Τα “μετά θάνατον”!

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

“ει Μωυσέως και των προφητών ουκ ακούουσιν,

 ουδέ εάν τις εκ νεκρών αναστή πεισθήσονται” (Λουκ. ΙΣΤ 31) 

    Πολλές απαντήσεις μας δίνει, σήμερα, το Ιερό Ευαγγέλιο και μάλιστα σε ερωτήματα τα οποία απασχολούν τον σημερινό άνθρωπο, ίσως δε και τον σημερινό χριστιανό. Θα λέγαμε ότι, με την σημερινή παραβολή, ο Κύριος μας ομιλεί με κάθε λεπτομέρεια για την “μετά θάνατον” ζωή και δίνει απαντήσεις και στον πλέον απαιτητικό μελετητή της Αγίας Γραφής. Εν συντομία δε, να απαριθμήσωμεν μερικάς από αυτάς! Υπάρχει μετά θάνατον ζωή! Όσον κι’ αν κάποιοι προσπαθούν να βεβαιώνουν “εαυτούς και αλλήλους”, ότι μετά τον σωματικόν θάνατον, επέρχεται μόνον η σήψις και το … μηδέν! Επίσης, υπάρχει Παράδεισος και Κόλασις! Μία απάντησις εις την “αγαπητικήν” θεωρίαν, ότι ο Θεός είναι “Αγάπη” και εν τη αγάπη Του, θα σώση πάντας τους ανθρώπους! Επίσης, ότι οι εν τω Παραδείσω θα χαίρουν και θα απολαμβάνουν αιωνίαν ευφροσύνην και μακαριότητα, ενώ, αντιθέτως, οι εν τη Κολάσει, θα “υπάρχωσιν εν βασάνοις” και θα παρακαλούν δια την παραμικράν αναψυχήν! Ένα επί πλέον στοιχείον εις το σημερινόν Ευαγγελικόν ανάγνωσμα, είναι και ο λόγος, “τέκνον, μνήσθητι ότι απέλαβες συ τα αγαθά σου εν τη ζωή σου, και Λαζαρος ομοίως τα κακά· νυν δε ώδε παρακαλείται, συ δε οδυνάσαι” (Λουκ. ΙΣΤ 25), με τον οποίον βεβαιώνει ο Ίδιος ο Κύριος, ότι η δύσκολη και επώδυνη παρούσα ζωή, θα είναι μεγάλο ευεργέτημα κατά την κρίσιν του Θεού, ενώ αντιθέτως, η άνετος και ανώδυνος θα είναι και ένα επί πλέον επιβαρυντικόν στοιχείον! Ακόμη, τέλος, δεν θα είναι δυνατή η προσέγγισις των δύο καταστάσεων, αφού, “μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστήρικται, όπως οι θέλοντες διαβήναι ένθεν προς υμάς μη δύνωνται, μηδέ οι εκείθεν προς ημάς διαπερώσιν” (Λουκ. ΙΣΤ 26).

   Μεγαλύτερη, όμως, σημασία και προσοχή θα δώσωμεν εις την παρούσαν, εις την τελευταίαν φράσιν και απάντησιν του Αβραάμ προς τον πλούσιον, όταν εκείνος τον διαβεβαιώνει, ότι, εάν ένας νεκρός αναστή εκ νεκρών, οι άπιστοι θα συγκλονισθούν και θα μετανοήσουν! Ας δούμε …

Συγκλονίζει η ανάστασις ενός νεκρού;

   Αναμφιβόλως, ίσως δεν υπάρχει συγκλονιστικώτερον θέαμα επί της γης, όσον η ανάστασις και η επανέλευσις στην παρούσα ζωή, ενός ανθρώπου ο οποίος απέθανε και ο θάνατός του ήταν βεβαιωμένος από κάθε άποψιν. Κυριολεκτικώς, – όσον και αν είμεθα βέβαιοι δια την μετά θάνατον ζωήν, – εξίσταται η διάνοια του κάθε ανθρώπου και μόνον εις την σκέψιν ενός τέτοιου γεγονότος και δια τούτο αι προσευχαί και δεήσεις ημών δια την υγείαν των ασθενών, γίνονται, εν όσω αυτός ευρίσκεται εις την ζωήν. Όταν βεβαιωθή ο σωματικός θάνατός του, – όσον και αν ούτος είναι οδυνηρός, – αι δεήσεις ημών, γίνονται πλέον ευχαί δια την ανάπαυσιν της ψυχής του. Ακόμη και η Εκκλησία δια των ευχών της, δέεται μόνον δια την ανάπαυσιν των ψυχών των κεκοιμημένων και όχι δια την ανάστασιν των σωμάτων των. Όχι, βεβαίως, διότι αδυνατεί ο Θεός να αναστήση τους νεκρούς, – “λέγω γαρ υμίν ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων εγείραι τέκνα τω Αβραάμ” (Ματθ. Γ 9), – αλλά διότι ο θάνατος του ανθρώπου, είναι, αφ’ ενός μεν, κατ’ εξοχήν εκδήλωσις αγάπης του Κυρίου μας προς ημάς, αφ’ ετέρου δε, είναι η κοινή πορεία του κάθε ανθρώπου. “απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν” (Εβρ. Θ 27).

