"Π.Π.": Τελικά, μεγάλη τέχνη των Γ.Ο.Χ. η διαστροφή, η δολιότητα και η απάτη! Αυτά είναι τα ακαταγώνιστα όπλα τους!

Τοῦ ἱερομονάχου Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ

Ἡ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετη διδασκαλία τῶν Γ.Ο.Χ. μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ 

Ἀπάντησις

σὲ ἐνστάσεις

τῶν Γ.Ο.Χ.

Ἐπειδή, στὸ πρῶτο κείμενο μὲ αὐτὸν τὸν τίτλο, ἐν κατακλεῖδι, εἴχαμε ἀναφέρει ὅτι θὰ ἐπανέλθωμε μὲ δεύτερο ἄρθρο, σχολιάζοντας τὶς ἐνστάσεις τῶν Γ.Ο.Χ. καὶ ἀναφέροντας κάποιες σκέψεις γιὰ τοὺς νεοφανεῖς καὶ νεοκόπους ἁγίους των, καὶ ἐπὶ πλέον, ἐξ αἰτίας τοῦ ὅτι θεωροῦμε καθῆκον μας νὰ ἐνημερώνωμε τοὺς ἀδελφούς μας, κατὰ τὸ μέτρον τῶν δυνάμεων καὶ δυνατοτήτων μας, εἰς τρόπον ὥστε νὰ πολεμῆτε τὸ ψεῦδος, ἡ ἀπάτη καὶ ἡ δολιότης καὶ νὰ δημοσιεύεται καὶ διαλαλεῖται ἡ ἀλήθεια, δημοσιεύουμε αὐτὸ τὸ ἄρθρο.

                Προσδοκοῦμε, ἀπὸ μὲν τοὺς καλοπροαίρετους Γ.Ο.Χ., νὰ διαπιστώσουν καὶ κατανοήσουν τοὺς τρόπους καὶ τὶς μεθόδους ποὺ χρησιμοποιοῦν αὐτοὶ ποὺ τοὺς καθοδηγοῦν, ὥστε νὰ παραμείνουν ἐσαεὶ στὸ μαντρί των,  ἀπὸ δὲ τοὺς ἐκτὸς τῶν Γ.Ο.Χ. ἀδελφούς, εἴτε ἀποτειχισμένους ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἴτε ἐνδιαφερομένους γιὰ τὴν ἐν καιρῷ αἱρέσεως στάσι τῶν Ὀρθοδοόξων, νὰ διακρίνουν καὶ προσεγγίσουν Ὀρθόδοξα τὰ τρέχοντα προβλήματα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ποῦ πρέπει νὰ ἑστιάσουν τὸν ἀγώνα των.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι, δημοσιεύοντας τὸ προηγούμενο ἄρθρο, δὲν περιμέναμε κάτι καλίτερο ἀπὸ πλευρᾶς Γ.Ο.Χ. σὰν ἀπάντησι, οὔτε βέβαια ὅτι θὰ κατόρθωναν, ἐπιτέλους, νὰ ἀποβάλλουν τὴν Γοχικὴ νοοτροπία τῆς λατρείας δηλαδὴ καὶ δογματοποιήσεως τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου, ἢ τὴν πάγια πλέον τακτικὴ νὰ ἀπαντοῦν λέγοντας ἄλλ’ ἀντ’ ἄλλων, νὰ εἶναι μονίμως, καὶ θὰ λέγαμε πεισμόνως, στὶς ἀπαντήσεις των ἐκτὸς θέματος, νὰ ἀναφέρουν μία ἢ τὸ πολὺ δύο καί, σπάνια, τρεῖς σειρὲς στὰ κείμενά των δι’ αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἐρωτῶνται, καὶ αὐτὸ χωρὶς κατ’ οὐσίαν νὰ δίδουν ἀπάντησι. Διότι, ὅταν ἀπαντοῦν, συνήθως ἐρωτοῦν, καὶ ἀπαντοῦν ἐρωτώντας ἢ ἐρωτοῦν ἀπαντώντας καί, μάλιστα, λέγοντας ἐκ τῶν ὑστέρων ὅτι ἔδωσαν ἀποστομωτικὲς ἀπαντήσεις ἐδῶ, κι ἐδῶ, κι ἐδῶ καί, βέβαια, στὸ ὑπόλοιπο κείμενο νὰ καταφέρονται κατὰ τοῦ γράφοντος μὲ ἀνάλογους χαρακτηρισμοὺς καὶ κοσμητικὰ ἐπίθετα.

Ἤ, στὴν καλίτερη περίπτωσι, νὰ ἀναμασσοῦν αὐτὰ τὰ τυποποιημένα καὶ στερεότυπα περὶ τῶν ἀγώνων τῶν Γ.Ο.Χ., τῶν διωγμῶν κ.λπ., τὰ ὁποῖα ἔχουν μάθει καὶ τὰ ἀπαγγέλλουν, ὅπως οἱ μαθητὲς τὰ ποιήματα στὶς ἐθνικὲς ἑορτές, καὶ ἀναγκαστικὰ τὰ ἔχουμε ἀποστηθίσει κι ἐμεῖς ἀπὸ τὴν συχνὴ καὶ ἀδιάκοπη, δίκην βομαβαρδισμοῦ, ἐπανάληψη.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ θέλουμε νὰ ἀναφέρωμε ὅτι, αὐτοὶ ποὺ σήμερα ἀγαποῦν πραγματικὰ τοὺς Γ.Ο.Χ., δὲν εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ τοὺς στεφανώνουν μὲ δάφνες, οὔτε αὐτοὶ ποὺ κλείνουν τὰ μάτια στὶς θεολογικὲς καὶ δογματικὲς ἐκτροπές των, ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ τοὺς ὑποδεικνύουν τὰ λάθη των, αὐτοὶ ποὺ τοὺς ἐλέγχουν πρὸς διόρθωσι μὲ ὁποιοδήποτε κόστος. Καὶ ἂν κάποιοι σήμερα προσδοκοῦν κάτι καλὸ ἀπὸ τοὺς Γ.Ο.Χ., δὲν εἶναι προφανῶς
αὐτοὶ ποὺ τοὺς ὀργανώνουν στὸν παραταξιακὸ Χριστιανισμό, οὔτε αὐτοὶ ποὺ ἐπωφελοῦνται ἀπὸ τὰ λάθη των καὶ τὶς ἐκτροπές των (ἐπειδὴ ἔτσι, προφανῶς καλύπτουν τὰ δικά των, π.χ. τὸν ἐφησυχασμὸ καὶ τὸ βόλεμα τῶν Ἀντιοικουμενιστῶν), ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ θέλουν νὰ εἶναι πραγματικὰ καθαρὸς ὁ ἀγώνας των διὰ νὰ εἶναι εὐάρεστος στὸν Θεό, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ» (2 Τιμ. 2, 5).

Τέλος, εἰς τὸ σημεῖο αὐτό, ἀναφέρομε ὅτι, ἐκεῖνο στὸ ὁποῖο διαφοροποιούμεθα καὶ ἐναντιούμεθα ὡς πρὸς τοὺς Γ.Ο.Χ., δὲν εἶναι τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο, διότι ὅλα τὰ Ἡμερολόγια εἶναι ἴδια καὶ ἀποσκοποῦν στὴν καταμέτρησι τοῦ χρόνου, ἀλλὰ εἶναι ἡ νοοτροπία τῶν Γ.Ο.Χ., ἡ ὁποία συνοψίζεται στὴν ἱεροποίησι καὶ δογματοποίησι τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου καί, βέβαια, στὴν δημιουργία Συνόδων, καὶ «ἐκκλησιῶν» μὲ τρόπο ἀντικανονικὸ καὶ παράνομο.

