«Κβαντική Ορθοδοξία»

Ιωάννης Μακαρούνης

Εμπνευσμένος από ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ με τίτλο «The Illusion of Time» (η ψευδαίσθηση του χρόνου), μοιράζομαι μαζί σας κάποιες σκέψεις που ελπίζω να βρείτε πολύ ενδιαφέρουσες.

Με τις πολύ περιορισμένες υλικές μας αισθήσεις και την πολύ περιορισμένη μας διανόηση, οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο γραμμικά, σαν ένα ποτάμι που πάει από το ένα σημείο (στιγμή) στο επόμενο, με σταθερή και όχι αυξομειούμενη ταχύτητα (δευτερόλεπτα), χωρίς δυνατότητα παύσης ή επιστροφής προς τα πίσω, και με μόνο μια κατεύθυνση, προς τα εμπρός (μέλλον).

Σύμφωνα με την κβαντική φυσική όμως, αυτή η αντίληψη του χρόνου περιγράφει πώς εμείς αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο, και όχι πώς πραγματικά είναι ο χρόνος.

Ήδη από την εποχή του Αϊνστάιν απεδείχθη ότι δεν υπάρχει μόνο ένας χρόνος, αλλά άπειροι διαφορετικοί τοπικοί χρόνοι,
συνδεδεμένοι με τον χώρο (χωροχρόνοι), που κυλούν ο καθένας με τον δικό του ρυθμό. Μερικά μόνο παραδείγματα για του λόγου το αληθές, είναι η αντίστροφη σχέση χώρου και χρόνου, η διαφορά χρόνου-ταχύτητας-κίνησης (Θεωρίες της Γενικής και Ειδικής Σχετικότητας), όπου όσο πιο γρήγορα κινείσαι τόσο πιο αργά μετρά ο χρόνος, η συστολή της απόστασης, η παύση του χρόνου στην ταχύτητα του φωτός, η διαφορά χρόνου πλησίον των μαύρων τρυπών, τα πειράματα με την διαφορά των ρολογιών των αεροπλάνων, οι εικόνες του παρελθόντος από τα διαστημικά τηλεσκόπια, κοκ.

Σύμφωνα με την επιστήμη λοιπόν, το παρελθόν μπορεί να μην έχει παρέλθει ακόμη, και το μέλλον μπορεί να συνυπάρχει ταυτόχρονα με το παρόν και το παρελθόν. Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό;

Για να το καταλάβουμε αυτό ας φανταστούμε ότι ο χρόνος αντί για ποτάμι, είναι μια σειρά φωτογραφιών, ακριβώς όπως γινόντουσαν τα πρώτα κινούμενα σχέδια. Κάθε στιγμή, κάθε κλάσμα δευτερολέπτου είναι και μια φωτογραφία. Έτσι η διάρκεια της κίνησης ενός ανθρώπου που περπατά μερικά βήματα μπορεί να αποτυπωθεί από μια σειρά μερικών χιλιάδων φωτογραφιών, όπου κάθε μια απαθανατίζει και από ένα κλάσμα δευτερολέπτου από την κίνηση αυτή.

Έτσι, η ζωή του κάθε ανθρώπου δεν είναι άλλο παρά μια συλλογή πάρα πολλών φωτογραφιών. Το ίδιο και η κάθε περιστροφή του πλανήτη γύρω από τον ήλιο. Το ίδιο και ολόκληρη η ιστορία του Σύμπαντος. Έτσι λοιπόν, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του Σύμπαντος (Big Bang) μέχρι σήμερα, έχουν περάσει τόσα κλάσματα δευτερολέπτου, όσες και οι φωτογραφίες που τα απαθανατίζουν. Το ίδιο ισχύει και μέχρι την συντέλεια του Κόσμου. Όσα κλάσματα δευτερολέπτου περάσει το Σύμπαν στο μέλλον, τόσες φωτογραφίες θα υπάρξουν.

Μια συμπαντική φωτογραφία λοιπόν, δηλαδή η φωτογραφία ενός κλάσματος δευτερολέπτου από την πορεία του σύμπαντος, δείχνει σε ποια φάση έπιασε εκείνη την χρονική στιγμή ολόκληρο το Σύμπαν. Σε μια τέτοια φωτογραφία, κάποιος στην Γαλλία ξεκινά την κίνηση να πιάσει τον καφέ του, κάποιος στην Κίνα τραβά τα δίχτυα του, κάποιος πλανήτης σε κάποιο μακρινό ηλιακό σύστημα γίνεται αστέρι, κοκ. Και η συλλογή όλων των Συμπαντικών φωτογραφιών, είναι σαν ένα συρτάρι πολλών χιλιομέτρων με φωτογραφίες που βρίσκονται σε χωροχρονική σειρά, ή σαν μια «φρατζόλα» πολλών χιλιομέτρων κομμένη σε αμέτρητες λεπτές φέτες.

Έστω λοιπόν ότι στην μια άκρη μιας φωτογραφίας ή μιας φέτας χωροχρόνου σε κάποιον μακρινό γαλαξία βρίσκεται ένας εξωγήινος, και στην άλλη άκρη της ίδιας φέτας χωροχρόνου βρίσκεται ένας άνθρωπος εδώ στην Γη. Εάν κάθονται και οι δυο ακίνητοι, τότε βρίσκονται στην ίδια φέτα χωροχρόνου. Εάν πάλι αρχίσουν και οι δυο να κινούνται με την ίδια ταχύτητα και προς την ίδια κατεύθυνση, τότε πάλι βρίσκονται στην ίδια φέτα χωροχρόνου.

Εάν όμως ένας από τους δύο αρχίσει και κινείται με διαφορετική ταχύτητα ή προς διαφορετική κατεύθυνση, τότε κάθε κλάσμα δευτερολέπτου που θα περνά, θα αντιστοιχεί και σε μια διαφορετική φέτα χωροχρόνου. Έτσι, λόγω της τεράστιας απόστασης που τους χωρίζει, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο εξωγήινος μπορεί είτε να βρίσκεται σε μια φέτα χωροχρόνου 200 χρόνια πριν, ή 200 χρόνια μετά από τον άνθρωπο. Άρα, συνυπάρχουν ταυτόχρονα και ο εξωγήινος και ο άνθρωπος, με χρονική διαφορά 200 ετών. Άρα, παρελθόν, παρόν και μέλλον συνυπάρχουν ταυτόχρονα, διότι κάθε αλλαγή ταχύτητας ή κατεύθυνσης αλλάζει και την σχέση παρελθόντος-παρόντος-μέλλοντος. Φανταστείτε πόσες άπειρες αλλαγές συντελούνται στον χωροχρόνο της «φρατζόλας» μας κάθε κλάσμα δευτερολέπτου.

Εάν λοιπόν σκεπτόμαστε τον χρόνο όπως τον βιώνουμε, ως ποτάμι, τότε έχουμε μια εξυπηρετική αλλά λανθασμένη ψευδαίσθηση του πραγματικού χωροχρόνου. Εάν όμως αρχίσουμε να σκεπτόμαστε τον χωροχρόνο με τα επιστημονικά μάτια της κβαντικής φυσικής, τότε θα αντιληφθούμε ότι ο χωροχρόνος του Σύμπαντος είναι μια διαρκώς μεταλλασσόμενη «φρατζόλα» φωτογραφιών, η οποία υπάρχει ήδη, ολόκληρη, με όλες τις φωτογραφίες ταυτόχρονα, από την μια άκρη της (Big Bang) μέχρι την άλλη (Β΄ Παρουσία).

Παρόλο όμως που εμείς οι άνθρωποι μπορέσαμε να αντιληφθούμε και να ερμηνεύσουμε επιστημονικά την πραγματική διάσταση του χωροχρόνου σαν να ήμασταν παρατηρητές έξω από αυτήν την «φρατζόλα», εντούτοις ζούμε μέσα στην «φρατζόλα», και όλοι μας υποκείμεθα στους φυσικούς νόμους της χωροχρονικής «φρατζόλας». Ο Άγιος Τριαδικός Θεός μας όμως, όχι απλά ζει άχρονος έξω από την «φρατζόλα» του Συμπαντικού χωροχρόνου, αλλά δημιούργησε και ελέγχει τους φυσικούς νόμους της χωροχρονικής «φρατζόλας».

Ο Άγιος Τριαδικός Θεός μας έχει στα «χέρια» Του ή στο «τραπέζι» Του την «φρατζόλα» μέσα στην οποία ζούμε εμείς, και κινεί τα νήματά της ώστε με την ελεύθερη βούλησή μας να έχουμε την δυνατότητα εάν θέλουμε να τα εκμεταλλευθούμε για την σωτηρία μας. Και επειδή ακριβώς ζει άχρονος, έξω από την χωροχρονική «φρατζόλα», ταυτόχρονα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, παρατηρώντας ταυτόχρονα όλες τις διαρκώς μεταλλασσόμενες χωροχρονικές στιγμές από το Big Bang μέχρι την Β΄ Παρουσία Του στην Γη, γι΄ αυτό και γνωρίζει όλες τις πιθανές μελλοντικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει η κάθε μας επιλογή.

Με αυτόν τον επιστημονικό τρόπο, η κβαντική φυσική ερμηνεύει και επαληθεύει την Πίστη που λέει ότι ο Θεός είναι Παντογνώστης και πανταχού παρών, ταυτόχρονα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, και ταυτόχρονα σε κάθε τόπο. Έτσι εξηγείται το ότι δεν χρειάζεται να έχει προκαθορίσει το μέλλον ο Θεός για να το γνωρίζει. Έτσι εξηγείται το πώς μπορεί ο Θεός να παρέχει την γνώση του μέλλοντος μέσω των προφητειών χωρίς να υπάρχει προκαθορισμένο μέλλον. Έτσι εξηγείται πώς μπορεί ο Θεός να γνωρίζει τι είναι καλύτερο για την σωτηρία μας. Έτσι εξηγείται επιστημονικά η λειτουργία της Θείας Πρόνοιας. Έτσι εξηγούνται φράσεις όπως «Σχέδιο του Θεού» ή «Θέλημα Θεού», χωρίς να εννοούμε κάποιο προαποφασισμένο και προκαθορισμένο σχέδιο.

Μπορούμε όμως να εξαγάγουμε και μια άλλη εικονική παράσταση από την επιστημονική πραγματικότητα της Κοσμικής «φρατζόλας».

Η διάστασή μας, το Σύμπαν μας, ο Κόσμος μας, η χωροχρονική «φρατζόλα» μας μπορεί επίσης να εκληφθεί και ως ένα κουτί, το περίβλημα του οποίου είναι αυτό που εμείς ονομάζουμε Σύμπαν. Είναι σαν να ζούμε μέσα σε εκείνες τις γυάλινες σφαίρες με το νερό και το τεχνητό χιόνι, που τις κουνάς και χιονίζει για λίγα λεπτά. Ή σαν το μουσικό κουτί που το κουρδίζεις και γυρνάνε δεκάδες γρανάζια για να φαίνεται ότι ζει και κινείται. Οι 5 υλικές αισθήσεις μας, μας επιτρέπουν να δούμε και να αντιληφθούμε με μεγάλη δυσκολία μέχρι τα τοιχώματα του κουτιού μας. Όχι όμως τον πραγματικό κόσμο πέρα από τα τοιχώματα.

Από τις περιγραφές της Αποκαλύψεως, των Ευαγγελίων αλλά και της Ιεράς Παραδόσεως, κατά την Β΄ Παρουσία κάθε κίνηση του Σύμπαντος θα «παγώσει». Σταματάνε οι άνεμοι ταυτόχρονα σε όλο τον πλανήτη. Μηδέν μποφόρ από τα πελάγη των ωκεανών, μέχρι την κορυφή του Έβερεστ και την Ανταρκτική. Το ίδιο και με τις θάλασσες. Κάθε σημείο των θαλασσών θα φαίνεται σαν γυαλί. Θα ακινητοποιηθούν όλα τα υποθαλάσσια ρεύματα. Εξαφανίζονται όλα τα σύννεφα και μαζί τους κάθε βροχή και χιόνι. Η ανάπτυξη των φυτών θα σταματήσει. Κάθε οργανισμός θα ακινητοποιηθεί, από τα πουλιά και τα ψάρια μέχρι τα βακτήρια. Μέχρι και τα ρολόγια θα σταματήσουν να μετρούν καθώς θα σταματήσει ο χρόνος. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί σε ολόκληρο το Σύμπαν. Θα «παγώσει» η περιστροφή των ουρανίων σωμάτων αλλά και οι τροχιές των πλανητών και των κομητών. Θα ακινητοποιηθεί ολόκληρη η χωροχρονική «φρατζόλα» μας, όλα τα γρανάζια του κουτιού μας.

Και όπως μας πληροφορεί ο Άγιος Νήφων: «Τότε ἀποσύρθηκε σὰν βιβλίο τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ καὶ φάνηκε ὁ Τίμιος Σταυρὸς νά λάμπη σὰν τὸν ἥλιο...»

Το κουτάκι λοιπόν μέσα στο οποίο ζούμε βρίσκεται στα χέρια ή στην τράπεζα ή στο πάτωμα της Βασιλικής Αιθούσης του Θεού. Μόλις έλθει λοιπόν η ώρα της Β΄ Παρουσίας, παύουν όλα τα γρανάζια και κάθεται όλο το ψεύτικο χιόνι. Και τότε ο Θεός θα ανοίξει ή θα μεριάσει το κάλυμμα και θα κατέλθει στην διάστασή μας, όπως ακριβώς ανοίγουμε ένα κουτί παπουτσιών ή ένα χαρτοκιβώτιο, ή όπως τραβάμε τις κουρτίνες. Θα μεριάσει το κάλυμμα που λέμε Σύμπαν και θα φανεί η Βασιλεία των Ουρανών, από την οποία θα κατέλθει περίλαμπρος ο Θεός με τους μυριάδες Αγγέλους του, από την άχρονη διάστασή Του στο σταματημένο πλέον κουτάκι μας. Τότε θα μπορέσουμε για πρώτη φορά να δούμε με τα υλικά μάτια μας τον κόσμο που υπάρχει έξω από το κουτί.  Τον άχρονο. Τον αιώνιο. Τον πραγματικό.

Γι΄ αυτό οι Πατέρες λένε ότι όσοι φθάνουν σε μέτρα Χάριτος, μόλις σηκώνουν το κεφάλι τους και κοιτάνε τον ουρανό, αχνοδιακρίνουν τους Αγγέλους να πετούν πάνω μας. Δια της Θείας Χάριτος, αξιώνονται να αχνοδιακρίνουν πέρα από τα τοιχώματα του κουτιού μας!

Μπορούμε όμως να εξαγάγουμε κι άλλη μια ερμηνεία από την Κοσμική «φρατζόλα» ή κουτί.

Ας δει κάποιος το παράδειγμα του πώς ένας δισδιάστατος κόσμος δεν μπορεί να αντιληφθεί την 3η διάσταση, την στιγμή που ο τρισδιάστατος κόσμος αντιλαμβάνεται πλήρως τον δισδιάστατο κόσμο. Έτσι και εμείς, ενώ μπορούμε να αντιληφθούμε την ύπαρξη 4ης διάστασης, εντούτοις δεν μπορούμε να πάμε εκεί. Γνωρίζουμε όμως ότι ο κόσμος της 4ης διάστασης μας αντιλαμβάνεται πλήρως. Σε αυτή την περίπτωση, ο τρισδιάστατος κόσμος είναι η χωροχρονική «φρατζόλα» μας, και ο τετραδιάστατος κόσμος είναι ο άχρονος, αλλά πληρέστερος κόσμος του Θεού. Αυτός δηλαδή που βρίσκεται έξω απο το κουτάκι μας.  Να είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι η σχηματική έκπτυξη του τετραδιάστατου κύβου (υπερκύβου), είναι ένας τρισδιάστατος σταυρός 8 κύβων, ή ένα χαριτωμένο υπονοούμενο του Θεού για την Κοσμική αλήθεια του κουτιού μας;

Αυτό λοιπόν που λέμε «ζωή» εδώ στην Γη δεν είναι παρά ένα κουτάκι με ημερομηνία λήξεως, τα γρανάζια του οποίου κάποια στιγμή θα σταματήσουν να κτυπούν και θα ανοιχθεί. Και τότε θα δούμε ότι όλο αυτό το διάστημα που λέγεται Ιστορία της Ανθρωπότητος βρισκόμασταν στο δάπεδο, στο μέσο μιας αιθούσης του παλατιού του Θεού. Τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο Άγιος Τριαδικός Θεός μας εργαζόταν αδιάκοπα για την σωτηρία μας, και εμείς αδιαφορούσαμε επιδεικτικά. Τότε θα καταλάβουμε πόσο αληθινές ήσαν οι διδαχές όπως αυτή του Αγίου Αποστόλου Παύλου που είπε: «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. η΄ 18).  Ασύλληπτα φρικτή η ώρα που θα συνειδητοποιήσουμε με πόση ασέβεια ζήσαμε μέσα στο προσωρινό κουτάκι.

Έτσι, μετά το στιγμιαίο πέρασμα που καταχρηστικά και κακώς λέμε «θάνατο», βγαίνουμε από την χωροχρονική μας «φρατζόλα» και περνάμε σε μια περιορισμένη πρόγευση της 4ης διάστασης, είτε πρό-Παραδείσου, είτε πρό-Κολάσεως, είς αναμονή της Β΄ Παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Ημέρας της Κρίσεως.

Είναι λοιπόν εκπληκτικό το πόσα μεταφυσικά πράγματα μπορούν να ερμηνευθούν από την θετική επιστήμη της κβαντικής φυσικής. Άλλωστε, τόσο οι φυσικοί νόμοι της «φρατζόλας» μας, όσο και η άγνωστη διάσταση της Βασιλείας του Θεού, είναι και τα δυο δημιουργήματα του ενός και μοναδικού Ζώντος Αγίου Τριαδικού Θεού. Δεν θα έπρεπε ούτε να μας εκπλήσσει, ούτε να μας φοβίζει η μεταξύ των σχέση. Αρκεί να μην γινόμαστε ολιγόπιστοι σε όσα δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε, και να μην κάνουμε σκοπό της ζωής την επιστημονική ερμηνεία της Πίστεως.  Σκοπός της ζωής είναι η ευλάβεια στην ακρίβεια της Πίστεως, η μετάνοια και η ταπεινότητα.

Και για να το κάνουμε λίγο επίκαιρο, θα περίμενε κανείς ότι οι «Ορθόδοξοι» «Επίσκοποί» μας έχουν πλήρη επίγνωση ότι ζουν μέσα σε ένα προσωρινό κουτάκι. Θα περίμενε κανείς να έχουν απόλυτη πίστη στην ύπαρξη της ζωής έξω από το κουτάκι. Θα περίμενε κανείς να έχουν απόλυτη πίστη στην Ημέρα της Κρίσεως. Θα περίμενε κανείς να έχουν υποδειγματική ευλάβεια απέναντι στον Θεό, ώστε να μην τους αγγίζει η κενοδοξία, και να είναι ανένδοτοι φύλακες της Πίστεως. Όλα αυτά όμως έχουν ως προϋπόθεση την ακλόνητη πίστη. Όταν παύεις να πιστεύεις ότι ζεις σε κουτάκι, τότε πιστεύεις μόνο στον κόσμο που βλέπεις μέσα σε αυτό. Τότε δίνεις αξία στην ανούσια δόξα, στην εξουσία, στους θρόνους, στις ράβδους, στους επαίνους των ανθρώπων και στις φοβέρες τους...

Και επειδή κάποιοι αδελφοί μας θα σκανδαλισθούν επειδή επανειλημμένως «χρεώνω» την απιστία σε όλους τους αδελφούς μας «Επισκόπους», ας θυμηθούν ότι κανείς αδελφός μας «Επίσκοπος» εδώ και 115 χρόνια Οικουμενισμού και αιρετικών βλασφημιών, δεν έχει καταδικάσει ή και αφορίσει θεραπευτικά άλλον «Επίσκοπο» για τις βλασφημίες του. Και αν έχουν ειπωθεί ανήκουστες βλασφημίες από τους «Επισκόπους» μας...

Κανείς δεν έχει αρνηθεί να διανείμει το «Πρός τον Λαό», κανείς δεν έχει βγάλει εγκύκλιο να καταδικάσει την Σύνοδο του Κολυμπαρίου ως ληστρική και αιρετική ψευδο-σύνοδο, κανείς δεν αγωνίζεται για σύγκλιση νέας Συνόδου, και κανείς δεν έχει αντιδράσει δυναμικά και έμπρακτα στους άδικους διωγμούς ομολογητών ιερέων και μοναχών. Ανταυτού, πλην του μακαριστού Μητ. Καντιώτου, σιώπησαν όλοι στον άδικο αφορισμό του Ομολογητού Νικολάου Σωτηρόπουλου. Και ενώ με τον άδικο αφορισμό τον στόλισαν με χρυσαδαμάντινα στεφάνια, οι ίδιοι που σιωπούν μπροστά στην αίρεση είναι χειρότεροι από τον αιρετικό. Αυτή την Αγιοπνευματική αλήθεια παραλάβαμε από τους Αγίους Πατέρες. Δεν είναι έτσι;

Όταν λοιπόν βάζω όλους τους «Επισκόπους» στο ίδιο «τσουβάλι» της απιστίας, το κάνω με τα αδιάσειστα στοιχεία που οι ίδιοι μας παρέχουν. Ας βρεθεί ένας αδελφός μας Επίσκοπος με το ακλόνητο της Πίστεως να καταδικάσει τις βλάσφημες αιρέσεις των Οικουμενιστών «θεολόγων» και «Επισκόπων» και να καλέσει για σύγκλιση νέας Συνόδου, όπου θα καταδικαστεί ο αιρετικός αδελφός μας κ. Βαρθολομαίος και η ψευδοσύνοδος, και εγώ θα γίνω δημοσίως η μεγαλύτερη φωνή υποστήριξής του. Ας μας εξηγήσουν οι αδελφοί μας «Επίσκοποι» γιατί ο μακαριστός Ομολογητής Νικόλαος Σωτηρόπουλος ήταν πιο ασεβής από τον Μητ. Αυστραλίας Στυλιανό, και αντί να αφορίσουν τον Στυλιανό αφόρισαν τον Σωτηρόπουλο. Και όπως αφόρισαν θεραπευτικά τον Σωτηρόπουλο, ας τολμήσουν να αφορίσουν θεραπευτικά τον Μητ. Ζηζιούλα που μιλά για Πρωτεία στην Αγία Τριάδα ή τον Μητ. Μεσσηνίας Χρυσόστομο που παραχωρεί καθαγιασμένο Ιερό Ναό σε αιρετικό, για να τον κάνει πνευματικό αποχωρητήριο με τις αιρετικές ακαθαρσίες του.

Ας βγει ένας Επίσκοπος να κάνει έστω το ελάχιστο αυτονόητο. Να στηρίξει δηλαδή το δίκιο και να πάρει δυναμικά το μέρος όσων είχαν το μέγεθος της ευλαβείας να αποτειχιστούν από την αίρεση. Μόλις βγει ένας τέτοιος Επίσκοπος, τότε με μεγάλη μου χαρά θα αναγνωρίσω πόσο ορθοτομεί με την ομολογία του. Δεν μπορώ όμως να αξιολογήσω κάποιον από το τι θα έκανε, αλλά από το τι κάνει, διότι «ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς» (Ματθ. ζ΄ 20).

Και όσοι αδελφοί σκανδαλισθούν ενθυμούμενοι το «Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε», ας φέρουν στην θύμισή τους την διευκρίνηση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ότι «Τὸ,¨Μὴ κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε¨, περὶ βίου ἐστὶν, οὐ περὶ πίστεως».  Όπως επίσης και ότι δεν είναι θέμα επιλογής, αλλά εντολή του Θεού το «μη σιωπάν εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως», όπως μας εφιστά ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης.  Και ακριβώς επειδή ο αντι-αιρετικός έλεγχος είναι εντολή του Θεού και δεν έχει σχέση με το «Μὴ κρίνετε», ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μας εφιστά την προσοχή ότι είναι άθεος εκείνος που σιωπά, και όχι απλώς ασεβής. Γι΄ αυτό και ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας θεωρεί την σιωπή ως άρνηση του Χριστού.

Ας καταλάβουμε όλοι μας ότι σιωπώντας μπροστά στις βλάσφημες αιρεσιολογίες και αιρεσιοπραξίες των αδελφών μας «Επισκόπων» αποτασσόμαστε τον Χριστό. Και όσοι αδελφοί μας επηρεάζονται από τις φοβέρες των «Επισκόπων», ας αναθαρήσουν αναλογιζόμενοι ότι μέσα στο προσωρινό κουτάκι «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. η΄ 18) και ότι «μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ» (Ματθ. ι΄ 28).

Μετά φόβου Θεού,

ο αμαρτωλός

Ιωάννης Μακαρούνης

Πηγή