Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΤΩΝ «ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΩΝ» ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ, Πανταζή N., θεολόγου

Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΤΩΝ «ΑΝΤΙ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΩΝ» ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

του Νικολάου Πανταζή, Αποτειχισθέντος θεολόγου

“Οι υιοί του αιώνος τούτου είναι φρονιμώτεροι

εις την εαυτών γενεάν

παρά τους υιούς του φωτός” (Λουκ. 16, 8).

 Ο Βολταίρος που ήταν και ΑΘΕΟΣ, «υιός του σκότους», είπε κάτι που ανοίγει τα εμπαθή μάτια πολλών «υιών του Φωτός», και «ρεζιλεύει» τη Νέο-ορθόδοξη, Αντι-οικουμενιστική πρόοδο, στηλιτεύει την παραβιασμένη και πολύ περιορισμένη ελευθερία λόγου και αντι-λόγου, κονιορτοποιεί την υποτιθέμενη «δίκαιη και αδέσμευτη έκφραση», και ξεσκεπάζει την ατιμία, υποκρισία και ψευτιά των ΠΛΕΙΣΤΩΝ “ορθοδόξων” Ιστολογίων.

Τι είπε ο Βολταίρος;;;

«Μπορεί να διαφωνώ με τη γνώμη σου και να μισώ αυτό που πρεσβεύεις, αλλά θα έκανα το παν και θα υπεράσπιζα και με το τίμημα της ζωή μου ακόμη, το δικαίωμά σου να εκφράζεις ελεύθερα αυτό που πρεσβεύεις!»

Αυτό ισχύει απόλυτα και ταιριαστά για όλα τα ορθόδοξα κατά τα άλλα Ιστολόγια, κατευθυνόμενα και λογοκρισιακά, τα οποία μεν μονομερώς αναρτούν άρθρα επιθετικά, καταδικαστικά και

συκοφαντικά από πρόσωπά τους φιλικά – ιερείς και θεολόγους – εναντίον των Αποτειχισθέντων εν Χριστώ αδελφών τους, πεισματικά όμως και για τους ίδιους υποβιβαστικά, αρνούνται ύποπτα και δουλικά, δειλιάζουν, φοβούνται και μεροληπτούν να αναρτήσουν, όπως όφειλαν, ΔΙΚΑΙΩΣ, επί ίσοις όροις, τα δικά μας άρθρα, τις δικές μας απολογίες, απαντήσεις και ανταποκρίσεις. Τι κακότητα και ιταμότητα… τι κρίμα!

Αυτή η ατιμωτική για τους ίδιους ανισότητα, αυτή η απεχθής και διαβρωτική τους εμπάθεια, αυτή η γελοία και φθηνή, ευτελίζουσα και εξευτελιστική μονομέρεια, η πανένοχη και παντελής αδικοκρισία, η πρωτοφανής προκατάληψη και μεροληψία, αποτελεί στοιχείο καταπτώσεως, δείγμα διαβρώσεως και αφάτου δουλοπρεπείας. Συνιστά σημείο συγκλονιστικό συγχρόνου συμβιβασμού, εκκλησιαστικής δικαιοσύνης πλήγμα και ακριβέστατο Στίγμα Σιγονταρο-οικουμενισμού…

Όσα και να πω ο υποφαινόμενος, λίγα είναι και πτωχά. Για αυτό και θα προστρέξω ξανά, στον ανεξάντλητο Θεολογίας Πλούτο της του Χρυσοστόμου Γλώττης. Το καταπληκτικό δε είναι ότι ολόκληρο το κείμενο μεταφέρεται αυτούσιο και είναι τόσο επίκαιρο που ταιριάζει τέλεια στην περίπτωση. Οι παρενθέσεις δικές μου. Αντικατέστησα μόνο τη λέξη γυναίκα με «ιστοσελίδα» και ας μου το συγχωρέσει ο Πάγχρυσος…

*   *   *

«Τοσούτω γαρ αισχρότερα ταύτα (τα Ιστολόγια) εκείνων, και ατοπώτερα, όσω και ο πόλεμος χαλεπώτερος, και οι πολέμιοι σφοδρότεροι, και τα έπαθλα περί ων ο (Αντι-οικουμενιστικός) πόλεμος μείζω, και πάντα απλώς τοσούτον εξήλλακται, όσον αληθείας και σκιάς το μέσον. ΜΗ δη καταμαλάττωμεν ημών την ισχύν, μηδέ εκκόπτωμεν τα νεύρα ταις ομιλίαις (και Ημερίδαις) ταύταις.

Και γαρ άφατος, και πολλή ταις ψυχαίς ημών εντεύθεν εισρεί κακία. Τι γαρ, ει και μη αισθανώμεθα τη φιλία μεθύοντες; Τούτο γαρ αυτό πάντων εστί δεινότατον, ότι ουδέ έσμεν όπως εκνευριζώμεθα, και κηρού παντός γινώμεθα μαλακώτεροι… Καθάπερ γαρ τις λέοντα (ιδού και οι λέοντες…) γαύρον και βλοσυρόν λαβών, είτα αποκείρας μεν την κόμην, ανελών δε τους οδόντας, και περιελών τους όνυχας, αισχρόν ποιεί, και καταγέλαστον, και παιδίοις ευκαταγώνιστον, τον φοβερόν και αφόρητον, και από μόνου του βρυχήματος πάντα σείοντα, ούτω δη και (τα ιστολόγια ταύτα) πάντας όσους εάν λάβωσιν, ευχειρώτους τω διαβόλω ποιούσι (διαβάλλοντες Επιστολάς Αγίων και παρατείνοντες την Παναίρεσιν), μαλακωτέρους, θερμοτέρους, αναισχύντους, ανικήτους, ακροχόλους, θρασείς, ακαίρους, ταπεινούς, αγεννείς, απηνείς, δουλοπρεπείς, ανελευθέρους, ιταμούς, φλυάρους, και απλώς πάντα τα ήθη τα (οικουμενιστικά) και διεφθαρμένα φέρουσαι, εις τας τούτων εναπομάττονται ψυχάς.

Και γαρ αμήχανον τον τούτα επισκέπτοντα μετά συμπαθείας τοσαύτης, και ταις εκείνων συνοικούντα και εντρυφόμενον ομιλίαις, μη αγύρτην τινά είναι, και αγοραίον και συρφετώδη (ο συρφετός των Σιγονταρο-οικουμενιστών!) Καν γαρ φθέγγηταί τι, πάντα από των ιστών και των ερίων φθέγγεται, της γλώττης αυτών τη ποιότητι της κοινωνίας αυτών αναχρωσθείσης ρημάτων, καν ποιή τι, μετά πολλής τούτο εργάσεται δουλοπρεπείας, πόρρω της Χριστιανοίς πρεπούσης ελευθερίας εαυτούς αποικίσαντες, και προς ουδέν των μεγάλων (Αντι-οικουμενιστικών) κατορθωμάτων γενόμενοι χρήσιμοι.

Και γαρ, ει προς τα βιωτικά και πολιτικά πράγματα άχρηστοι οι τοιούτοι, πολλώ μάλλον προς το των πνευματικών μέγεθος, α τοσούτω δείται γενναιοτέρων ανδρών (Αποτειχισθέντων Αρχιμανδριτών), ως μηδέ άπτεσθαι αυτών δύνασθαι τους μέλλοντας αυτά μετιέναι, ει μη άγγελοι γένωνται εξ’ ανθρώπων. Ουκ αυτοί δε μόνον κακία υποδέχονται τοιαύτην, αλλά και εκείναις (ταις ιστοσελίδαις) των (εκκλησιολογικών) ηθών διεφθαρμένων αίτιοι γίνονται.

Καθάπερ γαρ ούτοι σφόδρα αυταίς αρέσκειν βουλόμενοι της αρμοττούσης πολιτείας εκβαίνουσιν, ούτω και αύται της προσηκούσης αυταίς και ολεθρίαν παρέχουσαι ταύτην αντίδοσιν. Και γαρ καλλωπίζονται περιεργότερον, και σχήματος και βαδίσματος (συμβιβασμού) τεθρυμμένου πολλήν ποιούνται πρόνοιαν, και τα μη προσήκοντα διά πάσης φλυαρούσιν ημέρας, επειδή γαρ ορώσι τερπομένους τοις (οικουμενιστικοίς) ήθεσι και ρήμασι, πάντα επιτηδεύουσι, δι΄ ων κατέχειν αυτούς αιχμαλώτους δυνήσονται…» (Προς έχοντας παρθένους συνεισάκτους Σελ. 299)

Τα Οικουμενιστικά λοιπόν και Σιγονταρο-οικουμενιστικά «Σάϊτ» αιχμαλωτεύουν τους πιστούς στην Πανθρησκεία. Παρατείνουν την Παναίρεση και συμβιβάζονται στη δεσποτοκρατία. Αυτή είναι του Οικουμενισμού η αιχμαλωσία.

«Τήν αιχμαλωσίαν Σιών, σύ εξείλου εκ Βαβυλώνος» (Πρώτος Αναβαθμός Τρίτου Ήχου) και «εν τω επιστρέψαι Κύριον την αιχμαλωσίαν Σιών, (ημείς οι Αποτειχισθέντες) εγενήθημεν ωσεί παρακεκλημένοι…».