Μετά τον «δυνητισμο» η κληρικοκρατεία

  Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

     Ἡ ἀντιπατερικὴ ἀντίληψη περὶ τοῦ δυνητικοῦ ἐφαρμογῆς τῶν Ι. Κανόνων –καὶ δὴ τοῦ 15ου– καὶ ἡ προσπάθεια νὰ στηριχθεῖ λογικὰ αὐτὴ ἡ ἀντίληψη, παράγει ὡς συνέπεια, τὴν ἐμφάνιση καὶ ἄλλων ἀντιπατερικῶν, κακόδοξων θέσεων, ὅπως αὐτὴ τῆς ἀποκλειστικότητας τῆς ἀποτείχισης μόνο γιὰ ἱερεῖς! Ἔτσι, ἀφήνονται οἱ πιστοὶ στὸ στόμα τῶν αἱρετικῶν λύκων, καθώς –ἐφ’ ὅσον οἱ ἀποτειχισμένοι ἱερεῖς εἶναι μετρημένοι στὰ δάχτυλα– οἱ λαϊκοὶ π.χ. τῆς Σπάρτης, τῆς Στουτγάρδης, τῆς Ν. Ὑόρκης δὲν ἔχουν δικαίωμα (κατὰ τὴν κακόδοξη αὐτὴ θεωρία) νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ κοινωνοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς!!! Δηλαδή, ἀποκλείουν τοὺς λαϊκοὺς ἀπὸ τὴν σωτηρία! Πρόσθετα, τοὺς ὑποβιβάζουν· ἀπὸ ἐνεργὰ μέλη τοῦ σώματός του Χριστοῦ, ποὺ ὅπως οἱ ἱερεῖς ἔχουν Ἐντολή, δικαίωμα, ὑποχρέωση νὰ ἀκολουθοῦν τὶς Ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, καλοῦνται νὰ γίνουν ὑποχείρια τῶν ἱερέων (μισθωτῶν ἢ «εὐσεβῶν»), νὰ ὑπακούουν καὶ νὰ ἐφαρμόζουν τὶς «οἰκονομίες» τους, ὑποστηρίζοντας τὶς ὅποιες ἰδιορυθμίες ἢ κακοδοξίες τῶν ἱερέων. Διαβάζουμε:

     «Λαὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ πιστοὶ Χριστιανοί, οἱ λαϊκοί. Ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς δὲ λειτουργοῦμε ποτὲ μόνοι μας καὶ μυστικά. Δὲ μπορεῖ, δηλαδή, ὁ ἱερέας νὰ τελέσει Θεία Λειτουργία, νὰ πεῖ «Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…» καὶ ὕστερα νὰ πεῖ καὶ τὸ «Ἀμήν». Νὰ λέγει «Ἐν εἰρήνη τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν…» καὶ νὰ ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος «Κύριε ἐλέησον». Πρέπει νὰ ὑπάρχει ἔστω καὶ ἕνας ἀκόμη. Νὰ ὑπάρχουν τουλάχιστον δύο: ὁ ἕνας νὰ λειτουργεῖ καὶ ὁ ἄλλος νὰ ἀντιπροσωπεύει τοὺς λαϊκούς. Ἐμεῖς, ὡς λαὸς τοῦ Θεοῦ, τελοῦμε τὴ Θεία Λειτουργία, διὰ μέσου ὅμως τῶν ἱερέων καὶ τῶν ἐπισκόπων, ποὺ μὲ τὴ χειροτονία τοὺς ἔχουν τὴ Χάρη τῆς Ἱερωσύνης. Ἄλλο ὅμως οἱ λαϊκοὶ καὶ ἄλλο οἱ ἱερεῖς, οἱ Λειτουργοί του Ὑψίστου" (π. Στέφανος Ἀνανγνωστόπουλος, Τί εἶναι Θ. Λειτουργία).

Δυστυχῶς σήμερα διακρίνεται μία παπικῆς ἐπίδρασης κληρικοκρατεια στὴν ὁποία ἂν προσθέσουμε τὴν γεροντολατρεια καὶ τὴν αὐθεντιοκρατεια, ποὺ ἀντιτίθεται στὴν ἀπόκρυψη τοῦ θελήματος τοῦ Κυρίου στοὺς σοφοὺς καὶ στὴν ἐκλογὴ ἀπὸ Αὐτὸν τῶν ἁλιέων καὶ τῶν μωρῶν, γίνεται κατανοητό, γιατί ἡ Παναίρεση ἐπεκτείνεται μὲ γοργοὺς ρυθμούς. Δυστυχῶς φαίνεται ὅτι ἡ διδαχὴ τοῦ ἄγ. Παϊσίου ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρής της Ἐκκλησίας ὅτι οἱ πιστοὶ δὲν εἶναι "εὐσεβεῖς βόες" καταργεῖται καὶ θυσιάζεται στὸν βωμὸ τῆς προσωπικῆς ἐλάφρυνσης καὶ αὐτοδικαίωσης. Καὶ ὅμως σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς διαστρεβλωτὲς γράφουν οἱ Διαταγὲς τῶν Ἀποστόλων: «Ἀκούσατε, οἱ ἐπίσκοποι, καὶ ἀκούσατε, οἱ λαϊκοί, ὥς φησιν ὁ Θεός· «Κρινῶ κριὸν πρὸς κριὸν καὶ πρόβατον πρὸς πρόβατον», καὶ πρὸς τοὺς ποιμένας λέγει· Κριθήσεσθε ἕνεκεν τῆς ἀπειρίας αὑτῶν καὶ τῆς εἰς τὰ πρόβατα διαφθορᾶς, τοῦτ' ἔστιν ἐπίσκοπον πρὸς ἐπίσκοπον κρινῶ καὶ λαϊκὸν πρὸς λαϊκὸν καὶ ἄρχοντα πρὸς ἄρχοντα. Λογικὰ γὰρ τὰ πρόβατα καὶ οἱ κριοὶ οὗτοι, ἀλλ' οὐκ ἄλογα, ἵνα μήποτε εἴπῃ ὁ λαϊκός· ἐγὼ πρόβατόν εἰμι καὶ οὐ ποιμήν. Ὥσπερ δὲ τῷ καλῷ ποιμένι τὸ μὴ ἀκολουθοῦν πρόβατον λύκοις ἔκκειται εἰς διαφθοράν, οὕτως τῷ πονηρῷ ποιμένι τὸ ἀκολουθοῦν πρόδηλον ἔχει τὸν θάνατον, ὅτι κατατρώξεται αὐτό. ∆ιὸ φευκτέον ἀπὸ τῶν φθοροποιῶν ποιμένων» (Διαταγ. Ἀποστ. 2,19).