Μιὰ πατερικὴ θέση ποὺ οἱ Πνευματικοὶ καὶ
οἱ Γέροντες παραβλέπουν, ἀλλὰ εἶναι θέση κλειδὶ ποὺ βοηθᾶ νὰ καταλάβουμε τὴν ἐπικινδυνότητα τῆς αἱρέσεως, εἶναι ἡ
διάκριση ποὺ γίνεται μεταξὺ τῶν καθημερινῶν ἁμαρτιῶν ποὺ ὁ καθένας μας διαπράττει καὶ τῆς ἁμαρτίας τῆς αἱρέσεως. Οἱ Πατέρες δίνουν ἄλλη διάσταση στὶς
καθημερινές μας ἁμαρτίες καὶ ἄλλη βαρύτητα στὴν ἁμαρτία τῆς αἱρέσεως. Αὐτοὺς
ποὺ παραβαίνουν τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ τοὺς χαρακτηρίζουν «παραβάτες νόμου», ἐνῶ αὐτοὺς ποὺ παραβαίνουν τὶς Ἐντολὲς ἐκεῖνες, ποὺ ἔχουν
σχέση μὲ τὴν πίστη καὶ τὰ δόγματα, δηλαδὴ τοὺς αἱρετικούς, τοὺς ὀνομάζουν «παραβάτες Θεοῦ».
Καὶ
εἶναι, λέγει ὁ ἱ. Χρυσόστομος «πολλὴ μεγάλη ἡ διαφορὰ μεταξὺ αὐτῶν τῶν
δύο παραβάσεων. Γιατὶ ὅσοι ἁμαρτάνουν, ἔχουν ἀκόμα ἐλπίδα σωτηρίας, ἀφοῦ μέσα
τους ὑπάρχει ἡ ρίζα τῆς τοῦ Θεοῦ γνώσεως, οἱ αἱρετικοὶ ὅμως, ἔχουν τελείως
ἐκπέσει τῆς σωτηρίας, ἀφοῦ ἔχουν ἀρνηθεῖ αὐτὸν τὸν αἴτιον τῆς σωτηρίας» τὸν Χριστό, ἀσεβοῦντες πρὸς αὐτὸν μὲ τὸ νὰ διαστρέφουν τοὺς
λόγους Του καὶ ἐμμένοντες στὴν ἀσέβειά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.