῦτο ΟΥΔΕΠΟΤΕ ξανάγινε στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ Ἁγίους ἢ ἀπὸ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, παρὰ ἀπὸ σχισματικοὺς ἢ αἱρετικούς! Στὴν πραγματικότητα αὐτοὶ ἀποκόπτονται, ἀπὸ μόνοι τους, ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς Ἐκκλησίες, ὄχι μόνο τοῦ Νέου ἀλλὰ καὶ τοῦ Παλαιοῦ ἡμερολογίου, ἐφ’ ὅσον τὶς διαγράφουν καὶ ἀποφασίζουν χωρὶς τὴν γνώμη αὐτῶν τῶν Ἐκκλησιῶν, τὶς ὁποῖες δὲν εἶχαν κατηγορήσει γιὰ οὐδεμία παρανομία, σχίσμα ἢ αἵρεση καὶ παρότι εἶχαν ὁμολογήσει ὅτι αὐτὸ τὸ θέμα ΜΟΝΟ Σύνοδος …Οἰκουμενικὴ μπορεῖ νὰ λύσει! Γιατί κ.κ. Γ.Ο.Χ. ἐνεργήσατε ὡς Οἰκουμενικὴ Σύνοδος; Καὶ στὴν σελ. 138 γράφει: «Εὑρέθημεν εἰς τὴν ἀνάγκην νὰ ἀποκηρύξωμεν τὴν Διοικοῦσαν Σύνοδον ὡς ἀποσχίσασαν ἑαυτὴν ἐ τοῦ κορμοῦ τῆς καθόλου ὀρθοδοξίας διὰ τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας»! Καὶ στὴ σελ. 127: Διὰ τοῦτο «ἀπεφασίσαμεν πρὸς πρόληψιν μειζόνων κακῶν νὰ ἀποκηρύξωμεν Αὐτήν, ἐμμένουσαν εἰς τὴν πλάνην τὴν ἡμερολογιακὴν καὶ νὰ ἀναλάβωμεν τὴν ποιμαντορίαν τῆς πολυπληθοῦς ἤδη μερίδος τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ, τοῦ ἀκολουθοῦντος τὸ πάτριον καὶ ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον». Τὰ ἴδια γράφει καὶ σὲ δεκάδες ἄλλα σημεῖα τῶν ΑΠΑΝΤΩΝ του.