Η πορεία του ηγέτη των Οικουμενιστών κ. Βαρθολομαίου!

Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, «Οικουμενιστών λεχθέντα και πραχθέντα Α΄»

ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ

Ἀποκλειστικά γιά τό Katanixi.gr

e-mail : synaxisorthkm@gmail.com
Θεσσαλονίκη, 22 Ἀπριλίου 2019

ΛΕΧΘΕΝΤΑ ΚΑΙ ΠΡΑΧΘΕΝΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ (ΜΕΡΟΣ 1^ον)

Παραθέτουμε ἐλάχιστα βιογραφικά στοιχεία¹ καί μερικά λεχθέντα καί πραχθέντα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου μέχρι τό 1991 (ἔτος ἐκλογῆς του ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου).
Ὁ Δημήτριος Ἀρχοντώνης γεννήθηκε στίς 29 Φεβρουαρίου 1940 στό χωριό Ἅγιοι Θεόδωροι Ἴμβρου καί ἔλαβε τήν τουρκική ὑπηκοότητα.
Οἱ γονείς του ὀνομάζονταν Χρήστος καί Μερόπη. Φοίτησε στά σχολεία τῆς Ἴμβρου καί στό Ζωγράφειο Λύκειο τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί κατόπιν γράφτηκε στή Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης, ἀπό τήν ὁποία ἀποφοίτησε ἀριστοῦχος τό 1961.
Τόν Αὔγουστο τοῦ ἰδίου ἔτους, σέ ἡλικία 21 ἐτῶν, χειροτονήθηκε διάκονος στό Μητροπολιτικό Ναό τῆς Ἴμβρου ἀπό τόν πνευματικό του πατέρα, τότε Μητροπολίτη Ἴμβρου καί μετέπειτα Χαλκηδόνος, Μελίτωνα Χατζῆ, καί τοῦ δόθηκε τό ὄνομα
Βαρθολομαῖος, παρά τό γεγονός ὅτι ὁ 21^ος Ἱερός Κανών τῆς ἐν Καρθαγένῃ Τοπικῆς Συνόδου (418 μ.Χ.) καί ὁ 14^ος τῆς ΣΤ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου (691 μ.Χ.)² διακελεύουν ὅτι, γιά νά χειροτονηθεῖ κάποιος διάκονος, πρέπει νά ἔχει φτάσει τό 25^ο ἔτος τῆς ἡλικίας του. Ἔχουμε ἐδῶ τήν πρώτη παραβίαση καί καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων στήν ἱερατική πορεία τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ἡ ὁποία βεβαίως θά ἐνταθεῖ στή συνέχεια.
Ἀπό τό 1961 μέχρι τό 1963 ὁ διάκονος Βαρθολομαῖος ἐκπλήρωσε τίς στρατιωτικές ὑποχρεώσεις του ὡς ἔφεδρος ἀξιωματικός στόν τουρκικό στρατό.
Ὁ Βαρθολομαῖος, ὡς διάκονος, σέ ἡλικία 25 ἐτῶν, ἦταν μέλος τῆς πατριαρχικῆς ἀντιπροσωπείας, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κυρό Ἀθηναγόρα, ἡ ὁποία μετέβη στό Βατικανό γιά τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων, πού ἔγινε τήν 7^η Δεκεμβρίου 1965³.

Διαβάζουμε στό βιβλίο τοῦ Ἀριστείδη Πανώτη μέ τίτλο «Παῦλος ΣΤ΄ – Ἀθηναγόρας Α΄. Οἱ Εἰρηνοποιοί»⁴ : «Ἡ παπική ἀντιπροσωπεία εἰς τό Φανάρι, ἀπετελεῖτο ἀπό τόν «ἀρχιεπίσκοπον» Βαλτιμόρης Καρδινάλιον Λαυρέντιον Σέχαν, ὡς πρόεδρον καί ὡς μέλη τόν «ἀρχιεπίσκοπον» τοῦ Μπάρι Ἐρρίκο Νικόντεμο καί τούς «πρεσβυτέρους» Μιχαήλ Μακκαρόνε, Χριστόφορο Ντυμόν, Ἰωάννη Λόγκ, Πόρτερ Οὐάϊτ καί Φερδινάνδο Σγανμπετέρα.
Τήν πατριαρχικήν ἀντιπροσωπείαν εἰς τό Βατικανόν, ἀπετέλουν ὁ μητροπολίτης Ἡλιουπόλεως Μελίτων ὡς πρόεδρος καί ὡς μέλη ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κ. Ἰάκωβος καί οἱ μητροπολῖται Θυατείρων Ἀθηναγόρας καί Αὐστρίας Χρυσόστομος, μέ τήν συνοδείαν τοῦ Ἀρχιμ. Μαξίμου Ἁγιωργούση καί τοῦ διακόνου Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη.
Στίς 11.10′, φθάνει στό ναό ἡ παπική Ἀντιπροσωπεία, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Καρδινάλιο Λαυρέντιο Σέχαν. Φοροῦν τίς ἐπίσημες στολές τους καί ὁδηγοῦνται στόν σολέα. Ὁ Πατριάρχης κατεβαίνει ἀπό τόν θρόνον του, ἀγκαλιάζει καί ἀσπάζεται τόν Καρδινάλιο, τόν Ἀρχιεπίσκοπο καί ὅλα τά μέλη τῆς Συνοδείας. Τόν Καρδινάλιο ἀνεβάζουν στό παραθρόνιο καί τόν Ἀρχιεπίσκοπο στά ἡγεμονικά στασίδια.
Ὅταν ἡ Θεία Λειτουργία ἔφθασε στή στιγμή μετά τήν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Ἀρχιμανδρίτης Γαβριήλ διαβάζει ἀπό τόν ἄμβωνα τήν κοινή δήλωση τοῦ Πάπα καί τοῦ Πατριάρχη, μέ τήν ὁποία ἐκτός τῶν ἄλλων «ἀπό συμφώνου δηλοῦσιν» :
α) «ἀποδοκιμάζουσι τούς προσβλητικούς λόγους, τάς ἀβασίμους κατηγορίας καί τάς ἀξιοκατακρίτους χειρονομίας, ἅτινα ἑκατέρωθεν ἐχαρακτήρισαν ἤ συνώδευσαν τά θλιβερά γεγονότα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης,
β) «ἀποδοκιμάζουσι ὡσαύτως καί αἴρουσιν ἀπό τῆς μνήμης καί ἐκ μέσου τῆς Ἐκκλησίας τά ἐπακολουθήσαντα ἀναθέματα, ὧν ἡ ἀνάμνησις ἐπενεργεῖ μέχρι τῆς σήμερον ὡς κώλυμα εἰς τήν ἐν ἀγάπη προσέγγισιν, παραδίδουσι δέ ταῦτα τῇ λήθῃ,
γ) «ἐκφράζουσι, τέλος, τήν θλῖψιν αὐτῶν διά τά λυπηρά προηγούμενα καί τά μεταγενέστερα γεγονότα, ἅτινα, ὑπό τήν ἐπίδρασιν διαφόρων παραγόντων, ἐν οἶς καί ἡ ἀμοιβαία ἔλλειψις κατανοήσεως καί ἐμπιστοσύνης, ὡδήγησαν τελικῶς εἰς τήν πλήρη διάσπασιν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας…»
Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ Μέγας Ἀρχιδιάκονος καί ὁ Ὑπογραμματεύς τῆς Συνόδου προσκομίζουν τόν πατριαρχικόν κώδικα στόν Θρόνον καί ὁ Πατριάρχης, φορώντας τόν μανδύαν του, διαβάζει μεγαλοφώνως τήν πράξη τῆς ἄρσεως, πού καταλήγει μέ τά ἑξῆς :
«…Ἡ Μετριότης ἡμῶν μετά τῶν περί ἡμᾶς Ἱερωτάτων Μητροπολιτῶν καί Ὑπερτίμων, ἀγαπητῶν δ’ ἡμῖν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν καί συλλειτουργῶν, καιρόν εὐπρόσδεκτον τῷ Κυρίῳ τά νῦν ἡγησάμενοι, ἐν Συνόδῳ συνελθόντες καί διασκεψάμενοι, κοινωνοί τε γενόμενοι τῆς ἀπό τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης ὁμοίας προθέσεως καί γνώμης, ἔγνωμεν ἆραι ἀπό τῆς μνήμης καί ἐκ μέσου τῆς Ἐκκλησίας τό ὑπό τοῦ Πατριάρχου τῆς Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ τοῦ Κηρουλαρίου καί τῆς περί αὐτόν Συνόδου ἐξενεχθέν προειρημένον ἀνάθεμα».
Ὁ διάκονος Βαρθολομαῖος σπούδασε στήν Ἑσπερία καί μπολιάστηκε ἐκ νεότητός του μέ τό αἱρετικό παπικό πνεῦμα, ἐλάχιστη σχέση ἔχοντας μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί τό Ὀρθόδοξο βίωμα. Ἀπό τό 1963 ἕως τό 1968 παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές, μέ ὑποτροφία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, στό Παπικό Ἰνστιτοῦτο Ἀνατολικῶν Σπουδῶν Ρώμης, στό Οἰκουμενικό Ἰνστιτοῦτο Bossey τῆς Ἑλβετίαςκαί στό Πανεπιστήμιο τοῦ Μονάχου.
Ἔλαβε τό διδακτορικό του στό κανονικό δίκαιο ἀπό τό Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο Ρώμης, ὑποβάλλοντας διατριβή μέ θέμα : «Περί τήν κωδικοποίησιν τῶν ἱερῶν κανόνων καί τῶν κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησία»⁵. Σ’αὐτή, μεταξύ ἄλλων, ἰσχυρίζεται ὅτι πολλοί ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων πρέπει νά καταργηθοῦν, ἐγκαινιάζοντας ἀπό τότε τήν καθιέρωση τῆς μετακανονικῆς αἱρέσεως. Λέγει ἐπί λέξει : «Δέν δύνανται νά ἐφαρμοσθοῦν σήμερον καί πρέπει νά τροποποιηθοῦν αἱ διατάξεις αἱ κανονίζουσαι τάς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πρός τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους. Δέν δύναται ἡ Ἐκκλησία νά ἔχῃ διατάξεις ἀπαγορευούσας τήν εἴσοδον εἰς τούς ναούς τῶν ἑτεροδόξων καί τήν μετ’ αὐτῶν συμπροσευχήν, καθ’ ἥν στιγμήν αὕτη διά τῶν ἐκπροσώπων αὐτῆς προσεύχεται ἀπό κοινοῦ μετ’ αὐτῶν διά την τελικήν ἕνωσιν ἐν τῇ πίστει, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ἐλπίδι. Περισσοτέρα ἀγάπη πρέπει νά “ἀρδεύσει” πολλάς κανονικάς διατάξεις πρός “ζωογονίαν”. Ἐπιβάλλεται τροποποίησις ὁρισμένων διατάξεων ἐπί τό φιλανθρωπότερον καί ρεαλιστικώτερον. Ἡ Ἐκκλησία δέν δύναται καί δέν πρέπει νά ζῇ ἐκτός τόπου καί χρόνου». Τίς ἀπαράδεκτες καί ἀντικανονικές αὐτές θέσεις τίς διατύπωσε ὡς διάκονος, καί μετέπειτα ὡς Πατριάρχης κατήργησε αὐτογνωμόνως αὐτούς τούς Ἱερούς Κανόνες, συμπροσευχόμενος ἀδεῶς καί ἐπανειλημμένως μέ αἱρετικούς. Παραιτήθηκε ἀπό τήν ὑποχρέωση τῆς Ἐκκλησίας νά ὁδηγήσει ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, διότι, ὅπως ἐπί λέξει εἶπε : «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν ἐπιδιώκει νά πείση τούς ἄλλους περί συγκεκριμένης τινος ἀντιλήψεως τῆς ἀληθείας ἤ τῆς ἀποκαλύψεως, οὔτε ἐπιδιώκει νά τούς μεταστρέψει εἰς συγκεκριμένον τινά τρόπον σκέψεως»⁶.

Ὁ διάκονος Βαρθολομαῖος, ἔχοντας τίς ἀνωτέρω «περγαμηνές», χειροτονήθηκε πρεσβύτερος τό 1969, σέ ἡλικία 29 ἐτῶν, παραθεωρῶντας τό γεγονός ὅτι ὁ 11^ος Ἱερός Κανών τῆς ἐν Νεοκαισαρείᾳ Τοπικῆς Συνόδου (315 μ.Χ.) καί ὁ 14^ος τῆς ΣΤ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου (691 μ.Χ.)⁷ διακελεύουν ὅτι, γιά νά χειροτονηθεῖ κάποιος πρεσβύτερος, πρέπει νά ἔχει φθάσει τό 30^ο ἔτος τῆς ἡλικίας του. Μετὰ ἀπό ἕξι μῆνες ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κυρός Ἀθηναγόρας τοῦ ἀπένειμε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου. Ἀπό τό 1968 ἕως τό 1972 ἦταν βοηθός Σχολάρχη στήν Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης καί στή συνέχεια μέχρι τό 1990 ὑπῆρξε Διευθυντής τοῦ Ἰδιαίτερου Γραφείου τοῦ προκατόχου του, Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Δημητρίου. Ἔχοντας, λοιπόν, τά ἀνωτέρω διαπιστευτήρια, τό 1973, σέ ἡλικία 33 ἐτῶν, ἐξελέγη Μητροπολίτης Φιλαδελφείας.

Ὁ Βαρθολομαῖος, ὡς Μητροπολίτης Φιλαδελφείας, ὑπῆρξε μέλος τῆς πατριαρχικῆς ἀντιπροσωπείας, πού μετέβη στό Βατικανό γιά τήν κηδεία τοῦ αἰρεσιάρχου Πάπα Παύλου Στ΄ τόν Αὔγουστο τοῦ 1978. Διαβάζουμε στό περιοδικό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αὐστρίας «Στάχυς»⁸ :
«Ἡ ἀναγγελία τοῦ θανάτου τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας Πάπα Παύλου τοῦ Στ’ συνεκίνησε καί ἔθλιψε βαθύτατα τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον.
Ἄμα τῇ ἀναγγελίᾳ τοῦ θανάτου, ἡ Αὐτοῦ θειοτάτη Παναγιότης, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Δημήτριος ὁ Α΄ συνεκάλεσε εἰς ἔκτακτον σύσκεψιν τήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον.
Κατά την ἔκτακτον ταύτην σύσκεψιν ἡ Αὐτοῦ θειοτάτη Παναγιότης ἀνεκοινώσατο πρός τήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον τό θλιβερόν ἄγγελμα τοῦ θανάτου τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος Παύλου τοῦ ΣΤ’ καί διά μακρῶν ἔπλεξε τό ἐγκώμιον τῆς μεγάλης ἡγετικῆς προσωπικότητός Του.
Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος διά τοῦ Α’ τῇ τάξει Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος κ. Μελίτωνος συνεμερίσθη τά αἰσθήματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου.
Ἀκολούθως ἡ Αὐτοῦ Θειοτάτη Παναγιότης καί ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἐδεήθησαν ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ’.
Ἐν συνεχείᾳ ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος προέβη, ὁμοφώνως εἰς τάς ἀκολούθους ἀποφάσεις ὅπως:
α) Ἀποσταλῇ συλλυπητήριον τηλεγράφημα πρός τόν Τοποτηρητήν τοῦ Παπικοῦ Θρόνου.
β) Ἡ Αὐτοῦ Θειοτάτη Παναγιότης προβῇ εἰς παγκόσμιον δήλωσιν ἐπί τῷ θανάτῳ τοῦ Πάπα, καί
γ) ἀντιπροσωπεία ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν Γέροντος Χαλκηδόνος κ. Μελίτωνος, Μύρων κ. Χρυσοστόμου καί Φιλαδελφείας κ. Βαρθολομαίου, ἀντιπροσωπεύσῃ τό Οικουμενικόν Πατριαρχεῖον κατά τήν κηδείαν τῆς ΑὐτοῦἉγιότητος».
Ἐπίσης, ὁ Βαρθολομαῖος, ὡς Μητροπολίτης Φιλαδελφείας, ἦταν παρών στήν ἐπίσκεψη τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Ἰωάννου-Παύλου Β΄ στό Φανάρι γιά τήν Θρονική ἑορτή τόν Νοέμβριο τοῦ 1979. Διαβάζουμε καί πάλι στό περιοδικό «Στάχυς»⁹ :
«Τήν ἑπομένην Παρασκευήν 30 Νοεμβρίου 1979 μνήμην τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, κατά τήν ὁποίαν ἑορτάζεται ἡ θρονική Ἑορτή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἐτελέσθη ἡ καθιερωμένη Πατριαρχική καί Συνοδική Θεία Λειτουργία, συλλειτουργούντων τῶν Σεβ. Συνοδικῶν Μητροπολιτῶν Χαλδίας κ. Κυρίλλου, Σάρδεων κ. Μαξίμου, Ροδοπόλεως κ. Ιερωνύμου, Ἴμβρου καί Τενέδου κ. Φωτίου, Σταυρουπόλεως κ. Μαξίμου, Μύρων κ. Χρυσοστόμου, Εἰρηνουπόλεως κ. Συμεών, Κολωνίας κ. Γαβριήλ, Πριγκηποννήσων κ. Καλλινίκου, Δέρκων κ. Κων/νου, Φιλαδελφείας κ. Βαρθολομαίου καί τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ρόδου κ. Σπυρίδωνος ὡς ἐκπροσώπου τῆς ἐν τῷ ἐξωτερικῷ Ἱεραρχίας.
Εἰς τήν Θείαν ταύτην Λειτουργίαν, συμφώνως πρός τό πρόγραμμα περί ὥραν 9^ην προσῆλθεν ἡ Α.Ἁ. ὁ Πάπας, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γερ. Χαλκηδόνος κ. Μελίτωνος καί παρέστη μαζί μέ ὅλα τά μέλη τῆς συνοδείας του. Κατά τήν ἄφιξίν του εἰς τό Πατριαρχεῖον ὁ Πάπας ἐγένετο δεκτός ὑπό τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Πέργης κ. Ευαγγέλου καί Μελιτηνῆς κ. Ἰωακείμ. Πρωτοσυγκελεύοντος, καί τοῦ Παν. Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου κ. Φιλίππου καί ἐν πομπῇ ὡδηγήθη εἰς τόν Ναόν. Εἰς τόν Νάρθηκα τοῦ ὁποίου τόν ὑπεδέχθη ὁ Πατριάρχης, φέρων τήν πλήρη πατριαρχικήν ἀμφίεσιν τοῦ Σάκκου τῆς Τιβεριάδος. Ὁ Πάπας καί ὁ Πατριάρχης εἰσῆλθον ὁμοῦ εἰς τόν σολέα ὑπό τά χειροκροτήματα τοῦ ἐκκλησιάσματος.
Ὁ Πάπας ὡδηγήθη εἰς τόν ἔναντι τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου εἰδικῶς εὐπρεπισθέντα θρόνον, ἀπό τοῦ ὁποίου ἐν εὐλαβείᾳ παρηκολούθησεν τήν Θείαν Λειτουργίαν.
Κατά τό «Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους» ὁ Πάπας κατήλθεν τοῦ θρόνου καί ὁ Πατριάρχης ἐξήλθεν τοῦ Ἱεροῦ βήματος καί ἀντήλλαξαν τόν ἀσπασμόν τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης ὑπό τά χειροκροτήματα ὅλου τοῦ ἐκκλησιάσματος. Ὁ Πάπας ἀπήγγειλε τήν Κυριακήν Προσευχήν λατινιστί. Μετά τήν ἀπόλυσιν ὁ Πάπας καί ὁ Πατριάρχης, περιστοιχούμενοι ὑπό τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐστάθησαν πρό τῆς Ὡραίας Πύλης καί ἀντήλλαξαν προσφωνήσεις. Ἐπηκολούθησεν ἀνταλλαγή δώρων…
Ἐν συνεχείᾳ ἐψάλησαν τά πολυχρόνια τῶν δύο Προκαθημένων, οἱ ὁποῖοι ἀντήλλαξαν ἀσπασμόν καί ηὐλόγησαν τά πλήθη.
Μετά τήν ὅλην ἐν τῷ Ἱερῷ Ναῷ τελετήν, ὁ Πάπας καί ὁ Πατριάρχης… ἀνῆλθον διά τῆς ἐξωτερικῆς κλίμακος, ἀπό τοῦ ὕψους τῆς ὁποίας ηὐλόγησαν τά πλήθη».
Ἐπίσης, ὁ Βαρθολομαῖος, ὡς Μητροπολίτης Φιλαδελφείας, ἐξεφώνησε ὁμιλία στά πλαίσια τοῦ 32^ου Οἰκουμενι(στι)κοῦ Συμποσίου τοῦ ἱδρύματος «Pro Oriente» στήν Βιέννη στίς 11-1-1983, στήν ὁποία ἀναφέρθηκε στόν Διάλογο καί τήν Οὐνία. Εἶπε :
«Οὐδεμία ἀμφιβολία ὑπάρχει εἰς τούς σοβαρῶς ἀμφοτέρωθεν καί ἔξωθεν παρακολουθοῦντας τόν Διάλογον τοῦτον ὅτι αἱ κυριώτεραι δυσκολίαι τελικῶς θά συνοψισθοῦν εἰς τά ἔχοντα σχέσιν πρός τό πρωτεῖον καί τό ἀλάθητoν τοῦ Πάπα, κατά δεύτερον δέ λόγον εἰς τήν διά τοῦ Filioque εἰσαχθεῖσαν καί ἐπικρατήσασαν διαφοράν, ἡ ὁποία εὐτυχῶς… φαίνεται ὅτι λίαν προσεχῶς, σύν Θεῶ, θά ἐκλείψη ἐξ ὁλοκλήρου».
«Ἐάν ὁ Διάλογος ἤρχιζεν ἀπό τάς μείζονας μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν διαφοράς, ἡ πρόοδός του θά καθίστατο προβληματική, διότι θά εἴχομεν εὐθύς ἐξ ἀρχῆς δυσκολίας, τῶν ὁποίων αἱ ψυχολογικῆς φύσεως δέν θά ἦσαν ἀσφαλῶς αἱ τελευταῖαι. Ἀλλά καί πάλιν, δηλαδή καί τώρα πού ἤρχισεν ὁ Διάλογος ἀπό τά ἐνοῦντα, αἱ ψυχολογικαί δυσχέρειαι δέν ἀπέλιπον. Θά ἀναφέρω ἕν μόνον παράδειγμα : τό θέμα τῆς Οὐνίας, ἐπί τοῦ ὁποίου οἱ Ὀρθόδοξοι γενικῶς ἔχουν ἀλλεργίαν καί ἀντιδροῦν, διότι τοῦτο συνάπτεται μέ δυσάρεστα ἱστορικά γεγονότα. Ἀλλά, τήν ψυχολογικήν τοποθέτησιν τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι τῆς Οὐνίας φαίνεται ὅτι δέν κατενόησεν εἰσέτι ἐπαρκῶς ἡ Ρώμη καί τήν ὑποτιμᾶ».
«Πᾶσαι αἱ περιπτώσεις αὖται (διεισδύσεως τῆς Οὐνίας σέ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες) καί εἴ τις ἄλλη παρομοία δημιουργοῦν πικρίαν παρά τοῖς Ὀρθοδόξοις, ὁπλίζουν τούς ἐκ τῶν προτέρων ἀντιτιθεμένους εἰς τόν διάλογον τῶν δύο Ἐκκλησιῶν μέ ἐπιχειρήματα καί, ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἐπιβαρύνουν τό ψυχολογικόν κλίμα»¹⁰.
Τό 1990, σέ ἡλικία 50 ἐτῶν, ὁ Φιλαδελφείας Βαρθολομαῖος ἐξελέγη Μητροπολίτης Χαλκηδόνος.
Ὡς Μητροπολίτης Χαλκηδόνος, ὁ κ. Βαρθολομαῖος, τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1991, ἔκανε τήν ἐξῆς ἀνθελληνική καί μειοδοτική δήλωση γιά τούς ἤρωες τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, ἡ ὁποία ποτέ δέν διαψεύστηκε : «Δυστυχῶς, οἱ δύο λαοί διέκοψαν τήν ὑπέροχη συμβίωση τῶν 400 χρόνων, ὅταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτοι τό 1821, καί δημιούργησαν τίς γνωστές προστριβές…»¹¹.

