Αμετανόητη επιμονή στην αίρεση!

Άλλη μια απαράδεκτη συνέντευξη του Μεσσηνίας Χρυσόστομου

    Ὁ μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος Σαββᾶτος παραχώρησε συνέντευξη στὴν ἐκπομπὴ “Στὰ χρώματα τῆς ζωῆς” τῆς Μητροπόλεως Κισάμου καὶ Σελίνου «ΚΙΒΩΤΟΣ WEB TV». Στὴν συνέντευξη αὐτὴ συνεχίζει τὴν διαστροφὴ τῆς Ἁγιοπατερικῆς μας Παραδόσεως, ἀποδεικνύοντας ἄλλη μιὰ φορὰ ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ διδάσκουν συνειδητὰ καὶ ἀνέντιμα τὶς κακοδοξίες τῆς νέας τους «ἐκκλησίας». Μεταξὺ ἄλλων γράφει:

      «Ἡ Ἐκκλησία ἔχοντας (α) τὴν πεποίθηση ὅτι κατέχει τὴν ἀλήθεια, και (β) ὅτι ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχει σωτηρία, …αὐτὸ δημιουργεῖ μιὰ δυναμικὴ ὑποχρέωση στοὺς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Ποιά εἶναι αὐτή; Ὅλους αὐτούς, οἱ ὁποῖοι θεωροῦνται αἱρετικοὶ ἢ σχισματικοί [σ.σ.: Οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες γιὰ τὸν Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο Σαββᾶτο, δὲν εἶναι αἱρετικοί! Ἁπλῶς …θεωροῦνται!] θὰ πρέπει οἱ ταγοί, οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, μέσα ἀπὸ μιὰ διαδικασία διαλόγου, νὰ τοὺς πείσουν ὅτι, ἀφοῦ κατέχουμε τὴν ἀλήθεια…, πρέπει νὰ ἔρθουν νὰ διαλεχθοῦν μαζί μας καὶ νὰ τοὺς κάνουμε μέλη αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας.

[σ.σ.: κ. Σαββᾶτο, ἤδη μὲ τὸν “ἱδρῶτα” σας ἔχετε κάνει πράξη τὴν «δυναμικὴ ὑποχρέωση» ὡς Οἰκουμενιστὲς ποιμένες! Τοὺς πείσατε τοὺς αἱρετικοὺς νὰ ἔλθουν σὲ διάλογο (καλύτερα σᾶς ἀνάγκασαν νὰ τοὺς «πείσετε»!). Καὶ ἦλθαν. Καὶ ἔπειτα, ἀφοῦ ἦλθαν, καὶ διαλέχθηκαν μαζί σας, τί ἔγινε;  Μήπως μετανόησαν; Μήπως ἀποκήρυξαν τὶς πλάνες τους; Τίποτε ἀπ’ αὐτά. Ἁπλῶς κάθησαν στὸ σβέρκος μας, ἀλλοίωσαν τὴν πίστη μας καὶ ἀντὶ νὰ γίνουν μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μετατρέπουν σὲ μέλη τῆς νέας «ἐκκλησίας» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅσους συμμετέχουν σ’ αὐτὸ τὸ διάλογο-νταραβέρι κι ὅσους τὸν ἀνέχονται!].

«Πῶς, λοιπόν, μπορεῖ κανεὶς νὰ γνωρίσει τὴν Ἐκκλησία, νὰ γνωρίσει τὸ Χριστό, νὰ κατανοήσει τὴν Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ, ἂν δὲν ἔρθει σὲ μία σχέση μαζί του· [σ.σ.: Μιὰ σχέση συγχωρεῖτε, κ. Σαββᾶτο! Ἄλλο ὅμως μιὰ σχέση κι ἄλλο πολλὲς σχέσεις καί, μάλιστα, δεκαετιῶν! Αὐτὲς ὁμοιάζουν μὲ τὶς “παρὰ φύσιν” σχέσεις.], ἂν δὲν διαλεχθεῖ μαζί του, ἂν δὲν προσπαθήσει μέσα ἀπὸ μιὰ διαλεκτικὴ νὰ ἐπιλύσει προβλήματα, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν σήμερα ἐμπόδιο καὶ πρόσκομμα. Δὲν κινδυνεύει, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ κάθε ἕναν, ὁ ὁποῖος εἴτε ἔχει μιὰ ἀλήθεια ἀλλοιωμενη, εἴτε ἀκόμα βρίσκεται στὸ ψεῦδος… Ἔτσι, λοιπόν, νομίζω ὅτι εἶναι ψευδοπρόβλημα, καὶ θὰ ἔλεγα μάλιστα ὅτι εἶναι σύνθημα αὐτό, ὅτι κινδυνεύουμε ἂν βρισκόμαστε σὲ μία διαλεκτικὴ σχέση μὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς αἱρετικοὺς ποὺ ἀναφέρατε καὶ πολλοὺς ἄλλους ἢ ἄλλους ἑτεροθρήσκους.

[σ.σ.: Ὅλη ἡ διαστροφὴ τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως βρίσκεται ἐδῶ. Ὁ κ. Χρυσόστομος Σαββᾶτος, ἀκολουθώντας τοὺς «πατέρες» τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διαστρέφει καὶ διαγράφει τὴν πράξη τῆς Ἐκκλησίας περὶ Διαλόγων. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε:

Ὁ ἅγιος Κύριλλος, ἀκολουθώντας ΟΧΙ τὸν κ. Χρυσόστομο καὶ τὸν πάτρωνά του κ. Βαρθολομαῖο, ἀλλὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο ποὺ διδάσκεει τὸ «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»,  διδάσκει: εἶναι περιττὸ νὰ  διαλεγόμεθα μὲ ἀνθρώπους ποὺ ἐπιμένουν καὶ παραμένουν ἀμετανόητα στὸ ψεῦδος τῆς αἱρέσεως⁽¹⁾. Κι ὁ Θεοδώρητος Κύρου, γράφει: Ὅταν συνεχίζουν οἱ αἱρετικοὶ νὰ ἐπιμένουν στὶς κακοδοξίες τους, μὴ συνεχίζεις πλέον τοὺς διαλόγους μαζί τους⁽²⁾. Στὸν Πατριαρχικὸ Τόμο τοῦ 1351 οἱ Πατέρες πορεύονται μὲ γνώμονα τὸ «αἱρετικὸν ἄνθρωπον… παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος» μᾶς λέγουν ὅτι, ἀφοῦ προσεκλήθησαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν πρὸς μετάνοια καὶ ἀποβολὴ τῶν πλανῶν τους οἱ αἱρετικοί, καὶ δὲν ἀνταποκρίθηκαν στὸ κάλεσμα αὐτό, τοὺς κατεδικάζουμε⁽³⁾. Ὁ ὀρθόδοξος τότε Πάπας Ρώμης Κελεστῖνος, διελέγχθη μὲ τὸν αἱρετικὸ Νεστόριο (πρὶν μάλιστα αὐτὸς καθαιρεθεῖ ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο) καὶ τοῦ γράφει, ἀφοῦ δὲν διορθώνεσαι καὶ δὲν παύεις νὰ χύνεις τὸ δηλητήριό σου στοὺς πιστοὺς διὰ τῆς αἱρέσεως ἀποκλείεσαι καὶ καμιὰ σχέση δὲν θὰ ἔχουμε μαζί σου⁽⁴⁾. Καὶ ἑκατοντάδες ἄλλα πολλὰ κείμενα ἐδῶ⁽⁵⁾].

  (Συνέχεια ἀπὸ τὴν συνέντευξη κ. Σαββάτου). «Αὐτὸ σημαίνει μιὰ ἐσωστρέφεια, ἕνα κλείσιμο στὸν ἑαυτό μας, ποὺ στὸ ὑποσυνείδητο αὐτοῦ τοῦ κλεισίματος, μπορεῖ νὰ ὑπάρχει καὶ ἡ πεποίθηση ὅτι, ἐπειδὴ κατέχουμε ἐμεῖς τὴν ἀλήθεια, αὐτὸ μᾶς φτάνει νὰ σωθοῦμε ἐμεῖς, ἄφησε ὅλους τοὺς ἄλλους νὰ χαθοῦν. Μὰ ὁ Χριστός, ὅμως, εἶπε ὅτι “πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν”. Πῶς, λοιπόν, θὰ γίνει αὐτό, ἂν ἐμεῖς εἴμαστε κλεισμένοι στὸν ἑαυτό μας καὶ ἔχουμε καὶ μιὰ ψεύτικη ἀντίληψη αὐτάρκειας κατοχῆς τῆς ἀλήθειας. Νομίζω, λοιπόν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δὲν κινδυνεύει ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶναι ἔξω τῶν τειχῶν, καὶ γι’ αὐτὸ τοὺς καλεῖ νὰ διαλεχθεῖ, κινδυνεύει νὰ ἀλλοιώσει τὸ φρόνημά της καὶ τὴ διακονία της, ἀπὸ ἐκείνους ποὺ εἶναι ἐντὸς τῶν τειχῶν καὶ οἱ ὁποῖοι τὴν προτρέπουν νὰ μὴ διαλέγονται μὲ τοὺς ἄλλους.

     [σ.σ: Νομίζεις, κ. Σαββᾶτε, ἀλλὰ τὸ νόμισμά σου εἶναι κάλπικο, ὅσο κάλπικη (ὡς ψευδεπισκόπου) εἶναι καὶ ἡ δεσποτοσύνη σου, ἀφοῦ νομίζεις ἄλλα ἀπ’ ἐκεῖνα ποὺ νόμιζαν καὶ μᾶς δίδαξαν οἱ Ἅγιοι: οἱ Ἅγιοι «νόμιζαν» ὅτι οἱ πιστοὶ τῆς Ἐκκλησίας κινδυνεύουν καὶ ἀπὸ τοὺς ἐκτὸς τῶν τειχῶν καὶ ἀπὸ τοὺς ἐντὸς τῶν τειχῶν αἱρετικούς, γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς μὲν πρώτους «μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν» οὔτε τοὺς πλησίαζαν, ἀπὸ δὲ τοὺς δευτέρους ἀπο-τειχίζονταν! Οἱ Ἅγιοι, μᾶς προέτρεπαν νὰ κάνουμε τὸ ἀντίθετο ἀπ’ αὐτὸ ποὺ κάνετε ἐσεῖς οἱ Οἰκουμενιστές: Δὲν διελέγοντο μὲ ἀμετανόητους ἀνθρώπους, μὲ ἀνθρώπους ποὺ διὰ τῶν αἱρέσεων βλασφημοῦσαν τὸν Θεό καὶ αὐτὸ μᾶς δίδαξαν νὰ κάνουμε. Ἐσεῖς ὅμως, ὅλα αὐτὰ τὰ γράφετε στὰ παλαιά σας ὑποδήματα!].

    «Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἐπιβεβαίωσε τὸ σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία ὑφίσταται, ἐξέφρασε αὐτὸ τὸν σκοπὸ μέσα ἀπὸ ἕνα τρόπο Συνοδικό· Εὐχαριστιακὰ καὶ Συνοδικὰ μαζί, ἔδωσε τὸ μήνυμα ὅτι ὑπάρχει ἑνότητα στὴν Ὀρθοδοξία, ἔστω κι ἂν κάποιοι ἀφ’ ἑαυτῶν ἔθεσαν τὸν ἑαυτό τους ἔξω ἀπὸ ὅλη αὐτὴ τὴν διαδικασία».

    [σ.σ.: Πόσο ἀστεῖος εἶναι ὁ Δεσπότης τῆς Μεσσηνίας· καὶ ψεύτης! Μιλᾶ γιὰ ἑνότητα, τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτὴ δὲν ὑπῆρξε στὴν Κρήτη, οὔτε ὡς πρὸς τὴν ποσότητα (μεθόδευσαν τὰ πράγματα ἔτσι, ὥστε νὰ μὴ συμμετάσχει στὴν Σύνοδο τὸ συντριπτικὰ μεγαλύτερο μέρος τῶν Ἐπισκόπων), οὔτε ὡς πρὸς τὴν πίστη καὶ τὴν ἀλήθεια (ἀφοῦ οἱ ἀποφάσεις της  ἦσαν αἱρετικές), οὔτε βέβαια ὡς πρὸς τὴν Εὐχαριστιακὴ διάσταση (ἀφοῦ στὴν «Εὐχαριστία» αὐτὴ δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἀγάπη, οὔτε ἑνότητα πίστεως»!). Τὸ μόνο ποὺ πραγματικὰ συνέβη, ἦταν νὰ θέσουν οἱ συμμετέχοντες Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι, τὸν ἑαυτό τους «ἔξω» ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη ἀλήθεια!].

     «Θὰ ἦταν –προσέξτε– γεγονὸς σχίσματος καὶ ὄχι ἑνώσεως ἡ Σύνοδος, ἐὰν ἡ Σύνοδος ἀπέκλειε ὅλους αὐτούς, οἱ ὁποῖοι δὲν συμμετεῖχαν. Δὲν ἀπέκλεισε κανέναν ἡ Σύνοδος· ἡ Σύνοδος κάλεσε τοὺς πάντες νὰ ἔρθουν· ἐκεῖνοι ἀπεφάσισαν μέσα στὰ δικά τους ὅρια κατανόησης τῆς λειτουργίας τῆς Συνόδου, νὰ ὁδηγηθοῦν καὶ νὰ τεθοῦν ἔξω ἀπὸ αὐτὴ τὴν διαδικασία. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι δίχασε…»!!!

      Ὡς πρὸς τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶς εἶπε τὶς ἑξῆς ἀνακρίβειες:

«Οἱ ὧρες μαθημάτων παραμένουν ὅπως ἦταν στὸ πρόγραμμα. Τὸ περιεχόμενο τοῦ ἀναλυτικοῦ προγράμματος τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν διαμορφώθηκε σύμφωνα μὲ τὶς ἀποφάσεις τὶς ὁποῖες πῆρε ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Δὲν δίνεται ἡ δυνατότητα στὸν μαθητὴ νὰ ὁδηγεῖται σὲ συγχύσεις, συγκρίσεις ἢ καὶ σὲ λανθασμένα πρότυπα.

Ἡ Ἐκκλησία εἶχε πεῖ, ὅτι τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν τὸ θεωρεῖ ἀναγκαῖο καὶ ὑποχρεωτικό. Τί εἶναι τὸ μάθημα αὐτό; Τὸ μάθημα αὐτὸ εἶναι μάθημα Θρησκευτικῶν. Δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο. Τὸ μάθημα δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τὸ μάθημα τῆς Κατήχησης, αὐτὸ τὸ κάνει ἡ Ἐκκλησία μὲ τὸν Ἐπίσκοπο καὶ τοὺς ποιμενες…, οὔτε τὸ μάθημα εἶναι ὁμολογιακό, ποὺ δημιουργεῖ μία πόλωση καὶ δημιουργεῖ μία ἀντιπαράθεση. Ποτὲ στὴν Ὀρθοδοξία δὲν ὑπῆρχαν τέτοια πράγματα. Καὶ ὅταν σὲ μιὰ μεγάλη ἱστορικὴ περίοδο ἡ Ἐκκλησία δέχτηκε μὰ ὁμολογιακὴ ἐγκύστωση, ἕνα κλείσιμο ὁμολογιακό, τὸ πλήρωσε πολὺ ἀκριβά.

    [σ.σ.: Δηλαδή, ὅσοι θεολόγοι διδάσκουν εὐσυνείδητα ὡς χαρισματικὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ὁμολογιακὸ μάθημα, καὶ μὲ τὶς εὐχὲς τῶν ποιμένων τους, καὶ τὸ διδάσκουν βέβαια Ὀρθόδοξα, λειτουργοῦν ὡς ἐκτός …Ἐκκλησίας, κατὰ τὸ κ. Σαββᾶτο; Ἐνῶ ὅλοι οἱ Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι καὶ ἱερεῖς, ὅπως ἡ χάρη του, ποὺ προωθοῦν τὴν αἵρεση, μόνο καὶ μόνο ἐ[ειδὴ εἶναι Ἐπίσκοποι, αὐτοὶ εἶναι ἡ Ἐκκλησία!].

____________________

(1) «“Αἱρετικὸν ἄνθρωπον...παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος”. Τοῖς γὰρ ἅπαξ ὁλοτρόπως ἀπονενευκόσι πρὸς ἀπάτην καὶ φενακισμὸν καὶ κεκρατημένοις τῷ ψεύδει, περιττός που τάχα καὶ τῶν ὠφελεῖν εἰωθότων ὁ λόγος. Γέγραπται γάρ· Εἰς ὦτα ἀκουόντων λάλει. Ὅταν τοίνυν οἱ τῆς ἀληθείας ἐχθροὶ ἢ τιμὰς καὶ ἀναπαύσεις ἐπαγγέλλονται, καθάπερ Ραψάκης ὁ ἀλητήριος, ἤγουν ἀπειλοῦσι κινδύνους καὶ μάχας, Θεῷ προσέρχεσθαι χρὴ καὶ τῆς ἄνωθεν ἐπικουρίας μεταποιεῖσθαι μόνης. Ἀρκέσει γὰρ ἡ ἄνω τε καὶ παναλκὴς δεξιὰ καὶ πρός γε τὸ σῶσαι τοὺς ὀρθοποδεῖν εἰωθότας καὶ πρὸς ὄλεθρον τῶν ἀνθεστηκότων» (Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ἐξήγησις Ὑπομνηματικὴ εἰς τὸν προφ. Ἡσαΐαν, βιβλ. α΄, λόγ. εξ΄, v. 70, p. 784, l. 16).

(2)         «“Αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν νουθεσίαν καὶ δευτέραν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος, καὶ ἁμαρτάνει, ὢν αὐτοκατάκριτος”. Ὅταν δὶς καὶ τρὶς τοῖς τὰ ἐναντία διδάσκειν ἐπιχειροῦσι, τὴν προσήκουσαν προσενέγκῃς διδασκαλίαν, εἶτα τοῖς πονηροῖς δόγμασιν ἐπιμένοντας ἴδῃς, μηκέτι τὰς πρὸς αὐτοὺς διαλέξεις ποιοῦ· ἀνόνητος γὰρ ὁ πόνος» (Θεοδώρητου Κύρου, Ἑρμην. τῶν ΙΔ’ ἐπιστ. Παύλου, ὅπ. παρ.).

(3)         «Οὕτω δὲ διὰ πάντων τούτων ἐξεληληγμένοι, προσεκλήθησαν παρὰ τῆς Ἐκκλησίας εἰς μετάνοιαν… Οἱ δὲ οὐ κατεδέξαντο, ἄντικρυς λέγοντες, τὸ “ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι”. Ἐνέμενον γὰρ οἷς κακῶς ἔγνωσαν ἐξ ἀρχῆς». Στὴ συνέχεια καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης «παραινέσεως ὅλος ἐγένετο, παρακαλῶν, νουθετῶν, ἐλέγχων, πᾶσι πρὸς μετάνοιαν αὐτοὺς ἐκκαλούμενος…, ὡς δὲ καὶ οὕτω τούτοις ἑώρα ἀνιάτως ἔχοντας, τῶν τε προτέρων βλασφημιῶν ἐχομένους καθάπαξ καὶ τὴν μετάνοιαν παντάπασιν ἀποσειομένους» κατεδίκασε. «Καὶ ἡ μὲν συνέλευσις αὕτη ἐν τούτοις ἐτελεύτηκεν» (Ρωμανίδη Ἰω., Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία, τόμ. Β΄, σελ. 240).

(4) Τὸ κείμενο εἶναι ἀπὸ ἐπιστολὴ τοῦ ἁγίου Πάπα Ρώμης Κελεστίνου πρὸς τὸν αἱρετικὸ Ἀρχιεπίσκοπο Νεστόριο: «Τοιγαροῦν εἰ καὶ ὁ ἀδελφὸς Κύριλλος ἤδη σε διὰ δευτέρων ἐπιστολῶν μεθοδευθῆναί φησι, θέλω σε τοῦτο νοεῖν ὅτι μετὰ τὴν πρώτην καὶ δευτέραν ἐκείνου καὶ ταύτην τὴν ἡμετέραν ἐπιτίμησιν, ἣν δῆλόν ἐστιν εἶναι λοιπὸν τρίτην, παντελῶς ἀπὸ τοῦ συνεδρίου ἡμῶν καὶ τῆς τῶν Χριστιανῶν συνόδου ἀπεκλείσθης, ἐὰν μὴ εὐθέως τὰ κακῶς εἰρημένα διορθωθῇ, ἐὰν μὴ εἰς ταύτην τὴν ὁδὸν ἐπανέλθῃς, ἣν ἑαυτὸν ὁ Χριστὸς εἶναι μαρτύρεται. κακῶς κατὰ τούτου ὅπλα κατ' ἀνελπιστίαν ἐκίνησας, ὃς ἐπάνω σε τῶν οἰκετῶν ἑαυτοῦ ὡς πιστὸν καὶ συνετὸν δοῦλον ἐπέτρεψε πρότερον καταστῆναι. ἀπώλετό σοι ἡ ὑπὲρ τῆς τοιαύτης ὑπηρεσίας ἐπαγγελθεῖσα μακαριότης· οὐ γὰρ μόνον τροφὴν οὐ παρέχεις ἐν καιρῷ, ἀλλὰ καὶ δηλητηρίῳ ἀναιρεῖς οὓς ἐκεῖνος τῷ ἰδίῳ αἵματι καὶ τῷ ἰδίῳ θανάτῳ ἐκέρδανε. δηλητήριον γὰρ ὑπὸ τοῖς σοῖς χείλεσίν ἐστι ταῦτα ἅπερ κατάρας καὶ πικρότητος μεστὰ καθορῶμεν, ὁπότε κατὰ τοῦ ὄντος ἡδέος ἐπιχειρεῖς διαλέγεσθαι» (Μελετίου Νικοπόλεως, Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, σελ. 452.

(5) Σημάτη Παναγιώτη, «Ἡ Πατερικὴ στάση στοὺς θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος».

Τὸ βίντεο