Χρηματοδοτούν τα τζαμιά και θεωρούν αυθαίρετο τον Σταυρό...

 

100m από το τζαμί στη Μυτιλήνη που δόθηκαν 1,2 εκατομ. € για την αναστήλωσή του, υπάρχει η πλατεία "Μαρτύρων" μπροστά από το ΙΚΑ Μυτιλήνης. Στην πλατεία αυτή δεν υπάρχει ούτε η πινακίδα με την ονομασία της. Τυχαίο;;; Άραγε ξέρουμε γιατί λέγεται έτσι και ποιοι μαρτύρησαν στον τόπο αυτό;

Πρόκειται για τους Έλληνες Χριστιανούς που βασανίστηκαν και θανατώθηκαν το 1462 όταν οι Τούρκοι κατέκτησαν τη Μυτιλήνη και ολόκληρο το νησί της Λέσβου.

Γράφει ο Φώτης Κόντογλου επικαλούμενος ιστορικές πηγές της εποχής: 

... "Δυο μέρες ύστερ' από το πάρσιμο της Μυτιλήνης, ο σουλτάν Μεχμέτ κάθισε απάνω σ' έναν ψηλόν θρόνο, πού στήθηκε κοντά στο βορινό λιμάνι, καί πρόσταξε να παρουσιαστούνε μπροστά του όλοι οι κάτοικοι της πολιτείας, μικροί καί μεγάλοι, άντρες καί γυναίκες, καί να τους γράφουνε οι γραμματικοί του. Σαν τα κοπάδια τα τρομαγμένα σπρωχνόντανε χιλιάδες Άνθρωποι μπροστά στον σουλτάνο, σαν να 'τανε η Δευτέρα Παρουσία, κι ο θρήνος κι ο αλαλαγμός ανέβαινε στον ουρανό. Μ’ ένα φοβερό γνέψιμο του σουλτάνου, πεντακόσια παλληκάρια καί κορίτσια αρπαχτήκανε από τους γενίτσαρους, για τα χαρέμια του αφέντη τους. Με σπαραγμό βλέπανε οι γονιοί να χωρίζουνται από τα παιδιά τους κι από τα εγγόνια τους, τ' αδέρφια από τ' αδέρφια. Μήτε να κλάψουνε ελεύθερα μπορούσανε, παρά ξεροκαταπίνανε τον πόνο τους, γιατί οποίος έδειχνε πως λυπότανε έχανε το κεφάλι του. Όλοι στεκόντανε σαν πεθαμένοι, κι ακούγανε τον ντελάλη πού φώναζε τη σουλτανική διαταγή: «Όλη κείνη τη μέρα», γράφει ο Λατίνος επίσκοπος Λεονάρδος, πού ήτανε κι αυτός σκλάβος, «όλη κείνη τη μέρα παρακαλούσαμε με δάκρυα να μας πάρει ο Χάρος για να γλιτώσουμε, μα δεν μας άκουσε.» Ο σουλτάνος πρόσταξε να μπαρκάρουνε στα καράβια όλοι οι επίσημοι κ' οι πλούσιοι της Μυτιλήνης. Απομείνανε μέσα στην πολιτεία μοναχά οι φτωχοί, που καθίσανε τρυπωμένοι στα σπίτια τους από τον φόβο τους. Την πολιτεία την πλάκωνε βουβαμάρα, σαν να 'τανε νεκροταφείο.

Όσοι στοιβαχτήκανε στα καράβια, τραβήξανε μεγάλα μαρτύρια. Ως να φτάξουνε στην Κωνσταντινούπολη, στις 16 Οκτωβρίου, πολλοί πεθάνανε...

Οι Τούρκοι, παίρνοντας τη Μυτιλήνη, επιδοθήκανε, κατά τα συνηθισμένα τους, σε κάθε βαρβαρότητα. Αρπούσανε, σφάζανε, βιάζανε γυναίκες, δέρνανε δίχως αιτία, βασανίζανε, μ' έναν λόγο κάνανε σαν διάβολοι, έχοντας για παράδειγμα τον άξιο σουλτάνο τους Μεχμέτ, πού στάθηκε ο πιο σκληρόκαρδος, ο πιο αιμοβόρος, ο πιο αναίσθητος, ο πιο πρόστυχος κι αδιάντροπος απ’ όλους τους σουλτάνους. Η μυρουδιά πού βγάζει το αίμα ήτανε γι’ αυτόν το πιο έμορφο μυρουδικό. Οι θρήνοι καί τα βογγητά της απελπισίας ήτανε για τ' αυτιά του η πιο γλυκιά μουσική, θηριώδικη ψυχή! Χιλιάδες έσφαξε, κρέμασε, παλούκωσε, χώρισε στα τέσσερα, ατίμασε, άντρες καί γυναίκες, μικρούς καί μεγάλους, σε κάθε χώρα πού πατούσε το καταραμένο ποδάρι του…

Πέφτοντας στα χέρια των Τούρκων η Λέσβος μαράθηκε. Από εκατό χιλιάδες πού είχε το νησί επί Κατελιούζων, ο πληθυσμός του κατέβηκε στις τριάντα ως σαράντα, χιλιάδες, άμα την πήρανε οι Τούρκοι. Πείνα καί δυστυχία απλώσανε παντού, στις πολιτείες καί στα χωριά της. Γραμματισμένο Μυτιληνιό δεν εύρισκες τα πρώτα εκατό χρόνια, της σκλαβιάς, γιατί οι Τούρκοι είχανε χαλάσει τα μοναστήρια..."

Βιβλιογραφία: «Η πονεμένη Ρωμιοσύνη – Η Μυτιλήνη γενουβέζικη και τουρκεμένη», του Φώτη Κόντογλου – Εκδ. ΑΣΤΗΡ

* Σημειωτέον ότι στην πλατεία μπροστά στο ΙΚΑ Μυτιλήνης δεν υπάρχει ούτε ένα μνημείο που να θυμίζει τις θηριωδίες των Τούρκων κατά των Ελλήνων.

Πηγή