Η ιστορία επαναλαμβάνεται!

Ἡ παραχάραξη καὶ ἀλλοίωση τῆς πατερικῆς διδασκαλίας ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς καὶ ἡ ὁμοιότητα τῆς πρακτικῆς τους μὲ τοὺς Εἰκονομάχους αἱρετικούς.

Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

«Καὶ τὰ μὲν ἔκοψαν, τὰ δὲ ἐφάλσευσαν

ἵνα τῆς ἀληθείας φανερουμένης ἐλεγχθῇ ἡ ἀσέβεια αὐτῶν»!

(Πρακτικὰ Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Πρᾶξις στ΄, τόμος ε΄ Mansi 13, 292E- 296D, 312BCD).

Παρὰ τὸ ἀδιαμφισβήτητο γεγονὸς ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς ὡς γνήσιοι ἀρχιαιρεσιάρχες, ἐνῶ παρουσιάζουν ἑαυτοὺς ὡς γνῶστες καὶ θεματοφύλακες τῆς πατερικῆς διδασκαλίας, στὴν πραγματικότητα προσπαθοῦν λυσσαλέως νὰ τὴν ἀκυρώσουν καὶ νὰ τὴν ἐξαφανίσουν, ἐν τούτοις ἡ προσπάθεια τους αὐτὴ σκοντάφτει στὸ ἀκλόνητο καὶ στὴν διαχρονικότητα τοῦ εὐαγγελικοῦ καὶ ἁγιοπατερικοῦ λόγου. Ἡ ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία δὲν ἀκυρώνεται οὔτε μπορεῖ νὰ ἐξαφανισθεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων διαβάζεται ἡ εὐαγγελικὴ περικοπὴ Ματθ. ε΄ 14-19 στὴν ὁποία μεταξὺ ἄλλων ὁ Χριστὸς λέει: «ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται».

Ἑπομένως, λοιπόν, ἀφοῦ οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν μποροῦν νὰ ἀκυρώσουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, καταφεύγουν στὴν πρακτικὴ τῆς ἔμμεσης ἀκύρωσης, δηλ. τῆς ἀλλοίωσής του καὶ τῆς παρερμήνευσης του, ἔτσι ὥστε νὰ δικαιολογήσουν τὴν πλάνη τους καὶ νὰ παρασύρουν στὰ δίχτυα τους ὅλο καὶ πιὸ πολλοὺς πιστούς, σὲ μία ἐποχὴ μάλιστα, στὴν ὁποία οἱ περισσότεροι πιστοὶ ἀφέθηκαν ἀπὸ τοὺς ποιμένες ἀκατήχητοι καὶ εὐθήρευτοι.

Ἡ πρακτικὴ αὐτὴ τῶν Οἰκουμενιστῶν δὲν ἀποτελεῖ καινοτομία (νὰ καὶ μία καινοτομία ποὺ δὲν πράττουν), ἀλλὰ κοινὸ τόπο ὅλων τῶν αἱρετικῶν. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται μέσῳ μίας ἁπλῆς σύγκρισης μὲ τὴν τακτικὴ τῶν εἰκονομάχων, τὴν ὁποία καταδίκασε μαζὶ μὲ αὐτοὺς ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος.

Ὁ τρόπος ποὺ πρέπει νὰ μελετοῦνται, νὰ χρησιμοποιοῦνται καὶ νὰ διδάσκονται οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐκφράζεται ὑπέροχα ἀπὸ τὸν ἅγ. Ταράσιο: «οἱ οὖν ἐρευνητικῶς, καὶ οὐ παροδευτικῶς πᾶσι τοῖς γραφικοῖς καὶ πατρικοῖς διδάγμασιν ἐγκύπτοντες καὶ τῇ ἀναγνώσει τούτων προσέχοντες, καὶ τὸν νοῦν ἑαυτῶν τῇ εὐσεβείᾳ καὶ τῇ ἀληθείᾳ προσπηγνύντες, καὶ οὐ πρὸς τὸ ἰδίον θέλημα τοῦτο φέροντες φωτίζονται θαυμαστῶς ἀπὸ ὀρέων αἰωνίων καταυγαζόμενοι ὑπὸ τῶν εύαγγελικῶν καὶ ἀποστολικῶν ἐνταλμάτων» («Τῷ θεοσεβεστάτῳ Ἰωάννῃ» Mansi 13, 474ΑΒ βλ. καὶ Β΄ Κανόνα Ζ΄ Οἰκουμενικῆς).

Αὐτοί, λοιπόν, ποὺ διαβάζουν τὴν πατερικὴ διδασκαλία σὲ βάθος καὶ ὄχι ἐπιφανειακά, στηριζόμενοι μὲ ταπείνωση στὴν εὐσέβεια καὶ στὴν ἀλήθεια καὶ ὄχι στὶς προσωπικές τους ἐπιθυμίες, αὐτοὶ φωτίζονται ἀπὸ τὴν διδασκαλία αὐτὴ καὶ διαφεύγουν τὸν κίνδυνο τῆς πλάνης. Ὅσοι ὅμως στηρίζονται μᾶλλον στὴν προσωπική τους «αὐθεντία» παρὰ σὲ αὐτὴ τῶν Πατέρων καὶ χρησιμοποιοῦν τοὺς Πατέρες γιὰ νὰ ἀναδείξουν τὸν ἑαυτό τους καὶ νὰ ὑποστηρίξουν τὴν προσωπική τους γνώμη, αὐτοὶ πέφτουν σὲ πλάνη καὶ γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν πλάνη τους παρερμηνεύουν ἢ διαστρεβλώνουν τὴν πατερικὴ διδασκαλία, ὅπως ἔπραξαν οἱ εἰκονομάχοι. Διαβάζουμε στὴν διατριβὴ τοῦ Κων/νου Γεωργιάδη «Πηγὲς καὶ θεολογία τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, 2011, σελ. 49ff.:

«Οἱ εἰκονομάχοι ἀπεναντίας φαίνεται πῶς πρὶν ἀπὸ τὴν χρήση τῶν πηγῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως εἶχαν ἤδη διαμορφωμένη τὴ θρησκευτική τους ἰδεολογία… Μολαταῦτα ἡ ἀπὸ μέρους τους κακοποίηση τῶν πηγῶν ἐφαρμόζεται συνειδητά, συστηματικὰ καὶ στὴ βάση ὀργανωμένου σχεδίου. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν ἀλλοιώνουν μόνον τὸ νοηματικό τους περιεχόμενο, ἀλλὰ παραχαράσσουν ἀκόμη καὶ τὸ γράμμα τους κατὰ τοὺς ἑξῆς τρόπους:… 2. τὴ χρήση ψευδεπίγραφων πατερικῶν κειμένων 3. τὴν ἀλλοίωση λέξεων καὶ φράσεων σὲ κείμενα ἐγκρίτων πατέρων… Κατὰ τὸ πρότυπο παλαιοτέρων αἱρέσεων διαστρεβλώνουν τὸ νοηματικὸ περιεχόμενο βιβλικῶν καὶ πατερικῶν χωρίων, ἀφοῦ προηγουμένως τὸ κόψουν ἀπὸ τὴν κειμενική τους συνάφεια καὶ τὰ ἐντάξουν κατὰ τὰ δικά τους μέτρα καὶ σταθμὰ στὴν αἱρετική τους διδασκαλία».

Ἂν ἔλειπε ὁ τίτλος αὐτῆς τῆς διατριβῆς θὰ νόμιζε κανεὶς ὅτι ὁ συγγραφέας παρουσιάζει ἐδῶ ὄχι τοὺς εἰκονομάχους ἀλλὰ τοὺς Οἰκουμενιστές. Καὶ ἂν θυμηθεῖ κανείς, πῶς ἀποκόπηκε καὶ ἀλλοιώθηκε τὸ «ἵνα ἓν ὦσιν», καὶ πόσο ὀργανωμένα καὶ σχεδιασμένα χρησιμοποιήθηκε, διαδόθηκε, διδάχθηκε καὶ ἐφαρμόσθηκε, τότε ὁ συνειρμὸς ἔχει ὁλοκληρωθεῖ.

Ἀλλὰ ἴσως χρειάζεται γιὰ τοὺς δύσπιστους καὶ ἕνα ἄλλο πιὸ ξεκάθαρο παράδειγμα. Ἔλεγαν οἱ εἰκονομάχοι: «πᾶν παλαιούμενον καὶ γηράσκον ἐγγὺς ἀφανισμοῦ καὶ ὅτι πεπαλαίωται ἡ τῶν ἀποστόλων διδασκαλίαμ νέαν ἡμεῖς προαιρούμεθα ἐξαναστῆσαι» (Lamberz, consilium universale nicaenum secundum, actiones VI-VII, s. 632).

Ποιός μπορεῖ νὰ εἶναι τόσο ἀδαής, ὥστε νὰ μὴν ἀναγνωρίζει ἐδῶ τὸ ἀξίωμα τῆς σημερινῆς νεο/μεταπατερικῆς θεολογίας τῶν Οἰκουμενιστῶν; Ποιός τόσο τυφλός, ὥστε νὰ μὴν διακρίνει τὴν ἐπαναφορὰ καὶ διάδοση τῆς αἵρεσης ἀπὸ τὸν κάθε Κων/πόλεως, Βόλου, Μεσσηνίας, Περγάμου, Σύρου, Γερμανίας, Γαλλίας, Ἀμερικῆς, κλπ.;

Ἡ ὁμοιότητα ὅμως μεταξὺ Εἰκονομάχων καὶ Οἰκουμενιστῶν ἀποκτᾶ τὴν τραγικὴ καὶ εἰρωνική της διάσταση ἀπὸ τὴν ἀνομοιότητα μεταξὺ εἰκονοφίλων καὶ ἀντιοικουμενιστῶν.

Οἱ εἰκονόφιλοι, ὡς ἀληθινοὶ ὀρθόδοξοι, «τὸν νοῦν ἑαυτῶν τῇ εὐσεβείᾳ καὶ τῇ ἀληθείᾳ προσπηγνύντες, καὶ οὐ πρὸς τὸ ἰδίον θέλημα τοῦτο φέροντες» πολέμησαν τὴν αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας καὶ τοὺς αἱρετικούς, διέκοψαν τὴν κοινωνία μαζί τους, κατήχησαν τὸ ποίμνιο νὰ ἀπέχει καὶ αὐτὸ ἀπὸ αὺτὴ τὴν κοινωνία, διώχθηκαν, βασανίστηκαν, ἐξορίστηκαν, μαρτύρησαν καὶ τελικὰ συγκάλεσαν σύνοδο ποὺ καταδίκασε τὴν αἵρεση καὶ τοὺς πρωτεργάτες της.

Οἱ σημερινοὶ ἀντιοικουμενιστές, ἄλλοι –ὅπως ὁ πειραιώτης μὴ βρυχώμενος «λέων τῆς Ὀρθοδοξίας» καὶ τὸ γραφεῖο του– στηλιτεύει τὴν νέο/μεταπατερικὴ θεολογία ὡς αἱρετική, ἀλλὰ παράλληλα κοινωνεῖ καὶ συλλειτουργεῖ μὲ τοὺς πρωτεργάτες της προτρέποντας μάλιστα τὸ ποίμνιο νὰ συμμετέχει καὶ νὰ παίρνει εὐλογία ἀπὸ αὐτούς. Ἄλλοι, κηρύττουν ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση καὶ παράλληλα λένε στοὺς πιστοὺς νὰ ἐκκλησιάζονται κατ’ οἰκονομία στοὺς αἱρετικούς. Ἄλλοι, ἀνέδειξαν τὸν παναιρετικὸ χαρακτῆρα τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἀλλὰ τώρα βρῆκαν τὸ οὐκρανικὸ σχίσμα πιὸ βολικὸ γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀνακολουθία καὶ ἀπραξία τους καὶ ἀσχολοῦνται τώρα ἀποκλειστικὰ μὲ αὐτό. Ἄλλοι, θεωροῦν πιὰ τὴν κάρτα τοῦ πολίτη πιὸ σημαντικὸ θέμα ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ μιλοῦν μόνο γιὰ αὐτή. Καὶ ἄλλοι… ἔχουν μία μόνη ἔγνοια: τὸ ἡμερολόγιο.

Ἔτσι, ὅσο αὐτὴ ἡ παράλογη κατάσταση, ἀπόδειξη τῆς σύγχυσης τῶν ἐσχάτων, κυριαρχεῖ οἱ Οἰκουμενιστὲς «καὶ τὰ μὲν ἔκοψαν, τὰ δὲ ἐφάλσευσαν» ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν βιώνουμε τὸ «τῆς ἀληθείας φανερουμένης ἐλεγχθῇ ἡ ἀσέβεια αὐτῶν».

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου