«Ακόμα κάποιοι πιστεύουν ότι θα "επιστρέψει";» Ν. Χειλαδάκη

Ἀκολουθεῖ σχόλιο γιὰ τὴν ἀναίσχυντη διαστρέβλωση τῶν πραγμάτων ἀπὸ τὸν Τελεβάντο.

  Ὁ κ. Τελεβάντος, ὡς ἄλλη Ἡρωδιάς, καὶ «πάλι μαίνεται», ἀκούοντας ὅτι ὑπάρχει περίπτωση κάποιος νὰ ἐφαρμόσει ἕνα Ἱερὸ Κανόνα, ὁ ὁποῖος γι' αὐτὸν ἀποτελεῖ κόκκινο πανί! Αὐτὸς ὁ Ἱερὸς Κανόνας τὸν δαιμονίζει! Οὐδόλως τὸν ἐνδιαφέρει τὸ γεγονὸς πώς, ἐναντιούμενος σὲ ἕνα Ἱερὸ Κανόνα, γίνεται θεομάχος, βλασφημῶν κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἐνέπνευσε αὐτὸν τὸν Κανόνα! Αὐτὴ τὴν φορὰ τὸν τάραξε ποὺ κάποιος ἀξιόλογος συγγραφέας, ὁ κ. Χειλαδάκης, στὸ παρακάτω ἄρθρο του ποὺ ἀναδημοσιεύουμε, τόλμησε νὰ ἀναφέρει κάτι γιὰ τὴν Ἀποτείχιση!

Παραθέτουμε τὸ ἄρθρο τοῦ κ. Χειλαδάκη καὶ στὸ τέλος τὰ περὶ Τελεβάντου.

Ακόμα κάποιοι πιστεύουν ότι θα "επιστρέψει";

  Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος
Πηγή: "Τρελογιάννης"

Αυτές τις μέρες ένεκα του ιστορικού γεγονότος της επίσκεψης του Πάπα στον Πατριάρχη και τα όσα διημείφθησαν εκεί, έχουν γραφεί πάρα πολλά, κυρίως επικριτικά σχόλια για τα όσα έγιναν και τα οποία χαρακτηρίστηκαν ως πλήρη κατάργηση όλων των Κανόνων, όλων των αρχών της Ορθόδοξης πίστεως, όλων των αρχών των Οικουμενικών Συνόδων, όλων των μέχρι σήμερα ιερών και οσίων που κράτησαν σε εκατομμύρια πιστούς την πίστη όρθια και τους εμψύχωσαν σε καιρούς διωγμών και αλλόθρησκης κατοχής.

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των γραπτών, των σχολίων και των άρθρων, ήταν οι παρακλήσεις, οι νουθετήσεις, οι αγωνιώδεις προειδοποιήσεις προς την κεφαλή της Ορθοδοξίας να κατανοήσει τον λανθασμένο δρόμο που έχει επιλέξει, να σταματήσει τον οικουμενιστικό κατήφορο, να επιστρέψει στις θεμελιώδης δογματικές αρχές της Ορθοδοξίας, να αρχίσει ξανά να ορθοτομεί τον Θείο Λόγο.
Θα έλεγε κανείς πως όλοι αυτοί, οι επί σωστών κριτήριων κινούμενοι, μάλλον δεν μπορούν να αντικρύσουν κατάματα την πραγματικότητα, ή αρέσκονται να κρύβονται πίσω από κάποιο ράσο, πίσω από κάποιο πρόσχημα, όπως η αποτείχιση, ή ο φόβος σχίσματος, ή υποστηρίζουν ότι όλα γίνονται χάριν… Θείας Οικονομίας και όχι… λογικώς πραττόμενα.

Κάποιοι, ακόμα χειρότερα, διακατέχονται από φόβο των συνεπειών να τοποθετηθούν ανοιχτά, φοβούνται να παραδεχτούν ανοιχτά ότι όλα αυτά συνεπάγονται τον αφορισμό αυτών που καταπατούν τους Ιερούς Κανόνες και συμπροσεύχονται με αιρετικούς και με αλλόδοξους. Φοβούνται μήπως και χάσουν την δουλειά τους, φοβούνται μήπως τους εκδιώξει ο αρχιερέας, φοβούνται μήπως και σταματήσουν να εισρέουν τα διάφορα παχυλά αμαρτωλά κονδύλια, φοβούνται μήπως και δεχτούν την αυστηρή επίπληξη αυτού, που ενώ τάχτηκε να ποιμαίνει την Ορθοδοξία, προχωρεί στην σταδιακή αλλά σταθερή «κατάργηση» της.

Τα «δάκρυα» περίσσεψαν αλλά πολύ περισσότερο η υποκρισία.

Μήπως όλοι αυτοί νομίζουν πως υπάρχει ακόμα κάποια πιθανότητα το «καράβι να γυρίσει πίσω»;

Μήπως ακόμα πιστεύουν πως την ύστατη ώρα ο Προκαθήμενος θα συνετιστεί και θα σταματήσει αυτό το οδυνηρό κατρακύλισμα;
Μήπως ακόμα θεωρούν πως όλα αυτά είναι απλώς μια εκδήλωση «αγαπητιστικής» συμπεριφοράς και ενωτικής πρόθεσης στο όνομα της χριστιανικής αγάπης;

Μήπως, ακόμα χειρότερα, θεωρούν πως θα εξακολουθεί η Θεία Χάρη να ευλογεί όσους απαρνήθηκαν την Ορθοδοξία και έγιναν το ένα με τον μέγα αιρεσιάρχη του Βατικανού;

Ψευδαισθήσεις και αυταπάτες οδυνηρές, αλλά και ολέθριες, αλλά και τεχνάσματα του «έξω από εδώ» που χαριεντίζεται και ευφραίνεται με όλο αυτό το «αγαπητιστικό» πανηγύρι της Νέας Τάξης. Προσχήματα, όπως, να μην προσχωρήσουμε σε σχίσμα, να μην αποτειχιστούμε, να μην διασπάσουμε την Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, έχουν διαμορφώσει ένα ποίμνιο που άγεται και φέρεται στον γκρεμό της θρησκευτικής αποστασίας.

Κάνεις δεν θέλει τα σχίσματα. Κάνεις δεν επιθυμεί την διάσπαση. Κάνεις δεν επιθυμεί την αποτείχιση και πολύ περισσότερο ξεχωριστά μυστήρια και ξεχωριστές χειροτονίες.

Όμως και κανείς συνεπής με την συνείδηση του και συνεπής με την πίστη του, δεν μπορεί άλλο να ανέχεται αυτή την αιρετική κατηφόρα που θα συνεχιστεί (να μην τρέφετε αυταπάτες), με ακόμα μεγαλύτερο οίστρο.

Ανοιχτές συζητήσεις που έγιναν για την αποτείχιση, αντι-οικουμενιστικές πρωτοβουλίες, μεγαλόσχημα άρθρα κατά της παπικής αίρεσης, τελικά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να ρίχνουν «στάχτη στα μάτια» και να υπεκφεύγουν από την μια και αληθινή και οδυνηρή πραγματικότητα, ως, «προφάσεις εν αμαρτίες».

Και ποια είναι αυτή η πραγματικότητα;

Μόνο τυφλοί και κωφάλαλοι δεν μπορούν να την δουν και πολλοί περισσότερο οι υποκριτές όλων των βαθμίδων που έχουν στεφτεί «σημαιοφόροι» της Ορθοδοξίας.

Ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης που θέλει να ηγείται όλου του Ορθόδοξου κόσμου, έχει παραβεί κατάφορα όλους τους Κανόνες της Ορθοδοξίας.

Το τι πρέπει να γίνει, περιγράφεται με τον πλέον προσιτό τρόπο ως εξής από τον Σεβασμιότατο Γορτυνίας:

«Για τους ακοινώνητους και αιρετικούς οι Ιεροί Κανόνες, ενδεικτικώς ορίζουν τα εξής: Όποιος συμπροσεύχεται με ακοινώνητο, ακόμα και μέσα σε ένα σπίτι, ας αφορίζεται (10ος Αποστολικός).

Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, εάν συμπροσευχήθηκε μόνο με αιρετικούς, ας αφορίζεται. Αν όμως επέτρεψε αυτούς να κάνουν κάτι (να ιερουργήσουν), ως κληρικοί, ας καθαιρείται, (45ος Αποστολικός).

Να μην επιτρέπεται στους αιρετικούς να εισέρχονται στον οίκο του Θεού εφ’ όσον επιμένουν στην αίρεση (6ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου). Εκείνους που επιστρέφουν από τις αιρέσεις, είτε ήσαν κατηχούμενοι, είτε πιστοί κατ’ αυτούς, να μην τους προσδέχεστε πριν αναθεματίσουν κάθε αίρεση και κατ’ εξοχήν αυτήν (την αίρεση), στην οποία ήσαν αιχμάλωτοι (7ος κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου).

Και ότι δεν πρέπει με αιρετικούς ή σχισματικούς να συμπροσευχόμαστε (33ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου).

Όσο για τις συμπροσευχές με τους αλλόθρησκους οι Ιεροί Κανόνες διατάσσουν τα εξής:

Όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, ή γενικά από τον κατάλογο των Κληρικών, νηστεύει με τους Ιουδαίους, ή εορτάζει μαζί τους, ή δέχεται από αυτούς τα της εορτής των (δηλαδή άζυμα), ή κάτι παρόμοιο, ας καθαιρείται.
Αν δε είναι λαϊκός, ας αφορίζεται (7ος και 70ος Αποστολικός, 37ος και 38ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου).

Δεν πρέπει με τους εθνικούς (ειδωλολάτρες), να συνεορτάζουμε και να κοινωνούμε με την αθεότητα τους (39ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου).

Και αν κάποιος Χριστιανός μεταφέρει λάδι σε ιερό εθνών (μη χριστιανικό ναό), ή σε συναγωγή Ιουδαίων, στις γιορτές τους, ή ανάβει λυχνάρια, ας αφορίζεται (71ος Αποστολικός)».

Τι πιο ξεκάθαρο από όλα τα παραπάνω;
Ας σταματήσει επιτέλους η υποκρισία όλων μας, μηδενός εξαιρουμένου (και του υποφαινόμενου), αλλά κυρίως των αγαπητών Ποιμένων μας!

«Μηδείς υμάς απατάτω κενοίς λόγοις, δια ταύτα γαρ έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απείθειας. Μη ουν γίνεστε συμμέτοχοι αυτών» (Εφεσ. 5,6).

 ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

ΣΧΟΛΙΟ:

Ἔχουμε πολλὲς φορὲς καὶ μὲ ἑκατοντάδες Πατερικὰ κείμενα ἀπαντήσει καὶ ἀποδείξει στὸν κ. Τελεβάντο τὸ λανθασμένο τῶν κακόδοξων θέσεών του, ἀλλὰ αὐτὸς ἀνταπαντᾶ μὲ ἀνόητες δοκησισοφίες. Χθὲς τὶς ἐπανέλαβε (ἐδῶ) προσαυξημένες, μὲ ἀφορμὴ τὸ παραπάνω ἄρθρο τοῦ κ. Χειλαδάκη

Δὲν θὰ προσθέσουμε λοιπὸν κάτι δικό μας στὶς ἀντι-ευαγγελικὲς θέσεις του, ἀλλὰ θὰ ἀρκεστοῦμε νὰ παραθέσουμε λίγες γραμμὲς ἀπὸ κείμενο τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου (ποὺ ὁ Τελεβάντος τὸν θεωρεῖ πνευματικὸ του πατέρα καὶ καυχιέται πὼς στὸ θέμα τῆς Ἀποτειχίσεως ἀκολουθεῖ τὶς θέσεις του!!!).

Μὲ τὶς παρακάτω γραμμὲς ὁ π. Ἐπιφάνιος ραπίζει τὸν οἰηματία Τελεβάντο καὶ ἀποδεικνύει πὼς εἶναι ἕνας ἐπίμονος καὶ μεγάλος διαστρεβλωτὴς τῆς διδασκαλίας τοῦ π. Ἐπιφάνιου, καὶ ὅτι στὸ θέμα αὐτὸ ψεύδεται ἀσύστολα. Ὁ κ. Τελεβάντος ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ Ἀποτείχιση εἶναι σχίσμα, ὁ π. Ἐπιφάνιος λέγει (πρὸς ἐντροπὴ τοῦ Τελεβάντου) ὅτι ἡ Ἀποτείχιση εἶναι ἐφαρμογὴ Ἱ. Κανόνος καὶ ὅποιος ἐπιλέξει νὰ τὴν ἐφαρμόσει πράττει καλά!

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Ἐπιφάνιου Θεοδωρόπουλου «Τὰ Δύο Ἄκρα»:

«Αἱρετικοὶ (Ἐπίσκοποι) εἶναι ...καὶ ἐκεῖνοι οἵτινες οὔτε καταδικάσθησαν ἀκόμη ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας οὔτε ἐξῆλθον αὐτοβούλως ἐξ αὐτῆς, ἀλλὰ διατελοῦσιν ἀκόμη ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας. Μία τοιαύτη εἶνε ἡ περίπτωσις τοῦ Πατριάρχου. Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἔχει κηρύξει αἱρετικὰ φρονήματα (σ.σ.: πόσο μᾶλλον ὁ πατρ. Βαρθολομαῖος!)... Ἂν ἡ συνείδησίς τινος δὲν ἀνέχηται νὰ μνημονεύῃ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, ἔχει τὸ δικαίωμα, προβαίνων ἔτι περαιτέρω, νὰ παύσῃ τὸ μνημόσυνον του, συμφώνως τῶ ΙΕ΄ Κανόνι τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Τοῦτο ὅμως εἶνε τὸ ἔσχατον βῆμα, εἰς ὃ δύναται νὰ προχωρήσῃ, ἂν θέλῃ νὰ μὴ εὑρεθῆ εἰς σχίσματα καὶ εἰς ἀνταρσίας" (σελ. 89).

 Ἡ ἀποτείχιση εἶναι, «κανονικὸν δικαίωμα... Οἱ ἱεροὶ Κανόνες παρέχουσι δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου τοῦ αἱρετικὰς διδασκαλίας κηρύσσοντος Ἐπισκόπου ἢ Πατριάρχου... Ἄν τις, χρησιμοποιῶν τὸ δικαίωμα αὐτοῦ, παύσῃ τὸ μνημόσυνον, καλῶς ποιεῖ!» (ὅπ. παρ. σελ. 90).

Στὴ σελ. 75 τοῦ ἰδίου βιβλίου, βαπτίζει μὲν ὁ π. Ἐπιφάνιος τὸν ΙΕ΄ Κανόνα ὡς δυνητικόν (ἡ γνωστή του θέση ποὺ ἀμφισβητεῖται), ἀλλ’ ὅμως δέχεται, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν κ. Τελεβάντο ποὺ συκοφαντεῖ ὡς σχισματικούς (ὅσους ἀποτειχίζονται σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία καὶ τοῦ π. Ἐπιφανίου), ὅτι ὁ διακόπτων τὸ Μνημόσυνο τοῦ Ἐπισκόπου «"πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως", οὐδαμῶς παρανομεῖ, διὸ καὶ δὲν ὑπόκειται εἰς ἐπιτίμησιν, ἀλλὰ μᾶλλον ἄξιος ἐπαίνου εἶνε». Καὶ στὴν ἑπομένη σελίδα 76, γράφει: «Ὁ παύων τὸ μνημόσυνον τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου Κληρικός, ἀρκεῖται εἰς τοῦτο, ἀποφεύγει νὰ μνημονεύει ἑτέρου καὶ ἀναμένει ἐν ἠρεμίᾳ συνειδήσεως τὴν κρίσιν τῆς Συνόδου» (Ἡ ἀραίωση τῶν γραμμάτων τοῦ π. Ἐπιφανίου).

Ἀλλὰ ὁ Τελεβάντος διαπράττει κι ἄλλο ἀτόπημα. Δίδει δικό του νόημα στὰ λόγια τοῦ κ. Χειλαδάκη, ὡς δεινὸς διαστρεβλωτὴς τῶν λόγων, ὅσων, στὸ ἀρρωστημένο μυαλό του, καταγράψει ὡς ἐχθρούς! Καὶ στὴν συνέχεια τὸν ψέγει γι’ αὐτὰ ποὺ νομίζει πὼς λέγει.

Γράφει ὁ Τελεβάντος:

Ὁ κ. Χειλαδάκης «αποφαίνεσαι ότι δεν μπορεί ο Οικουμενικός Πατριάρχης και οι άλλοι οικουμενιστές να μετανοήσουν!!! Δηλαδή αρπάζεις την Κρίση από τα χέρια του Θεού»!

Γράφει, ὅμως, κάτι τέτοιο ὁ κ. Χειλαδάκης; Δὲν φαίνεται στὸ ἄρθρο του τέτοια σκέψη. Ἡ φράση τοῦ Χειλαδάκη, στὴν ὁποία ἴσως στήριξε ὁ Τελεβάντος τὴν κατηγορία του εἶναι αὐτή: «Μήπως ακόμα πιστεύουν πως την ύστατη ώρα ο Προκαθήμενος θα συνετιστεί και θα σταματήσει αυτό το οδυνηρό κατρακύλισμα;». Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ φράση, δὲν λέγει τίποτα περισσότερο καὶ τίποτα λιγότερο ἀπ’ ὅ,τι οἱ ἅγιοι Πατέρες γιὰ τοὺς αἱρετικούς, ὅπως φαίνεται ἀπὸ λίγες θέσεις του ποὺ πρόχειρα συλλέξαμε.

Ἡ διδασκαλία τῆς Γραφῆς, λοιπόν, καὶ τῶν Πατέρων στὸ θέμα εἶναι ὅτι ὁ ἀσεβὴς καὶ ὁ αἱρετικὸς δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει καὶ νὰ κατανοήσει τὴν ἀλήθεια, ἀφοῦ ὁ ἐγωϊσμὸς τὸν ἐμποδίζει, καὶ προχωρεῖ «ἀπὸ γκρεμὸ σ’ ἄλλο γκρεμό». Γι’ αὐτὸ οἱ πιστοὶ δὲν πρέπει νὰ ἐλπίζουν στὴν ἀλλαγή τους. (Νὰ προσεύχονται γι' αὐτόν, ναί· γιατὶ τὸ θέμα τῆς μετανοίας του εἶναι στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐμεῖς πρέπει νὰ τοῦ φερόμαστε ὡς ἐχθρὸ τοῦ Θεοῦ, ἐφόσον ἐπιμένει ἐπὶ δεκαετίες ἀμετανόητος στὴν αἵρεση καὶ τὴν προωθεῖ ἀδίστακτα).

Γράφει ὀ ἅγιος Κύριλλος: «Τοιαῦτα μὲν οὖν ὁ παράφρων ἑαυτῷ συνείρει κακὰ καὶ πάσαις ὁμοῦ ταῖς θείαις γραφαῖς ἀντιφωνῶν οὐκ αἰσχύνεται, τὸ γεγραμμένον ἐφ' ἑαυτῷ δεικνύων ἀληθές. Ὅταν ἔλθῃ "ἀσεβὴς εἰς βάθος κακῶν καταφρονεῖ." λίαν γὰρ ὄντως ἐβάθυνεν εἰς κάκωσιν ἐξ ἀνοίας ὁ θεομάχος, τὸ μὲν ἐξ ἀληθείας ὀρθοῦσθαι παραιτούμενος, τῇ δὲ σαθρότητι τῶν οἰκείων ὀκλάζων λογισμῶν» (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Εἰς τὸ κατὰ Ἰωάννην).

Ἄλλος πατήρ, ὁ Ἀστέριος Ἀμασείας: «Ἐπειδὰν ἅπαξ ψυχὴ τῆς ἀληθείας καταθρασύνηται καὶ τὸ καινοτομεῖν ἐκπλήκτως ἀντὶ τοῦ ζῆν ἐν τάξει προέληται, οὐδὲν αὐτὴν ἐπιστρέφειν ἱκανὸν εἰς τὴν εὐθεῖαν καί… ὁδόν· ἐνδακοῦσα δὲ τὸν χαλινὸν ὥσπερ τις πῶλος δυσήνιος φέρεται πρὸς τὸ βάραθρον νικῶσα τὸν ἀναβάτην νοῦν τῇ πρὸς τὴν κακίαν ὁρμῇ, ὥσπερ δὴ καὶ τοὺς Εὐνομιανοὺς τούτους ἔστιν ἰδεῖν».

Ἅπαξ καὶ εἰσαχθεῖ στὰ τῆς πίστεως κάποια καινοτομία, γεννᾶ συνεχῶς νέες αἱρεσεις  καὶ δὲ σταματᾶ πουθενά, διδάσκει καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἡ αἵρεση εἶναι μεταδοτικὴ ἀσθένεια καὶ οἱ συνειδητὰ αἱρετικοὶ ἀδιόρθωτοι: «Ὅταν γάρ τι καινὸν ἐπεισενεχθῇ, ἀεὶ καινοτομίας τίκτει· καὶ ἄπειρος ἡ πλάνη τοῦ ἐξελθόντος τὸν λιμένα τὸν εὔδιον, καὶ οὐδαμοῦ στήσεται. Ἐπὶ πλεῖον γὰρ προκόψουσιν ἀσεβείας, φησί, καὶ ὁ λόγος αὐτῶν, ὡς γάγγραινα, νομὴν ἕξει. Ἀκάθεκτον κακόν, οὐκέτι ἰατρείᾳ κατασχεθῆναι δυνάμενον, ἀλλὰ τὸ πᾶν λυμαίνεται.

Ἐπισημαίνει ὁ ἅγιος Νικόδημος: «Καλῶς εἶπεν ἀνωτέρω ὁ θεῖος Ἀπόστολος, ὅτι οἱ λόγοι τῶν αἱρετικῶν προκόπτουσιν εἰς περισσοτέραν ἀσέβειαν· διότι φαίνεται μέν, ὅτι ἡ αἵρεσις τοῦ Ὑμεναίου καὶ τοῦ Φιλητοῦ, ἀνέτρεπε μόνην τὴν ἀνάστασιν τῶν νεκρῶν· πολλὰ ὅμως καὶ ἄλλα πονηρὰ δόγματα ἐγενῶντο ἀπὸ τὴν αἵρεσιν ταύτην».

Γράφει γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τὸ 2Τιμ. 3, 9: «ὅτι ἀρχόμενοι καινοτομεῖν καὶ πλανᾷν οὐ στήσονται τῆς πλάνης, ἀλλ' ἀεὶ ἐξευρήσουσιν ἀπάτας καινὰς καὶ δόγματα διεφθαρμένα· καὶ γὰρ ἡ πλάνη οὐδαμοῦ ἵσταται».

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ἐπίσης λέγει: «τῶν αἱρετικῶν ἡ κακοδοξία, πάντοτε πηγαίνει εἰς τὸ χειρότερον  καὶ γίνεται μεγαλυτέρα πληγή…». Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο συμπληρώνει: «...οἱ αἱρετικοὶ καὶ ψευδοδιδάσκαλοι, ἀφοῦ ἄρχισαν μίαν φορὰν νὰ ἐξερνοῦν τὰ πονηρὰ καὶ πεπλανημένα των δόγματα, δὲν θέλουν σταθοῦν μέχρι τούτου, ἀλλὰ πάντοτε θέλουν ἐφευρίσκουν νεώτερα καὶ πονηρότερα δόγματα».

Ἂς φοβηθεῖ ὁ κ. Τελεβάντος, ὅσο εἶναι νωρίς, μήπως ἐξαιτίας τῆς θεομαχίας του στὸ συγκεκριμένο σημεῖο, ἀκυρώσει ὅποιον ἀγώνα κάνει ἐναντίον τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἡ μία πλάνη του γεννήσει κι ἄλλες.

_________________________________

Υ.Γ.: Τὸν κ. Χειλαδάκη δὲν τὸν γνωρίζουμε προσωπικά, οὔτε ἔχουμε ποτὲ μιλήσει μαζί του, οὔτε γνωρίζει πὼς γράφουμε αὐτὸ τὸ σχόλιο.