Η Ημερίδα του Ωραιόκαστρου (2017) ως απαρχή διάσπασης των αντι-Οικουμενιστών και επιβολή αντιπατερικών ενεργειών (Β΄ μέρος)

Ἀποσπάσματα  ἀπὸ  τὴν  συνέντευξη

 τῶν  Θεσσαλονικέων  πατέρων

 και  σχολιασμός  τους

Τοῦ Σημάτη Παναγιώτη

Β΄ Μέρος

(Τὸ α΄ μέρος ἐδῶ)

[π. Θεόδωρος Ζήσης] «Ἀφοῦ λοιπὸν τὰ συζητήσαμε ἐδῶ αὐτὰ ὅλα, καταλήξαμε σ’ ἕνα κείμενο…».

π. Φώτιος Βεζήνιας: «Μὴν παρερμηνεύσουμε αὐτὴ τὴν παρέκκλιση ἀπὸ τοὺς Κανόνες. Παρέκκλιση γιὰ ποιμαντικοὺς λόγους. Ὄχι γιὰ θέματα πίστεως». [σ.σ.: Ὥστε, π. Φώτιε, δὲν ἀποτελεῖ θέμα πίστεως ὁ ἐκκλησιασμὸς τῶν πιστῶν μὲ τοὺς οἰκουμενιστές; Δὲν μολύνονται ἀπὸ τὴν κοινωνία μαζί τους; Δὲν ἐνισχύουν μὲ τὴν παρουσία τους τὰ σχέδια τῶν αἱρετικῶν; Δὲν ἐπιτρέπουν τὴν περαιτέρω ἀνάπτυξη τῆς Παναιρέσεως;].

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Ὄχι παράβαση τῶν Κανόνων. Μὴ ἐφαρμογὴ τῆς Ἀκριβείας». [σ.σ.: Δεῖτε τί ὡραῖος τρόπος γιὰ νὰ χρυσώσει τὸ χάπι τῆς παράβασης τῶν Κανόνων! Ὁπότε τώρα, σύμφωνα μὲ τὴ μεταπατερικὴ λογικὴ τῆς ὁμάδος Ζήση, δικαιώνονται οἱ πνευματικοὶ ἐκεῖνοι (οἰκουμενιστὲς καὶ μή), ποὺ γιὰ νὰ μὴν στενοχωροῦν τοὺς πιστοὺς μιλοῦν περὶ οἰκονομίας στὸ θέμα της νηστείας. Καὶ τοὺς ἄλλους ποὺ μιλοῦν περὶ οἰκονομίας καὶ σὲ ἄλλα πολλὰ θέματα. Ὅποιος θέλει νὰ δικαιολογεῖ τὶς ἐξωσυζυγικὲς σχέσεις, θὰ λέγει: «Τηροῦμε ἀκριβῶς τοὺς Κανόνες, ὅπου μποροῦμε νὰ τοὺς τηρήσουμε, ἀλλ’ ὅπου δὲν μποροῦμε γιὰ δύσκολες καταστάσεις κάνουμε οἰκονομία»! Ἐπιτρέπουμε τὶς οἰκονομίες γιὰ νὰ μὴ φύγουν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία!].

[Συνεχίζει ὁ. Π. Θεόδωρος]. «Κάναμε λοιπόν ἕνα κείμενο ἐδῶ, τὸ ὁποῖο δέχτηκαν ὅλοι οἱ Ἁγιορεῖτες καὶ λέγαμε:

“Συνιστᾶται στούς πιστούς νά ἀποφεύγουν νά ἐκκλησιάζονται ὅπου λειτουργοῦν ἤ μνημονεύονται φανεροί αἱρετικοί οἰκουμενιστές, ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς”.

»Ὅπου εἶναι, ἂς ποῦμε ὁ Βαρθολομαῖος, ὅπου εἶναι ὁ Μεσσηνίας, ὅπου εἶναι ὁ Δημητριάδος, φανεροὶ οἰκουμενιστές, ἔ, θα πᾶμε νὰ ἐκκλησιαστοῦμε ἐκεῖ ποὺ εἶναι ὁ Δημητριάδος κι ὁ Μεσσηνίας κι ὁ Βαρθολομαῖος;».

Ἀκροάτρια: «Καὶ ὁ Ἄνθιμος».

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Καὶ ὁ Ἄνθιμος. Μπράβο, καὶ ὁ Ἄνθιμος.

“Νά προτιμοῦν νά πηγαίνουν ἐκεῖ πού λειτουργοῦν ὀρθόδοξοι στό φρόνημα ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς, ἔστω καί ἄν γιά κάποιους λόγους δέν ἔχουν κόψει τό μνημόσυνο τῶν αἱρετιζόντων, καί αὐτό κατ’ οἰκονομίαν”.

Νὰ ἀποφεύγετε νὰ πηγαίνεται σὲ φανερὰ οἰκουμενιστές,  καὶ νὰ προτιμᾶτε νὰ πηγαίνετε σὲ εὐλαβεῖς ἱερεῖς, ἔστω κι ἂν μνημονεύουν. Αὐτὸ εἶναι οἰκονομία».

[σ.σ.: 1) Δεῖτε πῶς ἀλλάζει καὶ ἀντιφάσκει ὁ π. Θεόδωρος! Ἐνῶ ἡ ἐπίσημη θέση του/τους καὶ πρακτική τους εἶναι νὰ πηγαίνουν σὲ Ναοὺς ποὺ μνημονεύεται ὁ Ἄνθιμος (ἀπὸ τὸν ὁποῖο …ὑποτίθεται ἔχουν ἀποτειχιστεῖ!), μόλις μιὰ ἀκροάτρια τοῦ λέγει ὅτι δὲν πρέπει νὰ πηγαίνουν στὸν Ἄνθιμο (ἀφοῦ τὸν Ἄνθιμο ἔχουν ἀνακηρύξει οἰκουμενιστή, ὅπως τὸν Μεσσηνίας, τὸν Δημητριάδος κ.λπ.),  "ἀνακρούει πρύμναν"  ὁ π. Θεόδωρος, καὶ δίνει συγχαρητήρια στὴν ἀκροάτρια, ποὺ τοῦ ὑποδεικνύει τὴν ἀνακολουθία του, χωρὶς ὅμως νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πράξη! Τόση συνέπεια!

2) Ὅσο γιὰ τὴν «οἰκονομία», ποὺ ἰσχυρίζεται πὼς ἀποτελεῖ αὐτὴ ἡ ἀντιπατερικὴ τακτική τους. Ναί, πάτερ, οἰκονομία εἶναι. Ἀλλὰ Ζήσειος καὶ Μανώλειος οἰκονομία, δηλαδὴ μετα-πατερική–νεοεποχίτικη οἰκονομία! Ὄχι ὀρθόδοξη οἰκονομία! Γιατὶ τέτοια οἰκονομία δὲν θέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μᾶς παραθέσατε παραδείγματα· ὄχι κάποια ἐξαίρεση, ἀλλὰ παραδείγματα Ἁγίων ποὺ νὰ συνιστοῦν –ὄχι γενικότητες– ἀλλὰ μιὰ τέτοια οἰκονομία· δηλαδὴ νὰ διδάσκουν σὲ δεκάδες χιλιάδες πιστούς, κοινωνία μὲ «εὐσεβεῖς» ἱερεῖς, ποὺ κοινωνοῦν, μολύνονται ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Βαρθολομαῖο καὶ μολύνουν, ὅπως π.χ. ὁ Αἰτωλίας Κοσμᾶς, ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ, ὁ Πατρῶν Χρυσόστομος κ.λπ., ποὺ καλοῦν στοὺς ναούς τους –αὐτοὺς ποὺ ἐσεῖς παραπάνω παρουσιάσατε ὡς αἱρετικούς– καὶ ποὺ στέλνουν τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς πιστούς τους στὸ Φανάρι γιὰ νὰ πάρουν τὶς «εὐλογίες» τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχη καὶ νὰ τὸν ἐνισχύσουν ἐνῶ συνεχίζει νὰ κρατύνει τὴν αἵρεση· καὶ ὅλοι αὐτοὶ στὴ συνέχεια ἐπιστρέφουν μὲ χαρὰ καὶ διηγοῦνται, καὶ δείχνουν φωτογραφίες καὶ βίντεο στὰ ἐγγονάκια τους, μὲ τὴν μεγάλη …«εὐλογία» ποὺ πῆραν ἀπὸ τὸν ἀρχιαιρεσιάρχη! Ἔτσι πολεμεῖται ἡ αἵρεση, πάτερ; Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι, ἀπὸ τοὺς ἀναγνῶστες τῶν ἱστολογίων σας, ἄλλοι μπαίνουν συχνότατα σὲ αὐτά, ἄλλοι μπαίνουν ἀραιά, ἄλλοι θὰ μποῦν μετὰ ἀπὸ μῆνες, κι ἄλλοι δὲν θὰ ξαναμποῦν! Κι ὅλοι αὐτοὶ θὰ ἐφαρμόσουν τὴν διαστροφικὴ οἰκονομία σας ὡς Κανόνα Ἀκριβείας!].

[Συνεχίζει ὁ π. Θεόδωρος] «Καὶ τώρα λέμε τὴν Ἀκρίβεια.

“Τό ἄριστο καί ἐπαινούμενο κατά τήν κανονική ἀκρίβεια εἶναι νά ἐκκλησιάζονται ἐκεῖ πού δέν μνημονεύονται οἱ αἱρετίζοντες, ἐκεῖ δηλαδή πού οἱ ἱερεῖς ἔχουν προχωρήσει σέ διακοπή μνημοσύνου”.

Ἀλλὰ τὸ ἄριστο καὶ ἡ Ἀκρίβεια δὲν εἶναι ἐφικτὴ τώρα».

[σ.σ.: Μετὰ ἀπ’ ὅσα ἀναφέραμε, πείθεται ὁ καλοπροαίρετος πιστός, ὅτι «τὸ ἄριστο καὶ ἡ Ἀκρίβεια δὲν εἶναι ἐφικτὴ τώρα»; Ἀσφαλῶς ὄχι. Καὶ ἀποφαίνεται ὁ π. Θ.Ζ. ὅτι δὲν εἶναι ἐφικτὴ ἡ ἀκρίβεια, μὲ μόνη δικαιολογία, ὅτι θὰ κάνουν μια-δυὸ ὧρες δρόμο γιὰ νὰ ἐκκλησιαστοῦν; Ἀποτελεῖ αὐτὸ κατοχύρωση καὶ ἀπόδειξη, ὅτι δὲν εἶναι ἐφικτή ἡ διακοπὴ μνημοσύνου; Ποῦ εἶναι τὰ ἁγιοπατερικὰ πειστήρια, πάτερ; Μόνο δικαιολογία τοῦ μυαλοῦ του παρουσίασε ὁ π. Θεόδωρος, τὴν ὁποία (ὅπως εἴδαμε), ὁ ἴδιος τὴν ἀναίρεσε …συμβουλεύοντας τοὺς Ρουμάνους νὰ πηγαίνουν καὶ 300 χιλιόμετρα μακριὰ γιὰ νὰ ἐκκλησιαστοῦν! Ἄρα εἶναι ἐφικτὸ γιὰ ὅποιον θέλει νὰ κακοπαθήσει γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν Ἐντολῶν τοῦ Κυρίου].

π. Νικόλαος Μανώλης: Γιατὶ δὲν ὑπάρχουν τὰ δεδομένα. [σ.σ.: Σὲ ὅλες τὶς παρεμβάσεις του εἶναι νέο-πατερικὸς ὁ π. Νικόλαος. Αὐτὴ τὴν νεοπεοχίτικη νεοπατερικότητα ποὺ ἐφαρμόζει, τὴν καυτηριάζει ἄθελά του ὁ μοναχὸς Σεραφεὶμ Ζήσης, μὲ ὅσα λέει (δεῖτε τὴν ὑποσ. 1 τοῦ α΄ μέρους)! Νά, λοιπόν, ἡ νέα θεολογία:  Ἐφαρμογὴ τῶν Ἱ. Κανόνων γίνεται, ὅπου ὑπάρχουν τὰ δεδομένα.  Ἄρα, κατὰ τὴν λογικὴ τοῦ π. Νικολάου, ἔχουν δίκιο οἱ Οἰκουμενιστὲς ποὺ λόγῳ ἔλλειψης δεδομένων –π.χ. στὸ ἐξωτερικό– καταργοῦν τὶς νηστεῖες, προσεύχονται καὶ κοινωνοῦν σὲ αἱρετικοὺς ναούς, τελοῦν δύο καὶ τρία μυστήρια τὴν ἡμέρα κλπ.!].

π. Θεόδωρος Ζήσης:  «Ἔ,  γι’ αὐτό· καὶ τὸ κάνω πολλὲς φορές. Ἐγὼ μάλιστα, γιὰ νὰ τὸ καταλάβετε, εἶπα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία στὴ συνέντευξη, ὅτι τὴν ἐποχὴ ποὺ ζοῦσε ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης (ὁ ὁποῖος ἦταν αὐστηρὸς ζηλωτής, καὶ τὸν ὁποῖον ἔχουν ὡς πρότυπο –καὶ τὸν ἔχουμε κι ἐμεῖς ὡς πρότυπο), ὑπῆρχαν κι ἄλλοι δύο Πατριάρχες, ὁ πατριάρχης Ταράσιος κι ὁ πατριάρχης Νικηφόρος, μὲ τοὺς ὁποίους ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἦταν σὲ ἀντιπαλότητα. Ἐκεῖνος ζηλωτής, αὐστηρός, καὶ οἱ ἄλλοι ἐπιεικεῖς. Ἐν τούτοις καὶ τοὺς τρεῖς ἡ Ἐκκλησία μας τοὺς ἔχει ὡς Ἁγίους. Καὶ τὸν ἅγιο Θεόδωρο ποὺ ἔκανε τὴν Ἀκρίβεια καὶ τοὺς δύο Πατριάρχες ποὺ ἐφήρμοζαν τὴν οἰκονομία. Εἶναι κανονικὰ καὶ τὰ δύο».

[σ.σ.: Πάλι διαστρεβλωτικά-παραπλανητικὰ μιλᾶτε, πάτερ, γιὰ νὰ ἀποδείξετε ὅτι ἡ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς κι ὁ συνεπαγόμενος μολυσμός (ἀφοῦ «φθείρουσι γὰρ ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαὶ» κατὰ τὸν Ἀπόστολο), εἶναι «κανονική»! Τί σχέση, ὅμως, ἔχει ἡ ἁγιότητα τῶν τριῶν, μὲ τὶς συγκεκριμένες διαφορές τους στὸ θέμα τῆς διακοπῆς μνημοσύνου; Καὶ ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας καὶ ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου εἶναι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας· ὅμως οἱ δύο τελευταῖοι δὲν μνημόνευαν τὸν Χρυσόστομο! Ὁ ἅγιος Κύριλλος δὲν τὸν μνημόνευε ἐπὶ 20 περίπου χρόνια· αὐτὸ τί σημαίνει; ὅτι ἐπειδὴ εἶναι Ἅγιος, ἔκανε καλὰ ὁ ἅγιος Κύριλλος; Καὶ σ’ αὐτὴ τὴν περίπτωση δὲν τοὺς ἔχει καὶ τοὺς τρεῖς ὡς Ἁγίους ἡ Ἐκκλησία;
Ἀλλά, καὶ στὴν περίπτωση τῶν δύο πατριαρχῶν, ἀποκρύπτετε ὅτι καὶ οἱ δύο Πατριάρχες τιμοῦσαν τὸν ἅγιο Θεόδωρο! Ἀποκρύπτετε ὅτι παραδέχτηκαν ὅτι εἶχε δίκιο, ὅπως ἱστορεῖ ὁ βιογράφος τοῦ ἁγίου Θεοδώρου. Κυρίως ὅμως, ἀποκρύπτετε ὅτι ἡ οἰκονομία ποὺ ἔκαναν, δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν δική σας οἰκονομία, ἀλλ’ ἐξυπηρετοῦσε κάποιο ἀνώτερο λόγο. Διαβᾶστε τὸ σχετικὸ ἄρθρο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ γιὰ νὰ μάθετε ἐπί τέλους, ἐσεῖς ὁ Πανεπιστημιακὸς καθηγητής, τὴν ἀλήθεια ἀπὸ κάποιον ποὺ δὲν εἶχε τὴν «τιμὴ» νὰ σᾶς ἔχει καθηγητή του, γιατὶ εἶχε ὡς καθηγητή του, τὰ ἴδια τὰ κείμενα τοῦ Ἁγίου! Τελικά, κι ὅταν ἀνατρέχετε στὶς πηγὲς στὴν περίπτωση αὐτή (δὲν ὁμιλοῦμε γιὰ τὸ ἄλλο ἔργο σας καὶ τὴν ὅλη προσφορά σας στὴν Ἐκκλησία), τὶς παρουσιάζετε ἔτσι, ὥστε νὰ ὑποστηρίζουν τὴν μὴ ὀρθόδοξη στάση σας. Δηλ. τὴν διαστρέφετε. Κρίμα καὶ πάλι κρίμα!].

π. Νικόλαος Μανώλης: «Εἶναι κανονικὰ καὶ τὰ δύο».

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Εἶναι κανονικὰ καὶ τὰ δύο. Γι’ αὐτὸ τὸ «παρέκκλιση» –καλὰ ἔκανε ὁ π. Φώτιος (ποὺ τὸ ἀνέφερε)– τὸ «παρέκκλιση» ἀπὸ τοὺς Κανόνες λίγο μπερδεύει τὰ πράγματα· καὶ ἡ Ἀκρίβεια καὶ ἡ Οἰκονομία εἶναι δύο εἴδη διοικήσεως μέσα στὴν Ἐκκλησία, κι ὅταν ὑπάρχουν τέτοια θέματα».  [σ.σ.: Εἶναι ναί, δύο εἴδη διοικήσεως, ἀλλὰ ὄχι ὅπως τὰ χρησιμοποιεῖ ἡ ὁμάδα σας· δὲν ἰσχύει ἡ οἰκονομία δηλ., «ὅταν ὑπάρχουν τέτοια θέματα» Παραδόσεως καὶ Πίστεως. Διότι, τί εἶδος διοικήσεως εἶναι ἐκεῖνο, πάτερ, ποὺ ἐπιτρέπει στὸν πιστὸ νὰ μολύνεται καὶ νὰ ἀρρωσταίνει πνευματικά καὶ μάλιστα στὸ καίριο σημεῖο τῆς Πίστεως; Τί εἶδος διοικήσεως εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἐπιτρέπει στὸν πιστὸ κάνει παρέα μὲ τὸν λύκο καὶ τὸ φίδι, καὶ δὲν τοῦ λέει νὰ φεύγει μακριά του, ὅπως διδάσκουν οἱ Ἅγιοι, γιὰ νὰ μὴν τὸν δηλητηριάσει καὶ πεθάνει;]

«Εἶναι μάλιστα χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ γέροντας Γαβριὴλ ὁ ἁγιορείτης, ὁ ὁποῖος εἶχε διαρκῶς ἐπικοινωνία μαζί μου, ἀφοῦ κάναμε τὴν συνάντηση ἐδῶ μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες, καὶ πῆγαν ἐκεῖ καὶ τοῦ εἶπαν, καὶ φαίνεται πὼς κατάλαβε ὅτι αὐτοὶ ἀκολουθοῦν πολὺ ζηλωτικὸ δρόμο· κάποια μέρα τοὺς συγκέντρωσε καί –παρουσία τῶν Ἁγιορειτῶν, γιὰ νὰ ἀκοῦν κι αὐτοί, καὶ νὰ μοῦ πεῖ καὶ μένα ὅτι συμφωνεῖ μαζί μου– λέει: πάτερ Θεόδωρε (μὴ τὸ πάρετε αὐτὸ ὡς καύχηση δική μου, λέω τί ἀκριβῶς εἶπε), λέει, πάτερ Θεόδωρε, ἐμεῖς εἴμαστε δικά σας πνευματικὰ παιδιά, καὶ λέω στοὺς Ἁγιορεῖτες ἐδῶ ποὺ εἶναι γύρω μου, “νὰ ἀκολουθήσετε τὸ δρόμο ποὺ σᾶς ὑποδεινύει ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης. Ὅ,τι σᾶς πεῖ ὁ π. Θ. Ζήσης, αὐτὸ νὰ κάνετε”». [σ.σ.: Ἀφήσατε τώρα, πάτερ, τοὺς Ἁγίους καὶ παραπέμπετε σὲ ἕνα Ἁγιορείτη Γέροντα ποὺ δέχεται ἀπὸ σεβασμὸ στὴν πανεπιστημιακή σας ἰδιότητα (καὶ ἔχοντας ἀπογοητευθεῖ ἀπὸ τὴν στάση τῶν Ἁγιορειτῶν τῆς ὁμάδος τοῦ π. Σάββα), δέχεται κάποιες θέσεις σας;]. «Καὶ ἔγραψε ἕνα κείμενο στὸ ὁποῖο λέει ὅτι: συνιστοῦμε στοὺς πατέρες νὰ ἀκολουθήσουν τὸν δρόμο τῆς Οἰκονομίας. Κι ἔκαναν ἀνυπακοὴ καὶ στὸν γέροντα Γαβριήλ, κι ἔκαναν κι ἀνυπακοὴ καὶ σὲ μένα, ποὺ εἴχαμε χαράξει τὸ δρόμο αὐτό». [σ.σ.: Τέτοια ἁμαρτία; Ἀνυπακοὴ στὸν π. Θεόδωρο; Δὲν εἶναι ἀνυπακοὴ αὐτό, πάτερ. Ἀντίθετα, ἐδῶ τοὺς ἀξίζει ἕνα «μπράβο», ποὺ ἔκαναν ἀνυπακοὴ σὲ σᾶς ἐφαρμόζοντας δικῆς σας συμβουλή, καταχωρημένη σὲ βιβλίο σας! Ἐσεῖς δὲν ἔχετε γράψει ἕνα βιβλίο, στὸ ὁποῖο μιλᾶτε γιὰ ΚΑΛΗ καὶ ΚΑΚΗ Ὑπακοή; Ἔ, λοιπόν, αὐτοί, ἔκαναν ἐδῶ ΚΑΛΗ ὑπακοή, μὲ τὸ νὰ ἀρνηθοῦν νὰ ὑπακούσουν στὶς ἀντιπατερικὲς θέσεις σας].

«Ἔτσι λοιπόν, ἀφοῦ κάναμε τὴ συμφωνία αὐτὴ ποὺ σᾶς διάβασα, κι εἴπαμε ὅτι στὸν κόσμο ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν Ἀκρίβεια, καὶ νὰ ποῦμε τὸν κόσμο νὰ πηγαίνετε νὰ ἐκκλησιάζεσθε μόνο ἐκεῖ ποὺ ἔχουν διακόψει τὸ μνημόσυνο –ποῦ θὰ πάει ὁ κόσμος νὰ ἐκκλησιαστεῖ;– καὶ συμφωνήσαμε καὶ προχωρήσαμε τὴν ἑτοιμασία τῆς Ἡμερίδος…, τὴν τελευταία ἡμέρα στὸ τυπογραφεῖο, ἔρχονται τρεῖς πατέρες Ἁγιορεῖτες, ὁ π. Σάββας, ὁ π. Χερουβείμ κι ὁ π. Χαρίτων ἱερομόναχος, στὸ κελὶ τοῦ ὁποίου μαζεύονται ἐκεῖ καὶ λειτουργοῦνται, ποὺ δὲν μνημονεύουν τὸ Βαρθολομαῖο. Ἀλλὰ μποροῦν εὔκολα νὰ μαζευτοῦν. Εἶναι 20-30 ἄτομα ἐκεῖ». [σ.σ.: Εἶναι φανερὸ πάτερ. Μόνο τὰ εὔκολα, τὸν εὔκολο Χριστιανισμὸ διδάσκετε. Γι’ αὐτὸ τόσα χρόνια ἀποφεύγατε τὴν ἀποτείχιση καὶ τώρα ποὺ τὴν κάνατε τὴν σακατέψατε]. « Ἔρχονται ἐκεῖ (οἱ Ἁγιορεῖτες) καὶ μοῦ λένε:

–πάτερ Θεόδωρε, αὔριο στὴν Ἡμερίδα, ἐπειδὴ ἔχουμε πολλὰ τηλεφωνήματα ἀπὸ ἀνθρώπους δικούς μας ποὺ μᾶς ζητοῦν ἀπαντήσεις, δὲν μποροῦμε νὰ ἀποφύγουμε νὰ μὴ τοὺς ποῦμε ὅτι πρέπει νὰ ἐφαρμόσουμε ὅλοι τὴν Ἀκρίβεια. Πρέπει νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν Ἀκρίβεια.

[σ.σ.: Ἐδῶ φαίνεται καὶ ἡ τακτικὴ τῆς ὁμάδας Σάββα. Ὅ,τι εἶπαν, τὸ εἶπαν μετὰ ἀπὸ πίεση τῶν πιστῶν· τελευταία στιγμή· ἐνῶ φάνηκε ὅτι, τόσες βδομάδες, ἄλλα συζητοῦσαν καὶ εἶχαν συμφωνήσει πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη τῶν πιστῶν! Ἀλλὰ τουλάχιστον τότε ἄκουγαν τοὺς πιστούς].

[Συνεχίζει ὁ π. Θεόδωρος]: «Καλά, λέω, τὸ λέτε τὴν τελευταία στιγμή; Δὲν συμφωνήσαμε ὅτι τὸ κείμενο αὐτὸ ποὺ κάναμε, ὅτι πρέπει νὰ ἐφαρμόζεται ἡ Οἰκονομία σ’ αὐτὴ τὴν συγκυρία; Ὅπου ὑπάρχει δυνατότητα, ἂς ἐφαρμόζουν τὴν Ἀκρίβεια. Ὅπου μποροῦν νὰ ἐφαρμόσουν τὴν Ἀκρίβεια, ἂς τὴν ἐφαρμόζουν. Ὅπου δὲν μποροῦμε ὅμως, δὲν μποροῦμε νὰ τὴν ἐφαρμόσουμε». [σ.σ.: ὅπου ἡ Ἀκρίβεια δὲν κοστίζει, ἂς ἐφαρμόζεται!!!]. Σημειωτέον δέ, κι ἐδῶ ὑπάρχει καὶ μία μεθόδευση τὴν ὁποία δὲν ἀντελήφθηκα, διότι ἐγὼ μπορεῖ νὰ εἶμαι καθηγητής, καὶ Πατρολόγος, καὶ Πανεπιστημιακός, ἀλλ’ ἐκ χαρακτῆρος ἔχω μιὰ καλοσύνη καὶ μία ἀφέλεια καὶ δὲν ἀντιλαμβάνομε μερικὲς φορὲς πονηρίες. Δὲν θέλω· θεωρῶ ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀπέναντί μου εἶναι εὐθεῖς καὶ δίκαιοι καὶ ἔντιμοι, ὅπως εἶμαι ἐγώ.

π. Νικόλαος Μανώλης:  Ἐξ ἰδίων κρίνετε τὰ ἀλλότρια.

π. Θεόδωρος Ζήσης:  Ἔ, ναί, ἔτσι τὸ θέλω καὶ θὰ τὸ κρατήσω αὐτό, ἔστω κι ἂν μερικοὶ μὲ κοροϊδεύουν. Σᾶς εἶπα κάποιες φορές, ἐπειδὴ καὶ στὴν πανεπιστημιακή μου καριέρα ἤμουν ἔτσι, εὐθὺς καὶ ἔντιμος, κάποια φορὰ κάποιος συνάδελφος καθηγητής, ἔπιασε τὸν π. Σεραφεὶμ μετὰ ἀπὸ κάποια φασαρία ποὺ κάναμε γιὰ ἐκλογὴ καθηγητοῦ, καὶ εἶπε, ὁ πατέρας σου εἶναι μπουνταλάς!  Μπουνταλὰς σημαίνει καλός, εὐθύς, δίκαιος, δὲν εἶναι πονηρός. Ποῦ νὰ φανταστῶ ἐγὼ ὅτι αὐτοὶ ἤθελαν νὰ μὴν ἐμφανιστεῖ ἡ συμφωνία ποὺ κάναμε ἐδῶ, καὶ ἔβαλαν ἕνα ἁγιορείτη γέροντα, τὸν Εὐστράτιο, πνευματικὸ τοῦ π. Σάββα, ὁ ὁποῖος μοῦ τηλεφώνησε ἐνδιαμέσως, καὶ μοῦ λέει: “π. Θεόδωρε, ἡ γνώμη μου εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ συμφωνία ποὺ κάνατε καὶ τὴν δέχτηκαν οἱ Ἁγιορεῖτες, θὰ προκαλέσει συζητήσεις στὴν Ἡμερίδα· καὶ νομίζω ὅτι καλὸ θὰ εἶναι νὰ μὴ κάνετε καθόλου λόγο γιὰ τὰ θέματα αὐτά –ποῦ θὰ ἐκκλησιάζονται– ἀφῆστε το αὐτὸ νὰ τὸ ρυθμίζουμε οἱ πνευματικοί· νὰ λέμε οἱ πνευματικοὶ ποῦ θὰ πηγαίνουν νὰ ἐκκλησιάζονται, νὰ μὴ κάνουμε καθόλου λόγο στὴν Ἡμερίδα”. Κι ἐγὼ ἐμπιστευόμενος τὸν λόγο ἑνὸς πνευματικοῦ, συνετοῦ γέροντος, λεώ δὲν εἶναι κακό, ἔ, κάναμε μία συμφωνία, ἀφοῦ δὲν θὰ κάνουμε λόγο στὴν Ἡμερίδα, καὶ θὰ κάνουμε λόγο μόνο γιὰ τὴν καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴν καταδίκη τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, νὰ εἶναι εὐλογημένο, εἶπα.

Ἔρχονται λοιπόν, καὶ μοῦ λένε, ὄχι –ἀφοῦ δηλ. τὸ ἀπέσυραν μὲ τὴν παρέμβαση (τοῦ γ. Εὐστρατίου)– μοῦ λένε, “ὄχι, δὲν μποροῦμε· ὁ κόσμος ρωτάει κι ἐμεῖς θὰ ποῦμε στὶς ἐρωτήσεις ποὺ θὰ ὑποβληθοῦν, ἐμεῖς θὰ ποῦμε ὅτι πρέπει νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν Ἀκρίβεια, ὄχι τὴν Οἰκονομία”. Μὰ ἀφοῦ, λέω, συμφωνήσαμε, ὅτι στὸν κόσμο δὲν μπορεῖ νὰ ἐφαρμοστεῖ ἡ Ἀκρίβεια, θὰ ἀκολουθήσουμε τὴν Οἰκονομία». [σ.σ.: Στὸν κόσμο δὲν ἦσαν πάτερ, ὅλοι οἱ ἀποτειχισμένοι ποὺ γνωρίζετε καὶ ἔχουμε παρουσιάσει; Οἱ πιστοὶ τῆς Κων/πόλεως ἐπὶ Νεστορίου, ἡ μητέρα μὲ τὸ μωρό, τὸ ποίμνιο τοῦ ἁγ. Γρηγορίου στὴν Κων/πολη, τὸ ποίμνιο τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου…]. «Καὶ τότε –λυποῦμαι ποὺ τὸ λέω– μοῦ λέει ἕνας ἀπ’ αὐτούς: “π. Θεόδωρε, τὴν Ἡμερίδα τὴν ὀργανώνουμε ἐμεῖς. Ἅμα θέλετε ἔρχεστε, ἅμα θέλετε μὴν ἔρχεστε”. Ἤθελαν νὰ ἔχουν τὸ ὄνομά μου –καὶ τὸ εἶχαν, εἴδατε ἐκεῖ· τοὺς ρωτοῦσαν ὅλοι: θὰ εἶναι ὁ π. Θεόδωρος; Θεωροῦσαν κάποιοι ὅτι εἶναι μιὰ σιγουριὰ συνέσεως ἀκαδημαϊκῆς καὶ ἄλλη, τόσα χρόνια· καὶ νὰ σοῦ λένε τελευταία στιγμή: τὴν Ἡμερίδα τὴν ὀργανώνουμε ἐμεῖς· ἅμα θέλετε ἔρχεστε, ἅμα θέλετε μὴν ἔρχεστε.

»Λέω, πατέρες, ἐγὼ λυποῦμαι πάρα πολύ, ἀντιλαμβάνομαι ὅτι δὲν εἶστε ὑπεύθυνα καὶ σοβαρὰ πρόσωπα, δὲν τηρεῖτε τοὺς λόγους σας καὶ τὶς συμφωνίες σας, ἐγὼ δὲν μπορῶ πλέον νὰ συνεργάζομαι μαζί σας. Κάντε τὴν Ἡμερίδα, ὅπως ἐσεῖς τὴν θέλετε».

π. Νικόλαος Μανώλης: Αὐτὸ τὸ εἴπαμε χθές. Τὸ ὄνομα δὲν εἴπαμε.

π. Θεόδωρος Ζήσης: Καὶ μάλιστα ὁ π. Φώτιος εἶπε κάτι πολὺ τολμηρό· ἐμεῖς νομίζαμε, λέει, πὼς κάποιοι ρασοφόροι φοροῦν παντελόνια· δηλ. ὅτι τηροῦν τὸν λόγο τους.

π. Φώτιος Βεζήνιας: Καὶ αὐτὸ ἂς μείνει καταγεγραμμένο· γιὰ ὅλους τοὺς ρασοφόρους ἰσχύει, ὄχι μονάχα γιὰ τοὺς Ἁγιορεῖτες. Γιατὶ αὐτὸ τὸ ὁποῖο δὲν ἰσχύει μέσ’ στὴν Ἐκκλησία εἶναι τὸ ναί, ναὶ καὶ τὸ οὔ, οὔ. Δηλαδὴ ἡ ἀποδόμηση τῶν ἐμφύλων ταυτοτήτων γίνεται μέσα ἀπὸ τὸν ἱερατικό…

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Ναί, πάτερ μου, ἔτσι εἶναι».

π. Φώτιος Βεζήνιας: «Ζητᾶμε ἐμεῖς τάχαμου ἔμφυλες ταυτότητες ἀποδομοῦνται ἀπὸ τὴν πολιτεία, ἀλλὰ πρῶτα γίνεται μέσ’ στὴν Ἐκκλησία». [σ.σ.: Πόσο προσβλητικὰ καὶ ἀπαράδεκτα γιὰ ποιμένες εἶναι τὰ λόγια σας, πατέρες. Καὶ τὰ λέτε γελώντας καὶ ἐπαιρόμενοι! Λόγια ποὺ δὲν τὰ πήρατε πίσω! Ἀκόμα καὶ γιὰ ἔμφυλες ταυτότητες μιλᾶτε!!! Λειτουργεῖτε ἐν εἴδει δικαστηρίου μὲ πρόεδρο, εἰσαγγελέα, κατήγορο καὶ ἄνευ δυνατότητας ἀπολογίας τοῦ κατηγορουμένου, ἀνυψώνετε ἑαυτοὺς δημοσίως καὶ κατασυκοφαντεῖτε ἀδελφούς, πάλι δημοσίως καὶ γενικά! Καὶ ὅταν ἐσεῖς λειτουργεῖτε ἔτσι, πῶς διαμαρτύρεστε ἂν κάποιος «κοινὸς θνητὸς» τολμήσει καὶ σᾶς ἐλέγξει δημόσια; Διαβάζοντας αὐτὰ μπορεῖ κάποιος νὰ καταλάβει τὴν σημερινὴ στάση αὐτῶν τῶν πατέρων. Ὅποιος δὲν τοὺς ὑπακούει, ὅποιος τοὺς ἐλέγχει, ὅποιος δὲν τυφλώνεται ἀπὸ τὴν παρουσίαση τῶν πτυχίων τους, καταδικάζεται μὲ τὸν χειρότερο καὶ σκληρότερο τρόπο].

π. Θεόδωρος Ζήσης: Δηλαδή, νὰ μὴν ἔχεις ἕνα ἀντρίκιο λόγο; Νὰ μὴν ἔχεις “μπέσα”; Ἐδῶ ἀσπαστήκαμε, φιληθήκαμε μετὰ τὴν συνάντηση…, καὶ ἐξ αἰτίας, λοιπόν, αὐτῆς τῆς ρήξεως τὴν παραμονή, ἀφοῦ εἶχαν βγεῖ οἱ ἀφίσες…, τηλεφώνησα στοὺς δύο πατέρες μὲ τοὺς ὁποίους συνεργαζόμαστε (π. Νικόλαο Μανώλη καὶ π. Φώτιο Βεζύνια) καὶ λέω, πατέρες, δυστυχῶς –καὶ μοῦ κάνει πάντως ἐντύπωση καὶ τοὺς εὐχαριστῶ, ὅτι ἔδειξαν ἀμέσως ἐμπιστοσύνη ἀναμφίβολη· δὲν εἶπαν, π. Θεόδωρε, τώρα ποῦ θὰ τὸ κάνουμε αὐτό; Πότε θὰ γίνει ἡ Ἡμερίδα;– Καὶ οἱ δύο οἱ πατέρες εἶπαν, π. Θεόδωρε ἔχετε δίκιο, δὲν θὰ πᾶμε κι ἀμέσως θὰ ἀνακοινώσουμε ὅτι ἐμεῖς δὲν θὰ συμμετάσχουμε σ’ αὐτὴν τὴν Ἡμερίδα. Καὶ χάρηκα, βέβαια, διότι κι ἐσεῖς, τὰ πνευματικά μου παιδιά, δείξατε αὐτὴ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ μᾶς ἔχετε, ὄχι σὰν πρόσωπα, ἀλλὰ σὰν ἱερεῖς λειτουργοὺς ποὺ τηροῦμε τὴν Παράδοση καὶ ἐνεργοῦμε σύμφωνα μὲ τοὺς Πατέρες.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἱστορία, ὅπως ἐξελίχθηκε εἰδικῶς μὲ τὴν Ἡμερίδα».

Ἀκροάτρια: «π. Θεόδωρε, τὸ ὄνομά σας ἀπὸ τὸ Προεδρεῖο μέχρι τὸ τέλος τῆς Ἡμερίδος δὲν βγῆκε καθόλου».

π. Νικόλαος Μανώλης: «Εἴπαμε, ὡς τεθνηκὼς φαινότανε, σὰν μνημόσυνο, καὶ μαῦρα γράμματα, ἕνας σταυρὸς ἔλειπε ἀπὸ πάνω…».

Ἀκροάτρια: «καὶ φαινόταν ὅτι πρόεδρος ἦταν ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ἄσχετα ἂν δὲν εἴσαστε».

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Αὐτὸ τὸ ἔκαναν κυρίως –ἂς τὸ πῶ– ὑποκριτικά, γιὰ νὰ δείξουν πὼς μὲ σέβονται. Ὁ ἄλλος λόγος εἶναι ὅτι ἐπειδὴ πολλοί, καὶ Μολδαβοί, καὶ Ρουμᾶνοι, καὶ ἄλλοι ρωτοῦσαν, «θὰ εἶναι ὁ π. Θεόδωρος;». [σ.σ.: Πόση ἔπαρση βγαίνει ἀπὸ τὰ παραπάνω λόγια!!! Ἐμεῖς γνωρίζουμε ἀπὸ πρῶτο χέρι ὅτι ὁ λόγος παρουσίασης τοῦ ὀνόματος τοῦ π. Θεοδώρου, ἦταν ἡ ἐλπίδα ἀποκατάστασης τῆς ὁμονοίας].

Ἀκροάτρια: «κι ἀπαντοῦσαν, “τὸν περιμένουμε”»!

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Τὸν περιμένουμε»· ἤθελαν γιὰ νὰ δώσουν ἐμπιστοσύνη στὴν Ἡμερίδα, ἤθελαν καὶ τὴν παρουσία κάποιου προσώπου τὸ ὁποῖο τοὺς ἦταν γνωστό. Καὶ ἑπομένως ἡ ταυτότητα τῆς Ἡμερίδος ἦταν τὸ ὄνομα τοῦ π. Θεοδώρου καὶ ἔλεγαν ὅτι ἐμεῖς συνεργαζόμαστε μὲ τὸν π. Θεόδωρο, δὲν ἔχουμε καμία διαφωνία. Καὶ πρέπει νὰ σᾶς πῶ ὅτι μετὰ ἀπὸ τὴ δική μας τὴ στάση, αὐτοὶ φάνηκαν διαλλακτικότεροι· δὲν ὄξυναν πολὺ τὴν κατάσταση, παρὰ μόνο στὸ τέλος, σὲ ὑποβολὴ ἐρωτημάτων ποὺ ἔγιναν, ἐκεῖ ἔκαναν ξεκάθαρη πλέον τὴν θέση τους· ἰσχυρίζονται πὼς ἡ Ἀποτείχιση εἶναι ὑποχρεωτική, πρέπει ὅλοι νὰ κάνουν, εἶναι Κανόνας ἀπαράβατος, κι ἐπίσης –ἀπ’ ὅσα εἶπαν ἐκεῖ– εἶπαν ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ κοροϊδεύουν· δηλαδὴ ἐμεῖς κοροϊδεύουμε τώρα, κι ἐνῶ ἐμεῖς δὲν μνημονεύουμε, λέμε στοὺς πιστοὺς νὰ πηγαίνουν ἐκεῖ ποὺ μνημονεύουν. Αὐτὸ εἶναι κοροϊδία λένε, αὐτοί. Καὶ τὸ εἴπανε στὴν Ἡμερίδα· ἑπομένως τὴν γνώμη τους περὶ τῆς ὑποχρεωτικότητος τῆς ἀποτειχίσεως τὴν ὁποία δὲν συμφωνοῦμε ὅλοι,

π. Νικόλαος Μανώλης: «Τὴν ὑποστήριξαν».

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Ἐγὼ μάλιστα, ἔχω πεῖ ὅτι ἡ συζήτηση περὶ τοῦ ἂν ἡ ἀποτείχιση εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἢ ἐὰν εἶναι δυνητική-προαιρετική, εἶναι λάθος συζήτηση, διότι δὲν προκύπτει μέσα ἀπὸ τὸν Κανόνα. [σ.σ.: Ἄλλα ἔλεγε σὲ ἄλλη ὁμιλία του π. Θεόδωρος: «Νιώθω -ἔλεγε ἐκεῖ- ὅτι ἦρθε καιρὸς νὰ κάνουμε τὸ καθῆκον μας ἀπέναντι στὴ συνείδησή μας κι ἀπέναντι στὴν Πίστη μας, κι ἂς οὐρλιάζουν κάποιοι… Ἐγὼ …ἔχω κατασταλάξει πλέον ὅτι ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου εἶναι μονόδρομος… Ὁ μόνος Κανονικὸς δρόμος, ὁ ὁποῖος ἀπομένει –Κανονικός, βάσει τῶν Κανόνων… θὰ πρέπει νὰ κάνουμε Διακοπὴ Μνημοσύνου, ἡ ὁποία θὰ ἔχει κάποιες συνέπειες»].[1].  Ὁ Κανόνας κάνει λόγο γιὰ ἐπαινούμενη ἀποτείχιση καὶ γιὰ μὴ ἐπαινούμενη μνημόνευση. Ἁπλῶς δὲν ἐπαινεῖται, δὲν κατακρίνεται. Ἐπαινοῦνται αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι κάνουν διακοπὴ μνημοσύνου, ἀλλὰ δὲν κατακρίνονται οἱ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι δὲν κάνουν διακοπὴ μνημοσύνου. Ἑπομένως κατ’ Οἰκονομίαν, μπορεῖ κανένας καὶ σ’ αὐτοὺς ποὺ δὲν κατακρίνονται, νὰ πηγαίνει καὶ νὰ ἐκκλησιάζεται».

[σ.σ.: 1. Γνωρίζετε καλὰ ὅτι, ἐνῶ ἡ τριάδα τῶν Κανόνων  ΙΓ΄, ΙΔ΄ καὶ ΙΕ΄ ἀπαγορεύουν τὴν διακοπὴ μνημόνευση τοῦ Ἐπισκόπου, ποὺ ἡ διακοπὴ αὐτὴ ἀποτελεῖ τὸ σχίσμα, τὸ τμῆμα αὐτὸ τοῦ ΙΕ΄ Κανόνα συνετάχθη γιὰ νὰ ἐπισημάνει ὅτι ἡ διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου ἐπιτρέπεται, ἐὰν ὁ Ἐπίσκοπος καινοτομεῖ. Δηλαδὴ ἡ ΑΒ Σύνοδος παρεμβάλλει μιὰ ἐξαίρεση στὸν Κανόνα. Καὶ ἡ ἐξαίρεση αὐτὴ ἔγινε γιὰ ἕνα καὶ μόνο σκοπό· νὰ μὴν λογαριάζεται ἡ διακοπὴ μνημοσύνου ὡς σχίσμα, ὅταν γίνεται γιὰ λόγους πίστεως. Καὶ αὐτοὶ οἱ ἱερωμενοι ποὺ ἀποτειχίζονται, ὄχι μόνο δὲν πρέπει νὰ θεωροῦνται ὡς σχισματικοί, ἀλλὰ νὰ τιμῶνται ὡς ὑπερασπιστὲς τῆς Πίστεως. Ἄρα, οἱ Πατέρες τῆς Συνόδου δὲν εἶχαν κανένα λόγο νὰ μιλήσουν γιὰ ποινές, ὅσων δὲν θὰ ἀπετειχίζοντο, ἀφοῦ ἡ ὁμάδα αὐτὴ τῶν τριῶν Κανόνων δὲν θεσπίστηκε γιὰ νὰ νομοθετήσει τὴν διακοπὴ μνημοσύνου, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν ἐμποδίσει!  Ἐντέλλεται δηλ. τὴν μὴ διακοπὴ μνημοσύνου. Καὶ τὸ β΄ ἡμιστίχιο τοῦ ΙΕ΄ Κανόνα, ἡ ἐξαίρεση δηλαδή, παρεμβάλλεται γιὰ νὰ μὴν θεωρηθεῖ ὅτι πρέπει νὰ κάνουν ὑπακοὴ στὸν αἱρετίζοντα Ἐπίσκοπο οἱ πιστοί. Δὲν ἀποτελεῖ λοιπόν, συστηματικὴ ἐνασχόληση μὲ τὸ θέμα τῆς ἀποτειχίσεως τὸ β΄ τμῆμα τοῦ ΙΕ΄ Κανόνα, ἀλλὰ ὑπενθύμιση τοῦ χρέους τῶν ἱερωμένων κυρίως, νὰ μὴ δέχονται τὴν αἵρεση. Καὶ ἄρα, δικαιολογημένα, οὔτε γιὰ ποινὲς ὁμιλοῦν, ἀλλὰ διὰ τῶν φράσεων ποὺ ἐπαινοῦν τοὺς διακόπτοντας τὸ μνημόσυνο, ἐπισημαίνουν τὴν σπουδαιότητα τῆς ἐνεργείας τῆς ἀποτειχίσεως, ὡς ἐφαρμογῆς τῆς Ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, καθόσον ἡ κοινωνία μὲ αὐτούς, ἑδραιώνει τὴν αἵρεση, μολύνει τοὺς πιστούς, καὶ τοὺς κάνει συγκοινωνοὺς μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ αἱρετικούς. Κι ἐφ’ ὅσον αὐτὴ ἡ ἀπομάκρυνση εἶναι Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, μποροῦμε νὰ τὴν ποῦμε προαιρετική; 2. Σύμφωνα μὲ τὴ λογική σας, πάτερ, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ὅταν ὁ Κύριος λέγει «Μακάριοι οἱ πραεῖς, οἱ εἰρηνοποιοί, οἱ ἐλεήμονες, οἱ διψῶντες τὴν δικαιοσύνη» κ.λπ.,  δὲν κατακρίνει καὶ δὲν τιμωρεῖ τοὺς μὴ πραεῖς, τοὺς μὴ ἐλεήμονες, τοὺς μὴ εἰρηνοποιούς κ.λπ.!!! Τί πιστεύετε πάτερ, καὶ τί διδάσκετε: Οἱ βίαιοι καὶ οἱ ἄδικοι θὰ κληρονομήσουν βασιλεία Θεοῦ ἢ θὰ κληρονομήσουν τὴν κόλαση; Ἄλλη μιὰ φορά, πάτερ, γιὰ νὰ δικαιολογήσετε τὴν «μὴ ἀποτείχιση», ἀλλοιώνετε τὴν Εὐαγγελικὴ διδασκαλία!].

π. Φώτιος Βεζύνιας: «Καὶ δὲν χάνουν καὶ τὴ Χάρη, βέβαια».

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Καὶ δὲν χάνουν καὶ τὴ Χάρη. Δὲν χάθηκε ἡ Χάρις καὶ τὰ μυστήρια. Αὐτό, ἐπειδὴ τοὺς καίει, ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀφαιρεῖ τὴ Χάρη… Ἡ Χάρις δὲν χάνεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία· ἡ Χάρις θὰ χαθεῖ, ὅταν καταδικαστεῖ ἐπισήμως ὁ Οἰκουμενισμός, ὅταν καταδικαστεῖ ἐπισήμως ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης καὶ ὅταν καταδικαστοῦν οἱ ἀρχιαιρεσιάρχες. Ὅταν καταδικαστεῖ ὁ Βαρθολομαῖος, ὅταν καταδικαστεῖ ὁ Περγάμου… Μέχρι τῆς περιόδου αὐτῆς, εἶναι μία περίοδος ρευστότητος, μεταβατικὴ περίοδος, ὅπου ὁ Θεὸς ἀφήνει τὴ Χάρη Του, γιὰ νὰ οἰκονομοῦνται οἱ ἄνθρωποι. Καὶ εἶπα τὸ παράδειγμα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ θαῦμα τῶν Κολύβων. Γιατὶ μὲ ρώτησε κάποιος μοναχός· καλά, λέει, δὲν ὑπάρχει μολυσμός; Θὰ πηγαίνουμε ἐκεῖ; Δὲν μολύνει ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἐπισκόπου δὲν μολύνει τὰ μυστήρια, δὲν χάνεται ἡ Χάρις;». [σ.σ.: Κρίμα, Πατρολόγε, Πανεπιστημιακὲ καθηγητὰ Ζήση! Καὶ πάλι κρίμα! Διαστρέφεις συνειδητὰ τὴν ἀλήθεια, γιὰ νὰ περάσεις τὶς ἀντιπατερικὲς θέσεις σου. Εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ξέρεις, καθηγητά, ὅτι ἄλλο ὁ μολυσμὸς ἀπὸ τὴν αἵρεση κι ἄλλο ἡ Χάρις ποὺ ὑπάρχει ἕως τὴν καταδίκη τῆς αἱρέσεως; Τὸ καταλάβαμε ἐμεῖς οἱ περιφρονημένοι ἀπὸ σένα, (ποὺ κατὰ τοὺς λόγους σου, δὲν μποροῦμε νὰ σταθοῦμε «ὅμοια κι ὅμοια» μὲ σὲνα «καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Γατζέας», ὅπως μεγαλόστομα ἔχεις πεῖ γεμᾶτος κομπασμὸ ἐκεῖ), καὶ δὲν μπόρεσες νὰ τὸ καταλάβεις ἐσύ, ποὺ ἔχεις καταστεῖ τὸ ἰσχυρὸ «στήριγμα» τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν; Ἐσύ, ποὺ ὅλοι σὲ σένα προσέβλεπαν στὴν Ἡμερίδα τοῦ Ὡραιόκαστρου, ὅπως περιαυτολογῶν εἶπες, πλέκοντας ἐγκώμια στὸν ἑαυτό σου; Μάθε λοιπόν, ἀπὸ μᾶς τοὺς περιφρονημένους, αὐτὸ ποὺ δὲν ἔμαθες τόσες δεκαετίες διαβάζοντας τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ χρησιμοποιώντας τους ὅπως σὲ βολεύει: Ἡ Χάρις ὑπάρχει, καὶ λειτουργεῖ γιὰ τοὺς ἀγνοοῦντας λυτρωτικά· ἀλλὰ ἡ Χάρις ὑπάρχει καὶ λειτουργεῖ καὶ γιὰ τοὺς γνωρίζοντας, ἀλλὰ κολαστικὰ γι’ αὐτούς· ὅπως λειτούργησε στὸν Ἰούδα «μετὰ τὸ ψωμίον»· καὶ λειτουργεῖ πάντα σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα καὶ τὴν ἀνεξερεύνητη, ἀλλὰ φιλάνθρωπη δικαιοσύνη τοῦ Κυρίου, τὴν ὁποία ἐμεῖς ἀγνοοῦμε καὶ ὁ ὁποῖος γνωρίζει τὰ κρυφὰ τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων].

[Συνεχίζει ὁ π. Θεόδωρος].  «Καλά, καὶ τοῦ λέω, ἐμεῖς ἐνδιαφερόμαστε περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι ἐνδιαφέρεται ὁ Θεός; Καὶ τοὺς ἀνέφερα τὸ παράδειγμα τοῦ θαύματος τῶν Κολύβων, ὅπου ὁ Θεὸς γιὰ νὰ προστατεύσει τότε τὸν κόσμο ἀπὸ τὸν μολυσμὸ τῶν ἀλησγημάτων τῶν εἰδωλολατρικῶν, ποὺ ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης εἶχε μολύνει τὰ τρόφιμα στὴν Κων/πολη μὲ αἷμα ἀπὸ θυσίες ζώων στοὺς 12 θεούς». [σ.σ.: Καὶ πάλι κρίμα. Λέτε ὁ Θεὸς νὰ ἀντιφάσκει, πάτερ; Ἀσφαλῶς καὶ ὄχι. Καὶ ἀκριβῶς, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς θέλει νὰ προστατεύσει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὸν ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ «μολυσμὸ τῶν ἀλησγημάτων» ποὺ εἶναι ὁ μολυσμὸ τῆς Παναιρέσεως, γι’ αὐτὸ μᾶς ἔχει δώσει τὶς Ἐντολές Του γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Παραγγέλλει ἀπὸ τὴν Π. Διαθήκη συνεχῶς: «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε»· καὶ «χαίρειν αὐτοῖς μὴ λέγητε». Καὶ ὁ Μ. Φώτιος: «Ὁ γάρ σπουδαῖος βίος καί ὀρθόδοξος, μαργαριτῶν καί Ἁγίων δίκην ἀποστίλβων, οὐκ ὀφείλει ταῖς αἱρετικαῖς καί δυσώδεσι καί ρυπώσαις πολιτείαις συνδιαιτᾶσθαι καί συναναφύρεσθαι. “Ἐξέλθετε γάρ, φησίν, ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε”, λέγει Κύριος, καί, “τῷ τοιούτῳ μηδέ συνεσθίειν”, καί ἄλλο πλῆθος ἄπειρον» (P.G. 101, 944C. –Ε.Π.Ε. 3, 238, 16)· καὶ «Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; Λύκος ἐστί· φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καί ἀποπηδᾶν δεήσει, μηδ’ ἀπατηθῆναι προσελθεῖν, κἄν ἥμερον περισαίειν δοκῇ· φύγε τήν κοινωνίαν αὐτοῦ καί τήν πρός αὐτόν ὁμιλίαν ὡς ἰόν ὄφεως ἀγκίστρῳ μέν καί δελέατι ἰχθύες ἁλίσκονται, ὁμιλία δέ πονηρά καί τόν αἱρετικόν ἰόν ὑποκαθήμενον ἔχουσα πολλούς τῶν ἁπλουστέρων προσιόντας καί μηδέν βλάβος παθεῖν ὑφορωμένους ἐζώγρησε· φεύγειν οὖν παντί σθένει διά ταῦτα προσήκει τούς τοιούτους» (ΕΠΕ 12, 400,31)». Καὶ ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε· κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, τοὺς οὕτω διαστελλομένους καὶ μὴ συγχέοντας τὴν Χριστοῦ ὁμολογίαν» (Βασιλείῳ Ἡγουμένῳ). Καὶ οἱ «Διαταγαὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων διὰ Κλήμεντος»: «Οἱ λαϊκοί, τοῖς τῇ γνώμῃ τοῦ Θεοῦ ἐναντία δογματίσασιν μὴ πλησιάζετε μηδὲ κοινωνοῖ τῆς ἀσεβείας αὐτῶν γίνεσθε, λέγει γὰρ καὶ ὁ Θεός· “Ἀποσχίσθητε ἐκ μέσου τῶν ἀνδρῶν τούτων, ἵνα μὴ συναπόλησθε αὐτοῖς”. Καὶ πάλιν “Ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε…”». Αὐτὰ καὶ ἑκατοντάδες ἄλλα χωρία ποὺ σᾶς παραθέσαμε, ἐσεῖς πεισματικὰ τὰ παραβλέπετε!;]. «Καὶ ἐμφανίστηκε ὁ Θεός· σὲ ποιόν ἐμφανίστηκε; Ἐμφανίστηκε σὲ ἕνα αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο. Θὰ ἔπρεπε, λέω, ὁ Θεὸς νὰ πεῖ· ἄ, αἱρετικὸς εἶναι, δὲν ἔχω κοινωνία μ’ αὐτόν καὶ ν’ ἀφήσει τὸν κόσμο νὰ μολυνθεῖ ἀπὸ τὰ τρόφιμα; Ὁ Θεὸς ὁ ἴδιος, λέω, ἔχει κοινωνία μ’ ἕναν αἱρετικό, κι ἐσεῖς λέτε τώρα νὰ μὴν ἔχουμε κοινωνία, καμία. Ἦταν τότε ἕνα κρίσιμο θέμα καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἔκανε Οἰκονομία, καὶ ἐμεῖς τώρα σ’ αὐτὴ τὴν κρίσιμη περίοδο μέχρι νὰ κάνουμε ναούς, μέχρι νὰ ἀποκτήσουμε δικούς μας χώρους, κάνουμε κι ἐμεῖς οἰκονομία, τί νὰ κάνουμε;».

[σ.σ.: 1. Καλά, π. Θεόδωρε, μᾶς δίδαξε κάπου ὁ Θεὸς νὰ μιμούμεθα τὸν ἰδιαίτερο τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ὁ Ἴδιος ἐπεμβαίνει στὰ ἀνθρώπινα; Ἢ νὰ ἐφαρμόζουμε τὶς Ἐντολές Του περὶ ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς; Μήπως θὰ μπορούσατε κι ἐσεῖς νὰ διδάξετε (μιμούμενος τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ) ὅτι μποροῦμε νὰ προχωρήσουμε στὴν σφαγὴ κάποιου Ἰσαάκ, τὴν σφαγὴ τῶν ἑκατοντάδων ψευδοπροφητῶν, ὅπως ὁ Ἠλίας; Ἢ θὰ μπαίνατε μὲ τὸ μαστίγιο γιὰ νὰ διώξετε τοὺς ἐμπόρους ἀπὸ τοὺς ναούς ποὺ ἔχουν καταντήσει πολυκαταστήματα (γιὰ σκεφτεῖτε λίγο καὶ τὸ θέμα τῶν τόσων διαφημίσεων στὸ ἱστολόγιό σας, ποὺ εἰσάγουν τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, «ἐκκοσμικεύουν» τοὺς πιστοὺς ἀναγνῶστες γιὰ λίγα ἀργύρια! Αὐτοὺς ποὺ μὲ ἄλλες ἀναρτήσεις καὶ κηρύγματα περὶ «εὐλογημένης προσευχῆς» ἀποκοσμικεύετε!);

2. Ἔπειτα, μήπως ἡ ἐνάγωνια προσπάθειά σας νὰ στηρίξετε τὶς ἀστήρικτες θέσεις σας, σᾶς ἔφερε σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε νὰ ἀφήσετε νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι μποροῦσε κι ὁ Θεὸς νὰ μολυνθεῖ ἐρχόμενος σὲ ἐπικοινωνία μὲ ἕνα αἱρετικό; Θεωρεῖτε ὡς κοινωνία (μὲ τὴν τρέχουσα ἐκκλησιαστική-λειτουργικὴ ἔννοια) τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ποὺ κάνει ὄργανό του κάποιον ἄνθρωπο, ζῶο, ἢ πρᾶγμα γιὰ νὰ εὐεργετήσει τοὺς ἀνθρώπους γλυτώνοντάς τους ἀπὸ τὸν μολυσμό, τὸν ὁποῖο ἐσεῖς ὑποτιμᾶτε; Δὲν διαβάσατε ὅτι ὁ Θεὸς χρησιμοποίησε ὄχι μόνο αἱρετικό, ἀλλὰ καὶ μάγο καὶ ὄνο, προκειμένου νὰ πραγματοποιήσει τὰ σχέδιά Του;

3. Ποιά ὁμοιότητα ἔχει τὸ παράδειγμά σας μὲ τὴν δική σας μεταπατερικὴ διδασκαλία; Μπορεῖτε νὰ ἐγγυηθεῖτε ὅτι κάποιοι ἀπ’ αὐτοὺς στοὺς ὁποίους διδάσκετε τὴν κατ’ οἰκονομίαν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς, δὲν θὰ ἐπηρεαστοῦν καὶ δὲν θὰ ἐξοικειωθοῦν, δὲν θὰ παρασυρθοῦν καὶ δὲν θὰ ἀκολουθήσουν τελικὰ τὴν αἵρεση;
4. Ἔπειτα, ποιός σκότισε τόσο τὴν διάνοιά σας, ὥστε νὰ φέρνετε παράδειγμα ποὺ δὲν στηρίζει τὴν διδασκαλία σας, ἀλλὰ τὴν ἀνατρέπει; Κι αὐτὸ διότι, ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ παράδειγμα ποὺ φέρνετε συνηγορεῖ ὑπὲρ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς μολύνσεως: Δηλαδή, αὐτὸ ποὺ ἐσεῖς ὀνομάσατε «οἰκονομία» τοῦ Θεοῦ διὰ τῆς ἐπιστρατεύσεως ἑνὸς αἱρετικοῦ, ἔγινε ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἀποτρέψει τὸν μολυσμὸ τῶν πιστῶν· ἐπενέβη ὁ Θεὸς γιὰ νὰ τοὺς γλυτώσει  ἀπὸ τὸν μολυσμό· ἐνῶ ἡ δική σας ἀντίθετη ἀντι-θεϊκὴ οἰκονομία, ἀποτελεῖ ἐνέργεια ὄχι γιὰ νὰ γλυτώσει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὸν μολυσμό, ἀλλὰ γιὰ νὰ τοὺς ἐπιτρέπει νά ...μολύνονται! Δίνετε μὲ τὴν διδασκαλία σας ἄδεια καὶ «εὐλογία» στοὺς πιστούς, ὥστε μένοντας σὲ κοινωνία μὲ τοὺς «εὐσεβεῖς», νὰ μολύνονται διὰ τῆς κοινωνίας μετὰ τῶν αἱρετικῶν! Οὐσιαστικὰ διδάσκετε ὅτι ἀποτελεῖ οἰκονομία ὁ μολυσμὸς τῶν πιστῶν! Ἀντὶ νὰ φροντίσετε νὰ φύγουν μιὰ ὥρα νωρίτερα ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς οἰκουμενιστές, διδάσκετε ὅτι ἡ δι’ «Ὀρθοδόξων» ἔστω κοινωνία μαζί τους, εἶναι ἀκίνδυνη, καὶ ἔτσι συντελεῖτε στὸν χρόνιο μολυσμὸ τῶν πιστῶν!
5. Δὲν διαβάσατε ποτέ σας πώς, ὅταν οἱ Ἅγιοι εἶχαν κάποιου εἴδους κοινωνία μὲ αἱρετικούς, ἦταν γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσουν νὰ σωθοῦν κι ὄχι ἐὰν ἐπρόκειτο νὰ προκληθεῖ μολυσμός; Δὲν διαβάσατε ὅτι, ναί, ὁ Μ. Βασίλειος δέχτηκε τὰ δῶρα τοῦ αἱρετικοῦ αὐτοκράτορα Οὐάλη κατὰ τὴν ὥρα τῆς Θ. Λειτουργίας, ἀφοῦ αὐτός -ὁ αὐτοκράτορας- παρέμεινε γονατιστὸς γιὰ πολὺ χρόνο καὶ ἔτσι φάνηκε ἡ δύναμη τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ γιὰ λόγους οἰκονομίας, χωρὶς νὰ προτρέψει/προκαλέσει μολυσμό καὶ χωρὶς νὰ σταματήσει ἡ ἀποτείχιση τῶν Χριστιανῶν τῆς Καισαρείας ἀπὸ τοὺς Ἀρειανούς; Τόση ἄνοια πιά!].

«Καὶ μνημόνευσα ἐπίσης τὸ παράδειγμα τῶν ὀρθοδόξων τὸ φρόνημα Ἀρειανῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ εἶχε κυριαρχήσει ὁ Ἀρειανισμὸς παντοῦ στὴν αὐτοκρατορία, οἱ ἴδιοι ἄφησαν νὰ ἔχουν κοινωνία μὲ τοὺς Ἀρειανούς, κι ὅταν τελείωσε καὶ καταδικάστηκε ὁ Ἀρειανισμός, τοὺς ἐμφάνισαν, ἐπειδὴ εἶχαν κοινωνία μὲ τοὺς Ἀρειανούς, τοὺς ἐμφάνισαν κι αὐτοὺς οἱ Ὀρθόδοξοι ὡς αἱρετικούς. Ἐμφανίστηκαν λοιπὸν στὴν Σύνοδο καὶ εἶπαν στοὺς Πατέρες ἐκεῖ, στὸν ἅγιο Ἀθανάσιο κ.λπ., λένε ὅτι ἐμεῖς κρίναμε ὅτι, ἂν ἐμεῖς δὲν εἴχαμε κοινωνία μὲ τοὺς Ἀρειανοὺς καὶ φεύγαμε ἀπὸ τὶς Ἐπισκοπές μας, στὴ θέση μας θὰ ἐρχόνταν αἱρετικοί, καὶ θὰ καταλάμβαναν τὶς Ἐπισκοπές μας αἱρετικοὶ Ἐπίσκοποι καὶ οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι. Γιὰ νὰ μὴ δώσουμε λοιπὸν τὶς ἐνορίες μας καὶ τὶς ἐπισκοπές μας σὲ αἱρετικοὺς Ἐπισκόπους, ἐμεῖς εἴχαμε κοινωνία –φανταστεῖτε εἶχαν κοινωνία μὲ τοὺς Ἀρειανούς. Δὲν τοὺς καταδίκασαν οἱ Πατέρες· τοὺς εἶπαν, καλὰ κάνατε, καὶ τοὺς ἄφησαν στὶς θέσεις τους. Ἔδειξαν κι ἐκεῖ οἰκονομία σὲ ἀνθρώπους ποὺ εἶχαν κοινωνία μὲ τοὺς Ἀρειανούς· καὶ τοῦ κόσμου τὰ ἄλλα παραδείγματα ποὺ μπορεῖ νὰ φέρει κανένας ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία».

[σ.σ.: Ἀποσιωπᾶτε, π. Θεόδωρε, καὶ δὲν πληροφορεῖτε τοὺς πιστοὺς ὅτι α) Οἱ Συνοδικοὶ Πατέρες εἶχαν ἐφαρμόσει τὴν Ἀκρίβεια. β) Οἱ Συνοδικοὶ Πατέρες ἔθεσαν ὑπὸ κατηγορία τοὺς «κρυπτο-ορθοδόξους» καὶ στὴ συνέχεια ἔδειξαν ἐπιείκεια, γιατὶ τότε ἦσαν ἄλλες οἱ συνθῆκες καὶ οἱ ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας, κι αὐτοὶ ἀπολογήθηκαν γιὰ τὴν στάση τους! Νὰ θυμίσουμε λοιπόν, ἐμεῖς οἱ μαθητές, στὸν ἐπαιρόμενο ὡς πατρολόγο καθηγητή, τί ὁ ἅγιος Νικόδημος κι ὁ Μ. Ἀθανάσιος γράφει γι’ αὐτά; «Καί ἡ Οἰκουμενικὴ δὲ ζ΄. σύνοδος, εἰ καὶ ἐδέχθη τὰς χειροτονίας τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων (οὐχὶ ὅμως τῶν πρωτάρχων τῆς αἱρέσεως, καὶ τῶν ἐμπαθῶς ἐγκειμένων καὶ μὴ γνησίως καὶ ἀληθῶς μετανοούντων, ὡς εἶπεν ὁ θεῖος Ταράσιος∙ ἀλλὰ τῶν ἀκολουθησάντων τοῖς πρωτάρχαις, καὶ ἀληθῶς καὶ γνησίως μετανοούντων. Περὶ οὗ ὅρα τὴν ἑρμηνείαν τὴν πρὸς Ρουφινιανὸν ἐπιστολῆς τοῦ μεγάλου Ἀθανασίου) καὶ τοὺς παρ’ αὐτῶν χειροτονηθέντας, πάλιν δὲν ἀνεχειροτόνησεν ὀρθοδοξήσαντας καθὼς φαίνεται ἐν τῇ α.΄ πράξει αὐτῆς, ἀλλὰ τοῦτο οἰκονομικῶς ἐποίησε διὰ τὸ πολὺ πλῆθος ὁποῦ τότε ἐπεπόλαζε τῶν εἰκονομάχων». Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Μ. Ἀθανάσιος γράφει πρὸς Ρουφινιανόν: «ὥστε τοῖς μὲν καταπεπτωκόσι καὶ προϊσταμένοις τῆς ἀσεβείας συγγινώσκειν μὲν μετανοοῦσι, μὴ διδόναι δὲ αὐτοῖς ἔτι τόπον κλήρου. τοῖς δὲ μὴ αὐθεντοῦσι μὲν τῆς ἀσεβείας, ὑποσυρεῖσι δὲ δι’ ἀνάγκην καὶ βίαν, ἔδοξε δίδοσθαι μὲν συγγνώμην, ἔχειν δὲ καὶ τὸν τόπον τοῦ κλήρου, μάλιστα δὲ ὅτι ἀπολογίαν πιθανὴν ἐπορίσαντο· καὶ ἔδοξε τοῦτό πως οἰκονομικῶς γεγενῆσθαι· διεβεβαιώσαντο γὰρ μὴ μεταβεβλῆσθαι μὲν εἰς ἀσέβειαν, ἵνα δὲ μὴ κατασταθέντες τινὲς ἀσεβέστατοι διαφθείρωσι τὰς ἐκκλησίας, εἵλοντο μᾶλλον συνδραμεῖν τῇ βίᾳ καὶ βαστάσαι τὸ βάρος ἢ λαοὺς ἀπολέσθαι· τοῦτο δὲ λέγοντες, ἔδοξαν καὶ ἡμῖν πιθανῶς λέγειν, διὰ τὸ καὶ προφασίζεσθαι αὐτοὺς τὸν Ἀαρὼν τὸν Μωυσέως ἀδελφὸν ἐν τῇ ἐρήμῳ συνδραμεῖν…». Καὶ ὅταν οἱ «κρυπτο-ορθόδοξοι» Ἐπίσκοποι αὐτοὶ δὲν ἀντιδροῦσαν κατὰ τοῦ Ἀρειανισμοῦ, ὑπῆρχαν οἱ ὁμολογητὲς ἱερωμένοι καὶ λαϊκοί, ποὺ ἐδιώκοντο καὶ ἐξεθρονίζοντο ἢ καὶ ἐθανατώνοντο γιὰ τὴν πίστη, καὶ δὲν συμβούλευαν –παρόλ’ αὐτά– τοὺς πιστοὺς νὰ ἐκκλησιάζονται σὲ «κρυπτο-ορθοδόξους», θεωρώντας μάλιστα (ὅπως ἐσεῖς) ὡς βασιλικὴ ὁδό, τὴν στάση τους! Κι αὐτὰ σὲ περίοδο μοναρχίας καὶ διωγμῶν.  Ὄχι σὲ καιρὸ Δημοκρατίας, στὴν ὁποία, ἂν μερικὲς δεκάδες Ἐπίσκοποι καὶ ἀνάλογοι ἱερεῖς διέκοπταν τὸ Μνημόσυνο τῶν ὀλίγιστων Οἰκουμενιστῶν, ἡ αἵρεση θὰ κατέρρεε. Κι ὅμως ἐσεῖς ὀνομάζετε βασιλικὴ ὁδό[2] καὶ ὁδὸ πρὸς μίμηση τὴν στάση τῆς οἰκονομίας!!!

Πῶς μπορεῖ σήμερα, μετὰ ἀπὸ 100 περίπου χρόνια Οἰκουμενισμοῦ, ἀναλύσεώς του, καταδίκης του ἀπὸ Ἁγίους, καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχουν φονικοὶ διωγμοί (ὅπως π.χ. στὰ χρόνια τοῦ Ἀρειανισμοῦ καὶ τῆς Εἰκονομαχίας), νὰ διδάσκετε πὼς μπορεῖ κάποιος ἱερωμένος, ποὺ ἀπὸ δειλία δὲν ὁμολογεῖ, ὅτι «αὐτὸς ἔχει ὀρθόδοξο φρόνημα»; Καταδικάζεται καὶ πολεμεῖται μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ αἵρεση, πάτερ; Μὲ κρυφὲς διαθέσεις ἢ λόγια πολεμεῖται ἡ Παναίρεση; Δὲν βάζουν ἔτσι οἱ «εὐσεβεῖς» ἱερωμένοι «τὸν τρεμοσβήνοντα λύχνον ὑπὸ τὸν μόδιον»;  Ἡ Ὁμολογία θέλει ἔργα «ἐπὶ τὴν λυχνίαν», ἵνα ἀνανεωθεῖ ἡ φλόγα καὶ φέγγει τοῖς πᾶσι! Ἐσεῖς σὰν πατρολόγος πρέπει νὰ τὸ ξέρετε αὐτό. Γιατὶ ἀλλιῶς, γιατὶ «ἀποτειχισθήκατε»;  Γνωρίζετε καλὰ αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ ἅγιος Μάξιμος: «Ἡ σιωπὴ τῶν λόγων εἶναι ἀναίρεσις τῶν λόγων. Λέγει το Άγιον Πνεύμα μέσω του Προφήτου Δαβίδ: “Ουκ εισί λαλιαί, ουδέ λόγοι, ων ουχί ακούονται αι φωναί αυτών”. Άρα λοιπόν ο λόγος που δεν λέγεται, δεν είναι καν λόγος»!

Κι ἕνα ἐρώτημα: Ἐδῶ δικαιολογεῖτε, μήπως, τὸν Πειραιῶς καὶ τοὺς ἄλλους «εὐσεβεῖς» Ἐπισκόπους; Μήπως δηλαδή, στέλνετε τὸ μήνυμα ὅτι μένουν στὶς Μητροπόλεις τους, γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὴν τοποθέτηση/χειροτονία στὴ θέση τους ἄλλων Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων; Δὲν θέλω νὰ πιστέψω ὅτι μπορεῖ κάποιος νὰ ὑποστηρίξει ὅτι κάτι τέτοιο σήμερα ἀποτελεῖ …ὁμολογία!

Εἰδικότερα: 1. Στὴν περίπτωση τῶν Ἀρειανῶν ἡ αἵρεση εἶχε ἐπικρατήσει, εἶχε καταδικαστεῖ ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ἐξουσία τῶν ἀρειανοφρόνων αὐτοκρατόρων ἐξόριζε καὶ ἐδίωκε, καὶ ἐφόνευε τοὺς Ὀρθοδόξους, καὶ κάποιοι Ἐπίσκοποι νόμισαν ὅτι αὐτὸ ἦταν καλύτερο νὰ κάνουν. Στὶς μέρες μας ὅμως, δὲν ἔχουμε διώξεις πολιτικές, δὲν ἔχουμε καταδικασμένη αἵρεση ἀπὸ Σύνοδο, ἀλλ’ ἀντίθετα ἐλάχιστους συνειδητοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι ἐπιβάλλουν τὴν αἵρεση, φοβίζοντες τοὺς ὀρθοδόξους τὸ φρόνημα Ἐπισκόπους. Σήμερα τὸ νὰ κρύβονται οἱ “εὐσεβεῖς”  Ἐπίσκοποι ἀποτελεῖ προδοσία, γιατὶ μὲ τὸ νὰ μὴν ὁμολογοῦν καὶ νὰ μὴ διακόπτουν τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχη καὶ ὅσων συμφωνοῦν μαζί του, τοῦ δίνουν τὸν χρόνο καὶ τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπιβάλλει τὴν αἵρεση κι ἔτσι σὲ λίγο τὰ πάντα θὰ ἔχει καταλάβει ἡ αἵρεση. Ἄρα σήμερα ἡ οἰκονομία, ποὺ ὡς Σύναξη τῆς Γατζέας κάνατε, καὶ αὐτὴ ποὺ τώρα προτείνετε, εἶχε καὶ ἔχει καταστρεπτικὰ ἀποτελέσματα· διότι ἂν ἐγίνετο ἡ Διακοπὴ Μνημόνευσης τοῦ Βαρθολομαίου τὸ 2006 (ποὺ τὴν προαναγγείλατε στὸ Μελισσοχῶρι), θὰ φρέναρε τὶς οἰκουμενιστικὲς κινήσεις, θὰ ἀφύπνιζε κλῆρο καὶ λαὸ καὶ θὰ δημιουργοῦσε ἄλλες διεργασίες καὶ ἰσορροπίες. Ἀλλὰ κι ἂν τώρα ἔστω, οἱ «εὐσεβεῖς» διαχωρίσουν τὴν θέση τους ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστές, πάλι μὲ τὴν βοήθεια πάντα τοῦ Θεοῦ ποὺ περιμένει τὴν συνεργία τῶν ἀνθρώπων, θὰ ὑπάρξουν εὐεργετικὲς γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ἐξελίξεις.

2. Ὅσο γιὰ τὴν κοινωνία ποὺ εἶχαν μὲ τοὺς Ἀρειανούς, αὐτό –κατὰ τὴν δικαιολογία τους πάντα– τὸ ἔκαναν γιὰ νὰ μὴν καταλάβει τὴν Ἐπισκοπὴ αἱρετικός, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ πατέρες (ἀφοῦ πίσω ἀπὸ αὐτὴ τὴν δικαιολογία ἦταν δυνατὸν νὰ κρύβεται ἡ δειλία καὶ τὸ συμφέρον κάποιων ἀπὸ αὐτούς) δὲν ἐπαίνεσαν τὴν μὴ ὁμολογία τους, ἀλλὰ ἁπλὰ τοὺς συγχώρησαν. Σήμερα ὅμως, ἡ οἰκονομία γίνεται ἀπὸ τοὺς περισσότερους γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὴν θέση τους. Στὴν Σύναξη Γατζέας ἀκούστηκε ἀπὸ σᾶς καὶ ἀπὸ τὸν Γέροντα Μηλοχωρίου Μάξιμο, ἡ ἀποκάλυψη ὅτι ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐθεωρεῖτο εὐσεβής, ὁ Φλωρίνης Θεόκλητος, φοβόταν πὼς θὰ χάσει τὴν πατερίτσα του, τὴν Ἐπισκοπή «του», καὶ ὁ π. Μάξιμος τοῦ θύμισε τὸν ἀγωνιστικὸ λόγο τοῦ Καντιώτη, ποὺ καταδίκαζε τέτοιες συμπεριφορές. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἄλλος λόγος (πάντα κατὰ τὴν διδασκαλία σας) ὅτι ἡ οἰκονομία γίνεται, γιατὶ ἀλλιῶς, δὲν θὰ ἔχουν οἱ πιστοὶ ποῦ νὰ ἐκκλησιαστοῦν καὶ νὰ κοινωνοῦν, ἀπὸ ποῦ κι ὡς ποῦ θεωρεῖται οἰκονομία; Ὁ ἐκκλησιασμὸς αὐτὸς ἀπὸ τοὺς ἔχοντας ἀποδεχθεῖ τὴν Κολυμπάρια Σύνοδο καὶ μετέχοντας στὸ Π.Σ.Ε. καὶ ἡ ἐξ αὐτῶν κοινωνία, πόσο ζωοποιὸς εἶναι; Προσφέρει φωτισμὸ ἢ καταδίκη; Ὅταν μάλιστα συντελεῖ στὴν σταθεροποίηση καὶ ἐπέκταση τῆς παναιρέσεως, καὶ παραλύει τὸν ὁμολογιακὸ ἐναντίον της ἀγώνα;].

[Συνεχίζει ὁ π. Θεόδωρος]: «Ἐκεῖνο ποὺ κάνει μεγάλη ἐντύπωση εἶναι ὅτι οἱ ἁγιορεῖτες ἔχουν βέβαια τὴν ζωὴ τὴν μοναστική, τὴν αὐστηρή, τὶς μετάνοιες, τὰ κομποσχοίνια, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, ἀλλὰ μερικὲς φορὲς στεροῦνται θεολογικῆς παιδείας. Δὲν ἔχουν θεολογικὴ παιδεία. Καὶ χωρὶς νὰ ἔχουν θεολογικὴ παιδεία, νομίζουν ὅτι αὐτὰ ποὺ μποροῦν νὰ κάνουν οἱ ἴδιοι, ἰσχύουν καὶ γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους. Δὲν ἰσχύουν γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους. Κάνουμε οἰκονομίες γύρω ἀπὸ τὰ θέματα αὐτά». [σ.σ.: Νά, λοιπόν, ποὺ πάλι στὸ πρόσωπό σας στρέφεσθε. Οἱ ἄλλοι δὲν ἔχουν θεολογικὴ παιδεία, καὶ πρέπει νὰ ἀκοῦνε ἐσᾶς ποὺ ἔχετε! Καὶ ὑποβαθμίζετε/ὑποτιμᾶτε «τὶς μετάνοιες, τὰ κομποσχοίνια, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή» (τὴν ἡσυχαστική Παράδοση δηλαδή), ποὺ γιὰ ὅποιους τὰ ἔχουν, εἶναι ἀνώτερα ἀπὸ τὴν ἀκαδημαϊκὴ «θεολογικὴ παιδεία», γιατὶ καλλιεργοῦν τὴν εὐαισθησία στὰ θέματα τῆς Πίστεως, ἐκλεπτύνουν τὸ ὀρθόδοξο αἰσθητήριο, ὥστε νὰ ἀντιδρᾶ θεοφιλῶς στὰ θέματα αὐτά, στὰ ὁποῖα, οἱ ἔχοντες μόνο τὴν θεολογική-ἀκαδημαϊκὴ παιδεία (καὶ προβάλλοντάς την) μπορεῖ νὰ πνίγονται καὶ νὰ χάνονται μέσα στοὺς λαβυρίνθους τῶν κοσμικῶν/ἀκαδημαϊκῶν λογικοκρατούμενων ἐπιλογῶν καὶ κοινωνικῶν στάσεων! Καταργεῖτε τὰ λόγια τοῦ ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, τὸν ὁποῖο κάποτε κατηγορούσατε μάλιστα, ὅτι ὁ ἔλεγχος τῆς γραίας στὸν Ἐπίσκοπο σημαίνει ὅτι ἀκόμα ὑπάρχει Ὀρθοδοξία. Ἐσεῖς εἶστε ἀνώτερος καὶ προβάλλετε ὄχι τὸ φρόνημα, ἀλλὰ μεμονωμένα τὴν παιδεία. Σὲ τί σᾶς ὠφελεῖ ὅμως αὐτὴ ἡ παιδεία (ποὺ πράγματι, τὸ τονίζουμε καὶ ἐμεῖς, εἶναι ἀναγκαιότατη ἀλλὰ συμβαδίζοντας μὲ τὸ ὀρθὸ φρόνημα), ἂν παραπέμποντας σ’ αὐτήν, τὴν μονοπωλεῖτε καὶ μὲ ἐφαλτήριο αὐτὴ παραποιεῖτε τὶς Ἐντολές  τοῦ Θεοῦ; Διπλωματικὰ καὶ ἔμμεσα δίνετε τὴν ἐντύπωση ὅτι ἡ ἀποτείχιση τῆς Ἀκριβείας εἶναι γι’ αὐτοὺς ποὺ κάνουν «τὶς μετάνοιες, τὰ κομποσχοίνια, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή», κι ὄχι γιὰ τοὺς πιστοὺς τοῦ κόσμου! Δηλαδή, δὲν εἶναι γιὰ ὅλους οἱ Ἐντολές; Αὐτὸ ἔρχεστε μὲ μεταπατερικὰ διλήμματα/προτάσεις νὰ μᾶς διδάξετε: ὅτι δὲν εἶναι γιὰ ὅλους ἡ ἀκρίβεια! Στοὺς πολλοὺς προσφέρετε τὸ δίπορτο τῆς οἰκονομίας!

Τί φοβερὴ διαστροφή! Ποιός θὰ τὸ περίμενε αὐτὸ ἀπὸ τὸ στόμα ἑνὸς πατρολόγου ποὺ καυχιέται καὶ αὐτοεπαινεῖται γιὰ τὴν σύνεση καὶ τὴν ἐπιστημοσύνη του στὰ θεολογικά, τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ τὰ διαστρέφει; Πάτερ, οἰκονομίες κάνουμε γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα θέματα, ἐκτὸς ἀπ’ αὐτά. Γιὰ τὴν νηστεία μπορεῖ νὰ κάνει ὁ πνευματικὸς οἰκονομίες, γιὰ τὴν ἠθικὴ ζωὴ μπορεῖ νὰ κάνει ὁ πνευματικὸς οἰκονομίες καὶ μετὰ νὰ καθοδηγήσει τὸν πιστὸ ἐν μετανοίᾳ  στὴν Ἀκρίβεια. Μὲ τὴν αἵρεση ὅμως, πῶς μπορεῖ νὰ κάνει οἰκονομίες; Καὶ ποιός τὸν διαβεβαιώνει ὅτι ἐπιτρέποντας/διδάσκοντας σὲ κάποια πνευματικά του τέκνα νὰ κοινωνοῦν μὲ οἰκουμενιστές, ἢ μὲ «εὐσεβεῖς» ἱερωμένους ποὺ δέχονται τὴν Κολυμπάρια Σύνοδο, τὸ Π.Σ.Ε., ποὺ στέλνουν τὰ πνευματικά τους τέκνα γιὰ προσκυνηματικὲς ἐκδρομὲς στὸ Φανάρι, ὅπου παίρνουν καὶ τὴν εὐλογία τοῦ ἀρχιαιρεσιάρχη κ.λπ., ὅτι αὐτὰ τὰ πνευματικά τους παιδιὰ δὲν θὰ ἐξοικειωθοῦν, δὲν θὰ καταποθοῦν ἀπὸ τὴν αἵρεση, ὅτι δὲν ἁρπάξουν τὸ πνευματικὸ ἔϊτζ-δηλητήριο ἀπὸ τὰ οἰκουμενιστικὰ φίδια, δὲν θὰ φαγωθοῦν ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστικοὺς λύκους; Δὲν εἶναι φανερὸ ὅτι πρέπει νὰ τοὺς διδάξει τὰ ἀντίθετα ἀπ’ ὅσα διδάσκετε σεῖς, οἱ «οἰκονομιστὲς» πατέρες τῆς Θεσ/νίκης; Ὅτι δηλ., πρέπει νὰ φεύγουν ἐξ ἐνστίκτου καὶ τρέχοντας ἀπὸ αὐτούς; Αὐτὰ δὲν δίδασκε ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ ἱ. Χρυσόστομος, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ Μ. Φώτιος, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος, ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, οἱ ἄλλοι Ἅγιοι Πατέρες; Ποιός ἀπ’ αὐτοὺς δίδαξε στοὺς πιστοὺς νὰ κοινωνοῦν μὲ «εὐσεβεῖς» ἱερωμένους, καθ’ ὃν χρόνον ἡ αἵρεση ἦταν διαπιστωμένη, μετροῦσε δεκάδες χρόνια καὶ συνέχιζε νὰ ἐπεκτείνεται καὶ νὰ κυριαρχεῖ, κατοχυρωμένη μάλιστα μὲ Σύνοδο;].

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Συγγνώμη πρεσβυτέρα. Ναί» (ὁμιλεῖστε).

Πρεσβυτέρα: «Εὐλογεῖτε, πάτερ. Καὶ κάτι ἄλλο νὰ ποῦμε γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τῆς Χάριτος. Δέκα μέρες πρὶν κάνετε τὴν διακοπὴ δὲν εἴχατε Χάρη ἐσεῖς στὰ μυστήριά σας;

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Πολὺ σωστό, καὶ τὸ λένε πολλοὶ αὐτό· τὸ λένε πολλοὶ πατέρες. Δηλ. πρὶν κάνω ἐγὼ τὴ διακοπὴ καὶ μνημόνευα τὸν Ἄνθιμο δὲν εἶχα Χάρη; Τὰ μυστήριά μου δὲν εἶχαν Χάρη. Ἁπλῶς ὅταν ἔκοψα τὸ μνημόσυνο, τότε ἦρθε ἡ Χάρις; Εἶναι δηλ. μερικὰ ἐντελῶς παράλογα πράγματα». [σ.σ.: Πόσο παραπλανητικὴ ἢ ἄστοχη ἡ ἐρώτηση, ποὺ τὴν συνεχίζει ἡ ἀπάντησή σας! Ὅπως καὶ παραπάνω, ἔτσι κι ἐδῶ μπερδεύουν/ταυτίζουν δυὸ ἀντίθετα πράγματα· τὸν μολυσμὸ ποὺ λαμβάνει κάποιος ἀπὸ τὴν αἵρεση/διδασκαλία, μὲ τὴν Χάρη ποὺ δίδει διὰ τοῦ μὴ καθαιρεθέντος ἱερέως ὁ Θεός. Νὰ μετατρέψουμε τὴν ἐρώτηση, πρεσβυτέρα καὶ πάτερ: Ὅτι τὰ μυστήρια παρέχουν Χάρη στοὺς μὴ ἔχοντας συνειδητοποιήσει τὰ πράγματα, ἔχει διὰ πολλῶν ἐξηγηθεῖ. Ὅμως, πόση προσωπικὴ Χάρη ἔχουν οἱ ἴδιοι ἱερωμένοι ποὺ συνεχίζουν νὰ κοινωνοῦν μὲ τὴν αἵρεση, ποὺ συνεχίζουν νὰ ἀποδέχονται τὶς ἀποφάσεις τῆς Κολυμπαρίου, ποὺ δὲν ὁμολογοῦν ἐκ φόβου καὶ σκοπιμοτήτων ὅτι μᾶς περικυκλώνουν καὶ μολύνουν οἱ αἱρετικοί, ποὺ δὲν ἀπομακρύνονται ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς; Πάντως ὁ π. Νικόλαος Μανώλης, πάτερ, αὐτὸ ἰσχυρίστηκε! Ὅτι διὰ τῆς ἀποτειχίσεως ἔνιωσε ὅτι αὐτὸς καὶ ἡ οἰκογένειά του πλημμύρισε ἀπὸ Χάρη ποὺ δὲν εἶχε πρὶν τὴν διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου! Ἐνῶ γιὰ τοὺς μὴ ἀποτειχισθέντες ἱερωμένους εἶπε: «Μέχρι νὰ καταδικαστεῖ ὁ Οἰκουμενισμός, τὰ μυστήρια ποὺ κάνουν, ὅσο καὶ νὰ μὴν μπορεῖ νὰ τὸ σηκώσει τὸ μυαλὸ κάποιων εἶναι ἔγκυρα. Γι’ αὐτὸ ὅποιος θὰ κοινωνήσει ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ποτήριο θὰ πάρει χάρη. Αὐτὸς ποὺ κάνει τὸ μυστήριο δὲν παίρνει χάρη» (ἐδῶ)! Ποιόν νὰ πιστέψουμε;

[Ἐδῶ παίρνει τὸ λόγο ὁ π. Νικόλαος]. 

π. Νικόλαος Μανώλης: «Ὅσον ἀφορᾶ τὴν Ἡμερίδα (τοῦ Ὡραιοκάστρου). Μὲ σκανδάλισε καὶ μὲ φόβισε αὐτὸ ποὺ ἀκούστηκε στὴν Ἡμερίδα ἀπὸ μερικοὺς πατέρες ποὺ ἦταν ἐκεῖ· σὲ ἐρώτηση λαϊκῶν, «τί θὰ κάνουμε τὸ Πάσχα», ἡ κατεύθυνση ποὺ δινόταν «δεῦτε λάβετε φῶς στὸ κελί σας». «Δεῦτε λάβετε φῶς…». Δὲν θὰ πᾶτε νὰ ἀκούσετε στὶς Ἐκκλησίες γιατὶ μνημονεύονται οἱ Ἐπίσκοποι, θὰ τὸ κάνετε Ἀνάσταση στὸ κελί. Μὰ αὐτὸ οὔτε ὁ γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστὴς δὲν ἔκανε μόνος στὸ κελὶ Ἀνάσταση μὲ τὸ κομποσχοίνι! Πῶς θὰ τὸ κάνει ὁ ὁποιοσδήποτε λαϊκός, ποὺ δὲν εἶναι τῆς ἴδιας θέσεως;». [σ.σ.: Λυπᾶμαι, γιατὶ οἱ ἄνθρωποι ἢ δὲν ξέρουν τί λένε! ἢ δὲν καταλαβαίνουν τί λένε! ἢ κάνουν ὅτι δὲν καταλαβαίνουν, τί λένε! Εἴπαμε καὶ πιὸ πάνω ὅτι οἱ ἄνθρωποι σὲ καιροὺς αἱρέσεων φεύγαν στὰ ὅρη καὶ τὰ βουνά, ὁ Μ. Ἀθανάσιος διδάσκει νὰ μένουμε σπίτια μας, παρὰ νὰ ἐκκλησιαζόμαστε μὲ τοὺς αἱρετικούς, γιὰ νὰ μὴ ριχτοῦμε στὴν κόλαση («Συμφέρον γάρ έστιν άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετά αυτών εμβληθήναι ώς μετά Άννα καί Καϊαφα είς τήν γέενναν τού πυρός») κι ὁ π. Νικόλαος μᾶς λέει ὅτι ὁ «ὁ γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστὴς δὲν ἔκανε μόνος στὸ κελὶ Ἀνάσταση μὲ τὸ κομποσχοίνι», ὡσὰν ὁ Γέρων Ἰωσὴφ νὰ βρίσκεται στὸν καιρό μας, νὰ γνωρίζει τὶς ἀποφάσεις τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, Πουσὰν κ.λπ. καὶ νὰ ἀντιμετωπίζει μιὰ δαιμονικὴ αἵρεση θεσμοθετημένη ἀπὸ Σύνοδο! Ἂς δοῦμε ὅμως πῶς σχολιάζει ὁ π. Θ. Ζήσης στὸ βιβλίο του «Κακὴ Ὑπακοὴ καὶ Ἁγία Ἀνυπακοή», ἀνατρέποντας τὶς τωρινὲς θέσεις σας. Γράφει πὼς «ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἔφτανε στὸ σημεῖο νὰ ἐκτιμᾶ ὅτι στὶς περιπτώσεις ἀναξίων, κακῶν ποιμένων ποὺ σκανδαλίζουν μὲ τὴν συμπεριφορά τους, εἶναι προτιμότερο νὰ συναθροίζονται οἱ πιστοὶ στοὺς εὐκτήριους οἴκους, στοὺς ναοὺς δηλ. μόνοι τους, χωρὶς ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, παρὰ νὰ ὁδηγηθοῦν μαζί τους στὴν γέεννα τοῦ πυρός» (σελ. 25). Καὶ ἀλλοῦ ὁ π. Θ.Ζ. γιὰ τὴ στάση-θέσεις τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτη γράφει:     «Νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι ἔχουν ἀπόλυτο δίκιο οἱ Ἅγιοι Πατέρες διδάσκοντας τὴν ἀπόλυτη αὐστηρότητα καὶ τὴν ἀπαγόρευση τῆς πιὸ μικρῆς ὑποχώρησης σὲ θέματα πίστεως καὶ ζωῆς, δόγματος καὶ ἤθους. Αὐτὴ ἡ αὐστηρότητα κράτησε ἀκαινοτόμητη καὶ γνήσια τὴν πίστη μας…» (σελ. 49). Στὸ ἴδιο βιβλίο καὶ ἄλλα παραδείγματα ἀπὸ τὸν τότε π. Θεόδωρο Ζήση, ἀντίθετα μὲ τὴν τωρινὴ πρακτική του, ἐδῶ). Ἄρα, ποῦ στέκεται ἡ κακοδιδασκαλία σας ὅτι πρέπει πρῶτα νὰ βροῦμε ναοὺς καὶ ἱερεῖς ποὺ νὰ μᾶς μεταδίδουν τὰ μυστήρια καὶ μετὰ νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τοὺς κακόδοξους!].

[Συνεχίζει ὁ π. Νικόλαος]. 

 «Καὶ ἐκτὸς τούτου νὰ πῶ ὅτι προσωπικά, ζημιώθηκα καὶ οἰκονομικὰ ἀπὸ τὴν ὑπόθεση τῆς Ἡμερίδας… Ὅταν τὴν τελευταία ἡμέρα πῆραν πίσω τὸ λόγο τους οἱ Ἁγιορεῖτες πατέρες μὴ τιμώντας τὴν συμφωνία καὶ τὴν χειραψία ποὺ κάναμε ἐδῶ –εἶπε ὁ π. Φώτιος γιὰ παντελόνια, εἶπε γιὰ φιλότιμο, εἶπε γιὰ παληκαριά· νὰ πῶ ὅτι ἡ λέξη “κολοτούμπα” ὑπάρχει στὰ ξένα… Ἔγινε “κολοτούμπα” πάτερ. Καὶ δὲν ζητάω ἐγὼ τὰ χρήματα, ἁπλῶς τὸ λέω ὅτι κάποιοι ἄνθρωποι βάλαμε τὸ εἶναι ἐκεῖ… Μετὰ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου ποὺ ἔχουμε τόσο Χάρη σὰν οἰκογένεια, ἦρθε μιὰ Ἡμερίδα νὰ ταράξει τὴν ἠρεμία τοῦ σπιτιοῦ μας…».

[σ.σ.: Καὶ ἀκολουθεῖ ἡ «ἁγιογράφηση» τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, στὴν ὁποία, ἀντὶ νὰ τὴν σταματήσει, ἀφοῦ ὡς πατρολόγος γνωρίζει ὅτι οἱ Πατέρες ἀπόφευγαν τὸν ἔπαινο ὡς «ὁ διάολος τὸ λιβάνι», προσθέτει κι αὐτὸς τὶς πινελιές του στὸ ἁγιογραφούμενο πορτραῖτο του!!!].

«Παρόλ’ αὐτά, πάτερ, ἡ ἠρεμία τοῦ προσώπου σας πληροφορεῖται ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ πληροφορεῖ τὸ λαό. Ὅπου ὑπάρχει πλάνη, ὑπάρχει ταραχή, καὶ ἡ ταραχὴ διώχνει τὴ Χάρη. Σὲ σᾶς, πάτερ, δὲν ὑπάρχει ταραχή· ὑπάρχει ἠρεμία, τὴν μεταδίδεται αὐτήν, γι’ αὐτὸ μᾶς προσελκύετε. Τὸ πρόσωπό σας ἑλκύει ὅλον αὐτὸ τὸν κόσμο. Ὅλος ὁ κόσμος, παγκοσμίως, στρέφει τὸ ἐνδιαφέρον του στὸ τί θὰ πεῖτε καὶ τί θὰ κάνετε. Κι αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικό. Καὶ αἰσθάνομαι εἰδικὰ ἰδιαιτέρως εὐλογημένος ποὺ εἶμαι δίπλα σας καὶ ποὺ ἔχω στὴν πνευματικὴ μου φροντίδα τὴν «Κατάνυξη» καὶ τὴν «Κατήχηση» ποὺ διαφημίζουμε τὸ ἔργο σας. [σ.σ.: Κι ἀλλοῦ ὁ π. Νικόλαος ἀποκαλεῖ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση: σύγχρονο σοφό, νεοφανῆ Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας! (ἐδῶ)! «Δόξα τὸ Θεό, μπροστὰ εἶναι ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης. Ἀνέδειξε ὁ Θεὸς ἕνα φωστήρα μὲ πατερικὸ πνεύμα, ἕναν Πατέρα σύγχρονο, νὰ δώσει αὐτὴ τὴ γραμμή, τὴν Ὀρθόδοξη» (ἐδῶ). Καὶ ἀλλοῦ, πάλι ὁ π. Ν. Μ. λέει: «Καὶ δόξα τῷ Θεῷ ποὺ τὸν φώτισε ὁ Θεός (τὸν π. Θεόδωρο) καὶ τὸν ἀκολουθοῦμε κι ἐμεῖς, ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ δρόμο τῆς Οἰκονομίας, γιὰ τὸ ποίμνιο, καὶ ἔδωσε αὐτὴ τὴ λύτρωση, γιατὶ εἶχε πέσει ἕνας φόβος καὶ μιὰ τρομάρα πάνω μας· τί νὰ κάνουμε;»! (Ἐδῶ).

π. Φώτιος Βεζύνιας: «Πρέπει νὰ νιώθουμε ἰδιαίτερη εὐλογία ὅλοι μας ποὺ στὸ δρόμο τῆς ζωῆς μας ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἔστειλε τὸν π. Θεόδωρο Ζήση… Ποτὲ δὲν ἦταν δαιμονικὴ παρουσία αἱρέσεως, ὅπως τώρα. Ἐπειδὴ πλησιάζουμε στὰ ἔσχατα, αὐτὴ ἡ ἱστορία μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέσῳ μιᾶς Συνόδου Πανορθοδόξου μυρίζει ἔσχατα». [σ.σ.: Σωστὰ π. Φώτιε. Κι ἐπειδὴ «ποτὲ δὲν ἦταν δαιμονικὴ παρουσία αἱρέσεως, ὅπως τώρα», ἀφήσατε τοὺς πιστοὺς νὰ κοινωνοῦν μὲ τὴν δαιμονικὴ αἵρεση! Ἐσεῖς νὰ μὴν κοινωνεῖτε ἀλλὰ οἱ πιστοὶ ναί. Ἢ κάνουμε λάθος καὶ κοινωνεῖτε καὶ μνημονεύετε ἀκόμα τὸν μητροπολίτη Λαγκαδᾶ (ὅπως ἀκούσαμε σὲ ἕνα ἐκκλησάκι ποὺ σᾶς παραχώρησε), γιὰ νὰ μὴ καθαιρεθεῖτε;]. «Ἀπέναντι λοιπὸν σ’ αὐτὰ τὰ δύσκολα ἀχνάρια, ἀποτυπώματα, τὰ ὁποῖα προσπαθοῦμε νὰ βροῦμε καὶ νὰ στηριχτοῦμε, ἔχουμε τὸν π. Θεόδωρο ὡς πνευματικὸ ὁδοδείκτη. Νομίζω ὅτι ἡ παρουσία του καὶ ἡ συμβουλή του εἶναι πολὺ σημαντική».

π. Νικόλαος Μανώλης: «Κι ὁ Γέροντας Ἐφραὶμ ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ ἐκφράστηκε καὶ εἶπε νὰ ἀκολουθεῖτε τὸν π. Θεόδωρο».

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Ἔγραψε ἕνας φοιτητής μου στὴν θεολογικὴ σχολή, ὁ ὁποῖος ἐπισκέφτηκε πρὶν ἀπὸ 25 χρόνια τὸν ἅγιο Παΐσιο καὶ τὸν ρώτησε ὁ ἅγιος Παΐσιος, ἐκεῖ στὴ θεολογικὴ σχολὴ ποιούς καθηγητὰς ἔχετε, καὶ εἶπε αὐτὸς διάφορα ὀνόματα καὶ εἶπε ἔχουμε καὶ τὸν π. Θ. Ζήση. «Αὐτὸν νὰ ἀκολουθεῖτε», τοὺς εἶπε ὁ ἅγιος Παΐσιος. Καὶ κάποιος ἄλλος διδάκτωρ (ὁ Ἀχιλέας) πῆγε στὴν Σουρωτή, καὶ τὴν περίοδο ἐκείνη ὑπῆρχε ἕνα θέμα θελογικὸ τὸ ὁποῖο συνεζητεῖτο πάρα πολύ, καὶ εἶχε στενοχωρηθεῖ ὁ ἅγιος Παΐσιος γιατὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς καθηγητὰς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς δὲν εἶχαν πάρει σωστὴ θέση. Καὶ τοῦ εἶπε ὁ Ἀχιλέας: ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης πῆρε αὐτὴ τὴ στάση. «Ἄ, ρὲ Ζήση, νὰ ζήσεις», εἶπε ὁ ἅγιος Παΐσιος: «Ἄ, ρὲ Ζήση, νὰ ζήσεις». Ναί, ναί. Καυχόμαι ἐν Κυρίῳ, μὲ συγχωρεῖτε, ἐπειδὴ εἶναι δύσκολο…».

π. Νικόλαος Μανώλης: «Καλὰ κάνετε πάτερ».

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Μιὰ δική μου ἐλπίδα εἶναι ὅτι, ἂν μᾶς παραπέμψουν μαζὶ μὲ τὸν π. Νικόλαο στὸ συνοδικὸ δικαστήριο, ἡ Σύνοδος θὰ πεῖ· καλά, ἐμεῖς τὸ κλείσαμε τὸ θέμα. Τώρα γιατὶ μᾶς τὸ ξαναστέλνει ὁ Ἄνθιμος ἐδῶ. Καὶ μπορεῖ ἡ Σύνοδος, ὅταν θὰ μᾶς ξαναστείλουν κάτω γιὰ καθαίρεση, μπορεῖ ἡ Σύνοδος νὰ πετάξει καὶ τὴν δίωξη τοῦ Ἀνθίμου».

π. Νικόλαος Μανώλης: «Ἢ δίκιο ἔχετε πάτερ, ἢ ἐκεῖνος ποὺ σᾶς εἶπε «μπουνταλά» δίκιο εἶχε! [Παραταταμένα γέλια!!!].

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Τί νὰ κάνω, βρὲ παιδί μου, ἐγὼ θεωρῶ τοὺς ἀνθρώπους καλοὺς καὶ δίκαιους». [σ.σ.: Τὸ πόσο καλὸς εἶστε πάτερ μὲ τοὺς ἀνθρώπους τὸ εἴδαμε στὴν ἀποδόμηση τῶν Ἁγιορειτῶν, ποὺ ἀμμφισβητήσατε «καλαμπουρίζοντας» ἀκόμα καὶ τὸν ἀνδρισμό τους! Ἀπίστευτη θεώρηση καλωσύνης! Φαντάσου νὰ μὴν τοὺς θεωρούσατε καλοὺς τί θὰ λέγατε!].

---

[1] π. Θεόδωρος Ζήσης:

    π. Θ. Ζήση: Οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς νοτίου Ἑλλάδος στὴ Μεγάλη Εἴσοδο λένε: «τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῆς ὀρθοτομούσης τὸν λόγον τῆς ἀληθείας». Ἔ, ἂν ἡ Ἱ. Σύνοδος δέχτηκε τὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης, (τότε) πῶς ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας; Ἑπομένως, θὰ λέει ψέματα μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα; Μέσ’ στὸ θυσιαστήριο; Οἱ δικοί μας δέ, ἐδῶ, οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς βορείου Ἑλλάδος, λένε καὶ τὰ δύο. «Τοῦ πατριάρχου ἡμῶν Βαρθολομαίου καὶ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου τῶν ὀρθοτομούντων τὸν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας». Πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν Σύνοδό μας, ὁ Πατριάρχης ἐδῶ καὶ χρόνια δὲν ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Τί θὰ κάνουμε λοιπόν; …Ἐνῶ (μὲ τοὺς ἄλλους ἀντι-Οἰκουμενιστὲς πατέρες) ἔχουμε τὴν ἴδια ἐκκλησιολογικὴ ἄποψη ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς πρὸς τὴν μέθοδο, τί νὰ κάνουμε τώρα, διαφωνοῦμε. Παραλίγο μὲ τὸν π. Γεώργιο Μεταλληνὸ καὶ κάποιους ἄλλους, νὰ χωριστοῦμε. Ἐγὼ εἶχα τὴν θέση ὅτι, ἀκόμα κι ἂν δὲν συμφωνοῦμε στὸ θέμα τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου, πρέπει νὰ μείνουμε ἑνωμένοι. Ἀφοῦ στόχος μας εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός; Ὁ καθένας ἔχει τὴ δική του ἄποψη, ἄλλοι θὰ κόψουν τὸ μνημόσυνο, ἄλλοι δὲν θὰ κόψουν τὸ μνημόσυνο, ἀλλὰ θὰ παραμείνουμε ἑνωμένοι. Δὲν τὸ δέχονται αὐτό. Καὶ κοντέψαμε νὰ διαιρεθοῦμε. Σώσαμε τὴν κατάσταση τὴν τελευταία στιγμή.    …Νιώθω ὅτι ἦρθε καιρὸς νὰ κάνουμε τὸ καθῆκον μας ἀπέναντι στὴ συνείδησή μας κι ἀπέναντι στὴν Πίστη μας, κι ἂς οὐρλιάζουν κάποιοι… Ἐγὼ σᾶς τὸ λέω, μέχρι τώρα προβληματιζόμουν, καὶ προσευχόμουν, καὶ διάβαζα· σᾶς εἶπα γιὰ δυό-τρεῖς μῆνες ξεσκόνιζα τοὺς τρεῖς τόμους τῶν Ἐπιστολῶν τοῦ Μ. Βασιλείου. Γιὰ νὰ ἐνισχυθῶ, νὰ ἐνθαρυνθῶ, μήπως κάνω λαθος; Κι ἔχω κατασταλάξει πλέον ὅτι ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου εἶναι μονόδρομος.

     Γιὰ κάποιους ποὺ δὲν ξέρουν -καὶ δὲν ξέρει κι ὁ Θεσσαλονίκης- ἡ Διακοπὴ Μνημοσύνου δὲν εἶναι σχίσμα. Εἶναι διαμαρτυρία, εἶναι διόρθωση, εἶναι θεραπεία. Τὸ λέει ὁ Κανόνας. Ὅτι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι κάνουν Διακοπὴ Μνημοσύνου δὲν πρέπει νὰ τιμωροῦνται, πρέπει νὰ ἐπαινοῦνται, διότι προφυλάσσουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ σχίσματα. Σχίσματα κάνουν οἱ Οἰκουμενιστές.

    Ἐγώ, λοιπόν, θεωρῶ, μετὰ τὴν στάση τῆς Ἱεραρχίας μας στὸ θέμα τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, ὅτι ὁ μόνος Κανονικὸς δρόμος, ὁ ὁποῖος ἀπομένει –Κανονικός, βάσει τῶν Κανόνων, ἐπειδὴ πλέον ἐπισήμως διὰ Συνόδου θεσμοθετεῖται ὁ Οἰκουμενισμός, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, θὰ πρέπει νὰ κάνουμε Διακοπὴ Μνημοσύνου, ἡ ὁποία θὰ ἔχει κάποιες συνέπειες». (ἐδῶ: https://paterikiparadosi.blogspot.com/2016/12/blog-post_321.html). 

[2] Ἐρώτηση: Ποιά εἶναι ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος μεταξὺ τῆς βασιλικῆς ὁδοῦ, ποὺ ἔχετε ἐσεῖς καὶ ὅλοι οἱ Πατέρες, καὶ τῆς θέσεως ποὺ ἔχουν οἱ τρεῖς Πατέρες ὁ π. Σάββας, ὁ π. Χαρίτων καὶ ὁ π. Χερουβίμ. Ποιά εἶναι ἡ διαφορά;

π. Θεόδωρος Ζήσης: Ἡ βασικὴ διαφορὰ εἶναι ὅτι οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες θέλουν οἱ πιστοὶ Ὀρθόδοξοι νὰ ἐκκλησιάζονται μόνο ἐκεῖ ποὺ οἱ ἱερεῖς ἔχουν διακόψει τὸ μνημόσυνο καὶ ὅτι οἱ πιστοὶ δὲν μποροῦν νὰ ἐκκλησιάζονται ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔχουν διακόψει τὸ μνημόσυνο. Αὐτὸ δὲν εἶναι λάθος, αὐτὸ εἶναι ἡ κανονικὴ Ἀκρίβεια. Ἀλλὰ τώρα δὲν μποροῦμε νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν Ἀκρίβεια, διότι δημιουργοῦνται πολλὰ ποιμαντικὰ προβλήματα (ἐδῶ https://www.youtube.com/watch?v=UnTtf2En0yY).