Στίς 22 Ὀκτωβρίου τοῦ 1991, σέ ἡλικία 51 ἐτῶν, ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης.
Ὁ κ. Βαρθολομαῖος εἶναι ἰδρυτικὸ μέλος τῆς «Ἑταιρείας τοῦ Δικαίου τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν», τῆς ὁποίας ἐπὶ ἔτη διετέλεσε Ἀντιπρόεδρος. Ἐπὶ 15ετία ὑπῆρξε μέλος καὶ ἐπὶ ὀκταετία Ἀντιπρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς «Πίστις καὶ Τάξις» τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.). Ἔλαβε μέρος στίς Γενικές Συνελεύσεις τοῦ «Π.Σ.Ε.» Δ΄ (Uppsala 1968), ΣΤ΄ (Vancouver 1983) καὶ Ζ΄ (Canberra 1991). Ἀπὸ τήν τελευταία ἐξελέγη μέλος τῶν Ἐπιτροπῶν Κεντρικὴς καὶ Ἐκτελεστικῆς τοῦ «Π.Σ.Ε.»
Ἀντιπροσώπευσε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο σέ πλεῖστα Συνέδρια διορθόδοξα καὶ διαχριστιανικά, σέ ἐπίσημες ἀποστολές πρὸς τὴν Τουρκικὴ Κυβέρνηση, πρὸς τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες καί ἄλλες ὁμολογίες, πρὸς τίς Ἐπαρχίες τοῦ Θρόνου καὶ πρὸς τὸ Ἅγιον Ὄρος. Τὸ 1990 προήδρευσε στή Γενεύη τῆς Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικῆς τῆς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου» Ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία ἐξέτασε τὸ θέμα τῆς Ὀρθοδόξου Διασπορᾶς.
Εἶναι Ἑταῖρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας Κρήτης καὶ ἐπίτιμο μέλος τοῦ ἐν Βιέννη Ἱδρύματος Pro Oriente. Εἶναι ἐπίσης ἐπίτιμος Διδάκτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας Μόσχας, τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Κρήτης, τοῦ City University τοῦ Λονδίνου, τοῦ τμήματος Περιβάλλοντος τοῦ Πανεπιστημίου Αἰγαίου (Λέσβος), τοῦ Παπικοῦ Πανεπιστημίου Leuven Βελγίου, τοῦ Ὀρθοδόξου Θεολογικοῦ Ἰνστιτούτου Ἁγίου Σεργίου Παρισίων, τῆς Σχολῆς Κανονικοῦ Δικαίου τοῦ Πανεπιστημίου Aix-en-Provence (Γαλλία), τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Ἐδιμβούργου, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, τοῦ ἐν Νέᾳ Ὑόρκη Θεολογικοῦ Ἰνστιτούτου Ἁγίου Βλαδιμήρου, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἰασίου, πέντε τμημάτων τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τῶν ἐν Ἀμερικῇ Πανεπιστημίων Georgetown, Tuft, Southern Methodist, τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Ξάνθης, τοῦ Πανεπιστημίου Yale, τοῦ Τμήματος Ἱστορίας – Ἀρχαιολογίας τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων, κ.ἄ.
Ὁ ἀνωτέρω χαρακτηρισμός ἐκ μέρους τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου τῶν ἡρώων τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 ὡς «ξεβράκωτων», σέ συνδυασμό μέ τό ὅτι, μόλις πρόσφατα, στίς 27-3-2019, υἱοθέτησε τήν ἐπαίσχυντη καί προδοτική «Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν» καί ἀνεγνώρισε τό ψευδοκράτος τῶν Σκοπίων μέ τό ὄνομα «Βόρεια Μακεδονία», ὅπως πληροφορούμαστε ἀπό τό σχετικό ἀνακοινωθέν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου¹², καταρρίπτουν τόν ἰσχυρισμό ὅτι αὐτός εἶναι δῆθεν ὁ «Πατριάρχης τοῦ Γένους». Ὡς γνωστόν τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο διά τῶν Μακεδονομάχων Ἀρχιερέων πρωτοστάτησε, γιά νά μήν πέσει ἡ Μακεδονία στά χέρια τῶν Σλάβων. Τώρα ἀθετεῖ τήν ἡρωϊκή ἱστορία του.

Σύν Θεῷ, θά συνεχίσουμε στό ἑπόμενο ἄρθρο μας.

• 1 https://www.ec-patr.org, https://el.wikipedia.org/wiki /Πατριάρχης_Βαρθολομαίος
• 2 ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σσ. 231, 232, 474.
• 3 Σχ. βλ. Ἐν συνειδήσει. Οἰκουμενισμός. Ἱστορική και κριτική προσέγγιση, ἔκδ. Ἱερά Μονή Μεγάλου Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα, Ἰούνιος 2009, σ. 54.
• 4 ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΠΑΝΩΤΗΣ, Παῦλος ΣΤ΄ – Ἀθηναγόρας Α΄.Οἱ Εἰρηνοποιοί, Ἀθῆναι 1971, σσ. 178-179.
• 5 ΑΡΧΙΜ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΑΡΧΟΝΤΩΝΗΣ, Περί τήν κωδικοποίησιν τῶν ἱερῶν κανόνων καί τῶν κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, Πατριαρχικό Ἴδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 1970, https://catalogue.nlg.gr
• 6 Σχ. βλ. ἐφημερίδα «Καθολική» (22-7-2003) 4-5 καί ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ, Ἀντιοικουμενιστικά, Ἀθῆναι 2004, σσ. 24-26 και ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Γένεση καί ἐξέλιξη τῆς πατρομαχικῆς μεταπατερικότητας», Θεοδρομία ΙΔ¹ (Ἰανουάριος-Μάρτιος 2012) 45-46.
• 7 ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σσ. 231, 232, 393.
• 8 Περιοδικό Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αὐστρίας «Στάχυς», τεῦχος 52-67, σ. 68.
• 9 Ὅ. π..
• 10 «Ὁμιλία στά πλαίσια τοῦ 32^ου Οἰκουμενικοῦ Συμποσίου τοῦ ἱδρύματος «Pro Oriente» στήν Βιέννη στίς 11-1-1983», ἐν Ὁ ἐπίσημος θεολογικός διάλογος Ὀρθόδοξης καί Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, Οἰκουμένη – Διάλογος καί προβληματισμοί, ἐκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1998, τ. 3, σσ. 36, 38-39 καί ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΣΑΦ ΜΑΚΡΗΣ, «Ἱστορική ἀναδρομή τῆς προσεγγίσεως Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν κατά τόν 20ό αἰώνα», Ἐν Συνειδήσει˙ Οἰκουμενισμός˙ ἱστορική καί κριτική προσέγγιση, ἔκδ. Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα, Ἰούνιος 2009, σσ. 69-70).
• 11 Ἐφημερίδες «Αὐριανή» τῆς 26^ης -10-1991 καί «Ἐλεύθερη Ὥρα» τῆς 30^ης -10-1991″, http://www.press-gr.com/2010/02/blog-post_607.html
• 12 Ὁ Πρέσβης τῆς Βορείου Μακεδονίας στήν Ἄγκυρα στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, 27-3-2019. Λέγει τό ἀνακοινωθέν : «Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἐπισκέφθηκε σήμερα, Τετάρτη, 27 Μαρτίου, ὁ Πρέσβης τοῦ Κράτους τῆς Βορείου Μακεδονίας στήν Ἄγκυρα, κ. Zvonko Mucunski. Ὁ κ. Mucunski, ὁ ὁποῖος συνοδευόταν ἀπό τήν σύζυγό του κ.Tatyana, ἔγινε δεκτός ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, καί εἶχαν τήν εὐκαιρία νά συζητήσουν θέματα ἀμοιβαίου ἐνδιαφέροντος. Στή συνάντηση παρέστη καί ὁ Μητροπολίτης Γαλλίας Ἐμμανουήλ». https://www.ec-patr.org/docdisplay.php?lang=gr&id=2733&tla=gr
• Πηγή