Ἀναφερόμενοι ἐν συνεχείᾳ, μετὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ γενικὰ τὰ ὁποῖα δηλώνουν τὶς θέσεις καὶ τὶς προθέσεις μας, στὶς ἀπαντήσεις τῶν Γ.Ο.Χ., ὅσον ἀφορᾶ τὴν περὶ Αὐδιανῶν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ (ἐδῶ), θὰ ἀναφερθῶ κατ’ ἀρχὰς στὴν ἀπάντησι τῶν ἱστολογίων «Κρυφὸ Σχολειὸ» καὶ ἐν «Τούτῳ Νίκᾳ», καὶ ἐν συνεχείᾳ στὴν ἀπάντησι τοῦ ἱστολογίου «scripta manent». Αὐτὲς τὶς ἀπαντήσεις τὶς θεωρῶ ὡς σημαντικότερες καὶ δυνάμενες νὰ προβληματίσουν θετικὰ ἢ ἀρνητικὰ τοὺς ἀναγνῶστες.

Τὸ βασικὸ κείμενο τῶν ἱστολογίων «Κρυφὸ Σχολειὸ» καὶ ἐν «Τούτῳ Νίκᾳ», εἰς τὸ ὁποῖο θεωροῦν ὅτι ἀπαντοῦν εἶναι τὸ ἑξης:

«Προχωρώντας στο κυρίως θέμα ο π. Ευθύμιος προσπαθώντας να κατανοήσει τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, αναρωτιέται πως είναι δυνατόν ο Άγιος να θεωρεί τους Αυδιανούς κατά πάντα Ορθόδοξους, αφού αθετούσαν τον Όρο του Πάσχα.

Εδώ έχουμε μία διαστροφή πρώτου μεγέθους, χαρακτηριστική βέβαια της γνωστής διαστρεβλωτικής σκέψης που μας έχει συνηθίσει. Δεν αναρωτήθηκε άραγε ο π. Ευθύμιος γιατί αν το να εορτάζει κανείς το Πάσχα μετά των Ιουδαίων δεν ήταν μεμπτό το αναφέρει ο Άγιος; Επίσης γιατί αναφέρει πως "ἔχουσι δὲ καὶ ἰδιωτικόν τι καὶ φιλόνεικον τὸ “κατ' εἰκόνα” ξηρότατα ἑρμηνεύοντες"; Μήπως και σε αυτό είναι "κατά πάντα Ορθόδοξοι"; Αντιθέτως αναρωτιέται: "Πῶς λοιπὸν συμβαίνει ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς νὰ θεωρῆ κατὰ πάντα Ὀρθόδοξους αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἀθέτησαν ἀποφάσεις Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ἱερῶν Κανόνων, ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἑορτασμὸ τῆς μεγίστης τῶν ἑορτῶν". Πρώτον, δεν γράφει ο Άγιος ότι οι Αυδιανοί είναι "κατά πάντα Ορθόδοξοι" -αυτό θα ήταν παραλογισμός-, αλλά ότι "ἴσην δὲ κατὰ πάντα πίστιν ἔχοντες, ὡς ἡ καθολικὴ ἐκκλησία", δηλαδή ότι συμφωνούν στα θέματα Πίστεως, δηλαδή στα Δόγματα, με την Εκκλησία».

Σχολιάζοντας τὴν ἀπάντησι αὐτὴ τῶν δύο ἱστολογίων, ἀναφέρουμε γενικῶς ὅτι περιέχει ψεύδη καὶ ἀπάτη διαλεκτική, ψαλίδισμα ἄγριο, μᾶλλον κατακρεούργησι τοῦ δικοῦ μου κειμένου, προκειμένου νὰ μεταφέρουν ἀλλοῦ τὸ θέμα, καὶ βέβαια τὴν γνωστὴ καὶ ἀγαπητὴ στοὺς Γ.Ο.Χ. μέθοδο, δηλαδὴ τὴν ἀπάντησι δι’ ἐρωτήσεων. Ἂν ὅλα αὐτὰ τὰ ἀφαιρέσωμε, διότι δὲν εἶναι ἀπάντησι σ’ αὐτὸ ποὺ τοὺς ἐρωτᾶμε, ἀπομένουν οἱ διόμισυ τελευταῖες σειρές, ἡ μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι κείμενο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου καί, ἡ ὑπόλοιπη μιάμισυ, δὲν εἶναι ἀπάντησι ἐπὶ τοῦ θέματος, ἀλλὰ εἶναι ἄλλ’ ἀντ’ ἄλλων, γιὰ τοὺς λόγους τοὺς ὁποίους θὰ ἀναφέρωμε κατωτέρω. Αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος ἀπαντήσεως τῶν δύο ἱστολογίων, ὁ ὁποῖος φυσικά, ὄχι μόνο δὲν συμβάλλει στὴν διαφώτησι τοῦ θέματος, ἀλλὰ ἀπεναντίας βοηθεῖ τὰ μέγιστα στὴν συσκότησι καὶ τὴν δημιουργία λανθασμένων ἐντυπώσεων.

Πλέον συγκεκριμένα ἀναφέρουμε τὰ ἑξῆς:

     1) Ἡ πρώτη πρότασι τῆς ὑποτιθεμένης ἀπαντήσεως εἶναι ἡ ἑξῆς:

«Προχωρώντας στο κυρίως θέμα ο π. Ευθύμιος προσπαθώντας να κατανοήσει τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, αναρωτιέται πως είναι δυνατόν ο Άγιος να θεωρεί τους Αυδιανούς κατά πάντα Ορθόδοξους, αφού αθετούσαν τον Όρο του Πάσχα».

Αὐτὴ ἡ πρότασι ἡ ὁποία μᾶς παρουσιάζει σὰν νὰ ἀναρωτώμεθα, συνδέεται ἐννοιολογικὰ μὲ τὴν ὀλίγο κατωτέρω:

«Αντιθέτως αναρωτιέται: "Πῶς λοιπὸν συμβαίνει ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς νὰ θεωρῆ κατὰ πάντα Ὀρθόδοξους αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἀθέτησαν ἀποφάσεις Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ἱερῶν Κανόνων, ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἑορτασμὸ τῆς μεγίστης τῶν ἑορτῶν"».

Ἐδῶ τὰ δύο ἱστολόγια, κατὰ τὴν προσφιλή των μέθοδο τοῦ ψαλιδίσματος τῶν κειμένων, μᾶς παρουσιάζουν νὰ διερωτώμεθα γιὰ τὸν Ἅγιο, ἐνῶ ἐμεῖς διερωτώμεθα γιὰ τοὺς Γ.Ο.Χ.  Τὸ πλῆρες κείμενο στὸ πρῶτο μας ἄρθρο εἶναι τὸ ἑξῆς:

«Πῶς λοιπὸν συμβαίνει ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς νὰ θεωρῆ κατὰ πάντα Ὀρθόδοξους αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἀθέτησαν ἀποφάσεις Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ἱερῶν Κανόνων, ὅσον ἀφορᾶ τὸν ἑορτασμὸ τῆς μεγίστης τῶν ἑορτῶν, καὶ οἱ Γ.Ο.Χ. νὰ θεωροῦν ἀπὸ τὸ 1924 μέχρι σήμερα αἱρετικοὺς αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἄλλαξαν ἢ καλίτερα διώρθωσαν τὸ Ἡμερολόγιο καί, μάλιστα, χωρὶς νὰ ἀθετήσουν διὰ τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς τὸν ὅρο καὶ τοὺς Κανόνας τῶν Συνόδων περὶ τοῦ Πάσχα;».

Καὶ ἡ ἀμέσως ἑπομένη ἐρώτησι (τοῦ ἄρθρου μας), ἡ ὁποία πάλι ἀναφέρεται στοὺς Γ.Ο.Χ., καὶ μάλιστα στὴν δημιουργία ἐκ μέρους των νέων δογμάτων:

«Πῶς ὁ Ὅσιος Ἰωάννης δὲν ἐπικαλέστηκε τὸ «δόγμα περὶ ἑορτολογικῆς ἑνότητος» τῶν Γ.Ο.Χ.;  Διότι εἰς  αὐτὴν τὴν περίπτωσι, δὲν ἔπρεπε νὰ τοὺς χαρακτηρίση ὡς ἔχοντας ἴσην πίστι μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ μάλιστα «κατὰ πάντα», ἀλλὰ αἱρετικούς. Εἶναι φανερὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει τέτοιο δόγμα γιὰ τοὺς Ἁγίους, ἀλλὰ ἐφευρέθηκε ἀπὸ τοὺς “ἁγίους” τῶν Γ.Ο.Χ.».

Εἶναι ὄντως μεγάλη τέχνη καὶ ἐπιστήμη νὰ ἀλλοιώνης διὰ τοῦ ψαλιδίσματος τὰ κείμενα καὶ νὰ μεταφέρης τὸ θέμα ἐκεῖ ποὺ νομίζεις ὅτι σὲ ἐξυπηρετεῖ.

Τὸ πρόβλημα, τὸ ὁποῖο ἔπρεπε νὰ λύσουν καὶ καταλλήλως νὰ σερβίρουν στοὺς ἀναγνῶστες τὰ δύο ἱστολόγια, προκειμένου νὰ μὴν ἀνησυχήσουν οἱ Γ.Ο.Χ. περὶ τῶν Ὀρθοδόξων θέσεών των, ἦταν τὸ ἑξῆς:  Ἂν ὁ Ὅσιος τοὺς Αὐδιανοὺς τοὺς κατέτασσε στοὺς Ὀρθοδόξους ὡς πρὸς τὴν πίστι, σημαίνει ὅτι ἡ ἀθέτησι τοῦ ὅρου περὶ τοῦ Πάσχα τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, δὲν εἶναι θέμα πίστεως. Ἂν δὲν εἶναι θέμα πίστεως, τότε δὲν δικαιολογεῖται Ἀποτείχισις δι’ αὐτό· πολὺ περισσότερο δὲν δικαιολογεῖται Ἀποτείχισις διὰ τὴν διόρθωσι τοῦ Ἡμερολογίου τὸ 1924, μὲ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες καὶ ἂν ἔγινε, διότι ἡ Ἀποτείχισις ἐπιβάλλεται ὡς μόνος δρόμος σωτήριος παραμονῆς στὴν Ἐκκλησία, μόνο γιὰ θέματα πίστεως. Διὰ νὰ ἀποφύγουν λοιπὸν ὅλα αὐτά, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦσαν τὴν οὐσία τοῦ θέματος, μᾶς ἐπαρουσίασαν σὰν νὰ διερωτώμεθα ἐμεῖς γιὰ τὸν Ὅσιο κι ὄχι γιὰ τοὺς Γ.Ο.Χ.!  Ἐπὶ δὲ τῆς οὐσίας τοῦ θέματος δὲν ἀναφέρουν οὔτε μιὰ λέξι.

2) Ἡ ὑποτιθεμένη ἀπάντησις τῶν διόμισυ γραμμῶν ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

«Πρώτον, δεν γράφει ο Άγιος ότι οι Αυδιανοί είναι "κατά πάντα Ορθόδοξοι" -αυτό θα ήταν παραλογισμός-, αλλά ότι "ἴσην δὲ κατὰ πάντα πίστιν ἔχοντες, ὡς ἡ καθολικὴ ἐκκλησία", δηλαδή ότι συμφωνούν στα θέματα Πίστεως, δηλαδή στα Δόγματα, με την Εκκλησία».

Ἐδῶ τεχνηέντως πάλι καὶ παραπλανητικῶς δὲν μᾶς ἀναφέρουν, τί τέλος πάντων κατὰ τὴν γνώμη των ἦταν οἱ Αὐδιανοί, Ὀρθόδοξοι, αἱρετικοὶ ἢ κάτι μεσοβέζικο σὰν τοὺς ἡμιόνους καὶ τοὺς ἱπποκενταύρους. Ἐπειδὴ ὅμως, τὸ νὰ εἶναι Ὀρθόδοξοι δὲν τοὺς ἐξυπηρετεῖ γιὰ προφανεῖς λόγους, ἀλλὰ ἀντιθέτως, τὸ θεωροῦν παραλογισμὸ σύμφωνα μὲ τὰ λεγόμενά των, μᾶλλον θὰ τοὺς θεωροῦν κάτι ἐνδιάμεσο, σὰν τοὺς ἡμιόνους καὶ τὶς γοργόνες, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ποτὲ δὲν ἐδιδάχθηκε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ προσθέσωμε καὶ τὴν μαρτυρία τοῦ ἁγίου Ἐπιφανίου περὶ τῶν Αὐδιανῶν, τὸν ὁποῖον ἐπικαλέστηκαν τὰ δύο ἱστολόγια, νομίζοντας ὅτι θὰ συνηγορήση στὰ πιστεύω των, ἀντιθέτως ὅμως, ἐκ τῶν πραγμάτων, φαίνεται δριμύς των κατήγορος. Ἀναφέρει λοιπὸν ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος διὰ τοὺς Αὐδιανοὺς τὰ ἑξῆς:

«Ἑαυτὸν γὰρ ἀφορίζει τῆς Ἐκκλησίας (ἐννοεῖται ὁ Αὔδιος), πολλοί τε ἅμα αὐτῷ ἀφηνιάζουσι· καὶ οὕτως τὴν διαίρεσιν εἰργάσαντο, οὔ τι ἔχων παρηλλαγμένον τῆς πίστεως, ἀλλ’ ὀρθότατα μὲν πιστεύων αὐτός τε καὶ οἱ ἅμα αὐτῷ» (P.G. 42, 340C).

Ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος, λοιπόν, ἀναφέρει γιὰ τοὺς Αὐδιανοὺς ὅτι πιστεύουν ὀρθότατα καὶ δὲν ἄλλαξαν τίποτε ὡς πρὸς τὴν πίστι· ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἀναφέρει ὅτι ἡ πίστι των εἶναι ἴση κατὰ πάντα μὲ τὴν πίστι τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας· καὶ τὰ δύο ἱστολόγια τῶν Γ.Ο.Χ. δὲν τολμοῦν νὰ τοὺς ὀνομάσουν Ὀρθοδόξους, προφανῶς ἐπειδὴ αὐτὸ καταρρίπτει τὸ νεοσύστατο δόγμα των περὶ τῆς ἑορτολογικῆς ἑνότητος.

Ἐδῶ πρέπει νὰ τονιστῆ ὅτι οἱ Αὐδιανοὶ δὲν ἀποσχίστηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία διὰ τὸ θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, οὔτε ἡ Ἐκκλησία τοὺς ἀπέκοψε δι’ αὐτό, ἀλλὰ ἀπεσχίστηκαν γιὰ ἄλλα θέματα, τὰ ὁποῖα ἀναφέρει ἀνωτέρω ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος, καὶ τὰ ὁποῖα βέβαια δὲν ἦταν θέματα πίστεως, καὶ δι’ αὐτὸ ἀναφέρονται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους ὡς σχισματικοί.

Κατωτέρω τὰ δύο ἱστολόγια ἀναφέρουν τὰ ἑξῆς:

«Επειδή όμως ο π. Ευθύμιος αποδέχεται την αιρετική θέση πως ότι δεν είναι δόγμα, επιτρέπεται να το μεταβάλλουμε, καταλήγει σε τέτοια απαράδεκτα συμπεράσματα, όπως δηλαδή το να θεωρεί τους Γ.Ο.Χ. ως πλανεμένους και τους Αυδιανούς ως "κατά πάντα" Ορθοδόξους, προσθέτοντας ακόμη έναν Πατέρα της Εκκλησίας στη χορεία εκείνων που παρερμηνεύοντάς τους θα βρει ενώπιόν του εν τη Ημέρα της Κρίσεως».

Ἐδῶ προφανῶς οἱ διαχειριστὲς τῶν ἱστολογίων μᾶς προσάπτουν κατηγορίες γιὰ τὶς ὁποῖες ἐπιβαρύνονται οἱ ἴδιοι. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἐμεῖς ἀποδεχόμεθα ὅτι, γιὰ τέτοια θέματα, δὲν ἐπιτρέπεται ἀποτείχισις, ἀλλὰ μόνο γιὰ θέματα πίστεως. Ἀποδεχόμεθα ἐπίσης, ὅτι κατὰ καιροὺς πολλὰ ἔχουν ἀλλάξει στὴν λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καί, μάλιστα, διορισμένα καὶ θεσμοθετημένα ἀπὸ ἱεροὺς Κανόνες, χωρὶς νὰ ὑπάρξη ὄχι Ἀποτείχισι, ἀλλὰ οὔτε κἂν προβληματισμὸς στὴν Ἐκκλησία. Ἀποδεχόμεθα τέλος, ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἄλλαξαν τὰ ὅρια καὶ θεσμοὺς τῶν Πατέρων ἦταν οἱ Γ.Ο.Χ., ὄχι μόνο μὲ τὴν Ἀποτείχισι ποὺ αὐτοὶ ἔκαναν γιὰ θέματα ποὺ δὲν ἀφοροῦσαν τὴν πίστι, ὄχι μόνο μὲ τὴν δογματοποίησι τοῦ Ἡμερολογίου, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν δημιουργία ἄλλης «ἐκκλησίας» κατ’ ἀρχάς, ἄλλων «ἐκκλησιῶν» κατόπιν, μὲ παράνομες καὶ αὐθαίρετες ὑπερατλαντικὲς χειροτονίες Ἐπισκόπων, μὲ τὸ νὰ δώσουν τὸ δικαίωμα στοὺς Ρώσους τῆς διασπορᾶς νὰ ἐνεργήσουν ὡς Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καί, βέβαια, μὲ τὸ νὰ δημιουργήσουν νέες θεωρίες, νέα ἐκκλησιολογία, ὅπως τὴ θεωρία τοῦ σπασμένου καθρέπτη, τὴ θεωρία τῶν δύο πτερῶν τοῦ πτηνοῦ κ.λπ., τὰ ὁποῖα, ὅλα, θυμίζουν ἔντονα Προτεσταντισμό. Κατὰ τὰ ἄλλα οἱ Γ.Ο.Χ. ἰσχυρίζονται ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀλλάζουμε κάτι, ἔστω κι ἂν αὐτὸ δὲν εἶναι θέμα πίστεως. Ἴσως, βέβαια, ἐννοοῦν ὅτι, οἱ ἄλλοι ἀπαγορεύεται νὰ κάνουν τέτοιες ἀλλαγές, ἀλλὰ μποροῦν νὰ τὶς κάνουν μόνον αὐτοί, ὁσάκις τὸ κρίνουν ἀναγκαῖο.

Κατωτέρω μᾶς παραπέμπουν, τὰ δύο ἱστολόγια, στὸν ἅγιο Ἐπιφάνιο καὶ δημοσιεύουν ἕνα μακροσκελέστατο κείμενο τοῦ Ἁγίου, τὸ ὁποῖο πέραν τοῦ ὅτι εἶναι ἐκτὸς θέματος, εἶναι καὶ ἐναντίον τῶν θεωριῶν των, τὶς ὁποῖες ὁ Ἅγιος ἀποδεικνύει ψευδεῖς.

Διότι μὲ λίγα λόγια, καὶ πρὸς κατανόησι τῶν ἀναγνωστῶν, ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος δραττόμενος τῆς εὐκαιρίας ποὺ τοῦ παρέχουν οἱ Αὐδιανοί, οἱ ὁποῖοι ἑόρταζαν τὸ Πάσχα μετὰ τῶν Ἑβραίων, ἀναλύει τὴν σκέψι τῶν Πατέρων τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ἀναφέρει συγκεκριμένα ὅτι οἱ θεοφόροι αὐτοὶ Πατέρες, προκειμένου νὰ θεσπίσουν τὸν χρόνο κατὰ τὸν ὁποῖο θὰ ἑορτάζεται τὸ Πάσχα, ἐχρησιμοποίησαν δύο ὁδούς, μία τῆς σελήνης, καὶ μία τοῦ Ἡλίου. Καὶ ἀπὸ μὲν τὴν σελήνη ἐπῆραν τὴν πανσέληνο, ἀπὸ δὲ τὸν ἥλιο ἐπῆραν τὴν ἰσημερία τῆς ἀνοίξεως.

Ἀναφέρει ἐπίσης ὅτι πρέπει νὰ προσέχωμε, ὥστε νὰ τηροῦμε αὐτοὺς τοὺς διορισμούς καὶ νὰ μὴ συμβῆ νὰ ἑορτάσωμε τὸν ἕνα χρόνο δυὸ φορὲς τὴν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ τὸν ἄλλο χρόνο καμμία, καὶ ἄλλα πολλά, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι τοῦ παρόντος. Πουθενὰ ὅμως δὲν ἀναφέρει αὐτὰ ποὺ ἰσχυρίζονται οἱ Γ.Ο.Χ., ὅτι δηλαδὴ ἡ Πρώτη Οἰκουμενικὴ ἐδιώρισε τὸ Πάσχα μὲ βασι τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο, ὅτι τὸ ἐθέσπισε καὶ τὸ εὐλόγησε, ὅτι μὲ βάσι αὐτὸ συνέταξε τοὺς Πασχάλιους πίνακες, τὰ λεγόμενα κανόνια τοῦ Πάσχα κ.λπ. Αὐτὰ ὅλα, ἂν εἶχαν ὄντως συμβῆ, θὰ ἔπρεπε, ὡς σημαντικὰ καὶ σοβαρὰ θέματα, νὰ τὰ εἶχε ἀναφέρει ὁ Ἅγιος γιὰ νὰ μὴν πλανῶνται οἱ Χριστιανοί.

Τέλος ἀναφέρουν τὰ δύο ἱστολόγια τὸ ἑξῆς παράδοξο, τὸ ὁποῖο σημειώνουμε, κάνοντας ἕνα μικρὸ σχολιασμό:

«Το ότι μάλιστα γενικεύει και "τσουβαλιάζει" -κατά το κοινώς λεγόμενο- όλους τους αποκαλούμενους "Γ.Ο.Χ.". φαίνεται και από το γεγονός ότι τοποθετεί στην ίδια μοίρα τον διωχθέντα και εξορισθέντα μέγα θεολόγο και ποιμένα με ορθόδοξη εκκλησιολογία Άγιο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο Καβουρίδη με τον Ματθαίο Καρπαθάκη, που τόσο πολύ του μοιάζει στο φρόνημα περί "μοναδικού ορθοδόξου επί της γης"...».

Ὥστε λοιπόν, ἀδελφοί, στεναχωριέστε ὅταν κανεὶς σᾶς τσουβαλιάζει (χρησιμοποιῶ ἁπλῶς τὴν ἔκφρασί σας) μὲ ὁμογάλακτους ἀδελφούς σας, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὄντως σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός σας καὶ ὀστέα ἐκ τῶν ὀστέων σας, μὲ τοὺς ὁποίους ἔχετε κοινὲς ἰδέες καὶ πιστεύω ὡς πρὸς τὸ Ἡμερολόγιο, μὲ τοὺς ὁποίους συμφωνεῖτε ὡς πρὸς τὴν ἀκυρότητα τῶν μυστηρίων τῶν Νεοημερολογιτῶν, ἐφ’ ὅσον κάνετε ἀναμυρώσεις καὶ ἀναβαπτισμούς, μὲ τοὺς ὁποίους συμφωνεῖτε ὡς πρὸς τὴν δημιουργία νέων «ἐκκλησιῶν», ἄλλης ἐκκλησιολογίας, ὑπεραντλαντικῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν κ.λπ.·  ἐμᾶς δὲ πού, κατὰ τὴν ἔκφρασί σας, μᾶς ἐτσουβαλιάσατε μὲ τὶς σέκτες καὶ τοὺς παλιανθρώπους, πῶς πρέπει νὰ αἰσθανθοῦμε; Ὄχι βέβαια γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας, διότι ὅταν μᾶς ὑβρίζετε μᾶς ὠφελεῖτε, σύμφωνα μὲ τὸν μακαρισμὸ τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ πρῶτον γιὰ τοὺς ἀγνοοῦντας πιστοὺς ποὺ ἐπηρεάζετε καὶ ὁδηγεῖτε στοὺς κρημνοὺς τῶν λαθῶν σας καί, βέβαια, γιὰ ἐσᾶς, διότι φτάνοντας σὲ αὐτὸ τὸ κατάντημα, ἀποδεικνύετε ἐμπράκτως ὅτι ἔχετε παντελῶς ἔλλειψι ἐπιχειρημάτων. Ἄλλωστε, σὲ τελικὴ ἀνάλυσι, ἐσεῖς στὴν ἀπάντησί σας δύνασθε νὰ ἐπικεντρωθεῖτε στὸν ἅγιό σας, ἀδιαφορώντας γιὰ τὸν ἄλλο, ἐνῶ ἐμεῖς στὸ τσουβάλιασμα μὲ τὶς σέκτες καὶ τοὺς παλιανθρώπους, οὔτε αὐτὸ δυνάμεθα νὰ κάνουμε, ἀλλὰ μόνο νὰ λυπούμεθα καὶ νὰ στενάζουμε γιὰ τὸ κατάντημα τῶν Γ.Ο.Χ.

Αὐτὰ ἐθεώρησα ὅτι ἦταν τὰ σημαντικότερα, τὰ ὁποῖα ἔπρεπε νὰ ἐπισημάνω καὶ σχολιάσω στὴν ἀπάντησί σας χάριν τῆς ἀληθείας, καὶ ἂν θέλετε νὰ ἀναφερθῶ σὲ κάτι ἐπιπλέον, σᾶς παρακαλῶ νὰ μοῦ τὸ ὑποδείξετε.

Θὰ ἀναφερθῶ ἐν συνεχείᾳ στὸν σχολιασμὸ γιὰ τὸ θέμα τῶν Αὐδιανῶν τοῦ ἱστολογίου «scripta manent».

Τὸ ἱστολόγιο αὐτὸ τῶν Γ.Ο.Χ., κατὰ τὴν προσωπική μου κρίσι καὶ ἀξιολόγησι, ἀκολουθεῖ ὅλη τὴν Γοχικὴ νοοτροπία ὡς πρὸς τὴν δολιοφθορὰ καὶ παρερμηνεία τῶν κειμένων, τὴν παρουσίασι αὐτῶν ποὺ ἐξυπηρετοῦν τοὺς Γ.Ο.Χ., τὴν ἀποσιώπησι ὅσων ἀντιστρατεύονται στὶς θεωρίες των, καὶ βέβαια τὰ «ἄλλ’ ἀντ’ ἄλλων» καὶ τὰ «ἥξεις ἀφήξεις», τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν κοινὴ γραμμή, ὅπως φαίνεται, ὅλων τῶν Γ.Ο.Χ.

Κατ’ ἀρχὰς τὸ ἱστολόγιο αὐτὸ ἀναφέρει στὴν ἀρχὴ τοῦ σχολιασμοῦ του:

«Δημοσιεύτηκαν ήδη απαντήσεις από άλλους αδελφούς προς τον π. Ευθύμιο (ως προς αυτό το κείμενό του  https://paterikiparadosi.blogspot.com/2019/06/blog-post_600.html) κι απλά θα προσθέσω λίγα πράγματα».

Αὐτὸ μᾶς δίδει νὰ κατανοήσωμε ὅτι τὸ ἱστολόγιο αὐτὸ συμφωνεῖ μὲ τὶς ἀπαντήσεις τῶν δύο προαναφερθέντων ἱστολογίων καί, ὡς ἐκ τούτου, οἱ ἀπαντήσεις μας πρὸς τὰ δύο ἀνωτέρω ἱστολόγια ἀφοροῦν καὶ αὐτό.

Ἐν συνεχείᾳ ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

«Αρκετά ψέμματα και μισές αλήθειες χρησιμοποιήθηκαν λοιπόν σε αυτή τη νέα σοφιστεία».

Καὶ γιὰ νὰ ἀποδείξει τὸ ἐν λόγῳ ἱστολόγιο τοὺς ἰσχυρισμοὺς αὐτούς, συνεχίζει ξεκινώντας ἀπὸ τὶς «μισὲς ἀλήθειες»:

«Μισές αλήθειες

Ας ξεκινήσω λοιπόν από τις πιο light παρεκτροπές του π. Ευθυμίου.

α) Δίνει μεγάλη έμφαση στο «ἴσην δὲ κατὰ πάντα πίστιν ἔχοντες, ὡς ἡ καθολικὴ ἐκκλησία», προφανώς για να υποβαθμίσει την μεγάλη πτώση των Αυδιανών και συνεπακόλουθα των νεο/των».

Ἐδῶ τὸ ἱστολόγιο (γιὰ τὴν ἀκρίβεια ὁ κ. Σταῦρος Τάκας ποὺ ὑπογράφει τὸ ἄρθρο) δὲν μᾶς ἀπαντᾶ, ἢ ἔστω νὰ σχολιάση αὐτὰ ποὺ λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἀλλὰ τεχνηέντως καὶ δολίως προσπαθεῖ νὰ μεταφέρει ἀλλοῦ τὸ θέμα γιὰ τοὺς συνηθισμένους Γοχικοὺς λόγους καὶ μὲ τὴν συνηθισμένη Γοχικὴ τακτική. Ἂν ἐμεῖς δίδουμε ἔμφασι σὲ κάτι, πάντως εἶναι αὐτὸ τὸ ὁποῖο λέγουν οἱ Ἅγιοι, ἀναλλοίωτο ὅμως καὶ ἀψαλίδιστο. Καὶ ἂν ἐμεῖς δίδουμε ἔμφασι σὲ μιὰ διδασκαλία τῶν Ἁγίων, τὸ κάνουμε γιὰ νὰ ἀποδείξωμε τὴν διάστασι τῶν ἀπόψεων μεταξὺ τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Γ.Ο.Χ. Ἂν ὅμως, παρ’ ὅλη τὴν ἔμφασι ποὺ δίδουμε σὲ κάτι τὸ ὁποῖο λέγουν οἱ Ἅγιοι, οἱ Γ.Ο.Χ. δὲν καταλαβαίνουν τίποτε, ἀλλὰ κατὰ τὸ δὴ λεγόμενο, εἶναι στὸν κόσμο τους, τότε ἀσφαλῶς εἶναι ἀδύνατο νὰ βοηθηθοῦν λόγῳ ἐμμονῆς καὶ πείσματος, ἐγωϊσμοῦ καὶ κακῆς προαιρέσεως. Ἡ προσπάθεια, τέλος, καὶ ἐδῶ τοῦ ἱστολογίου «scripta manent» εἶναι νὰ μὴν φανῆ ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων ὡς πρὸς τὸ ὅτι αὐτοὶ δὲν ἐγνώριζον τὸ δόγμα τῶν Γ.Ο.Χ. περὶ ἑορτολογικῆς ἑνότητος, ἀλλὰ μόνο τὸ δόγμα περὶ ἑνότητος πίστεως, καὶ δι’ αὐτὸ τοὺς Αὐδιανούς, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, τοὺς κατατάσσει στοὺς σχισματικοὺς καὶ ὄχι στοὺς αἱρετικούς· καὶ αὐτὸ τὸ τονίζει μὲ ἔμφασι, ὅπως καὶ ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος, παρ’ ὅτι, ὅπως ἀναφέραμε, ἑόρταζον τὸ Πάσχα μετὰ τῶν Ἑβραίων.

Ἐν συνεχείᾳ τὸ ἐν λόγῳ ἱστολόγιο, γιὰ νὰ ἀποδείξη ὅτι ἐμεῖς λέμε μισὲς ἀλήθειες καὶ δίνουμε ἔμφασι μεγάλη σὲ κάτι μὲ δόλιο σκοπό, ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

«Ενώ το ίδιο αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός και για χειρότερες παρεκτροπές.

Έτσι διαβάζουμε στον λόγο του «Περί αιρέσεων» (ἐδῶ):

83 Αἰγυπτιακοί, οἱ καὶ Σχηματικοί, μονοφυσῖται, οἱ προφάσει τοῦ ἐν Χαλκηδόνι συντάγματος τοῦ τόμου ἀποσχίσαντες τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας. Αἰγυπτιακοὶ δὲ προσείρηνται διὰ τὸ πρώτους Αἰγυπτίους κατάρξασθαι τούτου τοῦ σχήματος ἐπὶ Μαρκιανοῦ καὶ Οὐαλεντινιανοῦ τῶν βασιλέων, τὰ δὲ ἄλλα πάντα ὀρθόδοξοι ὑπάρχοντες. Οὗτοι δὲ προσπαθείᾳ τῇ πρὸς τὸν ἐν Ἀλεξανδρείᾳ Διόσκορον ὑπὸ τῆς ἐν Χαλκηδόνι συνόδου καθαιρεθέντα ὡς τῶν Εὐτυχοῦς δογμάτων συνήγορον ἀντεπάθησαν τῇ συνόδῳ καὶ μυρίας τότε ἐπ' αὐτοῖς μέμψεις κατ' αὐτῆς ἀνεπλάσαντο, ἃς προλαβόντως ἐν τῇ παρούσῃ βίβλῳ ἱκανῶς διελύσαμεν σκαιοὺς αὐτοὺς καὶ ματαιόφρονας ἀποδείξαντες. Ὧν ἀρχηγοὶ Θεοδόσιος ὁ Ἀλεξανδρεύς, ἐξ οὗ Θεοδοσιανοί, Ἰάκωβος ὁ Σύρος, ἐξ οὗ Ἰακωβῖται. Τούτων δὲ συνίστορες καὶ βεβαιωταὶ καὶ ὑπέρμαχοι Σευῆρος, ὁ τῆς Ἀντιοχέων φθορεύς, καὶ ὁ τὰ μάταια πονέσας Ἰωάννης ὁ Τριθεΐτης, οἱ τὸ τῆς κοινῆς ἀρνούμενοι σωτηρίας μυστήριον. Πολλὰ μὲν τῆς ἐν Χαλκηδόνι θεοπνεύστου τῶν ἑξακοσίων τριάκοντα πατέρων διδασκαλίας κατέγραψαν, πολλὰ δὲ τοῖς ἀπολλυμένοις ἐπολέθρῳ ἑαυτῶν ἐχόμενα τρίβου τεθείκασι σκάνδαλα, καὶ μερικὰς δὲ δογματίζοντες οὐσίας τὸ τῆς οἰκονομίας συγχέουσι μυστήριον».

Τὸ κείμενο αὐτὸ τὸ ὁποῖο παρουσιάζει τὸ ἱστολόγιο «scripta manent», προκειμένου νὰ ἀποδείξει τὶς Γοχικὲς θεωρίες, δυστυχῶς, δυστυχέστατα, δὲν εἶναι κείμενο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ἀλλὰ κείμενο κομμένο καὶ ραμμένο στὰ μέτρα καὶ στὶς θεωρίες τῶν Γ.Ο.Χ. Τὸ κείμενο τοῦ Ἁγίου, ὅπως τὸ ἔχει ἡ Ε.Π.Ε. καὶ ἡ Πατρολογία τοῦ Migne εἶναι τὸ ἑξῆς:

   «πγ'. Αἰγύπτιοι, οἱ καὶ Σχηματικοί, καὶ Μονοφυσῖται· οἱ προφάσει τοῦ ἐν Χαλκηδόνι συντάγματος τοῦ τόπου ἀποσχίσαντες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αἰγυπτιακοὶ δὲ προσείρηνται, διὰ τὸ πρώτους Αἰγυπτίους κατάρξασθαι τούτου τοῦ σχήματος ἐπὶ Μαρκιανοῦ καὶ Οὐαλεντινιανοῦ τῶν βασιλέων, τὰ δὲ ἄλλα πάντα Ὀρθόδοξοι ὑπάρχοντες. Οὗτοι δὲ προσπαθείᾳ τῇ πρὸς τὸν ἐν Ἀλεξανδρεία Διόσκορον, τὸν ὑπὸ τῆς ἐν Χαλκηδόνι συνόδου καθαιρεθέντα, ὡς τῶν Εὐτυχοῦς δογμάτων συνήγορον ἀντεπάθησαν τῇ συνόδῳ, καὶ μυρίας τό γε ἐπ' αὐτοῖς μέμψεις κατ' αὐτῆς ἀνεπλάσαντο, ἃς προλαβόντες ἐν τῇ παρούσῃ βίβλῳ ἱκανῶς διελύσαμεν, σκαιοὺς αὐτοὺς καὶ ματαιόφρονας ἀποδείξαντες· ὧν ἀρχηγοὶ Θεοδόσιος ὁ Ἀλεξανδρεύς, ἐξ οὗ Θεοδοσιανοί, Ἰάκωβος ὁ Σύρος, ἐξ οὗ Ἰακωβῖται. Τούτων οἱ συνίστορες, καὶ βεβαιωταὶ καὶ ὑπέρμαχοι, ὁ Σευῆρος ὁ τῆς Ἀντιοχέων φθορεύς, καὶ ὁ τὰ μάταια πονήσας Ἰωάννης ὁ Τριθεΐτης, τὸ τῆς κοινῆς ἀρνούμενοι σωτηρίας μυστήριον. Πολλὰ μὲν τῆς ἐν Χαλκηδόνι θεοπνεύστου τῶν ἑξακοσίων τριάκοντα Πατέρων διδασκαλίας κατέγραψαν, πολλὰ δὲ τοῖς ἀπολλυμένοις πρὸς τῇ ὀλεθρίᾳ αὐτῶν αἱρέσει, καὶ θήρατρα, τὰ δὴ λεγόμενα, καὶ ἐχόμενα τρίβου τεθείκασι σκάνδαλα. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ μερικὰς δογματίζοντες οὐσίας, τὸ τῆς οἰκονομίας συγχέουσι μυστήριον. Ὧν διαλαβεῖν ἐν ἐπιτομῇ τὴν ἀσέβειαν ἐλογισάμεθα δεῖν, παρενθέντες καὶ μικρὰ σχόλια πρὸς ἐλεγμὸν τῆς ἀθέου αὐτῶν καὶ παμμιαρᾶς αἱρέσεως. Τοῦ προασπιστοῦ δὲ αὐτῶν Ἰωάννου, ἐν οἷς μάλιστα ἐναβρύνονται, τὰ δόγματα, μᾶλλον δὲ ληρήματα, παραθήσομαι». (Ε.Π.Ε. 2, 280 – P.G. 94, 741A).

Κατ’ ἀρχὰς πρέπει νὰ ἀναφέρωμε ὅτι τὸ «Σχηματικοὶ» ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος καὶ τὸ «Σχισματικοί», δὲν ἔχουν καμία σχέσι καὶ ἐννοιολογικὴ ταυτότητα. Τὸ λεξικὸ π.χ. Σκαρλάτου τοῦ Βυζαντίου ἀναφέρει τὰ ἑξῆς: «Σχηματικός, ή, όν. Ὁ διὰ σχημάτων ἢ κατὰ σχῆμα μόνον, εἰκονικός». Καὶ ἐπίσης: «Σχισματικός, ή, όν. Ὁ ἀνήκων εἰς σχίσμα (κόμμα, αἵρεσιν)».

Ὁ Ἅγιος, λοιπόν, τοὺς Αἰγυπτίους ἢ Σχηματικοὺς δὲν τοὺς κατατάσσει μεταξὺ τῶν Σχισματικῶν, ἀλλὰ μεταξὺ τῶν αἱρετικῶν καὶ αὐτὸ τὸ ἀναφέρει στὰ τμήματα τὰ ὁποῖα ἀπέκοψε ὁ κ. Τάκας, τοῦ ἐν λόγῳ ἱστολογίου, γιὰ προφανεῖς λόγους.

Ἡ σύγχυσις, ἐπίσης, τῶν ἐννοιῶν, γιὰ νὰ ἐξαχθοῦν τὰ Γοχικὰ συμπεράσματα, εἶναι στὸν ὑπέρτατο βαθμό. Δηλαδή, αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἅγιος γιὰ τοὺς Μονοφυσίτες «τὰ δὲ ἄλλα πάντα Ὀρθόδοξοι ὑπάρχοντες», μὲ αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει γιὰ τοὺς Αὐδιανοὺς «ἴσην δὲ κατὰ πάντα πίστιν ἔχοντες ὡς ἡ καθολικὴ Ἐκκλησία», τὸ ἐν λόγῳ ἱστολόγιο τὰ ταυτίζει λέγοντας ὅτι: «Ἐνῶ τὸ ἴδιο ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς καὶ γιὰ χειρότερες παρεκτροπές»!

Ὁ Ἅγιος ὅμως, δὲν ἀναφέρει τὸ ἴδιο, ἀλλὰ τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο. Διότι, μὲ ἁπλὰ λόγια, γιὰ τοὺς Μονοφυσίτες ἀναφέρει ὅτι σὲ ὅλα τὰ ἄλλα (ἐκτὸς δηλαδὴ ἀπὸ τὸ δὲν ἐδέχθησαν τὶς ἀποφάσεις τῆς ἐν Χαλκηδόνι τετάρτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου περὶ τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ), εἶναι ὀρθόδοξοι κατὰ τὴν πίστιν. Γιὰ δὲ τοὺς Αὐδιανοὺς ἀναφέρει ὅτι ἀποτελοῦν σχίσμα καὶ ὄχι αἵρεσι καὶ ὅτι ἔχουν πίστι κατὰ πάντα ἴση (σὲ ὅλα τὰ σημεῖα, μηδενὸς ἐξαιρουμένου) μὲ τὴν καθολικὴ Ἐκκλησία.

Γιὰ νὰ πείση δὲ τοὺς ἀναγνῶστες τὸ ἐν λόγῳ ἱστολόγιο ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, ἀλλοιώνει τὸ κείμενο τοῦ Ἁγίου καὶ συγχρόνως ψαλιδίζει αὐτὰ ποὺ πιστοποιοῦν καὶ τὰ νήπια, ὅτι τοὺς Μονοφυσίτες τοὺς κατατάσσει ὁ Ἅγιος στοὺς χαλεποὺς αἱρετικούς, ἐνῶ τοὺς Αὐδιανοὺς τοὺς κατατάσσει στοὺς σχισματικούς, παρότι (ὅπως ἀναφέραμε) δὲν ἑόρταζον τὸ Πάσχα σύμφωνα μὲ τὸν ὅρο τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τοὺς Ἑβραίους, δηλαδή, κι αὐτοὶ ἀθετοῦσαν ὅρο Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀλλὰ ὄχι γιὰ θέματα Πίστεως.

Τὸ κείμενο τοῦ Ἁγίου τὸ ὁποῖο ψαλιδίζει δολίως τὸ ἐν λόγῳ ἱστολόγιο εἶναι τὸ ἑξῆς: «πολλὰ δὲ τοῖς ἀπολλυμένοις πρὸς τῇ ὀλεθρίᾳ αὐτῶν αἱρέσει, καὶ θήρατρα» κ.λπ., καὶ ἐπίσης «παρενθέντες καὶ μικρὰ σχόλια πρὸς ἐλεγμὸν τῆς ἀθέου αὐτῶν καὶ παμμιαρᾶς αἱρέσεως».

Οἱ ἀλλοιώσεις δὲ τοῦ κειμένου τοῦ Ἁγίου, σὲ βαθμὸ νὰ γίνει ἀγνώριστο καὶ νὰ ἔρθη στὰ μέτρα τῶν Γ.Ο.Χ., εἶναι στὸ τέλος, ποὺ γράφει ὅτι ὁ Ἅγιος ἀναφέρει «πολλὰ δὲ τοῖς ἀπολλυμένοις πρὸς τῇ ὀλεθρίᾳ αὐτῶν αἱρέσει, καὶ θήρατρα, τὰ δὴ λεγόμενα, καὶ ἐχόμενα τρίβου τεθείκασι σκάνδαλα. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ μερικὰς δογματίζοντες οὐσίας, τὸ τῆς οἰκονομίας συγχέουσι μυστήριον». Διαβάζοντας ὁ κάθε ἀναγνώστης τὸ πραγματικὸ κείμενο τοῦ Ἁγίου καὶ αὐτὸ τοῦ ἐν λόγῳ ἱστολογίου, καταλαβαίνει τὴν ἀπάτη τῶν Γ.Ο.Χ. καὶ τὴν σκοπιμότητα μὲ τὴν ὁποία τὸ ἔγραψαν.

Κατωτέρω, σὰν δεύτερη μισὴ ἀλήθεια τὸ ἱστολόγιο «scripta manent» ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

«Β) "Ξέχασε" ο π. Ευθύμιος να αναφέρει επίσης ότι ο Αυδιανός εξορίστηκε, όπως βλέπουμε στον σχετικό λόγο του Αγίου Επιφανίου, εδώ (ακριβώς στην συνέχεια του κειμένου που δημοσίευσαν τα blogs http://entoytwnika1.blogspot.com/ & http://krufo-sxoleio.blogspot.com».

Αὐτὸ τὸ (β) νομίζω ὅτι γράφτηκε ἁπλῶς καὶ μόνο γιὰ νὰ γίνουν, κατὰ τὸ δὴ λεγόμενο, πληθωρικὲς οἱ μισὲς ἀλήθειες. Διότι δὲν γνωρίζω τί σημασία ἔχει μὲ τὴν ὑπόθεσι ποὺ ἀσχολούμεθα, τὸ ἂν ἐξορίστηκε ὁ Αὐδιανὸς καὶ τὸ ἂν ἐπανῆλθε ἐκ τῆς ἐξορίας ἢ πέθανε ἐκεῖ. Νομίζω τελικά, ὅτι αὐτὸ γράφτηκε γιὰ τὴν δημιουργία ἐντυπώσεως, διότι ἀδυνατῶ νὰ τὸ τοποθετήσω κάπου ἀλλοῦ.

Ἐρχόμεθα ἐν συνεχείᾳ, γιὰ νὰ μὴν κουράζωμε τοὺς ἀναγνῶστες, καὶ στὰ ψέματα, τὰ ὁποῖα μᾶς κατηγορεῖ ὁ κ. Τάκας καὶ υἱοθετεῖ τὸ ἱστολόγιο «scripta manent» ὅτι ἀναφέρουμε.

«Ψέμμα 1ο

Ας μας βρει ο π. Ευθύμιος έναν λόγο του πρώην Φλωρίνης, όπου κατηγορεί τους νεο/τες ως αιρετικούς. Η Εγκύκλιος του 1935 και οι επόμενες ομιλούν περί Σχισματικών».

Δὲν γνωρίζω ποῦ ἀναφέραμε (στὸ κρινόμενο ἄρθρο γιὰ τοὺς Αὐδιανούς) ὅτι ὁ πρώην Φλωρίνης εἶπε αἱρετικοὺς τοὺς Νεοημερολογίτες, ὥστε νὰ στοιχειοθετηθῆ ἡ κατηγορία αὐτή. Ἐδῶ κατ’ ἀρχάς, προφανῶς, δείχνει ὁ συγγραφέας τοῦ ἄρθρου ἕνα πανικὸ καὶ προσπαθεῖ νὰ περιφρουρήση τὸν ἅγιο τῶν Γ.Ο.Χ., πρὶν ἀκούση τοὺς προβληματισμούς μας.

Κατὰ δεύτερο λόγο εἶναι ἡλίου φαεινότερο ὅτι τὰ ἔργα κάποιου εἶναι ἀξιοπιστότερα τῶν λόγων καὶ εἶναι ἡ ἔμπρακτη ἀπόδειξι τοῦ τί πράγματι πιστεύει. Ὅταν λοιπόν, ὁ πρώην Φλωρίνης καὶ οἱ δύο ἄλλοι Ἐπίσκοποι Ἀποτειχίζονται, ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες τοπικὲς Ἐκκλησίες· ὅταν ὄχι μόνο Ἀποτειχίζονται, ἀλλὰ δημιουργοῦν ἄλλη Ἐκκλησία· ὅταν κάνουν Ἐπισκοπικὲς χειροτονίες· ὅταν ἡ μία ἐκκλησία γίνονται δύο μὲ Ἀποτείχισι τῶν Ἀποτειχισμένων· ὅταν κατόπιν οἱ Γ.Ο.Χ. ζητοῦν ὑπερατλαντικὲς χειροτονίες Ἐπισκόπων· ὅταν κυρίως ἀναβαπτίζουν καὶ ἀναμυρώνουν καὶ ἀναχειροτονοῦν τοὺς προσερχομένους σὲ αὐτοὺς Νεοημερολογίτες, τί ἄλλο δηλώνουν διὰ τῶν ἔργων αὐτῶν; Ἀσφαλῶς ὅτι Ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ αἱρετικοὺς χαλεπώτατους, σὲ σημεῖο νὰ κάνουν καὶ πράγματα ἀπρόβλεπτα ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων. Τὸ ἐν λόγῳ λοιπὸν ἱστολόγιο παραπλανᾶ τοὺς ἀναγνῶστες μένοντας στὰ λόγια κάποιου καὶ ἀδιαφορώντας γιὰ τὰ ἔργα καὶ τὴν ὅλη πορεία τῶν Γ.Ο.Χ.

Τὰ ὑπόλοιπα ποὺ ἀναφέρει τὸ ἱστολόγιο αὐτό, στὸ θέμα τοῦ 1^ου ψέματος, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἀναφέραμε, εἶναι ἐκτὸς θέματος καὶ δικαιολογοῦνται ἀπὸ τὴν σύγχυση καὶ τὸν πανικὸ ποὺ τὸ κατέλαβε ἀκούγοντας ὅτι θὰ κατηγορήσουμε τὸν ἅγιο τῶν Γ.Ο.Χ.

Ἐν συνεχείᾳ στὸ δεύτερο ψέμα ἀναφέρει τὰ ἑξῆς:

«Ψέμμα 2ο

"Ἡ δὲ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου, ἢ ἀκριβέστερα ἡ διόρθωσίς του, δὲν ἀπαγορεύεται οὔτε ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, οὔτε ἀπὸ Συνόδους, οὔτε ἀπὸ Κανόνες, οὔτε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους".

Οι Σύνοδοι

Α) Κατεδικάσθη από τις Πανορθόδοξες του 1583, 1587 καὶ 1593».

Καὶ κατωτέρω ἀναφέρει κάποιους νεώτερους Πατριάρχες π.χ. τὸν Ἱερεμία, τὸν Μελέτιο Πηγά, τὴν Πανορθόδοξο Σύνοδο τοῦ 1848 κ.λπ.

Ἐδῶ πρέπει νὰ σημειώσουμε μία πλάνη οὐσιώδη καὶ σημαντικότατη, στὴν ὁποία περιπίπτουν οἱ Γ.Ο.Χ.  Ὡς γνωστὸν τὸ Ἡμερολόγιο καὶ εἰδικότερα ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τῶν ἑορτῶν ἀπὸ ὅλη τὴν Ἐκκλησία, ἦταν ἕνα θέμα ποὺ ἀπησχόλησε τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ πρῶτα της θὰ λέγαμε χρόνια. Ποτὲ ὅμως δὲν ὑπῆρξε σχίσμα ἢ Ἀποτείχισις ἀπὸ τοὺς Ἁγίους γιὰ τέτοια θέματα, ποτὲ δὲν τοποθετήθηκε ἡ Ἐκκλησία ὑπὲρ τούτου ἢ ἐκείνου τοῦ Ἡμερολογίου, ποτὲ δὲν ὁμίλησαν οἱ Ἅγιοι ἐπαινετικὰ ἢ κατηγορηματικὰ γιὰ κάποιο Ἡμερολόγιο, ποτὲ δὲν θεσπίστηκε κάποιος ἱερὸς Κανὼν δεσμευτικὸς γιὰ κάποιο ἡμερολόγιο. Καὶ ὅλα αὐτά, διότι στὴν Ἁγία Γραφὴ πουθενὰ δὲν διδάσκεται ὅτι κάποιο Ἡμερολόγιο εἶναι εὐλογημένο ἢ τὸ ἀντίθετο. Ὅταν λοιπόν, οἱ Γ.Ο.Χ. σήμερα παρουσιάζουν τὶς Συνόδους τοῦ 16^ου αἰῶνος καὶ κάποιους Πατριάρχες νὰ δεσμεύουν καὶ νὰ ὑπερασπίζουν κάποιο Ἡμερολόγιο, ἢ νὰ κατηγοροῦν κάποιο ἄλλο, δὲν κάνουν τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ παρουσιάζουν καὶ νὰ ὑπερασπίζονται ἄλλη διδασκαλία, καὶ ἄλλη Παράδοσι. Δι’ αὐτὸ πάντοτε, ἀναφέρονται σὲ νεώτερους Συνόδους καὶ Πατριάρχες, λὲς καὶ τὸ θέμα τοῦ Ἡμερολογίου πρόσφατα παρουσιάστηκε στὴν Ἐκκλησία, ὅπως π.χ. τὸ ἂν θὰ χρησιμοποιήση ἡ Ἐκκλησία στοὺς ναοὺς τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ἢ τὸν ἠλεκτρονικὸ ὑπολογιστὴ κ.λπ. Ὑπερασπίζονται λοιπόν, χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλάμβάνονται, ἄλλη Παράδοσι, καὶ αὐτοὶ θέτουν τοὺς ἑαυτούς των μακριὰ ἀπὸ τὶς Γραφές, τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ τοὺς Ἁγίους, ἀναγάγουν δὲ τὶς Συνόδους τοῦ 16^ου αἰῶνος στὸ ὕψος καὶ τὸ κύρος τῶν ἑπτά (7) Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ τὰ λόγια τῶν Πατριαρχῶν, σὰν τὰ λόγια τῶν φωστήρων καὶ Οἰκουμενικῶν διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδὴ δὲ δὲν δύνανται νὰ καλύψουν αὐτὸ τὸ κενὸ μεταξὺ παλαιῶν Ἁγίων καὶ Συνόδων καὶ νέων Πατριαρχῶν καὶ Συνόδων, ἐφευρίσκουν παραμύθια καὶ ψεύδη, περὶ δῆθεν εὐλογίας τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου ἀπὸ τὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, περὶ σταθερῆς ἰσημερίας ποὺ θεσπίστηκε ἀπὸ αὐτήν, ὅτι δῆθεν αὐτὴ ἀπαγόρευσε τὴν χρῆσι ἄλλου Ἡμερολογίου κ.λπ. Αὐτὰ ὅλα ὅμως τίποτε ἄλλο δὲν ἀποδεικνύουν, παρὰ μόνο τὴν ἀπομάκρυνσι ἀπὸ τοὺς Ἁγίους καὶ τὶς Συνόδους καὶ τὴν προσκόλησι σὲ ἀνθρώπινα σχήματα καὶ κατασκευάσματα, στὰ ὁποῖα μάλιστα προσδίδουν σωτηριολογικὴ σημασία.

Τελειώνοντας ἀναφέρω ὅτι καὶ τὸ ἱστολόγιο «scripta manent» δὲν ἠδυνήθη νὰ ἀρθῆ σὲ ὕψος ἀνώτερω ἀπὸ τὴν Γοχικὴ νοοτροπία καὶ δι’ αὐτὸ ἐσχρησιμοποίησε τὴν ἴδια μέθοδο μὲ τὰ δύο ἄλλα ἱστολόγια τὸ «Ἐν Τούτῳ Νίκα» καὶ τὸ «Κρυφὸ Σχολειό».

Ἐπειδὴ ἡ ἀπάντησι αὐτὴ στὰ ἱστολόγια γιὰ τὸ θέμα τῶν Αὐδιανῶν καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ γιὰ τὰ ἑορτολογικὰ θέματα ἐπεξετάθη, γιὰ τοὺς ἁγίους τῶν Γ.Ο.Χ. θὰ ἀναφερθοῦμε σὲ νεώτερο ἄρθρο. Εἶναι δὲ εὐπρόσδεκτη καὶ εὐεργετικὴ κάθε καλοπροαίρετη κρίσι καὶ κάθε σχολιασμὸς γιὰ τὸ ἂν λέμε ψέματα ἢ ἀλήθειες, ὄχι ὅμως μὲ τὸν τρόπο τῶν Γ.Ο.Χ., διότι ἔτσι ἀποδεικνύουμε ὅτι ὑπερασπιζόμεθα τὰ πιστεύω μας μὲ ἀθέμιτα μέσα.

Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς