Εξοργιστικά αντιπαραδοσιακές οι θέσεις του Ναυπάκτου!

   «Ἄλλων ἰατρὸς αὐτὸς ἕλκεσι βρύων»

(Εὐριπίδη, Ἀπόσπ. 1071).

Κάνει τὸν γιατρὸ στοὺς ἄλλους, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶναι γεμάτος πληγές.

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Σχόλιο στὸ πρόσφατο κείμενο τοῦ Ναυπάκτου Ἱεροθέου

«Ἀποστολικὴ Παράδοση καὶ  Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ στὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας».

Εἶναι γενικὰ ἀποδεκτό, ὅτι μία ἀπὸ τὶς κύριες αἰτίες τῆς ἐπικράτησης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἡ σύγχυση ποὺ ἐπικρατεῖ στοὺς χώρους τῆς Ἐκκλησίας. Μία σύγχυση ποὺ ἀποτελεῖ ἐπακόλουθο τῆς ἀσυνέπειας τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν, οἱ ὁποῖοι ἄλλα λένε καὶ ἄλλα κάνουν καί, παράλληλα, ἀλλάζουν τὶς γνῶμες τους, ὅπως τὰ χρυσοποίκιλτα ἄμφια ποὺ κοσμοῦν τὶς γκαρνταρόμπες τους.

Τρανὸ παράδειγμα γιὰ αὐτὴ τὴν ἀσυνέπεια ἀποτελεῖ ὁ «εὐσεβής» Ναυπάκτου, Ἱερόθεος Βλάχος. Ὁ Ναυπάκτου ποὺ σοκάρισε ἀκόμα καὶ τοὺς πιὸ θερμοὺς ὑποστηρικτές του μὲ τὴν θέση του περὶ ἀποδοχῆς τῶν σχισματικῶν τοῦ Κιέβου, ἐπανῆλθε μετὰ τὴν κριτικὴ ποὺ δέχθηκε μὲ ἕνα ἀπολογητικό;;; καὶ παράλληλα πάλι ἄκρως φιλοπατριαρχικὸ κείμενο στὸ ὁποῖο ἐκφράζει τὸ ἑξῆς ἐπιχείρημα:

«Ἐπίσης, μερικοί ὁμιλοῦν γιά τό κατά πόσον οἱ Ἐπίσκοποι πού ἀποτέλεσαν τήν Οὐκρανική Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία ἔχουν Ἀποστολική Διαδοχή. Πρέπει, ὅμως, νά ἐξετασθῆ τί εἶναι Ἀποστολική Παράδοση και τό κυριότερο εἶναι ἄν αὐτοί οἱ ἴδιοι θεωροῦν ταυτοχρόνως ὅτι καί οἱ δυτικοί Χριστιανοί (Ρωμαιοκαθολικοί, Ἀγγλικανοί, Προτεστάντες) καί οἱ ἀνατολικοί Χριστιανοί (Μονοφυσίτες, Μονοθελῆτες) ἔχουν Ἀποστολική Διαδοχή καί ὅτι ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία καί ἔχουν μυστήρια.

Ὅσοι ὁμιλοῦν (Προκαθήμενοι καί Σύνοδοι) γιά ἀπώλεια τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς στούς σχισματικούς Κληρικούς τῆς Οὐκρανίας, πρέπει νά ἀπαντήσουν εὐθαρσῶς ἄν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί καί γενικά οἱ αἱρετικοί ἔχουν Ἀποστολική Διαδοχή. Δέν μποροῦν νά κρίνουν μέ δύο μέτρα καί δύο σταθμά, δηλαδή νά πιστεύουν ὅτι οἱ σχισματικοί τῆς Οὐκρανίας δέν ἔχουν Ἀποστολική Διαδοχή, ἐνῶ συγχρόνως νά διδάσκουν ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοί καί ἄλλοι Χριστιανοί ἔχουν Ἀποστολική Διαδοχή καί ἑπομένως ἔχουν μυστήρια».

Τὸ ἐπιχείρημα αὐτὸ εἶναι ὀρθὸ καὶ καταδεικνύει γιὰ μία ἀκόμα φορὰ τὴν τραγικότητα τῶν ἀντιοικουμενιστῶν ποὺ ὀρθῶς καταδικάζουν τὴν ἀναγνώριση τῶν σχισματικῶν τοῦ Κιέβου ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Κων/πόλεως, ἀλλὰ λανθασμένα ὑποστηρίζουν τοὺς Ρώσους ὡς τηρητὲς τῶν Κανόνων καὶ ὡς ὑπερασπιστὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως, ἐνῶ αὐτοὶ ἔχουν ἀναγνωρίσει ἐκκλησιαστικότητα στοὺς αἱρετικούς, καὶ φθάνουν στὸ σημεῖο νὰ πανηγυρίζουν, ὅταν φανεροὶ Οἰκουμενιστές, ὅπως ὁ Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, δὲν ἀναγνωρίζει τοὺς σχισματικούς. Αὐτὴ ἡ ἀσυνέπεια καὶ ἀντίφαση τῶν ὑποτιθέμενων ἀντιδρούντων ἀντιοικουμενιστῶν εἶναι ἡ αἰτία ποὺ ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προχωράει καὶ τόσο οἱ αἱρετικοί, ἀλλὰ καὶ οἱ κάθε εἴδους σχισματικοὶ ἀποκτοῦν ἀπὸ τὸ πουθενὰ ἐκκλησιαστικότητα καὶ Μυστήρια.

Ἡ ὀρθότητα ὅμως τοῦ ἐπιχειρήματος τοῦ Ναυπάκτου καταρρίπτεται ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἱερόθεο, ἀφοῦ ὁ πρῶτος διδάξας τὴν ἀσυνέπεια καὶ τὴν διγλωσσία εἶναι αὐτός. Καὶ αὐτὸ ποὺ πράττουν οἱ Ρῶσοι, πράττει καὶ ὁ ἴδιος. Καὶ γίνομαι πιὸ σαφής:

Ὁ Ναυπάκτου ἀναφέρεται στοὺς σχισματικοὺς λέγοντας, ὅτι σὲ αὐτοὺς ἔχουμε μία «ἐξασθένηση τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς», τὴν ὁποία μπορεῖ μία σύνοδος νὰ τονώσει, ἐπειδὴ οἱ σχισματικοὶ ἔχουν «παρακαταθήκη Πίστεως». Ὁ πολὺς Ναυπάκτου δηλαδὴ δὲν δέχεται τὸν μολυσμὸ ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ σχισματικοὺς ἀλλὰ δέχεται την, ἄκουσον ἄκουσον, ἐξασθένηση (!) τοῦ Μυστηρίου. Ξεχνάει ὁ θεολόγος Ἱερόθεος ὅτι τὸ σχίσμα ἀπαγορεύεται αὐστηρότατα ἀπὸ τοὺς πατέρες, αὐτοὶ δὲ ποὺ τὸ δημιουργοῦν δὲν μποροῦν νὰ συγχωρηθοῦν οὔτε μὲ τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου, ἂν δὲν τὸ ἐπανορθώσουν.  Ἢ μᾶλλον δὲν τὸ ξεχνάει ἀλλὰ κατὰ τὴν πάγια τακτική του τὸ ἀποκρύπτει, διότι τότε ἡ ἐπιχειρηματολογία του θὰ εἶχε συντριβεῖ.

Παραδίδει ὁ Ναυπάκτου παραδείγματα ἐπιστροφῆς σχισματικῶν στὴν Ἐκκλησία π.χ. οἱ δύο ἐπίσκοποι τῶν Γ.Ο.Χ., ἀποκρύπτει ὅμως καὶ πάλι τεχνηέντως, ὅτι αὐτοὶ μετανόησαν καὶ ἀποκήρυξαν τὴν πλάνη τους καὶ γι’ αὐτὸ ἔγιναν δεκτοί. Πότε τὸ ἔπραξαν αὐτὸ οἱ σχισματικοὶ τῆς Οὐκρανίας;

Ἂς ἀκούσουμε ὅμως καὶ ἕναν ἄλλο θεολόγο, τὸν ἀείμνηστο Στυλιανὸ Παπαδόπουλο, τί λέει σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Ναυπάκτου γιὰ τὰ σχίσματα (Στυλιανοῦ Παπαδοπούλου, «Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος» τόμος Β, ἐκδ. Ἀποστολικὴ Διακονία, σελ. 60-65):

«... του εις αίρεσιν εμπεσείν το την Εκκλησίαν σχίσαι ουκ έλαττόν εστι κακόν (=από το να πέσει κάποιος σε αίρεση, το να σχίσει την Εκκλησία δεν είναι μικρότερο κακό)» (Εις Εφεσ., Ομιλ. ΙΑ' 5: PG 62, 87)… Το σχίσμα στην Εκκλησία αποτελεί σφαγή, ξέσκισμα, του ίδιου του Χριστού, γεγονός για το οποίο πρέπει ο υπεύθυνός του να φρίττει, γιατί θ’ αντιμετωπίσει φοβερότατη τιμωρία.

«... ο τον Χριστόν σφάττων και διαξαίνων κατά μέλος, ποίας γεέννης ουκ έσται άξιος; ...Τον Δεσπότην σου σπαράττεις και ου φρίττεις; τα μέλη τα δεσποτικά διαξαίνεις και ου τρέμεις; Οίκος εστιν η Εκκλησία πατρικός» (=εκείνος ο οποίος σφάζει και διαμελίζει το Χριστό, ποιάς κόλασης δεν θα είναι άξιος;… Τον Δεσπότη σου κατασπαράζεις και δεν φρίττεις; Τα μέλη τα δεσποτικά ξεσκίζεις και δεν τρέμεις; Σπίτι πατρικό είναι η Εκκλησία) (Εις Εφεσ., Ομιλ. ΙΑ' 5-6: PG 62, 87).

Οι όροι με τους οποίους ο Χρυσόστομος χαρακτηρίζει το σχίσμα είναι το ουσιαστικό διαίρεσις και το ρήμα σχίζω. Διαίρεση σημαίνει χωρισμό από το «εκκλησιαστικό σώμα» και αυτοαπομάκρυνση από το «πλήρωμα» της Εκκλησίας… Δεν αρκεί να ομολογεί κανείς ορθή πίστη. Οφείλει ο πιστός ν’ αγωνίζεται για την έγκυρη χειροτονία όσο και για τα δόγματα.

«Αρκείν τούτο ηγείσθε, ειπέ μοι, το λέγειν ότι ορθόδοξοι εισι, τα της χειροτονίας δε οίχεται και απόλωλε; Και τι το όφελος των άλλων, ταύτης ουκ ηκριβωμένης; (=πες μου, νομίζεις ότι αρκεί αυτό, το να λες ότι είναι ορθόδοξοι, τα σχετικά όμως με τη χειροτονία έφυγαν και χάθηκαν; Και ποιο το όφελος των άλλων αν αυτή δεν είναι εξακριβωμένη;)».

Τί λέει γιὰ τὰ παραπάνω ὁ Ναυπάκτου; Τὰ ἀκριβῶς ἀντίθετα. Εἶναι ξεκάθαρο, ὅτι ὁ Ναυπάκτου πέταξε ἐδῶ καὶ καιρὸ ἀπὸ πάνω του τὴν δορὰ τοῦ προβάτου γιατὶ νομίζει ὅτι ἔχει τυφλώσει ἱκανοποιητικὰ τὸ ποίμνιο.

Πῶς διδάσκει γιὰ Ἀποστολικότητα καὶ Ἀποστολικὴ Διαδοχὴ καὶ ἐκφράζει ἀπαιτήσεις συνέπειας ὁ Ναυπάκτου, ὅταν στὸ βιβλίο του γιὰ τὴν ψευτοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου τὰ θεωρεῖ ὅλα ἀνοιχτὰ θέματα καὶ γράφει στὶς σελ. 412 καὶ 733: «Τὸ πρόβλημα ποὺ ἀνεφύη κατὰ τὴν διάρκεια τῶν συζητήσεων ἦταν τί ἀκριβῶς εἶναι οἱ ἑτερόδοξοι Χριστιανοί καὶ οἱ ὁμάδες στὶς ὁποῖες ἀνήκουν... Ἑπομένως, ὁ προσδιορισμὸς τῆς Ἐκκλησίας στὴν σύγχρονη ἐποχὴ καὶ ὁ καθορισμὸς τῶν ἑτεροδόξων σὲ σχέση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἀνοικτὰ θέματα(!!!) πρὸς περαιτέρω ἐπεξεργασία σὲ ἀναφορὰ μὲ τοὺς Διαλόγους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸ κόσμο»;

Πῶς διδάσκει γιὰ Συνοδικότητα καὶ ἐκφράζει ἀπαιτήσεις συνέπειας ὁ «ἀντιοικουμενιστής» καὶ «ἀκριβής» Ναυπάκτου, ὅταν στὸ ἴδιο βιβλίο γράφει γιὰ τὴν ψευτοσύνοδο: «Ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἦταν ἕνα παράθυρο ποὺ ἔδειχνε πῶς λειτουργεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Οἰκουμένη (σελ. 405)... πρώτη φορὰ στὶς ἡμέρες μας εἴχαμε τὴν δυνατότητα νὰ δοῦμε τὸν συνοδικὸ τρόπο ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ ἀνώτατο δυνατὸ ἐπίπεδο, στὴν Σύναξη τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μὲ τοὺς Προκαθημένους τους καὶ μέρος τῶν Ἱεραρχιῶν τους... (σελ. 405-406)... δὲν ἴσχυε αὐτὸ ποὺ ἰσχυρίζονταν μερικοὶ ὅτι οἱ Ἀρχιερεῖς στὴ Σύνοδο αὐτὴ δὲν θὰ εἶχαν “λόγο καὶ φωνή“ (σελ. 410)... Βεβαίως, ἔλειπαν τέσσερεις ζωντανὲς Ἐκκλησίες, ἤτοι τὰ Πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Γεωργίας καὶ Βουλγαρίας... Δὲν γνωρίζω ἂν καὶ κατὰ πόσο θὰ “ἀντιδράσουν“... θὰ ἦταν μία πραγματικὰ δύσκολη ἐξέλιξη, ἐὰν οἱ Ἐκκλησίες αὐτὲς συναντηθοῦν σὲ μία ἄλλη Σύνοδο γιὰ νὰ κρίνουν τὰ ἀποτελέσματα τῆς “Ἁγίας καὶ Μεγάλης“ Συνόδου καὶ ἔτσι νὰ προκληθοῦν καὶ ἄλλα ἐκκλησιαστικὰ προβλήματα (σελ. 406)»;

Πῶς συμβουλεύει ὁ Ναυπάκτου: «Πρέπει, ὅμως, νά ἐξετασθῆ τί εἶναι Ἀποστολική Παράδοση και τό κυριότερο εἶναι ἄν αὐτοί οἱ ἴδιοι θεωροῦν ταυτοχρόνως ὅτι καί οἱ δυτικοί Χριστιανοί (Ρωμαιοκαθολικοί, Ἀγγλικανοί, Προτεστάντες) καί οἱ ἀνατολικοί Χριστιανοί (Μονοφυσίτες, Μονοθελῆτες) ἔχουν Ἀποστολική Διαδοχή καί ὅτι ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία καί ἔχουν μυστήρια», ὅταν ὁ ἴδιος σὲ κείμενο του τὸ 2016 ὁμολογεῖ ὅτι αὐτὸ ποὺ ζητάει νὰ ἐξετασθεῖ, ἔχει προ πολλοῦ ἀποφασισθεῖ: «Αὐτὸ δείχνει περίτρανα τὰ πράγματα στὴν λεγόμενη «οἰκουμενικὴ κίνηση» προχωροῦν πέρα ἀπὸ τοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, ἀφοῦ ὑπάρχει πλήρης «μυστηριακὴ διακοινωνία!» καὶ στὶς σελ. 92-94 τοῦ βιβλίου του:

«Ὁ Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης... γράφει: “...ἐντὸς τοῦ βαπτίσματος κι ἂν ὑπάρχει μία διαίρεση, ἕνα σχίσμα, ἀκόμη μπορεῖς νὰ μιλᾶς γιὰ Ἐκκλησία... “.

Ὁ Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ (Ware) ἀναφέρεται στὸ ὅτι “ὄχι μόνον ὑπάρχει βάπτισμα στοὺς ἑτερόδοξους, ἀλλὰ καὶ θεία Εὐχαριστία... “.

Ἐπίσης, ὁ Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ἱλαρίων (σσ. ναί, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, τὸ δεξὶ χέρι τοῦ Κυρίλλου, αὐτός ποὺ οἱ ἀντιοικουμενιστὲς θεωροῦν ὑπερασπιστὴ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἄξιο μνημόνευσης. Σημειωτέον αὐτὰ τὰ εἶπε πρὶν τὸ Κολυμπάρι, γεγονὸς ποὺ ἀποδεικνύει, ὅτι οἱ Ρῶσοι ἀπεῖχαν ἀπὸ τὴν Ψευτοσύνοδο κάθε ἄλλο παρὰ γιὰ λόγους πίστεως), τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας κάνει λόγο γιὰ ἀναγνώριση ὅλων τῶν Μυστηρίων μεταξὺ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Ρωμαιοκαθολικοῦ κόσμου. Λέγει “...καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀναγνωρίζουμε de facto τὰ Μυστήρια τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας“».

Καὶ στὴν σελ. 155 γράφει ὁ ζητῶν συνέπεια καὶ ἐξέταση τοῦ θέματος: Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἰσχυρίζονται σὲ διάφορες συζητήσεις ποὺ ἔχω κάνει μαζί τους ὅτι ἔγινε ἡ ἄρση ἀκοινωνησίας τὸ 1965, γι’ αὐτὸ προσέρχονται στοὺς Ὀρθοδόξους Ναοὺς γιὰ νὰ κοινωνήσουν τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ».

Καὶ μετὰ πάλι (σελ. 159): «Πάντως, οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ γνωρίζουν ὅτι ἤρθη ἡ ἀκοινωνησία μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ γίνεται διάλογος γιὰ νὰ βρεθοῦν λύσεις σὲ μερικὲς διαφορὲς ποὺ εἶναι λεπτομεριακές... Καὶ ἀπὸ τοὺς ὀρθόδοξους Κληρικοὺς ποὺ γνωρίζουν αὐτὴν τὴν ἱστορία, ἄλλοι τοὺς κοινωνοῦν, γιατὶ ἔτσι ἔχουν συμφωνήσει, καὶ ἄλλοι ποὺ ἀρνοῦνται νὰ τοὺς κοινωνήσουν βρίσκονται σὲ ἀμηχανία...». Πῶς, λοιπόν, ζητάει ὁ Ναυπάκτου ἐξέταση τοῦ θέματος, ὅταν ὁ ἴδιος καὶ γνωρίζει καὶ συμμετέχει σὲ αὐτὸ ποὺ κατηγορεῖ;

Πῶς μιλάει γιὰ Ἱ. Κανόνες καὶ τὸ πνεῦμα τους ὁ Ναυπάκτου ὅταν, πάλι στο βιβλίο του, γράφει: «Ἐπιφυλάσσομαι ὡς πρὸς τὶς ἐκκλησιαστικὲς συνέπειες τῶν μικτῶν γάμων» (σελ. 373). Καὶ ἐνῶ γράφει αὐτά: «ἐγὼ τουλάχιστον ἔχω κάνει μικτὸ γάμο, μικτούς γάμους» (σελ. 370); Ἔτσι ἀντιλαμβάνεται τὸ πνεῦμα τῶν Κανόνων ὁ Ἱερόθεος Βλάχος καὶ ἔτσι ξεπερνάει τὴ νομικιστική ἀντίληψη;

Καὶ πῶς μιλάει ὁ  ἀσεβὴς μητροπολίτης, διδάσκοντας καὶ ὄντας μάλιστα ὁ ἴδιος μέλος τοῦ Π.Σ.Ε., γιὰ Ἀποστολικὴ Παράδοση καὶ Διαδοχή, ὅταν πρὶν ἀπὸ ἀπὸ ἕναν χρόνο στὸ βιβλίο του ἐξέφραζε τὸ ἑξῆς ἀπαράδεκτο γιὰ ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο: «Ἀκόμη, πρέπει νὰ γίνει συζήτηση ἀπὸ τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, γιὰ τὸ τί εἶναι οἱ ἑτερόδοξοι Χριστιανοὶ σὲ σχέση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ποῦ εἶναι κατὰ τὴν ὁμολογία ἡ Μία, Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία (!!!)» (σελ. 381).

Ἂς ἀπαντήσει αὐτὸς πρῶτος εὐθέως καὶ κατηγορηματικῶς: Εἶναι, γιὰ τὸν Ναυπάκτου, οἱ Παπικοί, οἱ Προτεστάντες καὶ οἱ χίλιες δυὸ αἱρέσεις τοῦ Π.Σ.Ε. Ἐκκλησίες μὲ Ἀποστολικὴ Παράδοση καὶ Διαδοχή; Ναὶ ἢ ὄχι; Καὶ ἂν ναί, τότε γιὰ ποιόν λόγο ρωτάει τοὺς ἄλλους; Ἂν ὄχι, τότε γιατὶ συμμετέχει μαζί τους στὶς ὅποιες οἰκουμενιστικὲς δραστηριότητες καὶ μνημονεύει αὐτοὺς ποὺ τοὺς δέχονται ὡς Ἐκκλησίες;

Ὅταν ἀπαντήσει εὐθέως σὲ αὐτά, ἂς ἀναλάβει τότε καὶ ξεκάθαρα τὴν ὑπεράσπιση τῶν ἀμετανοήτων σχισματικῶν.

Ἄλλων ἰατρὸς αὐτὸς ἕλκεσι βρύων (Εὐριπ. Άπόσπ. 1071). Κάνει τὸν γιατρὸ στοὺς ἄλλους, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶναι γεμάτος πληγές.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου