Αποτείχιση και Πατερική Παράδοση

Ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο ποὺ μᾶς ἐστάλη

Είναι αποδεδειγμένο πλέον πως ο Δημητριάδος Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος δεν έχει ιερό και όσιο, δεν υπηρετεί την Ορθόδοξη Αλήθεια αλλ’ εξυπηρετεί τα ξένα συμφέροντα της Διαβολικής Παναιρέσεως του Οικουμενισμού, κατ’ εντολήν του Αρχι-οικουμενιστού αυτού προέδρου και πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Την Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015, στον Ιερό Ναό Αναλήψεως του Χριστού Βόλου, ο Δημητριάδος Ιγνάτιος κάλεσε το τάχα “διεθνούς φήμης φωνητικό συγκρότημα Consortium Vocale Oslo” να “ψάλλει” σε πρωτοφανή στα χρονικά υποτιθέμενη “συναυλία”.

Ήταν όμως συναυλία;

Ασφαλώς όχι! Σημασία δεν έχει πως ονοματίζουν και “βαφτίζουν” τα πράγματα και τις καταστάσεις οι άπιστοι, οι άθεοι και αιρετικοί. Σημασία έχει πως τα ονομάζει το Άγιον Πνεύμα ο Θεός, και πως τα θεωρούν οι Θεωμένοι και Θεοφόροι Άγιοι Πατέρες. Σημασία έχουν οι απαγορεύσεις των Κανόνων, οι παραβάσεις δογμάτων, οι καταστρεπτικές επιπτώσεις και οι βαρύνουσες συνέπειες επί της αθανάτου ψυχής μας και της σωτηρίας μας!

“Συναυλία” έχουμε μόνο όταν η μουσική δεν είναι:

α) εκκλησιαστική και,

β) λατρευτική.

Όταν όμως η μουσική ομολογουμένως είναι εκκλησιαστική και λατρευτική και όταν ο χώρος στον οποίο γίνεται είναι εκκλησιαστικός και λατρευτικός, τότε ΔΕΝ έχουμε “συναυλία” αλλά ΙΕΡΟΥΡΓΙΑ, ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ και ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ.

Αυτή είναι Η ΑΛΗΘΕΙΑ η Ευαγγελική, η Αποστολική και Αγιοπατερική! Σας παρακαλώ, Ορθόδοξοι Πιστοί, ΜΗΝ επιτρέπετε τους “εν εκκλησία πονηρευομένων” αρχιερείς και ιερείς να σας ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ με λόγια ΨΕΥΔΗ, λόγια αναληθή, λόγια πονηρά, άδεια, κούφια και κενά από χάρι: “Μηδείς υμάς άπατάτω κενοίς λόγοις, διά ταύτα γάρ έρχεται η οργή του θεού επί τούς υιούς της απείθειας.” (Εφεσ. 5, 6).

Οι Ιεροί Κανόνες απερίφραστα απαγορεύουν και απειλούν με καθαίρεση και αιώνιο αναθεματισμό την συμπροσευχή οποιασδήποτε μορφής:

είτε είναι αυτή φωνητική, είτε ανόργανη, είτε είναι οργανική,

είτε γίνεται αυτή σε ναό αιρετικών, είτε σε Ναό Ορθοδόξων,
      είτε γίνεται σε οικία, είτε γίνεται στην ύπαιθρο,
   είτε γίνεται συνειδητώς, είτε  εμμέσως πλην σαφώς  ως ακρόαση ή παράσταση και “απολαυστική παρουσία” υπό οποιαδήποτε πρόφαση και δικαιολογία όπως τάχα για λόγους “ευαγγελισμού” ή μοιράσματος μελωδιών και “γεύσεως πολιτισμού”.

Οι δεσποτοκράτες Οικουμενιστές και αιρετικοί πάντως επίσκοποι

αμέσως θα προβάλλουν το ανυπόστατο και ψευδές επιχείρημα ότι “ο Όσιος Γρηγόριος ο Α΄ Διάλογος Πάπας Ρώμης έζησε προ του Σχίσματος και άρα η μουσική του είναι επιτρεπτή και αποδεκτή”.

Αυτό όμως δεν ισχύει και αποτελεί εφεύρεση διπλωματική, συνιστά προφάσεις εν αμαρτίαις, εν ανομίαις, εν παραβάσεσι και καταπατήσεις παντίαις. Η χρήση του ονόματος του Οσίου Γρηγορίου είναι παντελώς αβάσιμη, αδόκιμη και αυθαίρετη. Εξυπηρετεί τα ύπουλα συμφέροντα του Παπικού Πρωτείου, το οποίου δυστυχώς, “κρυφός” υπέρμαχος ήταν και αυτός ο Όσιος Γρηγόριος. Η αλήθεια να λέγεται.

Το Γρηγοριανόν Μέλος αυτό καθ’ ευατό, δεν είναι καθόλου “Γρηγοριανό” και η σύνδεση του ονόματός του Οσίου δεν αποδεικνύεται ιστορικώς. Δεν υπάρχει κανένα αρχαίο εκκλησιαστικό μουσικό κείμενο που να στηρίζει αυτήν την δήλωση και “γρηγοριανή ταμπέλα” εφευρέσεως και δημιουργίας.

Ο πρώτος παπικός Βενεδικτίνος μοναχός που επεννόησε το είδος και συνέθεσε το ύφος του Γρηγοριανού Μέλους όπως το γνωρίζουμε σήμερα με τη δική του μορφή, ήταν ο Γκουίντο Ντ’ Αρέτσο, (Guido D’ Arezzo) το 1030 ενώ ο Όσιος Γρηγόριος ο Α΄ Διάλογος Πάπας Ρώμης γεννήθηκε το 540 και κοιμήθηκε το 604…

Σίγουρα δεν αποκλείονται κάποιες καρδινάλιες καταβολές και δυτικότροπες επιρροές. Η ουσία είναι πάντως ότι η λεγομένη “Γρηγοριανή Ψαλμωδία” ή “Γρηγοριανόν Μέλος (Μελωδία) είναι “γέννημα και θρέμμα”: ΠΑΠΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΥΜΝΩΔΙΑ!

Το ίδιο το Βατικανό βροντοφωνεί: “η Ρωμαιοκαθολική (ψευδο)”εκκλησία” θεωρεί επισήμως το Γρηγοριανόν Μέλος ως την πιο κατάλληλη μουσική για λατρεία – “the Roman Catholic “church” officially considers the Gregorian Chant as its most suitable music for worship”.

Το ίδιο ομολογεί και η σχετική Χορωδία (Χαρωδία) στην επίσημη ιστοσελίδα τους (ἐδῶ)    http://consortiumvocale.no/members/    καθώς και το ότι απαραιτήτως αποτελείται από ΙΕΡΕΙΣ (ψευδο-ιερείς Παπικούς) όπως τον Steinar Echholt, φράγκικους ψάλτες και “θεο”λόγους-αιρεσιολόγους. Οπότε έχουμε ΙΕΡΟΥΡΓΙΑ και ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΑ. Έχουμε ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ και ωμή καταπάτηση των Ιερών Κανόνων!

Ο ΞΕ΄ (η ΞΔ΄) Κανόνας των Αγίων Αποστόλων εντέλλεται:

«Ει τις κληρικός, ή λαϊκός εισέλθοι εις συναγωγήν Ιουδαίων, ή αιρετικών προσεύξασθαι, και καθαιρείσθω, και αφοριζέσθω!». Είτε εισέλθουμε εμείς, είτε εισέλθουν αυτοί, είναι ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο! Ισχύει η ίδια ακριβώς ποινή! Τ’ ακούς δέσποτα Δημητριάδος Ιγνάτιε;;; Είσαι και καθαιρετέος, και αφοριστέος, και αναθεματιστέος!!!

Επίσης ο ΛΖ΄ της εν Λαοδικεία Συνόδου αναφέρει και επαναλαμβάνει τον ίδιο αναθεματισμό:

«ΟΥ δεί (ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ με τίποτα! ΔΕΝ επιτρέπεται επ’ ουδενί λόγω) παρά των Ιουδαίων ή αιρετικών τα πεμπόμενα εορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζειν αυτοίς». Οι αιρετικές γρηγοριανές υμνωδίες, σύμφωνα με το μητροπολιτικό ανακοινωθέν, έρχονται “σε λειτουργικούς εορτασμούς!” Τα “πεμπόμενα” λοιπόν των συναυλιών παρά αιρετικών παπικών ιερέων και ψαλτών, οργανωμένα παρά αιρετικών βιβλικών εταιριών, είναι ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ! Και αναθεματισμένα!

