TA ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ

  

ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ  ΚΡΙΤΗΡΙΟ

Του Ι. Ρίζου

Θεόδοτος και  για αυτό υπέρτατος  Κανόνας της εν Χριστώ  σωτηρίας είναι η Αγία Γραφή. Γράφει ο ιερός Χρυσόστομος: «Θύρα ονόμασε ο Χριστός τις Γραφές, γιατί αυτές μας οδηγούν στο Θεό και μας παρέχουν θεογνωσία»,^[1] και συνεχίζει ο ιερός Πατήρ: «Από τη μελέτη των θείων Γραφών να βγάζεις το σωστό συμπέρασμα. Και αν εμφανιστεί κάποιος να λέει κάτι άλλο, να κλείσεις τα αυτιά σου, να φύγεις αμέσως».^[2]  Θα χρησιμοποιήσουμε λοιπόν μόνο την Αγία Γραφή για να εξετάσουμε το αν στην αίρεση υπάρχουν μυστήρια, -δηλαδή σωτηριώδης Χάρις- και να εξάγουμε το αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα.

Την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα την δίνει ο ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Λέει ο Κύριος: «Όταν τα πρόβατα μου ακούνε την φωνή ξένου ποιμένα φεύγουν» (Ιω. ι΄5). Η φωνή του Κυρίου μεταδόθηκε σε εμάς από τους προφήτες, τους αγίους Αποστόλους και τους μαθητές αυτών. Όποιος λοιπόν λέει πράγματα διαφορετικά από αυτά που μας παρέδωσε ο Κύριος μέσω των  Αποστόλων είναι «ξένος ποιμένας», είναι αιρετικός.

Είναι αδύνατο και παράλογο οι ευλογημένοι από τον Κύριο Απόστολοι και οι απορριπτέοι «ξένοι ποιμένες», που μάλιστα ονομάζονται από τον Κύριο  «ληστές» (ι΄ 8) και από τον Απόστολο Παύλο «κύνες», (Φιλιπ. γ΄ 2) να παρέχουν και οι μεν και οι δε, τον αγιασμό του Αγίου Πνεύματος και την σωτηρία.

Ο Χριστός μας βεβαιώνει ότι είναι αδύνατο ένας επίσκοπος ή ιερέας  να εργάζεται για την εκπλήρωση των έργων του Θεού  και συγχρόνως να εργάζεται για την εκπλήρωση των έργων του διαβόλου: «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ. στ΄24)

Για τους  αιρετικούς λοιπόν που ονομάστηκαν «κύνες», ο Κύριος μας έδωσε εντολή «μη δότε  το άγιον τοις κυσίν» (Ματθ. ζ΄ 6).  Αν Αυτός  μας έδωσε τέτοια εντολή είναι δυνατό να παρέχει τα άγια ο Ίδιος σε αυτούς; Κατηγορηματικά και όχι!

Στην Αποκάλυψη ο Απόστολος Ιωάννης γράφει: «Έξω [από την βασιλεία του Θεού] τα σκυλιά, οι μάγοι, οι πόρνοι…και κάθε ένας που αγαπά το ψέμα» (Αποκ. κβ΄ 14,15). Ποιοι είναι τα σκυλιά και αυτοί που αγαπούν το ψέμα; Στην Καινή Διαθήκη ως «σκυλιά» και «ψεύτες» αναφέρονται κατ΄ εξοχήν οι αιρετικοί: «Και πολλοί ψευδοπροφήται εγερθήσονται και πλανήσουσι πολλούς» ( Ματθ. κδ΄ 11).

EINAI   Ο  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ  ΑΙΡΕΣΗ;

Εξετάζοντας  σύντομα τον οικουμενισμό βλέπουμε ότι εισάγει μια πίστη σύμφωνα με την οποία α) «όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας».^[3]  και  β) όλες οι «εκκλησίες» [δηλ. τα αιρετικά δόγματα] του χριστιανισμού είναι μέρη της αληθινής εκκλησίας». Κατά τον οικουμενισμό  όλες αυτές οι «εκκλησίες» μαζί αποτελούν την αληθινή εκκλησία, η οποία ακόμα δεν έχει λάβει χώρα αφού οι «εκκλησίες» αυτές δεν έχουν ενωθεί.

Είναι φανερό ότι η  πρώτη κακοδοξία  του οικουμενισμού  αποτελεί πλήρη άρνηση και βλασφημία όχι μόνο  του κηρύγματος  του Ιησού Χριστού που είπε: «Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. ιδ΄ 6), «Εγώ ειμί η θύρα, δι΄ εμού αν τις εισέλθει σωθήσεται» (Ιω. ι΄ 9)  αλλά και του σκοπού της ελεύσεως Του και των έργων Του στη γη που ήταν η σωτηρία του ανθρώπου, «Ο πιστεύων εις εμέ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιω. στ΄ 47), «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα εί μη δι εμού» (Ιω. ιδ΄ 6). Οι άγιοι Απόστολοι τονίζουν ότι  όλες οι θρησκείες είναι θρησκείες του αντιχρίστου γιατί δεν αναγνωρίζουν τον Χριστό ως σωτήρα του κόσμου (Α΄Ιω. β΄, 22-23).

Με την δεύτερη κακοδοξία του ο οικουμενισμός θεωρεί  ότι  την ημέρα της Πεντηκοστής,  στην Ιερουσαλήμ δεν  ιδρύθηκε η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, αλλά η  έλευση του Αγίου Πνεύματος ίδρυσε  ένα ατελές και λειψό τμήμα της εκκλησίας, μιας που έπρεπε η εκκλησία κατά τους οικουμενιστές (και η ανθρωπότητα) να περιμένει (μέχρι στιγμής 2000 χρόνια) τους διάφορους ανά τους αιώνας αιρετικούς να ενώσουν τα αντιφατικά και αντικρουόμενα δόγματα τους σε ένα συνονθύλευμα τερατώδους πίστης, που θα ονομαστεί κατ΄ αυτούς η αληθινή εκκλησία.^[4]

Συνεπώς, το να λέμε ότι μέσω αυτής της  βλάσφημης αίρεσης  ενεργεί το Άγιο Πνεύμα και  σώζει τα μέλη της αίρεσης (που είναι όλοι όσοι κοινωνούν με αυτήν) αποτελεί  στην ουσία άρνηση του κηρύγματος του Χριστού και αντίχριστη διδασκαλία. Στην αίρεση και στους αιρετικούς που κατά την Γραφή είναι  «λύκοι», (Πραξ. κ΄ 28-32) και «κατάρας τέκνα» (Β΄Πέτρ. β΄ 14) και από τους ο οποίους ο Κύριος μας λέει να φεύγουμε, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει η θεία Χάρις και το Άγιο Πνεύμα, που μέσω των Μυστηρίων σώζει τον άνθρωπο.  Αν ο οικουμενισμός είναι η έσχατη αίρεση που ανοίγει τον δρόμο της έλευσης του αντίχριστου, δεν είναι δυνατό να παρέχει ταυτόχρονα στον άνθρωπο  και σωτηρία δια της Χάριτος των Μυστηρίων του Χριστού.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

«Η Θεία Γραφή είναι πληρεστέρα όλων των Συνόδων» λέει ο Μ. Αθανάσιος, και συνεχίζει: «αν όμως υπάρχει ανάγκη Συνόδου, υπάρχουν τα λόγια των αγίων Πατέρων».^[5]  Όσα λοιπόν ευθέως η Αγία Γραφή ορίζει, είναι αποδεκτά άνευ συζητήσεως. Για όσα όμως προβλήματα εμφανίζονται κατά καιρούς, τα οποία δεν απαντώνται οφθαλμοφανώς από την Αγία Γραφή, τότε συγκαλείται σύνοδος όχι να αποφασίσει στα πλαίσια μιας τρέχουσας και αυθαίρετης πλειοψηφίας γνωμών διαφόρων επισκόπων, αλλά να εξετάσει το πρόβλημα και να αποφασίσει σε συμφωνία και στα   πλαίσια που ορίζουν τα ρήματα των αγίων Πατέρων.^[6]  «Πάσα λέξις και φωνή μη τοις πατράσιν ειρημένη καινοτομία προδήλως καθέστικε» σύμφωνα με τον άγιο Μάξιμο.^[7]

Η απόδειξη λοιπόν του αν κάποια θέση είναι αιρετική και κάποιος είναι αιρετικός πρέπει να εξεταστεί και να καταδειχτεί  κατά σειρά προτεραιότητας, πρώτα με την Αγία Γραφή, αν εκεί δεν είναι φανερή η κατάδειξη πρέπει να αναζητηθεί στα ρήματα των αγίων Πατέρων. Η σύγκληση συνόδου δεν είναι το πρώτο αλλά το τρίτο κριτήριο ελέγχου και ως τρίτο μπορεί κάποτε να μην κριθεί αναγκαίο να χρησιμοποιηθεί. Στο παρελθόν υπήρξαν πολλές δεκάδες αιρέσεις που χωρίς την σύγκληση συνόδου απορρίφθηκαν από την Εκκλησία και εξαφανίστηκαν.

Τα πρακτικά των Συνόδων, οι  αλληλογραφίες, οι εθιμοτυπικές ή άλλες ενέργειες και περιστατικά που έλαβαν χώρα, αποσκοπώντας σε διάφορες περιπτώσεις την επίτευξη διασάφισης της  πίστης και διάγνωσης της κακοδοξίας, δεν αποτελούν κριτήρια ελέγχου που μπορούν να ανατρέψουν θέσεις της Αγίας Γραφής και της  διδασκαλίας  των αγίων Πατέρων.

Ο οικουμενισμός ελεγχόμενος από  την Αγία Γραφή αποτελεί οφθαλμοφανώς «αίρεση απωλείας» (Β΄ Πέτρ. β΄,1) και τους αιρετικούς (οικουμενιστές)  η ίδια η Γραφή τους ονομάζει  «φίδια», «λύκους», «κατάρας τέκνα», κ.λ.π. Δεν χρειάζεται απολύτως καμία Σύνοδος να μας  επιβεβαιώσει ότι ο οικουμενισμός είναι αίρεση. Μας το επιβεβαιώνει η Γραφή και όλα τα άλλα περιττεύουν. Δεν είναι ο χριστιανός κάποιος νοητικά  ανίκανος να διακρίνει τι λέει ο λόγος του Θεού  ώστε να  χρειάζεται συνόδους να του λένε τα αυτονόητα. «Το Χρίσμα που λάβατε από το Άγιο Πνεύμα» λέει ο απόστολος Ιωάννης, «υπάρχει μέσα σας και δεν χρειάζεστε κάποιος να σας διδάξει , αλλά αυτό το Χρίσμα σας διδάσκει για όλα» (Α΄Ιω. β΄ 27) .

Ότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα φαίνεται και από το ότι όλοι οι Ιεροί Κανόνες (δηλαδή όλες οι Σύνοδοι και οι Κανονικές θέσεις και διδασκαλίες των αγίων) επισημαίνουν την απουσία του Αγίου Πνεύματος  μέσα στην αίρεση και στις «ιερουργίες» των αιρετικών και επιπλέον τονίζουν  την παρουσία του διαβόλου στο χώρο της αίρεσης. Για αυτό και  επιτάσσουν αυστηρότατα την αποφυγή κάθε εκκλησιαστικής κοινωνίας με αυτούς, επιβάλλοντας τις βαρύτατες ποινές, χωρίς να θέτουν εξαιρέσεις και αστερίσκους επιείκειας.

Η ψευδοσύνοδος του Κολυμβαρίου  δεν αποτελεί απλώς την αρχή εισόδου της αίρεσης στην Εκκλησία της Ελλάδας, αλλά την συνοδική επικύρωση, επισημοποίηση και ένωση με την αίρεση αφού νομιμοποιεί  τους στόχους της:  αθωώνει όλες τις αιρέσεις και τις καθιστά «εκκλησίες» που σώζουν τον άνθρωπο.

Υ.Γ.

      Θέλω να ζητήσω συγχώρεση  και από τον Θεό και από τους  δύο-τρείς αναγνώστες μου, γιατί κι εγώ έσφαλα στο ζήτημα αυτό και  πρόβαλλα την θέση ότι τα μυστήρια στον οικουμενισμό είναι έγκυρα. Ζήτησα από την «Π.Π.» να αφαιρεθούν τα σχετικά άρθρα και φυσικά θα διορθώσω το ανάλογο σημείο στους «Ληστές…» Β΄.

     Συνεπώς,  συμφωνώ απόλυτα με τον π. Ευθύμιο Τρικαμηνά  στην πλήρη και αγιοπατερική ανάλυση που έκανε στο ίδιο θέμα, στην ομιλία του για τον Άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη (Δείτε την εδώ   https://www.youtube.com/watch?v=k8d7l6I2APY )

---

[1] Ε.Π.Ε. 14, 98.

[2] Ε.Π.Ε. 34, 568.

[3] «Επίσκεψις» αρ. 603, σ. 15.

[4] Οι κακοδοξίες του οικουμενισμού που αρνούνται τμήματα της Αγίας Γραφής είναι  πολλές, χάριν συντομίας σημείωσα μόνο δύο.

[5] Μ. Αθανάσιος, Περί των Αριμίνω και Σελευκεία συνόδων, Ε.Π.Ε. 10, κεφ. 6, παρ. 20.

[6] Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος: «Ημείς κατά πάντα των αυτών θεοφόρων Πατέρων ημών τα δόγματα και πράγματα κρατούντες κηρύσσομεν…» (Ι. Ρωμανίδη, «Κείμενα δογματικής …», εκδ. Πουρνάρα, 1972, σ. 77).

[7] Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, P.G. 91, 216C, 217A.