Μερικές σκέψεις ως διευκρινίσεις...

  

Μερικὲς σκέψεις ὡς διευκρινίσεις πρὸς ἀποφυγὴ σκανδαλισμοῦ καὶ λάθος συμπερασμάτων

     «...πληρώσατέ μου τὴν χαράν, ἵνα τὸ αὐτὸ φρονῆτε, τὴν αὐτὴν ἀγάπην ἔχοντες, σύμψυχοι, τὸ ἓν φρονοῦντες, μηδὲν κατὰ ἐριθείαν ἢ κενοδοξίαν, ἀλλὰ τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλλήλους ἡγούμενοι ὑπερέχοντας ἑαυτῶν. μὴ τὰ ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλὰ καὶ τὰ ἑτέρων ἕκαστος (Φιλιπ. 2, 2-4).

     Τὰ παραπάνω λόγια τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν, Παύλου, κανόνας ζωῆς τῶν πιστῶν, μᾶς δείχνουν καὶ πῶς πρέπει νὰ συμπορευόμαστε στὴν Εκκλησία καὶ νὰ πολεμοῦμε τὴν ὁποιαδήποτε αἵρεση: Ὡς σύμψυχοι, ὁμόψυχοι, ὁμόφρονες, ἐν ταπεινώσει. Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου στὸ μυαλὸ καὶ στὴν καρδιά, θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι γίνεται καὶ ὁ πόλεμος τῶν ἁπανταχοῦ ἀντιδρούντων καὶ ἀποτειχισμένων ἀνὰ τὸν κόσμο ἐνάντια στὴν μεγαλύτερη αἵρεση τῆς ἱστορίας, τὸν Οἰκουμενισμό.

    Τὸν τελευταῖο καιρὸ ὅμως ἔχει ἀναδυθεῖ ἕνα θέμα ποὺ σκανδαλίζει πολλοὺς πιστοὺς καὶ ὑποτίθεται ὅτι προκαλεῖ προβλήματα στὴν ἑνότητα ἐνάντια στὴν αἵρεση. Τὸ θέμα τοῦ ἡμερολογίου. Γράφουν μάλιστα κάποιοι, ἀνάμεσά τους καὶ ὁ π. Παΐσιος Παπαδόπουλος, (τὸν ὁποῖο σέβομαι καὶ θεωρῶ γενναῖο ἀγωνιστὴ γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ), ὅτι κακῶς ἀναδύθηκε αὐτὸ τὸ θέμα. Ἀπὸ αὐτὸ λοιπὸν κινούμενος θέλω καὶ ἐγὼ νὰ ἐκφράσω τὶς σκέψεις μου, ὥστε νὰ συμβάλω, ἂν μπορῶ, στὴν ὁλοκλήρωση τοῦ ζητήματος αὐτοῦ καὶ στὴν ἀποκλειστικὴ συνέχιση τοῦ ἀγῶνος ἐνάντια στὴν αἵρεση.

   Τὸ θέμα δὲν εἶναι τὸ ἡμερολόγιο, ἀλλὰ ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ συμψυχία, ἡ ὁμοψυχία καὶ ἡ ὁμοδοξία τοῦ Παύλου. Δὲν μπορεῖ νὰ γίνει θεάρεστος ἀγῶνας χωρὶς αὐτὰ τὰ στοιχεῖα. Τὸ ἡμερολόγιο δὲν ἀποτελεῖ πρόβλημα συμπόρευσης καὶ ὁμοψυχίας, διότι ἔχει ἀποδειχθεῖ, ὅτι καὶ πιστοὶ τοῦ πατρώου/παλαιοῦ (π.χ. Ἁγιορεῖτες) καὶ πιστοὶ τοῦ νέου συμπορεύονται ἐν ὁμονοίᾳ, χωρὶς ἀναθεματισμούς, χωρὶς ἀκυρώσεις μυστηρίων «μηδὲν κατὰ ἐριθείαν ἢ κενοδοξίαν, ἀλλὰ τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλλήλους ἡγούμενοι ὑπερέχοντας ἑαυτῶν» μὲ κοινὸ σημεῖο τὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως καὶ ἀφήνοντας τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἡμερολογιακῆς τάξεως -μετὰ τὴν ἧττα τῆς αἱρέσεως, ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὸ μεῖζον θέμα.

    Τὸ πρόβλημα τὸ προκαλοῦν, ὅσοι χρησιμοποιοῦν δολίως τὸν θεάρεστο αὐτὸν ἀγῶνα ὡς πεδίον ἁλιείας πιστῶν καὶ μεγέθυνσης τοῦ ποιμνίου τους, χρησιμοποιώντας στὴν ἀρχὴ χαρακτηρισμοὺς «ἀδελφὲ κλπ.» καὶ μετὰ θέτοντας διλήμματα καταδικαστικοῦ χαρακτῆρα, ἐκμεταλευόμενοι τὴν δυσκολία καὶ τὰ ποιμαντικὰ προβλήματα ποὺ ἐπιφέρει ἕνας τέτοιος ἀγῶνας. Διαβάσαμε στὸ ἱστολόγιο «ἐν τούτῳ νίκα» τὸ ἑξῆς σχόλιο πάνω στὸ κείμενο τοῦ π. Παϊσίου:

    

    «Μας προτείνει να εισέλθουμε σε μία άλλη ''άτυπη παράταξη'' η οποία θα είναι ένα συνονθύλευμα παλ/των, νεοημερολογιτών, αποτειχισμένων (σημ. νὰ ποιοί διχάζουν), και δεν ξέρουμε ακόμα τι άλλο, και έτσι θα πολεμήσουμε τον Οικουμενισμό; Και που είδε ο π. Παΐσιος τοιαύτη αντιμετώπιση της αιρέσεως και πόσο μάλλον όταν δεν λυθούν ήδη αυτά που μας χωρίζουν; Αν εντρυφήσετε στην Εκκλησιαστική Ιστορία θα δείτε ότι παρόμοιες συνεργασίες δεν υπήρξαν ποτέ. Πως ήταν, φερειπείν, δυνατόν, οι Ορθόδοξοι προ της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου να συνεργάζονταν με τους Απολλιναριστές ή τους Σαββελιανούς (μόνο και μόνο επειδή είχαν κοινό εχθρό τον Αρειανισμό), από την στιγμή μάλιστα που οι τελευταίοι επέμεναν στις πλάνες τους; Δεν αρκεί λοιπόν κάποιος να πολεμά τον Οικουμενισμό, για να υπάρχει "συνεργασία"... O Μ. Βασίλειος όταν εδέχθη επίσκεψη αυστηρών Ορθοδόξων που ηθέλησαν διευκρινίσεις από τον ίδιο ώστε να ενωθούν με τους της Ταρσού Ορθοδόξους. Τι έπραξε ο ίδιος; Μετέβη εις τους Ορθοδόξους της Ταρσού και τους είπε: «Όταν προταθή από την ευσπλαχνίαν σας αυτή η διαβεβαίωσις προς αυτούς, είναι και αυτοί έτοιμοι να προσφέρουν την απαιτούμενην υποταγήν. Διότι εγγυώμαι εγώ εκ μέρους των ότι δεν πρόκειται να αντείπουν εις τίποτε, αλλά θα επιδείξουν υπερβολικήν ευταξίαν εις σας, όταν παρασχεθή εις αυτούς προθύμως από την τελειότητά σας αυτό το μοναδικό στοιχείον που ζητούν» (Επιστολή 114). Πρωτίστως λοιπόν ο ίδιος εφρόντισε ΣΗΜΕΡΑ να λύσει την διένεξη μεταξύ τους και τα προβλήματα που τους απασχολούν, και όχι ΑΥΡΙΟ, όπως προτείνετε εσείς! Οπότε αγαπητέ π. Παΐσιε, φροντίστε σήμερα να λύσετε τα προβλήματα, δια μέσω συνεργασίας με τους Επισκόπους μας, και αύριο όλοι μαζί να φροντίσετε δια την αντιμετώπιση της μεγαλυτέρας αιρέσεως που έχει εμφανισθεί εις την εκκλ. ιστορία και που ονομάζεται Οικουμενισμός! Εμείς ως λαϊκοί, δια να συνεργασθούμε μαζί σας (αν δεν θελήσετε να ενταχθείτε στην Σύνοδο), θεωρούμε ότι είναι απαραίτητη η επιστροφή στο παλαιό ημερολόγιο, όχι διότι είμασθε ''ημερολάτρες'', αλλά διότι (συν τους άλλους λόγους που θα δημοσιεύσουμε προσεχώς), είναι αδύνατον να απορρίψωμεν τον τίμιο αγώνα που αφύπνισε χιλιάδες πιστούς τόσα και τόσα έτη!».

    

    Αὐτοὶ εἶναι οἱ Γ.Ο.Χ. Οἱ Γ.Ο.Χ. ποὺ ἀντὶ ἐν ταπεινώσει νὰ μάθουν ἀπὸ τὴν στάση ἀγάπης τῶν ἁγιορειτῶν πατέρων, οἱ ὁποῖοι εἶναι καὶ αὐτοὶ μὲ τὸ πατρῶο/παλιό, δὲν ἀναθεματίζουν ὅμως, οὔτε ἁλιεύουν, νὰ μάθουν ἀπὸ τὴν στάση ὅλων τῶν ἄλλων ἀγωνιζομένων  –ἀνεξαρτήτως ἡμερολογίου– ὥστε νὰ ὑπερνικήσουν τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ τὴν ἔπαρση «γνησιότητας» ποὺ τοὺς κατέχει καὶ τοὺς ὁδήγησε στὸ σχίσμα, κατηγοροῦν καὶ ἀνακηρύττουν ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ὅσους δὲν γίνονται μέλη τους, γιατὶ αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπός τους: Ὄχι ἡ καταπολέμηση τῆς αἵρεσης, ἀλλὰ ἡ ἁλιεία φρέσκου θηράματος, ποὺ λόγω τῶν λίγων, δυστυχῶς, ἱερέων ποὺ ὑπάρχουν, πέφτει εὔκολα θύμα τους καὶ γίνεται μέλος τοῦ σχίσματος.

    Μὰ εἶναι δυνατὸν νὰ πολεμήσουμε γιὰ τὴν Ἐκκλησία μὲ αὐτοὺς ποὺ μᾶς θεωροῦν ἐκτὸς Ἐκκλησίας; Διαπιστώνεται ἐδῶ ὁμοψυχία καὶ ὁμοφρονία; Θὰ ἀφήσουμε τὴν αἵρεση γιὰ νὰ πᾶμε στὸ σχίσμα; Ὅσον ἀφορᾶ δὲ τὸν ἀριθμὸ τῶν πιστῶν, τὰ μαθηματικὰ τοῦ Θεοῦ εἶναι διαφορετικά. Μόνος του ἦταν Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς μὲ μόνη συνοδεία δύο μοναχοὺς καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ νίκησε.

   Καὶ ἂς μὴν χρησιμοποιοῦμε τοὺς ἁγνοὺς πιστοὺς ποὺ ἀντέδρασαν τὴν ἐποχὴ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου, ἀλλὰ δὲν ἀκολούθησαν στὴν συνέχεια τὶς διασπαστικὲς κινήσεις τῶν λίγων. Διότι πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἀντέδρασαν μέν, ἀλλὰ δὲν δημιούργησαν σχίσμα. Ἄλλοι παρασύρθηκαν, ἀλλὰ μετὰ τὸ παραταξιακὸ χάος ποὺ ἐπικράτησε, κατάλαβαν τὸ λάθος τους καὶ γύρισαν στὴν Ἐκκλησία, συνεχίζοντας μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅπως σήμερα, τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν πίστη. Πῶς δικαιολογεῖται ἄλλωστε τὸ γεγονός, ὅτι ἀπὸ τὸν μεγάλο ἀριθμὸ ἀντιδρούντων παρέμειναν στοὺς Γ.Ο.Χ. κάποιες χιλιάδες; Τὰ ἄλλα 2 ἑκατομμύρια ποὺ κάποιοι ὑπολογίζουν, ὅτι διεφώνησαν τότε μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου, ποῦ εἶναι; –ἂν ἔχουν πραγματικὴ ὑπόσταση αὐτοὶ οἱ ἀριθμοί. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ἐπίσης, ὅτι ἐκείνη ἡ γενιὰ τῶν διωγμῶν τοῦ 1924 δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν σημερινὴ γενιὰ «τῶν καθαρῶν καὶ γνησίων».

    Διότι ποιόν διωγμὸ βιώνουν ἢ θὰ βιώσουν σήμερα οἱ Γ.Ο.Χ. ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές; Κανέναν, διότι ἔχουν ἀποκόψει ἑαυτοὺς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀνακήρυξαν δική τους. Οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν ἀσχολοῦνται πιὰ μαζί τους. Ἀντιθέτως παρακαλοῦν νὰ προσχωρήσουμε κι ἐμεῖς στὶς τάξεις τῶν Γ.Ο.Χ. γιὰ νὰ γλυτώσουν ἀπὸ ἐμᾶς. Πῶς ἐξισώνουν ἑαυτοὺς οἱ Γ.Ο.Χ. μὲ τὸν ἑκάστοτε Ἁγιορείτη, τὸν ἑκάστοτε ἱερέα, τὸν ἑκάστοτε πιστό, ποὺ διώκεται ἀλύπητα ἀπὸ τὸ κελὶ τῆς μετάνοιάς του, τὴν ἐνορία του, τὸν ναό του, ὅταν αὐτοὶ στοὺς ναούς τους ἑορτάζουν, σὰν νὰ μὴν συμβαίνει τίποτα στὸν ἔξω κόσμο καὶ χωρὶς τὸν φόβο νὰ ἔρθει ὁ ἑκάστοτε οἰκουμενιστὴς Ἐπίσκοπος καὶ νὰ τοὺς διώξει;

    Ἀντὶ λοιπὸν οἱ τῶν Γ.Ο.Χ. καὶ ὅσοι τοῦ παλαιοῦ μὴ Γ.Ο.Χ., ἀλλὰ τῷ σχίσματι φιλικὰ διατεινόμενοι καὶ τοὺς τοῦ νέου καταδικάζοντες νὰ ἀκολουθήσουν τὸν Παῦλο, ποὺ διδάσκει: «Ηὐχόμην γὰρ ἀνάθεμα εἶναι αὐτὸς ἐγὼ ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου» (Ρωμ. θ’ 3), ἀναθεματίζουν ἀσεβέστατα καὶ ὑπεροπτικὰ ὁλόκληρες γενεὲς καὶ ἅγιες μορφὲς τοῦ νέου χωρὶς διάκριση καὶ γνώση.

     Γι’ αὐτὸ λοιπὸν κατέληξαν ὅλα αὐτὰ ἐκεῖ ποὺ κατέληξαν. Καὶ ἀντὶ νὰ γίνει ἀντιληπτό, ὅτι ἐπιτέλους ἔπεσαν οἱ μάσκες ἀνθρώπων ποὺ παρουσίαζαν ἑαυτοὺς ὡς ἀδελφοὺς ἀνάδελφους, καὶ νὰ χαροῦμε γιὰ αὐτὴ τὴν ἀποκάλυψη, ποὺ ξεκαθαρίζει τὰ πράγματα καὶ δημιουργεῖ ἀληθινὴ ἐν τῇ μάχῃ ὁμοψυχία, γίνεται τώρα μία συζήτηση, χωρὶς ἀντίκρυσμα καὶ μὲ σχόλια γιὰ δῆθεν ἀνθρώπους ἀφώτιστους. Μὰ ποιὸς τολμάει νὰ πεῖ, ὅτι εἶναι φωτισμένος; Ἦταν ὁ ληστὴς φωτισμένος καὶ γι’ αὐτὸ ὁμολόγησε; Ἀντιθέτως ἐπειδὴ ἔχουμε πάθη ἀμέτρητα, πρῶτος ἐγώ, γι’ αὐτὸν τὸν λόγο ὁμολογοῦμε Χριστὸν Ἐσταυρωμένο. Γι’ Αὐτόν, ἂν μᾶς ἐλεήσει καὶ μᾶς δώσει τὴν δύναμη, μπορεῖ νὰ πεθάνουμε ἀκοινώνητοι καὶ ἴσως καὶ ἄταφοι πιστεύοντας ἀκράδαντα τὸν λόγο Του, ὅτι ὁμολογώντας Τον, δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει. Αὐτὸν ἀκολουθοῦμε καὶ ὄχι παρατάξεις ἢ «ἡγέτες», πολεμώντας ὅλοι μαζί, τοῦ πατρώου/παλαιοῦ καὶ τοῦ νέου, (διότι τὸ ἡμερολόγιο δὲν πρέπει –ἰδιαίτερα αὐτὴ τὴν στιγμή– νὰ μᾶς χωρίζει, οὔτε μᾶς προφυλάσσει ἀπὸ τὴν αἵρεση, παράδειγμα ἡ Ρωσία, τὰ Ἱεροσόλυμα, ἡ Σερβία κλπ.), ἐν ὁμοψυχίᾳ καὶ ὁμοδοξίᾳ, πάντα μέσα στὴν Ἐκκλησία, μέ τὰ λάθη μας φυσικὰ σὰν ἀτελεῖς ἄνθρωποι ἀλλὰ μὴν προδίδοντας τὴν πίστη μας καὶ μὴν ξεφεύγοντας, ὅσο μποροῦμε, ἀπὸ τὸν κύριο σκοπό μας:

   Τὴν καταπολέμηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀκολουθώντας πάντα τὸν Παῦλο:

    «Ἐλεύθερος γὰρ ὢν ἐκ πάντων πᾶσιν ἐμαυτὸν ἐδούλωσα, ἵνα τοὺς πλείονας κερδήσω· καὶ ἐγενόμην τοῖς Ἰουδαίοις ὡς Ἰουδαῖος, ἵνα Ἰουδαίους κερδήσω· τοῖς ὑπὸ νόμον ὡς ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον κερδήσω· τοῖς ἀνόμοις ὡς ἄνομος, μὴ ὢν ἄνομος Θεῷ, ἀλλ᾿ ἔννομος Χριστῷ, ἵνα κερδήσω ἀνόμους· ἐγενόμην τοῖς ἀσθενέσιν ὡς ἀσθενής, ἵνα τοὺς ἀσθενεῖς κερδήσω· τοῖς πᾶσι γέγονα τὰ πάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσω. Τοῦτο δὲ ποιῶ διὰ τὸ εὐαγγέλιον, ἵνα συγκοινωνὸς αὐτοῦ γένωμαι» (Α΄Κορ. 19-23).

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου