ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ π. ΙΩΗΛ ΚΩΣΤΑΝΤΑΡΟΥ

Ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος πρὶν ἀπὸ ἕνα μῆνα, ἐπετέθη πρὸς ὅσους –ἀκολουθοῦντες τὴν Ἱ. Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας– ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ αἱρετικούς-Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους. Καὶ ἐπετέθη παραβλέποντας (ἢ ἀποκρύπτοντας) ἀκόμα καὶ τὴν γνώμη τοῦ π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου, ὁ ὁποῖος ρητὰ καὶ κατηγορηματικὰ ἀποφαίνεται (ἀπευθυνόμενος σὲ κάποιο πιστό, μὲ τὸν ὁποῖο ἀλληλογραφοῦσε) ὅτι ἔχουν κάθε δικαίωμα οἱ πιστοὶ νὰ ἀποτειχίζονται ἀπὸ τὸν αἱρετικό-Οἰκουμενιστὴ Ἐπίσκοπο πρὶν κατακριθεῖ ἀπὸ τὴν Σύνοδο, χωρὶς νὰ προχωρήσουν ὅμως (ὅπως οἱ Παλαιοημερολογῖτες) σὲ δημιουργία ἄλλης Συνόδου-Ἐκκλησίας.

Ἐδόθησαν ἀμέσως, τότε, ἀπαντήσεις ἀποστομωτικὲς στὸν π. Ἰωήλ, ὁ ὁποῖος κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενο, «τὶς ἔκανε γαργάρα»! Ἀφοῦ ἄφησε καὶ πέρασε λίγος καιρός, ἐπανῆλθε μὲ νέο ἄρθρο του μὲ τίτλο «ΑΠΛΑ ΖΗΛΟΣ Ή ΕΝ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙ;» τὸ ὁποῖο δημοσιεύουμε στὸ τέλος τοῦ παρόντος.

 Τὸ ἄρθρο του ἔστειλε πάλι καὶ δημοσιεύτηκε μόνο στὸ ἱστολόγιο «Θρησκευτικά», τὸ ὁποῖο ἀντιδεοντολογικὰ καὶ ἀντιχριστιανικὰ φερόμενο, ἀρνεῖται νὰ δημοσιεύσει καὶ τὶς δικές μας ἀπαντήσεις, στὰ δημοσιεύματα ποὺ καταχωρεῖ καὶ ἀναφέρονται σὲ μᾶς.

Μὲ τὸ νέο του ἄρθρο ὁ π. Ἰωὴλ καὶ πάλι ἐπιτίθεται ἐναντίον τῶν ἀποτειχισθέντων πιστῶν, χωρὶς νὰ ἀπαντᾶ σὲ ὅσα τὸν ἐρωτήσαμε, χωρὶς νὰ χρησιμοποιεῖ Πατερικὰ κείμενα, παρὰ μόνο ὀρθολογικοὺς συλλογισμοὺς καὶ ἀστεῖα ἐρωτήματα, σχετικὰ μὲ τὸν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Φλωρίνης Αὐγουστῖνο Καντιώτη, ὁ ὁποῖος τὴν ἐποχὴ ποὺ ἡ ἰδεολογία-αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶχε ἀρχίσει πιὰ νὰ γίνεται εὐδιάκριτη (καὶ οἱ ἐλάχιστοι –τότε– φορεῖς της, τολμηροὶ σὲ Οἰκουμενιστικὲς ἐνέργειες) τὸν πολέμησε γενναία. Στὴν ἀρχὴ μετὰ τῶν τριῶν ἄλλων Μητροπολιτῶν ἐφαρμόζοντας μιὰ πρώτη μερικὴ Ἀποτείχιση, ὅταν διέκοψε τὴν Μνημόνευση τοῦ Ἀθηναγόρα γιὰ συγκεκριμένη του ἐνέργεια. Καὶ στὴ συνέχεια ΜΟΝΟΣ αὐτὸς ἀπὸ τοὺς Ἐπισκόπους, μὲ τὸν τρόπο του ἀπειλώντας τὴν ἐπανάληψη τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου, καὶ ἐπιφυλασσόμενος γιὰ τὰ περαιτέρω, ὅπως ἀκριβῶς ἔκαναν καὶ δίδαξαν καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες κατὰ τὴν ἔναρξη τῆς αἱρέσεως. Τοῦτο ἐξάλλου
δίδαξε καὶ ὁ ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὅπως σαφῶς καταδεικνύει ὁ Ἱερομόναχος π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς στὰ ἔργα του.

Ἂς προσπαθήσει νὰ φαντασθεῖ ὁ π. Ἰωήλ, ποιά θὰ ἦταν σήμερα ἡ στάση τοῦ Καντιώτη· σήμερα ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς ὡς λαίλαπα σαρώνει τὴν Ἐκκλησία, ἀλλοιώνει τὶς συνειδήσεις καὶ ἀποδεικνύεται καθημερινῶς πλέον ὅτι ἀποτελεῖ αἵρεση μεγαλύτερη καὶ ἀπὸ τὸν Ἀρειανισμό, κατὰ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση. (Ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἀκόμα καὶ οἱ Παλαιοημερολογῖτες ὁμολογοῦν, ὅτι τὴν Οἰκουμενιστικὴ Ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου, τότε, δὲν τὴν γνώριζαν, ἀλλὰ τὴν πληροφορήθηκαν ἀπὸ τὸν Ι. Καρμίρη, περὶ τὸ 1965).

Εἶναι δυστύχημα γιὰ ἕνα ἀρχιμανδρίτη, τὸν π. Ἰωήλ, ὁ ὁποῖος θέλει τὴν ἐπισκοποίησή του, νὰ γράφει μὲ τόση ἀνευθυνότητα. Νὰ συντάσσει ἄρθρο ἐμμένοντας στὰ ἴδια, ἐκεῖνα στὰ ὁποῖα α) κι ἐμεῖς ἀπαντήσαμε καὶ ἀναιρέσαμε, ἀλλὰ β) κυρίως, ἐνδελεχεῖς καὶ ἁγιοπατερικὲς ἀπαντήσεις στὶς ἀστήρικτες θέσεις του, ὑπάρχουν στὰ βιβλία καὶ τὰ ἄρθρα τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ.

 Καὶ τὸ κυριότερο: δὲν ἀπαντᾶ σὲ τίποτα ἀπὸ ὅσα τὸν ἐρωτήσαμε. Ἔτσι κατανοεῖ τὸν διάλογο!

Θεωρούσαμε τὸν π. Ἰωὴλ περισσότερο ἀντικειμενικό, προσεκτικό καὶ διακριτικό. Περιμέναμε, ἐφόσον θέλησε νὰ ἀσκήσει κριτική, νὰ ἔχει διαβάσει καὶ κατανοήσει τὶς θέσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων (ποὺ ἐπικαλοῦνται οἱ ἀπομακρυνθέντες ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές), καὶ σὲ αὐτὲς τὶς θέσεις νὰ παραθέσει ἄλλες Πατερικές, μὲ τὶς ὁποῖες νὰ ἀντικρούονται οἱ κατὰ τὴν γνώμη του «ζηλωτικὲς» δικές μας. Αὐτὸ ὅμως δὲν τὸ ἔπραξε. Περιμέναμε ὅτι θὰ ἐλάμβανε ὑπ’ ὄψιν του τὴν τοποθέτηση τοῦ π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου, τὸν ὁποῖο σέβεται αὐτὸς καὶ ὁ Μητροπολίτης του καὶ ὁ ἱστολόγος ἐξ Ἀμερικῆς ποὺ τοὺς κολακεύει καὶ -ἔμμεσα- τοὺς κατευθύνει.

Καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος –παρὰ τὴν διαφοροποίησή του ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες (κι ὄχι ἀπὸ μᾶς), ὡς πρὸς τὸ δυνητικὸ ἤ μὴ δυνητικὸ τῆς Ἀποτειχίσεως– ρητὰ καὶ κατηγορηματικὰ ἀποφαίνεται ὅτι ἔχουν κάθε δικαίωμα οἱ πιστοὶ νὰ ἀποτειχίζονται (ὅπως ἀναφέραμε πιὸ πάνω).

Καὶ αὐτὸ ἀκόμα ὁ π. Ἰωὴλ τὸ παραβλέπει!

Ἀντίθετα, ὁ π. Ἰωὴλ ἐπέλεξε ἄλλη ὁδό. Ἀκολούθησε τὴ γραμμὴ τοῦ Μητροπολίτου του, ὁ ὁποῖος ἐδῶ καὶ μιὰ δεκαετία ξεκίνησε ἕνα πόλεμο ἐναντίον τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, γράφοντας μὲ περιφρόνηση καὶ ἀπαξιωτικὸ τρόπο ἐναντίον του. Ἄρα, πῶς ἦταν δυνατὸν ὁ π. Ἰωήλ, νὰ ἐπικροτήσει θέσεις τοῦ πολεμουμένου ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη του π. Εὐθύμιου; Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ἀνδρέας ποὺ ὑποστήριξε μὲ πάθος τὴν ἁγιοποίηση τοῦ διεπομένου ἀπὸ Μασωνικὲς καὶ Οἰκουμενιστικὲς ἰδέες Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης, νὰ δεῖ θετικὰ (αὐτὸς καὶ οἱ ἐπηρεαζόμενοι ἀπὸ αὐτόν) καὶ χωρὶς προκατάληψη τὸ θέμα τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων;

Ὁ κ. Ἰγνάτιος μὲ τὸν συνεργάτη του, ἀρχιμ. τοῦ "Σωτῆρος"

Πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ τοῦ «Σωτῆρος», νὰ δοῦν μὲ θετικὸ μάτι τὴν ἀποτείχιση, ἀφοῦ οἱ Ἀρχιμανδρίτες τῆς Ἀδελφότητος παραμένουν ὡς συνεργαζόμενοι,  ὑπακούοντες, συμπροσευχόμενοι, καὶ κοινωνοῦντες μετὰ τῶν ἀποδεδειγμένα Οἰκουμενιστῶν Μητροπολιτῶν, τοῦ Χρυσοστόμου Μεσσηνίας  καὶ Ἰγνατίου Δημητριάδος, ὁ ὁποῖος ὑπέγραψε τὶς προδοτικὲς ἀποφάσεις τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε ;

 Ἡ ἐξέλιξη αὐτή, τῆς ὑποστηρίξεως τῆς ἁγιοκατατάξεως τοῦ Χρυσ. Σμύρνης, εἶναι ἄγνωστη στοὺς πολλούς· θὰ τὴν θυμήσουμε ὅμως σήμερα, γιατὶ ἐξηγεῖ πολλά· καὶ στὸ κύριο θέμα ποὺ θίγει ὁ π. Ἰωήλ -καὶ μᾶς ἀφορᾶ- θὰ ἀπαντήσουμε σύντομα.

Ἡ ἱστορία εἶναι συνοπτικὰ ἡ ἑξῆς:

Ὁ Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ἀνδρέας, ἀρθρογράφησε ξαφνικά, χρησιμοποιώντας βαρεῖς χαρακτηρισμοὺς κατὰ τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ τὸ 2003, μὲ ἕνα ἐμπαθὲς ἄρθρο ποὺ δημοσίευσε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο», μὲ τίτλο: «Εἶναι καιρὸς νὰ σοβαρευτοῦμε». Πρόκειται γιὰ τὴν «αὐθόρμητη» ὑποστήριξη ἀπὸ τὸν Κονίτσης, μιᾶς ἀντιεκκλησιαστικῆς-οἰκουμενιστικῆς ἐνέργειας τοῦ Δημητριάδος (καὶ ἔπειτα Ἀρχιεπισκόπου) Χριστοδούλου: τὴν ἁγιοκατάταξη (καλύτερα τὴν ἄνευ θείου σημείου «ἁγιοποίηση») τοῦ Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης.

Ἀνέλαβε λοιπόν, ὁ Κονίτσης –Κύριος οἶδε γιατί– μόνος αὐτὸς ἀπὸ ὅλους τοὺς Ἐπισκόπους νὰ ἐπιτεθεῖ (χρησιμοποιώντας τὴν Δεσποτικὴ αὐθεντία) μὲ ὑποτιμητικοὺς χαρακτηρισμούς, κατὰ  τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ, ὁ ὁποῖος ἐμπεριστατωμένα ὑποστήριξε καὶ ἀπέδειξε μὲ δεκάδες κείμενα, ὅτι αὐτὴ ἡ ἁγιοκατάταξη ἔγινε ἐνάντια στὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ πρώτη φορὰ ἁγιοκατατάσσεται Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἐμφορεῖτο ἀπὸ πανθεϊστικές, εἰδωλολατρικὲς καὶ Οἰκουμενιστικὲς ἰδέες καί εἶναι κατηγορημένος ὡς Ἅγιος τέκτων! (Ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἐναντίον τῆς ἁγιοκατατάξεως αὐτῆς ἔχουν ἐκφρασθεῖ, ἐκτὸς τοῦ ἀειμνήστου καθηγητῆ Πατρολογίας Στυλιανοῦ Παπαδοπούλου –ποὺ ἐκοιμήθη ὡς μοναχὸς Γεράσιμος– καὶ οἱ π. Θεόδωρος Ζήσης καὶ π. Γεώργιος Μεταλληνός).

Ὁ Μητροπολίτης Κονίτσης, λοιπόν, χρησιμοποιώντας ἀνοίκεια καὶ βάναυση γλῶσσα, προκειμένου νὰ ὑπερασπιστεῖ τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴ ἔμπνευση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου (μετὰ τοῦ ὁποίου στὸ θέμα αὐτὸ συνέπλευσε προτεσταντικά-Οἰκουμενιστικά), ἀποδέχτηκε καὶ ὑποστήριξε τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ Ἐθνομάρτυρα ὡς καλῶς γενομένη!

Γράφει συγκεκριμένα στὸ παραπάνω ἄρθρο του γιὰ τὸν π. Εὐθύμιο ὅτι «ἐκφράζεται μὲ τόσην σκληρότητα, ...καταφέρεται μετὰ βανασυσότητος καὶ μανίας πρωτοφανοῦς κατὰ τῆς προσωπικότητος τοῦ ἀοιδίμου Χρυσοστόμου. Τὸν ἀποκαλεῖ οἰκουμενιστή, μασῶνον, ἄπιστον».

Τοῦ ἀπάντησε τότε ὁ π. Εὐθύμιος:

«Κατ’ ἀρχὰς ἀπὸ τὸ περιεχόμενο τοῦ ἄρθρου του διαφαίνεται ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Ἀνδρέας ἐθίχθη ἀπό τους χαρακτηρισμούς μου γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ἰσχυριζόμενος χαρακτηριστικὰ ὅτι καταφέρομαι «μετὰ βαναυσότητος καὶ μανίας» ἐναντίον του, χωρὶς βέβαια νὰ προσπαθήση νὰ ἀπόδειξη ψευδεῖς κι ἀστήρικτους αὐτοὺς τοὺς χαρακτηρισμούς. Δηλαδὴ τὸν Σεβασμιώτατο τὸν ἐνόχλησε τὸ ὅτι ἀπεκάλεσα τὸν Χρυσόστομο Σμύρνης Μασόνο καὶ αἱρετικὸ καὶ δὲν τὸν ἐνόχλησαν οἱ μασονικὲς ἀντιλήψεις τοῦ Χρυσοστόμου, τὰ αἱρετικά του φρονήματα, οἱ εἰδωλολατρικὲς καὶ πανθεϊστικές του ἀντιλήψεις, οἱ ἀντιμοναχικές του ἰδέες, τὸ κοσμικό του φρόνημα, ὁ ἀχαλίνωτος οἰκουμενισμός του, οἱ ἑρμηνευτικὲς πλάνες του στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, τὶς ὁποῖες συνδυάζει καὶ συσχετίζει μὲ τὶς ἐξελίξεις τῶν στρατιωτικῶν γεγονότων στὴ Σμύρνη, οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς (σ.σ. ἀπὸ τότε!) καὶ ἡ ἀναγνώρισίς των ὡς ὀρθοδόξων, ἡ πίστις του στὴ θεωρία τῶν κλάδων καὶ τόσα ἄλλα...».

Καὶ παρακάτω:

Δὲν τὸν ἐνόχλησε ποὺ «ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἐδίδασκε πρὶν ἑκατὸ περίπου χρόνια τέτοια ἀνανεωτικὰ καὶ ἐξωφρενικά, ὅπως κατάργησι τοῦ ράσου, κατάργησι νηστειῶν καὶ ἀργιῶν, συντόμευσι ἱερῶν ἀκολουθιῶν, κατάργησι μοναχισμοῦ, χριστιανικὸ σοσιαλισμὸ (εἶναι δική του ἡ ἔκφρασις), συμπόρευσι τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἐπιστήμη, θεολόγους σπουδαγμένους στὴν Εὐρώπη γιὰ πλήρη κατάρτισι κ.λπ., ποὺ σήμερα ὁ πιὸ τολμηρὸς οἰκουμενιστὴς καὶ ἀνανεωτὴς δὲν τολμᾶ ὄχι νὰ τὰ ἔκφραση, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ τὰ σκεφθῆ»!

Δὲν ἐνόχλησε τὸν Σεβασμιώτατο Κονίτσης ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης καλοῦσε Προτεστάντες «νὰ ἔλθουν στὴν Σμύρνη καὶ νὰ διδάξουν τοὺς ὀρθοδόξους πιστοὺς παραχωρώντας αἴθουσες καὶ ναοὺς καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν ὁμιλία των παρουσίαζε στὶς στῆλες τοῦ περιοδικοῦ "Ἅγιος Πολύκαρπος”, ποὺ αὐτὸς ἐξέδιδε, μὲ ἔκδηλο ἐνθουσιασμὸ τὸ κήρυγμά των καὶ τὸ πόση ἐπιτυχία εἶχε. Δηλαδὴ μὲ ἁπλὰ λόγια καλοῦσε τοὺς λύκους νὰ ἔλθουν στὸ κοπάδι του καὶ μὲ τὴν εὐλογία του νὰ τὸ κατασπαράξουν»! («Ὀρθ. Τύπος», φ. 1517, 1918, 1919, Σεπ. 2003).

Βέβαια, ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἀνδρέας δὲν καταδέχτηκε νὰ ἀπαντήσει! Δὲν καταδέχτηκε οὔτε νὰ διορθώσει τὸ λάθος του, παίρνοντας αἰώνιο βάρος πάνω του!

Καὶ πῶς ἀποκαλεῖ ὁ Κονίτσης τὸν ἐθνομάρτυρα Χρυσόστομον Σμύρνης; «Μεγαλομάρτυρα “Ἄγγελον” τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σμύρνης».

Καὶ μὲ ποιά στοιχεῖα ἐνισχύει τὶς θέσεις του; Μὲ τὸ ὅτι παρέμεινε στὴν θέση του καὶ θυσιάστηκε γιὰ τὸ ποίμνιό του, ὅτι τέλεσε Θ. Λειτουργία καὶ εὐλόγησε τὸ ποίμνιο! Αὐτὸ συνιστᾶ ἀξιόπιστη μαρτυρία γιὰ τὸν ἀκριτικὸ Ἱεράρχη καὶ ἀκαταμάχητο τεκμήριο, ὅτι ὁ Ἐθνομάρτυς ἦταν καὶ Ἅγιος! Θυσιάστηκε, Σεβασμιώτατε καὶ ὁ Λεωνίδας στὶς Θερμοπύλες καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος στὴν Πόλη, ἀλλὰ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἁγιοποίησε τὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, γιατὶ τότε δὲν ὑπῆρχαν Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι –ὡς ὁ Χριστόδουλος– ποὺ ὑπήκουαν σὲ Νεοταξικὰ καὶ Βατικάνεια κέντρα, γιὰ νὰ ἁγιοποιοῦν Οἰκουμενιστὲς καὶ μασώνους!

Ἐξέτασε ποτὲ ὁ Σεβασμιώτατος τὶς ἐκτιμήσεις ἱστορικῶν καὶ βιογράφων τοῦ Χρυσ. Σμύρνης, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἀποδίδουν εὐθύνη, ἀκόμα καὶ γιὰ τὴν σφαγὴ χιλιάδων ἀνθρώπων, ποὺ κράτησε ἐγκλωβισμένους ἐκεῖ, λόγῳ τοῦ μεγαλοϊδεατισμοῦ καὶ τῆς ἐθνικῆς δράσης του; Φαίνεται ὅτι ἡ παρόμοια δράση τοῦ Σεβασμιωτάτου Κονίτσης, ὁ ὁποῖος θέτει τὴν ὑπεράσπιση τῆς πατρίδος καὶ τῶν Βορειοηπειρωτῶν πάνω ἀπὸ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως, καὶ ἀναλώνεται θυσιαστικὰ (εἶναι ἀλήθεια) ὑπὲρ τοῦ πρώτου, ἀρνεῖται δὲ νὰ καταδείξει καὶ νὰ κατονομάσει τὰ ὀνόματα τῶν παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ νὰ διακόψει τὸ μνημόσυνό τους, τὸν κάνει νὰ βλέπει μὲ συμπάθεια, ὡς προσφιλῆ καὶ ὁμοϊδεάτη του καὶ ὡς Ἅγιο, τὸν Ἐθνομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης.

Κι αὐτὸς ὁ σεβαστὸς κατὰ τὰ ἄλλα ἀγωνιστής, καὶ ἀγαπητός (ὡς πάλαι ποτὲ συνοικότροφος ἑνὸς ἐξ ἡμῶν) καὶ νομιμόφρων ἐκκλησιαστικῶς Ἐπίσκοπος, ἀρνεῖται νὰ ἀποδεχθεῖ ὅτι πλέον ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἔχει δικό της Ἀρχιεπίσκοπο καὶ Ἐπισκόπους, ποὺ ἔχουν τὴν εὐθύνη γιὰ τὸ χριστεπώνυμον ποίμνιο. Ἐπίσκοποι ποὺ εἶναι ὁρισμένοι ἀπὸ τὴν ὑπάρχουσα ἀνωτάτη ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία. Καὶ ἀναλώνεται ἐκεῖ, λησμονώντας τὸ χρέος του γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Καὶ πῶς προσπάθησε τότε, νὰ κατατροπώσει τὶς ἰσχυρότατες ἀποδείξεις ποὺ ὑπῆρχαν ὅτι ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης ἐμφορεῖτο ἀπὸ Μασωνικὲς ἰδέες καί –κατὰ δεύτερον λόγο– τὶς πληροφορίες ὅτι ἦτο μέλος τῆς μασωνικῆς στοᾶς; Μὲ σοβαροφανεῖς ἀστειότητες, δεσποτικὲς διαβεβαιώσεις καὶ προτροπές, ἀλλὰ χωρὶς κανένα πειστικὸ ἐπιχείρημα! Γράφει:

«Φρονῶ πῶς εἶναι καιρὸς νὰ σοβαρευθοῦμε. Καὶ βεβαίως, νὰ μὴ ἐνστερνιζώμεθα τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν μασώνων, ὅτι δῆθεν ὁ Χρυσόστομος ἦτο τέκτων. Οἱ μασῶνοι... ἂς λέγουν ὅ,τι θέλουν. Οἱ ἰσχυρισμοί των μένουν ἀναπόδεικτοι»!

Σκεφτήκατε ποτέ, ἔκτοτε, Σεβασμιώτατε, πὼς ἴσως οἱ δικοί σας ἰσχυρισμοί μπορεῖ νὰ εἶναι ἀναπόδεικτοι; Σκεφτήκατε ποτὲ ὅτι οἱ Μασῶνοι θὰ γελᾶνε κάτω ἀπὸ τὰ μουστάκια τους, διότι ἕνας συνειδητὰ «ἀντιμασῶνος» Ἐπίσκοπος, ἔπαιξε τὸ παιχνίδι τους, ὥστε νὰ ἁγιοποιηθεῖ ἕνας μασῶνος; Εἶναι ἐπιχείρημα ἡ ἀληθὴς μαρτυρία στὴν ὁποία στηρίζεσθε καὶ λανθασμένα χρησιμοποιεῖτε, ὅτι ὁ Χρυσόστομος «ἀφ’ ἧς στιγμῆς οἱ Τοῦρκοι εἰσῆλθαν εἰς τὴν Σμύρνην... ἐμελέτα τὴν Καινὴν Διαθήκην βρέχων μετὰ θαλερῶν δακρύων τὰς σελίδας» της; Ἐπίσκοπος ἦτο. Τί θέλατε νὰ διαβάζει; Τὸ Κοράνιον; Τὸ ἴδιο δὲν θὰ ἔκανε καὶ ἕνας Παπικὸς ἢ ἕνας Προτεστάντης στὴ θέση του; Ἢ μήπως οἱ Μασῶνοι δὲν προσέρχονται (μὴ συνειδητοπιώντας τί κάνουν) στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες; Δὲν ἰσχυρίζονται οἱ Μασῶνοι ὅτι ἀποτελοῦν «καλὰ» μέλη τῆς Ἐκκλησίας; Δὲν κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων μυστηρίων (κοινωνοῦντες εἰς κρίμα καὶ κατάκριμα, κυρίως οἱ συνειδητοί) καὶ δὲν κάνουν καὶ φιλανθρωπίες;

Καὶ συμβούλευσε, τότε, τὸν «Ὀρθ. Τύπο» ὁ Σεβασμιώτατος «νὰ ἀποφεύγη τὴν καταχώρησιν τέτοιων δημοσιευμάτων» ποὺ «προκαλοῦν τάραχον καὶ σκανδαλισμὸν εἰς τὸν ὀρθόδοξον λαόν μας»! Μόνο τὰ δικά σας δημοσιεύματα πρέπει νὰ δημοσιεύει ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» ποὺ ὄζουν «ἐθνικοφροσύνης»! (Σᾶς ἄκουσε, βέβαια, ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἔστω καὶ καθυστερημένα καὶ ἔπαυσε τελευταίως νὰ δημοσιεύει κείμενα τοῦ π. Εὐθυμίου, ἐνστερνίστηκε δὲ γι’ αὐτόν, τὶς γνῶμες τῶν λεγόμενων ἀντιΟἰκουμενιστῶν).

Καὶ τελείωνε ἀνεπιτυχῶς τὸ ἄρθρο του, τότε, ὁ Σεβασμιώτατος Κονίτσης κ. Ἀνδρέας, ἐπικαλούμενος γιὰ τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ Ἐθνομάρτυρα Χρυσοστόμου Σμύρνης, τὶς μαρτυρίες τοῦ ἑτερόδοξου Χόρτονος, παρόλο ποὺ καὶ αὐτὸς ὁ Χόρτων, δὲν ἀποκαλεῖ Ἅγιο τὸν Χρυσόστομο, ἀλλὰ (σύμφωνα μὲ τὸν παρατιθέμενο ἀπὸ τὸν κ. Ἀνδρέα κείμενο) γράφει: «Νομίζω ὅτι οἱ Ἕλληνες θὰ εἶναι δικαιολογημένοι νὰ τὸν τοποθετήσουν εἰς τὴν ἱστορίαν των ὡς ἥρωα καὶ μάρτυρα». Καὶ οἱ Ἕλληνες τὸ ἔκαναν αὐτό. Τὸν ὀνόμασαν Ἐθνομάρτυρα. Καὶ ἔτσι τὸν ἤξερε ὁ Ἑλληνικὸς λαός, ὥσπου ἦρθε ὁ Δημητριάδος Χριστόδουλος, νὰ τὸν "ἁγιοποιήσει" καί τόν ἔκανε καί ἱερομάρτυρα, γιὰ νὰ ὑπάρχει στὸ Ὀρθόδοξο Ἁγιολόγιο καὶ ἕνας ἅγιος, φίλα προσκείμενος στοὺς Προτεστάντες καὶ στοὺς Οἰκουμενιστές! Καὶ συνέπραξε μαζί του ὁ Κονίτσης!

Ἡ μασωνικὴ ἰδιότητα καὶ ἡ Οἰκουμενιστικὴ ἰδεολογία, βέβαια, τοῦ Ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης, ἀπεδείχθη ἀπὸ τὶς δημοσιεύσεις πολλῶν, ἀρκούντως, ἀφοῦ ἡ Μασωνικὴ ἰδιότητα κάποιου, δὲν διαπιστώνετει (καὶ δὲν κρίνεται) μόνο ἀπὸ ὅσα ἰσχυρίζονται οἱ Μασῶνοι γι’ αὐτόν, ἀλλὰ ἀπὸ ὅσα ὁ ἴδιος ἔχει γράψει, καὶ ἀπὸ ὅσα παρέλειψε ἐναντίον τῶν Μασώνων νὰ πράξει, καθ’ ὃν χρόνο μοιραζόταν τὸν ἴδιο κοινωνικὸ χῶρο, καὶ προέβαινε σὲ κοινὲς ἐκδηλώσεις μὲ αὐτούς.

Ἀλλὰ πρέπει νὰ ληφθεῖ ὑπ'  ὄψιν καὶ αὐτό. Καὶ πρὶν καὶ μετὰ τὸ ἄρθρο τοῦ Σεβασμιώτατου, δημοσίευσε πολλὲς μαρτυρίες ὁ π. Εὐθύμιος, ἦρθαν δὲ στὸ φῶς κι ἄλλα ντοκουμέντα περὶ τῆς μασωνικῆς ἰδιότητος τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης. Μήπως παρακολούθησε καὶ ἔδειξε, ὁ Σεβασμιώτατος, γιὰ αὐτὸ τὸ θέμα τῆς Πίστεως (στὸ ὁποῖο κακῶς ἐνεπλάκη) τὴν ἴδια εὐαισθησία ποὺ δείχνει γιὰ τὴ Β. Ἤπειρο; Μήπως ἔδειξε ὅτι τὰ νέα στοιχεῖα, ἔστω, τὸν προβλημάτισαν; Δὲν μάθαμε κάτι τέτοιο. Παρέμεινε στὶς θέσεις του ἐκεῖνες, μὲ τὶς ὁποῖες τάχθηκε ὑπὲρ τῆς ἁγιοποιήσεως ἑνὸς ἀνθρώπου, ποὺ πρέσβευε καὶ δίδασκε αἱρετικὲς ἰδέες, ὅπως περίτρανα ἀποδεικνύουν τὰ γραπτά τοῦ Χρυσ. Σμύρνης. Στὸ ἱστολόγιό μας μπορεῖ νὰ βρεῖ κανεὶς τὶς δημοσιεύσεις στὸ ὄνομα τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ὅπου παρατίθενται τὰ σχετικὰ κείμενά του.

Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ ἕνα ἄλλο γεγονός, σκανδαλῶδες ποὺ προσπερνᾶ ὁ Σεβασμιώτατος. Δὲν τὸ ἔμαθε, ἄραγε, ὁ Σεβασμιώτατος Κονίτσης; Ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης, πρὶν τὸν ἁγιοποιήσει ἡ Ἑλληνικὴ Ἱ. Σύνοδος, ἁγιοποιήθηκε πρῶτα ἀπὸ τοὺς Προτεστάντες!!! Ἀπὸ τὴν «Ὀρθόδοξη» Σύνοδο καὶ τὸν Χριστόδουλο (καὶ τὸν ὑποστηριχτή τους κ. Ἀνδρέα Κονίτσης) ἁγιοποιήθηκε μετὰ ἀπὸ δεκαετίες!!! Ἔχουμε δηλ. τὸν πρῶτο Ἅγιο κοινὸ μὲ αἱρετικούς!!!

Διαβάζουμε στὸ σχετικὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ.

«Ἔπειτα λοιπόν ἀπό ὅλες αὐτές τίς δάφνες, τίς ὁποῖες ὁ Χρυσόστομος ἔπλεξε στούς προτεστάντες τῆς Ἀμερικῆς, φυσικό καί ἑπόμενο ἦταν καί αὐτοί πρῶτοι νά τόν ἀναγνωρίσουν ὡς ἅγιο, σύμφωνα μέ τήν ἀναφορά, τήν ὁποία κάνει ὁ Χρ. Σολομωνίδης (Β' τόμος, σελ. 254):

 "Η ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

–Ἡ  ἀμερικανική  ἐπισκοπική Ἐκκλησία σέ Συνέλευση 110 Ἱεραρχῶν τόν Ἰούνιο τοῦ 1923, ἀνεκήρυξε ἅγιο καί μάρτυρα τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τόν Χρυσόστομο, θῦμα τῆς τουρκικῆς θηριωδίας..."».

Τὸ δεχτήκατε αὐτὸ Σεβασμιώτατε καὶ ἔχετε ἥσυχη τὴ συνείδησή σας;

Τελικά, εἶναι θλιβερὸ ὅτι ὑπακούοντας ἢ θέλοντας νὰ ἐξυπηρετήσει ἀνωτέρους του στὴν Ἱεραρχία, δέχθηκε ὁ Σεβασμιώτατος νὰ ὑποστηρίξει τὴν ἁγιοποίηση τοῦ Ἐθνομάρτυρος Χρυσ. Σμύρνης, ἔχοντας ἄγνοια τοῦ θέματος, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὶς πενιχρὲς πηγὲς καὶ τὰ ἄστοχα ἐπιχειρήματα ποὺ χρησιμοιποιεῖ στὸ ἄρθρο του.

Δὲν ἀναρωτήθηκε ὁ κ. Ἀδρέας: Εἶναι ἄνευ σημασίας ἡ ὀρθότητα ἢ τὸ ἐσφαλμένο τῶν πιστευμάτων τοῦ ἀνθρώπου ποὺ θὰ ἁγιοποιήσουμε; Ἀρκεῖ ὅτι θυσιάστηκε γιὰ τὴν πατρίδα; Τότε γιατί ἡ Ἐκκλησία δὲν ἁγιοποίησε τὸν Σαλώνων Ἡσαΐα, τὸν Ἀθανάσιο Διᾶκο κ.ἄ., παρόλο ποὺ ὑπῆρξε πρὸς τοῦτο αἴτημα ἀπὸ πιστοὺς καὶ μάλιστα τὸν καθηγητὴ Δογματικῆς κ. Μ. Φαράντο;

Δὲν πρέπει νὰ παραβλέψουμε κι ἄλλη μιὰ παράμετρο, ποὺ ἀγνόησε ὁ Σεβασμιώτατος. Δὲν ἔδωσε σημασία, δὲν ἔκανε οὐδεμία νύξη, δὲν πρόφερε καμιὰ δικαιολόγηση τοῦ γεγονότος ὅτι, μαζὶ μὲ τὴν ἁγιοποίηση καὶ προκειμένου νὰ δικαιολογηθεῖ(;) ἡ ἁγιοποίηση τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ἁγιοποιηθήκαν (ἔγινε ἡ ἁγιοκατάξη) καὶ τοῦ λαοῦ καὶ μάλιστα τῶν στρατιωτῶν ποὺ ἐθανατώθηκαν καὶ ἐσφαγιάσθηκαν στὴν Μικρασιατική καταστροφή!!!

Καὶ τὸν ρώτησε ὁ π. Εὐθύμιος, χωρὶς νὰ πάρει ἀπάντηση ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο: Σεβασμιώτατε, «μποροῦμε νὰ ἁγιοποιοῦμε τὸν ἀνώνυμο ὄχλο, ὁ ὁποῖος δὲν ξέρουμε τί ἐπίστευε, καὶ τοὺς στρατιῶτες, ...πολλοὶ τῶν ὁποίων, ὅπως μαρτυροῦν οἱ ἴδιοι οἱ ἐπιζήσαντες, προέβησαν σὲ βιασμούς;».

 

Παρουσιάσαμε κάτι ποὺ χρόνια ξέραμε, γιὰ τὸν Σεβ/το, ἀλλὰ τὸ ἀποσιωπούσαμε, γιατὶ αὐτὴ ἡ πληροφορία δείχνει τὴν προκατάληψη αὐτοῦ τοῦ Σεβασμιώτατου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτη του, καὶ τοῦ περιβάλλοντός του (τὸ περιοδικὸ «Πρὸς τὴν Νίκη» μόλις τὸ 2013 παρουσιάζει τὸν Χρυσ. Σμύρνης ὡς Ἅγιο).

Γιὰ σᾶς εἶναι «χαμένο πρόβατο» ὁ Τρικαμηνᾶς· ἐνῶ ἀσεβήσατε ἐσεῖς, ἀποδεχόμενοι τὴν συγκεκριμένη ἁγιοκατάταξη, κατηγορήσατε ὡς ἀσεβῆ αὐτὸν ποὺ ὑπέδειξε τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση ὡς πρὸς τὸ θέμα.

Πῶς νὰ δεχθεῖτε τώρα, τὶς ἁγιοπατερικὲς θέσεις ποὺ παρουσιάζει ὁ π. Εὐθύμιος, ἀφοῦ τὸν ἔχετε ἐτικετάρει; Πῶς νὰ δεῖτε χωρὶς προκατάληψη τὰ περὶ Διακοπῆς Μνημοσύνου; Τὶς δέχεσθε, ὅσο ἀποδεχτήκατε τὶς θέσεις του περὶ τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης. Μὲ τὴν ἴδια προχειρότητα καὶ ἀδιακρισία.

Θὰ μᾶς ἐπιτρέψετε νὰ σᾶς ποῦμε μὲ πόνο (γιατὶ ἔχουμε συνδεθεῖ παλαιότερα καὶ μὲ τὸν Σεβασμιώτατο καὶ μὲ τὸν π. Ἰωήλ) καὶ ἐν ἐπιγνώσει τῆς σοβαρότητος αὐτοῦ ποὺ γράφουμε καὶ κάτι αὐστηρότερο: μᾶς βλέπετε ὄχι μόνο μὲ προκατάληψη, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀνεντιμότητα, ἀφοῦ ἀφήνετε μομφές καί κατηγορίες στὸ ἄρθρο σας γιὰ «καθηρημένους κληρικούς», γιά «ἐκ δεξιῶν πολεμουμένους» καί «μή κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλον ἔχοντες» κλπ. κλπ. Καλωσύνη σας.

Μᾶς ἀναγκάζετε, ὡς ἐκ τούτου, νὰ σᾶς θυμήσουμε καὶ πάλι, ὅτι ὁ σύμμαχός σας στὸν δρόμο αὐτό, π. Θεόδωρος Ζήσης εἶχε πεῖ (μετὰ τὴν ἀντικανονικὴ καὶ φαιδρὴ δίκη (καὶ καθαίρεση) τοῦ π. Εὐθύμιου ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους, σὲ δημόσια ὁμιλία του στὸ Βόλο, ὅτι ὁ π. Εὐθύμιος σήκωσε χρόνια μόνος του, τὸ βάρος τοῦ ἀντι-Οἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνος!

Αὐτὰ γιὰ τώρα. Θὰ ἐπανέλθουμε ὅμως ἐπὶ τῆς οὐσίας ὅσων γράφει ὁ π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος, ὁ ὁποῖος ἤδη ἔδωσε ἔμμεσα τὰ διαπιστευτήριά του στὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, σημειώνοντας στὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο του τὴν ἐκτίμησή του γιὰ τὸ «σεπτὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο»!

13/1/14

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Απλά ζήλος ή εν επιγνώσει;

ΑΠΛΑ ΖΗΛΟΣ Ή ΕΝ ΕΠΙΓΝΩΣΕΙ;

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Είναι γνωστό από τους Πατέρες της Εκκλησίας, που διαθέτουν άμεση και προσωπική εμπειρία του πνευματικού αγώνα, ότι ο εχθρός στοχεύει τον άνθρωπο στα ιδιαίτερα ψυχικά του σημεία και μέσω των ιδιαιτέρων κλίσεων, παθών και ελαττωμάτων του, προσπαθεί να τον ρίξει και να τον αποξενώσει από την Χάρη του Θεού.

Και είναι επίσης γνωστό από τον λόγο του Θεού, αλλά και από την ίδια την πραγματικότητα, από την ζωή των Αγίων και από αυτή την Εκκλησιαστική μας ιστορία, ότι οι λεγόμενοι εκ δεξιών πειρασμοί, είναι πιο πολλοί και περισσότερο επικίνδυνοι από τους εξ αριστερών πειρασμούς.

Τους πειρασμούς δηλ. του διαβόλου που χτυπούν τον άνθρωπο μέσω της σαρκός, με όλα τα συμπαρομαρτούντα του ποταπού αυτού επιπέδου.

Ο Προφητάναξ Δαυΐδ, μας ερμηνεύουν
οι Πατέρες, που είχε γνωρίσει όσο ελάχιστοι τα μυστικά της πνευματικής ζωής και είχε νοιώσει για τα καλά στη ύπαρξή του, τους καμουφλαρισμένους εκ δεξιών πειρασμούς, γράφει με πόνο αλλά και με αγάπη:«Πεσείται εκ του κλίτους σου χιλιάς και μυριάς εκ δεξιών σου...» (Ψαλμ. 90. 7).

Όπως λοιπόν γίνεται κατανοητό, οι εκ δεξιών πειρασμοί, οι περισσότερο ύπουλοι και επικίνδυνοι, είναι αυτές οι καλοστημένες παγίδες του πονηρού που στοχεύουν, όχι τόσο στους ανθρώπους που ζουν την κατά κόσμον και μακράν του Θεού ζωή, όσο σε όσες υπάρξεις δείχνουν να έχουν αρνηθεί την αμαρτία και έχουν ξεκινήσει την ευλογημένη ζωή της μετανοίας και της κατά Θεόν προκοπής.

Θα ερωτήσουν κάποιοι. Μα είναι δυνατόν αυτοί που προσπαθούν και αγωνίζονται στο να βιώνουν αυτή την ζωή, είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουν πειρασμούς; Μα φυσικά. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Όχι μόνο έχουν και αντιμετωπίζουν, αλλά ορισμένες φορές, τα κύματα των πειρασμών, αυξάνουν τόσο, ώστε χρειάζεται να παρέμβει ειδικώς η Χάρις του Θεού, για να σταματήσει, προσωρινώς, ο αόρατος πόλεμος. Τότε ο πιστός ενδυναμώνεται και συνεχίζει με ενθουσιασμό και κυρίως ταπείνωση, τον δύσκολο πλην όμως ευλογημένο δρόμο του «καθ΄ ομοίωσιν».

Βεβαίως, ο κάθε συνειδητός πιστός και μάλιστα μοναχός ή κληρικός, έχει γνώση αυτών των καταστάσεων και ιδίως, προϊόντος του χρόνου, αυτών των εκ δεξιών πειρασμών, που στοχεύουν στον εγωϊσμό και στην οίηση που εμφυτεύονται ως αγκάθια και τριβόλια του εχθρού στο υπέδαφος της ψυχής. Όταν δηλ. ο πιστός, πλην των άλλων, στέκει μόνο στην επιφάνεια των πραγμάτων που φαίνονται στην πνευματική ζωή και δεν βοηθείται μέσω και του πνευματικού στο να καταστρέψει τα ίχνη της κρυφής υπερηφάνειας.

Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να επεκταθούμε σε ιδιαίτερες και προσωπικές περιπτώσεις, διότι κάτι τέτοιο και δεν μας ωφελεί, αλλά και δεν επιτρέπεται.

Επιβάλλεται όμως να μελετήσουμε και να σταθούμε τόσο στα ιερά συναξάρια, στους βίους των αγίων μας, όσο και σε ιδιαίτερους σταθμούς της Εκκλησιαστικής μας ιστορίας.

Και οι μεν βίοι των αγίων, μας αποκαλύπτουν το πόσο μπορεί μια ψυχή, που ξεκινά με αγνό ζήλο, δεν έχει όμως στιβαρή πνευματική καθοδήγηση, να πλανηθεί και να ταλαιπωρηθεί επί σειρά ετών και δεκαετιών, δυστυχώς δε σε κάποιες των περιπτώσεων και ισοβίως. Η δε Εκκλησιαστική ιστορία, στην αυθεντική της έκφραση, μας διδάσκει το πόσο είναι δυνατόν να ταλαιπωρηθεί ακόμα και ολόκληρη τοπική Εκκλησία, όταν ο υπέρμετρος και καυστικός ζήλος, ξεφεύγει από τα επιτρεπτά όρια. Όταν δηλ. γίνεται επικίνδυνος, ακόμα και για τη ζωή των δήθεν εχθρών της πίστεως και όσων αρνούνται να αποδεχθούν την «θεολογία», την μεθοδολογία, την τακτική και όλους τους εν γένει τρόπους συμπεριφοράς των «αμυντόρων της πίστεως».

Πόσο δίκαιο είχε πράγματι ένας επίσκοπος, όταν τόνιζε ότι, η Εκκλησία δεν φοβάται την αμαρτία. Και τούτο, διότι διαθέτει την εξουσία, από τον Θείο Δομήτορα, να την καθαίρει και να οδηγεί τον άνθρωπο που έχει αγαθή διάθεση, στην αγιότητα. Η Εκκλησία, συνέχιζε, φοβάται την αίρεση και το σχίσμα. Κυρίως δε το χρονίζον σχίσμα, που δυστυχώς, καταντά και αυτό αίρεσις.

Θα χρειάζονταν τόμοι ολόκληροι εάν θελήσουμε να αναφερθούμε σε όλα τα μέχρι σήμερα σχίσματα μέσα στον χώρο της Εκκλησίας μας. Άλλωστε, υπάρχουν αυτά καταγεγραμμένα και μπορεί κανείς όποτε θελήσει να τα μελετήσει μέσα από τα υπάρχοντα βιβλία και εγχειρίδια της εκκλησιαστικής ιστορίας. Εκεί θα γνωρίσει, και θα επισημάνει τα βαθύτερα αίτια, θα πονέσει, θα σκεφθεί, θα ερευνήσει πού τελικώς μπορεί να οδηγήσει ο αδιάκριτος ζήλος. Θα δει επίσης τον εγωισμό που κρύπτεται κάτω από ποικίλους μανδύες και εάν διαθέτει σύνεση, θα καταλήξει σε ορθά συμπεράσματα και σε ευλογημένες αποφάσεις. Γνωστόν άλλωστε, ότι η γνώση δεν είναι για την γνώση, ούτε η μελέτη των λαθών και αστοχιών των προηγουμένων γενεών, μας δικαιώνει στο να τα επαναλαμβάνουμε στο όνομα δήθεν της παραδόσεως και της ακριβείας, αλλά στο πώς θα αποφύγουμε παρόμοιους πειρασμούς και παγίδες.

Δε θα σταθούμε λοιπόν στα παλαιά σχίσματα και σε όσα ετάραξαν την Εκκλησία, αλλά θα ρίξουμε μια σύντομη ματιά στα τελευταία κυρίως έτη, όχι βεβαίως αναλύοντας ιστορικά γεγονότα που είναι ήδη γνωστά, αλλά θα επιμείνουμε σε κάποια σημεία που εκ των πραγμάτων δείχνουν την όλη ποιότητα και τα αποτελέσματα. Επίσης, θα θέσουμε κάποια καίρια ερωτήματα, τα οποία φανερώνουν ότι δεν φθάνει να υπάρχει απλώς ο ζήλος στους αγώνες της πίστεως, αλλά επιβάλλεται να συνυπάρχουν η σύνεση και η διάκριση, αφού, εννοείται, ξεκινά κανείς με την καλή διάθεση και έχοντας ισορροπημένες τις ψυχικές του δυνάμεις.

Α) Είναι τυχαίο το ότι ο παλιοημερολογητικός κόσμος, έχει διασπασθεί σε τόσες παρατάξεις, που και οι ίδιοι αγνοούν τον αριθμό τους; Σημειωτέον, ότι όπως ισχυρίζονταν, ξεκίνησαν για την «ακρίβεια» του ημερολογίου. Και αυτό μεν ίσχυε για τον απλοϊκό λαό. Αποτελούσε όμως το «προπέτασμα καπνού», και όπως έχει αποδειχθεί και ομολογηθεί, άλλοι υπήρξαν δυστυχώς οι σκοποί των πρωταγωνιστών του κινήματος. Του κινήματος που νομοτελειακώς κατήντησε σε «λερναία ύδρα».

Β) Αποτελεί ή όχι αλήθεια και μάλιστα τραγική, την οποία παραδέχονται και ομολογούν πρωτίστως τα ίδια τα μέλη των ποικίλων παρατάξεων, ότι στην εσωτερική τους δομή, υφίσταται μεγαλύτερος οικουμενισμός από αυτόν που δήθεν καταδικάζουν;

Γ) Είναι ψέμα το γεγονός ότι, κληρικοί που έχουν καθαιρεθεί για πολύ σοβαρούς λόγους από την Ελλαδική Εκκλησία, βρίσκουν καταφύγιο στις παρατάξεις του δήθεν «πατρίου ημερολογίου» και του «αντιοικουμενισμού»;

Δ) Οι ανοικονόμητες οικονομίες που λαμβάνουν χώρα σε όσους απέκοψαν εαυτούς και αλλήλους από το Σώμα της Εκκλησίας, μπορούν να συγκριθούν με την όντως οικονομία που χειρίζεται κατά καιρούς η Εκκλησία σε πρόσωπα και καταστάσεις;

Αλλά, δεν είναι αυτές μόνο οι περιπτώσεις των ανθρώπων που αποφάσισαν να αποκοπούν από την Εκκλησία για λόγους τους οποίους γνωρίζει μόνο ο Θεός, και που όπως ήδη τονίσαμε, χάριν της «ακριβείας», κατακερματίστηκαν σε παρατάξεις, συναγωγές και φατρίες, που η μία αφορίζει και αναθεματίζει την άλλη, στο πλαίσιο πάντα της «εν Χριστώ αγάπης» και του «πατερικού φρονήματος».

Δεν πρόκειται μόνο για όσους στην αρχή έφεραν ως προμετωπίδα του σχίσματος το «παλαιό ημερολόγιο», και που στην πράξη είδαν ότι δεν μπορεί να σταθεί αυτή η δικαιολογία και τελικώς αποφάσισαν να περιφέρουν το «αντιοικουμενιστικό λάβαρο».

Όχι λοιπόν μόνο οι αυτόνομες ομάδες αυτών που στην μια περίπτωση χαρακτηρίζονται «Γνήσιοι», στην άλλη «Ενιστάμενοι», στην τρίτη όπως αλλοιώς θέλουν να ονομάσουν το σχίσμα τους, αλλά υφίστανται και οι περιπτώσεις που κινδυνεύουν να έλθουν τα αποτελέσματα του σχίσματος και της ουσιαστικής αποκοπής, μέσω μιας νέας καταστάσεως που αυτοχαρακτηρίζεται ως «αποτείχισις».

Βεβαίως, όλοι αυτοί οι καλής διαθέσεως, στις περισσότερες των περιπτώσεων, αδελφοί, «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» στο άκουσμα ότι, ουσιαστικώς με την τακτική τους αυτή δρασκελίζουν στον χώρο του σχίσματος. Επιμένουν δε ότι παραμένουν στην Εκκλησία, και επιπλέον ότι αποτελούν το υγιές τμήμα αυτής. Ακόμα προς υποστήριξη της τακτικής τους, προβάλλουν δυναμικές εκκλησιαστικές προσωπικότητες, όπως του όντως αγωνιστού και ομολογητού Ιεράρχου, πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνου.

Επιπροσθέτως δε επιζητούν να στηρίξουν την πράξη της λεγομένης «αποτείχισης», κυρίως στον ΙΕ' κανόνα της ΑΒ' Συνόδου, όπως ακριβώς πράττουν και οι «ενιστάμενοι», οι ποικίλοι «γνήσιοι», οι «Γ.Ο.Χ.» κ.τ.λ.

Αλλά, εάν κανείς μελετήσει σωστά και ψύχραιμα τον συγκεκριμένο κανόνα, και ερευνήσει την εφαρμογή του που αποδεικνύει και την ουσία του πνεύματός του, τόσο από παλαιότερους, όσο και από σύγχρονους Πατέρες, θα διαπιστώσει ότι είναι αδύνατον να δικαιωθεί η όλη κατάσταση που καταντά σε σχίσμα, αφού στην πράξη αποδεικνύεται ότι ο κανόνας, δεν είναι υποχρεωτικού όπως ισχυρίζονται χαρακτήρος, αλλά καθαρώς δυνητικού.

Και για να μην επιμένουν ορισμένοι ότι τα πράγματα έχουν διαφορετικά, ας περάσουμε στην πρακτική εφαρμογή του κανόνα από τον ίδιο τον πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνο.

Επί Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρου, μαζί με δύο άλλους αρχιερείς της Ελλαδικής Εκκλησίας, τους μακαριστούς Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο και Παραμυθίας Παύλο, εφάρμοσε τον κανόνα και απέκοψε το λειτουργικό μνημόσυνο του Πατριάρχου.

Εάν ο κανόνας ήταν απολύτου και υποχρεωτικού χαρακτήρος, επιβαλλόταν οι τρεις αυτοί αρχιερείς να έχουν παύσει και οποιαδήποτε λειτουργική και άλλη πνευματική επικοινωνία με τους αρχιερείς οι οποίοι συνέχιζαν την Πατριαρχική μνημόνευση.

Ερωτούμε: Έπαυσε τόσο ο γέρων Αυγουστίνος, αλλά και οι δύο άλλοι μητροπολίτες, κατά τον χρόνο που εφήρμοζαν τον επίμαχο κανόνα, να συλλειτουργούν με τους άλλους αρχιερείς οι οποίοι συνέχισαν το μνημόσυνο; Έπαυσαν να αποτελούν μέλη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος; Έπαυσαν να έχουν Εκκλησιαστική κοινωνία και συνεργάζονται με τους όπου γης κανονικούς Ορθοδόξους αρχιερείς;

Αλλά και κάτι ακόμα που αποδεικνύει το δυνητικόν του κανόνος και επίσης ότι οι τρεις δυναμικοί αυτοί αρχιερείς, γνώριζαν να μελετούν και να εφαρμόζουν σωστά το Κανονικό Δίκαιο, προσέχοντας ως κόρην οφθαλμού την ενότητα της Εκκλησίας. (Άλλωστε οι άνθρωποι διέθεταν λιπαρά θεολογική και όχι μόνο μόρφωση, εμπειρία, είχαν πολυετείς αγώνες Εκκλησιαστικούς και Εθνικούς, τους διέκρινε σύνεσις και προπαντός φόβος Θεού, γνωρίζοντας και προσέχοντας τον Χρυσοστόμειον λόγον ότι: «το σχίσμα, ούτε το αίμα του μαρτυρίου δύναται να ξεπλύνει»).

Όταν λοιπόν ο διάδοχος του Αθηναγόρα, Πατριάρχης Δημήτριος, όχι απλώς επανέλαβε τα ίδια, αλλά υπερκέρασε τον αλήστου μνήμης προκάτοχό του σε προσευχητικές-λειτουργικές οικουμενιστικές εκδηλώσεις, σε υπογραφές κοινών κειμένων κ.α., γιατί και τότε ο Φλωρίνης Αυγουστίνος, καθώς και οι δύο άλλοι αρχιερείς, δεν επανέλαβαν την ίδια τακτική της παύσεως του μνημοσύνου; Γιατί κατόπιν και με τον νυν Πατριάρχη Βαρθολομαίο, δεν εφήρμοσε τον κανόνα;

Αναμένουμε και στο ερώτημα αυτό ικανοποιητική απάντηση.

Εάν ο κανόνας είναι απόλυτος και υποχρεωτικός, όπως ισχυρίζονται οι αυτοαποκαλούμενοι ως «αποτειχισθέντες», τότε ο Φλωρίνης καθώς και οι δύο άλλοι αρχιερείς, έπραξαν συνειδητή προδοσία πίστεως, που συνέχιζαν αδιακόπως να μνημονεύουν τον πατριάρχη Δημήτριο, και άρα δεν είναι δυνατόν να προβάλλεται ο Αυγουστίνος ως Ορθόδοξος ηγέτης και ως παράδειγμα προς μίμησιν από τους αδελφούς της «αποτειχίσεως».

Εάν αντιθέτως ο κανόνας είναι δυνητικού χαρακτήρος (που όντως αυτό συμβαίνει), τότε, για να είναι συνεπείς προς την γραμμή πλεύσεως της μορφής που προβάλλουν, θα πρέπει να ομολογήσουν την πραγματικότητα και άρα δεν μπορούν πλέον να υποστηρίζουν την αποτείχισή τους στον συγκεκριμένο ιερό κανόνα και στην περίπτωση του Φλωρίνης Αυγουστίνου.

Το θέμα αδελφοί μου είναι απλό. Ή ο κανόνας είναι υποχρεωτικού χαρακτήρος και ο Αυγουστίνος, επί Πατριάρχου Δημητρίου και στη συνέχεια έως το τέλος της ζωής του πρόδωσε την πίστη, και άρα είναι ανακόλουθο να προβάλλεται ως ομολογητής, επιβάλλεται δε πάραυτα ο αναθεματισμός του εκ μέρους της «αποτειχίσεως» ή εάν τα πράγματα είναι διαφορετικά, οφείλουν την επανένταξή τους «εντός των τειχών» (σύμφωνα με τον αυτοχαρακτηρισμό τους), ώστε ο αγώνας να έχει και συνέπεια αλλά και ευλογημένο αποτέλεσμα κατά της όντως μάστιγας του επάρατου οικουμενισμού.

Και ένα τελευταίο. Όπως όλοι γνωρίζουμε, σε κάθε εποχή στο Σώμα της Εκκλησίας, και μόνο εντός αυτής, καταρτίζονται οι Άγιοι.

Αποτελεί κοινή συνείδηση στην ανά τον κόσμο στρατευομένη Ορθόδοξη Εκκλησίας μας, ότι η εποχή μας, παρά την αποστασία που την χαρακτηρίζει, έβγαλε μεγάλες μορφές και μεγάλους Αγίους.

Μόλις προχθές, πραγματοποιήθηκε εκ μέρους του σεπτού Οικουμενικού Πατριαρχείου η αγιοκατάταξις του Οσίου Πατρός ημών Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου και Μελετίου του εν Υψενή Ρόδου αθλήσαντος.

Ερωτούμε. Ποίος απ' τις δύο αυτές τις αγιασμένες μορφές, αλλά και τόσους άλλους Οσίους και αγωνιστές, έφυγε από την Εκκλησία; Ποίος πέρασε σε σχισματικές - ενιστάμενες και οποιεσδήποτε άλλες παρατάξεις, που υφίσταντο στην εποχή τους; Ποίος ποτέ από αυτούς, έκανε λόγο περί «αποτειχίσεως» ή εφάρμοσε αυτή;

Μήπως τους έλειπε η ευαισθησία στα δογματικά θέματα και στην εφαρμογή των Ιερών Κανόνων;

Μήπως δεν ζούσαν ασκητική και μάλιστα ακραία ησυχαστική ζωή;

Μήπως πάλι, αγνοούσαν το τι ακριβώς επί των ημερών τους συνέβαινε; Ή ίσχυε αυτό που ακούστηκε και γέμισε θυμηδία την όλη ατμόσφαιρα, ότι δηλ. μέχρι πριν 20 περίπου έτη που εκοιμήθησαν όλοι αυτοί οι ΄Οσιοι, δεν υφίσταντο τα οικουμενιστικά ξεσπάσματα; Όντως, «ωραία δικαιολογία», για να καλύψουν κάποιοι την ακάλυπτη αδιακρισία, και να κρυφθούν πίσω από τον δάκτυλόν τους.

Μα, και μόνο ότι θέλουν να προβάλλουν την παύση του Πατριαρχικού μνημοσύνου που εφήρμοσε ο Φλωρίνης Αυγουστίνος, και που έλαβε χώρα εδώ και σαράντα και πλέον έτη (και είδαμε ότι η περίπτωσίς του, καθώς και των δύο άλλων μητροπολιτών τους γυρίζει μπούμεραγκ), τούτο σημαίνει ότι όχι απλώς ήταν γνωστά τα όσα συνέβαιναν, αλλά και πως όταν κανείς ξεφύγει από το μέτρο και θέσει τον εαυτόν του «εκτός των τειχών», στη συνέχεια γυρεύει με ανακολουθίες, με διαστροφές της ιστορικής πραγματικότητας και αντικρουόμενα επιχειρήματα να καλύψει αυτά που και μικρό παιδί βλέπει και κατανοεί.

Με πόνο είδαμε κάποιες ανοιχτές πληγές και με αδελφική αγάπη θέσαμε κάποια καίρια ερωτήματα, τα οποία είναι ικανά να μας κάνουν να δούμε κατάματα την υπάρχουσα πραγματικότητα των όντως Αγίων ανδρών. Η δε πραγματικότητα, δεν είναι πάντοτε όπως θα θέλαμε να την παρουσιάσουμε ή όπως ενδεχομένως, ειλικρινώς νομίζουμε πως την ατενίζουμε με τους αδύναμους οφθαλμούς μας.

Θα κλείσουμε, μεταφέροντας τις σκέψεις και τα σχόλια που με αγάπη, θλίψη, αλλά και διάκριση εξέφρασε αγιορείτης Γέροντας όταν ακούστηκε ο όρος «αποτείχισις».

«Καλά, είπε ο Γέροντας, δεν εννοούν οι ευλογημένοι ότι και ο όρος ακόμα «αποτείχισις», είναι αδόκιμος, αφού υπονοεί ότι εντός των τειχών, εκ των οποίων αυτοί φεύγουν, περιλαμβάνεται το Σώμα της Εκκλησίας;». Και συνέχισε : «Ή δίχως να το αντιλαμβάνονται εκφράζουν αυτό που επάνω στο άκριτο ζήλο τους θα κατορθώσουν; Να θέσουν δηλαδή τους εαυτούς τους εκτός Εκκλησίας, αφού η πρακτική τους συνεπάγεται λειτουργική και πνευματική αποξένωση και αποκοπή απ' όλους τους άλλους κληρικούς, μοναχούς και εν Χριστώ αδελφούς; Μήπως πάλι η πράξη αυτή έλαβε την συγκεκριμένη ετικέτα «αποτείχισις», για την περίπτωση κατά την οποία η Εκκλησία θελήσει αργότερα να λάβει κάποια μέτρα για το καλό του συνόλου που βρίσκεται εντός των τειχών, και τότε αυτοί οι αποτειχισθέντες θα προβάλλουν το δήθεν επιχείρημα ότι, δεν μπορείτε να μας αγγίξετε και δεν ισχύει τίποτε για εμάς, διότι εμείς οι ίδιοι έχουμε από μόνοι μας αποτειχισθεί; Κάτι δηλ. ανάλογο που χρησιμοποιούν οι παρατάξεις των «ενισταμένων», που όταν είναι να δεχθούν τις συνέπειες των επιλογών τους που οδηγούν στο σχίσμα, δηλώνουν ότι εμείς, έχουμε ήδη υπερπηδήσει το τείχος και έτσι δεν μας αγγίζει καμμιά απόφαση Εκκλησιαστικού δικαστηρίου. Όταν όμως πρόκειται οι ίδιοι να εξαπολύσουν τους κεραυνούς και τα αναθέματα, σε πρώην οπαδούς τους, που υπερπήδησαν την μάνδρα της δικής τους «αντιοικουμενιστικής παρατάξεως», τότε το τείχος εξαφανίζεται και τα βέλη εκ μέσης «Ιεραρχίας», στοχεύουν κατάστηθα για να εξουθενώσουν τους πρώην αδελφούς και νυν φοβερούς και ήδη «αναθεματισμένους αντιπάλους».

Η δε κατάληξις του Γέροντος, ήταν γεμάτη πικρία, προβλέποντας ζοφερές εξελίξεις και αποτελέσματα, όταν τόνισε ότι: «κάπως έτσι ξεκίνησαν, ξεκινούν και καταλήγουν τα αποκόμματα των παλιοημερολογητικών φατριών. Τι θα κάνουν τώρα οι ευλογημένοι; Τι θα κάνουν όταν αργά ή γρήγορα θα αισθανθούν την ανάγκη κάπου ν' ακουμπήσουν και με κάποιους να επικοινωνούν; Θα ψάχνουν με το φανάρι σε όλη την Ελλάδα για να «ποιήσουν ένα προσήλυτον»; Ή θα αρχίσουν την έρευνα, σε ποια άλλα κράτη υφίστανται παρόμοιες προβληματικές καταστάσεις ώστε να συνδεθούν και τελικώς να φτιάξουν δική τους «ιεραρχία» όπως πράττουν δυστυχώς και τόσοι άλλοι; Από πού θα λαμβάνουν μύρο για τις βαπτίσεις; Αλλά και τώρα εάν προβούν στο μυστήριο του Βαπτίσματος, το Άγιον μύρο πώς θα το χρησιμοποιήσουν αφού έχει λάβει την ειδική ευλογία στο Οικουμενικό Πατριαρχείο; Ή μήπως και αυτό, μαζί τους τώρα έχει «αποτειχισθεί» και έλαβε από μόνο του την ευλογία; Και πού θα τρέχουν να «χειροτονηθούν» εάν, αλλοίμονο παγιωθούν στις απόψεις τους αυτές και κυρίως όταν κληθούν ν' αντιμετωπίσουν απρόβλεπτες έως τώρα ανάγκες και εσωτερικές καταστάσεις;».

Στην ερώτηση που του ετέθη: «Μα, γέροντα, πώς τα λέτε έτσι; Είναι δυνατόν να έχουμε τέτοιου είδους εξελίξεις;». Ο Γέροντας απάντησε: «Ναι, έχω δυστυχώς πικρά πείρα από τέτοιου είδους κινήσεις. Από μικρό παιδί μέχρι και τώρα που γέρασα, τα μάτια μου είδαν πολλά και γνώρισα για τα καλά τους εκ δεξιών πειρασμούς».

Και έκλεισε τη συζήτηση με νοτισμένους τους οφθαλμούς, ψελλίζοντας την εκ βάθους καρδίας συγκλονιστική του προσευχή: «Παναγία μου, φύλαξέ μας από τις παγίδες του εχθρού και μην επιτρέψεις νέες δοκιμασίες και κλυδωνισμούς στην Εκκλησία μας, από ανθρώπους που σε αγαπούν»!

Θα συμφωνήσετε, φίλοι μου, ότι αποτελεί βεβήλωση, μετά από αυτή την προσευχή, το να προσθέσουμε εμείς κάτι επί της ουσίας των όσων εξέφρασε η ευλογημένη αυτή ψυχή του Άθω, που ανδρώθηκε και λευκάνθηκε στην άσκηση, σκορπίζοντας τώρα την χάρη της αγάπης και τον φωτισμό της διακρίσεως.

Είθε η προσευχή του Γέροντος, να εισακουσθεί, και όλοι μαζί, εντός των τειχών, εν Πνεύματι Αγίω, εν αδελφική αγάπη και εν επιγνώσει ζήλω να αγωνιστούμε υπέρ των Πατρίων και Ιερών Παραδόσεών μας και εναντίον της λαίλαπας τους οικουμενισμού.

Γένοιτο ! Αμήν.

Υ.Γ. Μήπως, αγαπητοί μου, τα σοφά αυτά λόγια του Γέροντος, μας υπενθυμίζουν την επιστολή την οποία είχε στείλει για το θέμα του οικουμενισμού, το 1969 ο Γέροντας Παίσιος από το Άγιον Όρος, και την οποία όσον ούπω, για του λόγου το αληθές, θα δημοσιεύσουμε;