Αλήθεια! Πώς κατήντησε ο Ναυπάκτου; Ή πάντα έτσι ήταν και εκρύβετο πίσω από τις λόγιες αγιοπατερικές μελέτες του;

Σχόλιον εἰς τὴν εἰσήγησιν

τοῦ Σεβ. Ναυπάκτου

Τοῦ Ἱερομονάχου

Δαμασκηνοῦ,

  Ἁγιορείτου

Μὲ ἄλλα λόγια «βάλαμε τὸ λύκο
νὰ φυλάει τὰ πρόβατα» καὶ αὐτὸ
μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Τσοπάνη.

Ἱερομ. Δαμασκηνὸς  Ἁγιορείτης:

Σᾶς ἀποστέλλω τὸ σχόλιον ἀναφορικῶς μὲ τὴν πρότασιν τοῦ Ἁγίου  Ναυπάκτου, τὴν ὁποίαν υἱοθέτησε ἡ διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος ἀναφορικῶς μὲ τὴν διδασκαλίαν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἰς τὰ Σχολεῖα Στοιχειώδους καὶ Μέσης Ἐκπαιδεύσεως.

Τὸ σχόλιον διετυπώθη ἀφοῦ ἤκουσα ἀπόψεις ἀνωτάτων δικαστικῶν λειτουργῶν καὶ προσώπων τῆς Ἑλληνικῆς Κοινωνίας, ποὺ παρακολουθοῦν τὴν Νέαν Τάξιν  πρα­γμάτων, τὰ ὁποῖα σέβονται τὸν διαχρονικὸν πολιτισμὸν τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν της.

Σημεῖα Ἐνδιαφέροντος τῆς Πρότασης -Εἰσήγησης.

α. Λαμβάνοντας ὑπόψη τὶς πιέσεις ποὺ ἀσκοῦνται (ἐντὸς/ἐκτὸς Ἐκκλησίας), ἀλλὰ καὶ τὴ διαφαινόμενη πρόθεση σὲ ἐπίπεδο Ὑπουργείου Παιδείας, γιὰ ὑποβάθμιση σὲ γνωστικό καὶ πρακτικὸ ἐπίπεδο τοῦ μαθήματος, μέσῳ θρησκειολογικοῦ χαρακτήρα πολυπολιτισμικῆς ἄμβλυνσης τῆς διδακτέας ὕλης, ἡ εἰσήγηση φαντάζει ἀπὸ πρώτης ἄποψης ὡς λογική, πλὴν ὅμως αὐτὸ δὲν ἰσχύει. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα, ἀπὸ τὴ μία δημιουργεῖ τὶς ἀπαραίτητες συνθῆκες, πλήρους ἀλλαγῆς τῶν βασικῶν στοιχείων καὶ δομῶν τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, ἤτοι τῆς διδακτέας ὕλης καὶ τοῦ τρόπου διδασκαλίας καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη λειτουργεῖ ἀποτρεπτικὰ καὶ κατευναστικὰ πρὸς τὶς ὅποιες φωνὲς διαμαρτυρίας ἐντὸς κλήρου καὶ λαοῦ, περιορίζοντας τὶς ὅποιες ἀντιδράσεις.

β. Ἡ εἰσήγηση θὰ ἀποτελοῦσε συγκερασμὸ ἀπόψεων καὶ σύνθεση ἀντίθετων τάσεων, μόνο στὴν περίπτωση ποὺ ἀφοροῦσε στὴν ἀρχικὴ δημιουργία τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν. Ὡς ἐκ τούτου, ἀποτελεῖ παραχώρηση πρὸς τὴ μία καὶ μόνο πλευρὰ καὶ συγκεκριμένα αὐτῆς τῶν θρησκειολόγων τῆς ΚΑΙΡΟΣ (Σημ: ἀναφέρονται ἀπὸ τὸν εἰσηγητὴ καὶ ὡς “προτείνοντες»), ἐνῷ θὰ
ἀποτελέσει καὶ θὰ χρησιμοποιηθεῖ μελλοντικά, ὡς ἔμμεση ἀποδοχὴ τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ τὶς ὅποιες ἀλλαγὲς σχεδιάζονται γι᾽ αὐτή, χωρὶς αὐτὴ καὶ τὸ ποίμνιό της.

γ. Σύμφωνα μὲ τὴν ἐντύπωση ποὺ ἀποκόμισε ὁ εἰσηγητής, «ἄλλοι χαρακτηρίζονται ὡς συντηρητικοὶ καὶ ἄλλοι ὡς φιλελεύθεροι», ἐννοώντας τοὺς ἐκπροσώπους τῆς ΠΕΘ καὶ τοὺς “προτείνοντες» τῆς ΚΑΙΡΟΣ ἀντίστοιχα. Ὁ χαρακτηρισμὸς θὰ ἦταν εὔστοχος, ἐφόσον τὰ ἱερὰ θεσμικὰ κείμενα καὶ ὁ τρόπος διδαχῆς τῆς Ἀλήθειας εἶχαν μεταβληθεῖ σὲ βάθος χρόνου καὶ οἱ μὲν συντηρητικοὶ συνέχιζαν νὰ ἐμμένουν στὰ ἀρχικὰ πρότυπα, οἱ δὲ φιλελεύθεροι ἀκολουθοῦσαν τὶς ἀλλαγὲς τῶν καιρῶν, πλὴν ὅμως οὔτε τὰ θεσμικὰ κείμενα τῆς Πίστεως μεταβλήθηκαν, οὔτε καὶ ὁ τρόπος διδαχῆς τῆς Ἀλήθειας,

δ. Ὁ Εἰσηγητὴς ἀναφέρει ὅτι «Ἐφ᾽ ὅσον εἶναι αἴτημα τῶν καιρῶν ἡ εἰσαγωγὴ τῆς πολυθρησκευτικότητας καὶ τῆς πολυπολιτισμικότητας, κανεὶς δὲν ἀρνεῖται τὴν ὑλοποίηση τοῦ αἰτήματος». Ἀπὸ τὸ προηγηθὲν κείμενο τῆς εἰσήγησης, συνάγεται ὅτι ἡ ἐπιμέρους φράση “τοῦ αἰτήματος» ἀφορᾶ στὴν ΚΑΙΡΟΣ καὶ ὄχι στοὺς καιρούς. Τὸ δὲ αἴτημα τῆς ΚΑΙΡΟΣ, ἀφορᾶ στὴν εἰσαγωγὴ τῆς πολυθρησκευτικότητας καὶ τῆς πολυπολιτισμικότητας στὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν. Κατόπιν αὐτῶν, γεννῶνται ἐρωτήματα στὸν ἀναγνώστη:

– Ἀπὸ ποῦ συμπεραίνεται ὡς ὀρθὴ καὶ ἀβίαστα ἀποδεκτὴ ἡ ἐν λόγῳ ἄποψη;

– Ἀπὸ τὸ μεγάλο ἀριθμὸ τῶν ἐκπροσώπων τῆς ΚΑΙΡΟΣ (50 μέλη);

– Ἀπὸ τὰ πολλαπλὰ παραδείγματα ἀποτυχημένης ἐφαρμογῆς στὶς χῶρες τῆς ἐκμαυλισμένης ἤδη συν­ειδησιακὰ καὶ ἠθικὰ Εὐρώπης;

– Ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἐν λόγῳ αἴτημα ἀποτελεῖ ἐπιβαλλόμενη ἐπιδίωξη τῆς ΝΤΠ, ὑλοποιούμενο κυρίως μέσῳ χρηματοδοτούμενων ΜΚΟ;

Ἡ ἐπιμέρους φράση “κανεὶς δὲν ἀρνεῖται τὴν ὑλοποίηση», ὑπονοεῖ ὅτι συμφωνεῖ καὶ ἡ “ἀντίθετη πλευρὰ» τῆς ΠΕΘ, ἢ ἀποσκοπεῖ στὴν ἔμμεση δέσμευση τυχὸν διαφωνούντων σὲ κλῆρο καὶ ποίμνιο;

ε. Ἕνα ζήτημα τὸ ὁποῖο προβάλουν οἱ θρησκειολόγοι τῆς ΚΑΙΡΟΣ, ὡς δικαιολογία τῶν ἐπιδιωκόμενων ἀλλαγῶν, εἶναι ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ αὐξανόμενου ρατσισμοῦ, μέσῳ τῆς γνώσης τῶν ἄλλων θρησκειῶν καὶ τῆς ἀποδοχῆς τῆς διαφορετικότητας. Ἐδῶ θὰ ταίριαζε ἀπόλυτα ἡ γνωστὴ φράση, “χρησιμοποιοῦμε τὸ λάθος φάρμακο», καθότι ἰσχύει τὸ ἀπολύτως ἀντίθετο. Ἐὰν θέλουμε πραγματικὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε ρατσιστικὰ φαινόμενα καὶ ξενοφοβίες, θὰ πρέπει νὰ αὐξήσουμε τὶς ὧρες διδασκαλίας τῶν θρησκευτικῶν, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπικεντρωθοῦμε στὴν ὀρθόδοξη παράδοση τοῦ τόπου μας, ἡ ὁποία ἀπέδειξε σὲ βάθος χρόνου ὅτι δὲν σχετίζεται μὲ ἐπεκτατικὲς βλέψεις καὶ μισαλλοδοξίες ἄλλων θρησκειῶν καὶ δογμάτων. Χαρακτηριστικὰ παραδείγματα ἀποτέλεσαν τόσο κατὰ τὸ παρελθὸν οἱ Σταυροφορίες, ὅσο καὶ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας ὁ ἀκραῖος Ἰσλαμισμὸς σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις του.

στ. Σχετικὰ μὲ τὸ νέο Π Σ.

Μὲ τὸ νέο ΠΣ ἡ ἐπιταγὴ τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος, ποὺ χαρακτηρίζει τὸ Ὀρθόδοξο Δόγμα ὡς τὴν «ἐπικρατοῦσα Θρησκεία», καθὼς καὶ ἡ βασικὴ ἀποστολὴ καὶ ὑποχρέωση τοῦ Κράτους, γιὰ ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 16 αὐτοῦ, ἐπαφίενται στὴ διακριτικὴ εὐχέρεια, τὴν πρόθεση καὶ ἱκανότητα τοῦ κάθε διδάσκοντος, πόσο δὲ μᾶλλον προσαρμοζόμενη αὐτὴ στὴν ἱκανότητα καὶ ἐπιθυμία τοῦ ἑκάστοτε μαθητικοῦ ἀκροατηρίου.

Ἡ βασικὴ συνταγματικὴ ἀρχὴ περὶ ἰσονομίας, ἐπιβάλλει στὸ Κράτος- πάροχο τῆς παιδείας, τόσο τὴν ὁμοιόμορφη παροχὴ γνώσης ἀπὸ πλευρᾶς ὕλης καὶ τρόπου διδασκαλίας, ὅσο καὶ ἀπὸ πλευρᾶς ἐπιδιωκόμενου ἀποτελέσματος ὡς τελικὴ γνώση ἀπὸ τοὺς ὑπόχρεους μαθητές, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ διδακτικὸ προσωπικὸ καὶ τὸ ἐνίοτε σχολικὸ καὶ μαθητικὸ περιβάλλον. Τὸ νέο ΠΣ (δίνοντας τὴ δυνατότητα πολλαπλὰ διαφοροποιημένης διδασκαλίας, προσαρμοζόμενης στὸ ἑκάστοτε ἐπίπεδο τοῦ μαθητικοῦ ἀκροατηρίου, τροποποιεῖ κατὰ περίπτωση τὸ ἐπίπεδο τῆς παρεχόμενης γνώσης, παραβιάζοντας ἔτσι τὴν ἀρχὴ τῆς ἰσότητας στὸ δικαίωμα, ἀλλὰ καὶ στὴν ὑποχρέωση τοῦ μαθητῆ στὴ γνώση.

Ἐὰν αὐτὴ ἡ καινοφανὴς μέθοδος διδασκαλίας, ποὺ σύμφωνα μὲ τοὺς «δημιουργοὺς» ἐνέχει ἐπιστημονικῆς βάσης, ἐφαρμοζόταν σὲ ὁποιοδήποτε ἄλλο μάθημα (ἀρχαῖα, μαθηματικά, φυσικὴ κ.λ.π.), εὔκολα θὰ συμπεράναμε τὸ χάος ποὺ ὑποκρύπτεται ἀπὸ τὴ μὴ σαφῆ ὁριοθέτηση τοῦ τρόπου διδασκαλίας, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐλάχιστου ἐπιθυμητοῦ ἀποτελέσματος (τί πρέπει νὰ μείνει ὡς ἐλάχιστη γνώση στὸν μαθητή), δεδομένου ὅτι αὐτὸ θὰ διαφοροποιοῦνταν κατὰ περίπτωση σχολείου ἀκόμη καὶ τμήματος, ἐξαρτώμενο ἐνίοτε ἀπὸ τὶς δυνατότητες, ἐπιθυμίες καὶ προθέσεις τῶν ἑκάστοτε διδασκόντων- μαθητῶν. Ἆραγε σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση, θὰ ἦταν δυνατὴ καὶ νόμιμη στὸ πλαίσιο τῶν ἴσων εὐκαιριῶν, ἡ ἐξέταση τοῦ ὑπόψη μαθήματος εἴτε σὲ διαφορετικὰ τμήματα τοῦ αὐτοῦ σχολείου, εἴτε σὲ πανελλαδικὸ ἐπίπεδο;

(π.χ ἐὰν κάποιο τμῆμα ποὺ ἔχει ἀλλοδαποὺς ἢ ἀδύνατους μαθητὲς δὲν μπορεῖ νὰ ἀνταποκριθεῖ ἐπαρκῶς σὲ ἕνα μάθημα, ὁ καθηγητὴς θὰ μειώσει τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ μαθήματος ἐπηρεάζοντας τὴ γνώση καὶ τῶν ὑπολοίπων τοῦ τμήματος; Στὶς τελικὲς ἐξετάσεις θὰ ἔχουμε διαφορετικὰ θέματα γι᾽ αὐτὸ τὸ τμῆμα ἢ τοὺς μαθητές;)

ζ. Κατὰ τὴν τελικὴ πρόταση τῆς εἰσήγησης;

Ἡ ἀναφορὰ καὶ χρήση ἀπὸ τὸν εἰσηγητὴ τῶν λέξεων-φράσεων “ἀντιπαλότητες» καὶ “ἀντίθετες πλευρές», καταδεικνύει ὄχι μόνο τὸ βάθος τῶν ἐπιμέρους διαφορῶν μεταξὺ ΠΕΘ καὶ ΚΑΙΡΟΣ, ἀλλὰ καὶ τὴν οὐσία τοῦ προβλήματος, ποὺ εἶναι ἡ ἐπιδίωξη διαφορετικοῦ ἀποτελέσματος στοὺς μαθητές.

Ἐπί αὐτῶν τῶν σημαντικῶν διαφορῶν καὶ θέσεων, ὁ εἰσηγητὴς ὡς ἄλλος νίπτων τὰς χεῖρας», προσπάθησε νὰ προβάλει τὴν ἀνάγκη συγκερασμοῦ τῶν ἀντιθέτων ἀπόψεων, πλὴν ὅμως ὅπως προαναφέρθηκε καὶ στὴν παράγραφο β τοῦ παρόντος, υἱοθέτησε τὰ προτεινόμενα τῆς θεολογικῆς μειοψηφίας τοῦ ΚΑΙΡΟΥ.

Πιὸ συγκεκριμένα:

Ἡ εἰσήγηση γιὰ “μερικὲς βελτιώσεις στὴ θεματικὴ μεθοδολογία στὸ τρέχον πρόγραμμα σπουδῶν», προϊδεάζει ὅτι θὰ ὑπάρξουν σημαντικὲς ἀλλαγὲς στὴν ἤδη ὑπάρχουσα διδακτέα ὕλη καὶ δὲν θὰ προστεθοῦν ἁπλῶς κεφάλαια Θρησκειολογίας στὸ τέλος τοῦ βιβλίου.

Ἡ εἰσήγηση νὰ χρησιμοποιηθοῦν ὡς ἐφαρμογὲς καὶ τὰ καλὰ στοιχεῖα τοῦ Νέου Προγράμματος Σπουδῶν», παραπέμπει σὲ δεδομένη ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου διδασκαλίας, ἀφήνοντας ἐρωτηματικὰ στὸν ἀναγνώστη τῆς εἰσήγησης σχετικὰ μὲ τὸ ποιὰ τελικὰ εἶναι αὐτὰ τὰ καλὰ στοιχεῖα. Μήπως ἡ δημιουργία σύγχυσης στοὺς μαθητὲς, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἴδιος ὁ εἰσηγητὴς σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς εἰσήγησης, ἢ τὰ προαναφερθέντα προβλήματα τῆς παραγράφου στ;

η. Λαμβάνοντας ὑπόψη ὅτι οἱ ἐν λόγῳ προτάσεις υἱοθετήθηκαν ἤδη ἀπὸ τὴ ΔΙΣ, Ποιοὶ καὶ Πῶς θὰ ἐφαρμόσουν τὴν ὑπόψη εἰσήγηση; Μήπως οἱ ἔχοντες ἀποκλειστικὴ πρόσ­βαση ὡς ἑταῖροι στὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας; Θὰ πάρουν κάποιου εἴδους γνώμη γιὰ τὶς ἀλλαγὲς ἀπὸ τοὺς ἁρμοδίους φορεῖς ὅπως ἡ Ἐκκλησία ἢ θὰ ἀνακοινωθοῦν αὐτὲς ἀπευθείας ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας ἀπὸ πλαίσιο ἔμμεσης ἐξουσιοδότησης, μέσῳ τῆς ὑπόψη εἰσήγησης;

Ἐνδεικτικὸ εἶναι ὅτι κατὰ τὴν παράδοση τῆς ὑπόψη εἰσήγησης στὸν Ὑπουργὸ Παιδείας, αὐτὸς ἐνεχείρησε αὐτὴ ἀπευθείας στὸν παρευρισκόμενο κ Γ. Κουζέλη, Πρόεδρο τοῦ Ἰνστιτούτου Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς (Σημ: μέλος τοῦ ὁποίου εἶναι καὶ ὁ γνωστὸς θρησκειολόγος κ. Γιαγκάζογλου Σταῦρος), ὁ ὁποῖος μὲ τὴ σειρὰ του διευκρίνισε στὴν ἀντιπροσωπία τῆς ΔΙΣ, ὅτι εἰδικότερα γιὸ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἔχει συσταθεῖ εἰδικὴ ἐπιτροπὴ τοῦ Ἰνστιτούτου, ἡ ὁποία ἔχει τὴν εὐθύνη τοῦ διαλόγου γιὰ τὰ θέματα ποὺ ἐπιθυμεῖ νὰ θέσει ἡ Ἐκκλησία. Δηλαδὴ ἡ ἀπόφαση τῆς ΔΙΣ, θὰ ἐξετασθεῖ στὸ πλαίσιο τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὴ συγκεκριμένη ὁμάδα ποὺ ἐκπροσωπεῖ τὴν μία καὶ μόνο πλευρὰ τοῦ προβλήματος.

Μὲ ἄλλα λόγια “βάλαμε τὸ λύκο νὰ φυλάει τὰ πρόβατα» καὶ αὐτὸ μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Τσοπάνη.