Να, πώς σιγά-σιγά επιβάλλεται ο Οικουμενισμός

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ἡ ἀλλοίωση τοῦ μηνύματος τῆς Πεντηκοστῆς ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές

—Ἕνα «λαμπρό» παράδειγμα οἰκουμενιστικῆς διαστρέβλωσης

(Ἐδῶ)

Ἡ Πεντηκοστὴ ἀποτελεῖ τὴν γενέθλια ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Μίας Ὀρθόδοξης, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας κεφαλὴ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ σῶμα τὸ σύνολο τῶν πιστῶν. Διότι Ἐκκλησία ὀνομάζεται ἡ ἕνωση τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν Θεό, ἡ ὁποία ὁλοκληρώθηκε τὴν ἡμέρα αὐτὴ μὲ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Ἀνέβηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση πρὶν δέκα ἡμέρες στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ σήμερα κατέβηκε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὲ αὐτήν. Γιὰ νὰ μὴ ἀμφιβάλλει κανένας καὶ νὰ μὴ ἀναρωτιέται τί ἔκαμε ἆραγε ὁ Χριστὸς, ὅταν ἀνέβηκε στὸν οὐρανό. Ἆραγε συμφιλίωσε τὸν Πατέρα; Ἆραγε τὸν ἔκαμε νὰ μᾶς συγχωρέσει; Θέλοντας νὰ μᾶς δείξει ὅτι τὸν συμφιλίωσε μὲ τὸ ἀνθρώπινο γένος, μᾶς ἔστειλε ἀμέσως τὰ δῶρα γιὰ τὴν συμφιλίωση. Στείλαμε ἐμεῖς πίστη καὶ πήραμε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ δῶρα· στείλαμε ὑπακοὴ καὶ πήραμε δικαιοσύνη» (Ἰ. Χρυσοστόμου, τόμ. 36 Ε.Π.Ε., σελ. 305).

Μὲ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ξεκινάει καὶ ἡ ἐκπλήρωση τῆς ἐντολῆς τοῦ Κυρίου: «Πηγαίνετε νά διδάξετε ὅλους τούς λαούς, βαπτίζοντας αὐτοὺς στὸ ὄνομα τοῦ Πατέρα καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19). Γράφει ὁ ἅγ. Χρυσόστομος:

«Γι᾿ αὐτό ἐμφανίσθηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ μορφή πύρινων γλωσσῶν. Και ὄχι μόνο γι᾿ αὐτό, ἀλλά γιά νά μᾶς θυμίσει καί κάποια παλιά ἱστορία. Ἐπειδή δηλαδή στά παλιά χρόνια παραλογίσθηκαν οἱ ἄνθρωποι καί θέλησαν νά κτίσουν ἕνα πύργο πού νά φθάνει ὥς τόν οὐρανό, καί μέ τή σύγχυση τῶν γλωσσῶν τους διέλυσε ὁ Θεός τήν κακή ἀπόφασή τους (Ἀναφέρεται στόν πύργο τῆς Βαβέλ. Βλ. Γεν. 11, 1-9) …γιά να ἑνώσει μ᾿ αὐτό τήν οἰκουμένη πού ἦταν χωρισμένη… Αὐτό ἀκριβῶς γνωρίζοντας καί ὁ μακάριος Παῦλος ὀνόμασε τὴν ἀγάπη καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Και ἀλλοῦ τῆς χάρισε τόσο μεγάλο προτέρημα, ὥστε νά πεῖ ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ τέλεια τήρηση καί ἐκπλήρωση τοῦ νόμου^. «Γιατί ἡ ἀγάπη», λέγει, «εἶναι ἡ τέλεια τήρηση και ἐκπλήρωση τοῦ νόμου» (Ρωμ. 13, 10)» («Στὴν Ἁγία Πεντηκοστή», μετάφραση: Ἱ. Μ. Καισαριανῆς, Βύρωνα καὶ Ὑμηττοῦ).

Τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ νὰ κηρύξουν τὸν λόγο Του σὲ ὅλα τὰ ἔθνη καὶ τὸν καρπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὴν ἀγάπη ποὺ στηρίζεται στὴν τέλεια τήρηση καὶ ἐκπλήρωση τοῦ νόμου διαστρεβλώνουν καὶ οὐσιαστικὰ καταργοῦν οἱ Οἰκουμενιστές, κηρύττοντας ὄχι τὸν λόγο Του, ὄχι τὴν Ἐκκλησία Του, ἀλλὰ μία ἄλλη «ἐκκλησία» καὶ διδάσκοντας ἕνα ἄλλο πνεῦμα, ὄχι αὐτὸ τῆς Ἀληθείας, ἀλλὰ τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπωλείας.

Ὡς ἀπόδειξη τῶν παραπάνω θὰ παρουσιάσω ἀποσπάσματα τοῦ κηρύγματος τοῦ π. Κωνσταντίνου Μύρων, ἐκπροσώπου τῆς Ἱ. Μ. Γερμανίας γιὰ τὰ οἰκουμενιστικὰ θέματα, συμβούλου τοῦ Βαρθολομαίου στὸ Κολυμπάρι καὶ πρόσφατα ἐκλεγέντος ὡς προέδρου τῆς Ἐργασιακῆς Ὁμάδας Ἐκκλησιῶν τῆς Γερμανίας (ACK), δηλ. τοῦ γερμανικοῦ Π.Σ.Ε. Τὸ κήρυγμα αὐτὸ ἐκφωνήθηκε στὴν παπικοπροτεσταντικονεοπεντηκοστιανὴ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς στὸ Münster τῆς Γερμανίας, στὴν ὁποία συμπροσευχήθηκε καὶ συνευχήθηκε ὁ π. Κων/νος ὡς πρόεδρος τῆς ACK. 

(Ἐδῶ)

Ἀνεξαρτήτως ὅτι ἀπαγορεύονται ρητῶς ἀπὸ τοὺς Ἱ. Κανόνες οἱ ἐνέργειες τοῦ ψευδοποιμένος αὐτοῦ καὶ τιμωροῦνται μὲ τὴν ποινὴ τουλάχιστον τῆς καθαίρεσης (ἂν ὑπῆρχαν ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι νὰ τὴν ἐφαρμόσουν) θὰ διαπιστώσουμε τὸ τρομερὸ τῆς διαστρέβλωσης τοῦ εὐαγγελικοῦ καὶ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου στὸ κήρυγμά του. Εἶπε ὁ π. Κων/νος μεταξὺ ἄλλων (ἡ μετάφραση καὶ ὁ σχολιασμὸς εἶναι δικοί μου): (Ἐδῶ):

«“Ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν“.

Σήμερα… θὰ ἤθελα νὰ σᾶς καλέσω νὰ ἀκούσει ὁ καθένας ἀπὸ ἐμᾶς τὸν εὐαγγελικό λόγο “στὴν γλώσσα του“… Ἀλλὰ τότε συνειδητοποίησα: ἀπαιτῶ κάτι αὐτονόητο ἀπὸ ἐσᾶς. Διότι ἕνα κείμενο (καὶ ἰδιαίτερα ἕνα βιβλικὸ κείμενο) τὸ ἀκοῦμε πάντα μὲ τὰ δογματικὰ αὐτιά μας καὶ τὸ διαβάζουμε μὲ τὰ δογματικὰ μάτια μας. Συγκρίνουμε πάντα μὲ αὐτὸ ποὺ ἤδη ὑπάρχει μέσα μας. Οἱ Ἕλληνες λένε, ὅταν μιλοῦν γιὰ τὴν ἀνάγνωση, ΑΝΑΓΙΓΝΩΣΚΩ, τὸ ὁποῖο σημαίνει, ἀναγνωρίζω. Μπορῶ νὰ διαβάσω αὐτό, ποὺ ἤδη γνωρίζω…

Αὐτὸ μὲ κάνει νὰ ρωτῶ: Ὑπάρχει μία κοινὴ γλώσσα γιὰ ὅλους τοὺς Χριστιανούς; Κάτι, λοιπόν, ποὺ ὅλοι γνωρίζουμε καὶ ἀναγνωρίζουμε σὲ ἕνα τέτοιο κείμενο; [σ.σ. Ναί, πάτερ, ὑπάρχει, εἶναι οἱ ἐντολὲς τοῦ Κυρίου καὶ ἡ ἑρμηνεία τους ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες. Ὅποιος τὶς διαβάζει καὶ ὑπακούει σὲ αὐτὲς δὲν εἶναι ἐξαρτημένος ἀπὸ τὴν γλώσσα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν κοινὴ πίστη καὶ τὸ κοινὸ δόγμα. Δὲν φιλοσοφεῖ οὔτε ἀερολογεῖ, ὅπως ἐσύ, γιὰ νὰ γίνει θαυμαστὸς ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο του. Ἕνα ἀκροατήριο ποὺ ἀντὶ νὰ ἀκούσει κήρυγμα μετανοίας, τὸ μήνυμα τῆς Πεντηκοστῆς, καὶ νὰ ἀφήσει τὴν αἵρεση, ἀκούει ἀπὸ ἕναν «ὀρθόδοξο» ἱερέα ἕνα κήρυγμα ἐφησυχασμοῦ καὶ ἀναπαύσεως, ὅπως θὰ δοῦμε καὶ παρακάτω].

“Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος…“ Οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἀκοῦνε στὸ ἄκουσμα αὐτὸ τὸν ὅρο «Λόγος», καὶ καταλαβαίνουν «λέξη». Σημαίνει ὅμως «Λόγος» «λέξη»; Γνωστὸ εἶναι τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν «Φάουστ» τοῦ Γκαῖτε, ὁ ὁποῖος ἀποτυγχάνει στὴν προσπάθειά του νὰ μεταφράσει αὐτὸ τὸ χωρίο. Θυμᾶστε; [σ.σ. Τὸ οἰκουμενιστικὸ κήρυγμά σου, π. Κων/νε, δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἦταν, πῶς καταλαβαίνουν οἱ Ὀρθόδοξοι τὸν «Λόγο», ἀλλὰ ἂν καταλαβαίνεις ἐσύ, παρότι ὀρθόδοξος, τοὺς ὀρθοδόξους. Ἐνῶ ἐσὺ μιλᾶς γιὰ μετάφραση τοῦ ὅρου «Λόγος» μὲ «λέξη», ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς γράφει στὸ 6^ο κεφ. τῆς «Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως» περὶ Λόγου Θεοῦ: «Αυτός λοιπόν ο ένας και μοναδικός Θεός δεν είναι άλογος. Εφόσον έχει Λόγο, δεν θα είναι χωρίς υπόσταση, ούτε θα έχει αρχή και τέλος η ύπαρξή του. Διότι, δεν υπήρχε χρόνος, που να μην υπήρχε ο Θεός Λόγος. (Ο Θεός) έχει πάντοτε το Λόγο του, γεννημένο απ’ Αυτόν· δεν είναι ανυπόστατος και σκορπισμένος στον αέρα όπως ο δικός μας λόγος, αλλά είναι ενυπόστατος, ζωντανός, τέλειος. Δεν προχωρεί έξω απ’ Αυτόν, αλλά είναι πάντοτε ενωμένος μαζί του. Διότι, πού θα είναι, αν βγει έξω απ’ Αυτόν; Επειδή, δηλαδή, η δική μας φύση είναι θνητή και φθαρτή, γι’ αυτό και ο λόγος μας είναι ανυπόστατος. Ο Θεός όμως, επειδή είναι αιώνιος και τέλειος, θα έχει και το Λόγο του τέλειο και ενυπόστατο, αιώνιο, ζωντανό και κάτοχο όλων όσων κατέχει και ο γεννήτοράς του. Διότι, όπως ακριβώς ο δικός μας λόγος προέρχεται από το νου αλλά δεν ταυτίζεται απόλυτα μ’ αυτόν και ούτε είναι σε όλα διαφορετικός —διότι, αν και προέρχεται από το νου είναι κάτι άλλο απ’ αυτόν· και παρόλο που φανερώνει το νου, δεν είναι σε όλα διαφορετικός από το νου· αλλά, όντας κατά τη φύση όμοιος, είναι διαφορετικός στην υπόσταση— έτσι και ο Λόγος του Θεού, με τη δική του υπόσταση είναι διαφορετικός μ’ Εκείνον (γεννήτορα), από τον οποίο έλαβε την υπόσταση· επειδή όμως δείχνει τα ίδια που βλέπουμε στο Θεό (Πατέρα), είναι ο ίδιος στη φύση μ’ εκείνον. Διότι, όπως βλέπουμε τον Πατέρα να είναι τέλειος σε όλα, το ίδιο βλέπουμε και στο Λόγο που γεννήθηκε απ’ Αυτόν (Μετάφραση Ἀρχιμανδρίτης Δωρόθεος Πάπαρης). Αὐτὰ ἐσὺ ὅμως, π. Κων/νε τὰ πετᾶς στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων καὶ θέλεις νὰ κατηχήσεις μὲ τὸν Γκαῖτε(!!!) καὶ διαστρεβλώνοντας παρακάτω τὸ εὐαγγελικὸ χωρίο γιὰ νὰ περάσεις τὶς οἰκουμενιστικές σου ἰδέες].

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἐκείνη ἡ λέξη, ἡ ὁμιλία  καὶ ἀναφορὰ τοῦ Θεοῦ σὲ ἐμᾶς, τὴν ὁποία ἀκούει ὁ καθένας στὴν γλώσσα του καὶ ἀπαντᾶ μὲ τὸν δικό του τρόπο, ἀνεξάρτητα ἂν πρόκειται γιὰ τὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Σωτῆρος τῆς Μόσχας ἢ γιὰ τὰ φρικιὰ τοῦ Ἰησοῦ στὸ Münster. Ὁ Θεὸς υἱοθετεῖ τὴν γλώσσα μας καὶ μᾶς στέλνει τὴν λέξη Του, μᾶς στέλνει τὸν Λόγο Του. Τί θαυμάσια σκέψη! Κάθε γλώσσα εἶναι μία ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ (τὸ ζοῦμε σήμερα σὲ αὐτὴ τὴν πολύγλωσση λειτουργία). Κάθε πολιτισμὸς εἶναι ἁγιασμένος ἀπὸ τὴν κατάβαση τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ! [σ.σ. Τί νὰ πεῖ κανεὶς γιὰ αὐτὸν τὸν κληρικό; Κατ’ αὐτὸν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καθαγιάζει τὰ φρικιὰ τοῦ Ἰησοῦ (θαυμάστε ὅρο) καὶ τὰ εὐλογεῖ ἐξ ἴσου μὲ τὸν ὀρθόδοξο καθεδρικὸ ναὸ τῆς Μόσχας!].

Ἕνας Πατέρας τῆς παλιᾶς ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας βάζει στὸ στόμα τοῦ Ἰησοῦ τὰ ἀκόλουθα λόγια: «Ἐγὼ εἶμαι πατέρας, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφή, ἐγὼ ἔνδυμα, ἐγὼ ρίζα, ἐγὼ θεμέλιον, κάθε τί τὸ ὁποῖον θέλεις ἐγώ· νὰ μὴν ἔχεις ἀνάγκην ἀπὸ τίποτε. Ἐγὼ καὶ θὰ σὲ ὑπηρετήσω· διότι ἦλθα νὰ ὑπηρετήσω, ὄχι νὰ ὑπηρετηθῶ. Ἐγὼ εἶμαι καὶ φίλος, καὶ μέλος τοῦ σώματος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφός, καὶ ἀδελφὴ καὶ μητέρα, ὅλα ἐγώ· ἀρκεῖ νὰ διάκεισαι φιλικὰ πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ ἔγινα πτωχὸς διὰ σέ· ἔγινα καὶ ἐπαίτης διὰ σέ· ἀνέβηκα ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρὸν διὰ σέ· ἐτάφην διὰ σέ· εἰς τὸν οὐρανὸν ἄνω διὰ σὲ παρακαλῶ τὸν Πατέρα· κάτω εἰς τὴν γῆν ἐστάλην ἀπὸ τὸν Πατέρα ὡς μεσολαβητὴς διὰ σέ. Ὅλα δι᾿ ἐμὲ εἶσαι σύ· καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος τοῦ σώματος. Τί περισσότερον θέλεις;». Ναί, ὁ καθένας ἀποφασίζει, ἐὰν θὰ ἀποδεχθεῖ τὸν ἐνσαρκωμένο Λόγο/λέξη τοῦ Θεοῦ, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἢ θὰ τὸν ἀρνηθεῖ. [σ.σ. Πόσα λάθη καὶ πόση διαστρέβλωση σὲ λίγες γραμμές!

Γιατί, πάτερ, δὲν ὀνομάζεις τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου; Ἰωάννη Χρυσόστομο τὸν λένε καὶ τὸ ἀπόσπασμα ποὺ διαβάσατε εἶναι ἀπὸ τὴν 76^η ὁμιλία του στὸ Κατὰ Ματθαῖον. Ἐκεῖ γράφει ὁ Ἅγιος καὶ ἄλλα ποὺ ἐσεῖς δὲν ἀναφέρετε φυσικά, γιὰ νὰ μὴν προσβάλλετε τὰ «φρικιὰ τοῦ Ἰησοῦ»: «Ἂν μὲν γὰρ ἴδω διεγερθέντας καὶ ἐπιθυμοῦντας μαθεῖν, πειράσομαι καὶ τὴν λύσιν ἐπαγαγεῖν· ἂν δὲ χασμωμένους καὶ μὴ προσέχοντας, ἀποκρύψομαι καὶ τὰ ζητήματα καὶ τὴν λύσιν, θείῳ νόμῳ πειθόμενος· Μὴ δῶτε γάρ, φησί, τὰ ἅγια τοῖς κυσί, μηδὲ ῥίψητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, ἵνα μὴ καταπατήσωσι τοῖς ποσὶν αὑτῶν».

Γιατί, πάτερ, ὀνομάζεις τὴν Ἐκκλησία διηρημένη [αὐτὸ ὑπονοεῖ ὁ λόγος σου; Μεμέρισται ὁ Χριστός, πάτερ; Ἀλλὰ πῶς θὰ ἐκφράσεις τὴν θεωρία τῶν κλάδων καὶ τῶν δύο πνευμόνων, ἂν δὲν διαιρέσεις τὴν Ἐκκλησία;].

Γιατί, πάτερ, διαστρεβλώνεις τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου καὶ δὲν λές, ὅτι οἱ αἱρετικοὶ ἀνήκουν σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀρνοῦνται τὸν Χριστό, καὶ γι’ αὐτοὺς ὁ Χριστὸς ἔπαψε νὰ εἶναι πατήρ, ὅπως ἔπαψε νὰ εἶναι πατὴρ τοῦ Ἀρείου, τοῦ Νεστορίου κλπ.; Γιατὶ παρουσιάζεις τὰ πράγματα, σὰν ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι, ἀνεξαρτήτως τί πιστεύουν καὶ ἀνεξαρτήτως τῶν βλασφημιῶν τους, νὰ δέχθηκαν τὸν Θεό; Ἄρα ρίχνεις τὰ ἅγια τοῖς κυσὶ καὶ τοὺς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, χωρὶς νὰ ντρέπεσε Θεὸ καὶ ἀνθρώπους, διότι καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ παρεβρέθηκαν ἐκεῖ ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ μάθουν πρὸς μετάνοια τὴν ἀλήθεια, τὴν ὁποία ἐσεῖς διαστρεβλώνετε, ὅπως θὰ φανεῖ ἀμέσως παρακάτω].

Ἐμεῖς ποὺ μαζευτήκαμε γιὰ νὰ γιορτάσουμε οἰκουμενικὰ τὴν Πεντηκοστή, ἀνανεώνουμε τὴν πρόθεση καὶ τὴν ὑπόσχεσή μας νὰ δεχθοῦμε τὸν Λόγο, νὰ τὸν ἀκούσουμε καὶ νὰ τὸν μεταδώσουμε. Δὲν ξέρω ἀπὸ ποιόν εἶναι τὸ ρητό, τὸ ὁποῖο ἀκούγεται αὐθόρμητα κάπως ἔτσι: «Κάντο ὅπως ὁ Θεός, γίνε ἄνθρωπος». Τὸ λέω καὶ τὸ ἐπεκτείνω: Κάντο ὅπως ὁ Θεός, μίλα στὸν καθένα ἔτσι, ὥστε νὰ ἀκούσει τὸ μήνυμα στὴν γλώσσα του/της. Ἔτσι εἴμαστε ἤδη στὴν γλωσσικὴ δυνατότητα τῆς ἐκκλησίας καὶ σὲ αὐτὸ ποὺ σήμερα μᾶς ἀπασχολεῖ, στὴν γλωσσικὴ δυνατότητα τῆς Οἰκουμένης. Πῶς μποροῦμε νὰ μεταδώσουμε τὸν λόγο/λέξη τοῦ λόγου/λέξη τοῦ Θεοῦ, ἂν ὄχι ἀπὸ κοινοῦ; Τί χρειαζόμαστε γι’ αὐτό; Ἕνας ὀρθόδοξος ὕμνος τοῦ ὄρθρου τῆς Κυριακῆς λέει: «Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ πηγὴ θεϊκῶν θησαυρῶν, ἀπὸ αὐτὸ πηγάζει σοφία, νοῦς καὶ φόβος (Θεοῦ)…». Σοφία, νοῦ καὶ φόβο Θεοῦ, γι’ αὐτὰ παρακαλοῦμε σήμερα, ὁ καθένας στὴν γλώσσα του. Γιατὶ τὸ μήνυμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι γιὰ τὸν καθένα μας ξεχωριστά: Πορευθεῖτε καὶ μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη… Ἔτσι ἀπευθύνεται ὁ Λόγος στὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς. Καὶ γιορτάζουμε αὐτὸν τὸν Λόγο καὶ τὰ Χριστούγεννα καὶ τὸ Πάσχα καὶ φυσικά, σήμερα τὴν Πεντηκοστή…» [σ.σ. ἀκόμα καὶ ὁ Ἄρειος δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ ὀνομάσει π.χ. τοὺς Γνωστικοὺς ἢ τοὺς Μοντανιστὲς ἐκκλησία καὶ φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ νὰ τοὺς καλέσει πρὸς κοινὸ εὐαγγελισμό. Ὁ π. Κων/νος ὅμως, ὡς γνήσιος ἐκπρόσωπος τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, ξεπερνάει ἀκόμα καὶ τὸν Ἄρειο καὶ ὀνομάζει ὅλους, ἀνεξαρτήτως δόγματος καὶ πιστεύω μετόχους τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τοὺς προτρέπει νὰ συμμετάσχουν στὸν εὐαγγελισμό, ὄχι μὲ τὰ λόγια τουλάχιστον τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλὰ μὲ τὸ ἀξιοθρήνητο ρητό: «Κάντο ὅπως ὁ Θεός, γίνε ἄνθρωπος». Γιὰ τὸν π. Κων/νο ὅλοι, εἴτε δέχονται τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως ἀναλλοίωτο ἢ ὄχι, τὴν Παρθενία τῆς Παναγίας ἢ ὄχι, τὴν ἱερότητα τῶν Εἰκόνων ἢ ὄχι, τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους ἢ ὄχι, τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ἢ ὄχι, εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Ἔτσι ἀντιμάχεται αὐτὸς ὁ ψευδοποιμένας, ὅπως ὅλοι οἱ Οἰκουμενιστές, τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς Ἁγίους Του, ποὺ διδάσκουν: «Γι' αὐτὸ κάνουν μεγάλο λάθος, ὅσοι περιμένουν νὰ λάβουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ συγκεκριμένο τρόπο καὶ σὲ συγκεκριμένη ὥρα. Ὅσοι, μάλιστα, ἐπινοοῦν δικά τους μέσα γιὰ τὸ σκοπὸ αὐτό, ὄχι μόνο δὲν πρόκειται νὰ λάβουν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ἀλλὰ παίρνουν ἐπάνω τους καὶ μία φοβερὴ ἁμαρτία. Πρὶν μιλήσουμε γιὰ τὸ πῶς μποροῦμε ν' ἀποκτήσουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι Αὐτὸ δίνεται μόνο στοὺς ἀληθινὰ πιστούς. Καὶ ἀληθινὰ πιστὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ὁμολογεῖ σωστὰ τὴν ἁγία ὀρθόδοξη πίστη, χωρὶς καμιὰ πρόσθεση ἢ ἀφαίρεση ἢ ἀλλοίωση, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ ὅπως τὴ διατύπωσαν καὶ τὴν ἐπικύρωσαν οἱ ἅγιοι πατέρες στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Κάθε ἀμφιβολία ἡ σόφισμα σὲ θέματα πίστεως εἶναι ἀνυπακοή. Καὶ ὁ ἀνυπάκουος δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ γίνει ναὸς καὶ κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Ἅγ. Ἰννοκέντιος Βενιαμίνωφ, «Ὑπόδειξη τοῦ δρόμου πρὸς τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»)].

Δυστυχῶς ὅμως, ὅ,τι καὶ ὅσο συχνὰ νὰ γραφτεῖ, τὸ θλιβερὸ ἐρώτημα παραμένει τὸ ἴδιο: Ποιός θὰ σταματήσει αὐτοὺς τοὺς ψευδοποιμένες σὰν τὸν Αὐγουστῖνο Γερμανίας, τὸν π. Κων/νο, καὶ ὅλους ὅσους παρουσιάζονται ὅτι ἐκπροσωποῦν τὴν ὀρθοδοξία χωρὶς ἐξουσιοδότηση ἀπὸ τὸ ποίμνιο, χωρὶς ὑπακοὴ στὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία, χωρὶς δογματικὴ κατωχύρωση, χωρὶς πνεῦμα ὀρθοδοξίας, χωρὶς ἀγάπη Χριστοῦ, ἀφοῦ δὲ λένε στοὺς συνανθρώπους μας τὴν ἀλήθεια καὶ τοὺς ἀφήνουν στὸ σκοτάδι τῆς πλάνης καὶ τῆς αἱρέσεως; Ποιό γραφεῖο αἱρέσεων, ποιᾶς ἐπισκοπῆς δὲν θὰ παραμείνει μόνο σὲ γραπτὲς δηλώσεις, ἀλλὰ θὰ πράξει καὶ τὸ αὐτονόητο; Ποιά ἡμερίδα θὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν ὀνομαστικὴ καταδίκη ὅλων αὐτῶν τῶν λύκων; Ποιά σύνοδος ποιᾶς ἱεραρχίας θὰ ἀσχοληθεῖ ἐπιτέλους μὲ τὰ θέματα τῆς Πίστεως; Ποιός ποιμένας θὰ προστατεύσει τὸ ποίμνιο; Ποιό ποίμνιο θὰ ἀπαιτήσει τὰ ὀρθόδοξα καὶ ἀντισταθεῖ ἁγιοπατερικά σὲ αὐτὴ τὴν τρομερὴ λαίλαπα;

Γιὰ τὴν μετάφραση καὶ τὸν σχολιασμό

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου