Κυριακή μετά την Πεντηκοστή: Των αγίων Πάντων

    
   Μια Κυριακή μετά την αγία Πεντηκοστή καλούμαστε να εορτάσουμε την σύναξη των Αγίων Πάντων. Και αυτό διότι κάθε άγιος είναι μια εικόνα, ένας χώρος μιας νέας πεντηκοστής, μιας νέας δόξας του Θεού μέσα στην ιστορία των ανθρώπων. Με απλά λόγια κάθε άγιος είναι ο ζωντανός χώρος που κατέρχεται ο Παράκλητος, το άγιον Πνεύμα και αγιάζει δηλ. ξεχωρίζει αυτό το πρόσωπο από τον κόσμο της αμαρτίας και τον μεταμορφώνει σε στύλο πυρός, που φωτίζει την Εκκλησία με την μακρά και στενή έννοια της. Οι άγιοι είναι ο "αμάραντος καρπός του ευαγγελίου", είναι το αποτέλεσμα του κηρύγματος των αποστόλων μετά το θαύμα της πεντηκοστής. Κατά την γλώσσα της Εκκλησίας, σπορέας ήταν ο Χριστός, εργάτες και θεριστές οι απόστολοι,καρπός και δόξα οι άγιοι πάντες.

Η αγιότητα είναι θεϊκή εντολή αλλά και χάρη-δώρημα. Ο Ελεήμονας διά του προφήτου Του παραγγέλει: να γίνετε άγιοι, γιατί και Εγώ άγιος είμαι. Άγιος κυριολεκτικά σημαίνει ο ξεχωρισμένος, ο εκλεκτός. Οι αρχαίοι ονόμαζαν "άγιον" το ζώο που ετοίμαζαν για θυσία , το οποίο έπρεπε να είναι άμωμο και καθαρό από κάθε ελάττωμα. Με αυτή την έννοια και ο Σωτήρας Χριστός ήταν ο αγιασμένος από τον Πατέρα, ο αναμάρτητος Αμνός που επιλέχθηκε προαιώνια να σηκώσει την ανθρώπινη αμαρτία και να την νεκρώσει με την θυσία Του πάνω στον βωμό του Σταυρού. Στο πρόσωπο του Χριστού σωθήκαμε όλοι μας, το Αίμα Του μας αγίασε, μας εξάγνισε, μας διέκρινε από τον κόσμο της φθοράς και του θανάτου. Εγκεντριστήκαμε σε Σώμα Άγιον και εκλεκτόν, βασιλείς και ιερείς ανάμεσα σ'αυτούς που επιλέγουν να ζουν νεκροί κάτω από την κυριαρχία του διαβόλου.






Γι'αυτό και το σημερινό ευαγγέλιο μας παρουσιάζει μια ευθύνη. Δεν είναι ευθύνη φορτίου και θανάτου, αλλά πρόσκληση και πρόκληση ελευθερίας: Η άρση του σταυρού ως συνώνυμη πορεία της αγιότητας. Κάθε άγιος στην Εκκλησία, είτε προφήτης, είτε απόστολος, είτε ιεράρχης, είτε μάρτυρας, θεωρείται και ονομάζεται μάρτυρας. Όχι μόνο για την ζωντανή μαρτυρία αλλά κυρίως για το διαρκές του μαρτύριο εν Χριστώ. Είναι ένας άνθρωπος που η ζωή του έχει ως γνωρίσματα:την αγάπη για Θεό και άνθρωπο, την διαρκή πάλη, την αγωνία της προσφοράς και της θυσίας, της μαρτυρίας, της διακονίας, της λυτρωτικής και φοβεράς προσευχής. Αγιότητα σημαίνει να συμπορεύομαι διηνεκώς με τον Χριστό προς το Πάθος, να συμπάσχω και να συσταυρώνομαι μαζί Του, να νεκρώνω το εγώ μου και να ζει μέσα μου ο Χριστός, να βιώνω την ανάσταση μου. Αγιότητα σημαίνει να χάνω την ζωή μου, για να κερδίσω την ψυχή μου. Και αυτό κάθε ώρα στιγμή και λεπτό μέχρι την τελείωση μου. Γι'αυτό και άγιος δεν είναι κύρια αυτός που έφτασε στην τελείωση, αυτός που έμεινε πιστός άχρι τέλους και έλαβε τον στέφανον της ζωής. Άγιος κύρια είναι αυτός που βρίσκεται ακόμα στον δρόμο, ο αγωνιστής, ο παλαιστής, αυτός που όταν πέφτει γνωρίζει να σηκώνεται, όταν διώκεται ξέρει πώς να ωφελείται και όταν υποφέρει ακόμα και έως θανάτου, μπορεί ακόμα να είναι ερωτευμένος με τον Σταυρό Του, μπορεί ακόμα να έχει τέλεια πίστη έως μωρίας στον Χριστό.






Σε έναν κόσμο ανεντιμότητας και επιβολής του ισχυρού, όπου η αγιότητα είναι μωρία ή πολυτέλεια η εκκλησία κάνει και πάλι την τομή, την επανάσταση και μας καλεί σε αγιασμό, σε συμπόρευση με τον αρχιμάρτυρα Χριστό και Κύριο μας. Αν ο δρόμος προς την αγιότητα είναι και μοιάζει δρόμος σταυρικός και ανηφορικός εμείς όμως καλά γνωρίζουμε , έχοντας ως πρότυπο την περιπέτεια του Χριστού και των αγίων , πώς στην κορυφή της αγωνίας και του αγώνα βρίσκεται το θαύμα της ανάστασης. Μετά το πικρό ποτήρι ,έρχεται η γλυκειά ηδονή. Μετά τα αίματα η αφθαρσία.Μετά την ταπείνωση η δόξα. Στην σπορά των δακρύων , στάχυα ζωής. Μετά την ατίμωση η συμβασιλεία. Και αν κάποιος δυσανασχετεί και δεν πείθεται ας θυμόμαστε πώς η Εκκλησία δεν μοιράζει εύκολες υποσχέσεις, η Εκκλησία αντί υποσχέσεων προτείνει θυσίες. Αυτό είναι το μεγάλο πείραμα, η μεγάλη πρόκληση. Και αν κάποιος θέλει τέλος αποδείξεις ζωντανές ας ψηλαφήσει τα θαυμάσια που περιέβαλλαν ακόμα και εν ζωή τους αγίους πάντες, με τον οποίων τις πρεσβείες ας αξιωθούμε όλοι εμείς την αιώνια ζωή και κοινωνία. ΑΜΗΝ.

ππκ 2013 

Πηγή