Περίεργες κινήσεις για ένωση αιρετικών και σχισματικῶν!

Ἀπὸ πότε στὴν Ἐκκλησία ἀντιμετωπίζουμε τὸ κακὸ μὲ τὸ ἴδιο κακό;

Τοῦ Ἀδαμάντιου Τσακίρογλου

Ὅταν οἱ Χριστιανοὶ «ἀγωνίζονται» γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἄνευ τῶν Ἱ. Κανόνων καὶ τῆς διδασκαλίας Της, τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι αἵρεσις καὶ σχίσμα, καὶ ἄλλο σχίσμα κ.ο.κ.

Μετὰ τὶς αἱρετικὲς ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου, μετὰ τὴν προδοτικὴ στάση τῆς ἱεραρχίας, εἴτε ἀπὸ συμφωνία μὲ τὴν αἵρεση, εἴτε ἀπὸ δειλία εἴτε ἀπὸ φιλοθρονία, μετὰ τὶς ἀποκαλύψεις γιὰ τὴν ἀμερικανοκίνητη καὶ μασονοκίνητη τακτικὴ τοῦ Βαρθολομαίου, θὰ περίμενε κανεὶς ὅτι οἱ χριστιανοὶ θὰ γινόντουσαν σοφώτεροι καὶ θὰ μποροῦσαν νὰ διακρίνουν τὸ σωστὸ καὶ τὸ λάθος στὰ δρώμενα τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ πράξουν τὸ ὀρθόν. Δυστυχῶς ὅμως τὸ ἀντίθετο ἔγινε.

Μὲ ἀφορμὴ τὸ σχίσμα τῆς Οὐκρανίας οἱ ἱερεῖς καὶ λαϊκοὶ στρέφονται ἀπὸ τὴν Σκύλλα στὴν Χάρυβδη: ἀπὸ τὶς Η.Π.Α στὴν Ρωσία, ἀπὸ τὸ Κολυμπάρι στὴν Ἁβάννα, ἀπὸ τὴν ἀνάμειξη τῆς Κων/πολης στὴν Οὐκρανία, στὴν ἀνάμειξη τῆς Μόσχας στὴν Ἑλλάδα, ἀπὸ τὴν πρωτειομανία τοῦ Βαρθολομαίου στὴν πρωτειομανία τοῦ Κυρίλλου, ἀπὸ τὴν ἀναγνώριση τῶν σχισματικῶν τῆς Οὐκρανίας ἄνευ μετανοίας, στὴν ἀναγνώριση τῶν σχισματικῶν τῆς Ἑλλάδος ἄνευ μετανοίας.

Καὶ ποιά ἦταν ἡ ἐνδεδειγμένη ἁγιοπατερικὴ ἀντίδραση; Ἡ διακοπὴ ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μὲ τοὺς παναιρετικούς, ἕως ὅτου συγκληθεῖ σύνοδος καταδίκης τους καὶ ἀποκοπῆς τους ἀπὸ τὸ πανάγιο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἂν καὶ ὅποτε ὁ Θεὸς θελήσει, καὶ ἡ παραμονὴ στὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν τήρηση τῶν Ἱ. Κανόνων της. Ὅμως δὲν ἔγινε αὐτό· λόγῳ τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν, ἀδυναμιῶν καὶ φιλοδοξιῶν, ἡ ἀντίδραση θάφτηκε καὶ μετατράπηκε σὲ συνεργασία μὲ αἱρετικοὺς ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν καὶ μὲ σχισματικοὺς ἐναντίον τῶν σχισματικῶν πρὸς προσωπικὸ ὄφελος καὶ ἐπίτευξη μακροχρόνιων σχεδίων καὶ διαβουλεύσεων.

Ἔτσι βλέπουμε τοὺς πατέρες τῆς Θεσσαλονίκης περὶ τὸν π. Θεόδωρο Ζήση, ἐνῶ πρῶτα δικαίως κατέκριναν τὴν κοσμοκρατορικὴ πολιτικὴ τῶν Η.Π.Α. καὶ τὴν προώθηση μέσῳ αὐτῆς τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων (Ν.Τ.Π.), τώρα ἀδίκως νὰ ὑμνοῦν τὴν «κοσμοκράτειρα» Ρωσία, νὰ παραβλέπουν τὸν ρόλο της στὴν προώθηση τῆς Ν.Τ.Π. καὶ νὰ ὑμνοῦν τὸν Πατριάρχη Μόσχας ὡς ὀρθόδοξο ξεχνώντας τί ἔγραφαν οἱ ἴδιοι πρὶν ἀπὸ ἕναν χρόνο (μᾶλλον ἡ παλινδρόμηση καὶ ἡ κυβίσθηση ἀποτελεῖ ἀγαπημένη τακτικὴ αὐτοῦ τοῦ κύκλου).

Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, λοιπόν, ναὶ αὐτὸς ποὺ τώρα ἀναδεικνύει τὴν Ρωσία ὡς προστάτιδα τῆς Ὀρθοδοξίας εἶχε γράψει πρὶν ἕναν σχεδὸν χρόνο https://www.katanixis.gr/2018/01/blog-post_580.html:

     «Αὐτὴ λοιπὸν ἡ «Σύνοδος» (σσ. τὸ Κολυμπάρι) οὔτε ἀπέθανε, οὔτε ἐτάφη, οὔτε καταδικάσθηκε ἀπὸ τοὺς παρόντες Προκαθημένους στὴ Μόσχα, ἀλλὰ ἀκόμη ζεῖ καὶ βασιλεύει, ἐπαινούμενη καὶ προβαλλόμενη σὲ κάθε εὐκαιρία… Η ἴδια ἡ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἡ ὁποία δῆθεν ἔθεσε ταφόπλακα καὶ ἔθαψε τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης, μετὰ τὴν ἀρνητική της ἀναφορὰ εἰς αὐτὴν γράφει: «Ταυτόχρονα πρέπει νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἡ Σύνοδος στὴν Κρήτη ἀποτελεῖ σημαντικὸ σταθμὸ στὴν ἱστορία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

Θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἐξηγήσει ἡ ὁμήγυρη αὐτὴ τῆς Θεσσαλονίκης, ἂν καὶ τώρα, μετὰ τὴν ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θὰ συνεχίσει γιὰ λόγους "Οἰκονομίας" νὰ κοινωνεῖ μὲ "εὐσεβεῖς" ἱερεῖς ποὺ κοινωνοῦν μὲ αὐτοὺς ποὺ ἡ ἴδια ἡ ὁμήγυρη ὀνόμασε ἀκοινώνητους. Θὰ πρέπει νὰ μᾶς πεῖ, τί ἄλλαξε ἀπὸ τότε καὶ ἡ Ρωσία ἀπὸ ἐπαινοῦσα τὸ Κολυμπάρι κατέστη ὡς ἐκ θαύματος ὀρθόδοξη. Ποιές διαβουλεύσεις ἔχουν προηγηθεῖ, ποιές ὑποσχέσεις, ποιές προσωπικὲς προσδοκίες ὥστε νὰ ἐπιτρέπουν τὴν συνεργασία τῶν θεσσαλονικέων πατέρων μὲ σχισματικούς, ὅπως ὁ κ. Μάννης, τὴν νέα διδασκαλία τοῦ ὁποίου θὰ παραθέσω ἀμέσως πιὸ κάτω. 

Πρὶν ὅμως πρέπει νὰ τονισθεῖ κάτι: Ἡ συνεργασία αὐτὴ εἶναι τόσο ἰσχυρή, ὥστε νὰ παρουσιάζονται ἄνευ διακρίσεως στὰ φιλο-Ζησικὰ ἱστολόγια κείμενα σχισματικῶν Γ.Ο.Χ. ματθαιϊκῶν θεολόγων (γιὰ νὰ διδάξουν ὀρθοδοξία!) ὅπως τοῦ κ. Ἀναγνώστου (πρόκειται γιὰ τὸν κ. Δ. Κάτσουρα ποὺ ἔχει τὸ ἱστολόγιο epistrofi-sotiria), καὶ ἄλλων Γ.Ο.Χ. θεολόγων (ποὺ οὔτε μυστήρια δὲν δέχονται στὴν Ἐκκλησία), μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ χτυποῦν τὸν Βαρθολομαῖο!

Στὸ ἴδιο μῆκος κύματος ἐμφανίζεται καὶ ὁ κ. Μάννης. Ὁ «Δάσκαλος» ἅρπαξε τὴν εὐκαιρία καὶ προσδοκώντας ἀναγνώριση ἀπὸ τὴν Μόσχα καὶ εἰσροὴ πιστῶν ἀπὸ τὸ Νέο (μᾶλλον ἀπὸ τὴν ὁμάδα Ζήση, ἡ ὁποία προετοίμασε μὲ θαυμαστὸ τρόπο τὸ ποίμνιο μιλώντας ὑπὲρ τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου καὶ κατηγορώντας τὴν Ἐκκλησία ὡς προκαλοῦσα τὸ σχίσμα σὲ πολλὲς ὁμιλίες τους), ἐμφανίζει τὴν προσαρμοσμένη στοὺς καιροὺς διδασκαλία του (ἐδῶ)  Γράφει ὁ κ. Μάννης:

