Αυτός είναι λοιπόν ο φίλος των οικουμενιστών, ο «αδελφός εν Κυρίω», η «βοήθεια εν ώρα ανάγκης»!

    Τοῦ  Ἀδαμάντιου  Τσακίρογλου

   Έχουμε ακούσει πολλές φορές τους οικουμενιστές να μας λένε, ότι δεν προδίδουν την Εκκλησία και ότι, ό,τι κάνουν, το κάνουν για καλό της Εκκλησίας. Από την άλλη πολλοί αντιοικουμενιστές τους κατηγορούν σωστά για τις πρακτικές τους αλλά δεν προσδιορίζουν ακριβώς, ποιά είναι η πραγματική ταυτότητα των οικουμενιστών και ο πραγματικός σκοπός τους. Γι’ αυτό τον λόγο και με τη επικείμενη επίσκεψη του φίλου των οικουμενιστών, του πάπα, ας προσδιορίσουμε ποιοί είναι οι οικουμενιστές και τί πρεσβεύουν, μέσω του πάνσοφου λαϊκού ρητού: Πες μου τον φίλο σου (εδώ τον πάπα) να σου πω ποιός είσαι.

          Κατά τον πάπα και κατ’ επέκταση κατά την λατινική κακοδοξία:

  «Η εκκλησία δεν είναι, παρά μία απόλυτη μοναρχία», της οποίας μονάρχης είναι ο Πάπας (Devoti, Instit. Canon., Proleg., Cap. 2).

    Αυτός καθεαυτός ο χριστιανισμός «στηρίζεται εξ ολοκλήρου πάνω στην βάση του παπισμού» και, ακόμη περισσότερο, «ο παπισμός είναι το σημαντικότερο στοιχείο του χριστιανισμού» (Καρδιναλίου Μπελαρμίνο,De Sum. Pontific., βιβλ. 2, κεφ. 31).

   Η μοναρχική αυθεντία του Πάπα, ως «ανωτάτου αρχηγού και κεφαλής της Εκκλησίας», «ακρογωνιαίου λίθου», «αλανθάστου διδασκάλου της πίστεως», «αντιπροσώπου του Θεού επί της γης», «ποιμένος των ποιμένων», «ανωτάτου αρχιερέως» κ.λπ. είναι απόλυτα εξουσιαστική, κάθε στιγμή εκτελεστή, και εκτείνεται σε ολόκληρη την οικουμένη. Η εξουσία αυτή επεκτείνεται «θείω δικαίω»  πάνω σε όλους μαζί τους βαπτισμένους χριστιανούς ολοκλήρου του κόσμου (Agosto Trionfo, Summa de Potestate Ecclesiastica, Quaest. 19, 1).

   Στο παπικό βασικό βιβλίο κατηχήσεως με τίτλο «η πίστις της εκκλησίας»
(έκδοση του 1970) στην διδασκαλία αρ. 430 αναφέρεται: Όλοι οι άνθρωποι για να σωθούν πρέπει να υποτάσσονται στον πάπα και στην διδασκαλία αρ. 440 αναφέρεται: Όποιος λέει, ότι ο απόστολος Πἐτρος δεν ορίσθηκε από τον Χριστό, τον Κύριο, ως φανερή κεφαλή της εκκλησίας ή λέει ότι έχει μόνο ένα πρωτείο τιμής και όχι από τον Χριστό πρέπει να αναθεματίζεται.

Στο «auctoritate Ioannis Pauli PP. II promulgatus» στον κανονα 1372 αναφέρεται, ότι όποιος στραφεί εναντίον ενός διατάγματος του πάπα και ζητήσει την βοήθεια μίας επισκοπικής ή οικουμενικής συνόδου  πρέπει να τιμωρείται και στον κανόνα 1442, ότι ο πάπας είναι ο δικαστής όλης της οικουμένης (Kevelaer 1989).

  Ο Πάπας έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει και να κρίνει όλες τις πνευματικές υποθέσεις όλων των χριστιανών και καθενός ξεχωριστά, πολύ περισσότερο μπορεί να επεμβαίνει στις επίγειες και υλικές υποθέσεις τους (Γρηγόριος Ζ΄, Επιστολή «Notum fieri», προς τους Γερμανούς).

Ο Πάπας είναι θείω δικαίω «αλάθητος», κατά τον δογματικό ορισμό της Συνόδου του Βατικανού του έτους 1870 (Constit. Dogmat. Conc. Vatic, Sess. 4, Const. I).

   «Εξαρτάται μόνο από την θέληση και ευχαρίστηση της Αγιότητάς Του να θεωρείται εκείνο το οποίο αυτός επιθυμεί ως “ιερό και άγιο” από ολόκληρη την Εκκλησία, και οι ποιμαντορικές επιστολές του πρέπει να θεωρούνται, να πιστεύονται και να υπακούονται ως “Κανονικές Γραφές”» (Baronii, Annales, Ad Ann. 553, Num. 224).

  Ο Καρδινάλιος Μπελαρμίνο, ο οποίος ανακηρύχθηκε «άγιος» από την Παπική Αίρεση, στο γνωστό έργο του Theologia παρουσιάζει την υπόθεση αυτή με την μεγαλύτερη καθαρότητα και φυσικότητα: «Αν κάποια ημέρα ο Πάπας έπεφτε σε σφάλμα συνιστώντας αμαρτίες και απαγορεύοντας αρετές, η Εκκλησία θα ήταν υποχρεωμένη να πιστέψει ότι πράγματι οι αμαρτίες είναι καλές και οι αρετές κακές. Διαφορετικά θα διέπραττε αμάρτημα κατά της συνειδήσεώς της» (Theologia, Bellarmino, De Romano Pontifice, βιβλ. 4, κεφ. 23).

   Το 1647 ο πάπας Ιννοκέντιος ο Ι και μεταγενέστερα ο Πίος Θ΄ στην Σύνοδο του Βατικανού, ο Πίος Ι΄ το 1907 και ο Βενέδικτος ΙΔ΄ το 1920 διακύρηξαν: Ότι κάθε άνθρωπος και κάθε θεωρία που θα τολμούσε να αρνηθεί ότι ο απόστολος Παύλος υπάκουε στις διαταγές του πρώτου των Παπών, αποστόλου Πέτρου, πρέπει να καταδικάζεται και να αναθεματίζεται. Εκτός αυτού υποχρέωναν όλους τους πιστούς, με την απειλή της μεταθανάτιας τιμωρίας, να πιστέψουν ότι ο απόστολος Παύλος σε ολόκληρη την αποστολική του δράση και ζωή, δηλαδή από τότε που έγινε χριστιανός μέχρι και τον θάνατό του, δεν είχε ασκήσει το αποστολικό του έργο ελεύθερα και ανεξάρτητα από επίγεια εξουσία. Αντιθέτως, βρισκόταν κάθε στιγμή υπό την μοναρχική εξουσία του αποστόλου Πέτρου, του πρώτου των Παπών και ηγετών της Εκκλησίας. Και μάλιστα, συμπλήρωναν ότι την απολυταρχική αυτή εξουσία κληρονόμησαν αποκλειστικά και μόνο, μέσω απ’ ευθείας διαδοχής, οι επόμενοι Πάπες, Επίσκοποι Ρώμης (Διάταγμα του Sancti Officii της 21ης Ιανουαρίου 1647, Πίος Ι΄ στο διάταγμα «Lamentabili». Βλ. επίσης: Concilii Florentini Decreta, Decretum unionis Graecorum, in Bulla Eugenii IV «Laetentur Coeli» Professio fidei Graecii prascripta a Gregorio XIII per Constitutionem 51 "Sanctissimus Dominus noster"· Professio fidei Orientalibus prascripta ab Urbano VIII et Benedicto XIV per Constitutionem 79 «Nuper ad Nos).

   Αυτός είναι λοιπόν ο φίλος των οικουμενιστών, ο «αδελφός εν Κυρίω», ο «αγιώτατος Ρώμης», ο «ευλογημένος ο ερχόμενος», η «βοήθεια εν ώρα ανάγκης», ο «άλλος πνεύμονας της εκκλησίας» κλπ., ο οποίος με την αγάπη του μας έστελνε και μας στέλνει τα καλά του τα παιδιά, τους ουνίτες, για να διώξουν και να σφάξουν στο όνομά του, όσους Ορθοδόξους, επισκόπους, ιερείς, μοναχούς και λαϊκούς δεν έχουν αυτόν για φίλο αλλά τον Χριστό. Ο πάπας, τον οποίο η Παναγία μας ονόμασε «ο εχθρός του Υιού μου».

  Έτσι αποδεικνύνονται οι οικουμενιστές ως εχθροί του Χριστού και της Εκκλησιάς Του, των οποίων η καταδίκη δεν χρειάζεται την απόδειξη μίας συνόδου, γιατί την αποδεικνύει και πιστοποιεί ο ίδιος τους ο φίλος ο πάπας.

Αδαμάντιος Τσακίρογλου