Ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως και η δεύτερη εμπλοκή της Ελλάδος στην Ουκρανία

Γράφει ο Μέτοικος 
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Η δεύτερη εμπλοκή της Ελλάδος στην Ουκρανία, έναν αιώνα μετά την πρώτη αποτυχημένη και αιματοβαμμένη εκστρατεία του 1919 προαναγγέλθηκε με τις προρρήσεις Βαρθολομαίου, που ομοιάζουν με τις προφητείες του Μισέλ ντε Νοστρεντάμ.
Τον Ιανουάριο του 1919 με απόφαση του Ελευθέριου Βενιζέλου, η Ελλάδα στέλνει τα παιδιά της, τους νικητές του πρώτου και δευτέρου Βαλκανικού Πολέμου, τους θριαμβευτές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ουκρανία, για να υπερασπιστούν τα οικονομικά συμφέροντα των Γάλλων!
Από τις εκβολές του ποταμού Στρυμόνα 23.551 Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί υπό τη διοίκηση του Υποστράτηγου Κωνσταντίνου Νίδερ, ταξίδεψαν με Γαλλικά πλοία στην σπαρασσόμενη από εμφύλια διαμάχη Ουκρανία για να αντιμετωπίσουν 217.000 μπολσεβίκους στρατιώτες, υπό τη διοίκηση του Τρότσκι.
Το αποτέλεσμα της εσφαλμένης απόφασης του Ε. Βενιζέλου ήταν ο αφελληνισμός της Κριμαίας,
398 νεκροί στρατιώτες και αξιωματικοί και, βεβαίως, η καταρράκωση του φιλότιμου των Ελλήνων στρατιωτών.
Εκατό χρόνια μετά, τον Ιανουάριο του 2019, ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος διαιρεί την Ορθόδοξη Εκκλησία και προφητεύει την εμπλοκή της Ελλάδος σε μια αναμφισβήτητα γεωστρατηγική διένεξη Ρωσικών και αμερικανοΝΑΤΟϊκών συμφερόντων στην Ουκρανία.
Η δικαιολογία του Ελευθερίου Βενιζέλου για τη συμμετοχή της Ελλάδος στον Ουκρανικό πόλεμο, στηρίχθηκε στην προσδοκία του, πως θα πετύχαινε «ευμενεστέραν κρίσιν των δικαίων μας».
Η πρόφαση του κ. Βαρθολομαίου για την εισπήδηση στην Εκκλησία της Ουκρανίας ήταν πως τάχα:«Η Μήτηρ Εκκλησία ενωτίσθη τας φωνάς και τας οιμωγάς, τας ικεσίας και τας δεήσεις των τέκνων αυτής και προσέτρεξεν εις βοήθειαν» και, δια του «θείου δώρου της χειραφετήσεως και της ανεξαρτησίας και αυτοδιοικήσεως» κατέστησε «ελευθέρα πάσης έξωθεν εξαρτήσεως και επεμβάσεως, ουχί πάντοτε στοργικής και σεβομένης την ιδιοπροσωπείαν» την «εκκλησία» των σχισματικών, αναθεματισμένων, καθηρημένων, αυτοχειροτόνητων και αχειροτόνητων Ουκρανών.
Βεβαίως, «η πραγματικότητα είναι [τελείως διαφορετική από την ωραιοποιημένη εκδοχή του κ.Βαρθολομαίου] είναι πιο πολύπλοκη από μια ενδο-ορθόδοξη διαμάχη, [υποστηρίζει ο σύμβουλος σε οικολογικά θέματα του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως π. Ιωάννης Χρυσαυγής αφού, στην Ουκρανία] υπάρχουν γεωπολιτικές προεκτάσεις πέρα από τις θρησκευτικές ίντριγκες, ενώ το θέμα υπερβαίνει οποιαδήποτε άσκηση δικαιώματος ή εκδήλωση κυριαρχίας».
Δηλαδή, χωρίς περιστροφές, ο π. Χρυσαυγής ομολογεί πως, η απόφαση του κ. Βαρθολομαίου να χορηγήσει αυτοκεφαλία σε μια σέχτα ρασοφόρων στην Ουκρανία, υπερβαίνει κάθε εκδήλωση εκκλησιαστικής κυριαρχίας και, ως εκ τούτου, είναι μια πράξη καθαρά πολιτική, ενταγμένη στις στρατηγικές επιδιώξεις των Αμερικανών και του Οργανισμού Βορειοατλαντικού Συμφώνου, σε αυτή τη χώρα.
Η εργαλειοποίηση, από τους Αμερικανούς, του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και η ένταξή του στους μηχανισμούς επιρροής συνειδήσεων, άρχισε με την επιβολή του Αθηναγόρα Σπύρου ως πατριάρχου της Ορθοδόξου Εκκλησίας αφού προηγουμένως, δυστυχώς, με τη συνέργεια της Ελληνικής Κυβερνήσεως, υποχρέωσαν σε παραίτηση το νόμιμο και Ορθόδοξο πατριάρχη Μάξιμο τον Ε΄.
Πιθανότατα, το αντάλλαγμα της συστρατεύσεως πατριαρχικών και αμερικανοΝΑΤΟϊκών συμφερόντων να είναι η υποστήριξη, από κέντρα χειραγωγήσεως των μαζών και μυήσεώς τους στην αξία της συγκεντρωτικότητας, του σχεδίου επιβολής ενός «ηγεμόνα-Πρώτου» στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πόθος διακαής προσώπου και μόνιμος στόχος του Διαχριστιανικού και Διαθρησκειακού Οικουμενισμού.
Ασήμαντο κέρδος, μπροστά στο βάρος της αιώνιας ευθύνης, για το σχίσμα στην Εκκλησία του Χριστού.
Πάντως, το βέβαιο είναι ότι την ανακήρυξη του κ. Βαρθολομαίου σε «ηγεμόνα-Πρώτο» υποστηρίζουν, σύμφωνα με τη φρασεολογία του ολοκαίνουργιου οφφικιάλιου του Φαναρίου κ.Χ.Γιανναρά, οι ανώτατοι και ανώτεροι θρησκευτικοί υπάλληλοι του Πατριαρχείου, όπως ο κ. Ν. Λαμπρυανίδης προϊστάμενος στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής που δήλωσε ότι: «Η άρνηση αναγνωρίσεως πρωτείου τινός στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ενός πρωτείου το οποίο δεν μπορεί να ενσαρκώσει παρά κάποιος Πρώτος – συνιστά αίρεση»!
Στο ίδιο μήκος κύματος, ένας ακόμα Τούρκος πολίτης και ανώτατος θρησκευτικός υπάλληλος, ο επικεφαλής της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας κ. Μακάριος, που πρόσφατα δήλωσε ότι: «το Πατριαρχείον δοκιμάζεται και υπό ομόδοξων, όχι ένεκα δογματικών ή κανονικών διαφορών! αλλά δι ̓ ένα και μόνον, κατά την ταπεινήν μου άποψιν, λόγον: δεν έχουν κάποιοι το πνευματικόν σθένος και την εκκλησιαστικήν μεγαλωσύνην να αποδεχθώσιν ότι εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία υπάρχει Πρώτος! Αυτό είναι το μείζον πρόβλημα της Ορθοδόξου Εκκλησίας σήμερον!»
Όχι το σχίσμα στην Εκκλησία Χριστού, ούτε και η εγκόλπωση των στόχων της παναίρεσης του οικουμενισμού από τους «αγαπούληδες» νεοπατερικούς επισκόπους, αλλά το ότι δεν υπάρχει «σήμερον» ένας «ηγεμόνας-Πρώτος» στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που θα καταργήσει το Συνοδικό Σύστημα, είναι «το μείζον πρόβλημα της Ορθοδόξου Εκκλησίας» κατά τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας.
Η άποψη των εξεχόντων υποστηρικτών της παναίρεσης του Οικουμενισμού, αρχιεπισκόπων του Οικουμενικού Πατριαρχείου πως, στην Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να υπάρχει ένας «ηγεμόνας-Πρώτος», ενισχύεται από τους λόγους, τις πράξεις και τα γραπτά του προϊσταμένου της Μητροπόλεως Γαλλίας κ. Εμ. Αδαμάκη που, μαλώνοντας τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ. Χρυσόστομο δήλωσε απολύτως αυθαίρετα και προκλητικά ότι το Φανάρι έχει «την υποχρέωσιν προνοίας πάσης άλλης Εκκλησίας, των τε αδελφών Πρεσβυγενών και των θυγατέρων νεωτέρων τοιούτων»! και πως, η Αρχιεπισκοπή Κωνσταντινουπόλεως έχει «τας ευχάς των Θεοφόρων Πατέρων των αγίων Συνόδων, αίτινες απέδωκαν αυτώ ιεράς απαραβιάστους και αδιαπραγματεύτους προνομίας διακονίας»!
Οι δηλώσεις αυτές των πρωτοκλασάτων στελεχών του Φαναρίου, επισκιάζουν όλες τις χαμερπείς κολακείες και πράξεις των ημετέρων αγαπούληδων που «κράσπεδα και δάπεδα τουρκικώ τω έθει καταφιλούν» και, βεβαίως, τα συμπεράσματα ενδελεχών μελετών περί υπάρξεως στην Εκκλησία «πρώτου άνευ ίσων», που αυθόρμητα έγραψαν οφφικιάλλιοι και αρχιμανδρίτες και, ως εκ’ τούτου, δεν αξίζουν καμιάς επαναλήψεως.
Αξίζει όμως αναφοράς και ενθυμήσεως, επειδή ριζικά επηρέασε τα γεγονότα τόσο της συνάξεως στο Κολυμβάρι όσο και τη χορήγηση αυτοκεφαλίας στην σέχτα ρασοφόρων στην Ουκρανία, η απόφαση της Συνόδου της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας το 2013 «Επί του ζητήματος του πρωτείου στην Οικουμενική Εκκλησία», όπου διατρανώνεται πως: «Στην Αγία του Χριστού Εκκλησία το πρωτείο κατά πάντα ανήκει στην Κεφαλή της τον Κύριο και Σωτήρα ημών Ιησού Χριστό... Οι ποικίλες μορφές του πρωτείου στην Εκκλησία είναι επουσιώδεις σε σχέση με το αιώνιο πρωτείο του Χριστού ως Κεφαλής της Εκκλησίας… Σε επίπεδο της Οικουμενικής Εκκλησίας ως κοινότητας… το πρωτείο καθορίζεται συμφώνως προς την παράδοση των Ιερών Διπτύχων και είναι πρωτείο τιμής…».
Η συνοδική αυτή απόφαση είναι σύμφωνη, με τα όσα υποστήριζε ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός Β΄ το 1234: «Υπάρχουν [έγραφε ο πατριάρχης] πέντε πατριαρχεία με καθορισμένα για το καθένα όρια, εν τω μεταξύ, τελευταία [μετά τη Σύνοδο του Νυμφαίου που έγινε τον Ιανουάριο-Μάιο του 1234] ανάμεσά τους δημιουργήθηκε σχίσμα, αρχή του οποίου έθεσε ένα τολμηρό χέρι [ο πάπας Γρηγόριος ο Θ΄] το οποίο επιζητεί υπεροχή και κυριαρχία μέσα στην Εκκλησία. Η Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός, ενώ κάθε αξίωση επί κυριαρχίας προσκρούει στη διδασκαλία Του».
Ενάμιση σχεδόν αιώνα νωρίτερα από την απόφαση της Ρωσικής Εκκλησίας, που δεν αποδέχεται, μα ούτε και αναγνωρίζει «ηγεμόνα-Πρώτο» στην Ορθοδοξία, Εγκύκλιος Επιστολή των πατριαρχών των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων διευκρίνιζε από το 1848 πως: «το αξίωμα αυτής [της Ρωμάνας Εκκλησίας, τουτέστιν του Πάπα] ου κυριαρχικόν, ούτε μην διαιτητικόν, όπερ ουδ’ αυτός ο μακάριος Πέτρος ουδέποτε εκπληρώσατο, αλλ’ αδελφικόν τυγχάνει πρεσβείον εν τη Καθολική Εκκλησία και γέρας απονεμηθέν τοις Πάπαις δια το μεγαλώνυμον και πρεσβείον της πόλεως… Η Ορθοδοξία ετήρησεν την Καθολικήν Εκκλησίαν άφθορον νύμφην τω νυμφίω αυτής παρ’ ημίν, καίτοι μηδεμίαν έχουσαν αστυνομίαν κοσμικήν, ή ως λέγει η αυτού μακαριότης ιεράν επιστασίαν, μόνω δε τω συνδέσμω της αγάπης και τω κοινώ φίλτρω προς την κοινήν μητέρα συνεχομένοις εν ενότητι πίστεως εσφραγισμένης ταις επτά σφραγίσι του Πνεύματος, ήτοι ταις επτά οικουμενικές Συνόδοις, και εν υπακοή αληθείας».
Πόθεν λοιπόν η αξίωση πρωτοκαθεδρίας, όταν η Πρώτη Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως η, άλλως πως γνωστή ως Β΄ Οικουμενική Σύνοδος 381 έτη μετά την ένσαρκο παρουσία του Κυρίου στη γη, αποφαίνεται με τον Κανόνα γ΄: «Τόν μεν τοι Κωνσταντινουπόλεως Επίσκοπον έχειν τα πρεσβεία της τιμής μετά τον της Ρώμης επίσκοπον, δια το είναι αυτήν νέαν Ρώμην»;
Από πού η απαίτηση του «πρώτος άνευ ίσων» όταν στη Σύνοδο της Χαλκηδόνας από το έτος 451 μετά την σάρκωση του Λόγου οι Πατέρες της Εκκλησίας κρίνουν οριστικά και τελεσίδικα με τον κη΄Κανόνα πως: «τω θρόνω της πρεσβητέρας Ρώμης, δια το βασιλεύειν την πόλιν εκείνην, οι Πατέρες εικότως αποδεδώκασι τα πρεσβεία. Και τω αυτώ σκοπώ κινούμενοι οι εκατόν πεντήκοντα θεοφιλέστατοι επίσκοποι, τα ίσα πρεσβεία απένειμαν τω της Νέας Ρώμης αγιωτάτω θρόνω, ευλόγως κρίναντες, την βασιλεία και τη συγκλήτω τιμηθείσαν πόλιν, και των ίσων απολαύουσαν πρεσβείων τη πρεσβυτέρα βασιλίδι Ρώμη»;
Για ποιο σκοπό η διεκδίκηση ανύπαρκτου δικαιώματος όταν ο λστ΄ Κανόνας της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου διαγορεύει: «Ανανεούμενοι τα παρά των εκατόν πεντήκοντα αγίων Πατέρων, των εν τη θεοφυλάκτω ταύτη και βασιλίδι πόλει συνελθόντων, και των εξακοσίων τριάκοντα, των εν Χαλκηδόνι συναθροισθέντων νομοθετηθέντα, ορίζομεν, ώστε τον Κωνσταντινουπόλεως θρόνον των ίσων απολαύειν πρεσβείων του της πρεσβυτέρας Ρώμης θρόνου, και εν τοίς εκκλησιαστικοίς, ως εκείνον, μεγαλύνεσθαι πράγμασι»;
Τόσο «εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί» ώστε δυο χιλιάδες χρόνια μετά τη λύση του χρόνιου δεσμού καταδίκης του Αδάμ να ζητούν επί του τραχήλου τους, το βαρύτατο ζυγό του «ηγεμόνα–Πρώτου»;
Οι πολύφθογγοι ρήτορες είναι τόσο ακραία ανίκανοι να καταλάβουν πως, η κατάληξη της βουλήσεως για δύναμη του αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, είναι αναπόδραστα ο ολοκληρωτισμός;
Η γνώμη, λοιπόν, πως, ο πλήρης επάρσεως λόγος του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως: «Είτε αρέσει στους αδελφούς μας τους Ρώσους είτε δεν αρέσει, αργά η γρήγορα θα ακολουθήσουν την λύση που θα δώσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο διότι δεν έχουν άλλη επιλογή» είναι απόρροια της βούλησής του για δύναμη μέσω του «ηγεμόνα-Πρώτου», ενώ δεν είναι λανθασμένη δεν είναι πλήρης.
Εάν μελετηθεί ο χάρτης των ενταγμένων στην Βορειοατλαντική Συμμαχία χωρών θα γίνει αντιληπτή η πηγή της προκλητικής δηλώσεως του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως και, κυρίως, η αιτία της επιχειρούμενης εμπλοκής της Ελλάδας για δεύτερη φορά σε Ουκρανικό εμφύλιο πόλεμο, με προβλεπόμενες τις ολέθριες συνέπειες για την Ορθόδοξη Εκκλησία και τον Ελληνισμό.
Στην Ευρώπη, χώρες του ΝΑΤΟ στις οποίες υπάρχει Ορθόδοξη Εκκλησία είναι: Αλβανία, Βουλγαρία, Κροατία, Ελλάδα, Εσθονία, Λιθουανία, Μαυροβούνιο, Ουγγαρία, Πολωνία, Ρουμανία, Λετονία, Σλοβακία, Σλοβενία. Από αυτές συνορεύουν με τη Ρωσία η Εσθονία και η Λετονία.
Η Εσθονία έχει Ορθόδοξη Αυτόνομη εκκλησία, που υπάγεται στο κλίμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ενώ στην Εκκλησία της Λετονίας που έχει την αναφορά της στο Ρωσικό Πατριαρχείο, η κυβέρνηση προωθεί νομοσχέδια για να «ενισχυθεί η αυτονομία της εκκλησίας και να αποφευχθεί ενδεχόμενη επιρροή από το εξωτερικό».
Χώρες εκτός της συμμαχίας του ΝΑΤΟ είναι η Λευκορωσία, η Ουκρανία, η Γεωργία, που έχει Ορθόδοξο Πατριαρχείο, το Αζερμπαϊστάν και η Σερβία.
Η προφανής προσδοκία των εγκαταβιούντων  στο Φανάρι είναι πως, η πολιτική εξουσία στις χώρες μέλη επιρροής της αμερικανοΝΑΤΟϊκής συμμαχίας τελικά, θα επηρεάσει θετικά και υπέρ του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως τη γνώμη των κατά χώρα Ορθοδόξων προκαθημένων ενώ, από τα κράτη που δεν ανήκουν στο ΝΑΤΟ όπως η Σερβία, η ηγεσία της θα πιεστεί πολιτικά με την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ενώ εκκλησιαστικά το Σερβικό πατριαρχείο θα εκβιαστεί από το πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με την απειλεί παραχώρησης αυτοκεφαλιών στις σχισματικές εκκλησίες των νέων δημοκρατιών που δημιουργήθηκαν, μετά τη διάλυση από το ΝΑΤΟ της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας.
Ο στόχος απομονώσεως εκκλησιαστικά της Ορθοδόξου Ρωσίας είναι προφανής.
Ο προκαθήμενος του Ρωσικού Πατριαρχείου δήλωσε ότι η ενοποίηση του ρωσικού κόσμου είναι καθοριστικής σημασίας για την υπεράσπιση των πνευματικών, πολιτιστικών και πολιτισμικών συμφερόντων της Ρωσίας σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Πιστεύω, δήλωσε ο Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών κ. Κύριλλος πως, «ένας κόσμος ρωσικός ενωμένος έχει τη δυνατότητα να γίνει ένας ισχυρός παγκόσμιος παράγοντας στη διεθνή πολιτική, ισχυρότερος από οποιαδήποτε πολιτική συμμαχία».
Το έργο αυτό, τουτέστιν, την υπονόμευση ασκήσεως εκκλησιαστικής διπλωματίας από το Ρωσικό πατριαρχείο, έναν από τους τρεις πυλώνες της εξωτερικής πολιτικής των Ρώσων επωμίσθηκε το Φανάρι, θυσιάζοντας την ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας για τα πινάκια της πρωτοκαθεδρίας. Αλλά, «ουαί υμίν τοις Φαρισαίοις, ότι αγαπάτε την πρωτοκαθεδρίαν εν ταις συναγωγαίς και τους ασπασμούς εν ταις αγοραίς».
Το ενταγμένο στα αμερικανοΝΑΤΟϊκά σχέδια εκκλησιαστικό πραξικόπημα του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου στην Ουκρανία, δεν έχει πολλές ελπίδες ευοδώσεως ακόμα και εάν εγκριθεί πλειοψηφικά από τους ανώτερους εκκλησιαστικούς υπαλλήλους της Εκκλησίας της Ελλάδος ή έχει μόνο την υπογραφή του κ.Ιερώνυμου, καθώς, ενώ είναι εύκολο να πιέσεις κυβερνήσεις, είναι σχεδόν ακατόρθωτο να εκβιάσεις τη συνείδηση των λαών.
Θα εκπλαγούν οι εμπνευστές του ολέθριου για την Ορθοδοξία σχεδίου, θα απογοητευτεί η εκκλησιαστική προέκτασή τους.
Υπάρχουν ακόμα Ιεράρχες στην Εκκλησία του Χριστού που Τον ακολούθησαν με τη θέλησή τους.
Υπάρχουν φωτόμορφα της Εκκλησίας τέκνα, που προτιμούν το Χριστό από την «αλήθεια» των ισχυρών του κόσμου.
Υπάρχουν επίσκοποι, που τους εμπνέει η θεόρρυτος χάρις και, θα προστατεύσουν την ενότητα της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας.

Πηγή