     «Η αναγνώριση των Ουκρανών Σχισματικών από την Εκκλησία της Ελλάδος (η οποία τελικώς ανακοινώθηκε χθες, όπως αναμενόταν), θα έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο την διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας μεταξύ των Εκκλησιών Ρωσίας και Ελλάδος, αλλά και την πιθανή αναγνώριση, εκ μέρους της Μόσχας, της Εκκλησίας των Ελλήνων Παλαιοημερολογιτών, οι οποίοι, σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές, είναι έτοιμοι να συνταχθούν με την Ρωσική Εκκλησία, αρκεί βεβαίως και η τελευταία να λάβει ξεκάθαρη θέση σχετικά με τα ζητήματα για τα οποία οι πρώτοι διαχώρισαν την θέση τους από την Εκκλησία της Ελλάδος και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως (δηλαδή το Ημερολογιακό Ζήτημα και την αίρεση του Οικουμενισμού)… Πρέπει αρχικά να συγκληθεί Πανορθόδοξος (Οικουμενική) Σύνοδος, με πρωτοβουλία της Ρωσίας, η οποία αποτελεί σήμερα το ισχυρότερο ορθόδοξο κράτος (σσ. ἐντυπωσιάζει ἡ συμφωνία π. Θεοδώρου καὶ κ. Μάννη στὴν ὁρολογία). Κατά την περίοδο των 7 Οικουμενικών Συνόδων το ισχυρότερο ορθόδοξο κράτος στην οικουμένη ήταν η λεγόμενη Βυζαντινή (Ρωμαϊκή) Αυτοκρατορία, της οποίας ο αυτοκράτορας έδινε την προσταγή για την σύγκλησή τους. Μετά την πτώση της όμως (1453) το ισχυρότερο ορθόδοξο κράτος, και τρόπον τινά διάδοχός της, είτε αρέσει σε ορισμένους, είτε όχι, είναι η Ρωσία, για αυτό και οι δύο Μεγάλες Πανορθόδοξοι Σύνοδοι του 1593 και του 1666 συνεκλήθησαν με την πρωτοβουλία των Ρώσων αυτοκρατόρων… Πρώτον, επιβάλλεται να εξεταστεί το Ημερολογιακό Ζήτημα, όπως εξ αρχής είχαν συμφωνήσει όλες οι Τοπικές Εκκλησίες (ακόμη και αυτές που υιοθέτησαν το νέο ημερολόγιο), το οποίο θεωρείται ακόμη μετέωρο και ανοικτό… Δεύτερον, και σημαντικότερον, είναι απολύτως απαραίτητο να επανεξεταστεί η συμμετοχή των Τοπικών Εκκλησιών στη λεγόμενη "Οικουμενική Κίνηση", η οποία, όπως αποδείχτηκε, κάθε άλλο παρά "ορθόδοξη μαρτυρία" αποτελεί, αλλά μάλλον "αποτυχία των ορθοδόξων"· παράλληλα δε να καθοριστούν με ορθόδοξα κριτήρια οι προϋποθέσεις του "Διαλόγου" με τους ετεροδόξους και ετεροθρήσκους, με βάση τα πατερικά πρότυπα (Διάλογος Αγίου Γρηγορίου Παλαμά με Μωαμεθανούς, Ιερεμία του Τρανού με Λουθηρανούς κλπ.). Ειδικότερα επιβάλλεται η απομάκρυνση από το λεγόμενο "Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών" και η καταδίκη της αιρέσεως του Οικουμενισμού με παράλληλο αναθεματισμό δοξασίας, αλλά και προσώπων, για την προστασία του Πληρώματος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Βασικός οδηγός δε, προς αυτή την κατεύθυνση, μπορεί να είναι η, κατά του "Οικουμενικού Κινήματος" και της συμμετοχής στο Π.Σ.Ε., απόφαση του Πανορθοδόξου Συνεδρίου της Μόσχας το 1948, την οποία αργότερα δυστυχώς αθέτησε το Πατριαρχείο Μόσχας, αλλά και η καταδίκη του Οικουμενισμού από την Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς το 1983 [7], όπως και η σχετική αντιοικουμενιστική διδασκαλία των Πατέρων της εποχής μας (π.χ. Γέροντος Ιουστίνου Πόποβιτς, Συρακουσών Αβερκίου, π. Σεραφείμ Ρόουζ κ.α.)».

Στὸ ἴδιο μῆκος κύματος μὲ τὸν κ. Μάννη κινεῖται καὶ ὁ π. Παΐσιος Παπαδόπουλος μὲ δική του ἀνάρτηση.

Τὸ κείμενο τοῦ κ. Μάννη εἶναι σημαντικό, γιατὶ μᾶς ἀποκαλύπτει, ποιές διαβουλεύσεις μὲ τοὺς Ρώσους καὶ πίσω ἀπὸ τὶς πλάτες τῶν ἑλλήνων ὀρθοδόξων «σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές», ὅπως λέει ὁ ἴδιος ἔχουν γίνει. Φυσικὰ εἰς γνῶσιν τοῦ π. Θεοδώρου, ὅπως ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος στὴν τελευταία ὁμιλία του. Ἀλλὰ ὁ κ. Μάννης πρέπει νᾶ μᾶς ἐξηγήσει:

Ἂν οἱ Ρῶσοι πρὶν τὸ 1948 δὲν ἦταν οἰκουμενιστὲς καὶ παρόλο ποὺ κράτησαν τὸ Παλαιό, γιατὶ δὲν ἀναγνώρισαν τοὺς Γ.Ο.Χ. καὶ τοὺς κήρυξαν καὶ αὐτοὶ σχισματικούς;

Ἂν οἱ Σεργιανιστὲς ἦταν καταδικαστέοι ὡς συνεργαζόμενοι μὲ ἄθεο καθεστὼς καὶ διῶκτες τῶν Ὀρθοδόξων, πῶς ἀναγνωρίζει ὁ κ. Μάννης τὴν Σύνοδο ποὺ αὐτοὶ κάλεσαν;

Γιατὶ ἀναφέρει ὁ κ. Μάννης μόνο τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ξεχνάει τὰ ἄλλα Πατριαρχεῖα ποὺ συμμετεῖχαν καὶ ὑποστήριξαν τὸ Κολυμπάρι; Μήπως γιατί οἱ Ρῶσοι χρειάζονται τὴν σύμπραξή τους;

Πρέπει νὰ μᾶς ἐξηγήσει ὁ κ. Μάννης, ἀλλὰ καὶ ὁ π. Θεόδωρος, πῶς καλεῖ τὸν Βλαντιμὶρ Ποῦτιν ἐν εἴδει αὐτοκράτορα(!!!) νὰ συγκαλέσει οἰκουμενικὴ σύνοδο, τὴν στιγμὴ ποὺ αὐτὸς ὑποστηρίζει καὶ καλύπτει τὸν Ἐρντογάν, ἕναν μουσουλμᾶνο, δολοφόνο, ὑποθάλπτη τῆς τσιχαντιστικῆς τρομοκρατίας, νεοοθωμανιστὴ καὶ ἐχθρὸ τῆς Ἑλλάδος.

Ἡ ἐπιλεκτικὴ ἱστορικὴ μνήμη τοῦ κ. Μάννη ξεχνάει ὅτι οἱ αὐτοκράτορες γιὰ λόγους πολιτικοὺς ποὺ ἀποσκοποῦσαν στὴν ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης στὸ ρωμαϊκὸ κράτος, ἀποδέχονταν τὸν ρόλο διακονίας τῆς ἐκκλησίας καὶ σύγκλησης συνόδου. Ὁ Μ. Κων/νος ἔφθασε μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ κάψει τὰ χαρτιὰ μὲ τὶς διαφορετικὲς θέσεις τῶν ἐπισκόπων πρὶν ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενική. γιὰ νὰ μὴν διαταραχθεῖ ἡ ἐκκλησιαστικὴ εἰρήνη (Noel Lenski, The Cambridge Companion to the Age of Constantine, Cambridge Companions to the Ancient World, Cambridge University Press, 2005, σελ. 129). Ὁ Σωζομενὸς ἀναφέρει: «Οἷα δὲ φιλεῖ γίνεσθαι, πολλοὶ τῶν ἱερέων, ὡς ὑπὲρ ἰδίων πραγμάτων ἀγωνίσασθαι συνελθόντες, καιρὸν ἔχειν ἐνόμισαν τῆς τῶν λυπούντων διορθώσεως· καὶ περὶ ὧν ἕκαστος τὸν ἄλλον ἐμέμφετο, βιβλίον ἐπιδοὺς βασιλεῖ τὰ εἰς αὐτὸν ἡμαρτημένα προσήγγελλεν. Ἐπεὶ δὲ ἐφ΄ ἑκάστης εὐχερῶς τοῦτο συνέβαινε, προσέταξεν ὁ βασιλεὺς εἰς ῥητὴν ἡμέραν ἕκαστον περὶ ὧν ἐνεκάλει δῆλον ποιεῖν. Ἀφικομένης δὲ τῆς προθεσμίας τὰ ἐπιδοθέντα βιβλία δεξάμενος αὗται μέν, ἔφη· «Αἱ κατηγορίαι καιρὸν οἰκεῖον ἔχουσι τὴν ἡμέραν τῆς μεγάλης κρίσεως, δικαστὴν δὲ τὸν μέλλοντα πᾶσι τότε κρίνειν· ἐμοὶ δὲ οὐ θεμιτὸν ἀνθρώπῳ ὄντι τοιαύτην εἰς ἑαυτὸν ἕλκειν ἀκρόασιν, ἱερέων κατηγορούντων καὶ κατηγορουμένων, οὓς ἥκιστα χρὴ τοιούτους ἑαυτοὺς παρέχειν, ὡς παρ΄ ἑτέρου κρίνεσθαι. ἄγε οὖν μιμησάμενοι τὴν θείαν φιλανθρωπίαν ἐν τῇ πρὸς ἀλλήλους συγγνώμῃ ἀπαλειφθέντων τῶν κατηγορουμένων σπεισώμεθα καὶ τὰ περὶ τῆς πίστεως σπουδάσωμεν, οὗ ἕνεκεν δεῦρο συνεληλύθαμεν». Ταῦτα εἰπὼν ὁ βασιλεὺς τὴν ἑκάστου γραφὴν ἀργεῖν καὶ τὰ βιβλία καυθῆναι προσέταξε». (Σωζομενός, «Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία» 1.17.3-5). Θὰ κάνει κατὰ τὸν κ. Μάννη ὁ Ποῦτιν τὸ ἀντίθετο ἀπὸ τὸν Μ. Κων/ντῖνο; Κατὰ τὸν Ἰ. Ρωμανίδη http://www.romanity.org/htm/rom.e.00.vasikes_theseis_autou_tou_website.htm

«Η αποδοχή της «πολιτικής διακονίας» του Ρωμαϊκού Κράτους υπό τον Κωνσταντίνο έγινε εκκλησιαστικά δεκτή αναντίρρητα και χωρίς αντίσταση διότι ανταποκρινόταν στο σκοπό της Εκκλησίας που ήταν η «εκκλησιοποίηση» όλου του κόσμου, συνεπώς και της αυτοκρατορίας. Την πραγματική προεδρία ασκούσε κατά κανόνα ο πατριάρχης που κατείχε τα πρεσβεία τιμής. Κανονικά δηλαδή η προεδρία τής Οικουμενικής Συνόδου ανήκε στον πρώτο σε τάξη αρχιερέα ή στον έχοντα τα πρεσβεία τιμής πατριάρχη… Η ηγεσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η θρησκεία είναι ασθένεια της οποίας η θεραπεία ήταν η καρδιά και ο πυρήνας της Χριστιανικής παράδοσης που τόσο είχε καταδιώξει. Αυτοί οι οξυδερκείς Ρωμαίοι ηγέτες άλλαξαν την πολιτική τους όταν συνειδητοποίησαν ότι αυτή η θεραπεία θα γινόταν αποδεκτή από όλο και περισσότερους Ρωμαίους πολίτες. Οδηγούμενοι από το Μέγα Κωνσταντίνο, οι Ρωμαίοι ηγέτες αποδέχτηκαν αυτή τη θεραπεία ακριβώς όπως οι σημερινές κυβερνήσεις αποδέχονται τη σύγχρονη ιατρική με σκοπό να προστατέψουν τους πολίτες τους από κομπογιαννίτες… Οι Σύνοδοι που συνήλθαν μετά το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου με όχι μικρότερο κύρος από τις Οικουμενικές Συνόδους, εκτός από τη φαντασία των συγχρόνων Ορθοδόξων που έχουν εξαπατηθεί από την ρωσική Ορθοδοξία του Μέγα Πέτρου…».

Σήμερα γίνεται τὸ ἀντίθετο Ὁ αὐτοκράτωρ Ποῦτιν τοῦ κ. Μάννη, π. Θεοδώρου Ζήση κλπ. δὲν θέλει τὴν ἐπικράτηση τῆς εἰρήνης καὶ τὴν ἐκκλησιοποίηση τοῦ κόσμου, ἀλλὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς Ρωσίας ὡς νέα παγκόσμια αὐτοκρατορία» σχέδιο ἀρκετῶν αἰώνων τῆς ρωσικῆς πολιτικῆς. Ἡ ἱστορικὴ κοντοφθαλμία καὶ ἡ ὑποταγὴ τῆς Ἀλήθειας στὰ συμφέροντα τῆς παράταξης τοῦ κ. Μάννη ξέχασε γεγονότα ὅπως;

«Ο κ. Στεπάσιν (σσ. Σεργκέϊ Στεπάσιν, πρώην πρωθυπουργὸς τῆς Ρωσίας καὶ ἐπικεφαλῆς τῆς «Ὀρθόδοξης Αὐτοκρατορικῆς ἑταιρίας τῆς Παλαιστίνης») παρομοίασε το Άγιο Όρος με το Βατικανό, υποστηρίζοντας πως θα έπρεπε να είναι ουσιαστικά ανεξάρτητο από την Αθήνα. «Ο Άθως δεν θα έπρεπε να απασχολεί καθόλου την Ελλάδα», είπε» (ἐδῶ).

«Tο καλοκαίρι του 1913 (με το Άγιο Όρος υπό ελληνική κατοχή) ένας λόχος Ρώσων αποβιβάστηκε και εξανάγκασε 800 Ρώσους μοναχούς να εγκαταλείψουν το Όρος με πλοία που ακολουθούσαν τα ρωσικά πολεμικά. Λίγο αργότερα, το Φεβρουάριο του 1914 άρχισε η διαπραγμάτευση για το θέμα ανάμεσα στον Έλληνα και τον Ρώσο πρέσβη στη Κωνσταντινούπολη με τον Ρώσο πρέσβη De Giers να επιδίδει στον Έλληνα πρέσβη σημείωμα σύμφωνα με το οποίο θα αναγνωριζόταν η ελληνική κυριαρχία με την παρουσία Διοικητή, με περιορισμούς όμως, δικαίωμα της Ρωσίας για επέμβαση και προστασία των Ρώσων μοναχών και προαγωγή των δύο ρωσικών σκητών σε μονές. Ευτυχώς το ξέσπασμα στο μεταξύ του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου άφησε το θέμα εκκρεμές εις όφελος της χώρας μας η οποία ασκούσε κυριαρχία» (ἐδῶ).

«Προσπάθεια διεθνοποίησης του Αγίου Όρους όμως έγινε και στη συνδιάσκεψη του Λονδίνου από τη Ρωσία. Αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Βιέννης και του Λονδίνου, που ζήτησαν επίσης τη συμμετοχή τους στη διοίκηση του Αγίου Όρους, καθώς οι οι υπήκοοί τους (Βόσνιοι και Κύπριοι) διαβιούσαν στις Μονές. Θυμίζουμε ότι από το 1905 η Βοσνία- Ερζεγοβίνη ανήκε στην Αυστροουγγαρία ενώ η Κύπρος βρισκόταν υπό βρετανική κατοχή. Στις 12 Μαΐου 1913 ο Ρώσος αντιπρόσωπος έφερε το ζήτημα του καθεστώτος του Αγίου Όρους στη Διάσκεψη του Λονδίνου παρουσιάζοντας και υπόμνημα των Ρώσων μοναχών ζητώντας τα εξής:

i)    να αναγνωριστεί το Άγιο Όρος έδαφος αυτόνομο και ουδέτερο υπό την προστασία της Ρωσίας και των πέντε βαλκανικών ορθόδοξων χωρών.

ii)    οι αντιπρόσωποι των χωρών αυτών να καθορίσουν τις αρχές διοίκησης του Αγίου Όρους.

iii)                η εκλογή των μελών της Κοινότητας να γίνεται από όλους τους μοναχούς με βάση έναν αντιπρόσωπο για κάθε 200 ή 250 μοναχούς, μοναστηριακούς ή κελιώτες και

iv) κατάργηση της ιδιοκτησίας του Άθω από τις είκοσι μονές, πλέον κάθε ίδρυμα (μοναστήρι, σκηνή ή κελί) θα κατέχει το έδαφός του κυριαρχικά.

(Το όλο έγγραφο δημοσιεύει ο αρχιμανδρίτης Βησσαρίων ηγούμενος της μονής Γρηγορίου στη μελέτη του ''Οι Αγώνες του Αγίου όρους κατά της Διεθνοποιήσεως αυτού'', Χρονικά της Χαλκιδικής 6, 1963, σελ. 179- 180). Η εφαρμογή των όρων αυτών κατέλυε τον αρχαίο τρόπο διοίκησης της Αθωνικής Πολιτείας και άφηνε το Άγιο Όρος στην απόλυτη κυριαρχία των Ρώσων, ενώ η κατακερμάτιση της ιδιοκτησίας θα έφερνε τη διάλυση του μοναχισμού στον Άθω. Μετά την αντίδραση των άλλων κρατών το ζήτημα του Αγίου Όρους παραπέμφθηκε σε πρεσβευτική διάσκεψη των Μεγάλων Δυνάμεων (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Γαλλία, Μ. Βρετανία, Ιταλία και Ρωσία). Στη διάσκεψη του Βουκουρεστίου (Αύγουστος 1913) δεν λύνεται οριστικά το θέμα. Ωστόσο, το Άγιο Όρος περιήλθε κατά κάποιον τρόπο σε ελληνική κυριαρχία… Με αυτό τον τρόπο το Άγιο Όρος παραχωρήθηκε σιωπηρά στην Ελλάδα. Καθώς όμως δεν γινόταν ρητή και ονομαστική αναφορά σ' αυτό, δημιουργήθηκαν προβλήματα όπως θα δούμε στη συνέχεια. Στο Βουκουρέστι, δόθηκε μεγάλη μάχη για την Καβάλα που, πέρα από όλα τ’ άλλα, έχει και λόγω του λιμανιού της, τεράστια σημασία. Οι Βούλγαροι, με τη συνδρομή των Ρώσων, επιδίωξαν να δοθεί σ’ αυτούς η Καβάλα. Τελικά μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις η Καβάλα δόθηκε στην Ελλάδα. Αυτό έκανε τους πανσλαβιστικούς κύκλους, να ασχοληθούν με μεγαλύτερη θέρμη με το Άγιο Όρος. Χαρακτηριστικό είναι το δημοσίευμα της εφημερίδας «Ρουσκάγια Σνάμια» («Ρωσική Σημαία»), της 12/10/1913: «Η Ρωσία υπολόγιζεν να αποκτήσει ίδιον (δικό της) λιμένα εις Καβάλαν παραχωρημένην εις Βουλγαρίαν. Μετά την υπό των Ελλήνων κατάκτησιν αυτής, είδε εαυτήν και πάλι εν τη ανάγκη να σκεφθεί περί βάσεων εν Μεσογείω, τοιαύτη δε δεν υπολείπεται άλλη πλην του όρμου Καρυών (Δάφνης) εις τους πρόποδες του Αγίου Όρους. Προς κατάληψιν αυτής εχρειάζετο αφορμή, ταύτη δε εδημιουργήθη δια της αιτήσεως ενός Μοναστηρίου του Άθω (ενν. της Μονής του Αγίου Παντελεήμονος), ζητήσαντος την προστασίαν της Ρωσίας». Την αίτηση αυτή, υπέβαλλαν 20 Ρώσοι κελιώτες μοναχοί που συνέταξαν ένα υπόμνημα προς την Πρεσβευτική Συνδιάσκεψη (12 Μαΐου 1913). Οι άλλες Μεγάλες Δυνάμεις (εκτός της Ρωσίας), δεν πήραν επίσημα μέρος στις διαπραγματεύσεις, αλλά κινήθηκαν παρασκηνιακά. Αλλά και η ρωσική κυβέρνηση μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου άρχισε να δείχνει πιο διαλλακτική, καθώς έβλεπε ότι τα άλλα βαλκανικά κράτη, έστω και σιωπηρά, αναγνώριζαν την ελληνική κυριαρχία στον Άθω, προσπάθησε να διαπραγματευθεί διμερώς με την Ελλάδα, θέλοντας να επιβληθεί στο Άγιο Όρος ένα είδος ελληνορωσικής συγκυριαρχίας. Η χώρα μας, που χρειαζόταν τη ρωσική στήριξη, δεν αρνήθηκε κατ’ αρχάς να συνομιλήσει. Αποφασίστηκε μάλιστα οι συζητήσεις να γίνουν στην Κωνσταντινούπολη, για να εκφέρει τη γνώμη του, αν χρειαζόταν και ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Στην διάρκεια των διαπραγματεύσεων αυτών στην Κωνσταντινούπολη (1914), ο Ρώσος πρεσβευτής de Giers έδωσε στον Έλληνα συνάδελφό του ένα υπόμνημα που περιείχε 7 φανερά άρθρα και 6 μυστικά και επαναλάμβανε τις γνωστές ρωσικές απαιτήσεις. Σύμφωνα με τα φανερά άρθρα, προτεινόταν συγκυριαρχία Ελλάδας–Ρωσίας, ενώ σύμφωνα με τα εμπιστευτικά, άνοιγε ο δρόμος για την απόλυτη εξουσία των Ρώσων στον Άθω. Το υπόμνημα στάλθηκε και στο Άγιο Όρος, αλλά η Ιερά Κοινότητα αρνήθηκε να το εξετάσει. Στο μεταξύ, το πρωτόκολλο της πρεσβευτικής συνδιάσκεψης που υπογράφτηκε στο Λονδίνο τον Αύγουστο του 1913, περιείχε μια συμβιβαστική λύση: το Άγιο Όρος θα ήταν αυτόνομο, ανεξάρτητο και ουδέτερο (ικανοποιώντας έτσι τα ρωσικά αιτήματα), θα διευθυνόταν από το Συμβούλιο των είκοσι αντιπροσώπων και τα μοναστήρια παρέμεναν ιδιοκτήτες του εδάφους (ικανοποίηση αιτημάτων των Αγιορειτών). Προβλεπόταν επίσης, ότι το Άγιο Όρος θα είχε δική του αστυνομική δύναμη, θα απαγορευόταν η στάθμευση πολεμικών πλοίων στον Άθω, ενώ μπορούσαν να εγκατασταθούν ελεύθερα σε νοικιασμένα εδάφη ορθόδοξοι μοναχοί. Όλα αυτά όμως, και ιδιαίτερα οι ρωσικές ενέργειες, προκάλεσαν την έντονη αντίδραση των Αγιορειτών μοναχών… Η έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Αύγουστος 1914) και η Ρωσική Επανάσταση του 1917, τερμάτισαν τη ρωσική «απειλή» για το Άγιο Όρος. (Δρ Ιωάννης Σ. Παπαφλωράτος, «Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού 1833-1949», εκδόσεις Σάκκουλα 2014. Ευχαριστούμε θερμά τον Δρα Ι. Παπαφλωράτο που μας έδωσε την άδεια να χρησιμοποιήσουμε στοιχεία από το έργο του. ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΠΑΠΑΧΡΥΣΑΝΘΟΥ, «Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ (1600-1927), ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ, ΑΘΗΝΑ 1999 ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ Γ. ΜΥΛΩΝΑΚΟΣ, «ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΣΛΑΥΟΙ», ΑΘΗΝΑ 1960 http://www.mixanitouxronou.gr/oi-kataskopoi-tou-agiou-orous-voulgaroi-praktores-me-rasa-kai-thriskeftika-aksiomata-eksoplismenoi-me-kryfes-fotografikes-mixanes-anazitousan-tous-thisavrous-tis-orthodoksias/)

Σᾶς θυμίζουν ὅλα αὐτὰ κάτι, κ. Μάννη καὶ π. Θεόδωρε καὶ ὅλοι οἱ γλυκοκοιτοῦντες τὸ «ξανθὸν γένος»; Σᾶς θυμίζουν κάτι γιὰ ρώσικη βάση στὴν Ἀλεξανδρούπολη, ἐπισκέψεις τοῦ Ποῦτιν στὸ Ἅγιον Ὄρος, δωρεὲς χιλιάδων Εὐρώ, ἐπισκέψεις τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἡγουμένων τοῦ Ἄθωνος στὴ Μόσχα κλπ.

Τὴν κορύφωση τοῦ δράματος ποὺ παίζεται εἰς βάρος τῆς Πίστεως ἀποτελοῦν τὰ παρακάτω:

«Μινσκ, τη 15η Οκτωβρίου.

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ρωσίας αποφάσισε πως οι πράξεις του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως το οδήγησαν εκτός πεδίου κανονικότητας, γεγονός το οποίο κάνει αδύνατη την ευχαριστιακή κοινωνία με αυτό.

“Αποδοχή σε κοινωνία του σχισματικού και αναθεματισμένου από άλλη Τοπική Εκκλησία ατόμου με όλους τους υπ᾽ αυτού χειροτονημένους «επισκόπους» και «κληρικούς», επιβολή σε ξένα κανονικά όρια, απόπειρα απόταξης από τα ιστορικά πεπραγμένα – όλα αυτά εξάγουν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως εκτός ορίων κανονικότητας, και προς μεγάλη μας θλίψη κάνει αδύνατη την συνέχιση ευχαριστιακής κοινωνίας με τους Ιεράρχες του, τους κληρικούς του και τους πιστούς” — υπογράμμισε Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίες της Ρωσίας.

“Από σήμερα και έως της ακύρωσης από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως των ειλημμένων υπ᾽ αυτού αντικανονικών αποφάσεων, για όλους τους κληρικούς της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας καθίσταται αδύνατον η συλλειτουργία με κληρικούς της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και για τους λαϊκούς ακόμη η συμμετοχή στα υπ᾽ αυτών τελούμενα Άχραντα Μυστήρια. Η προσχώρηση Αρχιερέων και Ιερέων από την Κανονική Εκκλησία στους σχισματικούς ή ευχαριστιακή κοινωνία μαζί τους συνιστά κανονικό έγκλημα και επισύρει σε αντίστοιχες ποινές”, –συμπληρώνει το επίσημο Ανακοινωθέν». https://mospat.ru/gr/2018/10/15/news165259/

Ἀπὸ πότε κ. Μάννη καὶ π. Θεόδωρε καὶ ὅλοι οἱ ρωσόφιλοι, ἡ Ἐκκλησία μας ἀντιμετώπιζε τὸ κακὸ μὲ τὸ κακό, στὴν προκειμένη τὴν ἀναγνώριση σχισματικῶν μὲ ἀναγνώριση σχισματικῶν; Τὴν ἐπιβολὴ σὲ ξένα κανονικὰ ὅρια μὲ ἐπιβολὴ σὲ ξένα κανονικὰ ὅρια, βλ. π.χ. ἐξαρχία; Τὴν ἀπόρριψη αἱρετικῶν μὲ ἀποδοχὴ ἄλλων αἱρετικῶν βλ. Βαρθολομαῖο-Κύριλλο; Τὴν ἀποδοχὴ ἄνευ μετανοίας σχισματικῶν, μὲ ἀποδοχὴ ἄνευ μετανοίας ἄλλων σχισματικῶν; Διότι εἴτε τὸ δεχόμαστε εἴτε ὄχι, καμία Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀναγνωρίσει μέχρι τώρα τοὺς Γ.Ο.Χ. Οἱ δὲ Γ.Ο.Χ. θεωροῦν τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ὅλες τὶς Ἐκκλησίες ποῦ κοινωνοῦν μαζί της σχισματικές, ὅπως φανερώνει καὶ ἡ ὑποσημείωση τοῦ κ. Μάννη στο κείμενο του:  «Αξίζει να σημειωθεί ότι τόσο στη σύγκληση της Ψευδοσυνόδου της Κρήτης, όσο και στην αναγνώριση των Ουκρανών Σχισματικών, είχε ενεργή ανάμειξη το κράτος των Η.Π.Α., του οποίου τα συμφέροντα εξυπηρετούν απροκάλυπτα οι Σχισματικοί Ουκρανίας, Κωνσταντινουπόλεως, Ελλάδος κλπ».  

Ἂν εἶχαν εἰσακουστεῖ οἱ παρακλήσεις μας γιὰ μία ἑνωτικὴ σύναξη τῶν ἀποτειχισμένων, πρῶτα στὴν Ἑλλάδα καὶ μετὰ πανορθοδόξως. Ἂν εἶχαν εἰσακουστεῖ οἱ παρακλήσεις μας πρὸς τοὺς Γ.Ο.Χ. νὰ ἐγκαταλειφθοῦν τὰ σχίσματα καὶ νὰ συμπορευθοῦμε ἀνεξαρτήτως ἡμερολογίου ἕως τῆς ἐπίλυσής του. Ἂν εἶχαν εἰσακουστεῖ οἱ παρακλήσεις μας γιὰ τὴν ἀποφυγὴ παλινδρομήσεων καὶ καὶ τὴν σύνταξη κοινῶν θέσεων κατὰ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὅλα αὐτὰ δὲν θὰ συνέβαιναν. Τὰ προσωπικὰ πάθη ὅμως, ἡ δειλία, ἡ ἀδυναμία, ὁ γεροντισμός, ἡ φιλαρχία καὶ πρωτειομανία καὶ κυρίως ἡ ἀδύναμη πίστη μας στὸν Κύριο καὶ στὶς διδαχές του δὲν ἐπέτρεψαν τὴν σωστὴ ἐν Θεῷ καὶ ἐν ἑνότητι πορεία. Ἂς μὴν κάνουμε τουλάχιστον τώρα τὸ ἴδιο λάθος.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου