ΕΙΘΕ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ 

ΙΩΑΝΝΗ ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ

ΣΤΟ ΝΕΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

ΤΗΣ «ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ

Δημοσιεύσαμε παλαιότερα μιὰ Ἐπιστολὴ τοῦ ἀείμνηστου καθηγητῆ Ἰωάννη Κορναράκη. Τώρα ποὺ μετέστη ἀπὸ τῶν προσκαίρων εἰς τὰ αἰώνια, ἀπὸ τῶν λυπηροτέρων ἐπὶ τὰ χρηστότερα καὶ θυμηδέστερα», αὐτὴ ἡ προφητικὴ Ἐπιστολὴ του καθίσταται περισσότερο ζωντανή, ἀπ’ ὅ,τι ὅταν ζοῦσε ἐπὶ τῆς γῆς.

Τὴν ἀναδημοσιεύουμε στὴν μνήμη του, ἀφοῦ –μετὰ τὸ ὁσιακὸ τέλος του– ἡ φωνή του γίνεται ἰσχυρότερη, ἐγκυρότερη, ἀλλὰ καὶ παρηγορητική. Αὐτὰ ποὺ στὴν Ἐπιστολὴ ἔγραψε, μᾶς τὰ ἐπαναλάμβανε, ὅσες φορὲς ἐπικοινωνούσαμε μαζί του, μᾶς ἐνίσχυε στὸν ἀγῶνα μας καὶ μᾶς διαβεβαίωνε ὅτι βρισκόμαστε στὴ γραμμὴ τῶν Πατέρων.

Τὴν ἀναδημοσιεύουμε, ἐπίσης, γιατὶ χθές εἶδε τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος ἕνα νέο κείμενο τῆς «Συνάξεως Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» (ἐδῶ), τὸ ὁποῖο –δυστυχῶς– ἐπαναλαμβάνει ἐκεῖνα ποὺ ὁ ἀείμνηστος Κορναράκης ἐστηλίτευσε.

Ἐπὶ πλέον τὸ κείμενο αὐτὸ κολακεύει τὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς Σεραφείμ, τοῦ ὁποίου τὴν ἐπαμφοτερίζουσα στάση ἐκάκιζε, ὄχι μόνο ὁ καθηγητής Κορναράκης, ἀλλὰ –ὅπως μάθαμε– κι αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ «Σύναξη Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν»  ἤλεγξε στὴν τελευταία συνάντησή τους τὴν ἐπαμφοτερίζουσα αὐτὴ στάση τοῦ Πειραιῶς, σὲ τέτοιο βαθμὸ μάλιστα, ὥστε ἠναγκάστηκαν νὰ ἀπολογηθοῦν οἱ ἡγέτες τῆς Συνάξεως, νὰ παραδεχθοῦν ὅτι ἡ ἐπαμφοτερίζουσα στάση τοῦ Πειραιῶς σκανδαλίζει, καὶ νὰ θεωρήσουν τὴν στάση του αὐτὴ ὡς πρόβλημα. Κι ὅμως, παρὰ πᾶσαν δεοντολογίαν ἡ «Σύναξη» ξαναβάπτισε εἰς τὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ τὸν Πειραιῶς καὶ ἐξῆλθεν ἀρχηγὸς τοῦ ἀγῶνος!

Διαβάζοντας πάλι τὸ κείμενο αὐτὸ τοῦ Κορναράκη, σκέπτεται κανείς: κάποιοι ἀπὸ τοὺς «Συναξιακοὺς» θὰ παραβρεθοῦν στὴν νεκρώσιμη ἀκολουθία τοῦ μεταστάντος, τὸν ὁποῖον μὲ τὴ στάση τους ἐξεδίωξαν ἐκ τῆς Συνάξεως καί, ἐπίσης, τὸν ἀνάγκασαν νὰ σταματήσει τὴν ἀρθρογραφία στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο», ὅπως μᾶς ἐκμηστηρεύτηκε. Εὐλογημένη θὰ εἶναι ἡ παρουσία τους καὶ ἡ προσευχή τους. Εὐχόμαστε ὅμως, ἡ παρουσία τους νὰ μὴν μείνει μόνο ἕνα κοινωνικὸ γεγονός, ἀλλὰ νὰ ἀκολουθηθεῖ καὶ ἀπὸ ἔμπρακτη μετάνοια, ὥστε ὁ ἀγῶνας ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (μὲ τὶς εὐχὲς τοῦ μεταστάντος) νὰ ἐπανέλθη στὸν δρόμο τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Ἴσως, ἡ δημοσίευσή τοῦ κειμένου, δώσει τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπανέλθει ἡ ἑνότητα στὸ χῶρο,
ὅσων ἀγωνίζονται κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν ὁποία ὁ καθηγητὴς Κορναράκης ἐπολέμησε μὲ τὸ γνωστὸ νηφάλιο, μεθοδικό, ἀποδεικτικὸ ἁγιογραφικὸ καὶ πατερικό-νηπτικὸ λόγο του.

Απαιτείται Ε Ν Ο Τ Η Τ Α στη γραμμή των Αγίων Πατέρων, για την αντιμετώπιση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού

[Πρὶν παραθέσουμε τὴν Ἐπιστολὴ ἐπισημαίνουμε μὲ μπλὲ γράμματα κάποια ἀπὸ τὰ ἀναπάντητα ἐρωτήματα τοῦ Καθηγητὴ ποὺ ἀγνόησαν οἱ τῆς «Συνάξεως»].

1. «Σκοπός, λοιπόν, της αντιοικουμενιστικής σας προσπάθειας είναι η καθησύχαση των πιστών για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας».

2. «Οι βαρείς λύκοι,  λοιπόν,  των αιρέσεων,  και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί στην ζωή της Εκκλησίας!».

3. «Ο Οικουμενισμός προχωρεί στον χώρο της Εκκλησίας και συνεχώς ισχυροποιείται, επειδή ακριβώς δεν θίγονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, αφού δεν αποκαλύπτονται τα ονόματά τους». (Μετὰ ἀπὸ τέσσερα χρόνια, ἄρχισαν νὰ δείχνουν τὸν ἀρχηγὸ τῆς αἱρέσεως).

4. «Αν ξαναζωντάνευσε η δραστηριότητα της Ομάδος κληρικών και μοναχών, με νέο χαρτοπόλεμο, αυτό οφείλεται σε λόγους τους οποίους πρέπει, προς το παρόν, να αποσιωπήσω!». (Τί ἄραγε, ὑποννοεῖ ὁ Καθηγητὴς Κορναράκης ἐδῶ; Γιατί τὸ ἄφησαν ἀναπάντητο οἱ τῆς «Συνάξεως» καὶ μάλιστα ὁ π. Θεόδωρος;).

5. «Αυτό, πάντως, το πνεύμα, που επικρατεί στο σύνολο των υπευθύνων της Ομάδος αυτής, αποκαλύπτεται στην ανουσιότητα της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας. Στην κενότητα της μαρτυρίας της και στο ατελεσφόρητο, γενικά, του αγώνος της. Χαρτοπόλεμος και τίποτε άλλο!

Για το θεαθήναι μόνον!».

6. «Με το κείμενο αυτό (σ.σ. τῆς «Ὁμολογίας...»), περιγράφετε κατά λέξη τον ΙΕ΄ κανόνα της πρωτοδευτέρας, ο οποίος σας δίνει το δικαίωμα να διακόψετε το μνημόσυνο των πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων.

      Δεν το κάνετε όμως, και δεν θα το κάνετε ποτέ!

     Εν τούτοις, με την στάση σας αυτή, παραλογίζεσθε».

Προς τους σεβαστούς κληρικούς

της Συντακτικής Επιτροπής του κειμένου

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ κατά του οικουμενισμού

Του ομότιμου Καθηγητού

της Θεολογικής Σχολής

κ. Ιωάννου ΚΟΡΝΑΡΑΚΗ

προς Γέροντα Ιωσήφ, Αγίου Ορους, π. Γ. Μεταλληνό,

π. Θ. Ζήση, π. Μάρκον Μανώλη και π. Σαράντη Σαράντο.

Έλαβα και ανέγνωσα με ιδιαίτερη προσοχή, τόσο το κείμενο τής παρακλήσεώς σας να συμμετάσχω στην αντιοικουμενιστική σας προσπάθεια, όσο και εκείνο της διακηρύξεώς σας.

Στο κείμενο της παρακλήσεώς σας, απευθύνεσθε προσωπικώς και ονομαστικώς στον υποφαινόμενο, και σημειώνετε:

«Σας παρακαλούμε θερμά, εφ' όσον συμφωνείτε με το περιεχόμενο της ομολογίας, να προσυπογράψετε το κείμενο, προκειμένου να χαροποιήσουμε έτσι και να καθησυχάσουμε τούς πιστούς, πού αγωνιούν για τα τεκταινόμενα και αναμένουν λόγους αληθείας».

Σκοπός, λοιπόν, της αντιοικουμενιστικής σας προσπάθειας είναι η καθησύχαση των πιστών για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και η καθησύχασίς τους ότι, εσείς εγγυάσθε την προστασία της Εκκλησίας από τις καταστροφικές, γι' αυτήν, συνέπειες της οικουμενιστικής δραστηριότητος των Ορθοδόξων ταγών της.

Δυστυχώς, σας δηλώνω ότι, δεν μπορώ να προσυπογράψω το κείμενο, το οποίο εσείς χαρακτηρίζετε ως «Ομολογία Πίστεως», επειδή η ομολογία αυτή δεν γίνεται με τούς όρους και τις απαιτήσεις του Ταμείου των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, αλλά και της αγιοπνευματικής πατερικής παραδόσεως του μαρτυρίου αίματος και ψυχής, με το οποίο, και μόνον, οι θείοι Πατέρες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, «όλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν ιερόν κινήσαντες, τους βαρείς εξεδίωξαν και λοιμώδεις λύκους των αιρέσεων, εκσφενδονήσαντες αυτούς, με την σφενδόνα του πνεύματος, έξω του της Εκκλησίας πληρώματος», κατά τον υμνογράφον της Εκκλησίας!

Οι βαρείς λύκοι, λοιπόν, των αιρέσεων, και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί στην ζωή της Εκκλησίας!

Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει μεγάλος αριθμός τέτοιων κειμένων, από την ηγουμενική διοίκηση του Αγίου Όρους, από την δική σας ομάδα κληρικών και μοναχών, αλλά και από άλλες αντιοικουμενιστικές προσπάθειες.

Έχει χυθεί πολύ μελάνι και έχει ξοδευθεί πολύ χαρτί, για τα ίδια θέματα, το ίδιο μοτίβο, το δήθεν «μαχητικό», χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εις βάρος των εκκλησιαστικών οικουμενιστών.

  Ο Οικουμενισμός προχωρεί στον χώρο της Εκκλησίας και συνεχώς ισχυροποιείται, επειδή ακριβώς δεν θίγονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, αφού δεν αποκαλύπτονται τα ονόματά τους.

    Γι' αυτό και δεν ανησυχούν και είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τους στόχους τους, χάρη στη δική σας ανημποριά να αγωνισθείτε θεοφιλώς με το πνεύμα της θυσιαστικής σταυρώσιμης μαρτυρίας.

Στην προς εμέ πρόσκλησή σας, γράφετε:

«Υπέρ της Ορθοδοξίας αγωνίσθηκαν και ομολόγησαν, πολλά παθόντες, Αγιοι Μάρτυρες, Ιεράρχαι, Όσιοι και Ομολογηταί».

Εσείς, τι πάθατε, μέχρι σήμερα;

Η αντιοικουμενιστική σας προσπάθεια περιορίζεται στα όρια της ασφαλείας σας, ώστε να μείνετε ανέγγιχτοι από συνέπειες δυσάρεστες για σας.

Παράδειγμα: στην σ. 17 του κειμένου σας, γράφετε: «Αυτήν την παναίρεση (του Οικουμενισμού) έχουν αποδεχθεί εκ των Ορθοδόξων πολλοί πατριάρχες, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί».

Ποιοι είναι αυτοί;

Δεν τους κατονομάζετε, όπως οφείλατε να το κάνετε.

Σύμφωνα, μάλιστα, με ειλημμένη απόφαση της συνάξεως των κληρικών και μοναχών.

Σας υπενθυμίζω τα γεγονότα:

Μετά από κάποιο χρόνο από το ανοσιούργημα της παπικής εισβολλής στο Φανάρι, με τις ευλογίες και την σύμπραξη του Πατριάρχου, συνήλθε η Ομάδα, παρόντος του υποφαινομένου, στο Πήλιο, στο Μετόχι της αγιορείτικης Μονής της Λαύρας, για να μελετήσει τους νέους στόχους της.

Στην όλη σύναξη, κυριάρχησε ομοφώνως η πρόταση να συνταχθεί ένα κείμενο, στο οποίο, επιτέλους, να αποκαλύπτονται όλα τα ονόματα των Οικουμενιστών Ορθοδόξων.

Στην σύναξη αυτή, επιτρέψατε και σε πολλούς λαϊκούς να παραστούν, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι ενθουσιάσθηκαν με την πρόταση αυτή και την επικρότησαν, όλοι οι παρόντες.

Απήλθαμε από τον χώρο της συνάξεως εκείνης, τελούντες εν αναμονή λήψεως του κειμένου αυτού, προκειμένου να το υπογράψουμε, για να κυκλοφορήσει το συντομώτερον.

Όμως, ο καιρός περνούσε και καμμία κίνηση δεν εφαίνετο πουθενά, για την συνέχεια τής ζωής της Ομάδος κληρικών και μοναχών.

Ούτε κάποιο κείμενο είχε αποσταλεί.

Έτσι, η δραστηριότητα της Ομάδος περιήλθε στην αβεβαιότητα και στην ακινησίαν για μακρό χρονικό διάστημα.

Το μάκρος αυτής της ακινησίας και της σιωπής, και ήδη, η ματαίωση της κυκλοφορίας του αναμενομένου κειμένου με τα ονόματα των οικουμενιστών ταγών της Εκκλησίας, έδειχνε πειστικώς ότι, ήδη έληγε πλέον η δραστηριότητα της Ομάδος!

Τι μπορεί να συνέβη;

Η απορία αυτή λύθηκε στον υποφαινόμενο, όταν, τον Σεπτέμβριο του περασμένου έτους (8.8.2008), δημοσιεύθηκε, στον ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ, πρωτοσέλιδο άρθρο ενός εξ υμών, με θέμα «Ορθόδοξοι Αντιστάσεις».

Στην πρώτη παράγραφο του άρθρου αυτού με τίτλο «1. Αποδυναμώθηκαν οι αγωνιστές», γράφει:

«Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι οι ορθόδοξες αντιστάσεις στην συνεχιζόμενη λαίλαπα του συγκρητιστικού Οικουμενισμού έχουν μειωθεί" ελάχιστες φωνές ακούγονται πλέον. Δυναμικά και συγκροτημένα σύνολα, αποτελούμενα από παραδοσιακούς κληρικούς και μοναχούς, τα οποία αγωνίσθηκαν με σθένος, παρρησία και ομολογιακή διάθεση, και τα οποία με υπογραφές κειμένων, διοργάνωση συνεδρίων, ομιλίες και άλλες εκδηλώσεις, προσπάθησαν να κρατήσουν άγρυπνη την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία, δεν εμφανίζονται στο προσκήνιο" μοιάζει σαν να έχουν αποδυναμωθεί εσωτερικά, σαν να έχουν παραιτηθεί από τον αγώνα».

Ήταν φανερό για τι μιλούσε το άρθρο:

για την «κηδεία» της Ομάδος.

Αποδίδοντας την ευθύνη για την σιωπή, στα μέλη της.

Έπρεπε η Ομάδα να διαλυθεί, για να ησυχάσουν οι οικουμενιστές εκκλησιαστικοί ταγοί!

Αν ξαναζωντάνευσε η δραστηριότητα της Ομάδος κληρικών και μοναχών, με νέο χαρτοπόλεμο, αυτό οφείλεται σε λόγους τους οποίους πρέπει, προς το παρόν, να αποσιωπήσω!

Αυτό, πάντως, το πνεύμα, που επικρατεί στο σύνολο των υπευθύνων της Ομάδος αυτής, αποκαλύπτεται στην ανουσιότητα της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας. Στην κενότητα της μαρτυρίας της και στο ατελεσφόρητο, γενικά, του αγώνος της. Χαρτοπόλεμος και τίποτε άλλο!

Για το θεαθήναι μόνον!

Το γεγονός επιβεβαιώνεται και από την σ. 17 της διακηρύξεως.

Γράφετε, σεβαστοί πατέρες, ότι οι οικουμενιστές πατριάρχες και λοιποί, αυτήν την παναίρεση του οικουμενισμού:

«την διδάσκουν "γυμνή τη κεφαλή", την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στήν πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως μέ τούς αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων και ποιμαντικές συνεργασίες»!

Με το κείμενο αυτό, περιγράφετε κατά λέξη τον ΙΕ΄ κανόνα της πρωτοδευτέρας, ο οποίος σας δίνει το δικαίωμα να διακόψετε το μνημόσυνο των πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων.

Δεν το κάνετε όμως, και δεν θα το κάνετε ποτέ!

Εν τούτοις, με την στάση σας αυτή, παραλογίζεσθε.

Διότι αποφαίνεσθε ότι, οι οικουμενιστές «θέτουν εαυτούς εκτός της Εκκλησίας», εφ' όσον παραβαίνουν κανόνες της Εκκλησίας.

Αλλά, άραγε, είναι εντός της Εκκλησίας οι ιερείς εκείνοι, οι οποίοι καταγγέλλουν ανωνύμως, απλώς με χαρτοπόλεμο -ανιαρό και ανίερο-, πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους;

Επιπλέον, τους αναγνωρίζουν, τους κάνουν, κάποτε, και δώρα, και δημοσίως τούς χαρακτηρίζουν ορθοδόξους θεολόγους;

Την στιγμή πού δεν κάνουν οι ίδιοι χρήση του κανόνος που γνωρίζουν, αλλά συμπορεύονται με αυτούς, τους οποίους αναγνωρίζουν και καταγγέλλουν ως οικουμενιστές, πρέπει να μην είναι, και αυτοί, μέλη της Εκκλησίας.
   Θα ήσαν μέσα στην Εκκλησία, εφ' όσον θα διέκοπταν το μνημόσυνο των οικουμενιστών προϊσταμένων τους" και, τότε, σύμφωνα με τον κανόνα αυτόν, θα ήσαν «ορθόδοξοι μετά τιμής της πρεπούσης», επειδή:

«ουχί σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτό, αλλά μάλλον ελευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδοεπισκόπων αυτών» (Πηδ. σ. 35).

Σεβαστοί Πατέρες!

Το βασικό πρόβλημα της υπάρξέως μας είναι σε ποιο μέτρο αληθεύει η ζωή μας εν Χριστώ Ιησού.

Ο Χριστός, η κατ' εξοχήν ανυπέρβατη αλήθεια, μας υποχρεώνει, εφ' όσον θέλουμε «οπίσω αυτής περιπατείν», να αληθεύουμε εν παντί.

Όταν δεν το κάνουμε, «παίζουμε εν ου παικτοίς», στο τραπέζι των ευαγγελικών αληθειών.

Οι σκοτεινές μεθοδεύσεις, η κάλυψη της αληθείας με το καπέλο του ψεύδους, οι διπλωματίες και οι ποικίλες σκοπιμότητες αυτοπροστασίας, δεν εξαγιάζονται μ' έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων, μονόδρομο, στον αγώνα της Ομολογίας!

Αυτόν το μονόδρομο αδυνατώ να προσυπογράψω στην προχωρημένη ώρα της ζωής μου, που με πλησιάζει στην κρίση του Θεού.

Κορναράκης Ἰωάννης