Ο αριστοκρατικός Πρεσβυτεριανισμός

Του Ιωάννου Ρίζου

Στις  πρόσφατες επεξηγηματικές -ιντερνετικές- του δηλώσεις του, ο π. Θεόδωρος Ζήσης, αφού μας εντυπωσίασε με την υπερυψωμένη του καρέκλα η οποία επέπλεε επιτυχώς στο μέλαν πέλαγος των κολακειών και της οίησης, μας εντυπωσίασε  και με τις αλλοπρόσαλλες επεξηγήσεις του. Από την γαλέρα της Γατζέας κατέβηκε  στην βαρκούλα της αποτείχισης, και νόμισε πως μιλά σε πλακατζίδες φοιτητές στο αμφιθέατρο, που περιμένουν τον πολυπόθητο βαθμό του.  Αν και  έπρεπε να απολογηθεί ο ίδιος και οι συν αυτώ για τα έργα του στα ἕντεκα καί...  χρόνια της Γατζέας με την οποία εγκλώβισε και εξουδετέρωσε τις πιο αγνές και φλογερές δυνάμεις της Ορθόδοξίας, ακόρεστα μας ανακοίνωνε  πόσο εκτιμάται και υπολήπτεται  (από τους ομοίους του) εντός και εκτός Ελλάδος! Και μάλιστα σε μια πρωτόγνωρη αντιπαράσταση με την ευτέλεια του ήθους των αγιορειτών  και την ένδεια τους σε ποίμνιο!

Άλλα ας πάμε στην ουσία των πραγμάτων.

Ερώτημα 1^ο.

Δήλωσε ο π. Θεόδωρος ότι: «Υπάρχουν κι επίσκοποι Ορθόδοξοι στο φρόνημα αν και δεν έχουν καταδικάσει την σύνοδο της Κρήτης».

 Επί πολλά χρόνια μας ξεγελούσαν με την δήθεν ύπαρξη έξι «Ορθόδοξων» επισκόπων προεξάρχοντος του Σεραφείμ Πειραιώς ο οποίος από τους αναθεματισμούς του Οικουμενισμού, τώρα δωρίζει στον Βαρθολομαίο ψηφιδωτό με την προσωπογραφία του και συλλειτουργεί με όλους τους αρχι-οικουμενιστές επισκόπους, που  άλλοτε καταδίκαζε. Το καινούριο λοιπόν παραμύθι είναι ότι: «Υπάρχουν κι επίσκοποι Ορθόδοξοι στο φρόνημα αν και δεν έχουν καταδικάσει την σύνοδο της Κρήτης». Γιατί αν δεν είναι παραμύθι, γιατί δεν μας ονόμασε έναν  από αυτούς τους επισκόπους να τρέξουμε κι εμείς να του φιλήσουμε τα πόδια;

Κι έπειτα, υπάρχει κάποιο παράδειγμα στην Εκκλησιαστική ιστορία ή την Διδασκαλία της Εκκλησίας σύμφωνα με το οποίο ένας επίσκοπος  θεωρείται ότι έχει Ορθόδοξο φρόνημα όταν δεν καταδικάζει μια αιρετική σύνοδο π. Θεόδωρε Ζήση;

Ερώτημα 2^ο.

Ο Μητροπολίτης Φλωρίνης κ. Θεόκλητος έχει δηλώσει δημοσίως ότι οι παπικοί δεν είναι εκκλησία. Ο κ. Θεόκλητος δεν πήγε συνειδητά στη σύνοδο του Κολυμπαρίου και  το δήλωσε στο ποίμνιο του το καλοκαίρι του 2016. Βεβαίως μνημονεύει  και υπερασπίζεται τον Βαρθολομαίο με άφθονους τεμενάδες και εγκώμια, και φυσικά δεν έχει καταδικάσει την σύνοδο του Κολυμπαρίου. Σύμφωνα όμως με την  δήλωση  του π. Θεοδώρου, (του ερωτήματος 1.) ο κ. Θεόκλητος είναι «Ορθόδοξος στο φρόνημα». Αφού λοιπόν είναι έτσι  γιατί ο Ηγούμενος Γέρων Μάξιμος και ο Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος της Ι.Μ.Αγ.Παρασκευής Μηλοχωρίου –στενοί  συνεργάτες και υποστηρικτές του π. Θεοδώρου– διέκοψαν το μνημόσυνο του κ. Θεόκλητου;  Δέν έκαναν ένα τραγικό λάθος που δικαίως τους οδηγεί στην ποινή της καθαίρεσης  βάση τον ΙΓ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου;

Και τότε ο π. Θεόδωρος, ως αυθεντία στην πατρολογία, γιατί δεν προστάτεψε από τον θανάσιμο κίνδυνο τους στενούς του συνεργάτες;

Ερώτημα 3^ο.

Λέει ο π. Θεόδωρος ότι αφού δεν καταδικάστηκε συνοδικά η αίρεση, οι οικουμενιστές τελούν έγκυρα Μυστήρια και έχουν την Θεία Χάρη, όπως και πράγματι έτσι είναι. Με  την προτροπή αυτή, λοιπόν, στέλνει τα ποίμνια να εκκλησιάζονται στους ναούς που λειτουργούν οι τάχα ευσεβείς ιερείς που, όμως, παράλληλα υπερασπίζονται  και μνημονεύουν τους δεσποτάδες τους, που είναι  πιστοί  πραιτοριανοί του Βαρθολομαίου και της αίρεσης. Άλλα και πριν το Κολυμπάρι εκεί δεν εκκλησιάζονταν αυτοί οι άνθρωποι; Τίποτα δεν άλλαξε μετά το Κολυμπάρι; Κι αν δεν άλλαξε τίποτα, ο π. Θεόδωρος γιατί αποτειχίστηκε; Το έκανε λόγω της πνευματικής

βλάβης της μνημόνευσης ενός αιρετικού επισκόπου ή για άλλους προσωπικούς του λόγους; Αν δε, αυτός αποτειχίστηκε για να αποφύγει την αμαρτία και πνευματική βλάβη, πώς λέει στον κόσμο να πάει εκεί που αυτός αρνείται να πάει;

Ερώτημα 4^ο.

Αν δεν βλάπτεται ο κόσμος συμμετέχοντας σε ακολουθίες και Μυστήρια που μνημονεύονται επίσκοποι που δεν καταδίκασαν την ψευδοσύνοδο του Κολυμβαρίου γιατι ο όσιος Αντίοχος ο Πανδέκτης λέει: «Ούτε για λίγη ώρα δεν δεχόμαστε σχέση με αυτούς που κουτσαίνουν στην πίστη»^[1]… «ακόμα  κι αν αυτοί μας φαίνονται πολὺ γνήσιοι και επίσημοι, εμείς πρέπει να τους σιχαινόμαστε όσοι αγαπάμε τον Κύριο»;^[2] Πόσο μάλλον αν πρόκειται για ιερείς και επισκόπους;

Γιατί ο ὁ ἅγιος Συμεὼν ο Νέος θεολόγος λέει: «Κάθε κληρικό –του οποίου η πίστις, οι λόγοι και τα έργα δεν συμφωνούν με τις διδασκαλίες των αγίων πατέρων– να μην τον δεχόμαστε στην οικία μας. Αλλά να τον αποστρεφόμεθα και να τον μισούμε ως δαίμονα, έστω κι αν ανασταίνει νεκρούς και κάνει άλλα μύρια θαύματα»;^[3]

Γιατί ο  άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης αναρωτιέται: «Πώς είναι φίλοι του Θεού αυτοί που κοινωνούν με τους ετερόδοξους;^[4] Και αλλού γιατί λέει: «Οι μέν  αιρετικοὶ τελείως περι την πίστη εναυάγησαν, οι δε άλλοι, ενώ στην σκέψη ήταν Ορθόδοξοι καταποντίστηκαν και χάθηκαν δια της κοινωνίας με την αίρεση»;^[5]

Γιατί αλλού ο άγιος δηλώνει ότι είναι  «προδοσία τῆς Ορθοδόξου Ομολογίας» τὸ νὰ παραμένει κάποιος εν κοινωνίᾳ μὲ τὸν κακοδοξούντα επίσκοπόν του»;^[6]