    Όμως, ο συγκλονισμός που επιφέρει μία ανάστασις νεκρού, είναι μικρής διαρκείας. Διαρκεί μόνον, κάποιες στιγμές η ώρες και σιγά – σιγά ο άνθρωπος εξοικειώνεται και συνηθίζει με το όντως φοβερό τούτο γεγονός και στην συνέχεια η ανάστασις γίνεται μία… εξιστόρησις και μία … ανάμνησις! Τούτο δεν εγίνετο με τις αναστάσεις των νεκρών που έκανε ο Κύριος κατά την επί γης παρουσίαν Του; Ανέστησε τον υιόν της χήρας εις την Ναΐν, την κόρην του Ιαείρου και τον τετραήμερον Λάζαρον. Εξεπλάγησαν τα πλήθη, συνεκλονίσθησαν ακόμη και οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, … αλλά μέχρις εκεί! Καμμία ουσιαστική ψυχική αναδόμησις, καμμία πραγματική πίστις εις τον Κύριον και την Θεότητά Του, ουδείς καρδιακός συγκλονισμός με … διάρκεια η μονιμότητα! Προσωρινός ενθουσιασμός, προς στιγμήν “εκρήξεις” και ζητωκραυγαί και … τίποτε πλέον!

    Το ίδιον άραγε δεν γίνεται και σήμερα, όταν οι άνθρωποι θεωρούν “ιδίοις όμμασιν”, θαύματα της χάριτος του Κυρίου; Το Παν­άγιον Φως, το οποίον κάθε χρόνο εξέρχεται εκ του Παναγίου Τάφου και τόσην παρηγορίαν σκορπίζει εις τας ψυχάς των Ορθοδόξων, πόσην ουσιαστικήν διάρκειαν έχει εις τας ψυχάς μας; Ουδεμίαν… θα τολμούσα να είπω! Το αναμένομεν μεν, αλλά η έλευσίς του ουδεμίαν ουσιαστικήν μεταβολήν δεν επιφέρει εις τας ψυχάς μας! Μήπως και σήμερον δεν υπάρχουν αναστάσεις νεκρών; Μία μικρά επίσκεψις εις το λεγόμενον διαδίκτυον, είναι αρκετή, δια να ίδωμεν…! Συνεκινήθη ο κόσμος; Ήλλαξε προς το καλύτερον; Απηρνήθη την αμαρτωλόν ζωήν του; Όχι, δυστυχώς! Αντιθέτως δε, θα ελέγωμεν, ότι εις τας τοιαύτας εκδηλώσεις της αγάπης του Κυρίου προς ημάς, δηλαδή εις τα θαύματα, ο άνθρωπος της αμαρτίας, οργίζεται κατά του Θεού και αγανακτεί, διότι ο Κύριος δείχνει την παρουσίαν Του εις τον κόσμον! “Παρακαλεί” ο άπιστος … τον Θεόν, να χαθή, να εξαφανισθή να μη φαίνεται, για να πείση κάποια στιγμή τον εαυτόν του, ότι ο Θεός δεν υπάρχει!

Πείθεται ο άνθρωπος από ένα θαύμα;

    Όχι, αδελφοί μου! Η τουλάχιστον, δεν είναι εκείνο που μας … λείπει, για να πιστέψωμεν! Τα λόγια του Κυρίου, είναι περισσότερον από… σαφή! “ει Μωυσέως και των προφητών ουκ ακούουσιν, ουδέ εάν τις εκ νεκρών αναστή πεισθήσονται” (Λουκ. ΙΣΤ 31). Εκείνο που απαιτείται δια την σωτηρίαν μας, είναι η πίστις εις τα Λόγια και την διδασκαλίαν της Αγίας Γραφής! Τα θαύματα, τα οποία πάντοτε, εγίνονταν και γίνονται και θα γίνωνται, ενθουσιάζουν μεν προς στιγμήν, αλλά δεν πείθουν … ! Είθε ο Κύριος να μας δίδη την Πίστιν αυτήν εις τα δικά Του Λόγια και του­το … αρκεί!

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή:  http://orthodoxostypos.gr