Κυριακή Α Νηστειῶν: Ερμηνεία του Ιερού Χρυσοστόμου στην αποστολική περικοπή

Ερμηνεία του Ιερού Χρυσοστόμου στην αποστολική περικοπή

από την «Προς Εβραίους» επιστολή του αποστόλου Παύλου, κεφ. 11, εδαφ. 24-26

    Έπειτα πάλι αναφέρει άλλο γνωστό στους Εβραίους παράδειγμα και μάλλον ανώτερο από το προηγούμενο. Ποιο λοιπόν είναι αυτό; «Πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ (:Εξαιτίας της πίστεώς του ο Μωυσής, όταν μεγάλωσε και έγινε άνδρας, αρνήθηκε να ονομάζεται βασιλόπουλο, γιος της κόρης του Φαραώ), μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν (:θεώρησε καλύτερο και προτίμησε να κακοπαθεί μαζί με τον λαό του Θεού, παρά να έχει τις πρόσκαιρες απολαύσεις της αμαρτίας, να ζει δηλαδή
άνετα και με τιμές ως Αιγύπτιος άρχοντας με τους ειδωλολάτρες που καταπίεζαν τους Ισραηλίτες), μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν (:Θεώρησε μεγαλύτερο πλούτο από τους θησαυρούς και τα αγαθά της Αιγύπτου τις περιφρονήσεις που έμοιαζαν με τον ονειδισμό και την περιφρόνηση που αργότερα θα υπέμενε ο Χριστός. Και αυτά όλα διότι είχε καρφωμένα τα μάτια του στις ουράνιες ανταμοιβές)» [Εβρ.11,24-26]. Σαν να τους έλεγε: «κανείς από σας δεν άφησε ανάκτορα και μάλιστα ανάκτορα λαμπρά, ούτε τέτοιους θησαυρούς, ούτε περιφρόνησε τον τίτλο του υιού του βασιλιά, όπως έκανε ο Μωυσής». Και ότι δεν τα άφησε τυχαία, το φανέρωσε λέγοντας: «ἠρνήσατο (:αρνήθηκε)»· δηλαδή, τα μίσησε, τα αποστράφηκε· εφόσον ο ουρανός ήταν μπροστά του, ήταν περιττό να θαυμάζει τα ανάκτορα της Αιγύπτου.

   Και πρόσεχε πόσο θαυμαστά το έθεσε ο Παύλος. Δεν είπε «επειδή θεώρησε ως μεγαλύτερο πλούτο από τους θησαυρούς της Αιγύπτου τον ουρανό και αυτά που υπάρχουν στους ουρανούς»· αλλά τι; «μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ (:Θεώρησε μεγαλύτερο πλούτο από τους θησαυρούς και τα αγαθά της Αιγύπτου τις περιφρονήσεις που έμοιαζαν με τον ονειδισμό και την περιφρόνηση που αργότερα θα υπέμενε ο Χριστός)». Θεώρησε λοιπόν μεγαλύτερο πλούτο το να έχει «την περιφρόνηση του Χριστού». Διότι θεώρησε προτιμότερο το να περιφρονείται για τον Χριστό παρά να Τον εγκαταλείψει· έτσι και αυτό καθεαυτό ήταν μισθός. «Μᾶλλον», λέγει, «ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ (:προτίμησε να κακοπαθεί μαζί με τον λαό του Θεού)».

«Εσείς δηλαδή υποφέρετε χάριν του εαυτού σας, ενώ εκείνος προτίμησε να υποφέρει χάριν των άλλων. Και με τη θέλησή του ριψοκινδύνευσε τόσο πολύ, ενώ μπορούσε να ζει με ευσέβεια και να απολαμβάνει τα αγαθά)». «ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν(:παρά να έχει προσωρινή απόλαυση αμαρτίας)», λέγει. «Αμαρτία» είπε το ότι δεν θέλησε ως τότε να συμπάσχει με τους άλλους· «αυτό, λέγει, «ο Μωυσής το θεώρησε αμαρτία». Εάν λοιπόν εκείνος θεώρησε αμαρτία το να μην κακοπαθεί πρόθυμα μαζί με τους  άλλους, άρα είναι μεγάλο αγαθό η κακοπάθεια, στην οποία υπέβαλε τον εαυτό του, αφού απομακρύνθηκε από τα ανάκτορα. Και αυτά τα έκανε, επειδή προέβλεπε κάποια μεγάλα αγαθά· γι’ αυτό και έτσι μίλησε.

     «μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ (:Θεώρησε μεγαλύτερο πλούτο από τους θησαυρούς και τα αγαθά της Αιγύπτου τις περιφρονήσεις που έμοιαζαν με τον ονειδισμό και την περιφρόνηση που αργότερα θα υπέμενε ο Χριστός)».Τι σημαίνει «τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ»; Δηλαδή «το να περιφρονείται γι’ αυτά που περιφρονείστε και εσείς», την περιφρόνηση που υπέμεινε ο Χριστός· ή ότι «για τον Χριστό υπέμεινε, όταν τον περιγελούσαν για την πέτρα, από την οποία έβγαλε νερό»· «ἡ δὲ πέτρα(:και η πέτρα)», λέγει, «ἦν ὁ Χριστός(:ήταν ο Χριστός)»[Α΄Κορ. 10,4]·[βλ. Εξ.17,1-6: «Καὶ ἀπῇρε πᾶσα συναγωγὴ υἱῶν Ἰσραὴλ ἐκ τῆς ἐρήμου Σὶν κατὰ παρεμβολὰς αὐτῶν διά ῥήματος Κυρίου καὶ παρενεβάλοσαν ἐν Ῥαφιδείν· οὐκ ἦν δὲ ὕδωρ τῷ λαῷ πιεῖν. καὶ ἐλοιδορεῖτο ὁ λαὸς πρὸς Μωυσῆν λέγοντες· δὸς ἡμῖν ὕδωρ, ἵνα πίωμεν. καὶ εἶπεν αὐτοῖς Μωυσῆς· τί λοιδορεῖσθέ μοι, καὶ τί πειράζετε Κύριον; ἐδίψησε δὲ ἐκεῖ ὁ λαὸς ὕδατι, καὶ διεγόγγυζεν ἐκεῖ ὁ λαὸς πρὸς Μωυσῆν λέγοντες· ἱνατί τοῦτο; ἀνεβίβασας ἡμᾶς ἐξ Αἰγύπτου ἀποκτεῖναι ἡμᾶς καὶ τὰ τέκνα ἡμῶν καὶ τὰ κτήνη τῷ δίψει; ἐβόησε δὲ Μωυσῆς πρὸς Κύριον λέγων· τί ποιήσω τῷ λαῷ τούτῳ; ἔτι μικρὸν καὶ καταλιθοβολήσουσί με. καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν· προπορεύου τοῦ λαοῦ τούτου, λαβὲ δὲ σεαυτῷ ἀπὸ τῶν πρεσβυτέρων τοῦ λαοῦ· καὶ τὴν ῥάβδον, ἐν ᾗ ἐπάταξας τὸν ποταμόν, λαβὲ ἐν τῇ χειρί σου καὶ πορεύσῃ. ὅδε ἐγὼ ἕστηκα ἐκεῖ πρὸ τοῦ σε ἐπὶ τῆς πέτρας ἐν Χωρήβ· καὶ πατάξεις τὴν πέτραν, καὶ ἐξελεύσεται ἐξ αὐτῆς ὕδωρ, καὶ πίεται ὁ λαός. ἐποίησε δὲ Μωυσῆς οὕτως ἐναντίον τῶν υἱῶν Ἰσραήλ. καὶ ἐπωνόμασε τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου Πειρασμὸς καὶ Λοιδόρησις, διὰ τὴν λοιδορίαν τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ καὶ διὰ τὸ πειράζειν Κύριον λέγοντας· εἰ ἔστι Κύριος ἐν ἡμῖν ἢ οὔ;(:Όλο το πλήθος των Ισραηλιτών, κατόπιν εντολής του Κυρίου, ξεκίνησαν από την έρημο Σιν κατά τμήματα και κατασκήνωσαν στη Ραφιδείν. Εκεί όμως δεν υπήρχε νερό, για να πιει ο λαός. Και οι Ισραηλίτες έβριζαν τον Μωυσή λέγοντας: ‘’Δώσε μας νερό να πιούμε!’’. Και εκείνος τους απάντησε: ‘’Γιατί μιλάτε υβριστικά εναντίον μου; Και γιατί πειράζετε τον Κύριο με την ελλιπή σας πίστη;’’· δίψασε λοιπόν ο ισραηλιτικός λαός εκεί για νερό και γόγγυζαν εναντίον του Μωυσή λέγοντας: ‘’γιατί μας το έκανες αυτό; Μας έβγαλες από την Αίγυπτο, για να φονεύσεις εμάς και τα παιδιά μας και τα ζώα μας με τη φοβερή δίψα;». Με θερμή προσευχή βόησε ο Μωυσής προς τον Θεό: ‘’Τι να κάνω, Κύριε, στον λαό αυτόν; Λίγο ακόμη και θα με λιθοβολήσουν με μανία’’. Και είπε ο Κύριος προς τον Μωυσή:’’ Προχώρησε μπροστά από τον λαό αυτόν, πάρε μαζί σου μερικούς από τους γεροντότερους του λαού· πάρε στα χέρια σου την ράβδο, με την οποία χτύπησες τον Νείλο ποταμό, και προχώρησε. Εγώ λοιπόν θα έχω σταθεί εκεί πριν από εσένα στη γυμνή πέτρα του όρους Χωρήβ. Χτύπησε την πέτρα και θα αναπηδήσει νερό από αυτήν, για να πιει όλος ο λαός’’. Όπως είπε ο Θεός, έτσι έκανε ο Μωυσής ενώπιον των Ισραηλιτών. Και έδωσε μάλιστα στον τόπο εκείνον το όνομα «Πειρασμός και Λοιδόρηση» εξαιτίας των ύβρεων του ισραηλιτικού λαού και διότι πίκραναν τον Κύριο εκπειράζοντάς Τον απιστώντας με το να λένε:’’ Είναι άραγε ο Θεός μαζί μας ή όχι;’’)».

   Και πώς είναι «ονειδισμός του Χριστού»; Επειδή απορρίπτουμε αυτά που παραλάβαμε από τους προγόνους, περιφρονούμαστε, επειδή προστρέχουμε στον Θεό, κακοπαθούμε. Ήταν φυσικό και ο Μωυσής να περιφρονούνταν όταν άκουσε «μήπως θέλεις να με φονεύσεις, με τον τρόπο που φόνευσες χθες τον Αιγύπτιο;»[βλ. Εξ.2,11-15: «Ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς πολλαῖς ἐκείναις μέγας γενόμενος Μωυσῆς, ἐξῆλθε πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ. κατανοήσας δὲ τὸν πόνον αὐτῶν ὁρᾷ ἄνθρωπον Αἰγύπτιον τύπτοντά τινα Ἑβραῖον τῶν ἑαυτοῦ ἀδελφῶν τῶν υἱῶν Ἰσραήλ· περιβλεψάμενος δὲ ὧδε καὶ ὧδε οὐχ ὁρᾷ οὐδένα καὶ πατάξας τὸν Αἰγύπτιον, ἔκρυψεν αὐτὸν ἐν τῇ ἄμμῳ. ἐξελθὼν δὲ τῇ ἡμέρᾳ τῇ δευτέρᾳ ὁρᾷ δύο ἄνδρας Ἑβραίους διαπληκτιζομένους καὶ λέγει τῷ ἀδικοῦντι· διὰ τί σὺ τύπτεις τὸν πλησίον; ὁ δὲ εἶπε· τίς σε κατέστησεν ἄρχοντα καὶ δικαστὴν ἐφ᾿ ἡμῶν; μὴ ἀνελεῖν με σὺ θέλεις, ὃν τρόπον ἀνεῖλες χθὲς τὸν Αἰγύπτιον; ἐφοβήθη δὲ Μωυσῆς, καὶ εἶπεν· εἰ οὕτως ἐμφανὲς γέγονε τὸ ῥῆμα τοῦτο;(:Μετά την πάροδο αρκετού χρόνου από τη στιγμή που τον βρήκε και τον περιέσωσε ως βρέφος και ανέλαβε την ανατροφή του η κόρη του Φαραώ, όταν ο Μωυσής έγινε μέγας για τη σοφία και τη δύναμή του, εξήλθε από τα αιγυπτιακά ανάκτορα και επισκέφθηκε τους ομοεθνείς του, τους Ισραηλίτες. Ενώ παρακολουθούσε και έβλεπε την ταλαιπωρία και τη θλίψη τους, είδε έναν Αιγύπτιο να χτυπά έναν Εβραίο,έναν από τους αδελφούς του, τους Ισραηλίτες. Ο Μωυσής κοίταξε ολόγυρά του από εδώ και από εκεί, δεν είδε κανένα και αφού χτύπησε θανάσιμα τον Αιγύπτιο τον φόνευσε και έκρυψε το πτώμα του στην άμμο. Την άλλη μέρα εξήλθε πάλι το Μωυσής, είδε δύο Εβραίους να διαπληκτίζονται και λέγει σε αυτόν που αδικούσε τον άλλο:’’ Γιατί εσύ χτυπάς τον πλησίον σου;’’. Εκείνος του απάντησε με αναίδεια:’’ Ποιος σε όρισε άρχοντα και δικαστή σε μας; Μήπως θέλεις να φονεύσεις και εμένα, όπως φόνευσες χθες τον Αιγύπτιο;’’)»].

     Αυτό επίσης είναι «ὀνειδισμὸς τοῦ Χριστοῦ», το να υποφέρει κανείς μέχρι τέλους και μέχρι τελευταίας αναπνοής, όπως ακριβώς ο Χριστός ονειδιζόταν και άκουγε: «εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ(:εάν είσαι Υιός του Θεού)»[Ματθ.27,39-40: «Οἱ δὲ παραπορευόμενοι ἐβλασφήμουν αὐτὸν κινοῦντες τὰς κεφαλὰς αὐτῶν, καὶ λέγοντες· ὁ καταλύων τὸν ναὸν καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις οἰκοδομῶν! σῶσον σεαυτόν· εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, κατάβηθι ἀπὸ τοῦ σταυροῦ(:Στο μεταξύ εκείνοι που περνούσαν κοντά από τον σταυρό, Τον έβριζαν και κουνούσαν με περιφρόνηση και κακία τα κεφάλια τους και έλεγαν: ‘’Εσύ που θα γκρέμιζες το ναό και σε τρεις ημέρες θα τον ξαναέκτιζες, σώσε τώρα τον εαυτό σου. Εάν είσαι υιός του Θεού, κατέβα από τον σταυρό’’)»]· και τα άκουγε από εκείνους για τους οποίους σταυρωνόταν, από τους ίδιους τους ομοεθνείς Του.

     Αυτός είναι ονειδισμός του Χριστού, όταν κάποιος περιφρονείται από τους δικούς του, όταν κάποιος περιφρονείται από εκείνους που ευεργετεί· διότι και Εκείνος τα έπαθε αυτά που εκείνους που ευεργέτησε. Εδώ ο Παύλος ανύψωσε τους Εβραίους προς τους οποίους απευθυνόταν με τη συγκεκριμένη επιστολή, δείχνοντας ότι και ο Χριστός τα ίδια έπαθε και ο Μωυσής, δύο πρόσωπα δηλαδή ένδοξα. Ώστε ο ονειδισμός αυτός είναι μάλλον του Χριστού παρά του Μωυσή, επειδή έπαθε από τους δικούς του τέτοια. Όμως ούτε ο Μωυσής έπαθε κάτι, ούτε ο Χριστός δεν έστειλε κεραυνούς προς τιμωρία τους, αλλά περιφρονούνταν και τα υπέμενε όλα, παρά το ότι εκείνοι κουνούσαν περιπαικτικά τα κεφάλια τους. Επειδή λοιπόν ήταν φυσικό τέτοια να ακούνε και αυτοί και να επιθυμούν την ανταπόδοση λέγει ότι και ο Χριστός και ο Μωυσής τέτοια υπέφεραν. Άρα λοιπόν η άνεση είναι της αμαρτίας, ενώ η περιφρόνηση του Χριστού. Τι λοιπόν θέλεις; Τον ονειδισμό του Χριστού ή την άνεση;

      « Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ Ἰεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν (:Και τι ακόμη να λέω και να διηγούμαι; Πρέπει να σταματήσω, διότι δε θα μου φτάσει ο χρόνος να διηγούμαι για τον Γεδεών και τον Βαράκ, τον Σαμψών και τον Ιεφθάε, για τον Δαβίδ και τον Σαμουήλ και τους προφήτες)»[Εβρ.11,32].

    Κατηγορούν μερικοί τον Παύλο γιατί αναφέρει σε αυτό το σημείο τον Βαράκ και τον Σαμψών και τον Ιεφθάε. Τι λες; Αυτός που ανέφερε την πόρνη Ραάβ δε θα αναφέρει αυτούς; Μη μου αναφέρεις την παλιά ζωή τους, παρά μόνο εξέτασε το αν πίστεψαν ή έλαμψαν ως προς την πίστη.

    «τῶν προφητῶν, οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας(:και τους προφήτες οι οποίοι, επειδή είχαν πίστη, καταπολέμησαν και υπέταξαν βασίλεια)». Βλέπεις ότι εδώ δεν παρουσιάζει τη λαμπρή ζωή τους· διότι δεν ήταν αυτό προηγουμένως το ζητούμενο· αλλά η εξέταση προηγουμένως ήταν για την πίστη. Διότι, πες μου, δεν τα κατόρθωσαν όλα με την πίστη; Πώς; «Με την πίστη», λέγει, «καταπολέμησαν βασίλεια οι όμοιοι με τον Γεδεών. Άσκησαν δικαιοσύνη». Ποιοι; Αυτοί οι ίδιοι οι παραπάνω. Τη φιλανθρωπία εδώ την ονόμασε ‘’δικαιοσύνη’’.

   «ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν (:πέτυχαν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων που τους έδωσε ο Θεός». Νομίζω ότι αυτό το λέγει για τον Δαβίδ. Και ποιες από αυτές τις υποσχέσεις πέτυχε; Αυτές που του είπε ο Θεός, ότι ο κατά σάρκα απόγονός του, ο Μεσσίας, θα καθίσει στο θρόνο του.

   «ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας(:έφραξαν στόματα λιονταριών, όπως ο Δανιήλ, έσβησαν την καταστρεπτική δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τον κίνδυνο της σφαγής)». Πρόσεχε το ότι ήταν μέσα στον ίδιο τον θάνατο, ο Δανιήλ περικυκλωμένος από τα λιοντάρια, οι τρεις παίδες μέσα στο καμίνι του πυρός, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, περιβαλλόμενοι από διάφορους πειρασμούς, και όμως δεν απογοητεύτηκαν. Πράγματι αυτό είναι πίστη· όταν τα γεγονότα εκπληρώνονται αντίθετα από ό,τι προσδοκούμε, τότε πρέπει να πιστεύουμε ότι τίποτε το αντίθετο δεν έγινε, αλλά όλα ήταν επακόλουθα. «Διέφυγαν τον κίνδυνο της σφαγής». Αυτό νομίζω πάλι ότι το λέγει για τους τρεις Παίδες.

    «ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων(:πήραν δύναμη και έγιναν καλά από αρρώστιες, αναδείχθηκαν ισχυροί και ανίκητοι στον πόλεμο· έτρεψαν σε φυγή τις εχθρικές παρατάξεις και τα πολυπληθή στρατεύματά τους)». Εδώ υπαινίσσεται εκείνα που συνέβησαν κατά την επάνοδό τους από τη Βαβυλώνα. «Από ασθένειες», λέγει· δηλαδή, από την αιχμαλωσία. Όταν πια είχαν εγκαταλείψει τα ιουδαϊκά, όταν δεν διέφεραν σε τίποτε από τα οστά των νεκρών, τότε έγινε η επάνοδός τους. Πράγματι, ποιος θα έλπιζε να επανέλθουν από τη Βαβυλώνα, και όχι μόνο να  επανέλθουν, αλλά και να γίνουν ισχυροί και να τρέψουν σε φυγή τα στρατεύματα των εχθρών; «Σε μας όμως δεν συνέβη κάτι τέτοιο», λέγει. Αλλά αυτά είναι τύποι των μελλοντικών.

    «ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν(:Με την πίστη που είχαν στην υπερφυσική δύναμη των προφητών οι γυναίκες που αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη ξαναπήραν πίσω ζωντανά τα νεκρά παιδιά τους, που ανέστησαν οι προφήτες)». Εδώ αναφέρει εκείνα που έγιναν από τους προφήτες, τον Ελισαίο, τον Ηλία· διότι αυτοί ανέστησαν νεκρούς.

   «ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν(:Και άλλοι δέθηκαν στο βασανιστικό όργανο που λεγόταν ‘’τύμπανο’’ και δάρθηκαν σκληρά μέχρι θανάτου, επειδή δεν δέχθηκαν να αρνηθούν την πίστη τους και να ελευθερωθούν έτσι από το μαρτύριο.Προτίμησαν το σκληρό αυτό μαρτύριο, για να αναστηθούν σε μία καλύτερη ζωή, παρά να έχουν μία πρόσκαιρη αποκατάσταση στη ζωή αυτή)». Ενώ εμείς δεν πετύχαμε την ανάσταση. Αλλά «έχω να σας παρουσιάσω», λέγει, «και εκείνους που αποκεφαλίστηκαν και δε δέχθηκαν τη σωτηρία της επίγειας ζωής τους, για να πετύχουν καλύτερη ανάσταση». Διότι, πες μου, γιατί, ενώ μπορούσαν, δε θέλησαν να ζήσουν; Δεν το έκαναν επειδή περίμεναν καλύτερη ζωή; Και αυτοί που ανέστησαν τους άλλους, προτίμησαν οι ίδιοι να πεθάνουν, για να επιτύχουν καλύτερη ανάσταση, όχι σαν εκείνη που πέτυχαν τα παιδιά των γυναικών. Εδώ μου φαίνεται ότι υπονοεί και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και τον Ιάκωβο· καθόσον ‘’αποτυμπανισμός’’ λέγεται ο αποκεφαλισμός. Μπορούσαν να βλέπουν τον ήλιο, μπορούσαν να μην ελέγχουν τους άλλους για την αμαρτωλή ζωή που έκαναν, και όμως προτίμησαν να πεθάνουν· και αυτοί που άλλους ανέστησαν, προτίμησαν να πεθάνουν οι ίδιοι για να επιτύχουν καλύτερη ανάσταση.

     «ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς·ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν (:Και άλλοι πάλι δοκίμασαν εμπαιγμούς και μαστιγώσεις, ακόμη μάλιστα και δεσμά και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίσθηκαν, δοκίμασαν πολλούς πειρασμούς)».Σταματά σε αυτούς που τους ήταν πιο γνωστοί. Καθόσον μεγαλύτερη παρηγοριά φέρνουν αυτά, όταν η αιτία της λύπης τους είναι κοινή, διότι και αν πεις κάτι μεγαλύτερο, που δεν προήλθε όμως από την ίδια αιτία, δεν έκανες τίποτε. Γι' αυτό σταμάτησε σε αυτόν τον λόγο του, μιλώντας για δεσμά, φυλακές, μαστιγώσεις, λιθοβολισμούς, θυμίζοντάς τους όσα έχουν σχέση με τον Στέφανο και τον προφήτη Ζαχαρία, τον πατέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή·  γι' αυτό και συμπλήρωσε: «ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον (:θανατώθηκαν με σφαγή από μαχαίρι)».

     Τι λες; Άλλοι διέφυγαν τη σφαγή, και άλλοι πέθαναν δια σφαγής; Τι σημαίνει αυτό; Ποιον επαινείς, ποιον θαυμάζεις; Αυτόν που διέφυγε τη σφαγή ή εκείνον που πέθανε με σφαγή; «Ναι», λέγει, «και τον ένα και τον άλλον· το να αποφύγει κανείς τη σφαγή, διότι σας είναι πιο οικείο, και το να θυσιάσει για την πίστη του κανείς τη ζωή του αποδεχόμενος τη σφαγή του ως τιμωρία από τους απίστους, διότι η πίστη νίκησε και τον ίδιο τον θάνατο και η νίκη αυτή είναι τύπος των μελλοντικών». Διότι δύο είναι τα θαύματα της πίστεως, και κατορθώνει μεγάλα πράγματα, και πάσχει μεγάλα, χωρίς να υπολογίζει τα παθήματα. «Και δεν μπορείς να πεις», λέγει, «ότι ήταν κάποιοι αμαρτωλοί και μηδαμινοί· διότι και αν ακόμη όλον τον κόσμο παραβάλεις μαζί τους, θα δεις ότι προς αυτούς θα κλείνει η ζυγαριά και ότι αυτοί είναι τιμιότεροι».  Γι' αυτό και έτσι μίλησε: «ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος (:Ολόκληρος ο κόσμος δεν άξιζε όσο οι άγιοι αυτοί άνδρες, και ούτε μπορούσε να συγκριθεί με αυτούς)». Τι λοιπόν επρόκειτο εδώ να απολαύσουν, εφόσον τίποτε από τα του κόσμου δεν ήταν άξιο γι΄αυτούς; Εδώ διεγείρει τη διάνοιά τους, για να τους διδάξει ότι δεν πρέπει να προσηλώνονται στα παρόντα, αλλά να έχουν τη σκέψη τους πάνω από όλα τα αγαθά αυτής της ζωής, εφόσον όλος ο κόσμος δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους. Γιατί λοιπόν θέλεις να λάβεις εδώ μισθό; Διότι είναι ατιμία για σένα, εάν λάβεις εδώ τον μισθό.

     Ας μη σκεπτόμαστε λοιπόν κοσμικά, ας μην περιμένουμε εδώ την ανταπόδοση, και ας μην είμαστε τόσο φτωχοί· εφόσον όλος ο κόσμος δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους, γιατί θέλεις να συγκρίνεις ένα μέρος αυτού; Και σωστά· διότι αυτοί είναι φίλοι του Θεού. Και «κόσμο» εδώ εννοεί το πλήθος των ανθρώπων ή την ίδια την κτίση· καθόσον και τα δύο συνηθίζει η Γραφή να τα ονομάζει έτσι. «Εάν όλη η κτίση μαζί με τους ανθρώπους της», λέγει, «σταθεί δίπλα τους, δε θα μπορέσουν να φανούν αντάξιοι αυτών»· και σωστά. Διότι, όπως ακριβώς μύριες ζυγαριές άχυρου και χόρτου δε θα ήταν αντάξιες δέκα μαργαριταριών, έτσι ούτε και εκείνοι· διότι «είναι ανώτερος ένας που πράττει το θέλημα του Κυρίου, παρά μύριοι παράνομοι»· και «μυρίους» δεν εννοεί τους πολλούς, αλλά το πλήθος το άπειρο.

     Σκέψου πόσο ανώτερος είναι ο δίκαιος άνθρωπος. Είπε ο Ιησούς του Ναυή: «στήτω ὁ ἥλιος κατὰ Γαβαὼν καὶ ἡ σελήνη κατὰ φάραγγα Αἰλών (:ας σταθεί ο ήλιος πάνω από την πόλη Γαβαών και η σελήνη πάνω από τη κοιλάδα Αιλών)»[Ιησ. Ναυή 10,12.] και ο ήλιος πράγματι τότε άργησε να δύσει. Ας έλθει λοιπόν όλη η οικουμένη, ή μάλλον δύο και τρεις και τέσσερις και δέκα και είκοσι οικουμένες, και ας πουν και ας το κάνουν αυτό· όμως δε θα μπορέσουν. Ενώ ο φίλος του Θεού διέτασσε τα κτίσματα του Φίλου του ή καλύτερα παρακαλούσε τον Φίλο του και υποχωρούσαν τα στοιχεία της φύσεως, οι υπηρέτες του Θεού, και ο άνθρωπος που ήταν στη γη διέτασσε αυτά που ήταν στον ουρανό. Βλέπεις ότι αυτά έχουν γίνει για να υπηρετούν και να εκπληρώνουν τον δρόμο τον διατεταγμένο;

     Αυτό που έγινε από τον Ιησού του Ναυή έπειτα από την προσευχή του στον Θεό Δημιουργό και Κύριο πάσης της κτίσεως είναι μεγαλύτερο από τα έργα του Μωυσή. Γιατί άραγε; Διότι δεν είναι το ίδιο να διατάσσεις τη θάλασσα, με το να διατάσσεις αυτά που βρίσκονται στον ουρανό· πράγματι είναι μεγάλο και εκείνο και πολύ μεγάλο μάλιστα, αλλά όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί ίσο με αυτό.

     Άκουσε και πώς έγινε τόσο μεγάλος. Γιατί δηλαδή; Το όνομα του Ιησού του Ναυή ήταν τύπος του Χριστού. Γι' αυτό λοιπόν, εξαιτίας αυτής της προσωποποιημένης προσφωνήσεως, την οποία είχε ο Ιησούς, η κτίση υποτάχθηκε με σεβασμό. Τι λοιπόν; Άλλος ως τότε δεν ονομάστηκε Ιησούς; Αλλά αυτός για αυτόν τον σκοπό ονομάστηκε, για να είναι τύπος· διότι ονομαζόταν και Αϋσής· γι’ αυτό αλλάχθηκε το όνομα· διότι ήταν πρόρρηση και προφητεία. Αυτός εισήγαγε στη γη της επαγγελίας τον λαό, όπως ο Ιησούς στον ουρανό· δεν τον εισήγαγε ο νόμος, όπως ούτε ο Μωυσής, αλλά έμενε έξω· δεν έχει τη δύναμη ο νόμος να εισαγάγει, αλλά η χάρη. Βλέπεις ότι οι τύποι από παλιά έχουν προκαθοριστεί; Διέταξε την κτίση, ή καλύτερα το κύριο μέρος της κτίσεως,τον ήλιο και τη σελήνη, που βρίσκονταν πάνω από το κεφάλι του, για να μην τρομάξεις ούτε να παραξενευτείς, όταν δεις τον Ιησού με την ανθρώπινη μορφή να λέγει τα ίδια. Ο Ιησούς του Ναυή και ενώ ζούσε ο Μωυσής, κατατρόπωσε τους εχθρούς, ο Ιησούς Χριστός, αν και υπάρχει ο νόμος, διοικεί τα πάντα, αλλά όχι φανερά.

    Ας δούμε όμως πόσο μεγάλη είναι η αρετή των αγίων. Εάν εδώ τόσο μεγάλα εργάζονται, εάν εδώ τόσο μεγάλα κάνουν, όσα οι άγγελοι, τι άραγε θα κάνουν εκεί; Πόση λαμπρότητα θα έχουν; Ίσως καθένας από εσάς θα ήθελε να είναι τέτοιος, ώστε να μπορεί να διατάσσει τον ήλιο και τη σελήνη. Ως προς αυτό, τι θα μπορούσαν να πουν αυτοί που ισχυρίζονται ότι ο ουρανός είναι σφαιρικός; Γιατί λοιπόν δεν είπε: «ας σταθεί ο ήλιος», αλλά πρόσθεσε «ας σταθεί ο ήλιος πάνω από την πόλη Γαβαών και η σελήνη πάνω από τη φάραγγα Αιλών»[Ιησού Ναυή, 10,12].Δηλαδή, να κάνει την ημέρα μεγαλύτερη. Αυτό έγινε και επί του Εζεκία· διότι οπισθοδρόμησε ο ήλιος. Αλλά αυτό είναι θαυμαστότερο από εκείνο, το να έλθει πάλι πίσω ο ήλιος στον ίδιο δρόμο, χωρίς να περιέλθει τον δρόμο. Αλλά εμείς, εάν θέλουμε, μεγαλύτερα από αυτά θα κατορθώσουμε. Πράγματι τι μας υποσχέθηκε ο Χριστός; Δε μας είπε ότι θα σταματήσουμε τον ήλιο, αλλά τι; «Ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν(:εάν κανείς με αγαπά, θα τηρήσει στη ζωή του τις εντολές μου, και ο Πατέρας μου θα τον αγαπήσει)», λέγει, «καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν (:και θα έλθουμε σε αυτόν και θα μεταβάλουμε την καρδιά του σε μόνιμη κατοικία μας, ώστε αυτός να είναι ο έμψυχος ναός του ζώντος Θεού)»[Ιω.14,23].

   Τι μου χρειάζεται ο ήλιος και η σελήνη και τα θαυμαστά τους, όταν ο ίδιος ο Δεσπότης πάντων κατέρχεται και εγκαθίσταται σε εμένα; Δε μου χρειάζονται αυτά. Διότι σε τι θα μου χρειαστεί κάτι από αυτά; Αυτός θα μου είναι ήλιος και σελήνη και φως. Διότι πες μου, τι θα ήθελες, εάν εισερχόσουν στα ανάκτορα, να μπορούσες να μεταρρυθμίσεις κάτι από αυτά που είναι στερεωμένα, ή να επιτύχεις τη φιλία του βασιλιά, ώστε να τον πείσεις να κατέλθει προς εσένα; Δε θα προτιμούσες πολύ περισσότερο αυτό παρά εκείνο; Τι όμως; Δεν είναι θαυμαστό πράγματι ότι άνθρωπος προστάσσει αυτά που προστάσσει και ο Χριστός; «Αλλά ο Χριστός», θα μπορούσε να έλεγε κάποιος, «δε χρειάζεται τον Πατέρα, αλλά με απόλυτη εξουσία ενεργεί». Καλώς· λοιπόν ομολόγησε πρώτα και πες ότι δεν έχει ανάγκη του Πατρός και ότι με απόλυτη εξουσία ενεργεί, και τότε θα σου πω πάλι, ή καλύτερα θα σε διδάξω για την προσευχή που κάνει, ότι γινόταν από συγκατάβαση και θεία οικονομία (διότι δεν ήταν κατώτερος από τον Ιησού του Ναυή ο Χριστός) και ότι μπορούσε να μας διδάσκει χωρίς προσευχή.

            

 ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,

                             επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

      

   ΠΗΓΕΣ:

• https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-epistulam-ad-hebraeos.pdf
• Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, Υπόμνημα στην Προς Εβραίους επιστολή, επιστολή ΚΓ΄(κατ΄επιλογήν), πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1983, τόμος 25, σελίδες 200-205.
• http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html
• Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
• Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
• Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
• http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm
• http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.ht
• https://greekdownloads3.files.wordpress.com/2014/08/in-epistulam-ad-hebraeos.pdf
• • Ιωάννου του Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, Υπόμνημα στην Προς Εβραίους επιστολή, επιστολή ΚΖ΄(κατ΄επιλογήν), πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»(ΕΠΕ), εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1983, τόμος 25, σελίδες 220-230.
  • http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/tools/liddell-scott/index.html
  • Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014.
  • Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009.
  • Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.
  • http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm
  • http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm
  Πηγή: http://hristospanagia3.blogspot.com/