Κάποτε με είχε επισκεφθεί ένας μεγαλόσχημος μοναχός από το Άγιον Όρος. Ήταν 7 το απόγευμα. Έδειχνε άνθρωπο τρομοκρατημένο. Λες και είχε ιδεί φάντασμα. Πράγματι, δεν είχα πέσει και πολύ έξω.
Όπως προχωρούσε η συζήτηση, ίσχυρίζετο πώς οι δαίμονες έχουν την ικανότητα να παρουσιάζονται στους ανθρώπους ακόμη και αισθητά.
– Και τούς έχετε δει; Τον ρώτησα.
– Ναι. Ναι. Τούς είδα με τα ίδια μου τα μάτια, όπως βλέπω τώρα εσένα. Μετά την θεία λειτουργία γύρισα στον κελί μου. Είπα να ξαπλώσω για λίγο, μέχρι να σημάνει ή ώρα για φαγητό.

Ή πόρτα του κελιού μου ήταν κλειστή και κλειδωμένη. Και, να σου, ξαφνικά, βλέπω δύο μαύρες φιγούρες να στέκονται μέσα στον κελί μου. Από πού τάχα μπήκαν; σκέφτηκα. Και άκουσα τον ένα να λέγει στον άλλο:
«Έλα, έλα γρήγορα, να τον σκοτώσουμε, τώρα πού είναι μόνος του!» Κατατρομαγμένος ανοίγω διάπλατα τα μάτια, μήπως και ονειρεύομαι. «Μα είναι ξύπνιος», είπε ό άλλος. «Και τί πειράζει; Φέρε το γρήγορα εδώ».
Τούς είδα να μεταφέρουν ένα τεράστιο σεντόνι. «Γρήγορα ρε, ρίξε το επάνω του. Θα νομίσουν ότι πέθανε από ασφυξία». Στα λόγια αυτά ανασηκώθηκα. Έκαμα τον σταυρό μου και φώναξα, όσο άντεχαν τα πνευμόνια μου:
«Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησε με!»
Την ίδια στιγμή, λες και τούς χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, τα δαιμόνια εκτινάχτηκαν στην άλλη άκρη του κελιού. Αφού επήρα θάρρος, τούς ερωτάω:
– Τί θέλετε από εμένα, ταλαίπωροι; Γιατί τόσο μίσος εναντίον των χριστιανών;
– Σάς φθονούμε, γιατί ό Θεός είναι άδικος. Γιατί θέλετε να μας πάρετε την θέση!
– Τί; Την θέση; Ποιά θέση;
– Βέβαια, τώρα μας κάνεις και τον ανίδεο! Από την μια διαπράττετε ένα σωρό αμαρτίες και από την άλλη τρέχετε κάτω από το «βρωμοπετραχήλι» του παπά. Σάς μουρμουρίζει κάτι λόγια ακαταλαβίστικα και όλα συγχωρούνται και σβήνουν!
– Και εσείς, άμα το θελήσετε, έχετε την δυνατότητα να σάς συγχωρεθούν οι αμαρτίες σας. Αυτό αρκεί, για να καταλάβετε την προηγούμενη θέση σας, από την όποια ξεπέσατε.
– Και πώς;
– Ταπεινωθείτε! Πηγαίνετε, ακόμη και τώρα, μπροστά στην εικόνα του Χριστού και ζητήστε Του συγγνώμη και άφεση.
– Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ! Ακούς, τί λέω; Με κανένα τρόπο! Ποτέ! Ποτέ! Ουδέποτε!!!
– Έ, τότε είστε άξιοι της τύχης σας.
Ω! πόσο αληθινά είναι τα λόγια της αγίας Γραφής: «ό Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δεν δίδωσι χάριν».
Ό υπερήφανος βλέπει τον Θεό σαν αντίπαλο του. Μα και για τον Θεό ό υπερήφανος είναι εχθρός Του. Δηλαδή, ξένος και αποξενωμένος από το έλεος και την αγάπη του Θεού.
Αντίθετα, ό ταπεινός είναι άξιος της χάρης και του ελέους του Θεού. Άξιος να αποκατασταθεί στην προηγούμενη δόξα του.
ΒΙΒΛΙΟΓ. ΟΣΙΟΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΣ ΤΕΥΧΟΣ Γ ΕΚΔΟΣΗ
Ι.Μ. ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΠΡΕΒΕΖΗΣ