«Ένα ακόμα μέσο επιβολής της αιρέσεως στην Εκκλησία»!

Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Δεύτερο μέρος τῆς κριτικῆς τοῦ βιβλίου τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου:

Ἡ «Ἁγία καὶ Μεγάλη» Σύνοδος, Θεολογικὲς καὶ ἐκκλησιολογικὲς θέσεις

ἤγουν διγλωσσίας τὸ ἀνάγνωσμα

Δεύτερο Μέρος

Caveat lector  (Ἂς προσέχει ὁ ἀναγνώστης)

Στὸ πρῶτο μέρος τῆς κριτικῆς στὸ βιβλίο τοῦ μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου ἀποδείχθηκε —πρᾶγμα ποὺ θὰ συμβεῖ καὶ παρακάτω— τὸ πῶς ὁ «παραδοσιακός» καὶ «εὐσεβής» αὐτὸς ἱεράρχης, ποὺ οἱ ἀντιοικουμενιστὲς τὸν ἔχουν καὶ παρουσιάζουν ὡς μέντορά τους, ἄνευ κόστους καὶ πατερικῶν βάσεων, ἀντάλλαξε τὴν ὁμολογία τῆς Ἀληθείας μὲ τὴν παθολογία τῆς δειλίας καὶ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ἀσεβείας· ἀντάλλαξε τὴν θυσία γιὰ τὸν ἕτερο μὲ τὴν αὐτοαθώωση καὶ αὐτοανάδειξη· τὸν σεβασμὸ στὸ μικροῦ ποιμνίου τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν ἀσέβεια τῆς ἐπιβολῆς τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς δεσποτοκρατίας· τὴν Παύλια μωρία καὶ τὴν ἁγιοπατερικὴ ταπείνωση μὲ τὴν πανεπιστημιακὴ αὐθεντία, καθιέρωση καὶ ἐπιβολή· τὸ ξάστερο καὶ κρυστάλινο τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου μὲ τὴν ἀσαφὴ καὶ θολὴ δεσποτικὴ διγλωσσία καὶ διπλωματία.

Ὅλα αὐτὰ θὰ ἀποδειχθοῦν περαιτέρω στὸ παρόν, δεύτερο μέρος τῆς κριτικῆς, στὴν ὁποία θὰ ἀκολουθήσω τὴν ἴδια μέθοδο μὲ τὸ πρῶτο μέρος: Θὰ παρουσιάσω δηλ. πρῶτα ἀποσπάσματα ψευδῶν ἀναφορῶν θετικῶν κριτικῶν, ποὺ ἤδη ἔχουν ἀσκηθεῖ ἀπὸ τοὺς διαφόρους αὐλικοὺς κόλακες τῶν δεσποτάδων καὶ μετὰ θὰ τὰ συγκρίνω μὲ τὰ πραγματικὰ στοιχεῖα ποὺ παρουσιάζει τὸ βιβλίο, ὥστε ὁ ἀναγνώστης νὰ καταλάβει, τί παιχνίδι παίζεται στὴν ἐκκλησιαστικὴ σκακιέρα εἰς βάρος τῆς Πίστεως. Συγκεκριμένα θὰ χρησιμοποιήσω σκόπιμα τὴν κριτικὴ τοῦ βιβλίου ποὺ ἄσκησε ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος, διότι ὁ ἐν λόγῳ ἱερέας ἀνήκει στὸν κύκλο τοῦ Ναυπάκτου, τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση καὶ τῆς Γατζέας, καὶ ἦταν ἀπὸ τοὺς πρώτους ποὺ ἔσπευσε νὰ κάνει κριτικὴ τοῦ βιβλίου, ἴσως γιὰ νὰ προκαταλάβει τοὺς ἀναγνῶστες σὲ κάθε ἀντίθετη κριτικὴ ποὺ τυχὸν θὰ ἐμφανιζόταν, ὥστε νὰ κατανοηθοῦν ἀκόμα πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν ἀναγνώστη στάσεις καὶ ἀποφάσεις τῶν παραπάνω προσώπων, ποὺ ἔχουν παρθεῖ τὸν τελευταῖο καιρό. 

         Γράφει στὴ διθυραμβική του κριτικὴ γιὰ τὸν Ναυπάκτου καὶ τὸ περιώνυμο βιβλίο του ὁ π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος —ναί, αὐτὸς ὁ ἐξίσου λόγιος καὶ ἀγωνιστὴς ἱερέας, ποὺ ὅμως φαίνεται νὰ μολύνθηκε ἀπὸ τὴν μετάλλαξη τοῦ οἰκουμενιστικοῦ σὲ “συναινετικὸ ἀντιοικουμενιστικό” ἰό, νὰ ξέχασε τὴν ὁμολογιακή του στάση καὶ δὲν τόλμησε νὰ παρεβρεθεῖ στὴν ἀντιαιρετικὴ ἡμερίδα τῆς Θεσσαλονίκης καὶ νὰ διαβάσει τὴν ὁμιλία του, γιατὶ τοῦ τὸ ἀπαγόρεψε ὁ οἰκουμενιστὴς δεσπότης του— (ἐδῶ):

«Ὁ συγγραφέας μὲ τὴν ἐργασία αὐτὴ καλύπτει τὴν ὑποχρέωση ποὺ εἶχε ἔναντι ὁλοκλήρου του πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Οἱ ἐπίσκοποι δὲν συμμετέχουν στὴ Σύνοδο ὡς ἐγκρατεῖς θεολόγοι καὶ ἐπιστήμονες, ἀλλὰ κυρίως ὡς ἐκπρόσωποι τῆς τοπικῆς τους Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τὸ ἐκκλησιολογικὸ φρόνημα κομίζουν καὶ ἐκφράζουν ἐν Συνόδῳ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὀφείλουν μετὰ τὴ Σύνοδο νὰ δώσουν ἐπίσημη, ὑπεύθυνη καὶ ὁλοκληρωμένη ἀναφορὰ στὸν “ἐντολέα” τους γιὰ τὴν ἐκπροσώπηση αὐτή. Καὶ στὴ συγκεκριμένη περίπτωση “ἐντολέας” εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Λαὸς τοῦ Θεοῦ, ἤτοι κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ πιστοί. Ἀπὸ σύντομη ἔρευνα προκύπτει ὅτι οἱ πλεῖστοι τῶν ἐπισκόπων ἐσιώπησαν, ἐνῶ λίγοι ἐνημέρωσαν μόνο τὶς ἱερατικὲς συνάξεις τῶν Ἐπαρχιῶν τους – κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἦττον δημοσιογραφικὰ – χωρὶς ὅμως τὴν ἀπαραίτητη θεολογικὴ ἀποτίμηση τῆς Συνόδου καὶ τῶν ἀποφάσεών της. Ἐκ τῶν μελῶν τῆς Ἀντιπροσωπείας ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου ἀνταποκρίθηκε στὴν ὑποχρέωση αὐτὴ ἔναντι τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ ἐπὶ μέρους δημοσιεύματα ἀμέσως μετὰ τὴ Σύνοδο καὶ κυρίως μὲ τὴν παροῦσα ἔκδοση. Περιμένουμε καὶ ἐλπίζουμε ὅτι καὶ οἱ λοιποὶ Ἐκπρόσωποί μας θὰ δώσουν τὶς δικές τους προσωπικὲς μαρτυρίες».

Αὐτὸ εἶναι λοιπὸν τὸ καθῆκον καὶ ἡ μαρτυρία ἑνὸς ὀρθοδόξου ἐπισκόπου γιὰ τὸν π. Ἀναστάσιο: Ἀντὶ νὰ καταδικάσει καὶ νὰ ἀπομονώσει, νὰ ἀποτειχίσει τὴν ψευτοσύνοδο καὶ τὴν αἵρεση, νὰ ὑποταχθεῖ στὶς ἀποφάσεις μίας συνόδου; Μίας συνόδου, ποὺ γιὰ τὸν π. Ἀναστάσιο «Εἶναι προφανὲς ὅτι ἡ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση θὰ τὴν ἀντιμετωπίσει ὅπως στὸ παρελθὸν ἄλλες παρόμοιες (Λυῶνος, Φλωρεντίας)». Τὸ καθῆκον καὶ ἡ μαρτυρία του, λοιπόν, ἐξαντλεῖται μὲ τὸ γράψιμο ἑνὸς βιβλίου, ποὺ ἁπλὰ ἐνημερώνει ἀκαδημαϊκὰ τὸ ποίμνιο; Τὴν διγλωσσία τοῦ βιβλίου ἀποδεικνύουν οἱ δίγλωσσες κριτικές, ὅπως αὐτὴ τοῦ π. Ἀναστασίου ποὺ συνεχίζει:

«Δὲν ὑπάρχει τέτοιο προηγούμενο: μὲ ἁπλότητα καὶ εἰλικρίνεια, χωρὶς μεθοδεύσεις, μηχανισμοὺς στήριξης καὶ managers κάποια πρόσωπα ξεπέρασαν τὰ ὅρια τῶν Τοπικῶν τους Ἐκκλησιῶν καὶ ἀναδείχθηκαν σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο οἱ φορεῖς μέσῳ τῶν ὁποίων ἡ πανορθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση ἐκφράστηκε. Ἀναφέρομαι σὲ τρία πρόσωπα: τὸν συγγραφέα Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἰερόθεο, τὸν πρωτοπρεσβύτερο Θεόδωρο Ζήση, Ὁμότιμο Καθηγητή Πατρολογίας, καὶ τὸν Καθηγητὴ τῆς Δογματικῆς κ. Δημ. Τσελλεγγίδη. Ὁ καθένας ἀπὸ τὴν ἰδιαίτερη θέση ποὺ ἔχει ταχθεῖ, μὲ τὸ δικό του τρόπο, μὲ τὸ δικό του ὕφος ἀλλ’ ὅμως μὲ ἑνιαῖο ἐκκλησιαστικὸ ἦθος καὶ ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας, μὲ τεκμηριωμένο στὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση λόγο. Εἶναι συγκινητικὸ καὶ συνάμα συγκλονιστικό, γιατί θυμίζει παλαιότερες κρίσιμες στιγμὲς τῆς Ἐκκλησίας μας.(!!!!!) Ὁ Θεὸς αὐτοὺς κυρίως ἐπέλεξε αὐτὴ τὴν πολὺ κρίσιμη στιγμὴ νὰ σηκώσουν τὸ βάρος τῆς ὑπεράσπισης τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο, μὲ σημαντικὸ προσωπικὸ κόστος. Ἔτσι, τὰ κείμενά τους θεμελιωμένα στὴν πατερικὴ καὶ συνοδικὴ ὀρθόδοξη παράδοση καὶ στὴν ἁγιοπνευματικὴ ἐμπειρία τῶν συγχρόνων ἁγίων, ξεπέρασαν τὰ ὅρια τῆς ἑλληνόφωνης Ὀρθοδοξίας, μεταφράστηκαν καὶ ἀξιοποιήθηκαν σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο καὶ ἀποτέλεσαν τὴ βάση τοῦ προβληματισμοῦ ἀκόμα καὶ γιὰ Συνόδους Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν καὶ Πατριαρχείων...

Μέσα ἀπὸ τὴν ἔκδοση αὐτὴ καθίσταται ἔτι πλέον σαφὴς ὁ μεγάλος σεβασμὸς τοῦ συγγραφέως στό συνοδικό θεσμό, στή συνοδικὴ πράξη καὶ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Σεβασμὸς στὸ συνοδικὸ θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν σημαίνει ἡ ἄκριτη ἀποδοχὴ μιᾶς Συνόδου παρὰ τὰ ὅσα θεολογικὰ καὶ ποιμαντικὰ προβλήματα δημιούργησε. Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση ὁ Ἅγ. Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς ἀρνούμενος τὴ Σύνοδο τῆς Φλωρεντίας θὰ ἔπρεπε νὰ καταδικαστεῖ, ὅπως μὲ ἐπιμονὴ ζητοῦσε ὁ Βησσαρίων, καὶ στὴ θέση του νὰ τιμοῦμε τοὺς ἐξωμότες Βησσαρίωνα καὶ Ἰσίδωρο! Οὔτε τοὺς Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες ἔπρεπε νὰ τιμοῦμε ποὺ ἀρνήθηκαν τὴ Σύνοδο τῆς Λυὼν (1274), ἀλλὰ τὸ δήμιό τους Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννη Βέκκο! Οὔτε τὸν Ἅγ. Γρηγόριο Παλαμᾶ, πού ἀντιτάχθηκε σφόδρα στὴ ψευδοΣύνοδο (1344) τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννη Καλέκα! Σεβασμὸς στὴ συνοδικὴ πράξη δὲν σημαίνει νὰ ἀναγνωρίζω τὰ προβλήματα, νὰ ἀπορρίπτω τὴ Σύνοδο σὲ κατ’ ἰδίαν συζητήσεις ἀλλὰ στὸ δημόσιο λόγο μου, γιὰ λόγους σκοπιμότητας, νὰ σιωπῶ καὶ νὰ εἰρωνεύομαι ὅσους ὁμολογοῦν τὴν ἀλήθεια. Σεβασμὸς στὸ συνοδικὸ θεσμὸ σημαίνει σοβαρή, ὑπεύθυνη, συστηματική, ἐργώδης καὶ πολλάκις ἔμπονη προσπάθεια θεραπείας προβλημάτων, ἐνημερώσεως τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργοποιήσεως τῆς Ὀρθόδοξης αὐτοσυνειδησίας τῶν πιστῶν ὥστε ἡ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση νὰ ἀποφανθεῖ γιὰ τὴν ἀξία ἢ ἀπαξία τῆς Συνόδου. Ἐδῶ ἔγκειται καὶ ἡ σπουδαιότητα καὶ προσφορὰ τοῦ συγγραφέως στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία: στὴν ὑπεύθυνη καὶ τεκμηριωμένη ἐνημέρωση τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.»