Γιατί ο  ιερὸς Χρυσόστομος διδάσκει: «Όχι μόνο άν κάποιοι λένε συνολικὰ αντίθετα πράγματα που ανατρέπουν τα πάντα, αλλά και το παραμικρὀ αντίθετο να διδάξουν να είναι αναθεματισμένοι»;^[7]

Γιατί ο Μ. Αθανάσιος διδάσκει: «Άν κάποιος προσποιούμενος ομολογεί την ορθή πίστι, αλλά κοινωνεί  με τους αιρετικούς αυτόν να τον προτρέπετε να απέχει από κάτι τέτοιο· και εάν σας υποσχεθεί ότι θα διακόψει την κοινωνία με τους αιρετικούς –και το πράξει– νὰ τὸν έχετε ώς αδελφό σας, εὰν δὲ φιλονίκως επιμένῃ τὸν τοιούτον παραιτήσθε [ξεκόψτε από αυτόν]»;^[8]

Γιατί  οι Απόστολοι και οι μαθητές τους απόφευγαν να συνομιλούν με αυτούς που νόθευαν την αλήθεια της πίστεως, όπως αναφέρει ο άγιος Ειρηναίος;^[9]

Γιατί ο άγιος Ιὼβ Ιασίτης ο Ομολογητὴς έλεγε: «Νὰ μην τους συναναστρεφόμαστε λοιπόν [τους Λατινόφρονες] …Θὰ προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να μη μολυνθούμε με την εκκλησιαστική κοινωνία μαζί τους και να μη μετέχουμε στην ψώρα, ή την ολέθρια ασθένειά τους. Θα προφυλάξουμε επίσης τους εαυτούς μας με κάθε τρόπο και θα απέχουμε τελείως από την φατρία τους»;^[10]

Γιατί ο άγιος Μελέτιος Γαλησιώτης λέει: «Αιρετικοί εισιν οι λατίνοι και οι συγκοινωνούντες αυτοίς απόλλυνται…»;^[11]

Γιατί ο άγιος Γρηγόριος  Παλαμάς λέει: «Είναι αδύνατο κάποιος νὰ επικοινωνεί εκκλησιαστικώς με τον Πατριάρχη (Καλέκα) και να είναι Ορθόδοξος… ενώ αυτὸς ποὺ είναι αποτειχισμένος  είναι ενωμένος με την ευσεβή πίστη»;^[12]

Γιατί λέει o άγιος Μάρκος: «Να συμβουλεύσεις δε τους Ιερείς του Θεού να αποφεύγουν με κάθε τρόπο την εκκλησιαστική κοινωνία με τον λατινόφρονα μητροπολίτη τους και ούτε να συλλειτουργούν μαζί του, ούτε να τον μνημονεύουν καθόλου, ούτε να τον θεωρούν αρχιερέα, αλλά ως μισθωτό λύκο! …Να αποφεύγετε λοιπόν και εσείς αδελφοί, την εκκλησιαστική κοινωνία με τους ακοινωνήτους και το μνημόσυνο των αμνημονεύτων.…. «Φεύγετε ουν αυτούς αδελφοί, και την προς αυτούς κοινωνίαν. Οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού».^[13]

Γιατί ο  άγιος Γερμανός γράφει προς τους Κυπρίους λαϊκούς γιὰ την αποτείχιση από τους κληρικούς των: «...Όσοι της καθολικής Εκκλησίας εστέ τέκνα γνήσια, φεύγειν όλῳ ποδί από των υποπεσόντων ιερέων τη λατινική υποταγή, και μηδέ εις εκκλησίαν τούτοις συνάγεσθαι, μηδέ ευλογίαν εκ των χειρών αυτών λαμβάνειν την τυχούσαν· κρείσσον γαρ έστιν εν τοις οίκοις υμών τω θεώ προσεύχεσθαι κατά μόνας, ή επ’ εκκλησίαις συνάγεσθαι μετά των λατινοφρόνων· ει δ’ ουν, την αὐτήν αυτοίς υφέξετε κόλασιν»;^[14]

Και για να συντομεύω, γιατί η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος επιτάσσει: «Όποιος δικαιώνει αίρεση άς είναι αναθεματισμένος»; ^[15]

Ερώτημα 5^ο.

Λέει ο π. Θεόδωρος ότι η συμμετοχή του πιστού σε ιερές ακολουθίες και Μυστήρια που τα εκτελούν όχι οι πρωταγωνιστές της αίρεσης άλλα ίσως σιωπηλοί  κρυφοαιρετικοί ή αγνώστου πίστεως ιερείς και επίσκοποι  ή και κρυφοί  υποστηρικτές, μιας μη καταδικασμένης αίρεσης (όπως  λέει ότι είναι ο Οικουμενισμός, πράγμα ψευδές) δεν βλάπτει πνευματικά τον συμμετέχοντα.

Προφανώς όμως έτσι, δεν έχει και ο ιερέας καμία ευθύνη, άλλα ούτε και ο επίσκοπος που υποστηρίζει κάτι μεν αιρετικό άλλα μη ακόμα καταδικασμένο. Άλλα τότε, ούτε και ο πατριάρχης έχει ευθύνη για τις αιρετικές του θέσεις, αφού αυτές δεν έχουν καταδικαστεί συνοδικά. Τότε αφού κανείς εμπλεκόμενος δεν βλάπτεται πνευματικά και δεν ευθύνεται για την διάδοση κακοδοξιών, γιατί να γίνει σύνοδος που να καταδικάζει την κακοδοξία; Αν η εισχώρηση της κακοδιδασκαλίας στις εκκλησίες  δεν βλάπτει, γιατί να καταδικαστεί; Και τότε πάλι  γιατί ο π. Θεόδωρος διέκοψε κοινωνία από τον κ. Άνθιμο;

Ερώτημα 6^ο.

Ο π. Θεόδωρος «ισχυρίζεται ότι η υποχρεωτικότητα της αποτείχισης δεν προκύπτει μέσα από τον Κανόνα».  [σημ. εννοεί τον ΙΕ΄ Κανόνα της ΑΒ Συνόδου].

Στα Προλεγόμενα περί των ιερών Κανόνων του Πηδαλίου ο άγιος  Νικόδημος, ο κατεξοχήν  Κανονολόγος της Εκκλησίας μας γράφει στην παράγραφο ιε) ότι: «οι θείοι κανόνες πρέπει να τηρούνται από όλους χωρίς αλλαγές. Όσοι δεν τους τηρούν υποβάλλονται σε φριχτά επιτίμια». Είναι όλοι υποχρεωτικοί λοιπόν. Τελεία και παύλα. Συνεπώς το κουβεντολόι  και απέραντη περί του δυνητικού του ΙΕ΄ Κανόνα φλυαρία είναι μια απάτη. Δεν διάβασε ο π. Θεόδωρος τα Προλεγόμενα; Ή τα διάβασε και δεν του άρεσαν;

* * *

Αγαπητοί αναγνώστες, «βλέπουν τον όφιν ερπόμενον, αφήνουν αυτόν και στρέφονται επι των ιχνών της πορείας αυτού δια να εύρουν τι το ερπόμενον»!

Ο Θεός είναι φανερό ότι μας στερεί σιγά-σιγά από τα ορατά και απτά στηρίγματα του πνευματικού αγώνα (ιερείς, επισκόπους, ναούς, Μυστήρια) για να δοκιμάσει και να φανερώσει ποιοι από εμάς ακολουθούμε τυφλά ανθρώπους και ποιοι Αυτόν.

Ποιοι εφαρμόζουν εντάλματα ανθρώπων και ποιοι ακολουθούν  την σωτηριώδη οδό  των αγίων Πατέρων.

Ποιοι τρέφουν την ψυχή τους με την αληθή διδασκαλία και Πίστη που ο Κύριος παρέδωσε, για την οποία σταυρώθηκε, και για την οποία οι άγιοι μαρτύρησαν και ποιοι πιστεύουν στις κακοδοξίες  των ψευδοποιμένων, επισκόπων, των πνευματικών, του συνωστισμού των  γεροντάδων και των μισθωτών ιερέων που τα πρόσφατα χρόνια ο αριστοκρατικός Πρεσβυτεριανισμός της Γατζέας εγκαθίδρυσε.

Ο π. Θεόδωρος, κατά κόρον αναρωτήθηκε, προσπαθώντας να αποδείξει  το τάχα παράλογο του πράγματος που αφορά την ακρίβεια της στάσης των Αγιορειτών: «Μα καλά, δεν υπάρχουν Μυστήρια; Από παντού έφυγε η Θεία Χάρις; Και από την Βουλγαρία και από την Ρωσία και από την Μολδαβία και από τη Γεωργία; Μόνο στους Αγιορείτες έμεινε η Χάρις και έφυγε από την Εκκλησία;»

Στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας πάτερ Θεόδωρε, το οποίο  φανέρωσε ο Κύριος στον Μυστικό Δείπνο συμμετείχε και η Θεία Χάρις και ο Ιούδας.

Το Μυστήριο ήταν Άγιο και αμόλυντο άλλα για τον Ιούδα ήταν η πύλη της κόλασης λόγω της δικής του κακότητας. Άρα μη  ζαλίζετε τους απλοϊκούς λέγοντας ότι τα Μυστήρια που επιτελούν οι Οικουμενιστές έχουν Χάρη για να τους ωθήσετε στα δικά σας συμπεράσματα. Φυσικά και έχουν Χάρη. Μόνο που δεν ξέρετε ή αποκρύβετε να πείτε  ότι αυτά τα Μυστήρια γίνονται καταδίκη και κατάκριμα σε αυτούς που τα επιτελούν ή τα λαμβάνουν ταυτιζόμενοι με μια Πίστη και αποδεχόμενοι  μια  Πίστη –αυτή του επισκόπου το όνομα του οποίου  εκφωνείται κατά την μνημόνευση του στη Θ. Λειτουργία–  μολυσμένη από διδασκαλίες που ο Κύριος δεν δίδαξε, και που κανείς  δεν παράλαβε από τους αγίους Πατέρες.

 «Τοις κοινωνούσιν εν γνώσει [τοις αιρετικοίς] ανάθεμα». ^[16]

«Ο καθένας ας καταλαβαίνει με το δικό του μυαλό» (Ρωμ. ιε΄5).

---

[1] «Οὐδ’ ἂν πρὸς ὥραν αὐτῶν ἐπεδεξάμεθα τὴν συνάφειαν, εἰ σκάζοντας (χωλαίνοντας) περὶ τὴν Πίστιν εὕρομεν» καὶ «Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν».

[2] Μ. Βασιλείου, Κεφάλαια τῶν Ὅρων κατ’ Ἐπιτομήν, ἐρώτ. ριδ΄.

[3] Ἁγ. Συμεὼν τοῦ Νέου θεολόγου, Λόγος 6^ος.

[4] P.G. 99,1081A.

[5] P.G.99, 1164A.

[6] P.G. 99, 1365

[7] Ἰω. Χρυσοστόμου, Ἑρμηνεία εἰς τὴν Πρὸς Γαλάτας.

[8] Μ. Ἀθανασίου, Τοῖς τὸν μονήρι βίον ἀσκοῦσι…

[9] ΒΕΠΕΣ 5,144[15-22].

[10] Δημητρακοπούλου Ἀνδρ., Ἱστορία τοῦ σχίσματος…, σελ. 61.

[11] V.Laurent-j.Darrouzes, Dossier Grecde l; union de Lion, σελ.554,558,559

[12] Ὅ.ἀ.

[13] Τοῖς Ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς, §6, ἐν Ἰω. Καρμίρη, Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἐν Ἀθήναις 1960, τομ. Α΄, σ. 427.

[14] Ἰωσὴφ Βρυεννίου, Τὰ Εὑρεθέντα,  τόμ. Β΄, σελ. 26.

[15] Στα Πρακτικά της.

[16] Πρακτικά Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.