Τα ίδια διαχρονικά και εκκωφαντικά αστροπελέκια από τον Β΄ Κανόνα της εν Αντιοχεία Συνόδου: «ΜΗ εξείναι δε ΚΟΙΝΩΝΕΙΝ ΤΟΙΣ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΙΣ, μηδέ κατ’ οίκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοις μη τη εκκλησία συνευχομένοις!». Εάν οι Άγιοι Πατέρες είναι τόσο αυστηροί στο “κατ’ οίκον” συνεύχεσθαι και συνάδειν, ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ σε Ναό και μάλιστα της Αγίας και Θείας Αναλήψεως του Χριστού!! Τ’ ακούς δέσποτα Δημητριάδος Ιγνάτιε;;; Ακοινώνητος και καθαιρετέος!

Επί πλέον και ο Ι^ος Κανόνας των Αγίων Αποστόλων βροντοφωνεί την του Θεού Φωνή και Οργή:

“Ει τις ακοινωνήτω, καν εν οίκω συνεύξηται, ούτος αφοριζέσθω”. Είσαι λοιπόν ακοινώνητος και αφοριστέος! Τ’ ακούς δέσποτα Δημητριάδος Ιγνάτιε;;; ΑΦΟΡΙΣΤΕΟΣ! Και επειδή δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει (ΑΣ ΜΗ γελιόμαστε) Σύνοδος που θα σε αφορίσει, (διότι εσύ θα βρίσκεσαι ως κριτής και ανακριτής στα δεσποτοκρατικά έδρανα μετά του “Παναγιωτάτου” υμών Πάπα το 2016), όμως, στα μάτια του Λαού του Θεού από τον απαράβατο και διαχρονικό ΝΟΜΟ του Θεού είσαι ΗΔΗ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΣ! Και ενεργεία και δυνάμει!

Άκουσε και τον Άγιο Πατριάρχη Νικηφόρο Κωνσταντινουπόλεως τον Μέγα Ομολογητή:

«Ου χρή το καθόλου εις τοιαύτας εκκλησίας (που υπάγονται σε αιρετικούς) εισιέναι, κατά τους ειρημένους τρόπους (χάριν ευχής και ψαλμωδίας ή και όταν “εισαχθούν” αυτοί οι αιρετικοί σε δικούς μας ναούς και τους μολύνουν)… άμα γαρ τω εισαχθείναι την αίρεσιν, απέστη ο έφορος των εκείσε Άγγελος, κατά την φωνήν του μεγάλου Βασιλείου, και κοινός οίκος ο τοιούτος χρηματίζει ναός! Και, ου μη εισέλθω, φησίν, εις εκκλησίαν πονηρευομένων, και ο Απόστολος, “τις συγκατάθεσις ναού Θεού μετά ειδώλων;”» (Άγ. Νικηφόρος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο Ομολογητής, Ρ-Π., δ, 431δ)

Τρομακτικό αυτό! Απέστη ο έφορος των εκείσε Άγγελος, του της Αναλήψεως Ναού! Έφυγε πτέρυξι την όψιν καλύπτων και τα στήθη τύπτων, αναστενάζων και οδυρόμενος για τα δικά σας αήθη οικουμενιστικά συνήθη! Και το χειρότερο;;; “ΚΟΙΝΟΣ ΟΙΚΟΣ Ο ΤΟΙΟΥΤΟΣ ΧΡΗΜΑΤΙΖΕΙ ΝΑΟΣ!” Κοινός, συνηθισμένος, μολυσμένος και αιρετικός ο τοιούτος ναός! Και μολυσμένοι και αιρετικοί όσοι συνεχίζουν την κοινωνία μαζί τους! Ακοινώνητοι και Αναθεματιστέοι! Ο Πειραιώς βεβαίως, αγαλλομένω ποδί μαζί σου θα ενσωματωθεί εν Θεία Μυσταγωγία! Και ο Σύρου ευφραινόμενος μετά λευκών, παπικών ενδυμάτων προθύμως θα παραστεί να μνημονεύσητε ομού τον ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΕΝΟΝ ΣΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ!!!

Και για να μην κουράζουμε τους αναγνώστες μας, ένας τελευταίος, ακαριαίος και καθοριστικός αναθεματισμός του Αγίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Κυρίλλου του Ε΄ και της περί αυτόν Αγίας Πατριαρχικής Συνόδου του 1749, (τα εισαγωγικά δικά μου):

«Εντελλόμεθα και παραγγέλλομεν πατρικώς και πνευματικώς …εις το εξής μη τολμήσετε το σύνολον να συγκοινωνείτε μετά των αυτόθι φρατόρων και φραγκοπατέρων και λοιπών Δυτικών, εις τα τε ιερά της καθ’ ημάς Εκκλησίας Μυστήρια και εις τας λοιπάς εκκλησιαστικάς τελετάς, προσευχάς τε και ιερουργίας, αλλά να φυλάττετε … το ακοινώνητον (την Διακοπήν Κοινωνίας, την Απομάκρυνση και Αποτείχιση), όλως (ολοκληρωτικώς και τελείως) μετ’ εκείνων εν πάσαις ταις ιεραίς τελεταίς και ιερουργίαις. Εάν δε μετά την πατριαρχικήν και συνοδικήν ημών επιτίμησιν, πατρικήν τε και πνευματικήν παραίνεσιν και νουθεσίαν ταύτην, τολμήση τις από λόγου σας να φανή απειθής και ενάντιος και είτε τις εκ των αυτόθι ιερέων τολμήση και φωραθή συνευχόμενος τοις Λατίνοις ή προσφοράς δεχόμενος εκείνων (προσφορά της συναυλίας παρά της Αιρετικής Βιβλικής Εταιρίας) ή μνήμας άγων υπέρ αυτών (και την μελωδίαν αυτών)… ο τοιούτος ιερεύς θέλει καθυποβληθή τελεία καθαιρέσει της ιερωσύνης αυτού!” Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλος Ε΄ και η περί αυτόν Πατριαρχική Σύνοδος (1749).

Δέσποτα Δημητριάδος Ιγνάτιε, είσαι “τελεία καθαιρέσει” ΤΕΛΕΙΩΣ ΚΑΘΗΡΗΜΕΝΟΣ! Και τολμάτε και αδικείτε και συκοφαντείτε τον π. Ευθύμιο Τρικαμηνά ως “καθηρημένο”.

Η άχαρη, αντιαισθητική και τελείως ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΗ μίξη – σύζευξη Παπικής ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ μουσικής εντός αγιασμένου μα ΜΟΛΥΣΜΕΝΟΥ πια, Ορθοδόξου Ναού, αποτελεί ύπουλα αποκύημα της βλασφήμου Παναιρέσεως του Οικουμενισμού. Η ανάμιξη αυτή αναπόσπαστο μέρος του Μουσικού Οικουμενισμού, τον οποίο Οικουμενισμό εμείς οι Αποτειχισθέντες καταδικάζουμε απερίφραστα σε όλες του τις εκφάνσεις.

Εκτός από τον Θρηκευτικό-Δογματικό Οικουμενισμό (Ενοποίηση Θρησκειών) ο οποίος είναι αναμφισβήτητα ο χειρότερος και επικινδυνότερος, υπάρχει και ο Πολιτικός Οικουμενισμός (Ενοποίηση Κυβερνήσεων και Κρατών), ο Πολυ-πολιτισμικός / Κοινωνικός Οικουμενισμός (Ενοποίηση παραδόσεων και θεσμών), υπάρχει δυστυχώς και ο Μουσικός Οικουμενισμός!

Η ετεροζυγία της Ορθοδόξου Πίστεως με τις λοιπές σατανικές αιρέσεις του Εωσφορικού Π.Σ.”ε” συντελεί σε μοιχεία πνευματική. ΕΙΣΤΕ ΑΠΑΝΤΕΣ ΜΟΙΧΟΙ. Η διαβολική αυτή Μίξη του Δημητριάδος Βόλου διαβάλει την Αλήθεια και συνιστά μιαρό μουσικό γάμο, “πανδαισία” πορνική, έκφραση θηλυπρεπή, δέηση υποδουλωτική, αφομοίωση ΜΟΛΥΣΜΑΤΙΚΗ η οποία βλάπτει σοβαρά την πνευματική υγεία και πλήττει υποσυνειδήτα την αυτοσυνειδησία των πιστών.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος απαγορεύει τα κοσμικά άσματα, συμπεριλαμβανομένων και των ασμάτων των αιρετικών, τα οποία “δύνανται να επιφέρουν αλλοίωση τού ήθους διότι ή μελωδία τους έχει τη δύναμη να εισχωρήσει στο βάθος της ψυχής και να την κάνει μαλθακότερη και ασθενέστερη!” (Εις τάς Πράξεις των Αποστόλων, 10,4, PG 60, 90).

Η μουσική συν-δοξολογία και χοροδιακή λατρεία ομού τε ορθοδόξων μετά αιρετικών βλάπτει την φήμη του Παναγίου Πνεύματος, το οποίον ασφαλώς κατέχει τα Μουσικά Πρωτεία και Θεϊκώς Διευθύνει την Ορθόδοξη Μουσική Λατρεία. Ο Μέγας Βασίλειος υπογραμμίζει πως η Ορθόδοξη Βυζαντινή Υμνωδία είναι “δωρεά του Αγίου Πνεύματος” (Εις τον Ψαλμόν 1, 1-2, ΡG 29, 212-3).

Προπτωτικώς δε, την πλήρη εξουσία και ευθύνη επί της μουσικής κατείχε ο Εωσφόρος ο οποίος “ηγείτο της του Θεού Λατρείας”. Αυτός ενέπνεε, κατηύθυνε και συντόνιζε τις αέναες Δοξολογίες πάντων των Λειτουργικών Δυνάμεων. Έκτοτε, εξ’ ουρανού εκπεσών, απώλεσε αυτή την χαρισματική εξουσία και τώρα διευθύνει Μαεστρικά την Ετερόδοξη Παναιρετική Μουσική Λατρεία. Αυτός, ο Εωσφόρος εμπνέει τώρα με καχέκτυπη απομίμηση και σατανικό είδος φερομένης βιαίας πνοής, την Μουσική των Αιρετικών απάντων.

Εμείς, δεν έχουμε να ζηλέψουμε ΤΙΠΟΤΕ από την υμνωδία-τραγωδία των αιρετικών. Και λέγω “τραγωδιά” με την αρχαία ελληνική έννοια καθώς και με την του τράγου “θεού πάνα” την ωδή… Δεν επιτρέπεται να απολαμβάνουμε Εωσφορικές Μουσικές παραστάσεις, ούτε μπορούμε να επικαλούμαστε, όπως η αιρετική πλέον επισκοπή Βόλου διατείνεται, να γευτούμε και “να ψηλαφίσουμε πολιτιστική προφορά της Δύσης και του σύγχρονου παγκόσμιου πολιτισμού!”

Το σχετικό διαφημιστικό μάλιστα, όπως αυτό παρουσιάζεται στα δεσποτοκρατικά λημέρια και οικουμενιστικά κατατόπια, έχει το θράσος να διατείνεται: “Χωρίς καμιά αμφιβολία, χωρίς την Γρηγοριανή μουσική, η παγκόσμια μουσική θα ήταν διαφορετική…” (e-thessalia.gr)… ΛΑΘΟΣ!!! Διορθώνω: “Χωρίς καμιά μα καμία αμφιβολία, χωρίς την Ασύγκριτη, Εξαίσια, Ουράνια, Αγγελική Ορθόδοξη, Βυζαντινή Μουσική, (πάντα με Κεφαλαίο “Μ”!) η παγκόσμια μουσική θα ήταν διαφορετική!”

Ακόμη και αυτός ο Μάνος Χατζιδάκης ομολόγησε τρανώτατα και επιτυχέστατα για την Λαϊκή και ιδίως τη Ρεμπέτικη Μουσική: “Πάνω σ’ αυτούς τους ρυθμούς χτίζεται το ρεμπέτικο τραγούδι, του οποίου παρατηρώντας τη μελωδική γραμμή διακρίνομε καθαρά την επίδραση ή καλύτερα την προέχταση του βυζαντινού μέλους. Όχι μόνο εξετάζοντας τις κλίμακες που από το ένστιχτο των λαϊκών μουσικών διατηρούνται αναλλοίωτες, μα ακόμη παρατηρώντας τις πτώσεις, τα διαστήματα και τον τρόπο εκτέλεσης. Όλα φανερώνουν την πηγή, που δεν είναι άλλη από την αυστηρή και απέρριτη εκκλησιαστική υμνωδία!”

Και αυτά, όχι για να επαινέσω τη Ρεμπέτικη Μουσική αλλά για να καταδείξω πως ΟΧΙ η “Γρηγοριανή” μα η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ επηρεάζει την παγκόσμια μουσική σκηνή! Μη τρελλαθούμε λοιπόν! Ακούς εκεί… “η συναυλία αυτή θα φέρει το κοινό, μέσω της μουσικής σε επαφή με την χριστιανική πνευματικότητα” (λες και μεις οι Ορθόδοξοι ζούμε ΕΚΤΟΣ πνευματικότητος και πραγματικότητος)…

Ενδεικτική και άκρως αποκαλυπτική η παρακάτω δήλωση η διαμητροπολιτική: “Οι συνθέσεις που παρουσιάζονται στο πρόγραμμα αυτό προέρχονται από τη Λειτουργία (Mass Proper) της 6ης έως την 10η Κυριακή. Κοινό τους θέμα είναι ο Θεός που φέρνει θεραπεία και σωτηρία, κάνοντας τον άνθρωπο και όλη την ανθρωπότητα πλήρη και Αγία”.

Έχουμε λοιπόν Μυστηριακή ιερουργία “που φέρνει θεραπεία και σωτηρία, κάνοντας τον άνθρωπο και όλη την ανθρωπότητα πλήρη και Αγία”. Δηλαδή, “ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ’ ενός γρηγοριανού μέλους πάντες…”.

Πάλι κατά το ανακοινωθέν, “κορυφαία καλλιτεχνική αξία” ο Alexander M. Schweitzer, “είναι θεολόγος και μουσικός”… Θεόπτης και Θεο-ρατικός. Σώστης και διορατικός. Μουσικός χαρισματικός και ιαματικός, εφ’ όσον κατά κοινή δήλωση του Πάπα, “η Ορθοδοξία ασθενεί σοβαρά” κι ήρθαν οι γιατροί του από το Βορρά να μας αγιάσουν και να μας σώσουν!

Αυτά είναι λατρευτικές ΑΗΔΙΕΣ και Παναιρετικές Δοξασίες του Μουσικού Οικουμενισμού, ο οποίος καραδοκεί να καταλήξουμε σε ετερόκλητο ένωση ανομοιογενών μουσικών συστημάτων και λατρευτικών ηχημάτων. Ο Παναιρετικός Οικουμενισμός αποσκοπεί στην παγκοσμία και ολοκληρωτική ισοπέδωση των πάντων! Αποβλέπει στην πανοικουμενική Λατρεία του Εωσφόρου και ορχηστρώνει μαεστρικά το σχέδιο της Αντιθέου Οικονομίας διά του συμβιβασμού και της συνυπαρξίας των συγχρόνων “Αντι-οικουμενιστών.” Αυτοί ευθύνονται τα μέγιστα για την Αποπεράτωση αυτού του σχεδίου, αρνούμενοι να εφαρμόσουν την Θεϊκή, Αγιοπατερική Ακρίβεια της Διακοπής Μνημονεύσεως, προφασιζόμενοι πάντως την οικονομία τοις πάσι επί πάντων και διά πασών. “Κοινωνούμε με ακοινωνήτους και το ομολογούμε στη διαπασών!”…

“Εν τω παραδείσω Εύα τω δειλινόν” ο Αρχέκακος Όφις είχε το σύνθημα: “Δεύτε διαλεχθώμεν!” Σήμερα πάλι σύνθημα πονηρό της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού το “Δεύτε διαλεχθώμεν!” Παρασύνθημα παραπλανητικό και παμπόνηρο του Μουσικού Οικουμενισμού το “Δεύτε Συνάδωμεν, συνδοξολογήσωμεν και συμπροσευχηθώμεν!”…

Κι’ όταν τελικώς ενώσουμε τις μελωδίες μας, τις χορωδίες μας και τις φωνές, όταν ενώσουμε τα ψαλτήρια μας, τους ναούς μας, τις λειτουργίες, τις εορτές, τις προσευχές μας και τις ζωές, τότε μη στεναχωριέστε καθόλου, θα ‘ρθει “το ποθούμενο”, θα ‘ρθει από μόνο του το “Κοινό Ποτήριο”. Τότε οι “Αντι-οικουμενιστές” θα τρέχουν να σωθούν κι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Ζήτω που καήκαμε!

Αυτός είναι ο κρύφιος σκοπός και το απόκρυφο μήνυμα το του Μουσικού Οικουμενισμού.

Κλείνω κερνώντας στην αγάπη σας δύο ιστορικούς λόγους που εξεφώνησαν οι Δύο Μεγάλοι Έλληνες Ορθόδοξοι Εκκλησιαστικοί Συγγραφείς Φώτιος Κόντογλου και Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης:

“Μοναχά ο ορθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά, κι από την ψυχή του περνάνε αγιασμένα αισθήματα, και τη ζεσταίνουνε με κάποια θέρμη παράδοξη, που έρχεται από έναν άλλο κόσμο, τη θέρμη του Αγίου Πνεύματος, κατά τον αναβαθμό που λέγει: “Αγίω Πνεύματι πάσα ψυχή ζωούται, και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται τη τριαδική μονάδι, ιεροκρυφίως.” Ψυχή και σώμα γιορτάζουν μαζί, ευφραίνουνται με τη θεία ευφροσύνη, που δεν την απογεύεται όποιος βρίσκεται μακριά από τον Χριστό. Ενώ η καρδιά του χριστιανού, αυτές τις αγιασμένες μέρες, είναι γεμάτη από την ευωδία της (Βυζαντινής εννοείται) Υμνωδίας, γεμάτη από μια γλυκύτατη πνευματική φωτοχυσία, που σκεπάζει όλη την κτίση, τα βουνά, τη θάλασσα, τον κάθε βράχο, το κάθε δέντρο, την κάθε πέτρα, το κάθε πλάσμα. Όλα είναι αγιασμένα, όλα γιορτάζουνε, όλα ψέλνουνε, όλα ευφραίνονται, όλη η φύση είναι «ως ελαία κατάκαρπος εν τω οίκω του Θεού». Κανείς δεν νοιώθει στην καρδιά του τέτοια χαρά, παρά μονάχα εκείνος που αγαπά τον Θεό και που ζει τις μέρες της ζωής του μαζί με τον Θεό, γιατί κανένας άλλος από τον Θεό δεν μπορεί να δώσει τέτοια χαρά, τέτοια ειρήνη, κατά τον λόγο που είπε ο Κύριος στον Μυστικό Δείπνο: «Τη δική μου την ειρήνη σας δίνω, δεν σας δίνω εγώ την ειρήνη που δίνει ο κόσμος… Η Εκκλησία μας φωτοβολά μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι (των αιρέσεων), γιορτάζοντας τη Γέννηση του Κυρίου. Από μέσα της ακούγεται μια ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΑ ΥΜΝΩΔΙΑ, (Αγγελική Υμνωδία) σαν εκείνη που ψέλνανε οι άγγελοι τη νύχτα που γεννήθηκε ο Κύριος, «ΗΧΟΣ ΚΑΘΑΡΟΣ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΩΝ» (Φώτιος Κόντογλου «Το Αϊβαλί η Πατρίδα μου»)

“Η Βυζαντινή μουσική είναι τόσον Ελληνική όσον πρέπει να είναι. Ούτε ημείς την θέλομεν, ούτε την φανταζόμεθα, ως αυτήν την μουσικήν των αρχαίων Ελλήνων. Αλλ’ είναι η μόνη γνησία και η μόνη υπάρχουσα. Και δι’ ημάς, εάν δεν είναι η μουσική των Ελλήνων, είναι η μουσική των Αγγέλων!” (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης).