ΕΠΙΤΑΧΥΝΕΤΑΙ Η ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ
ΤΟΥ
ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ
ΟΙ ΚΥΡΙΩΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ
ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ
Ἀπὸ τὴν προχθεσινή ὁμιλία
Βαρθολομαίου πρὸς Πάπα.
«Συντασσόμαστε μὲ τὴν ...ἐλπίδα
πὼς τὸ τεῖχος ποὺ χωρίζει τὴν Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία καὶ τὴν Δυτικὴ Ἐκκλησία μπορεῖ
νὰ μετακινηθεῖ, καὶ πὼς -ἐπιτέλους- μπορεῖ νὰ ὑπάρξει μόνο μία στέγαση, δυνατὰ
ἑδραιωμένη στὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο ποὺ θὰ κάνει καὶ τὰ δύο σὲ ἕνα»
Tὸ ἀπόσπασμα δείχνει ὅτι τὸ Φανάρι προχωρεῖ ἀπροϋπόθετα στὴν διαγεγραμμένη
«ἕνωση» ὑπὸ τὸν θρησκευτικὸ Πλανητάρχη Πάπα, χωρὶς οὐδεμία ἀναφορὰ στὴν
ἀφαίρεση τῶν δεκάδων αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ, χωρὶς καμιὰ ἔνδειξη μετάνοιας τοῦ
«ἀλάθητου» Πάπα, χωρὶς ἐπιστροφὴ τῶν αἱρετικῶν στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ ὑποταγὴ τῆς
Ἐκκλησίας στὴν αἵρεση!
Στὰ τελευταῖα Δελτία τῆς «Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως “Κοσµᾶς Φλαµιᾶτος”», ἀπευθυνόμαστε
πλέον μονοτόνως και ἐπιμόνως στοὺς Ἐπισκόπους, τοὺς Γέροντες καὶ τοὺς
πνευματικούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ κυρίως ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν προδοσία τῆς
Ὀρθοδοξίας ποὺ συντελεῖται ἐξοφλάλμως, ἀδιστάκτως καὶ ἀναλγήτως ἀπὸ τὸν
Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τὰ ἐν Φαναρίῳ καὶ ἐν Ἑλλάδι «κοπέλια» του.
Ἀπευθυνόμαστε σ’ αὐτούς,
● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ
γνωρίζουν τὰ προδοτικὰ σχέδια ποὺ ὑλοποιεῖ τὸ δίδυμο τῆς λυκοφιλίας Πάπα καὶ
Πατριάρχη γιὰ τὴν ὑπὸ τὸν Πάπα «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν»·
● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ γνωρίζουν
καλῶς τὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων (γιὰ νὰ μὴν ἀναφερθοῦμε σὲ Ἱ.
Κανόνες ποὺ δοκησισόφως παρερμηνεύουν) περὶ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τοὺς
αἱρετικούς· γνωρίζουν δηλαδή, τὴν καθοριστικὴ Ἐντολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου
(ἀναγνώσθηκε σήμερα στοὺς ἱεροὺς Ναούς):
«αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν
νουθεσίαν παραιτοῦ»·
● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ
γνωρίζουν ὅτι ἡ Ἐντολὴ αὐτὴ δὲν μιλᾶ γιὰ καταδικασμένο ἢ μὴ αἱρετικὸ ἀπὸ
Σύνοδο, ἀλλὰ γιὰ κάθε αἱρετικὸ ποὺ διδάσκει ἐπίμονα καὶ ἀμετανόητα τὶς
κακοδοξίες του, κατ’ ἐξοχὴν δέ, ὅταν αὐτὸς εἶναι Πατριάρχης καὶ Ἐπίσκοπος, καὶ προωθεῖ
–θεωρητικὰ καὶ πρακτικὰ– κακόδοξες θέσεις ἐπὶ δεκαετίες, παρὰ
τὶς διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν·
● διότι οἱ ποιμένες αὐτοὶ γνωρίζουν
ὅτι τὰ «ἡμισυλλείτουργα», οἱ συμπροσευχές, οἱ διάλογοι, οἱ συχνὲς ἐπὶ παντὸς
ἐπιστητοῦ ἐπικοινωνίες μὲ τοὺς ἑτερόδοξους, τὰ συμπόσια, οἱ ἀλληλοασπασμοί, οἱ παραχωρήσεις Ναῶν σὲ πιστοὺς ἄλλου δόγματος κ.λπ., συνιστοῦν προδοσία τῆς Πίστεως, ἀλλοιώνουν ἕως ἐξαφανίσεως τὸ
Ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος (συνεργούσης καὶ τῆς οἰκονομικῆς
ἐξαθλιώσεως, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐθνικῆς ταπεινώσεως) ἔχει παραδοθεῖ πλέον ἀμαχητὶ
στοὺς καθοδηγητὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ θεωρεῖ ἀ-νόητο νὰ προβάλει
ὁποιαδήποτε δυναμική ἀντίδραση, νὰ ἀντισταθεῖ στὰ κελεύσματα τῶν
διαχριστιανικῶν καὶ διαθρησκειακῶν νεοταξικῶν σχεδιασμῶν, ποὺ ὑποδουλώνουν (πέρα
ἀπὸ τὰ σχετικὰ μὲ τὶς βιολογικὲς ἀξίες) καὶ τὸ πνεῦμα καὶ τὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων
στὶς κατεξουσιάζουσες ἀντίχριστες δυνάμεις.
Καί, ἂν καὶ τὰ γνωρίζουν ὅλα αὐτὰ οἱ ποιμένες μας, δὲν ἐνημερώνουν μὲ
βάση τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση τοὺς πιστούς. Ἔχουν προσχωρήσει –πρακτικὰ τουλάχιστον, γιατὶ ἄλλα γράφουν στὰ “λόγια” συγγράμματά
τους– στὴν αἱρετικὴ ἐπισκοκεντρικὴ
διδασκαλία περὶ Ἐκκλησίας, καὶ συνιστοῦν ὑπακοὴ καὶ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς
κακόδοξους Ἐπισκόπους, ποὺ διεκπεραιώνουν τὶς περὶ ὑποταγῆς στὸ Βατικανὸ Ἐντολὲς
τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ νεοταξικοῦ Ἄξονος, ὅπως τὶς διετύπωσε ἡ Β΄ Βατικάνειος
Σύνοδος. Διδάσκουν δηλαδή, τὴν καινοφανῆ θεωρία ὅτι ὁ πιστὸς σώζεται, ὅταν
ὑπακούει στὸν αἱρετίζοντα Ἐπίσκοπο καὶ ὄχι ὅταν ἀφίσταται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅπως
διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Εὐαγγελικὴ διδασκαλία καὶ σύμπας ὁ χωρὸς τῶν Ἁγίων Πατέρων
ποὺ σήμερα ἑορτάζουμε.
Ἂς δοῦμε ἀνάγλυφα κάποιες ψηφίδες ἀπὸ γνωστὰ σχέδια καὶ προθέσεις τοῦ
Βατικανοῦ καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων, στὰ ὁποῖα οἱ ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καὶ
γέροντες σιωποῦν καὶ δὲν ἀντιδροῦν ἁγιοπατερικὰ καὶ ὁμολογιακά, καὶ μὲ τὴ στάση
τους αὐτὴ κρατοῦν αἰχμάλωτους τοὺς πιστούς, ὥστε ἀπὸ σεβασμὸ στὸ θεσμὸ τοῦ
Ἐπισκόπου νὰ μὴ ἀντιστέκονται στὴν ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας! Ὅμως, ἕνας τέτοιος
σεβασμὸς στὸν ἐπισκοποκεντρισμό, σεβαστοί μας Πατέρες, δὲν θέτει ὑπὸ
ἀμφισβήτηση τὴν ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία σας; Δὲν συνεπάγεται τὴν ἀθέτηση θείων
Ἐντολῶν; Δὲν συνιστᾶ και ἀσέβεια στὸ Θεό;
Σὲ Δελτίο τῆς 20 Μαρτίου 2011, ἀπευθυνόμενοι καὶ πάλι σὲ σᾶς, παραθέταμε
κάποια στοιχεῖα ἀπὸ τὰ σχέδια τῶν Οἰκουμενιστῶν γιὰ τὴν ἐκποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ μητροπολίτης Ἀχαΐας Ἀθανάσιος, ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση –μὲ ὕφος ἀπολογούμενου μάλιστα πρὸς τὸ Βατικανὸ καὶ
δικαιολογώντας τὴν καθυστέρηση νὰ δηλώσουμε ὑποταγή(!) στὸν Πάπα– ἔγραψε τὸ
2002 τὰ ἑξῆς ἐξωφρενικά:
«Στὴν Ἑλλάδα βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ πολὺ λεπτὴ
καταστάση, γιατί, ἐνῶ ὁ ἀρχιεπίσκοπος (σ.σ. Χριστόδουλος) καὶ οἱ μητροπολίτες ἐπιθυμοῦν νὰ ἔχουν μία σημαντικὴ συνεργασία μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία, (σ.σ. οὐδεμία ἀναφορὰ στὶς αἱρέσεις)
αὐτοὶ ἔχουν καὶ εὐθύνες πρὸς τὸν
κόσμο, τοὺς πιστούς, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους δεν εἶναι προετοιμασμένοι στὴν προοπτικὴ τοῦ διαλόγου, ἐνῶ ἄλλοι
ἔχουν μία ἄποψη πιὸ φονταμενταλιστικὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶναι ἡ
μεγάλη πρόκληση, νὰ προετοιμάσουμε
τὸν κόσμο, νὰ τὸν διαπαιδαγωγήσουμε, γιὰ νὰ μὴ ἀντιδράσει ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὶς
προκαταλήψεις καὶ πληροφορίες, ποὺ δὲν ἀνταποκρίνονται στὰ γεγονότα... εἶναι
σημαντικὸ νὰ κατανοηθεῖ ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη χρόνου, ἐλπίζω ὄχι ὑπερβολικοῦ, γιὰ νὰ σχηματίσουμε τὴ συνείδηση τοῦ
κόσμου»!!! («Ὀρθόδοξος Τύπος»,
1444, 1/2/2002).
Καὶ ὁ ἐπιθυμητὸς χρόνος τῆς ἐκπληρώσεως τῶν σχεδίων
τῶν Οἰκουμενιστῶν ...ἔφτασε! Πράγματι δέ, δὲν ἦταν ὑπερβολικός, μὲ τὴν βοήθεια
τῶν Ποιμένων!
Αὐτὲς οἱ δηλώσεις τοῦ Ἀχαΐας Ἀθανασίου ἔχουν ἱστορία, καὶ ἡ πρόσφατη
ἀφετηρία τους βρίσκεται στὶς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ(!), οἱ
ὁποῖες ἔγιναν ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὸν οἰκουμενιστὴ πατριάρχη Βαρθολομαῖο, μὲ τὴν
παρουσία καὶ τὴν ὁμιλία του στὶς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις ποὺ αὐτὲς τὶς μέρες
πραγματοποιοῦνται στὴ Ρώμη, ποὺ ἑορτάζει τὰ πενῆντα χρόνια τῆ Συνόδου.
Τὴν ἀποκάλυψη, ὅσων προαποφασίστηκαν ἀπὸ τὰ οἰκουμενιστικὰ κέντρα καὶ
προοδευτικὰ πραγματοποιοῦνται ἐρήμην τοῦ λαοῦ καὶ μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν
«ὀρθοδοξούντων» ἐπισκόπων, μᾶς δίνει ἤδη
ἀπὸ τὸ 1967 ὁ τότε ἀρχιμανδρίτης καὶ νῦν Μητροπολίτης Τυρολόης Παντελεήμων Ροδόπουλος,
παρατηρητὴς τῆς Β΄ Συνόδου τοῦ Βατικανοῦ. Ἔγραφε:
«Διετυπώθη ὑπό τινων
Ρωμαιοκαθολικῶν συνέδρων μία παράδοξος
θεωρία περὶ ἐπιτεύξεως τῆς ἑνώσεως μεταξὺ
τῆς ΡΚαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου». Ἡ Ἕνωση θὰ «ἐπιτευχθῆ σταδιακῶς καὶ οὐχὶ διὰ
διαπραγματεύσεων ἐκκλησιαστικο-θεολογικῶν» σὲ τρία
στάδια:
«α) Φιλία καὶ ψυχολογικὴ προπαρασκευή,
β) μερικὴ
μυστηριακὴ κοινωνία καὶ
γ) πλήρης μυστηριακὴ κοινωνία».
(Μπιλάλη Σπ., ἀρχιμ., Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός, τ. Β΄, σ. 413).
Τὰ γεγονότα ἀποδεικνύουν πὼς ἤδη βρισκόμαστε στὸ 3ο στάδιο
τοῦ σχεδίου. Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνουν καὶ ἄλλοι μελετητὲς καὶ ἱερωμένοι· καὶ ἀσφαλῶς
ἔχει σημασία, ὅτι τὰ κείμενα αὐτὰ ἔχουν γραφεῖ πρὶν δεκαετίες. Γράφει, π.χ. ὁ
καθηγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Γρηγορίου π. Γεώργιος Καψάνης:
«Σύμφωνα μὲ ὅλες τὶς [σ.σ. τότε] ἐνδείξεις (τὸ Βατικανό)...
προετοιμάζει μία “ἕνωση” οὐνιτικοῦ τύπου.
Στὴν ἀρχὴ θὰ συμφωνηθῇ νὰ διατηρήσῃ κάθε ἐκκλησία τὶς ἰδικές της παραδόσεις (τὸ
πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο νὰ ἰσχύει γιὰ τὴ δύσι), οἱ δὲ ἄλλες δογματικὲς διαφορὲς
νὰ θεωρηθοῦν ὡς θεολογούμενα ζητήματα. Σιγά-σιγὰ ὅμως τὸ Βατικανὸ θὰ ἀποκτᾷ τὴν αὐξανομένη ἐπιβολὴ τῆς Ρωμαϊκῆς κυριαρχίας στὴν Ἀνατολή, μέχρι τελείας
ἐπικρατήσεώς της» (Περιοδ. «Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος», περίοδος Β΄, 1981, ἀριθμ.
6, Ἐκδ. Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους).
Στὸ ἴδιο συμπέρασμα ἔχει καταλήξει καὶ ὁ καθηγητὴς Μ. Φαράντος, ποὺ για
κάποιο διάστημα συμμετεῖχε στοὺς Διαλόγους:
«Αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ μοντέλο ‘‘ἑνώσεως’’ τῶν
Εὐρωπαϊκῶν Ἐκκλησιῶν: τὸ Οὐνιτικόν. Ἡ
Ὀρθοδοξία θὰ παραμείνει ἀλώβητη καὶ ὡς ἔχει, ὅπως οἱ Οὐνιτικὲς Ἐκκλησίες, ἀλλὰ θὰ προσαρμοσθεῖ στὰ δυτικὰ δεδομένα,
δηλ. θὰ οἰκειοποιηθεῖ τὸ ‘‘χριστιανικὸ’’ φρόνημα τῶν ‘‘πολιτισμένων’’ δυτικῶν
Ἐκκλησιῶν… ποὺ συνοδοιποροῦν στὴν νοοτροπία καὶ στὴν πολιτικὴ τῆς δυνάμεως καὶ
τῆς βίας τῶν Δυτικο-Εὐρωπαίων» (Μ. Φαράντος, Ἀντί-φωνα, σ. 27).
Ἐπίσης, ὁ πρώην Ἀρχιεπίσκοπος Μ. Βρετανίας
Μεθόδιος, ποὺ κι αὐτὸς μετεῖχε ἐπὶ χρόνια στοὺς διαλόγους, διερωτᾶτο: «Ποία εἶναι τὰ σχέδια τῆς Ρώμης ἔναντι τῆς
Ἀνατολῆς;». Καὶ ἀπαντοῦσε: «Ἐφ’ ὅσον δὲν καταργεῖται ἡ Οὐνία, ἡ Ἀνατολικὴ
Ἐκκλησία θὰ εὑρίσκεται μέσα εἰς τὰ σχέδια τῆς ἀπορροφήσεώς της ἀπὸ τὴ Ρωμαϊκή... Αὐτὸ ποὺ γράφουν πὼς ἡ Οὐνιτικὴ Ἐκκλησία θὰ καταργηθεῖ ὅταν γίνη ἡ ἕνωσις τῶν
Ἐκκλησιῶν» εἶναι ἀλήθεια, ἀλλὰ μὲ
τὴν ἑξῆς ἔννοια: θὰ καταργηθεῖ μὲ τὴ σημερινὴ μορφή της, «ἐφ’ ὅσον ἡ Ὀρθόδοξος
Ἐκκλησία θὰ μεταβληθῇ σὲ Οὐνιτική… Αὐτὸ εἶναι φυσικό, γιατὶ τότε οἱ Οὐνίτες θὰ
ἔχουν ἐκπληρώσει τὴν ἀποστολή τους»! (Μεθοδίου Φούγια., Μητρ. Πισιδίας,
Ἕλληνες καὶ Λατῖνοι, 1994, σ. 438).
Γιὰ νὰ φανεῖ δέ, ὅτι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες
τῶν Διαλόγων ἀντελήφθησαν τὴν προδοσία ποὺ παίζεται καὶ ἀποσκοράκισαν τοὺς
Διαλόγους (ἐνῶ οἱ σύγχρονοι ποιμένες, μὲ μιὰ ἀπίστευτη ἀδιαφορία γιὰ τὴν
ὁμολογία Πίστεως, καμώνονται πὼς δὲν ξέρουν τίποτα) θὰ κλείσουμε μὲ δήλωση τοῦ
οἰκουμενιστῆ Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ:
...Μετὰ τὴν
20ετή ἐπίπονη Προεδρία μου εἰς τὸν "Ἐπίσημο Θεολογικὸ Διάλογο"
Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, παραιτήθηκα οἰκειοθελῶς, διὰ νὰ μὴν ἔχω πλέον
οὐδεμίαν σχέση μὲ ἕνα τέτοιο "ἀνούσιο
παίγνιο"... Ἐπιφυλάσσομαι, μετὰ τὴν θρυλούμενη Ἐπανέναρξη τοῦ
“Ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου”, νὰ ἐπανέλθω ἐκτενέστερα ἐπὶ τῶν ραγδαίως
ἐξελισσομένων "ὑπογείων"
δραστηριοτήτων, οἱ ὁποῖες ἐν ὑψίστῃ
ὑποκρισίᾳ τραγικῶς [διέψευσαν] τὶς φερέλπιδες προσπάθειες τῆς Β' Βατικανῆς
Συνόδου εἰς τὴν Ἐκκλησιολογία καὶ Οἰκουμενισμό... Μὲ ἐξοργίζει ἡ τακτική του
Ἁγίου Περγάμου (σ.σ. Ζηζιούλα) ὅταν τολμᾶ νὰ λέει ὅτι ..."ἡ Οὐνία δὲν
ἀνήκει στὰ θέματα τοῦ Διαλόγου". Ἡ Οὐνία
ὅμως εἶναι ἕνας ἐμπαιγμός, μία
καθαρὴ ἀπάτη... Ποῦ τὰ βρῆκε αὐτὰ ὁ Ἅγιος Περγάμου; Καὶ ποῦ τὰ λέει, σὲ ἀγραμμάτους ἢ σὲ ἀνεγκεφάλους;».
Ἡ ἀνακοίνωση
τοῦ ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας περιέχει αἰχμὲς καὶ πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ
Πατριαρχεῖο γιὰ τὴν θέρμη μὲ τὴν ὁποία ἀντιμετώπισε τὸ νέο Πάπα ὅταν ὁ ἴδιος ὁ
κ. Στυλιανὸς ἔκανε τὶς κρίσεις του...
http://www.neoskosmos.com.au/070719/nk/omogeneia/omogeneia_03.shtml».
Μιὰ τελευταία ἐπισήμανση: Εἶναι γνωστὴ ἡ ἀρνητικὴ
γιὰ τὶς συμπροσευχὲς θέση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Παραθέτουμε ἐνδεικτικὰ δύο
μαρτυρίες, ὄχι ἀπὸ τοὺς δεκάδες σχετικοὺς Ἱ. Κανόνες, ἀλλὰ ἀπὸ πρόσφατες
ἀποφάσεις μόνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος: «Μᾶς
ἐρωτοῦν —γράφει τὸ ὄργανο τῆς Ἱ. Συνόδου περιοδικὸ ‘‘Ἐκκλησία’’ (1956)— ἐὰν κανονικῶς ἐπιτρέπονται συλλειτουργίαι
καὶ συμπροσευχὴ» μετὰ ἑτεροδόξων «ὡς
τοῦτο φέρεται ἐπισυμβαῖνον ἐν Ἀμερικῇ. Ἀπαντῶμεν καθηκόντως, ὅτι τοῦτο καὶ ἄηθες εἶναι καὶ ἀντικανονικόν, ...καὶ συντελούμενον ἀσκεῖ ὀλεθρίαν
ἐπίδρασιν…» (Μπιλάλη Σπ., ὅπ. παρ., σ. 390). Τὴν ἴδια θέση βρίσκουμε καὶ σὲ
ἀνακοίνωση τῆς Ἱ. Συνόδου τῆς 27ης Ἀπριλίου 2001.
Μετὰ κι ἀπὸ αὐτὴ τὴν αὐστηρὴ γραφή, μιὰ κι ἡ ἐλπίδα πεθαίνει πάντα
τελευταία, παρακαλοῦμε τοὺς ποιμένες ποὺ ἔχουν παραπλανηθεῖ ἀπὸ τὴν
οἰκουμενιστικοτραφὴ δεσποτοκρατία καὶ παρὰ τὶς καλὲς προθέσεις τους ἐπιτρέπουν
στοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ δροῦν ἀνεξέλεγκτοι, νὰ μελετήσουν τὴν Παράδοση της
Ἐκκλησίας, νὰ προσευχηθοῦν, καὶ νὰ ἀναθεωρήσουν τὴν στάση τους. Ἤδη εἶναι πολὺ
ἀργά. Βρισκόμαστε στὸ παρὰ πέντε τῆς πραγματοποιήσεως καὶ τῶν τελευταίων στόχων
τῶν Οἰκουμενιστῶν.
Καὶ νὰ εἶναι σίγουροι ὅτι πλῆθος πιστῶν θὰ ἀκολουθήσουν κάθε θεοφώτιστη
ὁμολογιακὴ ἀποφασή τους.
Θεσσαλονίκη, 14
Ὀκτωβρίου 2012
«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»