Γιὰ πολλοστὴ συνεχὴ φορὰ ὁ εὐσεβὴς ἀναγνώστης μένει ἄφωνος. Τί νὰ πρωτοστηλιτεύσει; Τὴν ἀσέβεια, ποὺ ἀκόμα καὶ τὸν Θεὸ χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ ἀναδείξει ἡμετέρους ἢ τὴν κολακεία, ποὺ ξεπερνάει σὲ μέγεθος τὴν αὐλὴ κάθε αὐτοκράτορα; Ἀλήθεια, ποὺ ἀντιτάχθηκε σφόδρα, ποὺ ἀρνήθηκε, ἀνάλογα μὲ τοὺς προαναφερόμενους Ἁγίους, ὁ Ναυπάκτου Ἱερόθεος στὴν βιωτή του ἢ στὸ περιώνυμο βιβλίο τὴν Ψευτοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ἢ πότε τὴν χαρακτήρισε Ψευτοσύνοδο; Καὶ συνεχίζοντας τὴν χαμερπὴ κολακεία του γράφει ὁ π. Ἀναστάσιος:

«Μὲ ἀφορμὴ τὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, ξυπνήσαμε οἱ Ὀρθόδοξοι! (!!!) Ἁπλοὶ πιστοί, μοναχοί, κληρικοὶ ἀκόμα καὶ Σύνοδοι Ἐκκλησιῶν ἀσχολήθηκαν, ἐνδιαφέρθηκαν, ἀνησύχησαν, ἔλαβαν οὐσιαστικὲς ἀποφάσεις (;;;;;). Πρώτη φορὰ στὴ νεώτερη ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ὁ λαὸς ἀσχολήθηκε μὲ θεολογικὰ ζητήματα. Κατάλαβε τὶς μεθοδεύσεις κατὰ τῆς πίστεως, ἀντιστάθηκε καὶ κατόρθωσε ἐν πολλοῖς νὰ ματαιώσει τὰ ἄνομα σχέδια (!!!!). Ἰδιαίτερα ἐνδεικτικό: τὴν Ἡμερίδα τῶν τεσσάρων Μητροπόλεων καὶ τῆς «Συνάξεως Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» στὸν Πειραιὰ (23.3.16) ‒ στὴν ὁποία συμμετεῖχε ὡς εἰσηγητὴς ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καὶ ἡ εἰσήγησή του περιλαμβάνεται στὴν παροῦσα ἔκδοση ‒ τὴν παρακολούθησαν ἄνθρωποι σὲ ὁλόκληρη τὴν ὑφήλιο (πάνω ἀπὸ 100.000 ἄτομα μέσω τοῦ intv.gr, ἐνῶ εἶναι ἀπροσδιόριστος ὁ ἀριθμὸς μέσω youtube καὶ ἄλλων ἱστοσελίδων καὶ ἱστολογίων, χιλιάδες τὰ views στὰ ἀναρτηθέντα κείμενα σὲ ἑκατοντάδες ἱστοσελίδες καὶ ἱστολόγια καὶ ἡ μετάφρασή τους σὲ πολλὲς γλῶσσες). Αὐτὸ καὶ μόνο καταδεικνύει τὴν ἀνησυχία καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο».

Γιὰ τὸν π. Ἀναστάσιο, λοιπόν, τὰ σχέδια τῆς Ψευτοσυνόδου ματαιώθηκαν, μετὰ τὴν ἀφύπνιση τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὸν Ναυπάκτου καὶ τοὺς ἄλλους «ἐκλεκτοὺς τοῦ Θεοῦ». Ἡ αἵρεση κατατροπώθηκε, ἀλλὰ μᾶλλον σὲ ἕναν ἄλλο πλανήτη. Γιατὶ ἂν εἶναι ἔτσι, γιατὶ ἔλαβε μέρος π.χ. ἡ ἡμερίδα τῆς Θεσσαλονίκης; Γιὰ νὰ πανηγυρίσει τὴν ματαίωση τῶν ἀνόμων σχεδίων τῶν Οἰκουμενιστῶν; Δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀπόδειξη γιὰ τὴν «διγλωσσία, τριγλωσσία καὶ πολυγλωσσία» (σελ. 607) τοῦ βιβλίου ἀπὸ τὴν διγλωσσία καὶ τὶς κολακεῖες τῶν ἀκολούθων καὶ τῶν αὐλικῶν κριτικῶν της. Καὶ ἰδοὺ ἡ ἀπόδειξη διὰ τῶν λόγων τοῦ ἴδιου τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου.

Γράφει γιὰ τὴν Ψευτοσύνοδο ὁ «ἐκλεγμένος ἀπὸ τὸν Θεό» καὶ κατὰ τὸν π. Ἀναστάσιο «ὑπερασπιστὴς τῆς Ἀληθείας», πρύτανης τῆς διγλωσσίας Ἱερόθεος παραθέτοντας, συμφωνόντας, τὰ σχόλια τοῦ π. Στεφάνου Ἀβραμίδη:

«διεφάνη ὁλοκάθαρα ὅτι ὑπάρχουν δύο “μπλόκ“ μέσα στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Τὸ “μπλόκ“ ὑπὲρ τῶν δικαίων καὶ προνομιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τὸ “μπλόκ“, τὸ ὁποῖον θέλει νὰ μειώση καὶ εἰ δυνατόν, νὰ καταργήση τὰ προνόμια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, παρὰ τὸ γεγονός, ὅτι ἰσχυρίζεται τὸ ἀντίθετον» (σελ. 304).

Καὶ ἐνῶ παραθέτει αὐτὰ γράφει μετά: «Ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἦταν ἕνα παράθυρο ποὺ ἔδειχνε πῶς λειτουργεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Οἰκουμένη (σελ. 405)... πρώτη φορὰ στὶς ἡμέρες μας εἴχαμε τὴν δυνατότητα νὰ δοῦμε τὸν συνοδικὸ τρόπο ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ ἀνώτατο δυνατὸ ἐπίπεδο, στὴν Σύναξη τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μὲ τοὺς Προκαθημένους τους καὶ μέρος τῶν Ἱεραρχιῶν τους... (σελ. 405-406)... δὲν ἴσχυε αὐτὸ ποὺ ἰσχυρίζονταν μερικοὶ ὅτι οἱ Ἀρχιερεῖς στὴ Σύνοδο αὐτὴ δὲν θὰ εἶχαν “λόγο καὶ φωνή“ (σελ. 410)... Βεβαίως, ἔλειπαν τέσσερεις ζωντανὲς Ἐκκλησίες, ἤτοι τὰ Πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Γεωργίας καὶ Βουλγαρίας... Δὲν γνωρίζω ἂν καὶ κατὰ πόσο θὰ “ἀντιδράσουν“... θὰ ἦταν μία πραγματικὰ δύσκολη ἐξέλιξη, ἐὰν οἱ Ἐκκλησίες αὐτὲς συναντηθοῦν σὲ μία ἄλλη Σύνοδο γιὰ νὰ κρίνουν τὰ ἀποτελέσματα τῆς “Ἁγίας καὶ Μεγάλης“ Συνόδου καὶ ἔτσι νὰ προκληθοῦν καὶ ἄλλα ἐκκλησιαστικὰ προβλήματα (σελ. 406)».

Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα, ὅταν μία κριτικὴ ἔχει ὡς θεμέλιο τὴν κολακεία τὴν αὐλικότητα καὶ τὴν ὑποτακτικότητα καὶ ὄχι τὴν ὑπεράσπιση τῆς Ἀλήθειας. Ὁ Ναυπάκτου ὄχι μόνο ὑπερασπιστὴς τοῦ συνοδικοῦ θεσμοῦ δὲν εἶναι ἀλλὰ τὸν διαστρεβλώνει λέγοντας περὶ τούτου, μία τὸ ἕνα καὶ μία τὸ ἄλλο, καὶ μὴ λέγοντας τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸν χαρακτῆρα τῆς Ψευτοσυνόδου. Ἀλίμονο, ἂν κάθε Σύνοδος Ὀρθόδοξη μᾶς ἀπεδείκνυε «τὸν συνοδικὸ τρόπο ζωῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ ἀνώτατο δυνατὸ ἐπίπεδο», ἔχοντας στὴν σύνθεσή της, ἀντὶ γιὰ Ἐπισκόπους «γλάστρες», ὅπως εἷς ἐκ τῶν ἐπισκόπων χαρακτήρισε, ὅσους θὰ συμμετεῖχαν σ’ αὐτήν, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ναυπάκτου ἀπέδειξε, ἀφοῦ κανείς τους δὲν ἔκανε τὸ προφανὲς ἢ ὀλίγιστο, ποὺ ἔκανε αὐτός. Μάλιστα ὄχι μόνο ἐμμέσως πλὴν σαφῶς τὴν ὑπερασπίζεται γράφοντας στὴν σελ. 248 ὡς τίτλο καὶ χωρὶς τώρα εἰσαγωγικά: «Ἡ ὄντως Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» (αὐτὰ δὲν τὰ «διαβάσατε» π. Ἀναστάσιε;), ἀλλὰ καὶ ...ἀπεύχεται καὶ τὴν σύγκληση μίας ἄλλης Συνόδου ποὺ θὰ τὴν καταδικάσει!!! Καὶ ὑμνεῖ ὄχι μόνο τὴν Σύνοδο ἀλλὰ —ἐν ἀντιθέσει μὲ τὸν π. Ἀναστάσιο, τὸν π. Θεόδωρο καὶ τὸ ὑπόλοιπο εὐσεβὲς ποίμνιο— καὶ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὁ ὁποῖος κατὰ «περίεργη σύμπτωση» τώρα ἀποφασίζει τὸν δεύτερο γάμο τῶν ἱερέων καὶ κάθε ἄλλο παρὰ μία ὑψηλὴ θέση στὴν συνείδηση τῶν πιστῶν ἔχει:

«Κατὰ λόγο ἀντικειμενικότητος θὰ πρέπει νὰ ἀναφερθῆ τὸ ὄνομα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος εἶχε σημαντικὸ ρόλο ἀφ’ ἑνὸς στὴν σύγκληση τῆς “Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου“ ἀφ’ ἑτέρου δὲ στὴν λειτουργία της... προήδρευσε τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου μὲ καλὸ τρόπο καὶ διηύθυνε τὶς ἐργασίες μὲ τὶς γνώσεις του, τὴν ἐμπειρία του καὶ τὰ ἰδιαίτερα χαρίσματά του... μπόρεσα νὰ ἐκτιμήσω τὴν δεξιοτεχνία μὲ τὴν ὁποία ὁ Πατριάρχης διηύθυνε τὶς ἐργασίες τῆς Συνόδου αὐτῆς, λέγοντας ἕναν καλὸ λόγο γιὰ τὸν καθένα. Ἦταν ἀκούραστος, εὐχάριστος καὶ εὐγενὴς πρὸς ὅλους, ἀκόμα καὶ σ’ αὐτοὺς ποὺ σχολίαζαν ἀρνητικὰ κάποια σημεῖα τῶν κειμένων» (σελ 410-411).

Αὐτὰ δὲν τὰ διαβάσατε, εὐγενεῖς κριτικοὶ τοῦ βιβλίου; Αὐτὸς εἶναι ὁ νέος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ νέος Γρηγόριος Παλαμᾶς; Θὰ ἐκθείαζαν οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ τὸν Μητροφάνη, τὸν Καλέκα καὶ ὅποιον ἄλλο αἱρετικό; Ἔτσι ξυπνάει τὸν λαὸ ὁ Ναυπάκτου ἢ μᾶλλον τὸν κοιμίζει μὲ τὸ ἰσχυρὸ ἀναισθητικὸ τῆς μείξης πατερικῶν γνώσεων, ἀξιώματος, διαφήμισης, ὑποτιθέμενης αὐθεντίας καὶ κολακείας; Καὶ δὲν ἐκθειάζει μόνον τὸν μετατρέποντα τὸ Πατριαρχεῖο σὲ γραφεῖο συνοικεσίων Βαρθολομαῖο, ἀλλὰ καὶ ἐκφράζει τὴν ἐμπιστοσύνη του στὸν ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς πιστοὺς ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς συντάκτες κατακριτέο ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο (σελ. 205):

«Προσωπικά, ἔχω ἐμπιστοσύνη στὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο, ποὺ διακρίνεται γιὰ τὴν εὐαισθησία του, τὴν ἐκκλησιολογία του καὶ τὴν δημοκρατική του νοοτροπία (σελ. 205)... Ἐμπιπροσθέτως, πρέπει νὰ τονισθῆ ὅτι σέβομαι ἀπολύτως τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο, ὁ ὁποῖος διευθύνει τὴν Ἐκκλησία μὲ σεβασμὸ στὸ συνοδικὸ σύστημα, ἀκούει τὶς ἀπόψεις τῶν Ἱεραρχῶν καὶ ἀποδέχεται τὶς ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας, χωρὶς νὰ ἐπιδιώκη νὰ τὴν χειραγωγῆ» (σελ. 256).

Τί νὰ πεῖ κανεὶς τόσο γιὰ τοὺς «εὐσεβεῖς» κριτικούς, ὅσο καὶ γιὰ τὸν Ναυπάκτου; Πόση διγλωσσία, καὶ τριγλωσσία, καὶ πολυγλωσσία θὰ ἐμφανιστεῖ ἀκόμα; Πόσο θὰ ἐφευρίσκουν ἀκόμα τὴν Μοῦσα τῆς «Οἰκονομίας» γιὰ νὰ στηρίζουν ἕναν τέτοιον «ἄνδρα πολύτροπον», ὁ ὁποῖος ἐνῶ γράφει αὐτὲς τὶς κολακεῖες, παράλληλα, γιὰ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ ποιμνίου καὶ ξεχνώντας τὴν ἐμπιστοσύνη του στὸν Ἱερώνυμο καὶ τὸν σεβασμό του στὸν συνοδικό θεσμό, γράφει στὴν σελ. 226 καὶ 259 ἀντίστοιχα:

«Τὸ ἐρώτημα τὸ ὁποῖο τίθεται εἶναι: Γιατί τέτοια σοβαρὰ θέματα τὰ ὁποῖα ἔχουν σχέση μὲ τὴν ἐπεξεργασία καὶ τὸν τελικὸ καταρτισμὸ τῶν κειμένων, τὰ ὁποῖα παραπέμφθησαν στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο (σσ. ἐδῶ χωρὶς εἰσαγωγικά) τῆς Κρήτης, δὲν ἐτέθησαν ὑπ’ ὄψη ὅλων τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ γιατὶ νὰ μὴν εἶναι δημοσιεύσιμα;... ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ἱεράρχες διατελούσαμε ἐν ἀγνοίᾳ καὶ λάβαμε τὰ ὁριστικὰ κείμενα, ἀφοῦ ὑπεγράφησαν ἀπὸ τοὺς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2016 στὸ Σαμπεζὺ τῆς Γενεύης... οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας μας μᾶς διαβεβαίωναν μὲ τὶς ἐκθέσεις τους ὅτι τὰ κείμενα δὲν ἔχουν προβλήματα. Ἐπίσης, ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος διένειμε τὶς Ἐκθέσεις καὶ τὰ κείμενα στοὺς Ἀρχιερεῖς πρὸς ἐνημέρωσή τους, χωρὶς νὰ φαίνεται ἀπὸ τὰ Πρακτικὰ ὅτι ἔγιναν συζητήσεις ἢ δίδονταν κατευθυντήριες γραμμὲς γιὰ ἐνδεχόμενες τροποποιήσεις ἢ προσθῆκες».

Δὲν θὰ ἀναφέρω στὴν κριτική μου τὶς ἐπιστολὲς ποὺ ἔστειλε ὁ Ναυπάκτου στὴν Ἱ. Σύνοδο, γιατὶ αὐτὲς ἀποτελοῦν φενάκη, μία φαρσοκωμωδία σὲ βάρος τῆς πίστεως, ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴν τύφλωση καὶ ἀναισθησία τοῦ ποιμνίου, στὴν αὐτοανάδειξη, στὴν αὐτοκάθαρση, στὴν αὐτοδικαίωση καὶ ἴσως σὲ μία μελλοντικὴ ἐκλογὴ τοῦ Ναυπάκτου ὡς τὸν κατάλληλο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος. Θὰ τεκμηριώσω τὶς παραπάνω ἐκφράσεις μου μὲ τὴν ἑξῆς ἀπαράδεκτη ἀντίφαση καὶ ἠθοποιία γιὰ ἕναν ὀρθόδοξο, «εὐσεβή» καὶ «πατερικό» Ἐπίσκοπο.

Ἐνῶ γράφει ὁ Ναυπάκτου Ἱερόθεος στὶς σελ. 277 καὶ 414:

«Αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε δυτικὸ Χριστιανισμὸ εἶναι ἕνα ἀρρωστημένο αἱρετικὸ σύστημα... Γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς παλαιὲς καὶ νέες ὁμάδες αἱρετικῶν δὲν μποροῦμε νὰ χρησιμοποιήσουμε τὴν λέξη σχίσμα ἢ ἀκοινωνησία, οὔτε ἁπλῶς νὰ τοὺς ὀνομάσουμε “ἑτερόδοξους“, ἀλλὰ περισσότερο νὰ τοὺς χαρακτηρίσουμε ὡς ἀπομακρυνθέντες ἀπὸ τὴν πίστη καὶ ζωὴ τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ δὲν λέγεται συντηρητισμός, ὅπως ἰσχυρίζονται μερικοί, ἀλλὰ ἀκριβολογία στὰ θέματα τῆς Πίστεως».

Αὐτοαναιρούμενος γράφει ὁ «ἀκριβολογῶν καὶ λόγιος» Ναυπάκτου π.χ. ἀριθμητικὰ στὶς σελ. 196, 412, 733 ἀλλὰ καὶ σὲ σχεδὸν ὁλόκληρο τὸ βιβλίο:

«Αὐτὲς εἶναι οἱ βασικὲς θέσεις... γιὰ βοήθημα τῶν Κατηχητῶν καὶ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς ἑτερόδοξους...

Τὸ πρόβλημα ποὺ ἀνεφύη κατὰ τὴν διάρκεια τῶν συζητήσεων ἦταν τί ἀκριβῶς εἶναι οἱ ἑτερόδοξοι Χριστιανοί καὶ οἱ ὁμάδες στὶς ὁποῖες ἀνήκουν...

Ἑπομένως, ὁ προσδιορισμὸς τῆς Ἐκκλησίας στὴν σύγχρονη ἐποχὴ καὶ ὁ καθορισμὸς τῶν ἑτεροδόξων σὲ σχέση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἀνοικτὰ θέματα (!!!) πρὸς περαιτέρω ἐπεξεργασία σὲ ἀναφορὰ μὲ τοὺς Διαλόγους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸ κόσμο».

Αὐτὸς εἶναι κατὰ τὸν π. Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο ἀλλὰ καὶ κατὰ τοὺς «ἀντιοικουμενιστές» (μέσα ἀπὸ τὰ λίγα κείμενά του ποὺ ἐδῶ παρουσιάσαμε) ἕνας ἀπὸ τοὺς φορεῖς «μέσῳ τῶν ὁποίων ἡ πανορθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση ἐκφράστηκε... μὲ σημαντικὸ προσωπικὸ κόστος». Δὲν ξέρει κανεὶς ἂν πρέπει νὰ γελάει ἢ νὰ κλαίει γιὰ τὴν κατάντια τῶν ποιμένων.

Ἔτσι προχωράει καὶ ἐγκαθιδρύεται μία αἵρεση. Ἂν αὐτὸ τὸ βιβλίο πρέπει νὰ πάρει ἕνα ἐγκώμιο, τότε αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι ὡς σημαντικὸ ἐγχειρίδιο προπαγάνδας καὶ αὐτοκάθαρσης γιὰ μελλοντικοὺς Πόντιους Πιλάτους. Καὶ ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ ἐθνικὸς μέν, ἀλλὰ τουλάχιστον ἀξιοπρεπὴς Πλάτων:

«Πάσα ἐπιστήμη χωριζομένη τῆς ἀρετῆς, πανουργία οὐ σοφία φαίνεται».

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου